Ook in Nederland zijn mensen in het ziekenhuis (bijna) overleden aan de ‘Covid-behandeling’ die werd gegeven op basis van de ‘coronatest’. Zestigers Lydia en Albert (*) overleefden deze behandeling ternauwernood, dankzij hun vier kinderen, die veel vragen stelden.Ze waren allemaal ongevaccineerd en ongetest, en werden om die reden door het ziekenhuispersoneel behandeld als melaatsen. Zowel Lydia als Albert had eind oktober 2021 last van een stevige hoest, zonder verdere Covid-symptomen.
De destijds 61-jarige Lydia – moeder van vier kinderen en trotse oma van vijf kleinkinderen, altijd kerngezond en fit – werd op een vrijdag met een fikse longontsteking opgenomen in een ziekenhuis in het zuiden van Nederland. De dag ervoor had ze penicilline gekregen in tabletvorm. Ze knapte daardoor zienderogen op, liep door de kamer en at goed. Met de kinderen had ze die middag nog anderhalf uur gevideobeld. Even daarna kwam de arts met de uitslag van de ‘coronatest’. Ze kreeg meteen het stempel ‘coronapatiënt’.
Albert heeft diabetes, hartklachten en een voorgeschiedenis met longkanker. Hij werd onwel door het hoesten en naar hetzelfde ziekenhuis gebracht. Het zuurstofgehalte in zijn bloed was 72 procent (dat moet boven de 90 procent zijn). Hij kreeg in de ambulance de vraag of hij was gevaccineerd. Toen hij antwoordde dat dat niet het geval was, kreeg hij als reactie: ‘zie je wel, en nu ben je ziek’. Ook Albert testte positief en ze belandden allebei op de Covid-afdeling. Het stel werd volgens de protocollen behandeld, met alle gevolgen van dien.
Volgens het medisch verslag hebben de artsen Lydia meteen de penicilline afgenomen toen ze het ‘stempel’ Covid kreeg. Daarvoor in de plaats kwam een infuus met een medicijnencocktail. Ze kreeg 24 uur per dag 10 mg midazolam, een sedatief middel, per uur. De verpleegster zei dat dit bij de ‘Covid-behandeling’ hoort.
Verder kreeg ze tocilizumab, propofol, drie keer daags een tablet metoclopramide, sufentanil en rocuronium, een spierverslapper die ook wordt gebruikt bij euthanasie. In de verpleegkundige rapportage valt te lezen: ‘Frequent shotje mida, morfine, propofol gegeven, zonder effect’.
Binnen 24 uur na de opname ging Lydia hard achteruit en werd ze in een kunstmatige coma gebracht. De kinderen konden haar niet meer bereiken en Albert klonk verward. “Er klopt iets niet, ze zijn iets met ons van plan, het lijkt hier wel China,” zei hij. Ook hij werd in coma gebracht.
“Het enige wat ik me nog kan herinneren voordat ze me naar de ic brachten, was de vraag die de arts me toen stelde: ‘Wilt u gereanimeerd worden?’ Daarna werd alles zwart,” vertelt Lydia me. De kinderen moesten maar afscheid nemen van hun ouders. Die beelden zal ik u besparen.
Bij Albert was de bloedsaturatie naar 90 procent gestegen, maar toch besloten de artsen dat hij in coma gebracht moest worden. ‘Daar liggen ze nu. Zou je je niet toch laten vaccineren?’ kregen de kinderen te horen.
Lydia en Albert werden volgestopt met medicijnen en lagen in coma op hun buik aan de beademing. De kinderen mochten geen vragen stellen aan de artsen en besloten alles stiekem vast te leggen op foto. Ze kregen te horen dat de medicatie werd toegediend om het lichaam rustig te maken. Toen ze vroegen om inzage in de medicatielijst, werd verwezen naar de folder ‘recht op inzage’.
Daar lagen hun ouders op de ic: geïntubeerd, gesedeerd, verslapt. Tot overmaat van ramp liep Albert een beademingspneumonie op met Haemophilus influenzae. Verder was er sprake van pulmonale aspergillose en doorliggen. Ook bloedde hij uit zijn mond, zijn mondhoeken waren ingescheurd en de linkerkant was pussig. Hij had oedeem over zijn hele lichaam. Dat ze beiden ongevaccineerd waren, liep als rode draad door het hele dossier.
Op respectievelijk 9 november en 14 november 2021 werden Lydia en Albert overgeplaatst naar een ziekenhuis in het noorden van het land wegens ‘plaatsgebrek’. Dat terwijl zij de enigen waren op de ic, samen met een man die rechtop in bed zat. Het ziekenhuis wilde kennelijk graag van deze patiënten en hun ‘lastige’ familieleden af. In het tweede ziekenhuis werd alle medicatie stopgezet en vervangen. Het medisch personeel was zich doodgeschrokken en maakte de kinderen duidelijk dat dit niet door hun toedoen kwam.
