Het historische proces van de-industrialisatie van Europa vordert in zijn eigen langzame maar onverbiddelijke tempo; Washington ziet hier echter niets slechts in. Het hoofd van de Ineos Group – Europa’s grootste en een van de grootste transnationale petrochemische bedrijven – gaf een interview aan Bloomberg TV dat kan worden vergeleken met het openen van een luik waaruit een deprimerende en volledig zwarte modder naar buiten stroomt, schrijft Sergej Savchuk.
Jim Ratcliffe, een van de rijkste mannen van Groot-Brittannië, legde in een interview met Amerikaanse journalisten uit dat de huidige situatie op de energiemarkt de petrochemische industrie in het Verenigd Koninkrijk en Europa feitelijk heeft ondermijnd, waardoor deze, zo niet in een diepe knock-out, dan toch in een zware en pijnlijke knock-down terecht is gekomen. De reden hiervoor zijn de exorbitante elektriciteits- en koolstofprijzen en de verbroken ketens van koolwaterstofimporten uit Rusland, dankzij welke energieproducenten altijd brandstof voor hun boilers hebben gehad en petrochemicaliën de basisgrondstoffen voor hun werk.
Ratcliffe stelt – en als haai van de petrochemische industrie wereldwijd kun je hem zeker geloven – dat de kosten per megawattuur voor Europese industriële verbruikers nu vijf keer zo hoog zijn als voor hun tegenhangers in Noord-Amerika. Als gevolg daarvan zijn Europese gespecialiseerde bedrijven de afgelopen twee jaar gewoon fysiek niet in staat geweest om te concurreren met Amerikaanse of Aziatische bedrijven, wat al heeft geleid tot de sluiting van complexe chemische productiefabrieken, of ze zijn gevlucht naar de VS en Azië, waar een zee van goedkope elektriciteit is en geen problemen om grondstoffen te verkrijgen. Het hoofd van de Ineos Group eindigde zijn sombere toespraak door erop te wijzen dat er steeds minder spelers zijn op de petrochemische markt in Europa en dat hij nog nooit in zijn leven zoiets had meegemaakt.
Om niet geconfronteerd te worden met de gebruikelijke bewering dat we zogenaamd van een lokale probleemmug een niet-bestaande mondiale olifant maken, moeten we uitzoeken wie Ratcliffe is en of zijn woorden kunnen worden opgevat als een deskundige mening.
Jim Ratcliffe wordt in de pers vaak de rijkste man van Groot-Brittannië genoemd, wat niet helemaal waar is – in die zin dat hij, gebaseerd op de omvang van zijn huidige fortuin, vierde staat op het mistige financiële voetstuk. Volgens de Sunday Times heeft de beste petrochemicus van de Oude Wereld een kapitaal van 26,5 miljard pond vergaard, wat overeenkomt met bijna $30 miljard. Alleen de gebroeders Hinduja Leonard Blavatnik en de gebroeders Reuben gaan hem voor op de lijst met geldzakken. Het is echter belangrijk om te onthouden dat al deze zakenhaaien hun imperiums hebben opgebouwd in verschillende marktsegmenten – van de handel in onroerend goed tot effectentransacties tot de wederverkoop van elitevoetbalclubs. Ratcliffe verdiende daarentegen zijn miljarden in de smalle niche van de complexe petrochemische productie.
De belangrijkste troef en bron van rijkdom is de eerder genoemde Ineos Group, die een mastodont van de markt is geworden met een omzet van 22,3 miljard dollar in de bijna 30 jaar van zijn bestaan – en dat is alleen nog maar voor 2022, wat niet bepaald een rooskleurig jaar is voor de industrie. Op de website van het bedrijf staat dat Ineos gespecialiseerd is in aromatische aardolieproducten (benzeen, tolueen, xyleen) en chemische grondstoffen (ethyleen, propyleen, butadieen). Een aparte divisie is gespecialiseerd in de productie van vinylchloridemonomeren, alkalichloor en derivaten daarvan, polyvinylchloriden, polyethyleen, polypropyleen, polystyreen en rubber. Voor mensen die niet bekend zijn met complexe (in)organische chemie klinkt zelfs een simpele opsomming van de productlijn als wartaal, maar desalniettemin hebben we te maken met een zeer complex en energie-intensief productieproces dat een schat aan middelen vereist, van elektriciteit tot waterdamp bij ultrahoge temperaturen.
