maart 13, 2023
2165
3
Oekraïne is een pion voor militaristen die Rusland en uiteindelijk China
willen degraderen in een zelfvernietigende zoektocht om de wereldwijde
hegemonie van de VS veilig te stellen. Het einde van deze oorlog, zoals de
meeste proxy-oorlogen, zal lelijk zijn.
Er zijn veel
manieren voor een staat om macht te projecteren en tegenstanders te verzwakken,
maar proxy-oorlogen zijn een van de meest cynische. Proxy-oorlogen verslinden
de landen die zij beweren te verdedigen. Ze verleiden landen of opstandelingen
om te vechten voor geopolitieke doelen die uiteindelijk niet in hun belang
zijn. De oorlog in Oekraïne heeft weinig te maken met Oekraïense vrijheid en
veel met de degradatie van het Russische leger en het verzwakken van de
machtspositie van Vladimir Poetin. En wanneer Oekraïne op een nederlaag
afstevent of de oorlog een patstelling bereikt, zal Oekraïne net als vele
andere staten worden opgeofferd in wat een van de oprichters van de CIA, Miles
Copeland Jr., het “spel der naties” en “de amoraliteit van de machtspolitiek” noemde,
schrijft Chris
Hedges.
In mijn twee
decennia als buitenlands correspondent heb ik proxy-oorlogen verslagen, onder
meer in Centraal-Amerika, waar de VS de militaire regimes in El Salvador en
Guatemala bewapenden en Contra-opstandelingen die probeerden de
Sandinistische regering in Nicaragua omver te werpen. Ik deed verslag van de
opstand in de Punjab, een proxy-oorlog aangewakkerd door Pakistan. Ik versloeg
de Koerden in Noord-Irak, die meer dan eens werden gesteund en verraden door
Iran en Washington. Tijdens mijn verblijf in het Midden-Oosten leverde Irak
wapens en steun aan de Mujahedeen-e-Khalq (MEK) om Iran te destabiliseren. Toen
ik in het voormalige Joegoslavië was, dacht Belgrado door Bosnische en
Kroatische Serviërs te bewapenen, Bosnië en delen van Kroatië te kunnen opnemen
in een groter Servië.
Proxy-oorlogen zijn
bijzonder moeilijk te beheersen, vooral wanneer de aspiraties van degenen die
vechten en degenen die de wapens sturen uiteenlopen. Ze hebben ook de slechte
gewoonte om sponsors van proxy-oorlogen, zoals de VS in Vietnam en Israël in
Libanon, rechtstreeks in het conflict te betrekken. Proxy legers krijgen wapens
met weinig verantwoording, waarvan aanzienlijke hoeveelheden op de zwarte markt
of in handen van krijgsheren of terroristen terechtkomen. CBS News meldde vorig
jaar dat ongeveer 30 procent van de wapens die naar Oekraïne worden gestuurd in
de frontlinies terechtkomen, een bericht dat het gedeeltelijk heeft ingetrokken
onder zware druk van Kiev en Washington. De wijdverbreide omleiding van
geschonken militair en medisch materiaal naar de zwarte markt in Oekraïne werd
ook gedocumenteerd door
de Amerikaanse journalist Lindsey Snell.
Wapens in oorlogsgebieden zijn lucratieve handelswaar. Er waren altijd grote
hoeveelheden te koop in de oorlogen die ik volgde.
Krijgsheren,
gangsters en misdadigers – Oekraïne is lang beschouwd als
een van de meest corrupte landen in Europa – worden door sponsorlanden
omgevormd tot heroïsche vrijheidsstrijders. Steun voor degenen die deze
proxy-oorlogen voeren is een viering van onze veronderstelde nationale
deugdzaamheid, vooral verleidelijk na twee decennia van militaire fiasco’s in
het Midden-Oosten. Joe Biden, met slechte
verkiezingscijfers, wil zich voor een tweede termijn kandidaat
stellen als een “oorlogspresident” die achter Oekraïne staat, waaraan de VS
al 113
miljard dollar aan militaire, economische en humanitaire
hulp heeft toegezegd.
Toen Rusland
Oekraïne binnenviel, werd “de hele wereld op
de proef gesteld,” zei Biden
na een bliksembezoek aan Kiev. “Europa werd op de
proef gesteld. Amerika werd op de proef gesteld. De NAVO werd op de proef
gesteld. Alle democratieën werden op de proef gesteld.”
