december 24, 2024 29
Kerstmis is een feestdag van vrede en goede wil. Families komen samen, boze vrienden vergeven elkaar, iedereen viert feest met een combinatie van geluk, champagne en melancholie, en al die dingen die we in Frank Capra-films zien. Het is moeilijk voor iemand van welke religie dan ook, of zelfs voor een agnost, om beledigd te zijn door deze viering. Maar wat ik vreemd vind, is dat het vieren van de feestdag met lichtjes en kerstmotieven nu wordt afgekeurd, niet, zoals je zou verwachten, in Karachi of Mogadishu, maar in het hart van het oude Europa.
De geleidelijke afschaffing van Kerstmis in landen als Frankrijk, Spanje, het Verenigd Koninkrijk of Duitsland is misschien wel het meest verontrustende symptoom van het feit dat het Westen afstand doet van zijn christelijke culturele identiteit. Het gebeurt op alle niveaus: van regeringen en gemeenteraden tot scholen en verenigingen. Zoals altijd zijn het de secularisten van socialistisch links die, achter de façade van “inclusiviteit”, het meest vastbesloten zijn om Kerstmis, dat eeuwenlang in stijl is gevierd op het hele continent, af te schaffen. Sterker nog, het is gevierd als een feest van verbondenheid, niet van segregatie, tussen verschillende volkeren.
Wat Ronald Reagan eenvoudig en op zijn eigen unieke manier uitlegde, namelijk dat “Kerstmis een feestdag is die we niet vieren als individu of als natie, maar als menselijke familie”, lijkt nu volkomen onbegrijpelijk, schrijft Itxu Díaz.
Laten we eens kijken naar enkele voorbeelden van wat er in Europa
gebeurt. In november deelde het schoolhoofd van de Wherwell Primary School in
Andover, Engeland, ouders mee dat er geen verwijzing naar Kerstmis zou zijn in
de traditionele feestelijke pantomime van de school, om “inclusief” te zijn.
Omdat er “kerstliedjes in de voorstelling zaten” en sommige ouders hun kinderen
om religieuze redenen meestal niet toelaten, schreef het schoolhoofd: “We
hebben gevraagd om in de voorstelling geen verwijzing naar Kerstmis op te
nemen.” Volgens de volkstelling van 2021 identificeerde 62,4% van de toenmalige
50.887 inwoners van Andover zich als christen, vergeleken met 0,6% die moslim
was.
De trend om Kerstmis te schrappen op Europese scholen is niet dit jaar
begonnen, het verspreidt zich gewoon van de ene december naar de andere als een
olievlek op zee. De eerste grote controverse vond plaats in 2011, toen
kleuterscholen en scholen in Denemarken hun traditionele kerstvieringen
annuleerden om moslims niet te beledigen, die al de op een na grootste religie
in het land zijn en die dicht geconcentreerd zijn in getto’s in grote steden.
Frankrijk, het Europese land met de meeste immigranten van Arabische afkomst, is ook al jaren bezig met het ontkersten van Kerstmis. Na de jihadistische aanval op een kerstmarkt in Straatsburg in 2018, in plaats van de verdediging van vrijheid en trots op hun christelijke tradities te verdubbelen, intensiveerden politieke leiders de secularistische drift, en dit jaar zijn er al een meerderheid van de Franse steden waarvan de autoriteiten hebben besloten om christelijke verwijzingen in kerstvieringen te elimineren , soms tot belachelijke extremen.
Nantes viert nu zijn “Winterreis” (wat dat ook moge betekenen),
Angers houdt “Winterzonnen”, Bordeaux kondigt “Bordeaux in feeststemming” aan
en Saint Denis houdt een kerstvakantie met de naam “Bestemming Mooie Winter”
terwijl de burgemeester de feestdag viert door “Fijne Winter!” te roepen. De officiële feestbrochure
van deze Franse gemeente bevat poppen, vuurspuwers, knutselworkshops voor
kinderen en geen iconische christelijke kerstafbeeldingen.
Het grootste probleem van de culturele en identiteitsdeadentie van het
Westen ligt niet zozeer in externe agressors als wel in intern verraad en verloochening.
In Frankrijk werd de waanzin ironisch genoeg het best verbeeld door een
Franse moslimbezorger in een video die
viraal ging. Daarin vertelt hij hoe hij tijdens een van zijn bezorgingen dit
jaar merkte dat er geen kerstversieringen en kerststallen waren in een
gemeentehuis op het platteland. De burgemeester vertelde hem dat de staat
instructies had gegeven dat er geen versieringen in gemeentehuizen mochten
zijn, wat de moslimman “schandalig” vond: “Onze vrienden de christenen, onze
broeders, zij zijn in een christelijk land. Ja, laïcité, prima.
Maar nee. Ze hebben het recht om hun gemeentehuis te versieren voor hun
feestdag. Kerststalletjes storen me niet … Politici, jullie gaan Frankrijk
vermoorden, jullie gaan christenen vermoorden! Het is gekkenwerk!” riep de man
uit.
In Spanje is het niet veel beter, misschien omdat, zoals ze daar zeggen,
vis aan de kop begint te rotten. De premier kreeg dit jaar veel kritiek vanwege
zijn vermeende kerstgroet (“Op een nieuw jaar vol gezondheid, hoop en
voorspoed. Fijne feestdagen”) waarin hij uitdrukkelijk vermeed om christenen te
feliciteren met Kerstmis, terwijl hij er een paar maanden geleden niet voor
terugdeinsde om moslims te feliciteren door uitdrukkelijk te verwijzen naar
“Ramadan”… Ook hebben verschillende gemeenten met extreemlinkse burgemeesters
de kerstversiering in de straten tot een minimum beperkt en alles wat maar
enigszins christelijk klinkt uit hun feestprogramma’s geschrapt.
