Er is niets groens aan de ‘groene’ agenda

08/02/2025

Nu de Democraten hun machtsgreep hebben verloren, wat moet een groene activist dan doen? Het is bijna komisch hoe de klimaatlinkse beweging probeert hun agenda te verhullen in termen waarvan ze denken dat ze goed zullen vallen in de oren van de Republikeinen. Jennifer Granholm, minister van Energie in de regering-Biden, schreef bijvoorbeeld onlangs een opiniestuk waarin ze betoogde dat president Trump regelrecht in de kwaadaardige handen van communistisch China speelt door de groene economie van Amerika te doden, schrijft Steve Milloy.

Vertaling: Links is woedend dat Trump de stroom van miljarden belastingdollars heeft stopgezet om elektrische voertuigen te subsidiëren die niemand wil en die alleen de welgestelden zich kunnen veroorloven. De nieuwe president maakt de “groene economie” kapot, zoals Granholm het noemt.

Er is niets groens aan de klimaatoplossingen van links.

Als de klimaatbeweging echt oprecht en intellectueel eerlijk was in haar wens om acties die bijdragen aan wereldwijde milieudegradatie te stoppen, zou ze zich vastberaden verzetten tegen zonnepanelen en elektrische voertuigen. Er is niets groens aan de oplossingen van klimaatlinks.

Er is niets milieuvriendelijks aan het inzetten van tot slaaf gemaakte kinderen  in Congo om kobalt te delven voor oplaadbare lithium-ionbatterijen die in elektrische voertuigen worden gebruikt. Ze werken met primitieve gereedschappen en blote handen, en ademen het giftige stof van kobalt in krappe putten in. Afvalwater dat is vermengd met kobalt en andere chemicaliën verontreinigt de watervoorziening. Ondertussen zitten aan de andere kant van de wereld groene activisten zorgeloos onbewust of onbezorgd in het comfort van hun eigen huis. Ze redden de wereld, verzekeren ze zichzelf zelfvoldaan, terwijl kinderen lijden in een milieuhel.

Ver verwijderd van de Amerikaanse milieunormen is Indonesië het centrum van de winning en raffinage van nikkel, een essentieel onderdeel van EV-batterijen. Bruine emissies zo dik als erwtensoep omhullen nikkelsmelterijen op het Indonesische eiland Sulawesi en de kolencentrales die ze van brandstof voorzien. Verwerkingsafval en chemicaliën lekken mogelijk in de grond. Stofresten van beide bedekken overal nabijgelegen gemeenschappen, terwijl waterwegen die besmet zijn door mijnbouwactiviteiten een rode gloed hebben. Wat klimaatactivisten ons ook proberen te vertellen, er is hier niets groens aan de hand.

In Brazilië, bij de monding van de Amazone, raffineert een fabriek bauxiet tot wat uiteindelijk aluminium wordt. Het was de bron van aluminium in de Ford F-150 Lightening, de inmiddels geannuleerde volledig elektrische pick-uptruck van het bedrijf. Een rechtszaak beweert dat giftige elementen, waaronder aluminium en andere zware metalen die uit de raffinaderij komen, verantwoordelijk zijn voor kanker, geboorteafwijkingen, neurologische disfunctie, spijsverteringsstoornissen, huidaandoeningen en een verhoogde sterfte. Hoe kan een EV groen of goed voor het milieu worden genoemd als hij duizenden Brazilianen ziek maakt?

Elders in Brazilië hebben de Braziliaanse autoriteiten afgelopen kerst de bouw van een EV-fabriek stilgelegd toen bleek dat de bouwers onder “slavernij”-achtige omstandigheden werkten. Hoe is dat een groene deugd? Misschien houdt het groene dogma in dat menselijke waarde en waardigheid kleine offers zijn die moeten worden gebracht voor het algemeen belang.

Zonne-energie, lang het paradepaardje van de klimaatbeweging, is ook niet groen. Het feit dat het vernietigen van bosgrond voor zonnepanelen slecht is voor het milieu, zou duidelijk moeten zijn. Uit onderzoek is gebleken dat “het verlies van koolstofdioxideverslindende bossen voor zonne-installaties resulteert in een netto toename van de uitstoot van broeikasgassen.” Windparken zouden ook niet als groen beschouwd moeten worden als er wilde dieren worden gedood en leefgebieden worden verstoord. Hetzelfde geldt voor offshore, met een aantal walvissterfgevallen in verband met gigantische windactiviteiten.

