Technocratie, klimaatalarmisme en identiteitspolitiek zaaien de zaden van het westerse verval.
juli 23, 2023
Nog niet zo
lang geleden was het Westen in de ban van visioenen van het ‘einde van de
geschiedenis’. Francis Fukuyama, Thomas
Friedman, Kenichi
Ohmae en anderen voorzagen de permanente triomf van
een wereldwijde neoliberale orde. Zij voorzagen de opkomst van een systeem dat
gecontroleerd werd door een steeds groter wordend leger van technocraten en
professionals, geconcentreerd in een handvol grote kosmopolitische steden, die
zich toelegden op “geavanceerde” industrieën en diensten, schrijft Joel
Kotkin.
Die wereld is op zijn kop gezet. De wereld van vandaag – verdeeld door geopolitiek – lijkt meer op de wereld die Samuel Huntington bedacht in zijn essay The Clash of Civilisations uit 1993.
Naties blijken niet hetzelfde wereldbeeld te delen. Rusland is naar
binnen gekeerd en neemt een steeds quasi-Tsaristische, orthodoxe houding aan.
China, dat een half millennium lang het kapitalisme en de kapitalisten heeft
gebruikt om zijn grootste macht te verwerven, keert nu terug naar een model dat
schatplichtig is aan zowel het imperiale verleden als aan voorzitter Mao. In
andere delen van de wereld heeft de primitivistische drang, of die nu
islamitisch of evangelisch-christelijk is, zich opnieuw doen gelden.
Het zijn landen als China, niet de avatars van het liberalisme, die nu
duidelijk de overhand hebben. In de afgelopen 20 jaar is het
aandeel van de G7 (Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië,
Japan, het VK en de VS) in de wereldeconomie gekrompen van 65 naar 44 procent.
Vandaag de dag produceert China bijna net zoveel industrieproducten als
de VS, Japan en Duitsland samen. Dit is een van de redenen waarom er nu meer
miljardairs in Beijing wonen dan in New York City.
In een over het algemeen zwakke
wereldeconomie vindt de snelste groei nu plaats in India,
evenals in het grondstofrijke Saoedi-Arabië en delen van Afrika. In termen van
koopkracht overtreft
de gecombineerde rijkdom van de door het Mondiale Zuiden
gedomineerde BRICS-landen – Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika –
die van de G7.
De nieuwe realiteiten veranderen ook de geografie van rijkdom en macht
in de landen met een hoog inkomen. Nog niet zo lang geleden werd er serieus
gesuggereerd dat “burgemeesters”
de “wereld zouden moeten regeren”, aangezien economische
groei voorbestemd was om zich te concentreren in een handvol
supersteden. Nu waarschuwt zelfs de New York Times somber
voor een “stedelijke doemcirkel” en merkt op dat de grote steden van Amerika
tussen 2020 en 2022 twee
miljoen mensen hebben verloren. De wereld in wording zal
niet het exclusieve speelterrein zijn van elites in Londen, New York of
Berlijn. In plaats daarvan zullen ze moeten concurreren met plaatsen als
Dallas, Phoenix en de buitenwijken van Houston, en met oosterse centra als
Beijing, New Delhi en Mumbai.
Wat ging er mis voor de globalisten?
Ooit zo zelfverzekerde globalisten hebben geen aandacht besteed aan drie
kritieke punten: het blijvende belang van het materiële domein, de cruciale rol
van demografische veranderingen en, ten slotte, het belang van cultuur.
De oorlog in Oekraïne laat zien hoe belangrijk de materiële economie nog
steeds is. De oorlog heeft de wereldwijde strijd om voedsel, energie en
essentiële mineralen verhevigd. En het heeft de verdeeldheid over
de hele wereld vergroot – ook binnen het Westen. Het is veelzeggend dat
maar heel
weinig niet-westerse landen sancties tegen Rusland hebben
ingesteld, grotendeels vanwege hun interesse in de enorme natuurlijke
rijkdommen van het land. India, het grootste deel van Latijns-Amerika en Afrika
kopen momenteel Russische
grondstoffen met korting.
Terwijl het Westen kolen, olie en gas demoniseert vanwege hun impact op
het milieu, willen de meeste ontwikkelingslanden hun eigen economie laten
groeien door niet alleen fossiele brandstoffen te importeren, maar deze ook te
ontwikkelen. Landen als India zijn druk bezig met de bouw van kolencentrales en
hebben zich voorgenomen zich te verzetten tegen wat zij omschrijven als het “koolstofimperialisme”
van het Westen.
Het World Economic Forum, de Verenigde Naties, de Europese Unie en
royaal gefinancierde non-profits dromen
misschien van het uitbannen van fossiele brandstoffen. Maar, grotendeels door
de vraag uit ontwikkelingslanden, neemt het gebruik van fossiele
brandstoffen nog
steeds toe en is het verantwoordelijk voor een
overweldigend deel van alle energie die wereldwijd wordt gebruikt.