Paradoxaal genoeg, ondanks de pogingen van de Spaanse socialistische
regering om Kerstmis te cancelen, marcheert het privéleven, zoals zo vaak, op
de maat van zijn eigen trommel. Zogenaamde bedrijfskerstdiners, bijeenkomsten
waar mensen zo’n belangrijke datum vieren met hun collega’s op het werk en die
vaak eindigen in de kleine uurtjes van de ochtend, worden steeds populairder en
groter – hoewel niet zonder risico, zoals Phyllis Diller opmerkte: “Wat ik niet
leuk vind aan kerstfeestjes op kantoor is de volgende dag op zoek gaan naar een
baan.”
Deze voorbeelden van het cancelen van kerst in Spanje, Frankrijk, het
Verenigd Koninkrijk of Denemarken zijn ook te vinden in België, Duitsland,
Zweden en vele andere Europese landen. Niets van dit alles zou kunnen gebeuren
zonder Europees links en de sociaaldemocraten. Dezelfde partijen die
massa-immigratie hebben gepromoot, hebben nu een vreemde paradox gepionierd: ze
promoten secularisme om het christendom uit alle instellingen te verdrijven, te
beginnen met de klaslokalen, en tegelijkertijd gaan ze in op de constante
verzoeken van moslimgemeenschappen om de islamitische leer en tradities te
promoten, opnieuw, vooral in scholen.
Het grootste probleem met de massale moslimimmigratie in het Westen is
hun zeer lage assimilatiegraad in de gastculturen. Maar wat gevaarlijker is, is
dat autochtone leiders zo vastbesloten zijn om hun eigen identiteit te
ontkennen, en hun christelijke culturele erfgoed dat alleen maar een bron van
trots zou moeten zijn, en niet de last die hen nu lijkt te belasten.
Al jaren doen ook veel particuliere organisaties mee aan de culturele
verandering. Ondanks het feit dat de kersttijd de belangrijkste tijd van het
jaar is voor grote winkelketens, hebben veel toonaangevende Europese merken in
hun winkels elke minimale christelijke verwijzing vervangen door een amalgaam
van lichtjes, willekeurige boodschappen-“hoop”, “liefde”, “geluk”- en bergen
sneeuw in de decoratie, omdat kou en winter altijd het favoriete alternatief
zijn geweest voor degenen die zich willen onttrekken aan elke religieuze
associatie, uit angst voor een mogelijke boycot door radicale groeperingen.
Dit alles leidt ons tot de conclusie dat het grootste probleem van de culturele en identiteitsdegradatie van het Westen niet zozeer ligt bij externe agressors als wel bij intern verraad en verloochening.
“Tot het einde zal ik
een kind van Europa blijven, van zorgen en van schaamte; ik heb geen boodschap
van hoop te brengen,” schreef Michel Houellebecq in Platform, ”voor
het Westen voel ik geen haat; hooguit een grote minachting. Ik weet alleen dat
ieder van ons riekt naar egoïsme, masochisme en dood. We hebben een systeem
gecreëerd waarin het simpelweg onmogelijk is geworden om te leven; en bovendien
blijven we het exporteren.”
Om zijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde te herstellen, zou het
Westen – elk van zijn soevereine naties – moeten kijken naar de manier waarop
Joden zorgen voor, respect hebben voor en trots zijn op hun natie, hun
geschiedenis, hun religie en hun tradities. Vergelijk de culturele botsingen in
Europa eens met de vreedzame, wederzijds verrijkende culturele coëxistentie die
de Joodse ervaring in de Verenigde Staten biedt. Het is geen toeval dat enkele
van de mooiste en meest melancholische kerstliederen afkomstig zijn van Joodse
componisten en tekstschrijvers zoals Irving Berlin, Mel Tormé, Bob Wells, Felix
Bernard, Jay Livingston, Ralph Blane en Johnny Marks.
Geen Christen zou verwachten dat deze liedjes een luidspreker zouden
zijn voor religieuze overtuigingen die zij niet deelden. Toch waren deze
liedjesschrijvers, immigranten of zonen van immigranten die wanhopig wilden
assimileren in Amerika en hun liefde voor Amerika en zijn gebruiken wilden
uitdrukken, in staat om ons allemaal te helpen Kerstmis te vieren en de
tradities die we associëren met de viering ervan, inclusief het belang van het
samenbrengen van familie, meer aandacht schenken aan de minder bedeelden, het
proberen terug te winnen van verloren vriendschappen, of het missen van onze
ouderen, de voorouders die niet langer met ons aan tafel kunnen zitten op
Kerstavond en aan wie we alles te danken hebben wat we zijn, inclusief wat we
cultureel zijn.
Religieuze overtuigingen maken integraal deel uit van wie we zijn als mens. En in een gezonde samenleving zouden harmonieuze co-existentie en wederzijds respect tussen mensen met verschillende religies en hun respectievelijke feestdagen de norm moeten zijn.
De capitulatie die zoveel
Europese leiders voorstaan, zal radicalen alleen maar aanmoedigen en de
assimilatie van migranten belemmeren. En wanneer zij meer komen eisen, zal de opgeloste
identiteit van ons volk niet langer de kracht hebben om op te staan en een
ruimte van vrijheid op te eisen om de tradities van ons eigen christelijke
erfgoed te vieren. Dan zal het te laat zijn.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
