Breng de aarde tot leven met de principes van
Natural farming: een antwoord op de uitputting van de aarde.
Natural farming creëert met zo min mogelijk moeite
een overvloed aan voedsel, simpelweg door te vertrouwen op de natuurlijke
processen, in plaats van te proberen de natuur te controleren. Natural farming
doe je door grotendeels niets te doen: niet ploegen, niet bemesten, niet wieden,
geen pesticiden gebruiken en niet snoeien: het is ‘doe-nietslandbouw’. Een
gezond en biodivers ecosysteem geeft grotere oogsten, op een manier die alle
levensvormen eert: van mensen, planten en dieren tot de kleinste microben. Wij
maken allemaal deel uit van het systeem van leven op aarde. Natural farming is
een diep herinneren van onze natuur. Het is een weg van het hart.
De onderliggende gedachte is het creëren van een
wereldwijde community, waarin honger en verwoestijning hebben plaatsgemaakt voor
overvloedige oogsten voor iedereen. Een terugkeer naar de overvloed van de
natuur.
Dit boek leert je hoe je de grond gezond maakt, hoe
je bomen vermeerdert, hoe je een natuurlijke moestuin aanlegt, hoe je zaait met
zaadballen.
Het Wereld Economisch Forum (WEF) eist dat regeringen “samenwerken” met de niet-gekozen globalistische organisatie om een “nieuwe wereldorde” in te luiden.
Volgens Børge Brende, president en CEO van het WEF, is een “wereldwijde samenwerking” essentieel voor de aanpak van “vogelgriep”, “Covid”, klimaatverandering” en “cybercriminaliteit”, meldt Slay News.
Brende waarschuwt echter dat de wereld “een periode van instabiliteit en volatiliteit” zal ingaan, tenzij de transitie naar “deze nieuwe wereldorde” snel wordt voltooid.
Brende deed deze oproep tijdens de lancering van de nieuwe “Global Cooperation Barometer” van het WEF.
Het evenement vond plaats vlak voor de jaarlijkse WEF-bijeenkomst van 2025 in Davos, Zwitserland, volgende week.
Tijdens zijn toespraak zette Brende de eisen van het WEF voor wereldwijde samenwerking uiteen.
Brende instrueerde leiders in de overheid en het bedrijfsleven om zich voor te bereiden op de globalistische visie van het WEF op een ‘nieuwe wereldorde’.
Hij betoogde dat de wereld ‘zeer gefragmenteerd’ is geraakt door de vele vermeende crises.
Hij betoogde echter dat de WEF-bijeenkomst van deze week in Davos oplossingen zal bieden voor ‘grensoverschrijdende uitdagingen’ in de vorm van een ‘nieuwe wereldorde’.
“Wat we echt naar Davos brengen, is hoe we kunnen samenwerken in een zeer gefragmenteerde wereld”, legt Brende uit.
“Er zijn uitdagingen die grensoverschrijdend zijn.
“We wisten door de pandemie, waarbij zeven miljoen mensen stierven aan Covid, dat Covid niet met een paspoort reist.
“De grenzen zijn geen zekerheid daarvoor. Je moet samenwerken.”
“We zien bijvoorbeeld nu de vogelgriep opduiken”, vervolgde hij.
“We moeten er in de toekomst ook voor zorgen dat we klimaatverandering aanpakken, en bijvoorbeeld cybercriminaliteit die de wereld nu 2 biljoen dollar per jaar kost.
“Er zou voldoende gemeenschappelijk belang moeten zijn om samen te werken, zelfs in een competitieve wereld.”
Brende betoogde vervolgens dat een ‘nieuwe wereldorde’ het antwoord is op deze vermeende ‘grensoverschrijdende’ problemen.
Hij beweerde echter dat het WEF ‘niet echt weet waar de nieuwe wereldorde over gaat’, terwijl hij erop aandrong dat deze moest worden ingevoerd.
“Je kunt wel zeggen dat de drie decennia van toegenomen samenwerking die we zagen na de Koude Oorlog definitief voorbij zijn”, stelt Brende.
“We bevinden ons tussen twee wereldorden.
