juni 15, 2024 4
Vorig jaar
publiceerde de Canadese inlichtingenanalist Patrick Armstrong dit goede advies:
Ik citeer graag
de Duke of Wellington over inlichtingen:
Het hele
oorlogsgebeuren, en ook het hele leven, bestaat uit het proberen uit te vinden
wat je niet weet door wat je doet; dat is wat ik ‘raden wat er aan de andere
kant van de heuvel was’ noemde.
“Ontdek wat je niet
weet door wat je doet.” Het is niet gemakkelijk, het is niet per se
prettig, maar het is wat je moet doen om je verbazing te minimaliseren wanneer
wat het ook daadwerkelijk zo is dat het over de heuvel naar je toe komt.
Hier zie is de
voormalige Britse ambassadeur in Rusland, Laurie Bristow,
die hetzelfde
zegt:
Mijn advies aan
alle jonge diplomaten en analisten is dat als je het buitenlands beleid
van de heer Poetin wilt begrijpen, luister dan naar wat hij zegt. Je
zult het niet leuk vinden, maar je moet het begrijpen, je moet ernaar
luisteren. De plaats om te beginnen is de toespraak in München in 2007.
“Luister naar wat
hij zegt.” Dat is vrij gemakkelijk. Poetin heeft veel gezegd en het meeste
staat op de website van de president, zowel in het Engels als in het
oorspronkelijke Russisch. Lees nooit wat de westerse verslaggevers
zeggen dat hij zegt – ze verdraaien het bijna altijd – lees het origineel. Ik
weet zeker dat zowel Wellington als Bristow het daarmee eens zijn.
En dat is waar
inlichtingen om draait. Probeer te begrijpen hoe de ander de dingen ziet.
Om de paar jaar
komt Poetin met een toespraak of memorandum waarin hij uitlegt – verleden,
aanwezigheid en toekomst – en pleit voor de positie die Rusland inneemt,
schrijft Bernhard.
Mensen die deze
toespraken lezen, zullen Rusland begrijpen. Mensen die dat niet doen dat niet.
De laatsten zullen
de feiten missen en verkeerde conclusies trekken. Als ze daarnaar handelen,
verzwakken ze hun eigen positie.
Je kunt dit
voorkomen door de laatste toespraak van Poetin te lezen die hij gisteren hield
op het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken. Het is een lange toespraak,
maar dat moet ook wel, want alles komt erin aan bod. Het bevat een soort
vredesaanbod voor Oekraïne: draag de provincies over die Rusland als de zijne
heeft erkend en win vrede. Het was en is niet te verwachten dat het ‘Westen’
die kant op zal gaan. Als gevolg daarvan zullen de doelen van de oorlog moeten
veranderen.
Met bijna 10.000
woorden is de toespraak erg lang. Geen enkele samenvatting zal er recht aan
doen. Ik dring er daarom op aan om hem in zijn geheel te lezen.
De Engelstalige
versie is integraal gepubliceerd door Sputnik.
De officiële vertaling, die binnenkort op de website van
het Kremlin zal verschijnen, is nog niet compleet. Omdat de toegang tot beide
sites beperkt kan zijn, is hieronder een volledige kopie van de toespraak
bijgevoegd.
Wat volgt is een
volledige weergave van de Engelstalige versie die Sputnik heeft gepubliceerd.
Volledige toespraak van Poetin op het ministerie van
Buitenlandse Zaken: BRICS, uitbreiding NAVO en voorwaarden vredesgesprek
Oekraïne – vrijdag 15 juni 2024
/* BEGIN VAN POETIN
TOESPRAAK */
Beste collega’s,
goedemiddag!
Het doet me
genoegen u allen welkom te heten, en aan het begin van onze bijeenkomst wil ik
u bedanken voor uw toegewijde werk in het belang van Rusland en ons volk.
In deze brede
vergadering zijn we voor het laatst bijeengekomen in november 2021. Sindsdien
hebben zich vele cruciale en, zonder overdrijving, noodlottige gebeurtenissen
voorgedaan, zowel in ons land als in de wereld. Daarom vind ik het belangrijk
om de huidige situatie in mondiale en regionale aangelegenheden te beoordelen
en overeenkomstige taken vast te stellen voor de afdeling buitenlands beleid. Al
deze taken zijn gericht op het primaire doel: het creëren van voorwaarden voor
de duurzame ontwikkeling van het land, het waarborgen van zijn veiligheid en
het verbeteren van het welzijn van Russische gezinnen.
Werken in deze
richting in de huidige uitdagende en snel veranderende realiteit vereist van
ons allemaal dat we ons nog meer concentreren op onze inspanningen, initiatief
en doorzettingsvermogen. Het vereist het vermogen om niet alleen te reageren op
de huidige uitdagingen, maar ook om onze eigen langetermijnagenda vorm te
geven, om binnen het kader van een open en constructieve dialoog oplossingen
voor te stellen en te bespreken met partners voor fundamentele kwesties die
niet alleen ons, maar de hele wereldgemeenschap aangaan.
Ik herhaal: de
wereld verandert snel. Het zal niet meer zijn zoals vroeger, noch in de
wereldpolitiek, noch in de economie, noch in de technologische concurrentie.
Steeds meer staten streven naar versterking van hun soevereiniteit,
zelfvoorziening en nationale en culturele identiteit. Landen uit het Zuiden en
Oosten van de wereld treden op de voorgrond; de rol van Afrika en
Latijns-Amerika groeit. Sinds de Sovjettijd hebben we altijd gesproken over het
belang van deze regio’s in de wereld, maar vandaag de dag is de dynamiek totaal
anders en dat wordt merkbaar. Het tempo van de transformatie in Eurazië is ook
merkbaar versneld, waar een aantal grootschalige integratieprojecten actief
worden uitgevoerd.
Op basis van de
nieuwe politieke en economische realiteit worden vandaag de contouren van een
multipolaire en multilaterale wereldorde gevormd, en dit is een objectief
proces. Het weerspiegelt de cultureel-beschaafde diversiteit die, ondanks alle
pogingen tot kunstmatige eenwording, organisch inherent is aan de mensheid.
Deze diepgaande,
systemische veranderingen inspireren ongetwijfeld tot optimisme en hoop omdat
de vestiging van de principes van multipolariteit en multilateralisme in
internationale aangelegenheden, inclusief respect voor het internationaal recht
en brede vertegenwoordiging, ons in staat stelt om collectief de meest complexe
problemen aan te pakken voor het algemeen welzijn, om wederzijds voordelige
relaties op te bouwen en samenwerking tussen soevereine staten in het belang
van het welzijn en de veiligheid van volkeren.
Een dergelijke
toekomstvisie sluit aan bij de aspiraties van de absolute meerderheid van de
landen in de wereld. We zien dit onder andere in de groeiende belangstelling
voor het werk van een universele associatie als BRICS, die is gebaseerd op een
speciale cultuur van vertrouwensvolle dialoog, soevereine gelijkheid van
deelnemers en wederzijds respect. Tijdens het Russische voorzitterschap dit
jaar zullen we de soepele opname van nieuwe BRICS-leden in de werkstructuren
van de associatie vergemakkelijken.
Ik verzoek de
regering en het ministerie van Buitenlandse Zaken door te gaan met inhoudelijk
werk en de dialoog met partners om op de BRICS-top in Kazan in oktober te komen
met een substantiële reeks overeengekomen besluiten die de richting zullen
bepalen voor onze samenwerking op het gebied van politiek en veiligheid,
economie en financiën, wetenschap, cultuur, sport en humanitaire banden.
In het algemeen ben
ik van mening dat BRICS dankzij zijn potentieel uiteindelijk een van de belangrijkste
regelgevende instellingen van een multipolaire wereldorde zal worden.
In dit verband merk
ik op dat de internationale discussie over de parameters van de interactie
tussen staten in een multipolaire wereld, over de democratisering van het hele systeem
van internationale betrekkingen, al aan de gang is. Met collega’s van het
Gemenebest van Onafhankelijke Staten hebben we bijvoorbeeld een gezamenlijk
document over internationale betrekkingen in een multipolaire wereld
afgesproken en aangenomen. We hebben partners uitgenodigd om dit onderwerp ook
op andere internationale platforms te bespreken, voornamelijk in de SCO en
BRICS.
We willen ervoor
zorgen dat deze dialoog zich ook binnen de muren van de VN serieus ontwikkelt,
ook over zo’n fundamentele, vitale kwestie voor iedereen als het creëren van
een systeem van ondeelbare veiligheid. Met andere woorden, het bevestigen van
het principe dat de veiligheid van sommigen niet kan worden gewaarborgd ten
koste van de veiligheid van anderen.
Laat me je eraan
herinneren dat aan het einde van de 20e eeuw, na het einde van de acute
militair-ideologische confrontatie, de wereldgemeenschap een unieke kans had om
een betrouwbare, eerlijke orde op het gebied van veiligheid op te bouwen.
Hiervoor was niet veel nodig – alleen het simpele vermogen om te luisteren naar
de meningen van alle betrokken partijen en de wederzijdse bereidheid om ze in
overweging te nemen. Ons land was juist gericht op dergelijk constructief werk.
Een andere
benadering kreeg echter de overhand. Westerse mogendheden, geleid door de
Verenigde Staten, geloofden dat ze de “Koude Oorlog” hadden gewonnen en het
recht hadden om zelfstandig te bepalen hoe de wereld moest worden
georganiseerd. De praktische uitdrukking van dit wereldbeeld was het project
van de onbeperkte ruimtelijke en temporele uitbreiding van het
Noord-Atlantische blok, hoewel er natuurlijk ook andere ideeën waren over hoe
de veiligheid in Europa kon worden gewaarborgd.
Onze legitieme
vragen werden beantwoord met uitvluchten, door te beweren dat niemand van plan
was Rusland aan te vallen en dat de uitbreiding van de NAVO niet tegen Rusland
gericht was. Beloftes aan de Sovjet-Unie en vervolgens aan Rusland eind jaren
’80 en begin jaren ’90 over het niet opnemen van nieuwe leden in het blok
werden gemakshalve vergeten. Als ze al werden herinnerd, dan werd er spottend
gezegd dat deze beloften verbaal waren en dus niet bindend.
