DE ONVERMIJDELIJKE INEENSTORTING VAN DE NIEUWE WERELDORDE
Gepubliceerd: 11 november 2021 Delen | Dit
afdrukken
BRON: https://www.newbraveworld.org/when-force-meets-power/
Toen de beroemde kwantumtheoreticus, David Bohm, Jiddu Krishnamurti's “The First and Last Freedom” las, stond hij versteld van zijn inzicht en kennis met betrekking tot het fenomeen van de waarnemer en het waargenomene. Ondanks dat hij geen universitaire opleiding had genoten, laat staan formeel onderwijs in de wetenschappen, had Krishnamurti door zijn filosofische geschriften blijk gegeven van een diepgaand begrip van verschillende concepten die verband houden met de kwantummechanica.
Krishnamurti,
een Indiase schrijver, filosoof en spreker, werd op jonge leeftijd aangenomen
door de Theosophical Society en
klaargestoomd om de nieuwe Wereldleraar te worden. Annie Besant en Charles
Leadbeater, destijds de leiders van de theosofische samenleving, koesterden
Krishnamurti in hun hoofdkwartier in Madras. Samen met een paar selecte
medewerkers namen zij de taak op zich om hem op te voeden, hem door mystieke
leringen te leiden en hem in het algemeen 'voor te bereiden' om het voertuig te
worden voor 'Heer Maitreya', een hoog ontwikkeld spiritueel wezen dat zich
inzet om de evolutie van de mensheid te helpen.
Toen
het echter tijd werd om Krishnamurti aan de wereld te 'ontsluieren' als een
grote leraar en leider van de mensheid, verbrak Krishnamurti alle banden met de
theosofen, hekelde hij alle georganiseerde overtuigingen, hekelde hij het idee
van goeroes (en de hele leraar-volger-relatie) , en wijdde zich in plaats
daarvan aan het nastreven van vrijheid voor zowel hemzelf als de mensheid in
het algemeen.
Tegen
de tijd dat Bohm 'De eerste en laatste vrijheid' had gelezen, waren
Krishnamurti's leringen voorbij het punt van theosofische invloed
ontwikkeld. Bohm erkende dat Krishnamurti's inzichten weerspiegeld werden
in zijn eigen werk in de kwantumtheorie en voelde het dringend om hem zo snel
mogelijk te ontmoeten. Uiteindelijk ontmoetten ze elkaar face-to-face in
Londen, waar ze ideeën uitwisselden en een uitgebreid gesprek voerden.
Bohm
beschreef zijn eerste ontmoeting met Krishnamurti als
volgt:
“Ik werd getroffen door het grote gemak van de
communicatie met hem, die mogelijk werd gemaakt door de intense energie waarmee
hij luisterde en door de vrijheid van zelfbeschermende reserveringen en
barrières waarmee hij reageerde op wat ik te zeggen had.”
Bohm
herkende zijn ontmoeting met Krishnamurti als een ontmoeting van geesten die
niet veel leek op die welke hij voelde wanneer hij met andere wetenschappers
sprak. In feite vergeleek hij Krishnamurti zelfs met Albert Einstein,
waarbij hij verklaarde dat de twee "een vergelijkbare intensiteit en
afwezigheid van barrière vertoonden".
Bohm
en Krishnamurti ontmoetten elkaar elke keer dat ze in Londen waren en peilden
diep in de aard van tijd, ruimte en geest. De twee zouden onvermijdelijk
het onderwerp bewustzijn raken en dit is waar Krishnamurti's inzichten
schitterden. Bohm was inderdaad van mening dat Krishnamurti's meest krachtige
leringen die waren die betrekking hadden op de algemene wanorde en verwarring
die het bewustzijn van de mensheid doordringt, want hij was het die niet alleen
een verklaring voor dit probleem bood, maar er ook een oplossing voor aanbood.
