Duitse minister van Financiën zegt dat zijn land niet nog meer aan de EU-kas moet bijdragen.
Bijna voordat Mario Draghi zijn rapport over zijn plan om de Europese concurrentiekracht nieuw leven in te blazen had gepresenteerd, reageerde Duitsland meteen en met een scherpe sneer. De ambitieuze studie, waar de voormalige president van de Europese Centrale Bank een jaar aan werkte op verzoek van Ursula von der Leyen, stelt voor om jaarlijks € 800 miljard in de Europese economie te pompen om deze een kans te geven om te concurreren met de VS en China, meldt REMIX.
Draghi stelde dat de teloorgang van het Europese concurrentievermogen een niveau heeft bereikt dat alleen met onmiddellijke en drastische oplossingen kan worden aangepakt. Volgens hem brengt de vertraging bij het zoeken naar consensus tussen de lidstaten de EU-economie elke dag dichter bij de rand van de afgrond.
De hoofdlijn van de vragen was altijd: Waar zou de EU het geld vandaan halen om een enorme 5 procent van haar BBP te investeren in een reddingsplan? Draghi had niets nieuws te bieden. In plaats daarvan stelde hij voor, net als alle economische of defensievoorstellen van de afgelopen jaren, dat dit voorstel gebaseerd is op leningen van de lidstaten samen. Met andere woorden, gezamenlijke schuld.
De voormalige president van de ECB stelt een oplossing voor om het concurrentievermogen te financieren die precies hetzelfde is als alle ‘reddingspakketten’ die Brussel heeft voorgesteld en waartegen de fiscaal strenge lidstaten zich, aldus Draghi, herhaaldelijk en koppig hebben verzet.
Het onmiddellijke antwoord van Duitsland was natuurlijk een resoluut nee. Kort na Draghi’s toespraak kondigde de Duitse minister van Financiën Christian Lindner aan dat het plan fundamentele structurele problemen niet zou oplossen.
“Ik ben extreem sceptisch over het idee van de heer Draghi over een gemeenschappelijke schuld. In een notendop: Duitsland zal meer moeten betalen voor anderen. Dit kan niet het masterplan zijn,” zei hij, waarmee hij het belangrijkste criterium effectief om zeep hielp op de dag dat het rapport werd gepubliceerd.
De dramatische economische neergang van de afgelopen jaren en het steeds dreigende vooruitzicht van een recessie hebben Duitsland in de gelederen van lidstaten gebracht die de ontwikkeling van de nationale economieën steeds meer als een welkome oplossing zien in plaats van het opleggen van centralisatie door de EU.
Bovendien zorgt de politieke situatie voor grote problemen voor de regering in Duitsland, in combinatie met het afnemende gewicht van Frankrijk, een economische grootmacht die in een soort bestuurscrisis is beland.
Voor degenen die mijn reizen, onderzoek en gedetailleerde beoordelingen van de achterliggende motieven van de multinationals hebben gevolgd, trekt een artikel in Politico mijn aandacht en ik hoop dat het van waarde kan zijn voor een uitgebreider gesprek, schrijft Sundance.
Aan het begin van mijn economische onderzoek na COVID merkte ik op dat alle proactieve investeringen door de grote multinationals zouden profiteren van een afname van de ‘westerse’ economische dominantie.
Ik merkte specifiek op dat als je kijkt naar de investeringsvoetafdruk – waar de multinationals al dat geld dat ze van de westerse consumenten hebben gehaald, daadwerkelijk hebben gestopt, je zult zien dat ze de afgelopen generatie zwaar hebben geïnvesteerd in de “GRIJZE Zone” in de onderstaande kaart. Zouden de multinationals, met die realiteit als achtergrond, verliezen of profiteren van de “Build Back Better”-agenda die de GELE zone in een systeem van gedwongen dalingen van de levensstandaard duwde?
Wat u zult opmerken van de post-COVID-pushers van het “Build Back Better”-principe, die niet toevallig ook dezelfde belangen hebben die het Russische sanctieregime hebben gepusht, is dat hun investeringen in de grijze zone dienen als compensatie voor de huidige nevenschade.
In essentie creëerden de multinationals een win-winsituatie. Hun BBB-beleid binnen de gele zone drijft de prijzen opzettelijk omhoog, terwijl hun investeringen werden afgedekt en lage ‘total cost of goods’ (TCG) productiesystemen buiten het Westen werden gecreëerd. Ik zei eerder dat we deze toeleveringsketen nauwlettend in de gaten moesten houden, want vanuit economisch oogpunt zouden wij (nationalisten) lijden, de multinationals (globalisten) niet.