In de jaren ’90 en
later hebben we consequent gewezen op de fouten in de koers van de westerse
elites, niet alleen bekritiseerd en gewaarschuwd, maar ook alternatieven en
constructieve oplossingen voorgesteld en het belang benadrukt van de
ontwikkeling van een mechanisme voor Europese en mondiale veiligheid dat
iedereen – ik benadruk: iedereen – tevreden zou stellen. Een eenvoudige
opsomming van de initiatieven die Rusland in de loop der jaren naar voren heeft
gebracht, zou meer dan één paragraaf in beslag nemen.
Laten we op zijn
minst terugdenken aan het idee van een Europees veiligheidsverdrag dat we al in
2008 voorstelden. Dezelfde onderwerpen werden aan de orde gesteld in het
memorandum van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken dat in december
2021 werd overhandigd aan de Verenigde Staten en de NAVO. Maar al onze pogingen
– en dat waren er vele, ontelbare – om onze gesprekspartners tot rede te
brengen, uitleg, vermaningen, waarschuwingen, verzoeken van onze kant vonden
absoluut geen gehoor. Westerse landen, die niet alleen vertrouwen hadden in hun
eigen gelijk, maar ook in hun kracht en vermogen om de rest van de wereld alles
op te leggen, negeerden eenvoudigweg andere meningen. In het beste geval
stelden ze voor om secundaire kwesties te bespreken die in wezen weinig
oplosten of onderwerpen die uitsluitend gunstig waren voor het Westen.
Ondertussen werd
het snel duidelijk dat het Westerse plan, dat werd uitgeroepen als het enige
juiste om veiligheid en welvaart in Europa en de wereld te garanderen,
eigenlijk niet werkte. Laten we eens terugdenken aan de tragedie op de Balkan.
De interne problemen – natuurlijk bestonden ze – die zich in het voormalige
Joegoslavië hadden opgestapeld, escaleerden sterk door grove inmenging van
buitenaf. Zelfs toen kwam het belangrijkste diplomatieke principe van de NAVO
in al zijn glorie naar voren – zeer gebrekkig en vruchteloos bij het oplossen
van complexe interetnische conflicten, namelijk: één kant, die ze om de een of
andere reden niet echt mochten, de schuld geven van alle zonden en alle
politieke, informatieve en militaire macht, economische sancties en beperkingen
op hen loslaten.
Later werden
dezelfde benaderingen toegepast in verschillende delen van de wereld. We weten
dit heel goed: Irak, Syrië, Libië, Afghanistan, enzovoort – en ze brachten
nooit iets anders dan verergering van bestaande problemen, gebroken levens van miljoenen
mensen, de vernietiging van hele staten, de verspreiding van humanitaire en
sociale rampen en terroristische enclaves. In feite is geen enkel land ter
wereld nog veilig voor deze trieste lijst.
Dus nu bemoeit het
Westen zich op agressieve wijze met de zaken in het Midden-Oosten. Ooit
monopoliseerden ze deze richting en het resultaat is vandaag de dag voor
iedereen duidelijk. De zuidelijke Kaukasus, Centraal-Azië. Twee jaar geleden,
op de NAVO-top in Madrid, werd aangekondigd dat het bondgenootschap zich nu
niet alleen zou bezighouden met veiligheidskwesties in de Euro-Atlantische
regio, maar ook in de Aziatisch-Pacifische regio. Ze beweerden dat hun
betrokkenheid ook daar onmisbaar was. Het is duidelijk dat dit een poging is om
de druk op te voeren op de landen in de regio waarvan ze besloten hebben om hun
ontwikkeling te beteugelen. Zoals bekend is ons land – Rusland – een van de
topprioriteiten op deze lijst.
Ik herinner u er
ook aan dat het Washington was die de strategische stabiliteit ondermijnde door
zich unilateraal terug te trekken uit het Anti-Ballistic Missile Treaty, het
Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty, het Open Skies Treaty, en samen met
hun NAVO-satellieten het vertrouwen en de wapenbeheersingsmaatregelen
vernietigde die gedurende tientallen jaren in de Europese ruimte waren
opgebouwd.
Uiteindelijk hebben
het egoïsme en de arrogantie van westerse staten geleid tot de huidige extreem
gevaarlijke stand van zaken. We zijn gevaarlijk dicht bij het punt gekomen
waarop er geen weg terug meer is. Oproepen om Rusland, dat het grootste
kernwapenarsenaal bezit, een strategische nederlaag toe te brengen, tonen de
extreme roekeloosheid van westerse politici. Ze begrijpen ofwel de omvang van
de dreiging die ze zelf creëren niet of zijn gewoon geobsedeerd door een geloof
in hun eigen straffeloosheid en uitzonderlijkheid. Beide kunnen tot een
tragedie leiden.
Het is duidelijk
dat we getuige zijn van de ineenstorting van het Euro-Atlantische
veiligheidssysteem. Vandaag de dag bestaat het gewoon niet meer. Het moet
praktisch helemaal opnieuw worden opgebouwd. Dit alles vereist dat we, samen
met partners, met alle geïnteresseerde landen – en dat zijn er veel – onze
veiligheidsopties in Eurazië ontwikkelen en deze vervolgens aanbieden voor een
brede internationale discussie.
Dit is precies wat
werd opgedragen in de toespraak tot de Federale Vergadering. Het gaat erom om
in de nabije toekomst op het Euraziatische continent een contour te formuleren
van gelijke en ondeelbare veiligheid, wederzijds voordelige, gelijkwaardige
samenwerking en ontwikkeling.
Wat moet hiervoor
gedaan worden en op basis van welke principes?
Ten eerste moet er
een dialoog tot stand worden gebracht met alle potentiële deelnemers aan zo’n
toekomstig veiligheidssysteem. Om te beginnen vraag ik u de nodige kwesties aan
te kaarten bij landen die openstaan voor constructieve interactie met Rusland.
Tijdens een recent
bezoek aan de Volksrepubliek China hebben we deze kwestie besproken met
president Xi Jinping. We merkten op dat het Russische voorstel niet in
tegenspraak is met, maar juist een aanvulling vormt op en volledig aansluit bij
de fundamentele beginselen van het Chinese initiatief op het gebied van
mondiale veiligheid.
Ten tweede – het is
essentieel dat de toekomstige veiligheidsarchitectuur openstaat voor alle
Euraziatische landen die willen deelnemen aan de oprichting ervan. “Voor
iedereen” betekent natuurlijk ook voor Europese en NAVO-landen. We leven op
hetzelfde continent; wat er ook gebeurt, de geografie kan niet worden veranderd
en we zullen naast elkaar moeten bestaan en samenwerken.
Ja, de betrekkingen
tussen Rusland en de EU, evenals met verschillende Europese staten, zijn
verslechterd, en ik heb al vaak benadrukt dat dit niet onze schuld is. De
anti-Russische propagandacampagne, waaraan zeer hooggeplaatste Europese figuren
deelnemen, gaat gepaard met verzinsels dat Rusland van plan zou zijn Europa aan
te vallen. Ik heb dit herhaaldelijk gezegd, en het is niet nodig om het in deze
kamer nog een paar keer te herhalen: we begrijpen allemaal dat dit absolute
onzin is, alleen maar een rechtvaardiging voor de wapenwedloop.
In dit verband wil
ik een kleine uitweiding maken. Het gevaar voor Europa komt niet van Rusland.
De grootste bedreiging voor de Europeanen ligt in de kritieke en steeds
groeiende, nu praktisch totale afhankelijkheid van de VS: op militair,
politiek, technologisch, ideologisch en informatief gebied. Europa wordt steeds
meer buitenspel gezet in de mondiale economische ontwikkeling, in chaos
gedompeld door migratie en andere acute problemen en beroofd van internationale
subjectiviteit en culturele identiteit.
Soms lijkt het wel
of de heersende Europese politici en eurobureaucraten banger zijn om uit de
gratie te vallen bij Washington dan om het vertrouwen van hun eigen volk, hun
eigen burgers, te verliezen. Recente verkiezingen voor het Europees Parlement
laten dit ook zien. Europese politici slikken vernederingen, grofheden en
schandalen waarbij Europese leiders in worden bespioneerd, terwijl de VS hen
gewoon gebruikt voor hun eigen belangen: hen duur gas laten kopen – gas is in
Europa overigens drie tot vier keer duurder dan in de VS – of, zoals nu, van
Europese landen eisen dat ze meer wapens leveren aan Oekraïne. Er zijn trouwens
voortdurend eisen hier en daar. En er worden sancties opgelegd, aan economische
actoren in Europa. Opgelegd zonder enige aarzeling.
Nu worden ze
gedwongen om hun wapenleveranties aan Oekraïne te verhogen, hun capaciteit voor
de productie van artilleriegranaten uit te breiden. Luister, wie heeft deze
granaten nodig als het conflict in Oekraïne is beëindigd? Hoe kan dit de
militaire veiligheid van Europa garanderen? Dat is onduidelijk. De VS
investeren zelf in militaire technologieën, en in technologieën van de
toekomst: in de ruimte, in moderne drones, in aanvalssystemen gebaseerd op
nieuwe fysische principes, dat wil zeggen, in die gebieden die de aard van de
gewapende strijd in de toekomst zullen bepalen, en daarmee het
militair-politieke potentieel van machten en hun posities in de wereld. En nu
krijgen ze zo’n rol toebedeeld: investeer je geld waar we het nodig hebben.
Maar dit vergroot geen enkel Europees potentieel. Wel, laat het zo zijn. Voor
ons is het misschien goed, maar in wezen is het zo.
Als Europa zich wil
handhaven als een van de onafhankelijke centra van mondiale ontwikkeling en
cultureel-beschaafde polen van de planeet, heeft het zeker goede,
vriendschappelijke betrekkingen met Rusland nodig, en wij zijn hier, belangrijk
genoeg, klaar voor.
