In de Russische stad Kazan wordt tegenwoordig geschiedenis geschreven, een geschiedenis die bijna niemand voor mogelijk had gehouden. Na jaren van spanning en bloedige botsingen hebben de twee kernmachten China en India eindelijk een manier gevonden om hun gevaarlijke grensconflict te beëindigen, meldt Report24.
De beelden van de handdruk tussen de Chinese president Xi Jinping en de Indiase premier Narendra Modi aan de zijlijn van de BRICS-top markeren meer dan alleen een diplomatiek gebaar. Ze symboliseren het einde van een ijstijd tussen de meest bevolkte landen ter wereld, die zijn tragische climax bereikte in een dodelijke confrontatie in de regio Ladakh in 2020. Destijds kwamen twintig Indiase en vier Chinese soldaten om het leven op de ijskoude hoogten van de Himalaya.
Wat volgde was een gevaarlijke staat van onzekerheid. China vestigde een luchtmachtbasis in de betwiste regio en beide partijen vergrootten hun militaire aanwezigheid. Het conflict dreigde ieder moment opnieuw te escaleren. Maar de afgelopen weken gebeurde het onverwachte: beide partijen benaderden elkaar stilletjes via verschillende diplomatieke en militaire kanalen.
De Indiase minister van Buitenlandse Zaken Vikram Misri zei het kort en bondig: “We hebben een akkoord bereikt over patrouilleregelingen langs de lijn van feitelijke controle.” Een nuchtere formulering van een diplomatieke mijlpaal. Ook Peking bevestigde de doorbraak, zij het op de typisch gereserveerde wijze van de Chinese diplomatie.
Vooral de timing van de aanpak is opmerkelijk. Het is geen toeval dat dit historische moment zich op Russische bodem afspeelt. In de context van de BRICS-alliantie vertegenwoordigt dit een nieuwe vorm van internationale samenwerking die verder gaat dan westerse bemiddeling. Xi Jinping onderstreepte dit met zijn oproep aan de ‘kracht en eenheid van ontwikkelingslanden’ en het belang van een ‘multipolaire wereldorde’.
De reikwijdte van deze overeenkomst reikt veel verder dan de bergtoppen van de Himalaya. Als de twee grootste opkomende economieën ter wereld hun meningsverschillen kunnen overwinnen, zal dit een krachtige boodschap naar de hele internationale gemeenschap sturen. De Indiase kant sprak van positieve effecten op “regionale en mondiale vrede en welvaart” – een beoordeling die nauwelijks overdreven lijkt gezien het economische en politieke belang van beide landen.
Wat we hier meemaken is meer dan alleen de oplossing van een grensconflict. Het is een les in hoe zelfs langdurige rivaliteit kan worden overwonnen door geduldige diplomatie. Dat dit op de BRICS-top is bereikt, zal met tevredenheid worden opgemerkt, vooral in Moskou. Het onderstreept het groeiende belang van alternatieve diplomatieke fora die verder gaan dan de gevestigde westerse instellingen.
De komende maanden zullen laten zien hoe levensvatbaar deze nieuwe toenadering tussen de Aziatische reuzen werkelijk is. Maar één ding is al duidelijk: de ‘Geest van Kazan’ zou een keerpunt kunnen betekenen in de Chinees-Indiase betrekkingen – en dus ook in de geopolitieke architectuur van Azië.
De Wereldbank is de grootste multinationale klimaatfinancieringsblob op aarde, en de wereld staat op het punt te vergaan, de oceanen staan op het punt te koken, maar niemand bij de Wereldbank kan uitleggen waar miljarden dollars aan aardebesparende fondsen zijn beland. Het is bijna alsof niemand daar ook maar iets om het klimaat geeft. Als de Wereldbank een gigantische parasitaire inktvis was die zich voedt met de belastingbetalers van het Westen, zou het er precies zo uit kunnen zien, schrijft Jo Nova.
Uit een nieuw Oxfam-rapport blijkt dat er in zes jaar tijd (minstens) $ 24.000 miljoen dollar van de balansen is verdwenen, maar het zou ook wel eens $ 41 miljard kunnen zijn. In feite had de Wereldbank een budget om veel geld uit te geven, maar niemand nam de moeite om bij te houden of dat geld werd uitgegeven, of het budget werd overschreden of dat het nooit gebeurde en het team ging surfen in Costa Rica. Stel je voor dat we onze belastingen op deze manier konden betalen? Het is inderdaad wat overdreven om te zeggen dat het geld “van de balansen verdween”, want blijkbaar waren er geen balansen, niet voor uitgaven.
Oxfam kan alleen maar gissen naar de ontbrekende bedragen omdat ze andere projecten van de Wereldbank hebben onderzocht en ontdekten dat de uiteindelijke kosten 26 tot 43% verschilden van de geplande kosten. Dus ze gebruikten dat om een schatting te maken van de omvang van de ontbrekende miljoenen. Zo erg is het. We kunnen niet eens zeggen hoeveel er ontbreekt. Een insider vertelde de New York Post: “Het zou twee of tien keer meer kunnen zijn”.