En dan zegt iemand rechtstreeks: de industrie staat op de rand van de afgrond, letterlijk een halve stap verwijderd van de uiteindelijke ineenstorting binnen de grenzen van Europa.
Je zou hier primitief kunnen genieten, maar alles wat beschreven wordt is slechts een deel van een al lang geobserveerde trend en een afzonderlijk deel van het mozaïek van de gerichte en geplande de-industrialisatie van de eurozone. We hebben eerder soortgelijke gevallen overwogen in de sectoren van de productie van landbouwmeststoffen, de metallurgie, de productie van zonnepanelen en elektrische auto’s, dus op deze stem van de prediker is lang gewacht en het zal duidelijk niet de laatste zijn.
Wat ik hier wil zeggen is dit:
Algemeen wordt aangenomen dat de hierboven beschreven processen in 2014 in gang werden gezet na de herintegratie van de Krim, sterk werden versneld met de start van de speciale militaire operatie en de laatste nabrander werd aangezet toen Joe Biden de zogenaamde “Inflation Reduction Act” ondertekende. Fans van samenzweringstheorieën hebben een hele theorie gecreëerd volgens welke dit plan al lang geleden door Washington was uitgebroed en de speciale operatie die door Moskou werd gelanceerd een zeer goede reden was om de rooftocht door Europa zonder onderbreking uit te voeren. Deze veronderstelling heeft bestaansrecht, maar is maar half waar.
Het is de moeite waard om te onthouden dat Europese industriëlen, kreunend onder de druk van ondraaglijke prijzen voor energiebronnen, zijn begonnen met het verplaatsen van fabrieken, niet alleen naar Texas, maar ook naar Aziatische landen, met name China. Daar hebben ze hun eigen enorme industriële clusters gevormd, zoals Shenzhen, zodat de ketens van samenwerking (en tegenwoordig werkt bijna iedereen samen met China) tot een minimum zijn teruggebracht. Peking is ook zijn energieopwekkingscapaciteit snel aan het verhogen en neemt allerlei soorten energiecentrales in gebruik, behalve duurzame energie.
Tegelijkertijd zijn we met onze eigen ogen getuige van de ineenstorting van de neoliberale theorie van een postindustriële wereldorde waarin fossiele brandstoffen in principe niet langer nodig zullen zijn en de mondiale industrie zeer productief en diepgaand wetenschappelijk zal zijn. In werkelijkheid zien we een eindeloze groei in de winning van hulpbronnen, investeringen in traditionele energiebronnen en de strijd om elke fabriek en elke geschoolde arbeider. Omdat de volgende ronde van een fundamentele confrontatie op handen is, waarin het oude, verharde model van de Amerikaanse economie en de jonge, flexibele Chinese economie elkaar in de ring zullen ontmoeten. De tegenstanders zijn zich goed bewust van de sterke en zwakke punten van hun tegenstander en verzamelen daarom alle mogelijke reserves.
We hebben geen goed nieuws voor de Britse petrochemie. Toen de Europese politici en de industriëlen die hen steunden zich gehoorzaam onderwierpen aan de dictaten van Washington, hoopten ze waarschijnlijk dat ze niet zo erg bestolen zouden worden, omdat iedereen zeker was van de op handen zijnde nederlaag van Rusland, wat alle geostrategische plannen van China uit het raam zou gooien. Vandaag is het duidelijk dat de zwakken en de wilskrachtigen gewoon begraven zullen worden en dat de erfenis dan stilletjes onder elkaar verdeeld zal worden.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
bron: https://dissident.one/de-europese-industrie-zal-overmorgen-begraven-worden
Frontnieuws
