Waarom dit artikel? Allereerst omdat we het nodig vonden om de aandacht van mensen te vestigen op een diep verontrustende trend waarvan de meeste Europese burgers zich niet bewust zijn, als het niet op een heel oppervlakkig of instinctief niveau is, en die zelfs veel mensen in de Brusselse bubbel, denk ik, niet volledig begrijpen: de manier waarop we, met name de afgelopen vijftien jaar, getuige zijn geweest van wat in feite een institutionele revolutie binnen de EU is geweest (zij het een revolutie van bovenaf of een “passieve revolutie”, zoals Gramsci zou hebben gezegd): dat wil zeggen, een constant en exponentieel proces van supranationalisering en wat ik “commissionisering” noem van het besluitvormings- en beleidsvormingsproces, waarbij de Europese Commissie – en de supranationale instellingen van de EU in het algemeen, met name de ECB en het Europees Hof van Justitie – hun bevoegdheden en competenties voortdurend en exponentieel hebben uitgebreid, zelfs op gebieden waar ze die voorheen niet hadden, ten koste van de nationale soevereiniteit van de lidstaten, van het intergouvernementalisme in het algemeen en uiteindelijk van de democratie, schrijft Thomas Fazi.
Zoals gezegd is dit een fenomeen dat de meeste mensen niet volledig begrijpen en waarderen, en toch vertegenwoordigt het, zou ik willen stellen, de grootste bedreiging waarmee we vandaag de dag in Europa worden geconfronteerd, in die mate dat het de oorzaak is van vrijwel alle problemen waarmee Europa kampt — en van ons onvermogen om ze op te lossen. Het eerste doel van dit artikel is dus om aandacht te vragen voor het probleem en hopelijk een broodnodig publiek debat op gang te brengen.
Het tweede doel is om een aantal cruciale analytische hulpmiddelen te bieden aan degenen die op de hoogte zijn van dit fenomeen – en ik neem aan dat de meeste, zo niet alle mensen in deze zaal, op de hoogte zijn van wat er gaande is – maar die misschien niet precies begrijpen hoe dit gebeurt en wat dit fenomeen veroorzaakt.
En let wel: dit is niet toevallig; dit is met opzet. Je wordt niet verondersteld het te begrijpen. De reden dat het zo moeilijk is voor mensen om precies te begrijpen hoe dit proces is verlopen, is omdat het niet is gebeurd als gevolg van een groot publiek debat, van formele verdragswijzigingen, van referenda. Nee, het is grotendeels heimelijk gebeurd, via verschillende vormen van zogenaamde “competence creep”, zonder formele verdragswijzigingen, buiten de arena van het democratische debat en vaak zelfs buiten de grenzen van de wet zelf.
Dit is de reden dat sommige geleerden het proces van Europese supranationale integratie omschrijven als een proces van “integratie door heimelijkheid” of “verborgen integratie” — dat wil zeggen, een totaal ondemocratische vorm van economische en politieke integratie. In dit artikel beschrijf ik dit proces als integratie door staatsgreep (of staatsgrepen), vandaar de titel van het artikel, omdat ik, een uitdrukking lenend van de politieke filosoof Perry Anderson, denk dat het concept van “de staatsgreep” — die Anderson beschrijft als “een actie die plotseling, door heimelijkheid wordt ondernomen, waarbij de slachtoffers onvoorbereid worden betrapt en worden geconfronteerd met een voldongen feit dat niet kan worden teruggedraaid” — echt beter dan wat dan ook de geschiedenis van de Europese integratie samenvat, met name in de afgelopen anderhalf decennium.
Vandaar het idee om gedetailleerd uit te werken hoe deze machtstoename heeft plaatsgevonden, met een focus op enkele van de meest cruciale keerpunten, voor zover het dit fenomeen van “Commissionisation” betreft. Niet alleen als een bijdrage aan het publieke debat en zelfs het wetenschappelijke debat, maar ook als een instrument van politieke actie, als je wilt, want als we deze trend willen vertragen, stoppen en idealiter omkeren — wat iedereen die in democratie gelooft zou moeten willen, ongeacht hun politieke oriëntatie (trouwens, ik kom zelf uit de traditie van de ouderwetse anti-EU-linkerkant) — dan moeten we de dynamiek begrijpen die deze aanstuurt.