Dit werkelijk
eenvoudige en voor de hand liggende feit werd goed begrepen door politici van
echt pan-Europese en mondiale schaal, patriotten van hun landen en volkeren,
die in historische termen denken en niet slechts figuren zijn die de wil en de
hint van iemand anders volgen. Charles de Gaulle sprak hier veel over in de
naoorlogse jaren. Ik herinner me ook hoe Helmut Kohl, bondskanselier van de
Bondsrepubliek Duitsland, in 1991 tijdens een gesprek waaraan ik persoonlijk
mocht deelnemen, het belang van een partnerschap tussen Europa en Rusland
benadrukte. Ik verwacht dat nieuwe generaties Europese politici vroeg of laat
op deze nalatenschap zullen terugkomen.
Wat de Verenigde
Staten zelf betreft, de voortdurende pogingen van de liberaal-globalistische
elites die er nu heersen om hun ideologie met alle middelen wereldwijd te
verspreiden, om hun imperiale status, hun dominantie te behouden, putten het
land alleen maar verder uit, leiden het naar verval en zijn rechtstreeks in
tegenspraak met de ware belangen van het Amerikaanse volk. Zonder dit
doodlopende pad, agressief messianisme, vermengd met het geloof in hun eigen
keuzevrijheid en exceptionalisme, zouden de internationale betrekkingen al lang
gestabiliseerd zijn.
Ten derde – om het
idee van een Euraziatisch veiligheidssysteem te bevorderen, is het noodzakelijk
om het dialoogproces tussen multilaterale organisaties die al in Eurazië actief
zijn, aanzienlijk te intensiveren. Dit heeft in de eerste plaats betrekking op
de Unie, de Collectieve Veiligheidsverdragsorganisatie, de Euraziatische
Economische Unie, het Gemenebest van Onafhankelijke Staten en de Shanghai
Samenwerkingsorganisatie.
We zien
vooruitzichten voor andere invloedrijke Euraziatische associaties, van
Zuidoost-Azië tot het Midden-Oosten, om zich in de toekomst bij deze processen
aan te sluiten.
Ten vierde geloven
we dat de tijd rijp is om een brede discussie op gang te brengen over een nieuw
systeem van bilaterale en multilaterale garanties voor collectieve veiligheid
in Eurazië. Op de lange termijn moeten we werken aan een geleidelijke
vermindering van de militaire aanwezigheid van externe mogendheden in de
Euraziatische regio.
We begrijpen
natuurlijk dat deze stelling in de huidige situatie onrealistisch kan lijken,
maar dat is nu eenmaal zo. Als we in de toekomst echter een betrouwbaar
veiligheidssysteem opbouwen, zal de aanwezigheid van extraregionale militaire
contingenten eenvoudigweg niet nodig zijn. Eerlijk gezegd is dat vandaag ook
niet nodig – het is gewoon bezetting, dat is alles.
Uiteindelijk
geloven we dat de staten en regionale structuren van Eurazië zelf specifieke
samenwerkingsgebieden op het gebied van gezamenlijke veiligheid moeten bepalen.
Op basis hiervan zouden ze ook een systeem van functionerende instellingen,
mechanismen en overeenkomsten moeten opbouwen die echt ten dienste staan van
het bereiken van gemeenschappelijke doelen van stabiliteit en ontwikkeling.
In deze context
steunen we het initiatief van onze Wit-Russische vrienden om een
programmadocument te ontwikkelen – een handvest van multipolariteit en
diversiteit in de 21e eeuw. Het kan niet alleen de kaderbeginselen formuleren
van de Euraziatische architectuur op basis van fundamentele normen van het
internationaal recht, maar ook, in bredere zin, een strategische visie op de
essentie en de aard van multipolariteit en multilateralisme als een nieuw
systeem van internationale betrekkingen ter vervanging van de wereld waarin het
Westen centraal staat. Ik vind het belangrijk en vraag om samen met onze
partners en alle geïnteresseerde staten grondig aan een dergelijk document te
werken. Ik wil hieraan toevoegen dat bij het bespreken van dergelijke complexe,
veelomvattende kwesties natuurlijk een maximale, brede vertegenwoordiging nodig
is, waarbij verschillende benaderingen en standpunten in overweging worden
genomen.
Ten vijfde – een
belangrijk onderdeel van het Euraziatische systeem van veiligheid en
ontwikkeling moet natuurlijk ook kwesties omvatten op het gebied van economie,
sociaal welzijn, integratie en samenwerking tot wederzijds voordeel, waarbij
gemeenschappelijke problemen moeten worden aangepakt zoals het overwinnen van
armoede, ongelijkheid, klimaat, ecologie en het ontwikkelen van mechanismen om
te reageren op pandemische dreigingen en crises in de wereldeconomie – alles is
belangrijk.
Het Westen heeft
met zijn acties niet alleen de militair-politieke stabiliteit in de wereld
ondermijnd, maar ook belangrijke marktinstellingen in diskrediet gebracht en
verzwakt met sancties en handelsoorlogen. Door het IMF en de Wereldbank te
gebruiken en de klimaatagenda te manipuleren, remt het de ontwikkeling van het
Mondiale Zuiden. Verliezend in de concurrentie, zelfs volgens de regels die het
Westen zelf heeft opgesteld, neemt het zijn toevlucht tot prohibitieve
barrières en allerlei vormen van protectionisme. In de VS hebben ze de
Wereldhandelsorganisatie praktisch verlaten als regulator van de internationale
handel. Alles wordt geblokkeerd. Bovendien oefenen ze niet alleen druk uit op
concurrenten, maar ook op hun satellieten. Kijk maar hoe ze nu de Europese
economieën, die op de rand van een recessie balanceren, “uitpersen.”
Westerse landen
hebben een deel van de Russische activa en valutareserves bevroren. Nu
overwegen ze hoe ze op zijn minst een wettelijke basis kunnen verschaffen om ze
eindelijk toe te eigenen. Maar ondanks alle juridische trucjes zal diefstal
ongetwijfeld diefstal blijven en niet ongestraft blijven.
Het probleem zit
zelfs nog dieper. Door Russische bezittingen te stelen, zetten ze een volgende
stap in de vernietiging van het systeem dat ze zelf hebben gecreëerd en dat
vele decennia lang hun welvaart verzekerde, waardoor ze meer konden consumeren
dan ze verdienden en geld uit de hele wereld konden aantrekken via schulden en
verplichtingen. Nu wordt het voor alle landen en bedrijven, soevereine fondsen,
duidelijk dat hun bezittingen en reserves verre van veilig zijn – zowel in
juridische als in economische zin. En de volgende in de rij voor onteigening
door de VS en het Westen kan iedereen zijn – deze buitenlandse staatsfondsen
zouden daar wel eens bij kunnen zitten.
Het wantrouwen
tegenover het financiële systeem dat gebaseerd is op Westerse reservemunten is
al aan het groeien. Er is een uitstroom van fondsen uit effecten en
schuldverplichtingen van Westerse staten, evenals van sommige Europese banken,
die tot voor kort als absoluut betrouwbare plaatsen voor het opslaan van
kapitaal werden beschouwd. Nu wordt zelfs goud bij hen weggehaald. En daar
hebben ze gelijk in.
Ik ben van mening
dat we de vorming van effectieve en veilige bilaterale en multilaterale
buitenlandse economische mechanismen serieus moeten intensiveren, als
alternatief voor de mechanismen die door het Westen worden gecontroleerd. Dit
omvat het uitbreiden van betalingen in nationale valuta, het creëren van
onafhankelijke betalingssystemen en het opbouwen van productie- en
distributieketens die de door het Westen geblokkeerde of gecompromitteerde kanalen
omzeilen.
Natuurlijk moeten
de inspanningen om internationale transportcorridors in Eurazië te ontwikkelen
– een continent waarvan Rusland de natuurlijke geografische kern is – worden
voortgezet.
Ik draag het
ministerie van Buitenlandse Zaken op om de ontwikkeling van internationale
overeenkomsten op al deze gebieden volledig te ondersteunen. Ze zijn uiterst
belangrijk voor de versterking van de economische samenwerking tussen ons land
en onze partners. Dit zal ook een nieuwe impuls geven aan de opbouw van een
groot Euraziatisch partnerschap, dat in wezen de sociaaleconomische basis kan
worden van een nieuw systeem van ondeelbare veiligheid in Europa.
Beste collega’s! De
essentie van onze voorstellen is het vormen van een systeem waarbinnen alle
staten vertrouwen hebben in hun eigen veiligheid. Dan kunnen we de oplossing
van de vele conflicten die er nu zijn echt constructief aanpakken. De problemen
van het veiligheidstekort en het wederzijds vertrouwen gelden niet alleen voor
het Euraziatische continent; toenemende spanningen worden overal waargenomen.
En hoe onderling verbonden en afhankelijk de wereld is, zien we voortdurend, en
een tragisch voorbeeld voor ons allemaal is de Oekraïense crisis, waarvan de
gevolgen over de hele planeet voelbaar zijn.
Maar ik wil meteen
zeggen: de crisis met betrekking tot Oekraïne is geen conflict tussen twee
staten, laat staan twee volkeren, veroorzaakt door enkele problemen tussen hen.
Als dat het geval was, zouden Russen en Oekraïners, die verenigd zijn door een
gemeenschappelijke geschiedenis en cultuur, spirituele waarden, miljoenen
familie-, verwantschaps- en menselijke banden, ongetwijfeld een manier hebben
gevonden om alle problemen en meningsverschillen eerlijk op te lossen.
Maar de situatie is
anders: de wortels van het conflict liggen niet in bilaterale betrekkingen. De
gebeurtenissen in Oekraïne zijn een direct gevolg van mondiale en Europese
ontwikkelingen aan het eind van de 20e en het begin van de 21e eeuw, van het
agressieve, brutale en absoluut avontuurlijke beleid dat het Westen al die
jaren heeft gevoerd, lang voordat de speciale militaire operatie begon.
Deze westerse
elites zijn, zoals ik vandaag al zei, na het einde van de “Koude Oorlog”
begonnen aan een koers van verdere geopolitieke herstructurering van de wereld,
met het creëren en opleggen van de beruchte orde gebaseerd op regels, waarin
sterke, soevereine en zelfvoorzienende staten eenvoudigweg niet passen.
Vandaar het beleid
om ons land in te perken. De doelen van dit beleid worden openlijk verkondigd
door sommige figuren in de VS en Europa. Vandaag de dag hebben ze het over de
beruchte dekolonisatie van Rusland. In wezen is dit een poging om een
ideologische basis te verschaffen voor de ontmanteling van ons vaderland langs
nationale lijnen. In feite wordt er al heel lang gesproken over het
uiteenvallen van de Sovjet-Unie en Rusland. Iedereen die hier in deze kamer
zit, is zich hier terdege van bewust.