Nu wil ik dat we naar de eerste indicatoren van deze dynamiek kijken – gedeeld door het prisma van het Politico-artikel [ fragment hieronder ]:
POLITICO – […] Vóór de oorlog [Rusland versus Oekraïne] was de jaarlijkse elektriciteitsrekening ongeveer € 80.000. Sindsdien is het bijna verdubbeld, aldus directeur Christoph Keim, zoon van de oprichter van het bedrijf, een chemicus die na de Tweede Wereldoorlog begon met een bedrijf dat ontsmettingsmiddelen maakte. De prijzen voor klanten stegen, terwijl de winstmarges krompen.
Uiteindelijk daalden de kosten. Er kwam verlichting. Maar de zaken keerden niet terug naar hun niveau van voor de oorlog. In plaats daarvan ging Keim een verontrustend nieuw normaal in, waar de energieprijzen twee keer zo hoog zijn als die van buitenlandse rivalen.
Die realiteit ondermijnt langzaam duizenden vergelijkbare bedrijven in het industriële hart van Europa. Duitsland, Europa’s productiekrachtpatser, is in een recessie beland waarvan verwacht wordt dat die tot het einde van het jaar zal duren. Zelfs wereldwijde Duitse bolwerken als Volkswagen, een naam die bijna synoniem is met het machtige Das Auto zelf, kijken aan tegen ongekende fabriekssluitingen.
In bredere zin in de EU daalt de output van belangrijke energie-intensieve sectoren zoals chemie en staal. Fabrieken sluiten. Industriële kampioenen kondigen ontslagen aan. ( lees meer )
Ik hoop dat iedereen de tijd neemt om het volledige artikel te lezen. Hoewel de context specifiek gericht is op Europa, gelden de BBB-gevolgen ook voor de VS via het energiebeleid van Joe Biden en Kamama Harris.
In essentie is het een self-fulfilling prophecy; een die je zou kunnen opmerken is precies de gewenste uitkomst van de wereldvisie van Barack Obama. Het Westen verspreidt de rijkdom naar de Grey zone, dan begint de 3e wereld (niet-westen) de economische kracht van het Westen te vervangen omdat ze niet worden beperkt door het ondraaglijke beleid van de klimaatbeheersings-/energiebeleidsgroep.
Het Westen belandt in een positie waarin we niet alleen niet kunnen concurreren op het gebied van ‘goedkope arbeid’, het historische probleem, maar ook niet op het gebied van goedkope, betrouwbare en overvloedige energieproductie.
Aan de financiële kant lijden de burgers binnen de Western Build Back Better zone onder inflatie en enorme verliezen in levensstandaard, terwijl de alternatieve gebieden profiteren van betere concurrerende productieprijzen. De multinationals verplaatsen simpelweg het gebied waaruit ze geld verdienen.
De ‘exfiltratie van rijkdom’ die we eerder hebben besproken, resulteert uiteindelijk in investeringen in productiesystemen waarmee we niet kunnen concurreren.
De deelnemers aan het World Economic Forum profiteren omdat de multinationals die de WEF-vergadering vormen hun activa en investeringen vooraf hebben gepositioneerd. Dit is opzettelijk gedaan. Geen van de nadelen van dit energiebeleid heeft invloed op de bankrekeningen van het WEF, de enigen die eronder lijden zijn de burgers die gedwongen worden hogere prijzen te betalen en minder banen te hebben.
Deze dynamiek zal niet stoppen, tenzij het Westen onmiddellijk het roer omgooit wat betreft energieproductie.
Als we het grotere plaatje bekijken, dan begrijpen we nu beter waarom zoveel mensen de verkiezingen van 2024 volgen en hopen dat president Trump de overwinning behaalt, nu de regeringen van de wereld steeds meer onder de invloed staan van het corporatistische WEF-model.
Deze realiteit onderstreept ook onze slogan: “er staan biljoenen op het spel”, terwijl het tegelijkertijd benadrukt waarom deze globalistische kliek hem wil zien verdwijnen.
Houd deze geopolitieke en economische verschuiving in je gedachten terwijl je kijkt naar alle machinaties die plaatsvinden in de wereld van de Amerikaanse politiek. Wat zou de vergadering van het WEF doen om hun intentie te behouden? Niets zou als “off the table” moeten worden beschouwd als je een lijn kunt trekken van de zichtbare actie die je kunt zien naar het voordeel dat ze zouden verwachten.