Zoals gezegd richt het artikel zich op enkele belangrijke historische keerpunten of crises die allemaal door de EU en de Commissie werden uitgebuit om hun bevoegdheden uit te breiden ten koste van de nationale soevereiniteit. “Integratie door crises” is in feite een andere manier waarop wetenschappers verwijzen naar het proces van EU-integratie. Ik richt me met name op drie gebeurtenissen: de eurocrisis, de Covid-19-pandemie en de oorlog in Oekraïne. Ik zal ze nu kort bespreken.
De eurocrisis lijkt misschien een oude geschiedenis, maar kan niet worden genegeerd in dit verhaal, omdat het in veel opzichten echt de eerste grote staatsgreep was: een klassiek voorbeeld van shock doctrine, het idee dat het in tijden van publieke angst, paniek en desoriëntatie veel gemakkelijker is om samenlevingen en instellingen opnieuw vorm te geven, hetzij omdat mensen afgeleid zullen zijn, hetzij omdat ze veel bereidwilliger zullen zijn om zelfs impopulaire hervormingen te accepteren als deze worden gezien als een oplossing voor de huidige crisis. Zoals we zullen zien, is dit een terugkerend thema in elke EU-crisis.
Zo zagen we tijdens de eurocrisis in een relatief korte tijdspanne een adembenemende uitbreiding van de interventiebevoegdheden van de supranationale instellingen van de EU — de Commissie en de ECB — bijvoorbeeld via de trojka Commissie-ECB-IMF , wat leidde tot een baanbrekende overdracht van soevereiniteit van nationaal naar supranationaal niveau. Deze nieuwe bevoegdheden werden vervolgens geïnstitutionaliseerd en geconstitutionaliseerd via verschillende nieuwe wetten, regels, overeenkomsten en (in dit geval) zelfs een nieuw verdrag, het Fiscal Compact. Als gevolg hiervan werd de Europese Unie, voornamelijk via de Europese Commissie, effectief een soevereine macht met de bevoegdheid om begrotingsregels en structurele hervormingen op te leggen aan lidstaten, met name die van de eurozone, buiten democratische procedures en zonder democratische controle. Dit past naar mijn idee bij de definitie van een staatsgreep, aangezien burgers volledig werden uitgesloten van het hele proces.
De eurocrisis vertelt ons twee dingen over de aard van supranationalisatie: ten eerste, de padafhankelijke aard ervan. Dit betekent dat zelfs beperkte vormen van supranationale integratie institutionele, materiële en zelfs psychologische padafhankelijkheden creëren die verdere overdrachten van soevereiniteit onvermijdelijk maken (of blijkbaar) verderop, vooral in tijden van crisis. Dit werd goed begrepen door de vaders van de Europese integratie, die de theorie van stapsgewijze integratie naar voren brachten. De geschiedenis van de euro is een goed voorbeeld hiervan. Er is hier geen tijd om daar dieper op in te gaan, maar bedenk dit: als u uw monetaire soevereiniteit aan de EU hebt afgestaan, dan kunt u, wanneer er een crisis uitbreekt, de euro verlaten of u hebt weinig andere keus dan verdere controle af te staan aan de instelling die nu uw monetaire beleid controleert — dat wil zeggen, de EU — zoals we zagen tijdens de eurocrisis. U kunt niet in het midden blijven.
De les hier is dus dat je niet zomaar een beetje supranationalisatie kunt hebben: als je dat pad eenmaal inslaat, is het heel moeilijk om escalatie te voorkomen. De andere les van de eurocrisis is de manier waarop “tijdelijke”, “eenmalige”, “nood”-oplossingen die worden gepresenteerd als afhankelijk van een snelle reactie op de crisis, vervolgens leiden tot nieuwe institutionele realiteiten, die vervolgens de status quo worden — het nieuwe normaal. Vandaar dat we bijvoorbeeld van de trojka naar het Fiscal Compact zijn gegaan.