Krishnamurti
beweerde dat al deze wanorde, die volgens hem de grondoorzaak was van zo'n
wijdverbreid verdriet en ellende, en die mensen ervan weerhield om van elkaar
te houden, zijn wortels had in het feit dat we onwetend zijn van de algemene
aard van onze eigen processen van gedachte. Met andere woorden,
Krishnamurti merkte op dat hoewel we ons over het algemeen bewust zijn van
de inhoud van onze gedachten, we hopeloos onwetend zijn over
de oorsprong en het proces van het denken
zelf.
Deze
onwetendheid, die wanorde in het bewustzijn van de mens veroorzaakt, wordt naar
buiten toe uitgedrukt als de wanorde die we in de samenleving zelf zien -
oorlog, wijdverbreid verdriet, geweld, segregatie, enzovoort.
Maar
waarom zou dit zo moeten zijn?
Het
antwoord ligt misschien in het expertisegebied van Bohm: de
kwantumfysica. Zoals het onzekerheidsprincipe van Heisenberg ons leert,
kun je zowel de positie als het momentum van een object niet nauwkeurig meten
en daarom is het bewezen dat onze schijnbaar 'vaste' realiteit niet te bepalen
is[1]. En zoals de experimenten van de briljante Dr. William Tiller laten
zien, kan een bewuste waarnemer "de werkelijkheid naar zijn hand
zetten" door een gerichte intentie vast te houden, waarvan het effect kan
worden gekwantificeerd en zelfs versterkt als die intentie door meerdere mensen
wordt vastgehouden. dezelfde tijd.
William
A. Tiller, een fysicus aan de Stanford University, wijdde meer dan vier
decennia van zijn leven aan het onderzoeken van de effecten van menselijke
intentie op de eigenschappen van materialen en wat we de fysieke realiteit
noemen. Zijn onderzoek ontdekte
dat het mogelijk is om een significante verandering in de eigenschappen van
fysieke materialen te bewerkstelligen door simpelweg een duidelijke intentie te
hebben om dit te doen.
Interessant
is dat Tiller en zijn collega's ook ontdekten dat het mogelijk is om een
intentie in een elektronisch apparaat af te drukken of te 'opslaan', wat dan
hetzelfde effect op een object zou hebben als dat van een menselijk bewustzijn
met dezelfde intentie. De resultaten van Tiller zijn over de hele wereld
consequent gereproduceerd.
Bohm
zelf stelde een holografisch model van het universum voor, gebaseerd op
omgevouwen en ontvouwen toestanden van zijn die voortkomen uit een
gemeenschappelijke bron buiten zowel de ongemanifesteerde als de
gemanifesteerde rijken. Zijn wetenschappelijk inzicht weerspiegelt de kijk
op de werkelijkheid die verlichte wijzen door de eeuwen heen hebben
ervaren. In Vedanta wordt de gemanifesteerde wereld "Maya"
genoemd, wat "illusoire realiteit" betekent en komt voort uit
"Brahman", de alomtegenwoordige zee van oneindig potentieel [2].
Het
is daarom gemakkelijk in te zien waarom Bohm zo gegrepen was door Krishnamurti's leringen . De
oude doctrine van "zo boven, zo beneden" of de mens als een
microkosmos is belichaamd in het merkwaardige kwantum
"waarnemerseffect" dat het bewustzijn verbindt met de
"buitenwereld" en het weefsel van de ruimte-tijd zelf [3]. Als
dit fenomeen eenmaal als echt wordt begrepen , is het
niet moeilijk in te zien hoe en waarom wanorde van binnen wanorde van buiten
kan creëren.
Het
antwoord op de problemen van de mens ligt dus in het zich bewust zijn van het
denkproces. En dit vereist volgens Krishnamurti meditatie. Hoewel
Krishnamurti met meditatie niet betekent dat we in lotushouding op een rots
moeten zitten, nee, Krishnamurti's idee van meditatie is gecentreerd rond de
grondbetekenis van het woord zelf.