We zijn allemaal
beschadigd, niet alleen door het bedrog, maar erger nog, door het feit dat de
maatschappij ons op de meest flagrante manier heeft verraden. Is
ontkenning de manier om met dit trauma om te gaan? Er is ons niets verteld
dat waar is. Er is geen afrekening geweest, geen rekening gehouden met
negatieve reacties. De daders zijn niet gestraft. We doen nog steeds alsof
het niet gebeurd is. De moord op JFK, 9-11… wat is er nog meer nieuw?
Het is je misschien opgevallen, zegt Dr. Vernon Coleman, dat de mainstream media steeds meer tijd en ruimte besteden aan het onderwerp euthanasie of zelfmoord met hulp van een arts. Veel van de publiciteit is absurd en misleidend.
Euthanasie is een programma voor genocide, niet voor vriendelijkheid.
Euthanasie draait alleen maar om geld. Het is een essentieel onderdeel van de route naar Netto Nul, wat natuurlijk de opmaat is naar de Grote Reset waarin “we allemaal niets zullen bezitten en gelukkig zullen zijn”.
De autoriteiten willen ouderen, zieken en zwakken doden. In landen waar euthanasie legaal is, doden ze al kinderen, geesteszieken en armen.
De euthanasiezwendel wordt verkocht als een oefening in vriendelijkheid, schrijft Dr. Vernon Coleman.
“Het goede nieuws is dat we je kunnen helpen om pijn en leed te voorkomen en je familie de kwelling kunnen besparen om je langzaam achteruit te zien gaan. Door je te helpen zelfmoord te plegen, omzeilen we al die pijn en brengen we je rechtstreeks naar de aftiteling.”
Dat is allemaal nonsens, ben ik bang.
Euthanasie draait alleen maar om geld. Het is vastgesteld dat de gemiddelde jaarlijkse kosten voor gezondheidszorg per persoon voor mensen in hun laatste levensjaar 14 keer zo hoog zijn als voor mensen die niet in hun laatste levensjaar zitten.
Als gevolg daarvan wordt er geld van de gezondheidszorg en palliatieve zorg overgeheveld naar programma’s voor ‘Vrijwillig Begeleid Sterven’ (ook bekend als “door de staat gesponsorde sterfgevallen”) die bedoeld zijn om de kosten van de gezondheidszorg te drukken. Het is veel goedkoper om mensen te doden dan om palliatieve zorg te verlenen.
En, nog belangrijker, euthanasieprogramma’s worden geïntroduceerd om pensioenkosten te verlagen.
Het is geen geheim dat alle ontwikkelde landen enorme pensioenproblemen hebben.
Veel mensen die een staatspensioen ontvangen, denken (geheel ten onrechte) dat het geld dat ze aan belastingen hebben betaald, opzij is gezet om hun pensioen te betalen. In werkelijkheid zijn pensioenprogramma’s natuurlijk gewoon enorme Ponzi-systemen. De staatspensioenen die vandaag betaald worden, worden betaald uit de belastingen van vandaag. En over twintig jaar worden de pensioenen betaald uit de belastingen die de werknemers over twintig jaar betalen. Als de omvang van de bejaarde bevolking kan worden teruggebracht, zal de jaarlijkse besparing in miljarden dollars worden gemeten.
Nadat tijdens de lockdowns duizenden bejaarden werden vermoord in ziekenhuizen en verzorgingstehuizen, pochten politici dat de financiële besparingen, in onbetaalde pensioenen, enorm zouden zijn. Hoe meer mensen ze vermoorden, hoe meer geld ze besparen.
Laten we er allemaal eerlijk over zijn: het pro-euthanasieprogramma heeft niets te maken met de rechten van mensen of met het verminderen van pijn of leed: het gaat, misschien onvermijdelijk, alleen maar om geld.
Er zijn veel manieren waarop de Britse National Health Service geld zou kunnen besparen. Het ontslaan van 20% van alle bestuurders zou geen verschil maken voor de kwaliteit van de geleverde zorg en zou miljarden besparen op de jaarlijkse rekening. Harder onderhandelen met medicijnfabrikanten zou ook miljarden besparen. En verspilling tegengaan zou ook miljarden besparen.
Maar geen van deze bezuinigingsplannen is zo populair bij bureaucraten als de invoering van legale euthanasie.
Rt. Rev. Iain Greenshields, moderator van de Church of Scotland, heeft gezegd dat hij bezorgd is dat het wettelijk laten beëindigen van het leven van terminaal zieke patiënten de NHS blijvend zou veranderen.
“Is dit echt de manier waarop we willen dat kostbare zorgbronnen worden ingezet? Gezien de druk op de gezondheidszorg zijn we ook erg bezorgd dat geassisteerd sterven gezien kan worden als een mogelijkheid om kosten te besparen.”