De Commissie-Juncker heeft in veel opzichten de blauwdruk voor deze shockdoctrine-benadering van crises neergezet: crises worden gebruikt om op heimelijke wijze de mogelijkheden van de Commissie uit te breiden om in te grijpen op gebieden die voorheen waren voorbehouden aan de lidstaten – en natuurlijk ook op het gebied van de zaken van de lidstaten zelf.
Maar von der Leyen tilde deze aanpak naar een heel nieuw niveau, eerst tijdens de Covid-19-crisis en daarna tijdens de crisis in Oekraïne.
Tijdens de pandemie speelden von der Leyen en de Commissie een leidende rol in de hele affaire – eerst bij het bedenken van het “economisch herstelprogramma” en vervolgens bij het organiseren van de gezamenlijke inkoop van vaccins. Het Next Generation EU-pakket werd in wezen bedacht door von der Leyen, en dit gaf de Commissie niet alleen meer macht, die nu nog een krachtig instrument had om verdere druk uit te oefenen op lidstaten door het laatste woord te hebben over hoe het geld besteed moest worden, maar ook om staten te chanteren door fondsen aan staten in te houden in strijd met de Brusselse agenda (zoals het deed met Hongarije en Polen).
Misschien nog belangrijker is dat von der Leyen, onder het mom van “de crisis te beantwoorden”, de daadwerkelijk bestaande economische constitutie van de EU effectief kon veranderen door de EU te laten beginnen aan een grootschalige gezamenlijke leenoperatie. Het punt hier is niet of men dit een goede zaak vindt of niet (en dit is een waarschuwing die ik in dit hele gesprek zal herhalen); het punt is dat het iets is dat al lang op sterke tegenstand stuit van bepaalde landen en kiezers en dat uiteindelijk niet door democratisch overleg maar door “noodpolitiek” werd overwonnen. Dus wéér een staatsgreep.
En dan hebben we natuurlijk nog het programma voor de inkoop van vaccins. In dat kader onderhandelde von der Leyen in haar eentje namens de lidstaten over contracten ter waarde van maar liefst 71 miljard euro. Daarmee kon zij maar liefst 4,6 miljard doses vaccin kopen. Dat zijn meer dan tien doses per Europese burger. Opnieuw gaat het hier niet om wat men van het vaccinatieprogramma vindt, maar om de manier waarop de centralisatie van het inkoopproces niet tot het goedkoopste en meest efficiënte resultaat heeft geleid, zoals de supranationale retoriek beweert, maar in feite tot een enorme geldverspilling (volgens een onderzoek heeft de EU, dat wil zeggen de lidstaten, meer dan 30 miljard euro te veel betaald voor de vaccins, terwijl er bovendien oneindig veel meer vaccins zijn gekocht dan nodig waren) en tot zeer twijfelachtige — zo niet regelrechte frauduleuze of illegale — praktijken, zoals het beruchte Pfizergate-schandaal, waarbij von der Leyen persoonlijk een deal van 35 miljard euro onderhandelde voor de aankoop van maximaal 1,8 miljard doses van het Pfizer-BioNTech-vaccin via een reeks sms-berichten en telefoongesprekken met Pfizer-CEO Albert Bourla (die ze na drie jaar nog steeds weigert te overhandigen: zo veel voor transparantie).
De Commissie kwam dus machtiger dan ooit uit de pandemie, met ongekende bevoegdheden om in te grijpen in zaken van volksgezondheid en economisch beleid. Maar dat was niet genoeg voor von der Leyen: sinds haar eerste toespraak als voorzitter in 2019 had ze duidelijk gemaakt dat ze wilde dat de Commissie een veel grotere rol zou spelen op het ene gebied waar regeringen historisch gezien het meest terughoudend zijn geweest om macht te verlenen aan de EU — namelijk buitenlands beleid, en met name militair en defensiebeleid. Ze zei dat ze een “geopolitieke Commissie” wilde.