Bij de uitvoering
van deze strategie hebben westerse landen de lijn gevolgd van het absorberen en
militair-politiek ontwikkelen van gebieden die dicht bij ons liggen. Er zijn
vijf en nu zes uitbreidingsgolven van de NAVO geweest. Ze probeerden van
Oekraïne hun bolwerk te maken, om het “anti-Rusland” te maken. Om deze doelen
te bereiken investeerden ze geld en middelen, kochten ze politici en hele
partijen om, herschreven ze de geschiedenis en onderwijsprogramma’s, voedden en
kweekten ze groepen neonazi’s en radicalen. Ze deden alles om onze
interstatelijke banden te ondermijnen, onze volkeren te verdelen en tegen
elkaar op te zetten.
Dergelijk beleid
werd verder tegengewerkt door Zuidoost-Oekraïne – gebieden die eeuwenlang deel
hebben uitgemaakt van het grote historische Rusland. Daar woonden en wonen nog
steeds mensen die, ook nadat Oekraïne zich in 1991 onafhankelijk verklaarde,
pleitten voor goede en zeer nauwe betrekkingen met ons land. Mensen – zowel
Russen als Oekraïners, vertegenwoordigers van verschillende nationaliteiten,
die verenigd waren door de Russische taal, cultuur, tradities en het historisch
geheugen.
De positie,
stemming, belangen en stemmen van deze mensen – miljoenen mensen die in het
zuidoosten wonen – moesten in aanmerking worden genomen door voormalige
Oekraïense presidenten en politici die voor deze post vochten en de stemmen van
deze kiezers gebruikten. Maar met deze stemmen hebben ze gemanoeuvreerd, veel
gelogen en gesproken over de zogenaamde Europese keuze. Ze durfden niet
volledig met Rusland te breken omdat het zuidoosten van Oekraïne een andere
neiging had, en dit kon niet worden genegeerd. Een dergelijke dualiteit is
altijd inherent geweest aan de Oekraïense macht gedurende de jaren sinds de
erkenning van de onafhankelijkheid.
Het Westen zag dit
natuurlijk. Ze zagen en begrepen al lang de problemen die daar konden worden
aangewakkerd, begrepen de beperkende betekenis van de zuidoostelijke factor en
dat geen enkele hoeveelheid jarenlange propaganda de situatie fundamenteel kon veranderen.
Zeker, er werd veel gedaan, maar fundamenteel was het moeilijk om de situatie
te veranderen.
Het was onmogelijk
om de historische identiteit en het bewustzijn van de meerderheid van de mensen
in Zuidoost-Oekraïne te vervormen, om de positieve houding ten opzichte van
Rusland en het gevoel van onze historische gemeenschappelijkheid bij hen,
inclusief de jongere generaties, uit te roeien. En dus besloten ze om opnieuw
met geweld op te treden, om de mensen in het zuidoosten simpelweg te breken, om
hun mening te negeren. Hiervoor organiseerden, financierden en profiteerden ze
zeker van de interne politieke moeilijkheden en complexiteiten in Oekraïne,
maar toch bereidden ze systematisch en doelgericht een gewapende staatsgreep
voor.
Oekraïense steden
werden overspoeld door een golf van pogroms, geweld en moorden. De macht in
Kiev werd uiteindelijk gegrepen en overgenomen door radicalen. Hun agressieve
nationalistische slogans, waaronder de rehabilitatie van nazi-collaborateurs,
werden verheven tot staatsideologie. Er werd een koers afgekondigd om de
Russische taal uit te bannen in staats- en publieke domeinen, de druk op
orthodoxe gelovigen nam toe, de inmenging in kerkelijke aangelegenheden leidde
uiteindelijk tot een scheuring. Niemand lijkt deze inmenging op te merken,
alsof het normaal is. Probeer elders iets anders te doen, en er wordt zoveel
artistiek gefloten dat je oren ervan afvallen. Maar daar is het toegestaan,
omdat het tegen Rusland is.
Miljoenen inwoners
van Oekraïne, vooral uit de oostelijke regio’s, waren tegen de staatsgreep,
zoals bekend. Ze werden bedreigd met represailles en terreur. En bovenal
begonnen de nieuwe autoriteiten in Kiev een aanval voor te bereiden op de
Russischtalige Krim, die op een bepaald moment, in 1954, zoals u weet, werd
overgedragen van de RSFSR naar Oekraïne in strijd met alle wetten en
procedures, zelfs die op dat moment van kracht waren in de Sovjet-Unie. In deze
situatie konden we de Krimbewoners en de inwoners van Sevastopol natuurlijk
niet in de steek laten of onbeschermd laten. Zij maakten hun keuze en in maart
2014 vond, zoals bekend, de historische hereniging van de Krim en Sevastopol
met Rusland plaats.
In Charkov,
Cherson, Odessa, Zaporozhye, Donetsk, Lugansk, Mariupol begonnen vreedzame
protesten tegen de staatsgreep te worden onderdrukt en werd terreur ontketend
door het regime in Kiev en nationalistische groeperingen. Het hoeft
waarschijnlijk niet in herinnering te worden gebracht, iedereen herinnert zich
nog goed wat er in deze regio’s is gebeurd.
In mei 2014 werden
referenda gehouden over de status van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk,
waar de overgrote meerderheid van de inwoners voor onafhankelijkheid en
soevereiniteit stemde. Onmiddellijk rijst de vraag: konden mensen op deze
manier hun wil uiten, konden ze hun onafhankelijkheid uitroepen? Degenen die in
deze zaal zitten begrijpen dat ze dat natuurlijk konden, ze hadden er alle
recht op en alle redenen voor, ook volgens het internationaal recht, inclusief
het recht van volkeren op zelfbeschikking. Ik hoef u er niet aan te herinneren,
maar nu de media toch aan het werk zijn, zal ik zeggen dat artikel 1, lid 2 van
het Handvest van de Verenigde Naties dit recht geeft. Ik herinner u in dit
verband aan het beruchte precedent Kosovo. Er is indertijd vaak over gesproken,
en nu zeg ik het nog een keer. Het precedent, dat Westerse landen zelf
creëerden, in een volledig analoge situatie, erkende de afscheiding van Kosovo
van Servië als legitiem, die plaatsvond in 2008. Daarna volgde de bekende
beslissing van het Internationaal Gerechtshof van de VN, dat op 22 juli 2010,
op basis van paragraaf 2 van artikel 1 van het Handvest van de Verenigde
Naties, oordeelde, ik citeer: “Er is geen algemeen verbod op eenzijdige
onafhankelijkheidsverklaringen die voortvloeien uit de praktijk van de
Veiligheidsraad.” En het volgende citaat: “Het algemeen internationaal recht
bevat geen toepasbaar verbod op onafhankelijkheidsverklaringen.” Bovendien werd
vastgelegd dat delen van een land, welk land dan ook, die besluiten om hun onafhankelijkheid
uit te roepen, niet verplicht zijn om de centrale autoriteiten van hun
voormalige staat te raadplegen. Alles staat daar geschreven, in hun eigen hand,
zwart op wit.
Hadden deze
republieken – Donetsk en Lugansk – het recht om hun onafhankelijkheid uit te
roepen? Natuurlijk wel. De vraag kan niet eens anders worden gesteld.
Wat deed het regime
in Kiev in deze situatie? Het negeerde de keuze van het volk volledig en
ontketende een grootschalige oorlog tegen de nieuwe onafhankelijke staten – de
volksrepublieken van Donbass – met vliegtuigen, artillerie en tanks. Er
begonnen bombardementen en beschietingen van vreedzame steden en intimidaties.
En wat gebeurde er daarna? De inwoners van Donbass namen de wapens op om hun
leven, hun huis, hun rechten en legitieme belangen te beschermen.
In het Westen wordt
nu voortdurend beweerd dat Rusland de oorlog is begonnen in het kader van de
speciale militaire operatie, dat Rusland de agressor is en dat er daarom op
zijn grondgebied aanvallen kunnen worden uitgevoerd met westerse wapensystemen,
Oekraïne verdedigt zichzelf zogenaamd en kan dit doen.
Ik wil het nogmaals
benadrukken: Rusland is de oorlog niet begonnen; het was het regime in Kiev
dat, nadat de inwoners van een deel van Oekraïne hun onafhankelijkheid hadden
uitgeroepen in overeenstemming met het internationaal recht, militaire acties
begon en voortzet. Dit is agressie als we het recht van deze volkeren die in
deze gebieden wonen om hun onafhankelijkheid uit te roepen, niet erkennen. Wat
kan het anders zijn? Dit is agressie. En degenen die de oorlogsmachine van het
regime in Kiev al die jaren hebben geholpen, zijn medeplichtig aan de agressor.
In 2014 gaven de
inwoners van Donbass zich niet gewonnen. Militie-eenheden hielden stand,
sloegen de bestraffingstroepen af en dreven ze terug uit Donetsk en Lugansk. We
hoopten dat dit de aanstichters van dit bloedbad zou ontnuchteren. Om het
bloedvergieten te stoppen, deed Rusland de gebruikelijke oproepen – oproepen
tot onderhandelingen, en die begonnen met de deelname van Kiev en
vertegenwoordigers van de Donbass-republieken met de hulp van Rusland,
Duitsland en Frankrijk.
De gesprekken
verliepen moeizaam, maar het resultaat was toch dat in 2015 de akkoorden van
Minsk werden gesloten. We namen de uitvoering ervan zeer serieus, in de hoop
dat we de situatie konden oplossen in het kader van een vreedzaam proces en het
internationaal recht. We verwachtten dat daarbij rekening zou worden gehouden
met de legitieme belangen en eisen van Donbass, dat een speciale status voor
deze regio’s in de grondwet zou worden vastgelegd en dat de grondrechten van de
mensen die daar wonen zouden worden gerespecteerd, terwijl de territoriale
eenheid van Oekraïne behouden zou blijven. We waren hier klaar voor en waren
bereid om de mensen die in deze gebieden wonen ervan te overtuigen om de
kwesties op deze manier op te lossen, waarbij we herhaaldelijk verschillende
compromissen en oplossingen aanboden.