Eerwaarde Greenshields zei ook dat het aannemen van een wet die wettelijk geassisteerd sterven goedkeurt “de relaties ingrijpend verandert, niet alleen tussen zorgverleners en patiënten, maar ook binnen families. We maken ons zorgen dat, als hulp bij sterven gelegaliseerd wordt, de manier waarop onze samenleving tegen ouderen en gehandicapten aankijkt na verloop van tijd utilitaristischer zal worden.”
En Eerwaarde Greenshields zei dat zelfs met strikte voorwaarden, het openzetten van de sluizen door het aannemen van welke versie van de wet dan ook (om begeleid sterven toe te staan) waarschijnlijk zou leiden tot een latere uitbreiding.
Velen vrezen dat wettelijk toegestane zelfdoding zou leiden tot een enorme toename van het aantal mensen dat hulp bij zelfdoding zoekt vanwege armoede, dakloosheid of geestelijke angst. In Canada zei meer dan een kwart van de kiezers dat armen en daklozen toestemming zouden moeten krijgen om hun leven te beëindigen met Medical Assistance in Dying (“MAID”). En er kan geen twijfel over bestaan dat legale hulp bij zelfdoding gebruikt zou worden om problemen met immigranten en asielzoekers op te lossen en om problemen met vermeende overbevolking en overbevolking aan te pakken.
Het is naïef om aan te nemen dat wettelijk goedgekeurde zelfmoord beperkt zou blijven tot het helpen van terminaal zieken om een pijnloze dood te vinden.
Iedereen die ontkent dat dit allemaal gebeurt, is of onwetend of verbergt de waarheid om zijn enthousiasme voor wettelijk goedgekeurde zelfmoord te verdedigen.
“Het punt dat we moeten maken is dat er misschien wat kosten vooraf zijn verbonden aan het aanbieden van medisch geassisteerd sterven aan Canadezen, maar er kan ook een vermindering zijn in de uitgaven elders in het systeem en daarom zal het aanbieden van medische assistentie bij het sterven aan Canadezen het gezondheidszorgsysteem niets extra’s kosten,” zei Aaron Trachtenberg, een internist en een van de auteurs van een rapport over geassisteerd sterven in Canada.
Verbazingwekkend genoeg stelde een veel geciteerd Canadees rapport ook dat “zorg in het ziekenhuis het gezondheidszorgsysteem meer kost dan een uitgebreid palliatief zorgsysteem waarbij we mensen kunnen helpen hun doel om thuis te sterven te bereiken.”
Ik vond dit verbazingwekkend omdat het leek aan te nemen dat sterven (al dan niet door zelfmoord) een onvermijdelijk onderdeel was van palliatieve zorg.
Overal ter wereld vestigen bestuurders en artsen de aandacht op de financiële voordelen die euthanasie kan bieden.
Het is geen geheim dat de zorg voor gehandicapten, zwakken en ouderen duur kan zijn. Politici en voorstanders van euthanasie beweren dat het verstrekken van uitkeringen, speciale gebouwen en personeel betekent dat het verlenen van zorg een enorme financiële last is geworden voor nationale en lokale overheden en voor zorgverleners. Ernstig gehandicapten moeten worden voorzien van uitgebreide thuiszorg en ondersteuning of van institutionele zorg, meestal in een speciaal daarvoor gebouwd gebouw met veel, hoog opgeleid (en dus duur) personeel. Naarmate de bevolking groter is geworden, is het aantal mensen dat zorg nodig heeft en de kosten om die zorg te verlenen enorm gestegen. En natuurlijk zijn de ernstig gehandicapten zelf waarschijnlijk niet in staat om iets te doen om zichzelf te helpen of om productief werk te verrichten.
Al vele jaren wordt de taak om te voorzien in de zorg voor gehandicapten geleidelijk maar doelbewust verschoven van overheden naar vrijwilligersgroepen. En toch zorgen de hoge kosten (vaak nog hoger door bureaucratische rompslomp, bureaucratische eisen, minimumlonen enzovoort) ervoor dat voorzieningen moeite hebben om het hoofd boven water te houden. Vrijwilligers zouden met patiënten moeten praten, bloemen schikken en in het algemeen het leven beter maken. In plaats daarvan doen ze de schoonmaak en de afwas.
De palliatieve zorg heeft waarschijnlijk meer te lijden gehad dan enige andere vorm van zorg en bestuurders en artsen vestigen nu openlijk de aandacht op de werkelijke financiële voordelen die ontstaan als patiënten worden overgehaald om zichzelf te doden (of, aangezien veel van deze patiënten fysiek niet in staat zijn om zichzelf te doden, om zichzelf te laten doden).
