augustus 4, 2023 3825 10
Het begon in
de herfst van 1980. Ik was in Wenen en het weer was ijskoud. Buiten op straat
sneed de wind door mijn dunne regenjas alsof hij er niet was. Ik liep met
gebogen schouders en mijn handen diep in mijn jaszakken. Mijn vingers voelden
gevoelloos aan. Ik had het zo koud dat ik nauwelijks kon denken; zelfs mijn
hersenen voelden bevroren aan. Ik rilde onwillekeurig en oncontroleerbaar,
schrijft Dr.
Vernon Coleman.
Het was schemerig. De lucht was donker met regen in het vooruitzicht en in de vroege avondschemering leken de felle lichten van het café bijzonder warm en veelbelovend. Ik ben dol op de cafés van Wenen en Parijs. Ze doen me denken aan het soort plekken waar Dr. Johnson een paar eeuwen geleden in Londen met vrienden had kunnen praten. Door de open gordijnen kon ik de donkere houten tafels en stoelen zien, de rekken met kranten netjes gevouwen rond houten stokken en de mollige Oostenrijkse serveerster die rondliep met grote koppen koffie met roomtopping.
Ik ging naar binnen, vond een tafeltje bij het raam en ging zitten.
Binnen in het café was het gezellig en comfortabel. Ouderwetse radiatoren en
een houtkachel knetterden gezellig en de lucht rook naar gemalen koffiebonen en
rijke chocoladetaart. De serveerster kwam naar me toe en glimlachte. Ik gaf
haar mijn bestelling, haalde mijn handen uit mijn zakken en probeerde ze tegen
elkaar aan te wrijven. Ze waren wit van de kou en ik kon mijn vingers
nauwelijks bewegen.
Ik sloot mijn handen, hield ze voor mijn gezicht en blies erop. Langzaam
kwam het gevoel terug. Langzaam kwam de kleur terug. Behoedzaam spande en
strekte ik mijn vingers; langzaam kreeg ik de beweging terug die ik verloren
had. Terwijl ik toekeek hoe mijn bevroren vingers van kleur veranderden, werd
ik me plotseling bewust van iets dat mijn leven zou veranderen. Ik werd me
plotseling bewust van het opmerkelijke vermogen van het menselijk lichaam om
zich aan te passen aan de omgeving. Buiten in de bitterkoude herfstlucht had
het bloed mijn vingers verlaten om de hoeveelheid verloren warmte te
verminderen en zo te proberen mijn interne lichaamstemperatuur op peil te
houden. Mijn lichaam was bereid geweest om mijn vingers op te offeren om
zichzelf te redden. Binnen, in de warmte van het café, was het bloed weer in
mijn handen gestroomd. Toen de interne thermometer van mijn lichaam eenmaal had
herkend dat de temperatuur in het café warm was, hoefde mijn lichaam niet
langer te vechten om mij in leven te houden.
Ik was al tien jaar gekwalificeerd als arts en het grootste deel van die
tijd had ik als huisarts gewerkt in een klein stadje in het midden van
Engeland. In het begin had ik genoten van het werk dat ik deed, maar al een
paar jaar begon ik me steeds meer zorgen te maken over het feit dat ik me te
vaak met ziekten bemoeide, terwijl ik het idee had dat mijn patiënten
waarschijnlijk vanzelf beter zouden worden als ik en zij maar bereid waren om
te wachten.
Toen ik in dat café in Wenen zat, realiseerde ik me dat het menselijk
lichaam veel meer uitgebreide, beschermende en zelfgenezende krachten heeft dan
we denken. Ik realiseerde me dat wij allemaal, artsen en patiënten, de neiging
hebben om te snel naar het medicijnkastje te grijpen als er iets misgaat. Ik
herinnerde me een boek dat ik gelezen had toen ik geneeskunde studeerde. Het
heette The Wisdom of the Body en was in 1932 geschreven door een fysioloog
genaamd W. B. Cannon, die geloofde dat de vermogens van het lichaam om zichzelf
te beschermen tegen verandering en bedreiging veelomvattend en verstrekkend zijn.
