De deelnemerslijst van het World Economic Forum in Davos laat zien waar de scheidslijn ligt in de strijd van de systemen voor de nieuwe wereldorde.
januari 16, 2023 62
Een momenteel
fel bediscussieerde vraag is of het Rusland van Poetin en ook China
daadwerkelijk strijden tegen de westerse wereldorde, of dat ze slechts
onderdeel zijn van een grootschalige misleiding en in feite samenwerken met de
westerse elites, die momenteel in Davos zijn voor de jaarlijkse bijeenkomst van
het World Economic Forum (WEF) bij elkaar komen. Ik heb mijn standpunt over de
kwestie vele malen en duidelijk uiteengezet, en het is ook het onderwerp van
mijn nieuwe boek, Poetin’s Plan, schrijft Thomas Röper.
Het Rusland van Poetin en China staan tegenover de door het Westen gewenste globalistische wereldorde, en Poetin heeft nooit deelgenomen aan het Young Global Leaders-programma van het WEF of zijn voorganger Global Leaders for Tomorrow – ook al beweert men graag het tegendeel. Ik heb hierop gewezen in dit artikel, waarin alle deelnemerslijsten van deze programma’s aan elkaar gekoppeld zijn. Ik heb hier meer details en achtergrondinformatie over het onderwerp verzameld en hier vindt u de zeer interessante geschiedenis van het ontstaan van het Young Global Leaders-programma.
De veelzeggende deelnemerslijst van de
WEF-bijeenkomst
Dat het niet alleen mijn stelling is dat Rusland en China zich met hand
en tand verzetten tegen de plannen van het Westen, maar dat dit waar is, blijkt
uit de deelnemerslijst van de huidige bijeenkomst van het World Economic Forum,
die door een onderzoeksjournalist is uitgelekt. U kunt het vinden en
downloaden in dit artikel.
De volledige deelnemerslijst van de WEF-bijeenkomst, die vandaag begint,
omvat 79 pagina’s en de deelnemers zijn daarin per land gesorteerd. Daarom kan
iedereen gemakkelijk nagaan welke landen officiële vertegenwoordigers – tot
tientallen regeringsleiders en nog veel meer ministers – naar de bijeenkomst
sturen en uit welke landen zakenlieden of andere vertegenwoordigers komen.
Uit de lijst blijkt duidelijk welke landen in feite onder controle staan
van het WEF en er hun regeringsleden naartoe sturen, van wie velen (tot en met
regeringsleiders) de programma’s van het WEF doorlopen, zich hebben verbonden
aan de doelstellingen van het WEF van Klaus Schwab en hun carrière te danken
hebben aan deze WEF-netwerken.
En aan de lijst kunt u ook duidelijk zien welke landen zich verzetten
tegen de invloed en de doelstellingen van het WEF door te kijken naar de landen
waaruit geen enkele vertegenwoordiger komt.
Er staat geen enkele vertegenwoordiger van China op de lijst, hetzelfde
geldt voor Rusland. Interessant is dat er een vertegenwoordiger van Wit-Rusland
op de lijst staat, maar dat is de mislukte voormalige presidentskandidaat
Svetlana Tikhanovskaya, die de meeste mensen waarschijnlijk al lang vergeten
zijn. Iraniërs staan ook nergens op de lijst en er is bijvoorbeeld maar één
kandidaat uit Venezuela.
Als je daarentegen kijkt naar het feit dat er bijna honderd mensen zijn
uitgenodigd uit bijvoorbeeld Duitsland en bijna vijftig uit Frankrijk, en dat
zelfs de EU wordt vertegenwoordigd door bijna twintig mensen (namelijk bijna de
hele EU-Commissie en de EU-hoofden von der Leyen en Michel), dan wordt het
duidelijk welk beleid van welke staten wordt beïnvloed (of gestuurd) door het
WEF – en welke staten het WEF vermijden.
En u kunt ook heel goed op de lijst zien wie de toon zet op het WEF,
want ik kon de vertegenwoordigers van de VS niet eens tellen. Zij vullen 20 van
de 79 pagina’s van de deelnemerslijst. Ter vergelijking: de bijna honderd
deelnemers uit Duitsland vullen slechts drie pagina’s, terwijl uit de VS naar
schatting 600 tot 700 vertegenwoordigers komen.