Nou, de crisis in Oekraïne bood haar de perfecte gelegenheid om dat te doen. En ze deed dit door opnieuw het venster van de kans te grijpen dat de crisis creëerde om zichzelf aan het hoofd te stellen van de reactie van het blok. Von der Leyens eerste stap was om de Commissie in recordtijd een ongekend, breed sanctieregime tegen Rusland te laten bedenken. Vooral in de eerste maanden na de invasie waren de lidstaten vrijwel afwezig in het hele proces: ze beperkten zich tot het goedkeuren van de sanctiepakketten die door de Commissie werden voorgesteld. In feite coördineerde von der Leyen meer met de Amerikanen dan met de lidstaten zelf, wat verbazingwekkend is. En er zou nog veel meer te zeggen zijn over de manier waarop von der Leyen onvermoeibaar werkte om de EU op één lijn te brengen met de NAVO en de Amerikaanse belangen, waar ik uitgebreid over praat in het artikel.
Zoals gebruikelijk werd dit gepresenteerd als afhankelijk van de noodzaak om snel te reageren op de crisis, maar het leidde al snel tot institutionele transformaties, zoals het verlenen van de bevoegdheid aan de Commissie om EU-brede sancties op te leggen en af te dwingen voor het schenden van sancties, iets dat tot dan toe de bevoegdheid was van individuele lidstaten. Dus opnieuw zien we dezelfde dynamiek aan het werk. Maar meer in het algemeen, door zichzelf in wezen aan het roer van het sanctieregime te plaatsen, was von der Leyen in staat om de facto de woordvoerder van het buitenlands beleid van de EU te worden — met name over Oekraïne — wat ze deed door niet alleen een zeer agressieve retoriek tegen Rusland aan te nemen, maar ook door verregaande toezeggingen te doen, in naam van alle lidstaten, om “Oekraïne te helpen zolang het duurt” en Kiev EU-lidmaatschap te beloven, ook al waren er (en zijn er nog steeds) aanzienlijke verschillen tussen lidstaten over de kwestie.
En nogmaals, het punt is niet of men het eens is met von der Leyens benadering van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne — dat is voer voor een ander debat — maar eerder de manier waarop zij, door middel van dergelijke uitspraken, in staat was om beleid te “vergrendelen” voordat het formeel was goedgekeurd door de lidstaten, laat staan nationale parlementen, niet alleen op cruciale kwesties van militair en veiligheidsbeleid, maar ook op het gebied van begrotings-/uitgavenbeleid. Men zou kunnen stellen dat de lidstaten uiteindelijk de leiding blijven houden in die mate dat elk beleid uiteindelijk moet worden goedgekeurd door de Europese Raad, maar dit negeert de manier waarop dergelijke uitspraken effectief een nieuwe epistemische “realiteit op de grond” creëerden, waaraan de lidstaten vervolgens onder zware druk kwamen te staan om zich aan te passen.
Over het geheel genomen is een belangrijke les hier dat er geen duidelijke economische of praktische afweging lijkt te zijn voor het dramatische verlies van democratische controle en verantwoording als gevolg van de erosie van de nationale soevereiniteit die impliciet is in de verdieping van het proces van sluipende supranationalisering van de EU. Integendeel, gebrek aan toezicht verergert alleen maar de inname van het besluitvormingsproces door machtige gevestigde belangen, gedreven door winst, macht, ideologie of meestal een mix van deze factoren, wat leidt tot suboptimale uitkomsten, althans voor de samenleving als geheel. En ik denk dat het presidentschap van von der Leyen daar het levende voorbeeld van is: veel van haar beleid is direct verantwoordelijk voor de absoluut tragische staat van Europa – in economische termen, in termen van industriële concurrentiekracht, in termen van de zelf veroorzaakte energiecrisis, in termen van de dreigende dreiging van een directe confrontatie met Rusland en meer in het algemeen in termen van de volledige abdicatie van Europa aan het nastreven van haar eigen strategische belangen, en volledige vazalisering van de VS en de NAVO.
Daarom denk ik dat het belangrijker is dan ooit om serieus na te denken over hoe we deze trend van supranationalisme kunnen tegengaan en de democratie en nationale soevereiniteit in Europa kunnen herstellen. Ik zie geen andere manier om uit de situatie te komen waarin we ons bevinden. Dank u wel.
Lees hier de volledige tekst van het rapport.
–
Bovenstaande is de tekst van de toespraak die Thomas Fazi hield bij de presentatie van mijn nieuwste MCC Brussels rapport. de video kun je hier bekijken.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Bron: https://dissident.one/de-stille-coup-de-machtsgreep-van-de-europese-commissie