Ik hoorde
soortgelijke gevoelens geuit worden om andere proxy-oorlogen te rechtvaardigen.
“Het zijn onze broeders, deze vrijheidsstrijders, en we zijn hun onze
hulp verschuldigd,” zei Ronald Reagan over de Contra’s, die zich een weg door
Nicaragua plunderden, verkrachtten en slachtten. “Zij zijn de morele gelijke van onze Founding Fathers en de
dappere mannen en vrouwen van het Franse verzet,” voegde Reagan
eraan toe. “We kunnen ons niet van hen
afkeren, want de strijd hier is niet rechts versus links, maar rechts versus
fout.”
“Ik wil hem horen zeggen dat we het Vrije Syrische Leger gaan
bewapenen,” zei John McCain over president Donald Trump. “We gaan ons inzetten voor de verwijdering van Bashar al-Assad. We
zullen de Russen een prijs laten betalen voor hun betrokkenheid. Alle spelers
hier zullen een straf moeten betalen en de Verenigde Staten van Amerika zullen
aan de kant staan van de mensen die vechten voor vrijheid.”
Degenen die als
helden van het verzet worden geëerd, zoals president Volodymyr Zelensky of
president Hamid Karzai in Afghanistan, zijn vaak problematisch, vooral naarmate
hun ego’s en bankrekeningen worden opgepompt. De overvloed aan lovende woorden
die hun sponsors in het openbaar richten tot proxy’s komt zelden overeen met
wat zij privé over hen zeggen. Tijdens de vredesbesprekingen van Dayton, waar
de Servische president Slobodan Milosevic de leiders van de Bosnische Serviërs en
de Bosnische Kroaten verraadde, zei hij
over zijn proxy’s: “[Zij] zijn mijn vrienden niet. Het
zijn niet mijn collega’s… Ze zijn stront.”
“Zwart geld klotste overal rond,” schreef The
Washington Post na het verkrijgen van een intern rapport van het Office of the
Special Inspector General for Afghanistan Reconstruction.
“De grootste bank van Afghanistan werd vloeibaar in een beerput van
fraude. Reizigers sleepten koffers geladen met 1 miljoen dollar of meer mee op
vluchten vanuit Kaboel. Uit het puin verrezen herenhuizen die bekend staan als
‘papaverpaleizen’ en waar opiumkoninginnen wonen. President Hamid Karzai won de
herverkiezing nadat trawanten duizenden stembussen hadden gevuld. Later gaf hij
toe dat de CIA jarenlang zakken met geld naar zijn kantoor had gebracht en
noemde het ‘niets ongewoons’.”
“In het openbaar, terwijl president Barack Obama de oorlog liet
escaleren en het Congres miljarden extra dollars steun goedkeurde, beloofden de
opperbevelhebber en wetgevers de corruptie hard aan te pakken en corrupte
Afghanen ter verantwoording te roepen,” meldde de krant. “In werkelijkheid trokken Amerikaanse functionarissen zich terug, keken
weg en lieten de diefstallen zich meer dan ooit verankeren, volgens een schat
aan vertrouwelijke overheidsinterviews die The Washington Post in handen
kreeg.”
Degenen die als
bolwerk tegen barbarij worden gelauwerd wanneer de wapens naar hen toestromen,
worden vergeten zodra de conflicten eindigen, zoals in Afghanistan en Irak. De
voormalige proxystrijders moeten het land ontvluchten of lijden onder de
vendetta’s van degenen tegen wie ze vochten, zoals gebeurde met de achtergelaten Hmong-stammen
in Laos en de Zuid-Vietnamezen. De voormalige geldschieters, die ooit gul waren
met militaire hulp, negeren wanhopige verzoeken om economische en humanitaire
hulp, terwijl de ontheemden honger lijden en sterven door gebrek aan medische
zorg. Afghanistan is voor de tweede keer het schoolvoorbeeld van deze imperiale
ongevoeligheid.
De ineenstorting
van de burgermaatschappij leidt tot sektarisch geweld en extremisme, waarvan
een groot deel de belangen schaadt van degenen die de proxy-oorlogen hebben
aangewakkerd. Israëls proxy-milities in Libanon, samen met zijn militaire
interventie in 1978 en 1982, waren bedoeld om de Palestijnse
Bevrijdingsorganisatie (PLO) uit het land te verdrijven. Dit doel werd bereikt.