Dit alles komt natuurlijk niet als een grote verrassing.
Actievoerders die spreken namens mensen met een handicap hebben decennialang gewaarschuwd dat de legalisering van hulp bij zelfdoding en de uitbreiding van de wettelijke grenzen ertoe zouden leiden dat de maatschappij het leven van mensen met een handicap (of zwakke, oudere of iemand die niet in staat is om voor zichzelf te zorgen) zou devalueren en dat mensen met een handicap het gevoel zouden krijgen dat ze de verantwoordelijkheid hadden om zelfmoord te plegen omdat hun leven het niet waard was om geleefd te worden en ze beslag legden op broodnodige middelen. De meestal onuitgesproken angst was dat patiënten zich schuldig zouden voelen als ze zichzelf niet zouden doden (of laten doden).
En dit alles gebeurt nu. En het gebeurt heel snel.
De dood wordt nu gezien als een haalbaar alternatief voor dure en onvermijdelijk nutteloze medische behandelingen.
Een artikel dat verscheen in het Canadian Medical Journal vestigde de aandacht op deze mogelijkheid. De auteurs concludeerden dat medisch geassisteerde dood de jaarlijkse uitgaven voor gezondheidszorg met tussen de $34,7 miljoen en $136,8 miljoen zou kunnen verminderen. (Ik vind het altijd moeilijk om respect te hebben als zo’n breed scala wordt aangeboden. Het suggereert voor mij dat de cijfers niet meer zijn dan een gok).
Bovendien werd erop gewezen dat deze besparingen aanzienlijk hoger zouden zijn dan de geschatte kosten van de implementatie van medisch ondersteund sterven, waarbij de kosten van het aanbieden van euthanasie op grote schaal geschat worden op tussen de $1,5 miljoen en $14,8 miljoen. (Nogmaals, ik moest de cijfers controleren omdat dat me een erg ruime marge lijkt).
Natuurlijk benadrukten de auteurs van het rapport dat geld besparen geen overweging mag zijn bij de vraag of een patiënt moet leven of sterven. Maar ik ben niet de enige waarnemer die vreest dat dit slechts een poging was om de officiële verantwoordelijkheid te ontlopen voor de eindeloze reeks dilemma’s die nu zullen ontstaan en waarover, naar ik vrees, zal worden beslist door mensen die zich niet al te veel zorgen maken over ethische finesses.
Als de staat een ruiming wil van gehandicapten, onbekwamen, zwakken, ouderen en geesteszieken, dan zal de staat geen moeite hebben om mensen te vinden die bereid zijn om de ruiming te verzorgen.
Lange wachtlijsten (die in Canada net als overal langer worden), de effectieve rantsoenering van medische diensten (waarbij veel operaties alleen beschikbaar zijn voor mensen die privé kunnen betalen) betekenen dat de druk om euthanasieprogramma’s op grote schaal uit te voeren waarschijnlijk goed ondersteund zal worden door het grote publiek.
Suggereren dat artsen en bureaucraten geen rekening moeten houden met financiële problemen is op zijn best naïef en cynisch. Artsen en bureaucraten houden al rekening met de kosten en het komt nu vaak voor dat levensreddende medicijnen niet gebruikt worden, simpelweg omdat ze te duur zijn.
De realiteit is dat euthanasie grotendeels draait om geld besparen.
Het hellend vlak waar campagnevoerders voor waarschuwen is zeer reëel. En we zijn al een deel van de weg naar beneden en we gaan elke dag sneller naar beneden.
Gehandicapten en ouderen worden nu algemeen beschouwd als mensen met weinig of geen financiële waarde.
Geld heeft altijd een veel grotere invloed gehad op het beleid voor gezondheidszorg en sociale zorg dan algemeen wordt aangenomen. In Groot-Brittannië werden bijvoorbeeld tehuizen voor langdurig geesteszieken gesloten vanwege politieke correctheid. Het resultaat was dat ontelbare duizenden mensen die niet voor zichzelf konden zorgen, in de “gemeenschap” werden gegooid. Een gebrek aan diensten en hulp betekent dat deze ongelukkige zielen nu hun dagen doorbrengen in parken en bushokjes. Ze zouden hun dagen doorbrengen in de openbare bibliotheken, maar daar zijn er niet veel meer van. In werkelijkheid had dit natuurlijk niets te maken met politieke correctheid. Het ging allemaal om het geld dat bespaard kon worden.
