februari 20, 2024 6
jolienvandegriendt
/ Wikimedia / (CC BY-SA 2.0 DEED)
Toen ik voor het
eerst de video’s van de recente protesten van de Europese boeren zag, was ik,
samen met vele anderen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, diep onder
de indruk. Als Canadese truckers op steroïden gaven deze zogenaamde hooizaadjes
de wereld een les in vastberadenheid, vindingrijkheid, moed en organisatorische
vaardigheid die de stoutste dromen overtreft van de verschrikkelijke
bureaucratische yahoos die over hen heersen en hen tot uitsterven willen
drijven. Geruchten dat de Franse president Emmanuel Macron Parijs zou mijden,
hintten op mogelijke blijvende gevolgen ten goede, Clayton J. Baker, MD.
In hun protesten
toonden de boeren ook een aantal van de hoogste menselijke
karaktereigenschappen, waaronder een bewonderenswaardig niveau van
terughoudendheid tegen geweld en zelfs een boosaardig gevoel voor humor. Het
was inspirerend en hilarisch tegelijk. Het was ontzagwekkend om te zien hoe ze
wekenlang de wegen naar grote steden blokkeerden, gewoon “off-roading” in hun
tractoren wanneer ze geconfronteerd werden met de zogenaamde autoriteiten.
Toen de boeren
tonnen en tonnen mest op verschillende overheidsgebouwen sproeiden (over het
vergulden van de lelie gesproken!) kwamen er twee vragen bij me op.
Mijn eerste vraag,
die deels voortkwam uit sympathie voor de arme arbeiders die de rotzooi moesten
opruimen, was:
Wanneer je laag na
laag bullshit van de overheidsgebouwen schrobt, wanneer stop je dan?
Mijn tweede vraag,
meer procesgericht denk ik, was:
Welke blijvende
verandering zal uit dit alles voortkomen?
De daaropvolgende
acties van de Franse Nationale Vergadering op Valentijnsdag beantwoordden mijn
vragen.
Op mijn eerste
vraag is het antwoord: blijf schrobben.
Op mijn tweede
vraag is het antwoord: niets.
Op 14 februari nam
de Franse Nationale Assemblee artikel 223-1-2 van de Code pénal aan. Daarin,
in Artikel
4 van die wet, schrijft Robert Kogon:
Artikel 4
introduceert een nieuw misdrijf in het Franse wetboek van strafrecht: het
aanzetten tot het nalaten of afzien van een medische behandeling of tot het
overnemen van een voorgenomen behandeling, als dat “volgens de huidige stand
van de medische kennis” “duidelijk” schade kan toebrengen aan de persoon of
personen in kwestie. Dit misdrijf wordt bestraft met één jaar gevangenisstraf
en een boete van €30.000 (£26.000) of, als het “aanzetten” effect heeft, d.w.z.
het medisch advies wordt opgevolgd, drie jaar gevangenisstraf en een boete van
€45.000 (£39.000).
Kogon merkt op dat
dit door de Franse Senaat moet komen om wet te worden. Toch is het een uiterst
onheilspellend stuk wetgeving dat medische dissidenten duidelijk
criminaliseert.
In feite is dit een
extreem spreekverbod voor artsen, ander personeel in de gezondheidszorg en
iedereen die zich durft uit te spreken tegen de officiële medische orthodoxie.
In angstaanjagend brede bewoordingen criminaliseert het – met gevangenisstraf
en verlammende boetes – het adviseren tegen de ontvangen medische wijsheid,
zelfs als het advies niet wordt opgevolgd.
Je hoeft geen arts,
advocaat of medisch ethicus te zijn om je voor te stellen wat voor effect dit
zal hebben op de medische praktijk. Simpel gezegd zal deze wet de arts-patiënt
relatie vernietigen.
Tijdens Covid werd
duidelijk hoe meegaand en medeplichtig de medische professie is aan druk van
bovenaf. Artsen blijken een zeer conformistische groep te zijn. Dit is
begrijpelijk (hoewel niet goed te praten) gezien de aard van hun opleiding,
professionele conditionering en arbeidsstructuren.
Met deze wet in de
boeken moeten de weinige non-conformisten zich wel afvragen, elke keer dat ze
een patiënt een advies geven of een handeling verrichten die in strijd is met
een “officieel” vaccinatieschema, praktijkrichtlijn van de maatschappij of ziekenhuisprotocol,
of ze zullen worden aangegeven bij de autoriteiten en zullen worden onderworpen
aan een strafrechtelijke veroordeling, gevangenisstraf en enorme financiële
boetes.
In het kielzog van
Covid toont deze wetgeving een schaamteloze, damn-the-torpedoes houding ten
opzichte van medische vrijheid. De regering Macron heeft blijkbaar niets
geleerd van Covid, behalve dat ze de excessen ervan gebruikt als sjabloon voor
verdere machtsgrepen van de overheid.
In het kielzog van
de boerenprotesten lijkt het wel een proefballonnetje. De massale, extreem goed
georganiseerde protesten van de boeren hebben naar verluidt wel wat concessies
opgeleverd. Een rationeel mens zou denken dat een dergelijke burgerlijke onrust
de Franse regering er ook van zou hebben weerhouden om onmiddellijk een nieuwe
schandalige aanval op de burgerrechten uit te voeren. Misschien is de regering
gewoon te dom om het verband te zien. Wat hebben boeren immers met dokters te
maken?
Gelukkig hebben
dappere activisten zoals Annie Arnaud (@arnaud_annie26)
in Frankrijk en Kat Lindley (@klveritas) in de VS de kwestie wereldwijd onder de
aandacht gebracht.
Zullen Franse
artsen artikel 4 bestrijden? Zullen gewone Fransen ertegen vechten? Voor de
medische vrijheid en voor de arts-patiëntrelatie is dit een keerpunt. De impact
op de Franse samenleving zal diepgaand en verderfelijk zijn, misschien zelfs
verder dan de bedoelingen van de dwazen die het doordrukken.
Als Artikel 4 wet
wordt, zal de Franse regering zichzelf openlijk totalitair hebben verklaard. De
gevolgen zullen zich over heel Europa verspreiden. Eeuwenlang, zelfs lang voor
de Europese Unie, was het lot van Europa vaak als een keten van dominostenen,
waarbij Frankrijk of Duitsland meestal als eerste omviel. Kan Frankrijk – en
Europa – gered worden? Of was Burke inderdaad profetisch toen hij in de jaren
1790 schreef dat
…het tijdperk van
de ridderlijkheid is voorbij. Het tijdperk van sofisten, economen en
rekenmeesters is aangebroken en de glorie van Europa is voor altijd gedoofd.
Aan degenen die
schoonmaken na de protesten van de boeren geef ik een eenvoudig advies. Stop
nooit met schrobben, mes amis. Stop nooit met schrobben.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/frankrijk-balanceert-op-de-rand/