De klimaatoorlogen van het Westen
De klimaatijver van de Westerse elites is nu een serieus probleem.
Zoals Robert
Bryce heeft aangetoond, ontvingen groene non-profits in
2021 meer dan vier keer zoveel als degenen die pleiten voor het gebruik van
kernenergie of fossiele brandstoffen. Het Netto-Nul-beleid dat deze
organisaties promoten heeft catastrofale gevolgen gehad op plaatsen zoals
Duitsland, waar de industriële basis verwoest wordt. Sommigen menen nu dat
zelfs de
Russische economie beter presteert dan die van Duitsland.
Netto-Nul en de daaruit voortvloeiende hoge energieprijzen worden
geconfronteerd met een sterk politiek verzet. Ze hebben geholpen om Duits populistisch
rechts nieuw leven in te blazen, en ze verontrusten ook de
establishmentpartijen in Frankrijk, Nederland,
Zweden en Italië. Deze binnenlandse politieke conflicten worden uitgevochten
tussen degenen die afhankelijk zijn van betaalbare energie – fabrieksarbeiders,
boeren, mensen die in de logistiek werken – en de klassen met een
klimaatobsessie, die geconcentreerd zijn in de redactiekamers, op de
universiteiten en onder de elite van het bedrijfsleven.
Veel van dit conflict is geografisch bepaald, vooral in grote
grondstofrijke landen zoals de VS. Hier domineert het uitgestrekte achterland
energie-afhankelijke industrieën zoals landbouw, grondstofwinning en,
in toenemende mate, productie.
Dankzij deze industrieën hebben veel van deze staten een brede
banengroei gekend. Vorig jaar kenden Texas, Nevada, Florida en
Arkansas de hoogste
groei van het persoonlijk inkomen in de VS, terwijl
Californië de laatste plaats innam, op de voet gevolgd door Maryland,
Massachusetts en New York. In de afgelopen
tien jaar hebben de zes snelst groeiende zuidelijke staten
– Florida, Texas, Georgia, de Carolina’s en Tennessee – meer toegevoegd aan het
nationale BBP dan het noordoosten, ooit de eeuwige krachtpatser.
De ontvolkingsbom
Mensen blijven de ultieme hulpbron en de wereld met hoge inkomens heeft
er steeds minder. Landen in het Westen hebben steeds vaker een tekort aan
geschoolde en energieke jonge mensen die cruciaal zijn voor innovatie. Landen
met een ernstig laag geboortecijfer kennen meestal een verminderde economische
groei. Dit wordt aangetoond door Japan,
waar de beroepsbevolking sinds
de jaren 1990 afneemt en in 2035 een derde kleiner zal zijn.
Een soortgelijke dynamiek is duidelijk in het hele Westen. Terwijl de
werkgelegenheidsbasis krimpt en de vraag van ouderen toeneemt, verhogen sommige
landen zoals Duitsland de belastingen op de bestaande
beroepsbevolking om te betalen voor de groeiende groep gepensioneerden. Voor de OESO als
geheel zal de afhankelijkheidsratio (een leeftijdsratio van niet-werkenden en
werkenden) waarschijnlijk stijgen van 33 procent in 2023 tot 53 procent in
2050. Over het algemeen zullen veel jongere werknemers niet op pensioenen
kunnen rekenen om hun levensstandaard na hun pensionering te handhaven, zelfs
niet in goed beheerde landen zoals Singapore.
In de toekomst zal China ook met een soortgelijk probleem te maken
krijgen. De oudere bevolking in China zal naar verwachting stijgen van 250 miljoen nu
tot 400 miljoen in 2040. En China’s bevolking
in de werkende leeftijd (tussen 15 en 64 jaar) piekte in
2011 en zal tegen 2050 naar verwachting met 23 procent zijn gedaald.
De landen met de beste uitgangspositie zijn nu grotendeels de landen die
ooit het meest verarmd waren, met name India. India is nu het
dichtstbevolkte land ter wereld en staat steevast genoteerd
als de snelst
groeiende grote economie ter wereld. In tegenstelling tot
Rusland, Oekraïne en een groot deel van het Westen heeft India de menselijke
hulpbronnen om zijn militaire rangen te vullen en zijn industriële en
technische bedrijven aan te drijven. Afrika en delen van het Midden-Oosten
zouden ook een soortgelijk voordeel kunnen hebben, vooral als ze de corruptie
tot een minimum kunnen beperken en weerstand kunnen bieden aan de controle van
China of het Westen.
Deze zelfde landen zouden het Westen wel eens kunnen redden van de
ernstigste gevolgen van demografische
stagnatie. Canada heeft hier een bewust beleid van gemaakt, en
verwacht wordt dat de
immigrantenbevolking in 2025 met naar schatting 1,5 miljoen
zal zijn toegenomen. In de VS hebben in het buitenland
geboren inwoners bijgedragen aan de snelle groei van Sun
Belt-steden zoals Houston, Dallas en Miami. Deze steden hebben nu meer
nieuwkomers ontvangen dan de traditionele toegangspoorten, zoals Los Angeles,
New York, Chicago en San Francisco.