“Na de Koude Oorlog hadden we één wereldorde die samenwerking versterkte en aanmoedigde.
“We weten nu nog niet echt waar de nieuwe wereldorde over gaat, maar samenwerking moet een rol spelen in die nieuwe wereldorde.
“Momenteel is er sprake van wanorde tussen de orden, en dat weten we ook uit de geschiedenis, dus moet je echt moeite doen om manieren te vinden om samen te werken als landen ook met elkaar concurreren – met elkaar concurreren om meer invloed in een nieuwe wereld.
“Hopelijk is deze nieuwe wereldorde geen jungle die teruggroeit, maar er zijn ook manieren om samen te werken in een zeer competitieve wereld”, voegde hij toe.
Het
globalistische Wereld Economisch Forum (WEF) heeft verklaard dat de
Covid-pandemie slechts “de test” was voor “een enorm aantal onvoorstelbare
beperkingen” op de vrijheden van het grote publiek. In een bericht op de
website van het WEF pocht de in Zwitserland gevestigde organisatie van Klaus
Schwab dat de bereidheid van “miljarden burgers over de hele … Meer lezen overWEF: Covid ‘was de test’ voor ‘enorm aantal
onvoorstelbare beperkingen’
Het World Economic Forum (WEF) heeft een programma voor 2025 gepresenteerd met de naam ‘Samenwerking voor het Intelligente Tijdperk’, dat is onderverdeeld in vijf centrale thema’s: het herstel van vertrouwen, het opnieuw vormgeven van groei, investeren in mensen, het beschermen van de planeet en Industrieën in het Slimme Tijdperk, meldt Uncut News.
Op het eerste gezicht klinkt dit als een positieve visie voor een eerlijkere en duurzamere toekomst. Maar bij nadere beschouwing komen verbindingen naar voren met de Agenda 2030 van de Verenigde Naties , die vragen oproepen over de feitelijke doelstellingen en de mogelijke consolidatie van de macht.
Verborgen agenda achter goed klinkende onderwerpen
1: “Rebuilding Trust” Het WEF benadrukt de noodzaak om het vertrouwen tussen staten, bedrijven en de samenleving te herstellen. Dit sluit aan bij de doelstellingen van de Agenda 2030, in het bijzonder SDG 16 ( Vrede, Rechtvaardigheid en Sterke Instituties ), die oproepen tot het versterken van institutionele structuren en sociale cohesie.
Kritiek: Wie heeft dit vertrouwen vernietigd? Het zijn vaak dezelfde politieke en economische actoren die zichzelf nu presenteren als probleemoplossers. In plaats van echte hervormingen zou dit een poging kunnen zijn om de publieke perceptie te beheersen en bestaande machtsstructuren te consolideren onder het mom van samenwerking.
2: “Reimagining Growth” – een nieuwe kijk op de groei Het idee om de economische groei duurzaam en inclusief te maken, hangt rechtstreeks samen met SDG 8 ( fatsoenlijk werk en economische groei ). Het WEF legt de nadruk op technologische innovatie en nieuwe bronnen van groei in een geglobaliseerde economie.
Kritiek: In plaats van echte sociale rechtvaardigheid te bevorderen, zou de ‘nieuwe groei’ er in werkelijkheid toe kunnen leiden dat bedrijven en economische elites hun dominantie uitbreiden door toegang tot sleuteltechnologieën en markten. Een heroverweging van de groei mag niet betekenen dat de economische macht verder wordt gecentraliseerd.
3: “Investeren in mensen” – Investeren in mensen Onderwijs, omscholing en de ontwikkeling van menselijk kapitaal zijn centrale elementen van de Agenda 2030 (SDG 4 en SDG 8). Het WEF roept op tot investeringen in werknemers om ze geschikt te maken voor de technologisch gedomineerde toekomst.
Kritiek: De veronderstelde steun van werknemers zou er feitelijk toe kunnen dienen om hen aan te passen aan de behoeften van mondiale bedrijven. Door de controle over onderwijs- en omscholingsprogramma’s door particuliere actoren bestaat het gevaar dat mensen afhankelijk worden van deze structuren in plaats van dat zij echte keuzes krijgen.