De belangrijkste redenen waarom mensen het niet eens zijn met de legalisering van euthanasie zijn de angst dat kwetsbare groepen gedood zullen worden (of dat er van hen verwacht wordt dat ze zich op een Captain Oates-achtige manier zullen aanbieden om geld en middelen te besparen) en het gevoel dat het de taak van een arts is om mensen te genezen en niet om ze te doden. (Captain Lawrence Oates was de Antarctische ontdekkingsreiziger die in 1912, toen hij leed aan bevriezing en gangreen, de sneeuw in liep en zijn drie metgezellen in hun tent achterliet in de hoop dat hij zo hun overlevingskansen zou vergroten. Hij verkoos de dood boven het vooruitzicht zijn metgezellen tot last te zijn. Toen hij de tent verliet, zei Oates: ‘Ik ga naar buiten en het kan nog wel even duren.’ (Het was zijn verjaardag).
Onafhankelijke onderzoeken en enquêtes hebben herhaaldelijk aangetoond dat minder dan 10% van de mensen legalisering steunt, en als ze dat doen, doen ze dat grotendeels omdat ze er ten onrechte van overtuigd zijn dat euthanasie onvermijdelijke en onvermijdelijke pijn en lijden tijdens terminale ziekten kan voorkomen.
Tot slot is er nog een reden waarom de gevestigde orde zo enthousiast is over euthanasie: het zal veel organen vrijgeven voor gebruik. Twee controversiële onderzoekers (Dr. David Shaw, een ethicus aan de universiteiten van Bazel en Maastricht en professor Alec Morton, een gezondheidseconoom) hebben betoogd dat het doden van terminaal zieke patiënten organen zou vrijmaken voor transplantatie – en ook geld zou besparen. Ze stellen dat het veranderen van de wetgeving om meer hulp bij zelfdoding toe te staan ten goede zou komen aan de mensen die willen sterven en aan de grotere bevolking in het algemeen.
De twee auteurs schreven: “Orgaandonatie zou ook kunnen profiteren omdat er verschillende redenen zijn waarom donatie, na geassisteerd sterven, beter is vanuit klinisch en economisch perspectief. Ten eerste, als patiënten hulp bij sterven wordt geweigerd, zal de orgaanfunctie geleidelijk verslechteren tot ze op natuurlijke wijze sterven, wat betekent dat transplantatie minder waarschijnlijk succesvol zal zijn. Ten tweede moeten patiënten die kiezen voor begeleid sterven een langdurig proces doorlopen en orgaandonatie kan gemakkelijk in dat proces worden geïntegreerd.”
In Canada is onthuld dat de legalisering van hulp bij zelfdoding heeft geleid tot het openlijk benaderen van mensen om een medisch geassisteerde dood aan te bieden. In één geval werd een chronisch zieke man thuis gezondheidszorg geweigerd en werd hem hulp bij zelfdoding aangeboden. Er schuilt weinig ironie in het feit dat patiënten die worden aangemoedigd om te sterven zelf gered zouden kunnen worden als ze belangrijk genoeg werden geacht om behandeld te worden als ontvangers van organen in plaats van als orgaandonoren.
Dr. Moira McQueen, uitvoerend directeur van het Canadese Katholieke Instituut voor Bio-ethiek, zei dat een huisarts “orgaandonatie zou kunnen voorstellen als, zo niet een aanmoediging, dan toch een soort ‘troost’ voor het verlies van het leven van de persoon zelf.”
Aangezien orgaantransplantatie extreem duur is en de gezondheidszorg op de kosten bezuinigt, is het onvermijdelijk dat de organen van patiënten die door de staat zijn vermoord, worden gereserveerd voor politici, bureaucraten en anderen die als belangrijke individuen worden beschouwd en behandeld.
Neem me mijn cynisme niet kwalijk. Ik beoefen al heel lang de geneeskunde en ik weet hoe het systeem werkt.
Het leven
van Kayla Pollock, een 37-jarige moeder uit Ontario, nam een dramatische
wending nadat ze een boostervaccinatie met Moderna had gekregen. Ze raakte
verlamd vanaf haar nek. Kayla had een vreselijke jeugd. Als kind werd ze
ernstig mishandeld door haar ouders, bericht Uncutnews. Tijdens Corona riepen
de media, politici en gezondheidsautoriteiten op om zich … Meer lezen overSlachtoffers van vaccinschade krijgen nu
EUTHANASIE aangeboden
In de Duitse media klinkt – anders dan in de Nederlandse (en Belgische red.) – aanzwellende kritiek op de vaccinaties. Statisticus Herman Steigstra laat een grafiek zien uit de Deutsche Zeitung, de grootste krant in de regio Berlijn-Brandenburg, waaruit blijkt dat gevaccineerden in Engeland drie tot vijf keer zo vaak stierven als ongevaccineerden.
