februari 14, 2024 4
Een vriend raadde*
de recente film Nefarious (2023) aan als een zeldzaam voorbeeld
van een echt rechtse productie, iets wat tegenwoordig bijna niet meer voorkomt
in mainstream westers entertainment. Afgezien van moraal en politiek is de film
een lichtend voorbeeld van de kracht van een goed geschreven, boeiend scenario.
Het grootste deel van de film is gebaseerd op de dialoog tussen twee personages
aan een tafel in een zwaarbeveiligde gevangenis, en toch blijft het verhaal
boeien. Misschien vergelijkbaar is de film Locke uit 2013, die in wezen uit één
lange scène bestaat waarin hoofdpersoon Ivan Locke, meesterlijk gespeeld door
acteur Tom Hardy, telefoongesprekken voert terwijl hij in zijn auto rijdt. Geen
langdurige, misselijkmakende CGI-actiescènes – alleen eenvoudig menselijk drama
dat naar voren komt in boeiende dialogen, gefilmd op één locatie, grotendeels
in één shot, met één personage als middelpunt – en toch kun je niet wegkijken,
schrijft Zander.
* Het feit dat het
een mond-tot-mond aanbeveling was, is veelzeggend, want films als deze zijn
onvermijdelijk verstoken van alle betaalde publiciteit die de gebruikelijke
mainstream rommel die Hollywood aan het publiek opdringt, met zich meebrengt.
‘Menselijk’ drama
is misschien niet helemaal de juiste omschrijving voor Nefarious, want het plot
draait om een psychiater die een veroordeelde moordenaar interviewt om te
bepalen of hij bij zijn volle verstand is om zijn executie te rechtvaardigen.
De moordenaar weigert binnen deze parameters te spelen en probeert in plaats
daarvan zijn interviewer ervan te overtuigen dat hij een demon is die zijn
menselijke slachtoffer heeft bezeten.
De psychiater,
absoluut perfect getypecast, is van een uitgesproken linkse overtuiging en een
overtuigd atheïst, die weigert de mogelijkheid van het bestaan van iets buiten
het aardse te overwegen. Deze scène (niet te veel een spoiler) vat de
dialectiek tussen de twee personages briljant samen.
Tekstblokje aanklikken voor
optie Engelse ondertiteling (machinevertaling).
Video Link: https://youtu.be/n5ydZO7yFUQ
Voor iedereen die
nog niet bekend is: rottentomatoes.com is een filmrecensie-aggregator die
recensies van het grote publiek en die van ‘officiële’ filmcritici uit de media
samenvoegt en voor beide een gemiddelde score geeft. Hier zie je hoe 21
mainstream mediacritici, weergegeven door de ‘Tomatometer’ aan de linkerkant,
de film beoordeelden versus Joe Public, weergegeven in ‘Audience Score’ aan de
rechterkant:
Het is een
opvallend verschil en toch niet in het minst verrassend. Geen enkele aangeboren
artistieke uitmuntendheid kan ooit de ‘critici’ overtuigen, want ondanks alle
objectieve verdiensten is Nefarious duidelijk geschreven door een christelijke
conservatief. Het is een creatieve, meesterlijk effectieve polemiek tegen het
linkse, individualistische en atheïstische nihilisme dat de westerse
moderniteit kenmerkt – en dit is precies waarom ze het haten. De gemiddelde
publiekswaardering van 96% (gebaseerd op meer dan duizend recensies) vertelt
een heel ander verhaal.
Twee dingen vielen
me hierbij op. Het eerste was dat dit soort ratio (lage score van critici, hoge
score van het publiek) een uitstekende tijdbesparende heuristiek is voor het
kiezen van films om te kijken. Het tweede was dat deze verhouding perfect de
ontkoppeling tussen de elites en het publiek aangeeft. De micro weerspiegelt de
macro – het is niet onbelangrijk dat onder Elon Musk’s minder gecensureerde
Twitter/X, het gebruikelijk is om tweets van linkse, gevestigde ‘blue tick’
accounts ‘geratioed’ te zien worden (de spreektaalterm voor een tweet die in
populariteit wordt overtroffen door een tegengeluid) met een factor tien of
meer.
In mijn laatste
stuk e 7
Ways to be Pro-White heb ik het gehad over de minachting van
de elite voor de wil van het volk, een patroon dat zich in de hele blanke
wereld voordoet nu we het ene verraad na het andere moeten ondergaan door onze
politieke klasse. Opeenvolgende Britse regeringen, of ze nu Labour of Conservatief
zijn, hebben herhaaldelijk de wensen van het publiek ten aanzien van immigratie
genegeerd, een patroon dat al bestaat sinds de allereerste golven van
naoorlogse immigranten uit de derde wereld. Op het Londense station Waterloo
staat een standbeeld
van een zwarte familie die in het Verenigd Koninkrijk aankwam op de SS Empire
Windrush. Het monument draagt de inscriptie ‘you called… and we came’.