Dezelfde mensen die “groen” propageren, zijn vanaf het begin oneerlijk geweest. In 1970 verzekerden ze ons dat menselijke activiteit tegen de 21e eeuw een ijstijd zou veroorzaken  en dat we in 1980 onder voedselrantsoenering zouden zitten. Zure regen was een crisis totdat dat niet meer zo was. Toen werd de opwarming van de aarde de crisis, waardoor een groot deel van New York City in 2019 onder water zou staan. In 2008 voorspelde Al Gore dat de Noordpoolkap binnen vijf jaar verdwenen zou zijn. Dat was niet zo. In 2009 riep de Britse premier Gordon Brown uit: “We hebben minder dan 50 dagen om onze planeet te redden van een catastrofe.” Spoiler alert: we zijn er nog steeds en floreren.

Hun schijnbaar eindeloze leugens gingen gepaard met Orwelliaanse woordspelletjes, van ‘opwarming van de aarde’ naar ‘verandering’. Nu is de Nieuwspraak verschoven naar ‘extreem weer’ en ‘oververhitting’.

De waarheid is dat er geen groene energie is. Geen enkele energie is schoon. Geen enkele energie is vuil. Er zijn alleen uitdagingen, oplossingen en afwegingen. In een tijd van toch al hoge energiekosten is het kiezen van betrouwbare, door fossiele brandstoffen ondersteunde energie van het allergrootste belang. Drogredenen van onze vrienden aan de linkerkant zullen dat niet veranderen.

Headerafbeelding: Lithium-gifmeren in Zuid-Amerika

Bron: https://dissident.one/er-is-niets-groens-aan-de-groene-agenda

Explosieve info: Wat je niet mag weten over China

door Monique Spangenberg

Liegen met statistieken: Bill Gates heeft er een boek over geschreven en niet alleen de Chinese overheid kan er wat van. Veel mensen begrijpen heus wel dat het mogelijk is om getallen naar je hand te zetten en berekeningen in jouw voordeel te laten uitpakken. Maar hoe ver kun je gaan? Volgens de Worldometer van de United Nations van 3 februari 2025 wonen er 1,42 miljard Chinezen in China. Is het mogelijk dat het werkelijke aantal eerder rond de helft ligt?

Het bekendste werk dat Aziaten in hun opleidingen nog steeds ijverig bestuderen, is The Art of War van Sun Tzu. De Kunst van het Oorlogvoeren. Hij beschrijft strategieën rond het al dan niet voeren van een veldslag onder verschillende omstandigheden. Ken uw vijand en ken uzelf. Het komt er in de praktijk op neer dat je jouw tegenstander niet op de hoogte brengt van wat je aan het doen bent. Nooit. Als je sterk bent, doe je je zwak voor. Als je zwak bent, bluf je erop los om macht uit te stralen. En je slaat pas toe als je zeker weet dat je al gewonnen hebt.

Een conclusie die we met zekerheid kunnen trekken over wat Xi Jinping aan het doen is, is dat hij de wereld niet eerlijk op de hoogte houdt van wat hij aan het doen is. De officiële statistieken uit China zijn gelogen cijfers en het maakt niet uit hoe absurd die klinken. In coronatijd kon de Chinese regering glashard melden dat er op die dag 6 besmettingen bij waren gekomen. Zes besmettingen op 1,4 miljard Chinezen.

Opgelegde doelen

Bronnen over China die men, nog altijd onder voorbehoud, betrouwbaar kan noemen, zijn bronnen die niet alleen de grote propagandamachine herkennen, maar ook inzicht hebben in traditionele Chinese bureaucratische structuren. In de afgelopen jaren hebben o.a. China in Focus, China Uncensored en een Japans onderzoek de conclusie getrokken dat 1,4 miljard een veel te hoog aantal is.

Een autoriteit die wordt ontslagen als hij zijn opgelegde doelen niet haalt, gaat sleutelen aan officiële cijfers om niet ontslagen te worden. Het is normaal. Overal corruptie. Men weet het van elkaar. Zo kunnen Chinese lokale, provinciale en landelijke overheden gezamenlijk een enorme fantasiewereld scheppen met gefantaseerde cijfers. Bij zware verliezen wordt dan bijvoorbeeld gemeld dat de beoogde groei van 5 procent helaas moet worden bijgesteld naar een groei van 4,5 procent. Dit is een bubbel die ooit moet barsten.

Lei’s Real Talk

Een opmerkelijke bron is Lei’s Real Talk. Lei is een financieel analiste, die pas na haar emigratie naar Amerika begreep hoe ze in China was gehersenspoeld.

Al in 2021 meldde Lei dat het aantal Chinezen dat in staat is te werken zo drastisch was geslonken, dat de Chinese economie ook drastisch aan het krimpen was. Ze kwam tot de conclusie dat de gefabriceerde gegevens over de Chinese bevolking leidden tot prognoses over de economische kracht van China, die de plank compleet missloegen.

Problemen met lage geboortecijfers treffen niet alleen China. Maar alleen China stond slechts één kind per gezin toe van 1979 tot oktober 2015. Dit heeft voor jammerlijke misstanden en scheefgroei in de bevolkingsopbouw gezorgd, zeker omdat men liever een jongen kreeg, want in China moet die voor zijn ouders zorgen. Relatief minder vrouwen betekent relatief nog minder kinderen. Decennialang was er geen normale aanwas van werkkrachten en vrouwen die kinderen kunnen krijgen, die nodig zijn om de voorheen bloeiende economie in China draaiende te houden.