En ik herinnerde me gesprekken die ik had gehad met een vriend, Tony Sharrock,
die ervan overtuigd was dat artsen maar al te vaak het feit negeren dat het
lichaam het bij ziekte het beste weet.
Uw lichaam bevat veel automatische zelfgenezings- en verdedigingsmechanismen.
Als u zich snijdt, zal er een paar seconden bloed stromen om vuil weg te
wassen. Dan vormen speciale eiwitten snel een beschermend net om bloedcellen op
te vangen en een stolsel te vormen om de wond af te sluiten. De beschadigde cellen
geven speciale stoffen af aan uw weefsels om het gebied rood, gezwollen en heet
te maken. De hitte doodt de overgebleven infectie en de zwelling werkt als een
natuurlijke spalk – die het gewonde gebied beschermt. Witte cellen worden naar
de plaats van de verwonding gebracht om eventuele bacteriën op te slokken. En
tot slot bouwt zich littekenweefsel op over de plaats van de verwonding.
Als u veel bloed verliest, zult u flauwvallen. Dit is een opzettelijke
techniek om ervoor te zorgen dat uw hersenen goed gevoed worden. Als u staat,
moet uw bloed omhoog reizen om uw hersenen te bereiken. Als u flauwvalt, gaat u
automatisch liggen zodat het bloed gemakkelijker bij uw hersenen kan komen – uw
belangrijkste orgaan.
Wanneer u een infectie heeft, gaat uw lichaamstemperatuur omhoog. Dit is
geen toeval. Uw temperatuur gaat omhoog om de bacteriën die de infectie
veroorzaken te doden.
Als u iets eet dat gif, vergif of infectueuze organismen bevat, zal uw
maag dit uitscheiden. U zult overgeven. Als de gevaarlijke stof of het
gevaarlijke organisme langs uw maag komt, krijgt u diarree. Zowel braken als
diarree zijn vitale mechanismen om infecties zo snel mogelijk uit uw lichaam te
verwijderen.
Uw lichaam is ook uitgerust met een eetlustcontrolecentrum dat ontworpen
is om uw gewicht stabiel te houden. De meeste mensen negeren het of overrulen
het, maar het is er wel.
Toen ik in het café in Wenen zat, pakte ik mijn notitieboekje en potlood
en schreef meteen de opzet op van een boek waarvan ik wist dat ik het wilde
schrijven. Ik noemde het Bodypower.
Ik wilde proberen om zowel artsen als patiënten te leren dat het menselijk
lichaam verregaande krachten heeft die we veel te vaak negeren. Ik wilde
proberen patiënten te overtuigen om naar hun eigen lichaam te leren luisteren
en ik wilde zowel patiënten als artsen laten zien dat we allemaal de
opmerkelijke genezende krachten van het menselijk lichaam onderschatten.
Een paar dagen later kwam ik vol opwinding thuis en vond ik een
uitgever.
De filosofie die ik in Bodypower beschreef, veranderde mijn leven en
heeft alles beïnvloed wat ik sinds 1980 over geneeskunde heb geschreven. Het
heeft ook honderden medische schrijvers, duizenden artsen en miljoenen
patiënten beïnvloed. De Bodypower filosofie wordt nu algemeen erkend en
geaccepteerd.
Ons lichaam is gevoelig, delicaat en opmerkelijk kwetsbaar. Het feit dat
we erin slagen om te gedijen in een wereld die vaak vijandig en onsympathiek
is, is een eerbetoon aan een enorm aantal automatische mechanismen –
mechanismen die speciaal ontworpen zijn om ons in staat te stellen om een
oneindige verscheidenheid aan omgevingsgevaren te overleven, om onszelf te
herstellen en weer gezond te maken wanneer ziekte en invaliditeit dreigen en om
van onze ervaringen te leren zodat we ons vermogen om te overleven kunnen
verbeteren.
