Psychopaten beslissen over ons leven …..!!!!! (Red.)
Het lijkt erop dat Marcon denkt dat hij een ingewikkeld spel van psycho-afschrikking speelt met Moskou - een spel dat wordt gekenmerkt door radicale dubbelzinnigheid.
maart 25, 2024 4
Foto Credit: Strategic Culture Foundation / (Public Domain)
Charles Michel, de (ongekozen
red.) voorzitter van de Europese Raad, heeft Europa opgeroepen om over te
schakelen op een ‘oorlogseconomie’. Hij rechtvaardigt deze oproep deels als
dringende steun voor Oekraïne, maar relevanter nog als de noodzaak om de
(gestrande) Europese economie nieuw leven in te blazen door zich te richten op
de defensie-industrie, schrijft Alastair Crooke.
In heel Europa klinken oproepen: “We bevinden ons in een vooroorlogs tijdperk”, zegt de Poolse premier Donald Tusk. Macron zegt, na de mogelijkheid meerdere keren dubbelzinnig te hebben geopperd: “Misschien moeten we op een gegeven moment – ik wil het niet – operaties [Franse troepen in Oekraïne] uitvoeren, op de grond, om de Russische troepen tegen te werken.”
Wat heeft de
Europeanen zo bang gemaakt? We weten dat de briefing van de Franse inlichtingendienst aan
Macron in de afgelopen dagen rampzalig was; het lijkt de aanleiding te zijn
geweest voor zijn eerste stappen in de richting van directe Franse militaire
interventie in Oekraïne. De Franse geheime inlichtingendienst waarschuwde dat
de ineenstorting van de contactlinie en het uiteenvallen van de AFU als een
functionerende militaire macht op handen konden zijn.
Macron speelde
terughoudend: Zou hij troepen sturen? Op een gegeven moment leek het ‘ja’, maar
daarna werd het vooruitzicht gefrustreerd onzeker, maar toch mogelijk op tafel
gelegd. Er heerste verwarring. Niemand wist het zeker, want de president is nu
eenmaal wispelturig en generaal De Gaulle heeft zijn opvolgers quasi-regionale
bevoegdheden nagelaten. Dus ja, grondwettelijk gezien kon hij het doen.
De algemene
opvatting in Europa was dat Macron complexe hersenspelletjes speelde, ten
eerste met het Franse volk en ten tweede met Rusland. Toch lijkt het erop dat
er enige inhoud zou kunnen zitten in Macrons sabeltirades: De Franse chef-staf
van het leger zei dat hij 20.000 troepen klaar heeft staan om binnen 30 dagen
te worden ingezet. En het hoofd van de Russische inlichtingendienst SVR,
Naryshkin, oordeelde bescheidener dat Frankrijk klaarblijkelijk een militair
contingent voorbereidt om naar Oekraïne te sturen, dat in het beginstadium uit
ongeveer tweeduizend mensen zal bestaan.
Voor alle
duidelijkheid: zelfs een divisie van 20.000 man zou volgens de normen van de
klassieke militaire theorie maximaal een front van 10 km moeten kunnen
verdedigen. Een inzet van twee- of twintigduizend Franse troepen zou
strategisch niets veranderen; het zou de veel grotere Russische stoomwals, die
verder naar het westen maalt, niet stoppen. Dus wat is Macron aan het doen?
Is dit dan allemaal
bluf?
Waarschijnlijk is
het deels ‘grootspraak’ van Macron, die zich graag wil profileren als ‘Mr
Strongman Europe’ – vooral tegenover zijn Franse achterban.
Zijn aanmatiging
komt echter op een belangrijkere samenloop van gebeurtenissen voor de
zogenaamde ‘geopolitieke EU’:
Helderheid: Het
licht is doorgebroken en heeft een ruimte verlicht die tot nu toe door schaduwen
werd bezet. Het is nu zo duidelijk als maar kan – na de overweldigende
verkiezingsoverwinning van Poetin bij een recordopkomst – dat president Poetin
hier is om te blijven. Al het westerse schaduwspel van ‘regimewisseling’ in
Moskou is in het felle licht van de gebeurtenissen gewoonweg tot niets
geworden.
Uit sommige hoeken
van Europa klinkt geïrriteerde woede. Maar die zullen verdwijnen. Er is geen
keus. De realiteit, zoals de krant Marianne, die een hooggeplaatste Franse officier
citeert, spottend opmerkt met betrekking tot de aanmatiging van Macron in
Oekraïne: “We moeten ons niet vergissen tegenover de Russen; we zijn
een leger van cheerleaders” en Franse troepen naar het Oekraïense
front sturen zou gewoon “niet redelijk” zijn.
In het Élysée
stelde een niet nader genoemde adviseur dat Macron “een sterk signaal
wilde afgeven … (in) gemillimeterde en gekalibreerde woorden.”