Leeg nest

In 2007 publiceerde Dr. Fuxian Yi in Hong Kong zijn boek Big Country with an Empty Nest (Groot Land met een Leeg Nest), waarin hij waarschuwde voor de dramatische gevolgen van het één-kind-beleid. Het boek werd verboden in China, tot men besloot de wetgeving rond het hebben van maar één kind te wijzigen.

De scheefgegroeide bevolkingsopbouw staat garant voor een economische crisis. Te weinig werkende bevolking, veel te veel oudere mensen. Pensioenpotten zijn al lang leeg. De onroerendgoedbubbel die zijn verkooppraatjes baseerde op die enorme aantallen Chinezen die niet blijken te bestaan, moest eens barsten. Dat is gebeurd. Staatsinkomsten uit nieuwe en verlaten onroerendgoedprojecten zijn weggevallen. Ambtenaren kunnen niet meer worden betaald.

Onroerend goed, decennialang de beste belegging voor Chinezen die het ook als hun pensioen beschouwden, is van een stralende zekerheid veranderd in een doffe ellende voor veel burgers. De koopkracht van de aanvankelijk rijke middenklasse is weggevaagd. Een deel van de wereld gelooft nog in de kracht van China als wereldeconomie, maar het is een gigantische propagandaleugen.

Afgestudeerden zijn pakket- en maaltijdbezorgers geworden die elkaar beconcurreren om hongerloontjes. Op social media delen jonge Chinese studenten die in het buitenland een luxe leventje leidden, huilend hoe pappie en mammie de geldkraan van soms wel 2000 euro per maand opeens hebben dichtgedraaid, omdat hun familiebedrijf failliet is en de spaarpot leeg.

De Chinese Volkspartij weet dat de kern van het probleem niet kan worden opgelost op korte termijn. Je mag nu in China twee kinderen hebben, drie kinderen, zo veel kinderen als je maar wilt. Het heeft allemaal geen effect, want de mensen kunnen vaak zelfs één kind niet betalen. Het opvoeden van een kind is zo duur dat het een onevenredig deel van het gezinsinkomen opeist.

En dus doet China wat het meestal doet als er problemen zijn: men pakt het probleem niet aan, maar stopt nog meer geld, tijd en energie in de Grote Propagandamachine. De wereld moet in de Droom van China blijven geloven.

Onderzoek

Onderzoeken met diverse invalshoeken tonen aan dat het aantal Chinezen op het vasteland lager ligt dan een miljard. Die onderzoeken richten zich bijvoorbeeld op de consumptie van keukenzout of kookolie per hoofd van de bevolking, op het aantal verplichte vaccinaties voor pasgeboren baby’s, satellietmetingen van kunstlicht gedurende de nacht. Tijdens de lockdowns was het aantal bestelde urnen bij uitvaartcentra in Wuhan veel groter dan de officiële sterftecijfers. Wegens het social credit system in China heeft zelfs de armste sloeber een verplicht mobieltje. Er waren opeens miljoenen minder van zulke telefoonabonnementen.

Ook een simpele berekening met gebruik van gemanipuleerde cijfers van de Chinese overheid zelf, kan aantonen dat de cijfers niet kloppen. Lei heeft de bevolkingsgroei van China en India berekend op basis van officiële cijfers uit 1990. China beweerde dat er toen 1,14 miljard Chinezen waren. India had een bevolking van 870 miljoen.

Dertig jaar later, in 2020, zou China 1,41 miljard hoofden tellen en India 1,38 miljard. De TFR (total fertility rate) geeft het aantal kinderen weer dat een vrouw krijgt. In die 30 jaar zou een vrouw in India gemiddeld 3 kinderen hebben gekregen en een vrouw in China 1,7! In 1990 zou een Chinese vrouw zelfs gemiddeld 2,3 kinderen hebben gekregen. Zulke cijfers zijn onbetrouwbaar.

Dr. Fuxian Yi, die ondertussen in Amerika woont en als arts is verbonden aan de Universiteit van Wisconsin, heeft andere cijfers gepubliceerd. Het werkelijke aantal kinderen dat door de al onevenredig kleine groep Chinese vrouwen is gebaard vanaf het jaar 2000 is niet 1,7, maar hooguit 1,1.

Dit betekent dat er in 2020 maximaal 890 miljoen Chinezen waren. Dat is 520 miljoen minder Chinezen, ruim een half miljard minder dan de regering claimt! En dat terwijl de cijfers van 1990 al waren opgeklopt. Ook als je de cijfers corrigeert doordat de levensverwachting van Chinezen zou zijn toegenomen, of door immigratie- en emigratiestromen erbij te betrekken, kan dit gigantische verschil daarmee niet worden verklaard. Tijdens de lockdowns zijn juist veel meer Chinezen gestorven dan officieel is gemeld.