Deze woorden komen uit een gedicht van de zwarte, zelfbenoemde ‘global
diversity and inclusive (sic) specialist’ Laura
Serrant. Het eerste deel van de verklaring is gewoon een leugen. Het
Britse publiek heeft zeker niet ‘geroepen’ om deze immigranten. Afgezien van de
aanzienlijke Joodse betrokkenheid bij de organisatie van Windrush,
waren zelfs veel van de politieke leiders van Groot-Brittannië zich er
grotendeels niet van bewust totdat de boot was aangekomen.
De Britse
conservatieve politicus Enoch Powell, die in de jaren 1960 en 1970 campagne
voerde en vaak waarschuwde voor de gevaren van massale immigratie uit de derde
wereld, had immense steun onder de bevolking. Uit verschillende opiniepeilingen bleek dat driekwart van het Britse
publiek Powell steunde en dat een duidelijke meerderheid
voorstander was van een beleid van massale repatriëring.
In reactie op
Powell’s nu beroemde ‘Rivers
of Blood’ toespraak in 1968 over immigratie – waar de meerderheid
van het Britse publiek het mee eens was – ontsloeg de Conservatieve
partijleider Edward Heath Powell. Twee jaar later wonnen de Conservatieven de
algemene verkiezingen van 1970. Als Powell toen niet was ontslagen, was hij
hoogstwaarschijnlijk premier geworden.
Natuurlijk hebben
zich sindsdien wereldwijd in blanke landen soortgelijke patronen voorgedaan met
betrekking tot massa-immigratie. We zien nu steeds vaker dat nominaal conservatieve
politici zoals Giorgia Meloni in Italië aan de macht zijn gekomen met de
belofte om de immigratie onder controle te houden en vervolgens precies het tegenovergestelde doen. Maar al te vaak
lijkt het alsof ze er gewoon mee wegkomen, en toch staat de geschiedenis vol
met voorbeelden van dramatische veranderingen die het gevolg zijn van het feit
dat de bevolking van een land het breekpunt heeft bereikt. Ik ben hier niet om
te beweren dat cataclysmen zoals de Franse of Russische revoluties een goede
zaak waren – maar wat zeker is, is dat ze plaatsvonden omdat heersende elites
zo ver verwijderd raakten van de behoeften en wensen van de bevolkingen
waarover ze regeerden, dat de systemen waarover ze heersten onhoudbaar werden.
Hoe groter de spanning die door deze dissonantie wordt veroorzaakt, hoe kleiner
de katalysator die nodig is om het aanmaakblokje te ontsteken.
Stel je een publiek
referendum voor in elke blanke natie over het onderwerp van massale immigratie
uit de derde wereld*. De vraag zou eenvoudig zijn – zoiets als ‘Moeten we
massa-immigratie uit de derde wereld een halt toeroepen? Het onderwerp wordt
duidelijk gepresenteerd als een enkel onderwerp, dus er is geen risico van
kruisbesmetting door andere gerelateerde of niet-gerelateerde zaken.
Stel je nu voor
(misschien gedwongen door de resultaten van de genoemde volksstemming) dat over
dezelfde vraag gestemd wordt door al je politieke vertegenwoordigers – d.w.z.
in het parlement, het congres zoals dat geldt voor jouw land. Hoe zouden de
resultaten eruit zien? Ik denk dat ze veel zouden lijken op de scores van
de critici versus het publiek hierboven.
*Het houden van
zo’n referendum is een belangrijk campagnekwestie voor de pas geregistreerde
Britse nationalistische politieke partij Homeland.
De inwoners van het
Westen willen geen massa-immigratie. We willen niet vervangen worden door
buitenlanders in onze thuislanden. We willen niet dat trans-ideologie en
perversie aan onze kinderen worden opgedrongen. We willen niet dat onze
geschiedenis en cultuur worden uitgewist. We willen geen deel uitmaken van
verre oorlogen namens zionistische elites. We willen niet gecontroleerd worden
door ongekozen technocraten en onderworpen worden aan hun demente, dystopische
plannen. En toch lijkt het erop dat de elites die onze naties besturen andere
ideeën hebben. Vroeg of laat zal er iets veranderen.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
Ex-KGB legt uit “De vier stadia van ideologische ondermijning”
In deze
video uit 1984 beschrijft ex-KGB-agent Yuri Bezmenov hoe de USSR naties
infiltreerde in de vier stadia van ideologische subversie. Hetzelfde proces
vindt op dit moment plaats. Joeri Bezmenov was de zoon van een hooggeplaatste
Sovjet officier en een lid van het persagentschap Novasti – de
elitepropaganda-arm van de KGB. Een van zijn opdrachten … Meer lezen overEx-KGB legt uit “De vier stadia van
ideologische ondermijning”
https://www.frontnieuws.com/ex-kgb-legt-uit-de-vier-stadia-van-ideologische-ondermijning/