Maar uiteindelijk
werd alles verworpen. De akkoorden van Minsk werden door Kiev gewoon in de
prullenbak gegooid. Zoals vertegenwoordigers van de Oekraïense elite later
toegaven, paste geen van de bepalingen van deze documenten bij hen; ze logen en
verdraaiden gewoon zoveel ze konden.
De voormalige
bondskanselier van Duitsland en de voormalige president van Frankrijk, die in
wezen mede-auteurs en garant stonden voor de akkoorden van Minsk, gaven later
ronduit toe dat ze niet van plan waren deze akkoorden uit te voeren; ze moesten
de situatie alleen maar rekken om tijd te winnen voor het samenstellen van
Oekraïense gewapende formaties en deze vol te pompen met wapens en uitrusting.
Ze hebben ons gewoon weer “voor de gek gehouden,” misleid.
In plaats van een
echt vredesproces, in plaats van het beleid van re-integratie en nationale
verzoening waarover ze in Kiev zo graag pontificaal spraken, werd Donbass acht
jaar lang beschoten. Ze voerden terroristische aanvallen en moorden uit en
organiseerden de hardste blokkade. Al die jaren werden de inwoners van Donbass
(vrouwen, kinderen, ouderen) tot “tweederangs” mensen, “ondermensen”,
bestempeld en werd gedreigd met represailles, waarbij werd gezegd: “we komen
met iedereen afrekenen.” Wat is dit, anders dan genocide in het centrum van
Europa in de 21e eeuw? En in Europa en de VS deden ze alsof er niets aan de hand
was, niemand merkte iets.
Eind 2021 – begin
2022 werd het Minsk-proces eindelijk ten grave gedragen door Kiev en zijn
westerse beschermheren, en werd er een nieuwe massale aanval op Donbass
gepland. Een grote groep Oekraïense strijdkrachten bereidde zich voor op een
nieuw offensief op Lugansk en Donetsk, uiteraard met etnische zuiveringen en
enorme menselijke slachtoffers, honderdduizenden vluchtelingen. We waren
verplicht om deze catastrofe te voorkomen, om de mensen te beschermen; we
hadden geen andere keuze.
Rusland heeft
uiteindelijk de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk erkend. We hebben ze immers
acht jaar lang niet erkend, nog steeds in de hoop om tot een overeenkomst te
komen. Het resultaat is nu bekend. En op 21 februari 2022 sloten we verdragen
voor vriendschap, samenwerking en wederzijdse bijstand met deze republieken,
die we erkenden. Vraag: hadden de volksrepublieken het recht om ons om steun te
vragen als we hun onafhankelijkheid erkenden? En hadden wij het recht om hun
onafhankelijkheid te erkennen net zoals zij het recht hadden om hun
soevereiniteit uit te roepen in overeenstemming met de genoemde artikelen en
besluiten van het Internationaal Gerechtshof van de VN? Hadden zij het recht om
de onafhankelijkheid uit te roepen? Dat hadden ze. Maar als ze zo’n recht
hadden en het gebruikten, dan hadden wij het recht om een verdrag met hen te
sluiten – en dat hebben we gedaan, en ik herhaal: in volledige overeenstemming
met het internationaal recht en artikel 51 van het Handvest van de VN.
Tegelijkertijd
deden we een beroep op de Kievse autoriteiten om hun troepen uit Donbass terug
te trekken. Ik kan u vertellen dat er contacten waren; we zeiden hen
onmiddellijk: trek uw troepen daar terug, en alles zal daar eindigen. Dit
voorstel werd vrijwel onmiddellijk verworpen, gewoon genegeerd, hoewel het een
echte kans bood om de kwestie juist op een vreedzame manier af te sluiten.
Op 24 februari 2022
was Rusland gedwongen om de start van een speciale militaire operatie aan te
kondigen. Toen ik me richtte tot de burgers van Rusland, de inwoners van de
republieken Donetsk en Lugansk en de Oekraïense samenleving, schetste ik de
doelen van deze operatie – de bevolking van Donbass beschermen, de vrede
herstellen, Oekraïne demilitariseren en denazificeren en zo bedreigingen van
onze staat afwenden, het evenwicht herstellen op het gebied van veiligheid in
Europa.
Tegelijkertijd
bleven we het bereiken van deze doelen via politieke en diplomatieke methoden
als een prioriteit beschouwen. Ik herinner u eraan dat ons land in de
allereerste fase van de speciale militaire operatie onderhandelingen is
aangegaan met vertegenwoordigers van het regime in Kiev. Die onderhandelingen
vonden eerst plaats in Wit-Rusland en daarna in Turkije. We probeerden ons
belangrijkste punt over te brengen: respecteer de keuze van Donbass, de wil van
de mensen die daar wonen, trek de troepen terug, stop de beschietingen van
vreedzame steden en dorpen. Er is niets anders nodig, de rest van de kwesties
zal later worden opgelost. Het antwoord was: nee, we zullen vechten. Het is
duidelijk dat dit het bevel was van de Westerse meesters, en ik zal het er nu
over hebben.
Op dat moment, in
februari-maart 2022, naderden onze troepen, zoals bekend, Kiev. Er waren en
zijn nog steeds veel speculaties hierover in Oekraïne en het Westen.
Wat wil ik hierover
zeggen? Onze eenheden waren inderdaad in de buurt van Kiev gestationeerd en de
militaire diensten, het veiligheidsblok, hadden verschillende voorstellen over
onze mogelijke verdere acties, maar er was geen politieke beslissing om een
stad van drie miljoen inwoners te bestormen, wat iemand ook zei of dacht.
In wezen was dit
niets anders dan een operatie om het Oekraïense regime tot vrede te dwingen. De
troepen waren daar om de Oekraïense kant tot onderhandelingen aan te zetten, om
te proberen aanvaardbare oplossingen te vinden en zo een einde te maken aan de
oorlog die Kiev in 2014 tegen Donbass was begonnen, en om problemen op te
lossen die een bedreiging vormden voor de veiligheid van ons land, voor de veiligheid
van Rusland. Vreemd genoeg zijn we er daardoor in geslaagd om akkoorden te
bereiken die zowel Moskou als Kiev goed uitkwamen. Deze overeenkomsten werden
in Istanboel door het hoofd van de Oekraïense onderhandelingsdelegatie op
papier gezet en geparafeerd. Dit betekent dat de Kievse autoriteiten tevreden
waren met een dergelijke oplossing van de kwestie.
Het document werd
het “Verdrag inzake permanente neutraliteit en veiligheidsgaranties voor
Oekraïne” genoemd. Het was een compromis, maar de belangrijkste punten ervan
kwamen overeen met onze fundamentele eisen en hadden betrekking op de
doelstellingen die zelfs aan het begin van de speciale militaire operatie als
primair waren aangemerkt. Waaronder, hoe vreemd het ook mag lijken, de
demilitarisering en denazificatie van Oekraïne. Ook hier zijn we erin geslaagd
complexe oplossingen te vinden. Ze zijn complex, maar ze werden gevonden.
Namelijk: het was de bedoeling dat er een Oekraïense wet zou worden aangenomen
om de nazi-ideologie en al haar uitingen te verbieden. Daar staat alles in.
Verder zou
Oekraïne, in ruil voor internationale veiligheidsgaranties, de omvang van zijn
strijdkrachten beperken, verplichtingen aangaan om niet toe te treden tot
militaire allianties, om geen buitenlandse militaire bases toe te staan, om
geen buitenlandse troepen of contingenten te ontvangen, om geen militaire
oefeningen uit te voeren op zijn grondgebied. Alles stond op papier.
Wij van onze kant,
die ook begrip hadden voor de bezorgdheid van Oekraïne over zijn veiligheid,
kwamen overeen dat Oekraïne, dat formeel geen lid zou worden van de NAVO,
garanties zou krijgen die praktisch gelijk waren aan de garanties die leden van
deze alliantie genieten. Voor ons was dit een moeilijke beslissing, maar we
erkenden de legitimiteit van de Oekraïense eisen voor zijn veiligheid en hadden
in principe geen bezwaar tegen de voorgestelde formuleringen van Kiev. Dit
waren formuleringen die door Kiev werden voorgesteld, en we maakten er in het
algemeen geen bezwaar tegen, omdat we begrepen dat het belangrijkste was om een
einde te maken aan het bloedvergieten en de oorlog in Donbass.
Op 29 maart 2022
hebben we onze troepen uit Kiev teruggetrokken, omdat we ervan verzekerd waren
dat het noodzakelijk was om de noodzakelijke voorwaarden te scheppen voor het
voltooien van het politieke onderhandelingsproces, voor het voltooien van dit
proces. En dat het voor één partij niet mogelijk is om dergelijke overeenkomsten
te ondertekenen, zoals onze westerse collega’s zeiden, met een pistool tegen
het hoofd. Prima, daar stemden we ook mee in. Maar meteen de volgende dag, na
de terugtrekking van de Russische troepen uit Kiev, schortte het Oekraïense
leiderschap zijn deelname aan het onderhandelingsproces op, voerde de bekende
provocatie in Boetsja uit en weigerde de voorbereide versie van de
overeenkomsten. Ik denk dat het vandaag duidelijk is waarom deze smerige
provocatie nodig was – om op de een of andere manier de weigering van de
tijdens de onderhandelingen bereikte resultaten te verklaren. De weg naar vrede
werd opnieuw afgewezen.
Dit gebeurde, zoals
we nu weten, op aandringen van westerse curatoren, waaronder de voormalige
premier van het Verenigd Koninkrijk, tijdens wiens bezoek aan Kiev expliciet
werd gezegd: geen overeenkomsten, het is noodzakelijk om Rusland op het
slagveld te verslaan, zijn strategische nederlaag te bereiken. En ze bleven
Oekraïne intensief volpompen met wapens, pratend over de noodzaak om ons, zoals
ik zojuist al zei, een strategische nederlaag toe te brengen. Enige tijd later,
zoals iedereen goed weet, vaardigde de president van Oekraïne een decreet uit
dat zijn vertegenwoordigers en zelfs zichzelf verbood om onderhandelingen met
Moskou te voeren. Deze episode met onze poging om het probleem met vreedzame
middelen op te lossen, liep wederom op niets uit.