De drastische bevolkingsafname sinds 2000 wordt volgens Lei pas goed merkbaar wanneer dit segment ongeveer 24 jaar oud is en de arbeidsmarkt betreedt. Dan wordt er opeens beduidend minder geconsumeerd en merken restaurants, supermarkten en lokale leveranciers die achteruitgang op. Kinderopvangcentra moeten door heel China hun deuren sluiten. Er zijn te weinig kinderen.

Deze getallen betekenen dat de rol van China als de fabriek van de wereld tot het verleden behoort. Hoe is het toch mogelijk, vraagt Lei zich af, dat deze simpele berekeningen die iedereen zelf kan natrekken, niet doordringen in het Westen?

‘De elites eten mensen!’ Vrouw verdwijnt na emotionele uitbarsting bij hotel van de aardbodem

Het mysterie rond de verdwijning van de Mexicaanse Gabriela Rico Jimenez, die brisante uitspraken deed over de machtigen der aarde, is nog altijd niet opgehelderd.

De destijds 21-jarige vrouw verdween in 2009 nadat haar emotionele uitbarsting viraal was gegaan. Beweerd werd dat ze een supermodel was, maar daar is geen bewijs voor gevonden.

Recentelijk werd in de podcast Mexico Unexplained aandacht besteed aan haar verdwijning.

(Video verwijderd? Klik hier...)

Nooit meer gezien

De beelden werden gemaakt bij een luxehotel in de stad Monterrey in de deelstaat Nuevo Leon waar op dat moment een feest aan de gang was. Ze droeg een gescheurd T-shirt met daarop de tekst ‘yum yum’.

De vrouw beweerde dat de koninklijke familie, Disney en Carlos Slim, één van de rijkste en machtigste mannen in Mexico, in een ondergrondse basis leven, kinderen stelen en mensenvlees eten.

Het duurde niet lang voordat ze in de boeien werd geslagen door de politie en is daarna nooit meer gezien.

Ze aten mensen

Ze zei dat ze tegen haar wil werd vastgehouden en beschuldigde de elites van moord en kannibalisme. “Ze aten mensen! Afschuwelijk! 

Ze aten mensen! Ik wist dat niet. Ik wist wel van de moorden, maar ze aten mensen! Mensen! Ze ruiken naar mensenvlees!”

Het incident deed zich voor op 4 augustus 2009. Van Jimenez is sindsdien geen teken meer vernomen.

Berlusconi

Eerder werd in Italië een onderzoek geopend naar het verdachte overlijden van het Marokkaanse model Imane Fadil (33). Zij was regelmatig te gast bij de beruchte seksfeesten van Silvio Berlusconi en werd opgevoerd als getuige in een zaak tegen de voormalige premier rond kinderprostitutie.

Het model vertelde vrienden en haar advocaat dat ze was vergiftigd. Italiaanse media meldden dat ze werkte aan een boek over haar ervaringen getiteld ‘Ik heb de duivel ontmoet’. Het manuscript werd na haar dood in beslag genomen door de autoriteiten.

In een interview met de krant Il Fatto Quotidiano beweerde Fadil dat de seksfeesten van Berlusconi gepaard gingen met duistere, satanische rituelen. “Deze man is onderdeel van een sekte die de duivel oproept,” zei ze.

Berlusconi was lid van vrijmetselaarsloge P2, die ook wel een ‘staat binnen een staat’ of een ‘schaduwregering’ werd genoemd.

Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.

Ze hebben het eerder gedaan in Rusland en China

 zaterdag, 08 februari 2025 13:13

Het is niet voor niets dat Klaus Schwab lyrisch is over China en de manier waarop die maatschappij functioneert.
Dezelfde lieden die bij ons het communisme willen invoeren zijn ook verantwoordelijk voor het invoeren van het communisme in Rusland en China.  

Voor een argeloze mainstream toeschouwer lijkt het alsof de gebeurtenissen in deze wereld één grote samenloop van omstandigheden is.

Niets is minder waar, want alle grote veranderingen op deze aarde zijn zorgvuldig gepland en wel door de beruchte satanische sekte in de achtergrond.

Deze sekte haat de mensheid en is verantwoordelijk voor het invoeren van het communisme in Rusland met als gevolg tientallen miljoenen doden.

Minder bekend is dat ze precies hetzelfde hebben geflikt in China.

Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat we hier eenzelfde scenario zien als in Rusland. Ook hier vertellen de Westerse media een heel ander verhaal.