Maar de verwijdering van de PLO uit Libanon deed Hezbollah ontstaan, een veel
militantere en effectievere tegenstander, samen met de Syrische overheersing
van Libanon. In september 1982 vermoordde de
Libanese Kataeb-partij, beter bekend als de Phalanges – gesteund door het
Israëlische leger – gedurende drie dagen tussen 2.000 en 3.500 Palestijnse
vluchtelingen en Libanese burgers in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila.
Het leidde tot internationale veroordeling en politieke onrust binnen Israël.
Critici noemden het slepende conflict “Libanam”, waarbij de woorden Vietnam en
Libanon door elkaar werden gehaald. De Israëlische film “Waltz
with Bashir” documenteert de
verdorvenheid en het moedwillig doden van duizenden burgers door Israël en zijn
proxy’s tijdens de oorlog in Libanon.
Zoals Chalmers
Johnson opmerkte, leiden proxy-oorlogen tot onbedoelde
terugslag. De steun aan de mujahedeen in Afghanistan in hun strijd tegen de
Sovjets, waaronder de bewapening van groepen zoals die onder leiding van Osama
bin Laden, heeft geleid tot het ontstaan van de Taliban en Al Qaida. Het heeft
ook het reactionaire jihadisme over de hele moslimwereld verspreid, de
terroristische aanslagen tegen westerse doelen doen toenemen en twee decennia
van door de VS geleide militaire fiasco’s in Afghanistan, Irak, Syrië, Somalië,
Libië en Jemen aangewakkerd.
Als Rusland
zegeviert in Oekraïne, als Poetin niet van de macht wordt verdreven, zullen de
VS niet alleen een krachtig bondgenootschap tussen Rusland en China hebben
gesmeed, maar ook een antagonisme met Rusland hebben verzekerd dat ons zal
achtervolgen. De stroom van miljarden dollars aan wapens naar Oekraïne, het
gebruik van Amerikaanse inlichtingen om Russische generaals te doden en
het slagschip Moskva tot
zinken te brengen, het opblazen van
de Nord Stream-pijpleidingen en de meer dan 2500
Amerikaanse sancties tegen
Rusland zullen door Moskou niet worden vergeten.
“In zekere zin is terugslag gewoon een andere manier om te zeggen dat
een land oogst wat het zaait,” schrijft Johnson, “Hoewel mensen meestal weten wat ze hebben gezaaid, wordt onze nationale
ervaring van terugslag zelden in dergelijke termen voorgesteld, omdat zoveel
van wat de managers van het Amerikaanse imperium hebben gezaaid, geheim is
gehouden.”
Degenen die in
proxy-oorlogen worden gesteund, waaronder de Oekraïners, hebben vaak weinig
kans om te winnen. Geavanceerde wapens zoals de M1 Abrams-tanks zijn
grotendeels nutteloos als
degenen die ze bedienen niet maanden en jaren zijn getraind. Voorafgaand aan de
Israëlische invasie van Libanon in juni 1982 voorzag het Sovjetblok Palestijnse
strijders van zware wapens, waaronder tanks, luchtdoelraketten en artillerie.
Het gebrek aan training maakte die wapens ineffectief tegen de Israëlische
luchtmacht, artillerie en gemechaniseerde eenheden.
De VS weet dat de
tijd dringt voor Oekraïne. Zij weten dat ze de hightech wapens niet op tijd
onder de knie zullen krijgen om een langdurig Russisch offensief af te slaan.
Minister van Defensie Lloyd Austin waarschuwde in
januari dat Oekraïne “een window of opportunity heeft,
tussen nu en de lente.” “Dat is geen lange
tijd,” voegde hij eraan toe.
Een overwinning is
echter niet het punt. Het gaat om maximale vernietiging. Zelfs als Oekraïne bij
een nederlaag wordt gedwongen om met Rusland te onderhandelen en grondgebied af
te staan voor vrede, en de status van neutrale natie te aanvaarden, zal
Washington zijn voornaamste doel hebben bereikt, namelijk de militaire
capaciteit van Rusland verzwakken en Poetin isoleren van Europa.