Dat is dus de sterfte aan andere oorzaken dan COVID-19. De sterfte aan COVID-19 mag dan lager zijn bij de gevaccineerden, maar de sterfte aan alle andere oorzaken was juist veel hoger, constateert Steigstra.
Gefinancierd door het ministerie van VWS
Hij vraagt zich af hoe het dan mogelijk is dat de Nederlandse kranten juist het tegenovergestelde melden. Oversterfte in de coronajaren zat vooral bij niet-gevaccineerden, beweert de Volkskrant op basis van onderzoek van het Nivel, dat gefinancierd wordt door het ministerie van VWS. U vraagt, wij draaien.
Hoogleraar Ronald Meester en dr. Marc Jacobs laten in hun oversterfterapport zien dat de data waarop alle onderzoeken, dus ook het onderzoek van Nivel, zijn gebaseerd, vervuild zijn.
Hoelang moet dit nog duren?
“In Nederland werkt de politiek net iets anders dan bij onze oosterburen. Hier houden we zo lang mogelijk vast aan het ingeslagen narratief. En de Volkskrant pent het braaf over,” aldus Steigstra. De enige vraag die volgens hem nog rest is: hoelang moet dit nog duren?
“Het onderwerp is in Duitsland bespreekbaar geworden en hier blijft het deksel op de beerput zorgvuldig gesloten. De Volkskrant lijkt het grootste gewicht op het deksel te zijn.”
Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.
Omdat de Verenigde Staten de Amerikaanse dollar steeds meer als wapen gebruiken, is er een wereldwijde de-dollariseringsbeweging ontstaan. Donald Trump wil dit tegengaan met strafheffingen. Dergelijke maatregelen kunnen echter ook averechts werken en de de-dollarisering versnellen.
Opnieuw heeft de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump een controversiële stap gezet. Hij wil drastische maatregelen nemen tegen de toenemende wereldwijde inspanningen om afstand te nemen van de Amerikaanse dollar. Tijdens een campagne-evenement in Wisconsin dreigde de voormalige Amerikaanse president met strafheffingen van 100 procent voor landen die de dollar als handelsvaluta opgeven, schrijft Heinz Steiner.
“Als jullie de dollar verlaten, zullen jullie geen zaken meer doen met de Verenigde Staten omdat we een tarief van 100 procent op jullie goederen zullen zetten,” vertelde Trump zijn aanhangers. Deze aankondiging volgt op maandenlange discussies tussen Trump en zijn economische adviseurs over manieren om bondgenoten of tegenstanders te straffen die actief bilaterale handel willen drijven in andere valuta dan de dollar.
De agressieve retoriek van Trump is gericht op het verdedigen van de wereldwijde dominantie van de Amerikaanse dollar, die de afgelopen jaren steeds meer onder druk is komen te staan. Landen als China, India, Brazilië, Rusland en Zuid-Afrika hebben vorig jaar tijdens een top openlijk gesproken over de-dollariseringsstrategieën.
Critici zien het dreigement van Trump echter als een gevaarlijke stap die de toch al gespannen internationale handelsrelaties verder onder druk zou kunnen zetten. Economische experts waarschuwen ook dat dergelijke drastische tarieven niet alleen buitenlandse economieën zouden treffen, maar ook Amerikaanse consumenten door stijgende prijzen.
Waarnemers wijzen erop dat de toenemende inspanningen van veel landen om te de-dollariseren ook een reactie zijn op het agressieve sanctiebeleid dat de VS de afgelopen jaren heeft gevoerd. De Verenigde Staten hebben de dollar herhaaldelijk gebruikt als geopolitiek drukmiddel door buitenlandse tegoeden te bevriezen en landen af te snijden van het internationale financiële systeem. Deze “bewapening” van de dollar heeft het vertrouwen in de Amerikaanse munt als neutraal wereldwijd betaalmiddel ondermijnd.
Hoewel Trump de suprematie van de dollar met alle middelen wil verdedigen, zien critici in zijn aanpak het gevaar van verdere escalatie. Zij stellen dat dergelijke agressieve maatregelen de trend van het afkeren van de dollar verder kunnen versnellen in plaats van deze te stoppen.
De oorlog over ongecontroleerde massale migratie is aan de gang in Europa, nu steeds meer landen de vernietiging van hun bevolking proberen aan te pakken door de instroom van mannen van meestal militaire leeftijd die chaos brengen in hun sociale structuur.
Nu neemt Orbán een bladzijde uit het ‘America First’-spelboek en staat hij op het punt om illegale migranten per bus naar de Euro-globalistische hoofdstad Brussel te sturen.
Ja, je leest het goed.