Mao Zedong was een Chinees rebellenleider, dictator, partijleider en grondlegger van de Volksrepubliek China waarvan hij de eerste leider was. Mao vormde ruim 26 jaar het gezicht van de Volksrepubliek China. Mao Zedong (of zoals in de toentertijd in Nederland en Vlaanderen gebruikelijke transliteratie: Mao Tse-tung of Mao Tse-toeng) was de leider van de Communistische Partij van China (CCP) vanaf 1935.

Echter als je een beetje verder kijkt, dan krijg je een heel ander verhaal zoals het volgende:

In feite was Mao niet veel maar dan een domme boer die werd getraind door mensen van het beruchte Skull and Bones genootschap en vervolgens werd ingewijd in de vrijmetselarij door socialistische Illuminati agenten uit Amerika. Dit alles werd uitgevoerd met volledige instemming van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt die zelf een 32ste graad ingewijde vrijmetselaar was.

Twee van de belangrijkste Illuminati revolutionairen waren Israël Epstein en Sidney Shapiro.


Waar in Rusland na de revolutie zo’n 100 miljoen mensen werden omgebracht, zo gebeurde een vergelijkbaar iets in China waar 70 miljoen mensen zijn vermoord. De voornaamste reden voor deze genocide was het uitroeien van alle traditionele spirituele systemen. De mensen die hieraan vast bleven houden werden melaatsen in de maatschappij, gedood of kwamen terecht in goelags waar ze een langzame dood stierven.

Het vernietigen van alle culturele en spirituele aspecten van de mensheid is een kenmerk van de Illumninati. Hetzelfde gebeurt er nu in onze maatschappij en het is ook niet voor niets dat de coronavaccins in verband worden gebracht met het verbreken van het contact met ons hogere zelf en onze verbinding met God.

China heeft natuurlijk niet voor niets kunnen groeien, daar is geld voor nodig en waar vind je geld?


Eenzelfde systeem willen ze bij ons invoeren met middelen zoals de digitale identiteit en de CBDC. Het is daarom absoluut cruciaal om voet bij stuk te houden en te weigeren om mee te doen aan dit systeem.

Want, doen we dat niet, dan zal je gegarandeerd situaties krijgen zoals de volgende:

Ze willen de digitale identiteit en de CBDC invoeren om totale controle te kunnen uitoefenen.

Ook in China kennen ze het concept ‘15 minuten steden’ en wat je daar in de praktijk ziet is dat mensen alleen door hun gezicht te laten scannen de eigen wijk mogen verlaten.

En als dan het systeem vindt dat jij niet naar buiten mag, dan kan je lang wachten bij de poort, maar je komt er niet uit.

Het meisje in de volgende video krijgt duidelijk geen toestemming om haar eigen reservaat te verlaten, de poortjes blijven gesloten.

Ook omgekeerd werkt het precies hetzelfde. Je moet je gezicht laten scannen en hopen dat het poortje open gaat om een wijk binnen te kunnen komen.

Bron: https://niburu.co/het-complot/20572-ze-hebben-het-eerder-gedaan-in-rusland-en-china

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl

“Je zult niets bezitten en gelukkig zijn” – De huidige handelsoorlog als paard van Troje?

 De handelsoorlog als instrument van de globalisten: de weg naar een onteigende samenleving?

februari 4, 2025   57

 

De laatste ontwikkelingen in de wereldhandel roepen een verontrustende vraag op: is de escalerende handelsoorlog tussen de VS, Canada, Mexico en China een toevallige economische beleidsbeslissing – of is het onderdeel van een grotere agenda om een “nieuw normaal” van onteigening te vestigen?

Trump heeft nieuwe tarieven opgelegd aan Mexico, Canada en China. De drie landen hebben al tegenmaatregelen aangekondigd. De gevolgen zullen ook Europese bedrijven treffen, waaronder de Duitse automarkt, bericht Uncutnews.

De vernietiging van de middenklasse – een gewenst scenario?

De tarieven die Donald Trump oplegt aan import uit Canada, Mexico en China zullen de prijzen van productie- en consumptiegoederen drastisch doen stijgen. Dit treft niet de mondiale elite of grote bedrijven, maar vooral de middenklasse en kleinere bedrijven, die door de hogere kosten in een existentiële crisis worden gemanoeuvreerd. Terwijl grote bedrijven de prijsstijgingen kunnen opvangen door hun marktmacht, hebben gewone burgers maar één keuze: het opgeven of zich in de schulden steken.

Het resultaat? De traditionele middenklasse, die ooit de ruggengraat van de Westerse economieën vormde, wordt stap voor stap uitgehold. De vastgoedprijzen blijven hoog, terwijl leningen steeds restrictiever worden. In de praktijk betekent dit dat minder mensen het zich kunnen veroorloven om een eigen huis te bezitten en dat meer mensen moeten huren – vaak van de grote investeringsmaatschappijen die zich massaal op de vastgoedmarkt begeven.

“Je zult niets bezitten en gelukkig zijn” – Een griezelig toeval?