In het andere ziekenhuis kon wel normaal gecommuniceerd worden met het personeel. Daar werden Lydia en Albert (laatstgenoemde na 6 weken) voorzichtig uit hun coma gehaald en knapten ze binnen enkele dagen weer op. In dat ziekenhuis zei een arts dat zowel gevaccineerden als ongevaccineerden op de ic terechtkomen. Hij had zelf één coronavaccin genomen en was daar ziek van geworden.
De familie heeft inmiddels vele honderden pagina’s aan medische dossiers ontvangen, waar ik inzage in heb gehad. Wat vooral opvalt, is dat vaak uitdrukkelijk vermeld staat dat ze niet gevaccineerd zijn.
Albert kreeg veel meer medicatie dan Lydia en kampt nu nog steeds met de gevolgen. Lydia, die spreekt van een ‘horrorfilm’, kreeg twee weken na thuiskomst tijdens het revalideren gordelroos, extreme haaruitval en ook braken haar tanden af. Ze heeft met de hulp van een fysiotherapeut alles weer opnieuw moeten leren: lopen, zitten, tillen, aankleden. Alle normale dagelijkse dingen heeft ze met heel veel oefenen en wilskracht weer moeten opbouwen. “Mede dankzij mijn doorzettingsvermogen en de steun van mijn kinderen en kleinkinderen heb ik dit volgehouden.”
“Ik zal ze dit nooit vergeven,” zegt Lydia resoluut. “Ik was en blijf strijdlustig en hier komen ze niet ongestraft mee weg.”
De Britse sterftepiek
In Groot-Brittannië vond onderzoeker Wilson Sy een verband tussen het gebruik van midazolam en oversterfte in 2020 onder ouderen. Hij schreef er een paper over. De sterftepiek in april 2020 was niet het gevolg van Covid, maar injecties met midazolam die op grote schaal werden toegediend aan ouderen, concludeerde Sy. Dit wijst er volgens hem op dat er mogelijk een beleid werd gevoerd waarbij mensen systematisch zijn geëuthanaseerd.
Als je het aantal injecties met het middel midazolam in een grafiek afzet tegen de oversterfte dan lopen de lijnen nagenoeg gelijk op. Nadat er op grote schaal midazolam is toegediend, volgt er een piek in oversterfte. Dat is heel duidelijk te zien, zegt dr. John Campbell in een video over de paper.
Willem Lijfering
Voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering zei eerder al dat patiënten met alle verschijnselen van bijvoorbeeld een longembolie werden opgenomen op de ic met Covid. Hij beschouwt de Covid-periode achteraf bezien als een zedenmisdrijf en zei in gesprek met oud-Kamerlid Wybren van Haga dat artsen medisch nalatig zijn geweest.
Patiënten met een longembolie werden aan de beademing gelegd in een afgesloten isoleerruimte, zonder daarbij behandeld te worden met therapeutische waarden van antistolling, en aan hun lot overgelaten. Twintig procent stierf binnen drie weken, onthulde Lijfering.
Hij maakte melding van misstanden bij de gezondheidsinspectie (IGJ) en nam ontslag, maar werd niet gehoord. Het naar buiten brengen van zijn verhaal leverde hem bovendien een zwijgclausule op bij zijn huidige werkgever.
“Wat ik in het ziekenhuis tussen 2020 en 2021 heb meegemaakt, is simpelweg niet normaal en ronduit traumatisch. En zo hoor ik dat ook terug van andere spijtoptanten binnen het ziekenhuis.” Wat in het ziekenhuis is gebeurd, is – in zoverre hij het kan overzien – een aaneenschakeling geweest van stupiditeit, ijdelheid, machtswellust en vooral: niet willen luisteren naar een ander geluid.
Medische mishandeling met de dood tot gevolg
Lydia noemt dit geen ‘medische misser’. “Van dit beleid was in april 2020 al bekend dat het zeer schadelijk was voor de patiënt. Ons gebeurde dit eind 2021, dus anderhalf jaar later. Dit noem ik dan ook medische mishandeling met de dood tot gevolg, bij velen. Ik denk dat meerdere mensen zich moeten gaan afvragen wat er in die periode met hun naasten is gebeurd, achter gesloten deuren. Ik hoop dan ook oprecht dat iedereen die hieraan heeft meegewerkt, bewust of onbewust, beseft wat ze aangericht hebben in vele families en gezinnen.”
“Tot slot een speciaal woord van dank aan alle artsen en medewerkers in het tweede ziekenhuis. Dankzij hen kan ik weer van mijn kinderen, kleinkinderen en van het leven genieten.”
*Namen gefingeerd.
Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.