4: “Safeguarding the Planet” Het onderwerp duurzaamheid sluit aan bij SDG 13 ( Klimaatactie ) en SDG 15 ( Leven op het land ). Het WEF streeft ernaar vooruitgang te boeken door middel van innovatieve partnerschappen en geavanceerde technologieën.
Kritiek: Duurzaamheid wordt hier vooral gepresenteerd als een bedrijfstak waarvan grote bedrijven kunnen profiteren. De nadruk ligt op technologiegedreven oplossingen, terwijl de grondoorzaken van de klimaatcrisis – uitbuiting van hulpbronnen en overmatige consumptie of militarisering – nauwelijks worden besproken. Het risico bestaat dat klimaatbeschermingsmaatregelen worden misbruikt als instrument voor de economie en om burgers onder controle te houden.
5: “Industrieën in het intelligente tijdperk” De transformatie van industrieën door middel van AI en automatisering wordt gepresenteerd als noodzakelijk om doelstellingen op korte en lange termijn te bereiken. Dit is in lijn met SDG 9 ( Industrie, Innovatie en Infrastructuur ).
Kritiek: De sociale dimensie van deze transformatie wordt nauwelijks genoemd. Automatisering en AI leiden tot banenverlies en sociale ongelijkheid, die met de voorgestelde maatregelen niet adequaat worden aangepakt. In plaats daarvan zouden bedrijven de controle over industrieën verder kunnen uitbreiden en innovaties uitsluitend in hun eigen belang kunnen gebruiken.
Verbinding met de Agenda 2030: een instrument voor de machthebbers in plaats van vooruitgang voor de burgers?
De Agenda 2030 mag dan officieel gericht zijn op duurzaamheid, sociale rechtvaardigheid en mondiale samenwerking, de rol van het WEF bij de uitvoering ervan roept belangrijke vragen op. Omdat het WEF door niemand is gekozen en toch aanzienlijke invloed heeft op politieke en economische beslissingen wereldwijd, is het meer een instrument van de mondiale elites dan een instrument voor de belangen van gewone burgers.
De voorgestelde maatregelen – van klimaatbescherming tot digitalisering tot economische groei – lijken vooral gericht op het veiligstellen van de macht en invloed van een kleine, bevoorrechte groep. De belangen van de algemene bevolking worden vaak alleen symbolisch of oppervlakkig aangesproken, terwijl belangrijke beslissingen achter gesloten deuren worden genomen door niet-gekozen actoren.
Critici beweren dat het WEF geen platform voor vooruitgang voor iedereen is, maar een mechanisme om technologische innovatie en economische middelen in de handen van enkelen te centraliseren. Onder het mom van ‘vooruitgang’ zou het WEF de politieke en economische controle kunnen helpen versterken – ten voordele van de machtigen en ten koste van de democratische participatie.
Conclusie: samenwerking of machtsuitbreiding?
Het WEF 2025-programma past perfect bij de Agenda 2030, maar de vraag blijft of het werkelijk om mondiale rechtvaardigheid en duurzaamheid gaat of dat het dient als een instrument om macht en controle in de handen van enkelen te concentreren. De goed klinkende thema’s verhullen mogelijke risico’s: toenemende centralisatie, afhankelijkheid van bedrijven en technologische oplossingen die niet voor iedereen toegankelijk zijn.
De samenleving zou zich kritisch moeten afvragen of deze programma’s daadwerkelijk in de behoeften van de meerderheid voorzien, of dat ze bijdragen aan het verder versterken van de bestaande ongelijkheid – en dat allemaal onder de vlag van ‘samenwerking in het slimme tijdperk’.
De Britse overheid hanteert een beleid waarbij de behoeften van ouderen
worden genegeerd. Artsen en verpleegkundigen krijgen de opdracht om ouderen
niet te behandelen en hen te laten sterven om ziekenhuisbedden te sparen en
kosten te besparen, meldt
The Exposé.
