Kunt u zich 2010 nog herinneren? Merkel en Sarkozy speelden de redders van Griekenland – een schitterende productie waarin Mario Draghi op het einde de deus ex machina moest geven met zijn ‘Whatever it takes’. Tegenwoordig zou zelfs dat trucje niet werken. Want deze keer is het niet een mediterrane kanttekening die wiebelt; het is Frankrijk, de voormalige modelstudent van de Europese klasse, meldt Report24.
De Grande Nation presenteert zichzelf momenteel als een Grande Catastrofe: ruim 110 procent van de staatsschuld van het bbp, een begrotingstekort van ruim 6 procent (de EU staat genereus 3 procent toe) en een overheidsquotum dat met 57 procent de economie gelijk zou maken. De Duitse sociaal-democraten blozen van schaamte. Maar goed, de Fransen kunnen tenminste op 64-jarige leeftijd met pensioen gaan – als het land tegen die tijd niet failliet is.
De nieuwste act in deze tragikomedie: Michel Barnier, de laatste Mohikaan van de fiscale rede, werd met een motie van wantrouwen de woestijn in gestuurd. Zijn onvergeeflijke overtreding? Hij wilde eigenlijk geld besparen. 40 miljard euro minder uitgeven en 20 miljard meer verdienen – blijkbaar een politiek doodvonnis in Frankrijk.
Terwijl Duitsland nog steeds profiteert van zijn industriële erfgoed (hoewel de omvang ervan snel afneemt), heeft Frankrijk dit voordeel al lang verloren. Slechts 18,8 procent van de economische productie komt uit de industrie. De rest? Diensten, bureaucratie en een paar luxemerken die je je in China nog kunt veroorloven.
De cijfers zijn brutaal: 25 procent stijging van de kosten sinds 2019, 65.000 verwachte faillissementen dit jaar, een handelsbalans zo rood als een oude Bordeaux. En president Macron? Zit in zijn Élysée-paleis en kan niet aftreden, noch nieuwe verkiezingen uitschrijven.
In tegenstelling tot de Griekse crisis zijn er dit keer geen rijke ooms meer die tussenbeide kunnen komen. Duitsland zelf vecht voor economisch overleven, en de ECB heeft haar kruit grotendeels opgebruikt met de goocheltrucs van Draghi. Frankrijk is, zoals ze op Wall Street zouden zeggen, “too big to fail” – en dat is precies wat de zaken zo gevaarlijk maakt.
De combinatie van Frans verzet tegen hervormingen, Duitse economische zwakte en geopolitieke spanningen zou een giftige cocktail voor de euro kunnen blijken te zijn. De ECB heeft sinds de Griekse crisis inderdaad nieuwe instrumenten ontwikkeld, maar zelfs de beste centrale bank staat machteloos tegen de politieke ontkenning van de realiteit.
Wat blijft er over? Een euro die balanceert tussen Franse ellende en Duitse malaise. De gemeenschappelijke munt is misschien nog geen ‘junk currency’, maar de weg ernaartoe is korter geworden. En deze keer zal geen ‘wat er ook maar nodig is’ genoeg zijn om de zaken om te draaien. De bittere ironie: terwijl we nog steeds de Griekse problemen belachelijk maakten, broeide er een veel grotere crisis in het hart van Europa. Frankrijk is niet het nieuwe Griekenland – het is veel erger. Het is Frankrijk.
Bron: https://dissident.one/euro-aan-de-rand-van-de-afgrond-de-neergang-van-frankrijk-als-waarschuwingssignaal
--------------------------------------------
De internationale orde gebaseerd op dwazen – voor het eerst staan alle westerse regeringen op de rand van de afgrond