Wat de ‘neocon
ever-hopefuls’ van de EU nog meer pijn doet, is dat de duidelijke
verkiezingsoverwinning van Poetin bijna precies samenvalt met een vernedering
van de EU (en de NAVO) in Oekraïne. Het is niet alleen dat de AFU zich in een
cascade-implosie lijkt te bevinden, maar ook dat de terugtrekking versnelt, nu
Oekraïne zich probeert terug te trekken op onvoorbereid en bijna onverdedigbaar
terrein.
In dit grimmige
vooruitzicht van de EU is er een tweede lichtpunt: De VS keert zich langzaam
maar zeker af van de financiering en bewapening van Kiev, waardoor de
machteloosheid van Europa voor de hele wereld zichtbaar wordt.
De EU kan de pivot
van de VS eenvoudigweg niet vervangen. Nog pijnlijker voor sommigen is dat een
terugtrekking van de VS een ‘stomp in de maag’ is voor een groot deel van het
Brusselse leiderschap, dat met bijna onfatsoenlijk enthousiasme op de
regering-Biden was gevallen bij het vertrek van Trump uit Washington. Ze
gebruikten het moment om het cement van een pro-Atlantische, pro-NAVO EU te
verkondigen.
Nu, zoals de
voormalige Indiase diplomaat MK Bhadrakumar het perfect omschrijft, “Frankrijk is helemaal opgedirkt –
en kan nergens heen”:
“Sinds de
schandelijke nederlaag in de Napoleontische oorlogen zit Frankrijk gevangen in
de situatie van landen die ingeklemd zitten tussen grote mogendheden. Na de
Tweede Wereldoorlog pakte Frankrijk dit probleem aan door een as te vormen met
Duitsland in Europa.
Groot-Brittannië
raakte verstrikt in een soortgelijke situatie en paste zich aan aan een
subalterne rol door wereldwijd in te spelen op de Amerikaanse macht, maar
Frankrijk gaf nooit zijn zoektocht op om zijn glorie als wereldmacht te
herwinnen. En het blijft een werk in uitvoering.
De angst in de
Franse geest is begrijpelijk omdat de vijf eeuwen van westerse dominantie van
de wereldorde ten einde loopt. Deze situatie veroordeelt Frankrijk tot een
diplomatie die voortdurend in een staat van uitgestelde animatie verkeert,
afgewisseld met plotselinge vlagen van activisme.”
De problemen hier
voor het verheven streven naar de EU als wereldmacht zijn drievoudig: Ten
eerste is de Frans-Duitse as opgeheven, omdat Duitsland is uitgeweken naar de
VS als zijn nieuwe dogma voor het buitenlands beleid. Ten tweede is de invloed
van Frankrijk in Europese aangelegenheden verder afgenomen omdat Scholtz Polen
(en niet Frankrijk) heeft omarmd als zijn gelijkgestemde, ‘beste vriend voor
altijd’; en ten derde zijn Macrons persoonlijke relaties met kanselier Scholz
op een dieptepunt beland.
Het andere vlak
voor het geopolitieke project van de EU is dat de omarming van
Washingtons financiële oorlogen tegen Rusland en China ertoe heeft
geleid dat “de VS de EU en het Verenigd Koninkrijk samen de afgelopen
15 jaar dramatisch zijn ontgroeid. In 2008 was de economie van de EU iets
groter dan die van Amerika … De economie van Amerika is nu echter bijna een
derde groter. En is meer dan 50 procent groter dan de EU zonder het Verenigd
Koninkrijk.”
Met andere woorden,
een bondgenoot zijn van Amerika, in zijn ondoordachte Oekraïne-proxyoorlog,
heeft – en kost – Europa veel geld gekost. Eurointelligence meldt dat
een enquête onder kleine en middelgrote bedrijven in Duitsland een extreme
verschuiving in het sentiment tegen de EU heeft geregistreerd. Van de
steekproef van 1.000 kleine en middelgrote bedrijven was 90% in meer of mindere
mate ongelukkig met de EU, wat velen ertoe aanzette om zich van Europa naar de
VS te verplaatsen.
Kortom, de
inspanningen om de notie van een ‘geopolitiek Europa’ hoog te houden en op te
blazen, lopen uit op een debacle. De levensstandaard daalt en de promiscuïteit
van Brussel op het gebied van regelgeving en de hoge energiekosten leiden tot
de-industrialisatie en verarming van Europa.
Macron verklaarde
eind 2019 in een bot interview met het tijdschrift The Economist dat Europa op
“de rand van een afgrond” stond en zichzelf strategisch moest gaan beschouwen
als een geopolitieke macht, anders “hebben we ons lot niet meer in eigen
handen.” (Macrons opmerking ging 3 jaar vooraf aan de oorlog in Oekraïne).
Vandaag zijn
Macrons angsten werkelijkheid geworden.