De grensleeftijd voor reanimatie ligt vaak op 55 of 50 jaar. Iedereen
die ouder is dan 60 jaar, wordt als oud beschouwd en is een last voor de
maatschappij.
Oudere patiënten lijden vaak pijn, krijgen vuile lakens en geen eten en
drinken. In ziekenhuizen en verzorgingshuizen worden veel gevallen van
verwaarlozing, mishandeling en oneerlijke behandeling gemeld.
In Groot-Brittannië is het nu officieel overheidsbeleid om de behoeften
van ouderen te negeren. Dit beleid is overal ter wereld gebruikelijk. Artsen en
verpleegkundigen krijgen te horen dat ze oude mensen moeten laten sterven – en
dat ze de behandeling die hun leven zou kunnen redden, moeten onthouden. Ziekenhuispersoneel
krijgt te horen dat ze ouderen van voedsel en water moeten beroven, zodat ze
sterven in plaats van ziekenhuisbedden in te nemen. Verpleeghuispersoneel heeft
zelfs het recht gekregen om oudere patiënten te verdoven zonder dat ze het
weten. Het enige -isme waar niemand om geeft, is leeftijdsdiscriminatie.
Maar op welke leeftijd mogen patiënten gewoon sterven? En hoe oud is te
oud om patiënten te reanimeren? Op welk punt heeft de maatschappij het recht om
te zeggen: ‘Je hebt lang genoeg geleefd, nu moet je sterven en plaatsmaken voor
iemand anders’? En waarom zou reanimatie op basis van leeftijd moeten worden
beslist? Je zou kunnen stellen dat het net zo logisch zou zijn om te beslissen
op basis van rijkdom of schoonheid. Maar leeftijdsdiscriminatie is nu officieel
geaccepteerd. Iedereen die ouder is dan 60 is nu officieel oud, hoewel in een
groeiend aantal ziekenhuizen de leeftijdsgrens voor reanimatie 55 of zelfs 50
is.
We leven in een politiek correcte wereld, maar ouderen tellen niet mee –
vooral niet als ze blank en Engels zijn. Rapport na rapport na rapport laat
zien dat oudere patiënten met pijn worden achtergelaten, in vuile lakens.
Oudere patiënten in het ziekenhuis worden genegeerd door het personeel en
verhongeren, en krijgen zelfs geen water als ze niet uit bed kunnen komen om
het zelf te halen.
Oude mensen zijn een last die de overheid zich niet kan veroorloven en
dus zullen politici doorgaan met het autoriseren van alle methoden die nodig
zijn om ervoor te zorgen dat het aantal belastende oude mensen tot een minimum
wordt beperkt. Het bestaan van een absurde tak van de geneeskunde genaamd
geriatrie wordt gebruikt als excuus om oude mensen naar achterstandsafdelingen
te duwen en ze een tweederangs medische behandeling te bieden. In februari 2011
veroordeelde een officieel rapport de NHS voor zijn “onmenselijke behandeling
van oudere patiënten” en stelde dat NHS-ziekenhuizen “zelfs niet aan de meest
basale normen voor zorg” voor 65-plussers voldeden. Het is geen overdrijving om
te zeggen dat de NHS ouderen met minachting behandelt. (Vroeger werd gezegd dat
je een beschaving kunt beoordelen op de manier waarop ze haar ouderen
behandelt.)
In februari 2005 werd bekend dat de regering had geadviseerd dat
ziekenhuispatiënten met weinig hoop op herstel moesten sterven vanwege de
kosten om ze in leven te houden. De Labour-regering stelde voor dat “oude
mensen” het recht op voedsel en water werd ontzegd als ze in coma raakten of
niet voor zichzelf konden spreken. Zoveel voor de hoop voor slachtoffers van
een beroerte. De regering stelde voor dat de noodzaak om kosten te besparen
voorrang had boven de noodzaak om het leven van patiënten te behouden en
besloot dat ze het recht had om een uitspraak over het recht op leven te
vernietigen die was gedaan toen een rechter beval dat kunstmatige voeding en
hydratatie niet mochten worden stopgezet, tenzij het leven van een patiënt als
“ondraaglijk” kon worden beschreven. (De rechter had toegevoegd dat bij enige
twijfel het behoud van het leven voorrang moest krijgen.)