“Westerse democratie” is in werkelijkheid een
oligarchie
Ook (en vooral) voor de VS geldt dat de regering van de VS alleen
uitvoert wat haar oligarchen willen. Deze (Russische) visie op de VS werd
enkele dagen geleden door het hoofd van de Russische Veiligheidsraad in
een interview aldus
verwoord:
“In werkelijkheid is de Amerikaanse staat slechts
een omhulsel voor een conglomeraat van enorme bedrijven die het land domineren
en proberen de wereld te domineren. Voor de transnationale bedrijven zijn zelfs
Amerikaanse presidenten slechts figuranten die, net als Trump, gemuilkorfd
kunnen worden.”
Dit is absoluut niet mijn “zieke complottheorie”. Dat blijkt uit een
grote studie van
twee professoren van zeer bekende Amerikaanse universiteiten in 2014. Zij
gebruikten talloze opiniepeilingen om na te gaan of wat in Washington in wetten
wordt geschreven, is wat de meerderheid van de Amerikaanse burgers wil. Het
resultaat: nul procent overeenstemming tussen de wil van de kiezers en de
wetten die de gekozen vertegenwoordigers vervolgens aannamen.
Volgens de studie is de VS geen democratie, maar een oligarchie, waar
een paar zeer rijke en machtige mensen bepalen wat er wordt gedaan. Maar voor
het volk wordt de illusie van democratie gecreëerd. En de VS hebben deze
“democratie” na de oorlog naar Europa gebracht, en daarom geldt hetzelfde voor
de staten van de EU en voor alle staten van de “westerse waardengemeenschap”.
U hebt waarschijnlijk nog nooit van dit onderzoek gehoord, omdat de
media er vrijwel niet over hebben bericht. Als het gaat om kritiek op het
systeem, zwijgen de media.
Oligarchen of filantropen?
Dit valt precies samen met wat ik heb uitgewerkt en aangestipt in mijn
boeken “Abhängig Beschäftigt” (Afhankelijke Werkkrachten, over hoe de “westerse
democratieën” functioneren en wie daar werkelijk de macht heeft), “Inside Corona”
(waarin ik het voorbeeld van de pandemie heb gebruikt om te laten zien hoe deze
macht wordt uitgeoefend) en “Poetin’s Plan” (over de Russische ideeën van een
rechtvaardiger wereldorde): in het Westen regeren clans van oligarchen, die de
wereld slechts voorwenden dat de democratie, d.w.z. het volk, in het Westen
regeert.
In werkelijkheid is in het Westen een systeem gecreëerd waarin
oligarchen (die door de media “filantropen” worden
genoemd) de macht in handen hebben. Via hun bedrijven,
lobbyisten en stichtingen bepalen zij niet alleen het beleid, maar krijgen zij
zelfs hele wetten aangenomen die zij willen. Ik heb daar jaren geleden een
willekeurig voorbeeld van gegeven, details vindt u hier.
De kern van de “westerse democratie” is dus dat het een schijndemocratie
is waar in werkelijkheid wordt uitgevoerd wat een vrij kleine groep miljardairs
wil.
De “frontlinie” in de strijd van de systemen
U kunt denken wat u wilt over de politieke systemen van Rusland en
China, maar één ding is duidelijk: zij willen dat politieke beslissingen worden
genomen door regeringen, niet door oligarchen. Poetin heeft de macht van de
Russische oligarchen zeer snel gebroken nadat hij meer dan 20 jaar geleden aan
de macht kwam, en ook China heeft zijn internetbedrijven hun grenzen laten zien
toen zij een paar jaar geleden probeerden politieke invloed op te bouwen.
Daarom hebben Rusland en China (en de andere staten die het door de VS
geleide Westen als vijanden beschouwt) het werk van de meeste westerse
politieke stichtingen (NGO’s) in hun eigen land verboden, omdat zij hun invloed
buiten hun eigen land willen houden. Zij willen niet dat enkele westerse
(voornamelijk Amerikaanse) oligarchen de politiek in hun landen bepalen, zoals
in de landen van het Westen het geval is.