Toevallig lijken deze ontwikkelingen perfect te harmoniëren met de beruchte WEF-visie “Je zult niets bezitten en gelukkig zijn.” De slogan, die oorspronkelijk werd gepubliceerd als een voorspelling van de toekomst, wordt nu beangstigend echt. Wie profiteert er van de handelsconflicten? Het zijn de bedrijven en financiële elites die de grondstoffen en het kapitaal controleren.

  George Orwell's 1984 is een blauwdruk geworden voor onze dystopische realiteit

 

Terwijl gewone burgers verpletterd worden door stijgende kosten voor levensonderhoud, huren en energie, profiteren mondiale spelers van nieuwe monopolies en economische afhankelijkheden. De onteigeningsagenda wordt niet door regeringsbesluiten uitgevoerd, maar door economische dwang.

Afhankelijkheid als controlemiddel

Wanneer de toegang tot eigendom wordt ontzegd en de middenklasse wordt weggevaagd, blijft er niets anders over dan een systeem van totale afhankelijkheid van bedrijven en de staat. Consumptiegoederen, huisvesting, energie – dit alles wordt onbetaalbaar voor het individu, terwijl grote bedrijven oplossingen “verhuren.” Wat betekent dat?

·         Geen eigendomsrechten: alles is van de bedrijven – van huizen en voertuigen tot digitale producten.

·         Sociale kredietmechanismen: toegang tot goederen wordt niet langer bepaald door koopkracht, maar door gedrag dat in overeenstemming is met het systeem.

·         Toezicht en controle: wie geen alternatief meer heeft, moet zich onderwerpen aan het systeem om deel te nemen aan het economische leven.

De handelsoorlog als paard van Troje?

Het gaat niet langer alleen om handelsbetrekkingen. De escalerende handelsoorlog is eerder een middel om economische druk op te bouwen en structurele veranderingen af te dwingen die in het voordeel zijn van een bepaalde elite. De stijgende kosten voor de burger en de sluipende onteigening van de middenklasse kunnen dienen als een middel om een nieuwe economische orde te creëren – een orde waarin de gemiddelde burger niets bezit en in een systeem van totale economische afhankelijkheid wordt gehouden.

Of dit doelbewust wordt gestuurd of een “toevallig” gevolg is van de wereldwijde handelsstrategie blijft een open vraag. Eén ding is zeker: het plan werkt.

  Waarschuwing: Door Gates gefinancierde fabriek kweekt 30 miljoen genetisch gemodificeerde muggen per week om in 11 landen uit te zetten 

 

---

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. 

https://www.frontnieuws.com/je-zult-niets-bezitten-en-gelukkig-zijn-de-huidige-handelsoorlog-als-paard-van-troje/

 

Europa kan de toekomst vaarwel zeggen – Het zit gevangen in een neoliberale gevangenis

 februari 5, 2025   26  

   © European Union, 2025 / Wikipedia / (CC BY 4.0)

Meer dan twintig jaar geleden onthulde de EU haar Lissabonstrategie, die tot doel had het blok om te vormen tot “de meest dynamische, concurrerende en duurzame kenniseconomie met volledige werkgelegenheid en een hechtere economische en sociale samenhang.”

We weten hoe goed dat heeft uitgepakt. De EU is nauwelijks dynamisch en zeker niet concurrerend te noemen en heeft consequent achterstand opgelopen ten opzichte van andere landen in vrijwel elke belangrijke economische metriek. Terwijl de VS en China hun race om de technologische suprematie van de 21e eeuw opvoeren, staat Europa aan de zijlijn toe te kijken – geteisterd door economische stagnatie, hoge energiekosten, politieke onrust en bureaucratische inertie, schrijft Thomas Fazi.

En nu is het in paniek door de dreiging van importtarieven van Donald Trump. Maar zou een herbalancering van de Europese economie, die momenteel een enorm handelsoverschot heeft ten opzichte van de VS, echt zo slecht zijn?

De realiteit is dat exportgroei niet wijst op een succesvolle economie. Integendeel, kijk maar naar Duitsland. De EU is altijd een exportgrootmacht geweest, juist vanwege haar verzwakkende economie, veroorzaakt door een gebrek aan binnenlandse consumptie en investeringen.

De VS hebben al lang hun bezorgdheid geuit over het bedel-bij-buur mercantilistische beleid van de EU – al lang voordat Trump op het politieke toneel verscheen. Meer dan tien jaar geleden hekelde het Amerikaanse ministerie van Financiën de Europese autoriteiten omdat ze de wereldeconomie naar beneden haalden. “Europa’s algehele aanpassing is in wezen gebaseerd op de vraag die van buiten Europa komt, in plaats van het aanpakken van de tekorten in de vraag die binnen Europa bestaan,” schreven ze. Sindsdien is er niets veranderd.