Het
Engelse woord 'meditatie' is gebaseerd op het Latijnse woord 'med' dat meten
betekent. Het Sanskrietwoord voor meditatie, "dhyana", is
gerelateerd aan "dhyati", wat reflecteren betekent. Door deze
samen te voegen, komen we dichter bij Krishnamurti's definitie van meditatie,
namelijk nadenken en reflecteren terwijl je je aandacht richt op wat er
werkelijk aan de hand is .
Krishnamurti
beweerde dat de handeling van meditatie zelf voldoende was om orde te scheppen
in de activiteit van het denken, want 'in het zien is het doen'. In deze
staat wordt de geest stil, neemt de energie toe en begint zich iets nieuws en
creatiefs te ontvouwen. Dit is volgens Krishnamurti buitengewoon
belangrijk voor het hele leven.
Wederom
kunnen we een natuurkundige parallel vinden om te beschrijven wat Krishnamurti
zegt. Een rommelige geest gevuld
met willekeurige gedachten, verlangens, angsten en zorgen, is verwant aan een
systeem met hoge entropie. Entropie is een maat voor willekeur of wanorde
binnen een gesloten systeem en vermindert de beschikbare energie om werk te
doen.
'Werk'
verwijst in dit geval naar het vermogen om verandering teweeg te brengen binnen
het fysieke medium, wat, zoals uit Tillers onderzoek blijkt, wordt gedaan door
iemands intentie te focussen. In zijn verhelderende driedelige boekdeel gaat
natuurkundige Tom Campbell uitgebreid in op dit concept en legt hij uit dat,
binnen een bewustzijns-"systeem", "hoge entropie"
overeenkomt met angst, terwijl "lage entropie" overeenkomt met
liefde.
Daarom
wordt meditatie, zoals gedefinieerd door Krishnamurti, een hulpmiddel om orde
te scheppen in de activiteit van het denken of "de entropie van het
systeem te verminderen". Dit resulteert natuurlijk in meer energie om
werk te doen (dwz een meer gerichte intentie en dus een groter vermogen om
'daarbuiten' verandering te bewerkstelligen).
Het
hoogtepunt van dit proces is een toename van het vermogen. De bron van
deze kracht komt voort uit het concept dat alle mannen en vrouwen gelijk zijn
geschapen. Dit is de diepe waarheid achter Krishnamurti's bewering dat
"er geen autoriteit, geen leraar, geen meester en geen redder
is". Ieder van ons is al die dingen, en op dat moment helemaal geen
van hen. We zijn allemaal in staat en hebben recht op de realisatie van de
Waarheid of God of hoe je het ook maar wilt noemen. Het pad bewandelen is
een vrije wilskeuze.
Kracht ondersteunt het leven - het
verheft, waardig en ondersteunt. Het geeft ons energie en
vitaliteit. Het is heel en compleet en vereist niets van
buitenaf. Macht wordt geassocieerd met mededogen, liefde en
eenheid. Kracht bevordert creativiteit, genezing en positieve
gevoelens. Macht stelt ons in staat om positieve verandering te creëren om
onze collectieve goddelijkheid vollediger uit te drukken.
Als er geen macht is, moet verandering met geweld worden bewerkstelligd.
Terwijl
macht op zichzelf staat, zonder de noodzaak om ergens tegen in te gaan, beweegt
kracht zich altijd ergens tegen. Kracht is versnipperd en moet daarom
constant van energie worden voorzien. Kracht verbruikt terwijl
macht creëert . Terwijl kracht aanhoudende input vereist,
werkt macht zonder inspanning.
De
derde wet van Newton leert ons dat kracht altijd tegenkracht creëert en daarom
per definitie beperkt is. Terwijl geweld moet strijden tegen oppositie,
staat de macht stil. Machtseffecten veranderen door het eigen
invloedsveld, zonder dat er energie voor nodig is.