Natuurlijk is het onthouden van voedsel en water aan ouderen soms meer
een gevolg van incompetentie dan van officieel beleid. Toen mijn moeder in het
ziekenhuis in Exeter lag, kon ze zichzelf niet voeden, maar het personeel gaf
haar geen eten. Als er geen familielid naar het ziekenhuis kon komen om haar te
voeden, at ze niet. Drankjes werden op haar dienblad gezet en vervolgens
onaangeroerd weggehaald. “Geen dorst vandaag?” zou een idioot vrolijk vragen.
Ondertussen pompt de overheid geld in het subsidiëren van de levens van
de luie en de werkschuwe mensen. Gezonde 30-jarigen zitten rond groeiende
chipskonten en bierbuiken, onderuitgezakt voor hun digitale high-definition
televisietoestellen en kijken naar hun keuze van door de staat gesubsidieerde
satelliettelevisie, de ramen open om de warmte te laten ontsnappen omdat dat
makkelijker is dan de centrale verwarming lager te zetten.
Ouderen worden geclassificeerd als de “ongewenste generatie”: een
politieke schande. Ouderen die blind worden door leeftijdsgebonden
maculadegeneratie krijgen geen medicijnen die hun blindheid hadden kunnen
voorkomen. Ouderen worden beschouwd als duur, nutteloos en vervangbaar. De
theorie is dat ze niet bijdragen en zelden stemmen en daarom genegeerd kunnen
worden. Maar degenen die dit geloven, zullen eerder oud zijn dan ze denken. En
de definitie van “oud” wordt met het jaar jonger.
Oorlogen hebben ons geleerd dat mensen bereid lijken te zijn om allerlei
vreselijke dingen als normaal te accepteren. Maar hoe ongelooflijk vreselijk is
het dat artsen en verpleegkundigen accepteren dat ouderen (officieel de
60-plussers) moeten sterven omdat het niet rendabel is om ze in leven te
houden. De officiële houding lijkt te zijn dat oude mensen er niet toe doen en
geen rechten hebben, alleen omdat ze oud zijn. Medio augustus 2007 rapporteerde
een Select Committee on Human Rights, bestaande uit parlementsleden en
collega’s, dat 21% van de ziekenhuizen en verzorgingstehuizen niet eens voldeed
aan de minimale normen voor waardigheid en privacy voor ouderen. Het comité zei
dat het bewijs had gevonden van verwaarlozing, mishandeling, discriminatie en
oneerlijke behandeling van zwakke, oudere mensen. (Hun ontdekking kwam niet als
een verrassing voor degenen onder ons die al tientallen jaren dergelijk
misbruik aan het licht brengen.)
Een verbazingwekkend (en afschuwelijk) onderzoek onder lezers van de
tijdschriften Nursing Standard en Nursing Older People toonde
aan dat minder dan één op de zes verpleegkundigen zei dat niets hen ervan zou
weerhouden om mishandeling van ouderen onder hun hoede te melden.
Met andere woorden, vijf van de zes verpleegkundigen zouden, ten minste
soms, mishandeling van de ouderen waarvoor ze betaald worden om te zorgen, niet
melden. Dus, naar mijn mening, zijn vijf van de zes verpleegkundigen niet
geschikt om verpleegkundige te zijn.
Zouden deze zelfde verpleegkundigen mishandeling van kinderen zo
gemakkelijk negeren?
Ik vermoed van niet.
Dit is ronduit afschuwelijk en een aanklacht tegen het moderne
verpleegkundig beroep.
Hetzelfde onderzoek toonde aan dat zes van de tien verpleegkundigen hun
ogen zouden sluiten voor mishandeling van ouderen. Ze zouden niets zeggen als
ze wisten dat een oudere patiënt of bewoner van een verzorgingshuis werd
geslagen, gepest of beroofd.
Waarom laten verpleegkundigen hun patiënten in de steek?
Eén reden is lafheid.