Vandaag de dag beginnen we pas de omvang van onze onwetendheid over het
menselijk lichaam te begrijpen. Langzaam wordt het duidelijk dat als een
wetenschapper beweert dat er een eenvoudige verklaring is voor een complex
fenomeen, hij het waarschijnlijk bij het verkeerde eind heeft. Onze kennis over
het menselijk lichaam breidt zich zo snel uit dat het bijna zeker waar is dat
alles wat een student leert over de fysiologie van het menselijk lichaam
achterhaald zal zijn tegen de tijd dat hij zijn school, hogeschool of
universiteit verlaat.
We merken nu dat de traditionele scheidslijn tussen de bewuste en
onbewuste geest niet langer nauwkeurig getrokken kan worden. We weten dat
berichten binnen de hersenen worden doorgegeven door elektrische activiteit en
door een complex netwerk van chemische boodschappers die veel verbijsterender
zijn dan onze voorgangers zich ooit konden voorstellen.
We weten dat de hersenen pijnstillende hormonen bevatten en, hoewel we
niet begrijpen waarom, weten we dat ze beïnvloed kunnen worden door magnetische
stormen.
Te midden van alle verwarring en onwetendheid is er één ding dat we met
zekerheid kunnen zeggen: het vermogen van het menselijk lichaam om zichzelf te
genezen, van ervaringen te profiteren, zichzelf te verbeteren, zichzelf te
beschermen en zich tegen allerlei bedreigingen te wapenen, is veel groter dan
we ons ooit hebben kunnen voorstellen.
Toen Bodypower voor het eerst werd gepubliceerd, was de reactie van
sommige delen van de medische wereld koel. Artsen hebben decennialang geleerd
dat ze moeten ingrijpen in de natuur om ziekten te verslaan. De medische
beroepsgroep is samen met de geneesmiddelenindustrie sterker geworden;
duizenden artsen hebben geleerd dat de eerste reactie van een arts op een
ziekte altijd moet zijn dat hij naar zijn receptenblok grijpt. Maar dat is
veranderd. In de medische tijdschriften staan nu steeds vaker artikelen van
artsen die uitleggen hoe ze ontdekt hebben dat het niet altijd nodig is om in
te grijpen als een patiënt ziek wordt; dat het lichaam vaak voor zichzelf kan
zorgen; dat de afweermechanismen en zelfgenezingsmechanismen van het lichaam
veel geavanceerder zijn dan ze geleerd hadden en dat de kracht van de
menselijke geest veel groter is dan iemand in het verleden had durven
suggereren.
In 1983 leek de filosofie achter Bodypower voor veel mensen nieuw en
enigszins beangstigend. Sommigen vonden het bedreigend, een enkeling
suggereerde zelfs dat het ketterij was om te suggereren dat er in 90 procent
van alle ziekten geen professionele genezer nodig was, zoals ik had
gesuggereerd, dat het lichaam prima voor zichzelf kon zorgen.
Vandaag de dag hoop ik dat de filosofie die in Bodypower wordt
beschreven algemeen geaccepteerd is. Het heeft de opmars van het moderne
interventionisme niet tot staan gebracht, maar het heeft er misschien wel voor
gezorgd dat sommigen die de opmars leiden, een pas op de plaats hebben gemaakt.
Uit de brieven die ik heb ontvangen, weet ik dat het velen heeft aangemoedigd
om gebruik te maken van de eigen genezingsprocessen van hun lichaam en om
ziekte te beschouwen als iets dat overwonnen moet worden in samenwerking met de
hulp van genezers (orthodox of alternatief) in plaats van als iets dat volledig
overgelaten moet worden aan de professionals.
Denk eraan: uw lichaam weet het vaker het beste dan u voor mogelijk
houdt.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/dr-coleman-bodypower-het-geheim-van-zelfgenezing/