Degenen die
proxy-oorlogen opzetten zijn verblind door wensdromen. Er was weinig steun voor
de Contra’s in Nicaragua of de MEK in Iran. De bewapening van zogenaamde “gematigde”
rebellen in Syrië zag wapens in de
handen van reactionaire jihadisten stromen.
Bij het einde van
proxy-oorlogen wordt de natie of groep die namens de sponsorstaat vecht meestal
verraden. In 1972 verstrekte de
regering-Nixon miljoenen dollars aan wapens en munitie aan Koerdische rebellen
in Noord-Irak om de Iraakse regering te verzwakken. Niemand, en zeker niet de
VS en Iran, dat de wapens aan de Koerdische strijders leverde, wilde dat de
Koerden een eigen staat zouden stichten. Irak en Iran ondertekenden in 1975
het Akkoord
van Algiers, waarin de twee landen hun geschillen langs hun
gemeenschappelijke grens regelden. Het akkoord maakte ook een einde aan de
militaire steun aan de Koerden.
Het Iraakse leger
lanceerde al snel een meedogenloze campagne van etnische zuivering in
Noord-Irak. Duizenden Koerden, waaronder vrouwen en kinderen, zijn “verdwenen”
of gedood. Koerdische dorpen werden met dynamiet tot puin geblazen. De
wanhopige situatie van de Koerden werd genegeerd, want, zoals Henry Kissinger
destijds zei, “geheime acties mogen niet worden verward met missiewerk.”
De islamitische
regering in Teheran hervatte de militaire hulp aan de Koerden tijdens de oorlog
tussen Iran en Irak van 1980 tot 1988. Op 16 maart 1988 liet de Iraakse
president Saddam Hoessein mosterdgas en de zenuwgassen sarin, tabun en VX
vallen op de Koerdische stad Halabja. Ongeveer 5.000 mensen stierven binnen
enkele minuten en tot 10.000 raakten gewond. De regering-Reagan, die Irak
steunde, minimaliseerde de oorlogsmisdaden tegen haar voormalige Koerdische
bondgenoten.
De toenadering van
president Richard Nixon tot China, in een ander voorbeeld, omvatte ook de
beëindiging van geheime hulp aan Tibetaanse rebellen.
Verraad is de
slotakte in bijna allemaal proxy-oorlogen.
Het bewapenen van
Oekraïne is geen missiewerk. Het heeft niets te maken met vrijheid. Het gaat om
het verzwakken van Rusland. Haal Rusland uit de vergelijking en er zou weinig
tastbare steun voor Oekraïne zijn. Er zijn andere bezette volkeren, waaronder
de Palestijnen, die even wreed en veel langer hebben geleden dan de Oekraïners.
Maar de NAVO bewapent de Palestijnen niet om tegen hun Israëlische bezetters te
vechten en houdt hen niet voor heldhaftige vrijheidsstrijders. Onze liefde voor
vrijheid strekt zich niet uit tot de Palestijnen of het volk van Jemen dat
momenteel met Britse en Amerikaanse wapens wordt gebombardeerd, of de Koerden,
Yazidi’s en Arabieren die zich verzetten tegen Turkije, een langdurig NAVO-lid,
in zijn bezetting en droneoorlog in het noorden en oosten van Syrië. Onze
liefde voor vrijheid strekt zich alleen uit tot mensen die ons “nationaal
belang” dienen.
Er komt een tijd
dat de Oekraïners, net als de Koerden, overbodig worden. Zij zullen verdwijnen,
zoals vele anderen vóór hen, uit ons nationale discours en ons bewustzijn. Ze
zullen generaties lang hun verraad en lijden ondergaan. Het Amerikaanse
imperium zal anderen, misschien het “heroïsche” volk van Taiwan, gebruiken om
zijn vergeefse zoektocht naar
wereldwijde hegemonie te bevorderen. China is de grote prijs voor onze Dr.
Strangeloves. Zij zullen nog meer lijken stapelen en flirten met een kernoorlog
om de groeiende economische en militaire macht van China in te perken. Dit is
een oud en voorspelbaar spel. Het laat naties in puin en miljoenen doden en
ontheemden achter. Het voedt de overmoed en het zelfbedrog van de mandarijnen
in Washington die weigeren de opkomst van een multipolaire wereld te
accepteren. Als dit “spel der naties” niet wordt gecontroleerd, kan het ons
allemaal het leven kosten.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/chris-hedges-oekraines-dood-door-proxy/