Kracht
wordt geassocieerd met wrijving en conflict. Dit punt wordt misschien het
best uitgelegd door Dr. David Hawkins zelf:
“Kracht
creëert altijd tegenkracht; het effect ervan is eerder polariseren dan
verenigen. Polarisatie impliceert altijd conflict; de kosten zijn
daarom altijd hoog. Omdat geweld polarisatie oproept, produceert het
onvermijdelijk een win/verlies-dichotomie; en omdat er altijd wel iemand
verliest, ontstaan er vijanden. Voortdurend geconfronteerd met vijanden,
vereist geweld constante verdediging. Defensief zijn is altijd kostbaar,
of het nu gaat om de markt, de politiek of internationale zaken.”
Hawkins, R, D., 1995. Kracht versus
kracht. Hay House, Inc. herdruk 2012.
Nadenken
over het concept van macht en kracht in de context van de huidige wereldwijde
crisis leidt ons tot enkele diepgaande conclusies. Ten eerste worden
agenda's die draaien om ongelijkheid, controle, winst en materieel gewin altijd
gedreven door geweld.
Geweld
is een hulpmiddel dat wordt gebruikt door degenen die geen macht
hebben. Wanneer je motieven indruisen tegen het welzijn van de mensheid,
wanneer je intenties er niet in slagen om het leven zelf te ondersteunen, is je
enige optie om geweld te gebruiken. Geweld omvat alle vormen van
angstzaaierij, manipulatie, dwang en geweld. Kracht kan tot op zekere
hoogte werken, maar zoals we ontdekten, vereist het een constante invoer van
energie en daarom worden resultaten tegen een prijs
verkregen. Propagandacampagnes vereisen enorme hoeveelheden geld,
coördinatie en onvermoeibare censuur. Vaccinatiemandaten vereisen
steekpenningen, bedreigingen en het verbergen van ongewenste voorvallen.
Deze
energie-input is immens en vooral onhoudbaar .
Omdat
Force wrijving veroorzaakt, moet het constant worden gevoed met meer en meer
energie. Maar naarmate de kracht sterker wordt, neemt ook de wrijving
toe. Kracht, vanwege zijn polariserende aard, verhoogt de
entropie. Naarmate de entropie stijgt, neemt de beschikbare energie af,
totdat uiteindelijk het momentum stopt en het hele ding tot stilstand komt.
Terwijl
de bron van macht vanzelfsprekend, onverwoestbaar en onbetwistbaar is, is
geweld onderhevig aan 'bewijs' en vereist constante
rechtvaardiging. Terwijl ware kracht voortkomt uit het bewustzijn zelf,
wordt kracht gedreven door het ego.
Degenen
die geweld gebruiken om hun wil aan de mensheid op te leggen, bezwijken altijd
voor de macht. Zoals de geschiedenis heeft aangetoond, vallen alle
totalitaire regimes uiteindelijk ten val - niet vanwege een goddelijke
interventie, maar omdat ieder van ons wordt geboren met onvervreemdbare rechten
die inherent zijn aan de menselijke schepping.
Daarom
is het slechts een kwestie van tijd voordat de transhumanistische kracht
implodeert. De tijd die nodig is om dat te laten gebeuren, hangt echter af
van ons vermogen om wanorde te verminderen en macht te vergroten. Een
lager entropiebewustzijn betekent dat er meer energie beschikbaar is om werk te
doen, wat resulteert in meer kracht, vrijheid, geluk en liefde. Naarmate
onze macht collectief groeit, creëren we een onwrikbare muur die in staat is om
alle negatieve invloeden en snode bedreigingen af te weren.
Aan
de andere kant stelt de ego-geest voortdurend onbeantwoordbare vragen en maakt
hij zich zorgen over onwaarschijnlijke toekomsten. Naarmate onze geest vol
raakt met met angst beladen media, neemt onze macht af en zijn we overgeleverd
aan de genade van 'autoriteiten'.
Bohms
'holografische' universum duidde op de ware aard van onze realiteit en
Krishnamurti liet ons zien hoe we die konden realiseren. Door onze
aandacht af te wenden van de inhoud van het denken en ons te concentreren op
het denkproces zelf, kunnen we orde in de geest brengen en iets totaal nieuws
beginnen te ontdekken.