En dit is precies waar de “frontlinie” loopt in de botsing van systemen
die wij meemaken: het gaat om de vraag wie in de toekomst de macht heeft – de
regeringen van de staten of de rijkste miljardairclans en hun stichtingen. In
de kern is dit de kwestie van de toekomstige wereldorde, zoals ik in mijn
laatste boek “Poetins plan” op meer dan 300 bladzijden en met 180 bronnen in
detail heb aangetoond.
Wat deze strijd van systemen inhoudt, laat ik hier zien met een van de
vele voorbeelden. Zoals ik al zei, kunt u meer details en achtergrondinformatie
vinden in mijn boeken “Abhängig Beschäftigt”, “Inside Corona” en “Poetin’s
Plan”. In totaal bevatten de boeken ongeveer 1000 pagina’s en 800 bronnen over
het onderwerp.
Publiek-private partnerschappen
Een centraal element van de macht van de oligarchen in het Westen zijn
de in de media bejubelde publiek-private partnerschappen, waarover ik in detail
heb geschreven in het boek “Inside Corona”. De kern ervan is dit: omdat de
staat zogenaamd zo inefficiënt is, moet zoveel mogelijk door “private partijen”
worden uitgevoerd. Dit wordt gebruikt om privatiseringen en ook programma’s van
de westerse oligarchen te rechtvaardigen, die, zoals ik al zei, door de media
echter “filantropen” worden genoemd.
En het gaat als volgt: de stichting van een oligarch bedenkt een mooi
klinkend project, bijvoorbeeld de bestrijding van honger, schenkt er “royaal”
50 miljoen dollar voor, en vervolgens zijn de westerse staten er zo enthousiast
over dat ze er bijvoorbeeld 500 miljoen aan toevoegen. De stichting heeft dan
550 miljoen dollar en gebruikt dat om iets te kopen (zaden, landbouwmachines,
voedsel, enz.) om (zogenaamd) de honger te bestrijden. De truc is dat deze
goederen worden gekocht van bedrijven die eigendom zijn van de “gulle”
filantroop – zo maakt hij van 50 miljoen van zijn eigen geld 550 miljoen van
zijn eigen geld.
Dit is een zeer vereenvoudigde beschrijving, maar in de kern werkt het
echt zo, waarvan ik talloze voorbeelden heb laten zien in “Inside Corona”. Dit
is ook de reden waarom alle vermeende filantropen steeds rijker worden, terwijl
zij volgens de officiële lezing al hun rijkdom weggeven ten bate van de
mensheid. In werkelijkheid geven ze helemaal niets weg, maar gebruiken ze een
beetje van hun eigen geld om vele malen meer belastinggeld in hun eigen zak te
laten verdwijnen. Zo worden ze rijker en machtiger.
Deze publiek-private partnerschappen zijn nu een centraal element van
het westerse systeem geworden en worden voortdurend uitgebreid.
En nu komt het cruciale punt: bij alle publiek-private partnerschappen
zijn het altijd alleen de staten van het Westen die ze met belastinggeld
financieren. Andere landen, vooral Rusland en China, spelen het spel niet mee.
Zij steunen de westerse oligarchen niet in deze meest centrale zaak.
En dit is precies wat blijkt uit de huidige lijst van deelnemers aan het
WEF, want nadat de systeemoorlog in Oekraïne van een Koude Oorlog in een “hete
oorlog” veranderde, zijn de weinige contacten die bestonden tussen het WEF (en
andere instellingen van de westerse oligarchen) enerzijds en Rusland en China
anderzijds verbroken.
Toespraak(en) van Poetin
Bovendien heeft Rusland openlijk de oorlog verklaard aan het westerse
systeem, waarin de stichtingen van de oligarchen in feite de macht hebben. Dit
kan natuurlijk worden opgevat als een show, maar samen met het bovenstaande zie
ik geen bewijs dat het een show is. Integendeel, als je naar de details kijkt,
verzet Rusland zich tegen wat de westerse oligarchen willen opleggen.