Trouwens, over
onderhandelingen gesproken. Nu wil ik graag een andere episode aan dit publiek
bekendmaken. Ik heb hier nog niet eerder in het openbaar over gesproken, maar
sommige aanwezigen zijn ervan op de hoogte. Nadat het Russische leger delen van
de regio’s Kherson en Zaporozhye had bezet, boden veel westerse politici hun
bemiddeling aan om het conflict vreedzaam op te lossen. Een van hen was op 5
maart 2022 op werkbezoek in Moskou. En we aanvaardden zijn
bemiddelingspogingen, vooral omdat hij tijdens het gesprek verwees naar het
feit dat hij steun had gekregen van de leiders van Duitsland en Frankrijk,
evenals van hoge vertegenwoordigers van de VS.
Tijdens het gesprek
vroeg onze buitenlandse gast – een merkwaardige episode, zei hij: als jullie
Donbass helpen, waarom zijn er dan Russische troepen in het zuiden van
Oekraïne, inclusief de regio’s Kherson en Zaporozhye? Het antwoord van onze
kant was dat dit de beslissing was van de Russische generale staf bij het
plannen van de operatie. En vandaag wil ik daaraan toevoegen dat het plan was
om enkele versterkte gebieden te omzeilen die de Oekraïense autoriteiten in
acht jaar tijd in Donbass hebben gebouwd, in de eerste plaats voor de
bevrijding van Mariupol.
Toen verduidelijkte
de buitenlandse collega – een professioneel persoon, moet ik toegeven: zullen
onze Russische troepen in de regio’s Kherson en Zaporozhye blijven en wat zal
er met deze regio’s gebeuren nadat de doelen van de speciale militaire operatie
zijn bereikt? Hierop antwoordde ik dat ik in het algemeen het behoud van de
Oekraïense soevereiniteit over deze gebieden niet uitsluit, maar op voorwaarde
dat Rusland een sterke landverbinding met de Krim heeft. Dat wil zeggen dat
Kiev de zogenaamde servitude moet garanderen – een wettelijk geformaliseerd
recht van toegang voor Rusland tot het Krim-schiereiland via de regio’s Kherson
en Zaporozhye.
Dit is een cruciale
politieke beslissing. En natuurlijk zou deze beslissing in de definitieve
versie niet eenzijdig worden genomen, maar pas na overleg met de
Veiligheidsraad, andere structuren en natuurlijk na een discussie met de
burgers, het publiek van ons land, en in de eerste plaats met de inwoners van
de regio’s Kherson en Zaporozhye. Uiteindelijk hebben we precies dat gedaan: we
hebben de mening van de mensen zelf gevraagd en referenda gehouden. En we
hebben gehandeld overeenkomstig het besluit van het volk, ook in de regio’s
Kherson en Zaporozhye, in de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk.
Op dat moment, in
maart 2022, liet de onderhandelingspartner weten dat hij van plan was naar Kiev
te gaan om de besprekingen met collega’s in de Oekraïense hoofdstad voort te
zetten. We juichten dit toe, evenals alle pogingen om een vreedzame oplossing
voor het conflict te vinden, omdat elke dag van vechten nieuwe slachtoffers en
verliezen betekende. In Oekraïne werden de diensten van de westerse bemiddelaar
echter niet geaccepteerd, zoals we later te weten kwamen. Integendeel, zoals we
ontdekten, werd hij ervan beschuldigd pro-Russische standpunten in te nemen –
op een nogal harde manier, moet ik zeggen, maar dat is al een detail.
Zoals gezegd is de
situatie nu fundamenteel veranderd. De inwoners van Kherson en Zaporozhye
hebben tijdens referenda hun standpunt kenbaar gemaakt. De regio’s Kherson en
Zaporozhye en de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk zijn onderdeel geworden
van de Russische Federatie. Er kan geen sprake zijn van het schenden van onze
staatseenheid. Het verlangen van de mensen om bij Rusland te horen is
onwrikbaar. De kwestie is voor altijd gesloten en staat niet meer ter
discussie.
Ik herhaal: het was
het Westen dat de Oekraïense crisis heeft voorbereid en uitgelokt, en nu doet
het er alles aan om deze crisis eindeloos te rekken, om de bevolking van
Rusland en Oekraïne te verzwakken en wederzijds te verbitteren.
Ze sturen nieuwe
partijen munitie en wapens. Sommige Europese politici beginnen te praten over
de mogelijkheid om hun reguliere troepen in Oekraïne in te zetten.
Tegelijkertijd, zoals ik al eerder heb opgemerkt, proberen de ware huidige
meesters van Oekraïne – helaas niet het volk van Oekraïne, maar de
globalistische elites aan de overkant van de oceaan – de Oekraïense uitvoerende
macht te belasten met het nemen van beslissingen die impopulair zijn bij het
volk, waaronder het verder verlagen van de dienstplichtleeftijd.
Zoals u weet is die
nu 25 jaar, de volgende fase zou 23 kunnen zijn, dan 20, 18 of meteen bij 18.
En dan zullen ze natuurlijk de Oekraïense regering dwingen om beslissingen te
nemen die niet populair zijn bij het volk. En dan zullen ze zich natuurlijk
ontdoen van de figuren die deze impopulaire beslissingen nemen onder druk van
het Westen, ze eruit gooien als onnodig, alle verantwoordelijkheid op hen
afschuiven en andere mensen die afhankelijk zijn van het Westen, maar met nog
niet zo’n bezoedelde reputatie, in hun plaats zetten.
Vandaar mogelijk
het idee om de volgende presidentsverkiezingen in Oekraïne af te gelasten. Nu
zullen de machthebbers alles doen, daarna zullen ze in de prullenbak worden
gegooid – en dan zullen ze doen wat ze goeddunkt.
In dit verband zal
ik u herinneren aan wat ze zich nu liever niet herinneren in Kiev, en waar het
Westen liever niet over praat. Wat is dat? In mei 2014 bepaalde het
Grondwettelijk Hof van Oekraïne dat – citaat – “De president wordt gekozen voor
vijf jaar, ongeacht of hij wordt gekozen in vervroegde of reguliere
verkiezingen.” Daarnaast merkte het Constitutioneel Hof van Oekraïne op dat –
citaat – “de grondwettelijke status van de president geen normen bevat die een
andere termijn dan de termijn van vijf jaar vastleggen.” Einde citaat, punt. De
beslissing van het hof was definitief en er kon geen beroep tegen worden
aangetekend. Dat was het.
Wat betekent dit
voor de situatie van vandaag? De presidentiële termijn van het eerder gekozen
hoofd van Oekraïne is verlopen, samen met zijn legitimiteit, die niet kan
worden hersteld door welke truc dan ook. Ik zal niet in detail treden over de
achtergrond van de beslissing van het Constitutionele Hof van Oekraïne over de
presidentiële termijn. Het is duidelijk dat het verband hield met pogingen om
de staatsgreep van 2014 te legitimeren. Maar desalniettemin bestaat dit vonnis,
en het is een juridisch feit. In feite begon de huidige tragische bladzijde in
de geschiedenis van Oekraïne met een gewelddadige machtsgreep, zoals ik al zei,
een ongrondwettelijke staatsgreep in 2014. Ik herhaal: de bron van het huidige
regime in Kiev is een gewapende staatsgreep. En nu is de cirkel rond – de
uitvoerende macht in Oekraïne is opnieuw, net als in 2014, wederrechtelijk
toegeëigend en gehouden, is in wezen onrechtmatig.
Ik zal nog meer
zeggen: de situatie met de annulering van de verkiezingen is een uitdrukking
van de aard, de ware essentie van het huidige regime in Kiev, dat voortkwam uit
de gewapende staatsgreep van 2014, ermee verbonden is en er zijn wortels heeft.
En het feit dat ze door het annuleren van de verkiezingen blijven vasthouden
aan de macht, zijn acties die rechtstreeks verboden zijn door artikel 5 van de
grondwet van Oekraïne. Ik citeer: “Het recht om de grondwettelijke orde in
Oekraïne te bepalen en te veranderen behoort uitsluitend toe aan het volk en
kan niet worden usurpeert door de staat, zijn organen of ambtenaren.” Bovendien
vallen dergelijke acties onder artikel 109 van het Oekraïense wetboek van
strafrecht, dat spreekt over de gewelddadige verandering of omverwerping van de
grondwettelijke orde of het grijpen van de staatsmacht, evenals samenzwering om
dergelijke acties te plegen.
In 2014 werd
dergelijke usurpatie gerechtvaardigd in naam van de revolutie, en nu – door
militaire acties. Maar de essentie verandert niet. In feite hebben we het over
een samenzwering van de uitvoerende macht van Oekraïne, de leiding van de
Verkhovna Rada en de parlementaire meerderheid die door haar wordt
gecontroleerd, gericht op de usurpatie van de staatsmacht (het kan niet anders
worden genoemd), wat een strafbaar feit is onder de Oekraïense wet.
Bovendien voorziet
de grondwet van Oekraïne niet in de mogelijkheid om de presidentsverkiezingen
in het land af te gelasten of uit te stellen, door zijn bevoegdheden uit te
breiden als gevolg van de staat van beleg, waar momenteel naar wordt verwezen.
Wat staat er in de Oekraïense grondwet? Daarin staat dat tijdens de staat van
beleg de verkiezingen voor de Verkhovna Rada kunnen worden uitgesteld. Dit is
artikel 83 van de grondwet van het land.
De Oekraïense
wetgeving voorziet dus in de enige uitzondering wanneer de bevoegdheden van een
staatsautoriteit tijdens de staat van beleg worden uitgebreid en er geen
verkiezingen worden gehouden. En dit geldt uitsluitend voor de Verkhovna Rada.
De status van het Oekraïense parlement als continu opererend orgaan in de
omstandigheden van de staat van beleg is dus gedefinieerd.
Met andere woorden,
het is precies de Verkhovna Rada die vandaag een legitiem orgaan is in
tegenstelling tot de uitvoerende macht. Oekraïne is geen presidentiële
republiek, maar een parlementair-presidentiële. Dat is de essentie.