De handelsoorlog van Trump heeft met andere woorden al lang op zich laten wachten. En zijn tarieven zouden wel eens een zegen voor de EU kunnen blijken te zijn, als ze het blok dwingen om af te stappen van zijn gebrekkige exportgerichte model, dat fundamenteel gebaseerd is op het onderdrukken van de binnenlandse vraag en investeringen ten gunste van de vraag uit het buitenland: voornamelijk de VS.

De dreiging van Trump heeft al geleid tot beweging binnen de EU om haar structurele zwakheden aan te pakken. Eén zo’n initiatief werd onlangs aangekondigd door Commissievoorzitter von der Leyen. Haar nieuwe “plan” belooft dat evenwicht te herstellen en van Europa “de plaats te maken waar toekomstige technologieën, diensten en schone producten worden uitgevonden, geproduceerd en op de markt gebracht” – en dit alles “terwijl we het eerste continent worden dat klimaatneutraal wordt”. Het heet het Competitiveness Compass en het bouwt grotendeels voort op de aanbevelingen van het Draghi-rapport van vorig jaar. Brussel ziet het als een belangrijke sprong voorwaarts om de EU-economie weer op de rails te krijgen.

  Duitse politicus geeft openlijk toe: De Coronacrisis dient om de natiestaten af te schaffen

 

Bij nadere bestudering blijkt het plan van de Commissie echter weinig meer te zijn dan een bekende mix van modewoorden – AI, geavanceerde materialen, kwantumcomputing, biotech, robotica – gekoppeld aan verbijsterende beelden, waaronder een kompas dat veelzeggend in acht verschillende richtingen tegelijk wijst. Het is een PowerPoint-presentatie vermomd als strategie, zoals Wolfgang Münchau het zo treffend omschreef.

De geplande “ongekende vereenvoudigingsinspanning,” te beginnen met een grondige herziening van de duurzaamheidsrapportage en due diligence, zou – als ze wordt uitgevoerd – Europese bedrijven een beetje respijt geven van het alomtegenwoordige en steeds groeiende regelgevingskader van de EU, dat een verstikkende barrière is geworden voor groei en innovatie, vooral in de technologiesector.

Maar dit lost de onderliggende economische problemen van het blok niet op: het chronische tekort aan productieve investeringen, vooral in O&O; de lage consumptieniveaus; het ingebakken vooroordeel tegen industrieel beleid; de hoge energiekosten; en de fundamenteel bureaucratische, gelaagde aard van het bestuursregime van de Unie. Over deze kwesties zijn er slechts vage toezeggingen over toekomstige strategieën en voorstellen – die waarschijnlijk allemaal jaren nodig zullen hebben om hun weg te vinden door het byzantijnse wetgevingsproces van de EU.

Maar de realiteit is dat veel van de fundamentele problemen van de EU niet voortkomen uit louter “beleidsfouten” of, nog minder, uit het vermeende “onvolledige” karakter van het blok. Deze problemen zijn diep verankerd in het supranationale ontwerp van de EU. Met andere woorden, de enige manier om de economische uitdagingen van de EU echt aan te pakken is door te erkennen dat het kernprobleem de EU zelf is.

Een van de belangrijkste – en vaak over het hoofd geziene – beperkingen van de EU-economie is de euro. Het verlies van monetaire soevereiniteit dat de munt met zich meebrengt, in combinatie met de strenge regels voor tekorten en schulden die zijn vastgelegd in de EU-verdragen, blijft een van de grootste belemmeringen voor groei in Europa en belemmert lidstaten in het stimuleren van hun economie door middel van overheidsinvesteringen en een actief industriebeleid.

Bovendien is de EU er niet in geslaagd om deze inlevering van soevereiniteit te compenseren met adequate begrotings- en investeringsinstrumenten op Europees niveau en heeft ze zich beperkt tot tijdelijke maatregelen zoals het Covid-19 Herstelfonds. Deze structurele beperking is een belangrijke reden waarom de overheidsinvesteringen in de EU steeds achterbleven bij die van de Verenigde Staten en andere geavanceerde economieën.

  De elitaire tirannie van de “Westerse democratie” wordt ontmaskerd en brokkelt af

 

Trouwens, zelfs als de EU erin zou slagen om haar “federale” begrotings- en investeringscapaciteit uit te breiden, zoals het Competitiveness Compass beoogt, zou dit alleen maar meer problemen creëren dan oplossen. In plaats van de structurele problemen van de EU aan te pakken, zou een dergelijke stap de supranationale instellingen, met name de Commissie, alleen maar meer macht geven, waardoor het technocratische en ondemocratische bestuur van het blok zou worden verdiept.