Er zijn talloze toespraken waarin Poetin zich heeft uitgesproken tegen
dit economische model van het Westen. Vroeger was hij er diplomatiek over, maar
nu trekt hij zich er bijna niets meer van aan. Op 16 augustus 2022 hield Poetin
hierover een toespraak,
die ik heb vertaald. In zijn toespraak was hij zo duidelijk als hij ooit is
geweest.
Poetin sprak openlijk over het feit dat (democratisch gekozen) politici
niet regeren in het Westen, hij sprak in plaats daarvan over “westerse
globalistische elites” – een duidelijke parafrase van de mensen die ik hier
“westerse oligarchen” noem. Poetin zei dat zij staan voor een model “dat
toelaat dat de hele wereld wordt geparasiteerd” – dus in gewone taal zei hij
dat een paar westerse oligarchen de hele wereld leegzuigen (“parasiteren”).
Een goede samenvatting van wat er nu gebeurt, was in mijn ogen de
volgende passage uit de toespraak van Poetin:
“Het is duidelijk dat de westerse globalistische
elites met dergelijke acties onder meer proberen de aandacht van hun eigen
burgers af te leiden van de acute sociaal-economische problemen – dalende
levensstandaard, werkloosheid, armoede, deïndustrialisatie – om hun eigen falen
af te schuiven op andere landen – op Rusland en China – die hun standpunt
verdedigen, een soeverein ontwikkelingsbeleid voeren en zich niet onderwerpen
aan de dictaten van supranationale elites.”
Poetin had het niet langer over westerse staten die hun beleid willen
uitvoeren, maar over “het dictaat
van supranationale elites” – opnieuw een heel
duidelijk eufemisme voor degenen die ik “westerse oligarchen” noem.
De laatste botsing van systemen
Rusland heeft nu openlijk de oorlog verklaard aan dit westerse systeem,
dit blijkt uit alle verklaringen van vooraanstaande Russische politici sinds
het begin van de escalatie in Oekraïne. En ik heb het zelf meegemaakt toen ik
voor langere tijd in Moskou was. Ik had er veel interessante gesprekken met
deskundigen die ik ontmoette toen ik werd uitgenodigd voor discussiepanels op
de Russische televisie of voor andere gesprekken.
Al deze gesprekken hadden één boventoon:
Rusland zal het systeem van het Westen niet langer diplomatiek beschrijven met
opgesmukte formuleringen, maar zal nu de dingen bij hun naam noemen en (samen
met China?) de staten van de wereld een alternatief systeem van internationale
politieke en economische samenwerking aanbieden. Rusland houdt zich bezig met
het opbouwen van een wereldorde waarin het toegestaan is is dat dat mensen
stinkend rijk worden, maar waarin ze zich buiten de politiek moeten houden,
terwijl de politiek in het Westen al lange tijd wordt bepaald door oligarchen
die via hun stichtingen en lobbyisten bepalen wat er in het Westen wordt
besloten en wat niet.
Rusland wil een wereldorde waarin geen enkele staat (of een kleine groep
staten) andere staten kan voorschrijven hoe men moet leven, welke regeringsvorm
of zelfs welke “waarden” een staat moet vertegenwoordigen. Het gaat om een
multipolaire wereldorde waarin de staten van de wereld op gelijke voet met
elkaar omgaan, zonder elkaar te bedreigen met sancties of op een andere manier druk
uit te oefenen.
Dat is het doel van Rusland en dat is waar het conflict tussen het
Westen en Rusland werkelijk om draait. Maar een dergelijke wereldorde zou het
einde betekenen van het “parasitaire” systeem van globalisering dat het Westen
tot nu toe aan de wereld heeft opgelegd. Wij bevinden ons – zonder overdrijving
– in de eindstrijd van de systemen. Oekraïne is slechts een zielige pion
waarmee de in de VS heersende elites Rusland willen verzwakken door Rusland de
proxy-oorlog in Oekraïne op te leggen. Het is cynisch, maar zo werkt de geopolitiek helaas.
De zojuist genoemde gesprekken in Moskou brachten mij op het idee om mijn
nieuwste boek te schrijven, Poetin’s Plan, om te laten zien waar Oorlog van de
Systemen werkelijk over gaat. In dit artikel kan ik slechts een klein overzicht
geven.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws.