Bovendien beschikt
de voorzitter van de Verkhovna Rada, die optreedt als president, krachtens de
artikelen 106 en 112 over speciale bevoegdheden, onder meer op het gebied van
defensie, veiligheid en het opperbevel over de strijdkrachten. Dit alles staat
zwart op wit.
Overigens heeft
Oekraïne in de eerste helft van dit jaar met een aantal Europese landen een
pakket bilaterale overeenkomsten gesloten over samenwerking op het gebied van
veiligheid en langetermijnondersteuning. Nu is er een vergelijkbaar document
met de Verenigde Staten.
Vanaf 21 mei van dit jaar rijst
natuurlijk de vraag naar de bevoegdheden en legitimiteit van de
vertegenwoordigers van Oekraïense zijde die dergelijke documenten ondertekenen.
Voor ons, zoals ze zeggen, maakt het niet uit, laat ze maar tekenen wat ze
willen. Het is duidelijk dat hier een politieke en propagandistische component
in zit. De Verenigde Staten en hun satellieten willen op de een of andere
manier hun aangestelden steunen, hen gewicht en legitimiteit geven.
Niettemin, als
later in de VS een serieus juridisch onderzoek wordt gedaan naar zo’n
overeenkomst (ik heb het niet over de essentie, maar over de juridische component),
dan zal onvermijdelijk de vraag rijzen: wie heeft deze documenten ondertekend
en met welke autoriteit? En het zal blijken dat dit allemaal bluf is en dat de
overeenkomst nietig is, en de hele structuur zal instorten, natuurlijk, als men
de situatie wil analyseren. Ze kunnen doen alsof alles normaal is, maar er is
niets normaals aan, ik heb het gelezen. Alles staat in de documenten, alles
staat in de Grondwet.
Ik herinner u er
ook aan dat het Westen na het begin van de speciale militaire operatie een
krachtige en zeer brutale campagne lanceerde om Rusland op het internationale
toneel te isoleren. Vandaag is het voor iedereen duidelijk dat deze poging is
mislukt, maar het Westen heeft zijn idee om een internationale anti-Russische
coalitie op te bouwen, die de schijn van druk op Rusland wekt, niet opgegeven.
Wij begrijpen dit ook.
Zoals u weet, zijn
ze begonnen met het actief promoten van het initiatief om in Zwitserland een
zogenaamde internationale conferentie op hoog niveau over vrede in Oekraïne te
houden. Bovendien zijn ze van plan om deze conferentie direct na de G7-top te houden,
dat wil zeggen, de groep van degenen die in feite het conflict in Oekraïne
hebben aangewakkerd met hun beleid. Wat de organisatoren van de bijeenkomst in
Zwitserland voorstellen is gewoon weer een truc om de aandacht van het publiek
af te leiden, om oorzaak en gevolg van de Oekraïense crisis door elkaar te
halen, om de discussie op een dwaalspoor te brengen en om de huidige
uitvoerende macht in Oekraïne weer enigszins de schijn van legitimiteit te
geven.
Het is dan ook
logisch dat er in Zwitserland geen echt fundamentele kwesties die ten grondslag
liggen aan de huidige crisis van internationale veiligheid en stabiliteit, de
echte wortels van het Oekraïense conflict, zullen worden besproken, ondanks
alle pogingen om de agenda van de conferentie een min of meer fatsoenlijk
aanzien te geven.
Nu al kan worden
verwacht dat alles zal worden gereduceerd tot algemene demagogische discussies
en een nieuwe reeks beschuldigingen aan het adres van Rusland. De truc ligt
voor de hand: met alle mogelijke middelen zoveel mogelijk landen meeslepen en
de zaak presenteren alsof de westerse recepten en regels door de hele
internationale gemeenschap worden gedeeld en ons land ze daarom
onvoorwaardelijk moet accepteren.
Zoals u weet, waren
we niet uitgenodigd voor de bijeenkomst in Zwitserland. Per slot van rekening
gaat het hier in wezen niet om onderhandelingen, maar om de wens van een groep
landen om hun lijn door te zetten, om naar eigen goeddunken te beslissen over
kwesties die onze belangen en veiligheid direct raken.
Ik wil in dit
verband benadrukken: zonder de deelname van Rusland, zonder een eerlijke en
verantwoordelijke dialoog met ons, is het onmogelijk om tot een vreedzame
oplossing te komen in Oekraïne en in het algemeen met betrekking tot de
wereldwijde Europese veiligheid.
Ondertussen negeert
het Westen onze belangen, terwijl het tegelijkertijd Kiev verbiedt om te
onderhandelen en ons hypocriet oproept om te onderhandelen. Het ziet er gewoon
idioot uit: aan de ene kant verbieden ze hen om met ons te onderhandelen en aan
de andere kant roepen ze ons op om te onderhandelen en laten ze zelfs
doorschemeren dat we onderhandelingen weigeren. Het is een soort onzin. Maar we
leven in een soort Wonderland.
Maar ten eerste
moeten ze Kiev het bevel geven om het verbod, het zelfverbod op
onderhandelingen met Rusland op te heffen, en ten tweede zijn we bereid om
zelfs morgen aan de onderhandelingstafel te gaan zitten. We begrijpen alle
bijzonderheden van de juridische situatie, maar er zijn daar legitieme
autoriteiten, zelfs volgens de grondwet, die ik net noemde, er is iemand om mee
te onderhandelen. Alstublieft, we zijn er klaar voor. Onze voorwaarden om zo’n
gesprek te beginnen zijn eenvoudig en luiden als volgt.
Weet u, ik zal nu
even de tijd nemen om de hele keten van gebeurtenissen nog een keer weer te
geven, zodat het duidelijk is dat wat ik nu ga zeggen voor ons geen kwestie is
van de conjunctuur van vandaag, maar dat we altijd hebben vastgehouden aan een
bepaald standpunt, we hebben altijd gestreefd naar vrede.
Deze voorwaarden
zijn dus heel eenvoudig. De Oekraïense troepen moeten volledig worden
teruggetrokken uit de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk, de regio’s Kherson
en Zaporozhye. En, ik benadruk, juist uit het hele grondgebied van deze regio’s
binnen hun administratieve grenzen, die bestonden op het moment dat ze Oekraïne
binnenkwamen.
Zodra Kiev
aankondigt dat het klaar is voor een dergelijke oplossing en begint met de
daadwerkelijke terugtrekking van troepen uit deze regio’s, en ons ook officieel
op de hoogte stelt van de weigering van plannen om lid te worden van de NAVO,
zal van onze kant onmiddellijk, letterlijk op dat moment, het bevel worden
gegeven om het vuren te staken en onderhandelingen te beginnen. Ik herhaal: we
zullen dit onmiddellijk doen. Uiteraard garanderen we tegelijkertijd de
ongehinderde en veilige terugtrekking van Oekraïense eenheden en formaties.
Natuurlijk hopen we
dat een dergelijke beslissing over de terugtrekking van troepen, de status van
neutraal land en het starten van een dialoog met Rusland, waarvan het
toekomstige bestaan van Oekraïne afhangt, in Kiev onafhankelijk wordt genomen,
op basis van de bestaande realiteit en geleid door de echte nationale belangen
van het Oekraïense volk, en niet op aandringen van het Westen, hoewel daar natuurlijk
grote twijfels over bestaan.
Maar wat wil ik in
dit verband nog eens zeggen, waar wil ik u aan herinneren? Ik heb gezegd dat ik
de gebeurtenissen nog eens chronologisch wil nagaan. Laten we hier de tijd voor
nemen.
Dus tijdens de
gebeurtenissen op de Maidan in Kiev in 2013-2014 bood Rusland herhaaldelijk
zijn hulp aan bij een constitutionele oplossing van de crisis, die eigenlijk
van buitenaf werd georganiseerd. Laten we terugkeren naar de chronologie van de
gebeurtenissen eind februari 2014.
Op 18 februari
begonnen gewapende confrontaties in Kiev, uitgelokt door de oppositie. Een
aantal gebouwen, waaronder het stadhuis en het Huis van Vakbonden, werden in
brand gestoken. Op 20 februari openden onbekende sluipschutters het vuur op
demonstranten en ordehandhavers, dat wil zeggen, degenen die de gewapende coup
voorbereidden, deden er alles aan om de situatie verder in de richting van
geweld en radicalisering te duwen. En de mensen die toen in de straten van Kiev
waren en hun ongenoegen over de toenmalige autoriteiten uitten, werden
doelbewust gebruikt voor hun egoïstische doeleinden, als kanonnenvoer. Vandaag
doen ze precies hetzelfde: ze mobiliseren mensen en sturen ze op weg om te
worden afgeslacht. En toch was er op dat moment een mogelijkheid voor een
beschaafde uitweg uit de situatie.
Het is bekend dat
er op 21 februari een overeenkomst werd getekend tussen de toenmalige president
van Oekraïne en de oppositie over het oplossen van de politieke crisis. Zoals u
weet stonden officiële vertegenwoordigers van Duitsland, Polen en Frankrijk
garant voor de overeenkomst. Het akkoord voorzag in een terugkeer naar een
parlementair-presidentiële regeringsvorm, het houden van vervroegde
presidentsverkiezingen, de vorming van een regering van nationaal vertrouwen, evenals
de terugtrekking van de ordehandhavingstroepen uit het centrum van Kiev en de
inlevering van wapens door de oppositie.
Ik voeg hieraan toe
dat de Verkhovna Rada een wet heeft aangenomen die strafrechtelijke vervolging
van deelnemers aan het protest uitsluit. Een dergelijke overeenkomst, die het
mogelijk zou hebben gemaakt om het geweld te stoppen en de situatie terug te
brengen naar het constitutionele veld, was op zijn plaats. Deze overeenkomst
werd ondertekend, maar in Kiev en het Westen wil men er liever niet aan denken.
Vandaag zal ik meer
zeggen over een ander belangrijk feit, dat ook nog niet eerder in het openbaar
is genoemd, namelijk – letterlijk in dezelfde uren op 21 februari vond er op
initiatief van Amerikaanse zijde een gesprek plaats met mijn Amerikaanse
ambtgenoot. De essentie was als volgt: de Amerikaanse leider steunde
ondubbelzinnig het Kiev-akkoord tussen de autoriteiten en de oppositie.