Ongelooflijk genoeg lijken verpleegkundigen bang om misbruik te melden,
voor het geval ze zelf worden mishandeld door de persoon die het misbruik
pleegt.
Oh, alsjeblieft.
Een andere reden is, blijkbaar, “angst om de situatie verkeerd te
interpreteren.”
Wat voor politiek correcte onzin is dat?
Ziekenhuispatiënten en bewoners van verpleeghuizen lijden nu vaak aan
ondervoeding en uitdroging, mishandeling en ruwe behandeling, gebrek aan
privacy, verwaarlozing, slechte hygiëne en pesten. Duizenden en duizenden
ouderen worden urenlang in vuile kleren achtergelaten.
Zou het kunnen komen doordat te veel moderne verpleegkundigen lui, dom
en incompetent zijn? Te veel zijn veel te zelfingenomen om iets anders te doen
dan de hele dag naar een computerscherm te staren.
Naar mijn mening zijn verpleegkundigen die niets zeggen als ze misbruik
zien, net zo schuldig als de misbruikers. Een ooit geweldig beroep verkeert
vandaag de dag in een slechtere staat dan in de tijd van Dickens. Is het zo
ouderwets van mij om te geloven dat elke verpleegkundige altijd elk incident
van misbruik moet melden? Altijd. Zonder uitzondering.
Leeftijdsdiscriminatie is, zo lijkt het, nu endemisch in de gezondheidszorg.
Een lezeres schreef me dat toen ze haar dokter bezocht met klachten over
pijnlijke knieën, haar dokter haar heel abrupt vertelde dat haar probleem was
dat ze te lang leefde. Ze was er kapot van. “Het was geen grapje,” vertelde ze
me. “Hij meende het.” In de maanden voordat hij stierf, klaagde mijn vader
herhaaldelijk: “Mensen behandelen me als een dwaas omdat ik oud ben.” Een
79-jarige lezeres vertelde me: “Als je ouder bent dan 55, willen ze je dood
hebben omdat je levend te duur bent.”
We leven nu in een wereld waarin het acceptabel wordt geacht dat mannen
en vrouwen een afdeling moeten delen; waar ziekenhuistoiletten zo vies zijn dat
patiënten ze niet durven te gebruiken; waar tandartsen zo schaars en duur zijn
dat mensen hun eigen slechte tanden moeten trekken met behulp van een stuk touw
dat aan een deurknop is vastgemaakt. Maar het zijn vooral de ouderen die als
wegwerpbaar en irrelevant worden beschouwd. Het zijn de ouderen die geen
rechten hebben. Seksisme en racisme zijn verboden, maar leeftijdsdiscriminatie
niet. Het lijkt er inderdaad op dat leeftijdsdiscriminatie nu een door de staat
gesponsord vooroordeel is. Gewelddadige, verwilderde jongeren die betrapt
worden op het aanvallen van oudere, wetgetrouwe burgers, worden waarschijnlijk
“gestraft” met een handvol vouchers die hen recht geven op een handvol gratis
cd’s (waarvan de tekst wellicht meer geweld aanmoedigt), maar eerlijke, oudere
burgers die hun gemeentebelasting niet kunnen betalen, belanden in de
gevangenis.
Wanneer artsen eigendom zijn van de overheid, nemen de prioriteiten van
de overheid het over. En dus worden de ouderen, die als een dure last worden
beschouwd, als vervangbaar beschouwd.
Een nieuw
rapport heeft schokgolven over de hele wereld veroorzaakt nadat een onderzoek
naar het hoge aantal “Covid-sterfgevallen” tijdens de pandemie bewijs aan het
licht bracht dat tienduizenden ouderen daadwerkelijk werden vermoord om de
sterftecijfers te verhogen. Uit de voor het rapport geproduceerde gegevens
bleek dat mensen werden geëuthanaseerd met behulp van een dodelijke injectie
… Meer lezen overTienduizenden ouderen in het geheim
geëuthanaseerd om ‘Covid-sterfgevallen’ te verhogen
De mRNA-preparaten zijn zo ontworpen dat de spike-eiwitten met behulp van de lipidenanodeeltjes snel door het lichaam worden verdeeld. Dit en de daardoor veroorzaakte schade zijn inmiddels opnieuw bewezen, schrijft Dr. Peter F. Mayer.