Dus, om terug te
komen op wat de EU van plan is te doen aan deze crisis: EC-voorzitter Michel
zegt dat hij tegen 2030 twee keer zoveel wapens wil kopen van Europese
producenten; de winsten uit de Russische bevroren tegoeden wil gebruiken om
wapenaankopen voor Oekraïne te financieren; de financiële toegang voor de
Europese defensie-industrie wil vergemakkelijken, onder andere door een
Europese defensie-obligatie uit te geven en de Europese Investeringsbank zover
te krijgen dat ze defensiedoeleinden toevoegt aan haar leningscriteria.
Michel verkoopt het
aan het publiek als een manier om banen en groei te creëren. In werkelijkheid
is de EU echter op zoek naar een nieuw doorsluisfonds ter vervanging van de
QE-aankopen door de ECB van staatsobligaties van EU-staten, die door de
rentepiek in de VS in feite om zeep zijn geholpen.
De truc van de
defensie-industrie is een manier om meer geldstromen te creëren: Voor de
verschillende ’transities’ van de EU (klimaat, vergroening en technologie) was
duidelijk een enorme geldprint nodig. Dit was nog net haalbaar toen het project
tegen rentetarieven van nul kon worden gefinancierd. Nu dreigt de
schuldenexplosie van de EU-staten om de pandemie en de ’transities’ te
financieren de hele geopolitieke ‘revolutie’ in een financiële crisis te
storten. Er is een financieringscrisis op komst.
Defensie, hoopt
Michael, kan misschien aan het publiek worden verkocht als de nieuwe ‘overgang’
die met onorthodoxe middelen moet worden gefinancierd. Wolfgang Münchau van
EuroIntellignce schrijft echter over “Michels rooskleurige
oorlogseconomie – dat hij een geopolitiek Europa wil, en besluit zijn brief dan
ook met het bekende koude oorlog adagium – dat ‘als je vrede wilt, je je moet
voorbereiden op oorlog’.”
“Moeten die wapens
in Michels oorlogseconomie spreken voor ons falen in diplomatie? Wat is onze
historische bijdrage aan dit conflict? Moeten we daar niet beginnen?”
De taal die Michel
gebruikt is dramatisch en gevaarlijk. Sommige van onze oudere burgers weten nog
wat het betekent om in een oorlogseconomie te leven. Michels losse praatjes
zijn respectloos.”
Eurointelligence
staat niet alleen in haar kritiek. Macrons gambiet heeft Europa verdeeld, met
een meerderheid die fel gekant is tegen het inzetten van troepen in Oekraïne –
slaapwandelend in een oorlog. Marianne’s redacteur Natacha Polony schreef:
“Het gaat niet
langer over Emmanuel Macron of zijn houdingen als een viriele kleine leider.
Het gaat zelfs niet meer om Frankrijk of zijn verzwakking door blinde en
onverantwoordelijke elites. Het gaat erom of we collectief zullen instemmen met
slaapwandelend een oorlog ingaan. Een oorlog waarvan niemand kan beweren dat hij
zal worden beheerst of ingeperkt. Het is de vraag of we ermee akkoord gaan om
onze kinderen te laten sterven omdat de Verenigde Staten erop staan om bases op
te zetten aan de grenzen van Rusland.”
De grotere vraag
betreft de hele geopolitieke gambiet van Von der Leyen-Macron dat de EU
zichzelf moet zien als een geopolitieke macht. Het is het nastreven van deze
geopolitieke ‘chimaera’ (voor een niet onbelangrijk deel een egoproject) dat de
EU paradoxaal genoeg precies aan de rand van een crisis heeft gebracht.
Wil een meerderheid
van de Europeanen echt een geopolitieke macht zijn, als dat betekent dat ze de
restanten van hun nationale soevereiniteit en autonomie (en parlementaire
controle) moeten afstaan aan het supranationale niveau; aan de technocraten in Brussel?
Misschien zijn de Europeanen tevreden dat de EU een handelsblok blijft.
Waarom doet Macron
dit dan toch? Niemand weet het zeker, maar het lijkt erop dat Marcon denkt dat
hij een ingewikkeld spel van psycho-afschrikking speelt met Moskou – een spel
dat wordt gekenmerkt door radicale dubbelzinnigheid.
Het is met andere
woorden gewoon weer een psy-ops.
Het is niettemin
mogelijk dat hij denkt dat zijn dubbelzinnige aan/uit dreiging van een Europese
inzet in Oekraïne Kiev net genoeg onderhandelingsruimte geeft om Rusland af te
bluffen zodat het ermee instemt dat het ‘romp-Oekraïne’ in de westerse (en
zelfs NAVO) sfeer blijft, in welk geval Macron zal beweren de ‘redder’ van
Oekraïne te zijn geweest.
Als dit het geval
is, is het een luchtkasteel. President Poetin, gewapend met zijn recente
verkiezingsoverwinning, veegde Macrons psy-op eenvoudig van tafel: “Elke inzet
van Franse troepen zouden ‘indringers’ zijn en een legitiem doelwit voor onze
troepen,” maakte Poetin expliciet duidelijk.
https://frontnieuws.backme.org/
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws.