Bovendien noemde hij het een echte doorbraak, een kans voor het Oekraïense volk
om ervoor te zorgen dat het geweld niet alle denkbare grenzen zou
overschrijden.
Verder hebben we
tijdens de gesprekken samen de volgende formule uitgewerkt: Rusland zal
proberen de toenmalige president van Oekraïne ervan te overtuigen zich zo
terughoudend mogelijk op te stellen, het leger of de ordehandhavers niet tegen
de demonstranten in te zetten. En de VS, zo werd gezegd, zou de oppositie
oproepen om te kalmeren, om administratieve gebouwen vrij te geven, zodat de
straten zouden kalmeren.
Dit alles moest de
voorwaarden scheppen om het leven in het land weer normaal te maken, binnen het
grondwettelijke en wettelijke kader. En in het algemeen spraken we af om samen
te werken aan een stabiel, vreedzaam en zich normaal ontwikkelend Oekraïne. We
hebben ons woord volledig gehouden. De toenmalige president van Oekraïne
Janoekovitsj, die eigenlijk niet van plan was om het leger in te zetten, deed
dit toch niet en trok bovendien zelfs extra politie-eenheden terug uit Kiev.
En wat deden de
westerse collega’s? In de nacht van 22 februari en vervolgens de hele volgende
dag, toen president Janoekovitsj naar Charkov ging, waar een congres van
afgevaardigden uit de zuidoostelijke regio’s van Oekraïne en de Krim zou worden
gehouden, grepen de radicalen, ondanks alle overeenkomsten en garanties van het
Westen (zowel van Europa als, zoals ik zojuist zei, van de VS), met geweld de
controle over het gebouw van de Rada, namen ze het presidentieel bestuur over
en grepen ze de regering. En geen enkele borgsteller van al deze overeenkomsten
over een politieke regeling – noch de Verenigde Staten noch de Europeanen –
stak een vinger uit om hun verplichtingen na te komen, om de oppositie op te
roepen de in beslag genomen administratieve gebouwen te ontruimen en af te zien
van geweld. Het is duidelijk dat een dergelijke wending van de gebeurtenissen
niet alleen hen goed uitkwam, het lijkt erop dat zij ook de aanstichters waren
van de ontwikkeling van de gebeurtenissen in deze richting.
Op 22 februari 2014
nam de Verkhovna Rada, in strijd met de Oekraïense grondwet, een resolutie aan
over de zogenaamde zelfverwijdering van de toenmalige president Janoekovitsj en
stelde vervroegde verkiezingen uit voor 25 mei. Dat wil zeggen, een gewapende
staatsgreep, van buitenaf uitgelokt, was voltooid. Oekraïense radicalen, met de
stilzwijgende toestemming en directe steun van het Westen, hebben alle pogingen
om de situatie vreedzaam op te lossen gedwarsboomd.Toen hebben we er bij Kiev
en de Westerse hoofdsteden op aangedrongen om een dialoog te beginnen met de
mensen in het zuidoosten van Oekraïne, om hun belangen, rechten en vrijheden te
respecteren. Nee, het regime dat als gevolg van de staatsgreep aan de macht
kwam, koos voor oorlog en lanceerde in het voorjaar en de zomer van 2014
strafacties tegen Donbass. Rusland riep opnieuw op tot vrede.
We hebben er alles
aan gedaan om de acute problemen op te lossen die zich voordeden in het kader
van de akkoorden van Minsk, maar het Westen en de autoriteiten in Kiev waren,
zoals ik al heb benadrukt, niet van plan om ze uit te voeren. Hoewel in
woorden, hebben westerse collega’s, waaronder het hoofd van het Witte Huis, ons
verzekerd dat de akkoorden van Minsk belangrijk zijn en dat ze zich inzetten
voor de processen van de uitvoering ervan. Dat, naar hun mening, dit ons in staat
zal stellen om uit de situatie in Oekraïne te komen, deze te stabiliseren en
rekening te houden met de belangen van de bewoners van het oosten. In plaats
daarvan organiseerden ze een blokkade van Donbass, zoals ik al zei. De
strijdkrachten van Oekraïne waren consequent voorbereid op een grootschalige
operatie om de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk te vernietigen.
De akkoorden van
Minsk werden uiteindelijk begraven door het regime in Kiev en het Westen. Ik
kom hier nog op terug. Daarom was Rusland in 2022 gedwongen om een speciale
militaire operatie te starten om de oorlog in Donbass te stoppen en de
vreedzame inwoners te beschermen tegen genocide.
Tegelijkertijd
hebben we vanaf de allereerste dagen opnieuw opties aangedragen voor een
diplomatieke oplossing van de crisis, ik heb het hier vandaag al over gehad.
Het gaat om onderhandelingen in Wit-Rusland, Turkije, de terugtrekking van
troepen uit Kiev om de voorwaarden te scheppen voor de ondertekening van de
akkoorden van Istanbul, waar iedereen het over het algemeen mee eens was. Maar
deze pogingen van ons werden uiteindelijk weer afgewezen. Het Westen en Kiev
kozen ervoor om ons te verslaan. Maar zoals u weet is dit allemaal mislukt.
Vandaag doen we nog
een specifiek, echt vredesvoorstel. Als Kiev en de westerse hoofdsteden het
afwijzen, zoals eerder, dan is dat uiteindelijk hun zaak, hun politieke en
morele verantwoordelijkheid voor de voortzetting van het bloedvergieten. Het is
duidelijk dat de realiteit op de grond, op de lijn van het gevechtscontact, niet
in het voordeel van het Kiev-regime zal veranderen. En de voorwaarden voor het
starten van onderhandelingen zullen anders zijn.
Ik benadruk het
belangrijkste: de essentie van ons voorstel is niet een tijdelijke
wapenstilstand of een staakt-het-vuren, zoals het Westen wil, om verliezen te
herstellen, het Kievse regime te herbewapenen en voor te bereiden op een nieuw
offensief. Ik herhaal: het gaat niet om het bevriezen van het conflict, maar om
de uiteindelijke oplossing ervan.
En ik zeg het
nogmaals: zodra Kiev instemt met een dergelijke gang van zaken zoals vandaag
voorgesteld, instemt met de volledige terugtrekking van zijn troepen uit de DPR
en LPR, de regio’s Zaporozhye en Kherson, en daadwerkelijk begint met dit
proces, zijn wij bereid om zonder uitstel onderhandelingen te beginnen.
Ik herhaal: ons
principiële standpunt is als volgt – neutrale, niet-gebonden, niet-nucleaire
status van Oekraïne, zijn demilitarisering en denazificatie, vooral omdat deze
parameters algemeen werden overeengekomen tijdens de onderhandelingen in
Istanboel in 2022. Alles was duidelijk over demilitarisering, alles was
vastgelegd: het aantal van dit en dat, tanks. Alles was afgesproken.
Ongetwijfeld moeten
de rechten, vrijheden en belangen van de Russischtalige burgers in Oekraïne
volledig worden gewaarborgd, moeten de nieuwe territoriale realiteiten, de
status van de Krim, Sevastopol, de Volksrepublieken Donetsk, Lugansk, Kherson
en Zaporozhye als onderdanen van de Russische Federatie worden erkend. In de
toekomst moeten al deze fundamentele en principiële bepalingen worden
vastgelegd in de vorm van fundamentele internationale overeenkomsten. Uiteraard
impliceert dit ook de opheffing van alle westerse sancties tegen Rusland.
Ik geloof dat
Rusland een variant biedt die het mogelijk maakt om de oorlog in Oekraïne echt
te beëindigen, dat wil zeggen dat we oproepen om de tragische bladzijde van de
geschiedenis om te slaan en, zij het moeizaam, geleidelijk, stap voor stap, een
begin te maken met het herstel van vertrouwensrelaties en goed nabuurschap
tussen Rusland en Oekraïne en in het algemeen in Europa.
Door de Oekraïense
crisis op te lossen, kunnen we, ook samen met onze partners in de CSTO, de SCO,
die zelfs nu nog een belangrijke, constructieve bijdrage leveren aan het zoeken
naar manieren om de Oekraïense crisis vreedzaam op te lossen, en met westerse,
inclusief Europese, staten die bereid zijn tot dialoog, beginnen met het
aanpakken van de fundamentele taak waarover ik aan het begin van mijn toespraak
sprak, namelijk het creëren van een ondeelbaar Euraziatisch veiligheidssysteem
dat rekening houdt met de belangen van alle, zonder uitzondering, staten op het
continent.
Natuurlijk is het
onmogelijk om letterlijk terug te keren naar de veiligheidsvoorstellen van 25,
15 of zelfs twee jaar geleden; er is te veel gebeurd, de omstandigheden zijn
veranderd. De basisprincipes en, het allerbelangrijkste, het onderwerp van de
dialoog zijn echter onveranderd gebleven. Rusland erkent zijn
verantwoordelijkheid voor de stabiliteit in de wereld en bevestigt opnieuw zijn
bereidheid om een dialoog aan te gaan met alle landen. Maar dit mag geen
simulatie van het vredesproces zijn, gericht op het dienen van iemands
egoïstische wil of belangen, maar een serieuze, grondige discussie over alle
kwesties, over het hele scala van mondiale veiligheidskwesties.
Beste collega’s! Ik
weet zeker dat u allen goed begrijpt hoe groot de taken zijn waarvoor Rusland
staat, hoeveel we moeten doen, ook op het gebied van buitenlands beleid. Ik
wens u oprecht succes met dit moeilijke werk om de veiligheid van Rusland en
onze nationale belangen te waarborgen, de positie van het land in de wereld te
versterken, integratieprocessen en bilaterale betrekkingen met onze partners te
bevorderen.
De staatsleiding
zal de diplomatieke dienst en iedereen die betrokken is bij de uitvoering van
het buitenlands beleid van Rusland de nodige steun blijven geven.
Nogmaals dank voor
uw werk, dank voor uw geduld en aandacht voor wat er is gezegd. Ik heb er alle
vertrouwen in dat we zullen slagen.
Ik dank u
hartelijk.
/* EINDE POETIN
TOESPRAAK */
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