Op
deze manier bevrijden we onszelf uit een staat van angst en verwarring en gaan
we op weg naar vrijheid en zekerheid. Het resultaat hiervan is een toename
van het vermogen. Kracht is per
definitie beperkt in wat het kan bereiken, en daarom is het niet de vraag of de transhumanisten zullen falen, maar wanneer .
REFERENTIES:
[1]
Opmerking: het onderstaande citaat verwijst naar het 'onzekerheidsprincipe' van
Heisenberg en het 'complementariteitsprincipe' van Bohr:
“Deze
twee sleutelprincipes hebben ingrijpende implicaties, niet alleen voor de
kwantumfysica, maar ook voor onze perceptie van de aard van de
werkelijkheid. Een implicatie is dat de schijnbaar solide betrouwbare
realiteit die we waarnemen is gebaseerd op iets dat uiteindelijk onzeker of
niet-bepaalbaar is. Velen vonden dit een schokkend 'feit'. Einstein
vond het bijvoorbeeld niet alleen schokkend, maar probeerde het ook te
weerleggen, door in een van zijn vele debatten met Bohr tegen Bohr te zeggen
dat hij (Einstein) niet kon geloven dat God dobbelt met het universum.”
Jackson,
P. Quantumfysica en menselijk bewustzijn: de status van het huidige debat, The
Open Polytechnic of New Zealand, Working Paper, november 2002.
[2]
Het werk van Tom Campbell is vooral nuttig bij het begrijpen van de duidelijke
verbanden tussen de kwantumfysica, het bewustzijn en de schijnbaar 'fysieke'
wereld binnen de context van een 'virtuele' realiteit die de oosterse
filosofieën en denksystemen weerspiegelt, zij het in strikt wetenschappelijke
terminologie.
"Dualiteiten
van golven en deeltjes, onzekerheidsprincipes en de schijnbaar onmiddellijke
communicatie tussen verstrengelde paren worden eenvoudig uit te leggen zodra je
je realiseert dat [fysieke realiteit] een virtuele realiteit is die is gecreëerd
door een digitale simulatie die een ruimte-tijd-regelset implementeert [binnen
een grotere bewustzijnssysteem]. Gegeven een digitale realiteitssimulatie,
die naar voren wordt geschoven door tijdsstappen die voor ons oneindig klein
lijken, en een virtuele realiteit die alleen moet gehoorzamen aan de regels die
de digitale berekening aansturen, verdwijnen deze paradoxen samen met de
illusie van absolute ruimte. Zodra de beperkende overtuiging dat alle
mogelijke realiteit uitsluitend wordt bepaald door metingen binnen [onze
fysieke realiteit] wordt losgelaten en de ware aard van bewustzijn wordt
begrepen, zullen de mysterieuze paradoxen van de natuurkunde, filosofie,
Campbell,
T. 2003. Mijn grote teen: ontdekking. Boek 2 van een trilogie die
filosofie, natuurkunde en metafysica verenigt .
[3]
De waarnemer speelt een fundamentele rol in de kwantummechanica, omdat het
observeren van een kwantumsysteem een ander aspect van het systeem
verandert. Dit impliceert een directe verbinding tussen bewustzijn en de
“fysieke wereld”.
“In
de kwantummechanica... Elke interactie
die sterk genoeg is om een bepaald aspect van een systeem te meten, is
noodzakelijkerwijs sterk genoeg om een ander aspect van hetzelfde systeem te
verstoren. Je kunt dus niets leren over een kwantumsysteem zonder iets
anders te veranderen.”
Susskind,
L., Friedman, A., kwantummechanica: het theoretische minimum. 2015. Penguin
Random House VK.
Het bericht When Force Meets Power: The Inevitable Collapse of the New World Order verscheen eerst
op NewBraveWorld .
LINK: https://youtu.be/owN86vYAO3g
Who is there to tell you what to do? | Krishnamurti