Een minister van Volksgezondheid verklaarde in een TV-discussie dat de spike-eiwitten op de injectieplaats zouden blijven. De waarheid is dat de expressie van spike-eiwitten wordt waargenomen in kritieke organen zoals de lever, milt, longen, hart, hoofd en nieren. Intramusculair geïnjecteerde LNP’s met SARS-CoV-2 spike mRNA bereiken ook het hartweefsel en leiden tot veranderingen die auto-immuunreacties en bijbehorende schade veroorzaken.
BioNTech-oprichter en CEO Ugur Sahin, Pfizer-CEO Albert Bourla en Polymun-baas Dietmar Katinger legden in een persbericht op 2 september 2020 in Wenen uit dat de verdeling in het lichaam op deze manier bedoeld is. Je leest er meer over in dit TKP-artikel.
De efficiënte en nauwkeurige ontwikkeling van nanocarriers voor gerichte medicijnafgifte wordt belemmerd door een gebrek aan methoden om hun biodistributie op cellulair niveau in hele organismen te analyseren. Hier introduceren we Single Cell Precision Nanocarrier Identification (SCP-Nano), een geïntegreerde experimentele en deep learning-pijplijn voor uitgebreide kwantificering van nanocarriertargets in het hele muizenlichaam met eencellige resolutie. SCP-Nano onthult de weefseldistributiepatronen van lipide nanodeeltjes (LNP’s) na verschillende injectieroutes bij doses zo laag als 0,0005 mg kg-1 – ver onder de detectiegrenzen van conventionele beeldvormingstechnieken voor het hele lichaam. We laten zien dat intramusculair geïnjecteerde LNP’s met SARS-CoV-2 spike mRNA het hartweefsel bereiken en leiden tot proteomische veranderingen die indicatief zijn voor immuunactivatie en schade aan bloedvaten.
SCP-Nano kan worden toegepast op verschillende typen nanocarriers, waaronder liposomen, polyplexen, DNA origami en adeno-geassocieerde virussen (AAV), en laat zien dat een AAV2-variant door het hele lichaam adipocyten penetreert. SCP-Nano maakt uitgebreide driedimensionale kartering van de distributie van nanocarriers in het muizenlichaam met hoge gevoeligheid mogelijk en zou de ontwikkeling van nauwkeurige en veilige therapeutica op basis van nanocarriers moeten versnellen.
Organen met gedetecteerde mRNA- en spike-eiwitexpressie (na intramusculaire injectie van LNP’s):
lever
milt
long
Hart
Hoofd
Nier-mRNA-biodistributie:
Spike-eiwitexpressie:
Zelfs bij lage doses (0,0005 mg/kg) was de systemische distributie van LNP’s en getranslateerd mRNA meetbaar. Deze gegevens tonen aan dat LNP’s geïnjecteerd met COVID-19-mRNA systemisch circuleren en worden opgenomen in vitale orgaansystemen, wat leidt tot de productie van endogene toxische spike-eiwitten. Dit helpt verklaren waarom autopsies een wijdverspreide verspreiding van het ‘vaccin’-spike-eiwit in verschillende weefsels en organen onthullen.
De meest bekende zijn schade aan het hart, wat leidt tot een hartaanval, aan de bloedvaten, wat beroertes kan veroorzaken, turbokanker en er zijn honderden andere ziekten gediagnosticeerd.
Blanke zwangere vrouwen hadden meer dan drie keer zoveel kans om het
COVID-vaccin te krijgen. Onze collega Clare Craig heeft een artikel
geschreven over het nieuwe rapport van MBRACE over moedersterfte
2021-2023, schrijven Norman Fenton en Martin Neil. Als je alleen de
samenvatting van het rapport leest, lijkt alles in orde: Er was een statistisch
niet-significante daling in … Meer lezen overWaarom is de moedersterfte onder blanke
vrouwen na 2020 toegenomen, maar niet onder zwarte vrouwen ?