Een andere kwestie is de historische vooringenomenheid van de EU tegen een robuust industriebeleid. Sinds haar oprichting is de EU sterk beïnvloed door neoliberale economische doctrines die de vermeende “verstorende” aard van industriebeleid benadrukken. Strenge regels voor staatssteun verbieden in het algemeen elke vorm van steun door lidstaten die bepaalde bedrijven of industrieën zou kunnen bevoordelen, tenzij expliciet toegestaan onder specifieke uitzonderingen. Het idee is dat het toestaan van lidstaten om hun nationale industrieën te steunen zou kunnen leiden tot een ongelijk speelveld, waarbij omstandigheden worden gecreëerd waarin bedrijven met overheidssteun in het voordeel zijn ten opzichte van anderen. Maar dit maakt Europa dramatisch slecht voorbereid om te concurreren met landen als China en de VS, die zwaar leunen op door de staat gestuurd industrieel beleid – zoals de CHIPS and Science Act en de Inflation Reduction Act (IRA) – om een concurrentievoordeel te behalen, vooral in de afgelopen jaren.

In reactie daarop hebben de EU-leiders meer gesproken over de noodzaak van een “Made in Europe”-strategie als tegenwicht voor de mogelijke economische gevolgen van het “America First”-beleid. Maar de realiteit is dat het institutionele kader van de EU haar ernstig ongeschikt maakt om het hoofd te bieden aan het nieuwe 21e-eeuwse geopolitieke landschap van door de staat geleide economische renationalisatie. Zelfs als het Competitiveness Compass het belang erkent van het stimuleren van technologische soevereiniteit of het versterken van de Europese productie, zullen lidstaten het in deze context een uitdaging vinden om het soort gerichte, industriespecifieke maatregelen te implementeren die innovatie echt kunnen stimuleren of toeleveringsketens kunnen verankeren.

Het complexe bestuurskader van de EU vormt een extra uitdaging. Het blok werkt met meerdere besluitvormingslagen, waarbij niet alleen de lidstaten maar ook verschillende belangrijke instellingen betrokken zijn. Dit sterk gebureaucratiseerde apparaat op meerdere niveaus resulteert in een traag en ingewikkeld besluitvormingsproces, dat vaak leidt tot gefragmenteerde en inconsistente beleidsreacties. Dit is bijvoorbeeld de reden waarom de beperkte investeringen en het industriebeleid die wel plaatsvinden, gefragmenteerd en verdeeld blijven langs nationale lijnen en tussen de lidstaten en de EU.

  Petitie gestart - Europese rechtse partijen willen EU-migratiepact stoppen

 

Bovendien moet de EU, wanneer ze een nieuw beleid zoals het Competitiveness Compass uitrolt, navigeren langs meerdere institutionele vetopunten, elk met hun eigen prioriteiten en beperkingen. Het resulterende beleid wordt onvermijdelijk afgezwakt of losgekoppeld van lokale behoeften, waardoor het effect ervan verwatert en er niet wordt ingespeeld op de echte behoeften van burgers en lidstaten. Bovendien kunnen de wetgevings- en implementatieprocessen jaren in beslag nemen, waardoor beleidsmaatregelen achter de feiten aanlopen.

In het licht van deze systemische uitdagingen worden de beperkingen van het Competitiviteitskompas duidelijk. Het mag dan doelen stellen om investeringen te stimuleren, innovatie aan te moedigen en vaardigheden te verbeteren, de realiteit is dat al deze inspanningen opereren binnen het keurslijf van de euro, de beperkingen van de EU op het gebied van industriële strategie en een omslachtig bestuursmodel. Bovendien zou elke oplossing die gericht is op het verder centraliseren van het industriebeleid, zoals opgemerkt, alleen maar meer macht geven aan de instellingen die deze structurele problemen vaak verergeren door gebrekkig beleid. Een voor de hand liggend voorbeeld is de stijging van de energieprijzen veroorzaakt door de ondoordachte beslissing van het blok, onder sterke druk van de Commissie, om zich los te koppelen van Russisch gas. Zowel het Draghi-rapport als het Competitiveness Compass benadrukken dit als een van de belangrijkste redenen voor het verlies aan concurrentievermogen van de EU.

Uiteindelijk betekent een echte afrekening met de economische problemen van de EU dat we erkennen dat deze geworteld zijn in de economische en politieke beperkingen van het supranationale model zelf. En nu de industrie en economie van Europa steeds langzamer draaien, wordt het steeds duidelijker dat noch cosmetische hervormingen noch gerichte initiatieven de fundamentele problemen kunnen oplossen. Europa heeft ongetwijfeld een nieuw kompas nodig, maar de oplossing ligt in een radicale herziening van de intra-Europese samenwerking. Als Trump de trans-Atlantische handelsbetrekkingen echt opnieuw in evenwicht wil brengen, dan zou de meest effectieve aanpak zijn om de ontmanteling van de EU te steunen.

---

                           

---

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/europa-kan-de-toekomst-vaarwel-zeggen-het-zit-gevangen-in-een-neoliberale-gevangenis/