Dus, zoals te verwachten was, is België absoluut NIET blij.
De Belgische topambtenaar voor migratie bekritiseerde eergisteren (9) Hongarije voor het dreigen met het sturen van een buskonvooi migranten naar Brussel.
De stap is een vergelding voor het beleid van de Europese Unie, maar de ambtenaar suggereerde dat “ze aan de grens zouden worden tegengehouden.”
“Hongarije’s anti-immigranten regering gaf vrijdag aan dat het serieus is over een plan om asielzoekers gratis enkele reis naar Brussel te geven, een maatregel bedoeld om de Europese Commissie onder druk te zetten om zware boetes tegen het land te laten vallen voor zijn restrictieve asielbeleid.
In juni veroordeelde het Europees Hof van Justitie Hongarije tot het betalen van een boete van 200 miljoen euro (216 miljoen dollar) voor het voortdurend overtreden van de asielregels van het blok, en een extra 1 miljoen euro per dag totdat het beleid in overeenstemming is met de EU-wetgeving.
De commissie, de machtige uitvoerende macht van de EU, heeft haar hoofdkwartier in de Belgische hoofdstad.”
Voor de Belgische minister van Migratie, Nicole de Moor, ondermijnt het Hongaarse dreigement “de solidariteit en samenwerking binnen de Europese Unie.
Hij verklaarde dat België voorstander is van een gezamenlijk, gecoördineerd beleid, dat “de Europese waarden en internationale verplichtingen zou respecteren.”
“In een verklaring zei het kantoor van de Moor dat Hongarije’s doorgaan met het konvooi ‘een flagrante schending zou zijn van Europese en internationale overeenkomsten.België zal daarom geen toegang verlenen aan dergelijke migranten.”
Het is erg ironisch dat het van migranten houdende België de migranten aan de grens zal tegenhouden.
De EU-ambassadeur van België zal met zijn Hongaarse collega spreken over de dreiging.
De minister vraagt ook aan de Europese Commissie om hier krachtig stelling tegen te nemen.
De VN presenteerde in maart vorig jaar in een rapport zeven zogenoemde ‘global shocks’ waarvan de coronapandemie er één was. Nederland blijkt hierin een rol te spelen.
Via een ‘emergency platform’ wil de VN voorbereid zijn op toekomstige ‘global shocks’. Dit platform moet automatisch in werking treden bij (mogelijke) dreigingen die de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen (SDG’s) of Agenda 2030 zouden kunnen ondermijnen.
Leiding nemen
De zeven ‘shocks’ zijn grootschalige klimaatgebeurtenissen, toekomstige pandemieën, gebeurtenissen met een grote impact waarbij een biologische agent betrokken is, verstoringen van de mondiale stroom van goederen, mensen of financiën, ontwrichtende activiteiten in cyberspace of verstoringen van de wereldwijde digitale connectiviteit, een grote gebeurtenis in de ruimte die één of meerdere kritieke systemen op aarde ernstig verstoort en onvoorziene risico’s.
Via het ‘emergency platform’ wil men de leiding kunnen nemen bij een volgende crisis. De coronapandemie heeft volgens de VN namelijk aangetoond dat nationale overheden ‘slecht uitgerust waren om effectief om te gaan met een noodsituatie van deze omvang en complexiteit’.
Mogelijk worden bij een nieuwe crisis gereedschappen gebruikt die net als bij corona de grondrechten en fundamentele vrijheden schenden.
Leidende rol
Er wordt toegewerkt naar een ‘global government’ die niet alleen een crisis zoals corona zal gaan managen, maar ook allerlei andere soorten uitdagingen te lijf zal gaan.
Het doel om tot een global government te komen, is gebaseerd op een diplomatiek rapport van de Nederlandse permanente vertegenwoordiging in de VN en die van Fiji. Daarmee ontstaat de indruk dat Nederland een leidende rol heeft in de totstandkoming van de global government, schrijft Van der Vegt. “Waar een klein land groot in kan zijn.”
De VN wil tot een ‘Verdrag voor de Toekomst’ komen, dat tijdens de Summit of the Future op 22 september moet worden bezegeld.
Noodtoestand
Een aldus ontstane ‘Global Government’ zal niet alleen een crisis zoals Covid gaan managen, maar ook allerlei andere soorten uitdagingen (of dreigingen daartoe) te lijf gaan. Het ultieme doel is het halen van de SDG’s.
Van der Vegt: “Ik mag hopen dat onze huidige regering weet wat dit ‘verdrag’ betekent als de secretaris-generaal van de VN voor van alles en nog wat de noodtoestand kan uitroepen.”
Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.