Deze dure, sterk gereguleerde stedelijke centra verliezen ook een nieuwe
basis van millennials. Deze jongere mensen verhuizen van historische stedelijke
werkcentra naar het leefbaardere en betaalbare achterland.
De belangrijkste factor hierbij is de opkomst van werken op afstand. Uit een
onderzoek van de Universiteit
van Chicago blijkt dat bijna 35 procent van de Amerikaanse
werknemers – en bijna de helft van de werknemers in Silicon Valley – hun werk
buiten een kantoor zouden kunnen doen. Het merendeel van de nieuwe golf start-ups heeft
een model voor werken op afstand aangenomen.
Dit suggereert dat de toekomst van Amerika zowel meer verspreid als
minder traditioneel stedelijk zal zijn. Het aantal baby’s dat de afgelopen tien
jaar in Manhattan is
geboren, is met bijna 15 procent gedaald. Demograaf Wendell
Cox schat dat het percentage huishoudens met kinderen
tussen vijf en 17 jaar bijna drie keer zo hoog was in buitenwijken of
voorsteden dan in of nabij de stedelijke kern. In het door misdaad geteisterde
en ontvolkte San Francisco wonen al meer honden dan kinderen onder de 18, en
Seattle heeft meer huishoudens met katten dan tweebenige nakomelingen.
De culturele ineenstorting van het Westen
Terwijl het Westen wankelt, voeren de globalisten ondertussen een
cultuuroorlog tegen hun eigen samenlevingen. Universitaire professoren,
journalisten van de elite en hegemonen in het bedrijfsleven minachten openlijk
zowel de tradities van hun land als de standpunten van de meeste van hun
medeburgers. Globalisten hebben de neiging om de westerse cultuur als uniek
wreed, onrechtvaardig en destructief voor het milieu te beschouwen. Dit heeft
traditionele waarden zoals patriottisme uitgehold, vooral onder jongeren en
hoogopgeleiden. Amper een
derde van de Amerikanen tussen 18 en 29 jaar vindt dat de
VS “een geschiedenis heeft om trots op te zijn”.
De uitgesproken standpunten van globalistische elites over ras, geslacht
en klimaat ondermijnen hun geloofwaardigheid bij een groot deel van hun
nationale bevolking. De meeste Amerikanen zijn bijvoorbeeld geen voorstander van rassenquota, geslachtsveranderende
behandelingen voor kinderen of geloven niet dat Amerika
fundamenteel slecht is.
Het is dan ook geen verrassing dat het vertrouwen in
de belangrijkste globalistische instellingen – de staatsbureaucratie, de
massamedia, het onderwijs en de bedrijfsgiganten – over de hele wereld is
afgenomen. In de VS heeft meer dan drie vijfde van het publiek geen vertrouwen
in de federale overheid, merkt Gallup op.
Deze culturele dynamiek bedreigt niet alleen de neoliberale orde – het
bedreigt het Westen ook op een fundamenteler niveau. Een beschaving kan alleen
overleven als haar leden, vooral degenen met de meeste invloed, in haar
basiswaarden geloven. Europa is
verder op de weg van culturele deconstructie dan de VS. De EU streeft immers
krachtig een postnationaal project na, gericht op een pan-Europees bewustzijn.
Door identiteitspolitiek te omarmen, hebben Europa en Noord-Amerika de
liberale toewijding aan vrije meningsuiting en onderzoek, die hun
oorspronkelijke overwicht bepaalde, opgegeven. De woke-overname van
universiteiten en zelfs wetenschappelijke instellingen betekent dat veel
onderzoekers in het Westen nu gebukt gaan onder ideologische
beperkingen, waarbij ze gedwongen worden zich zorgen te maken
over het voldoen aan de criteria voor “diversiteit, gelijkheid en inclusie”
(DEI) en te doen alsof er meer dan twee geslachten zijn. Dit heeft een omgeving
gecreëerd die innovatie in de kiem smoort.
Men kan gruwen van de autocratische neigingen van de Chinese of zelfs de
Indiase regering. Maar deze landen hebben nog steeds de sleutels tot succes in
handen – een toewijding om de materiële wereld te veroveren, een omarming van
hun eigen geschiedenis en een diep zelfvertrouwen. Het is dan ook geen wonder
dat de mensen in India en zelfs een groot deel van Afrika optimistischer
zijn over hun toekomst dan hun tegenhangers in het Westen
of Japan.
De globalistische elites maken het Westen misschien kapot, maar ze
zaaien ook het zaad van hun eigen ondergang. Er is nog steeds een toekomst om
voor te vechten.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