De supranationale, niet-verantwoordingsplichtige entiteiten zoals de Wereldbank, de VN, zijn ongetwijfeld de grote aantrekkingskracht van wereldwijde profiteurs. Als een supermagneet voor mensen die graag andermans geld uitgeven:
Uit een onderzoek van Oxfam bleek dat de in Washington D.C. gevestigde internationale kredietverstrekker “slechte administratiepraktijken” hanteerde, wat resulteerde in een bedrag tussen de 24 en 41 miljard dollar aan misplaatste fondsen.
Uit de audit van het agentschap bleek dat er de afgelopen zeven jaar sprake was van “een gebrek aan traceerbare uitgaven” – deels vanwege een vreemde boekhoudpraktijk waarbij de bank de klimaatfinanciering verantwoordt op het moment dat een project wordt goedgekeurd in plaats van op het moment dat het project is afgerond,…
“We moesten door lagen van complexe en onvolledige rapporten heen spitten, en zelfs toen zaten de gegevens vol gaten en inconsistenties. Het feit dat deze informatie zo moeilijk toegankelijk en te begrijpen is, is alarmerend — het zou geen team van professionele onderzoekers moeten kosten om erachter te komen hoe miljarden dollars die bedoeld zijn voor klimaatactie worden uitgegeven.
Dit zou allemaal in vijf minuten geregeld kunnen worden. Het enige wat nodig is, is dat onze regeringen zeggen: “Geen geld meer voor de Wereldbank totdat de rapportage geregeld is”, en voor je het weet is de Wereldbank bezig met het invullen van belastingaangiften. Maar de kans dat dit gebeurt, is als een asteroïde-inslag — tenzij Donald Trump de Amerikaanse verkiezingen wint (boven de marge van vals spelen). Gewoon sterfelijke politici die moeilijke vragen stellen, riskeren niet alleen hun post-politieke Blob-carrière bij de VN-WEF-Wereldbank-IMF-FAO-WHO-IAEA-of-OESO, ze zouden ook de kracht kunnen voelen van een rapport van de Wereldbank dat hun burgers vertelt hoe ze hun eigen economie hebben mismanaged, en wie wil dat nou?
De bedragen zijn verbijsterend
De Oxfam-schrijvers, zegen hen, zijn licht verbijsterd. Nu de wereld in grote problemen verkeert (zoals zij het zien) kunnen ze niet begrijpen waarom de Wereldbank niet elke dollar als een diamant behandelt.
…de benodigde bedragen zijn enorm en groeien nog steeds: volgens het Adaptation Gap Report 2023 van de VN bedraagt het bedrag dat alleen al voor aanpassingsfinanciering nodig is tussen de 215 miljard en 387 miljard dollar per jaar.
Er is zoveel potentieel. Als de Wereldbank zou krijgen wat ze vroeg en 90% op een eerlijke manier zou uitgeven, zou er nog steeds 30 miljard dollar over zijn om feestjes te geven. Maar als niemand daar iets van bijhoudt, waarom zou je dan niet groot denken?
“Dit is het wilde westen van financiën,” zei Mark Joven, ondersecretaris van het Filipijnse ministerie van Financiën, die het land vertegenwoordigt bij de klimaatbesprekingen van de VN. “In essentie is alles wat ze klimaatfinanciering noemen, klimaatfinanciering.”
“Je kunt het geld niet echt volgen, het geld niet bijhouden, de impact niet bijhouden,” aldus Romain Weikmans, een senior onderzoeker die gespecialiseerd is in klimaatfinanciering bij het Finse Instituut voor Internationale Zaken.
De Globalist Blob is niet alleen het Beloofde Land voor politieke oplichters, maar in de praktijk geldt: hoe meer ze van het volk naar de blob kunnen sluizen, hoe meer vrienden ze maken in de internationale blob-glitterati en hoe groter de kans dat ze de volgende geweldige blob-baan aangeboden krijgen.
Middelgrote binnenlandse bureaucraten kijken vast en zeker naar het land van melk en honing, waar belastinggeld ontsnapt aan de event horizon van audits en verkiezingen. Alleen daar kunnen de parasieten doen wat ze willen met het geld van anderen.
Lithiumwinning is enorm giftig en vormt een groot gevaar voor het milieu, met name in Zuid-Amerika. Moeten we doorgaan met het vernietigen van de aarde voor lithium in de race om te elektrificeren ?
De Atacamawoestijn in Chili wordt geprezen als een van de meest buitengewone plekken op aarde. Het is de droogste niet-polaire woestijn op aarde, die zich uitstrekt over ongeveer 600 mijl (1.000 kilometer, of km) in een stuk land tussen de kust Cordillera de la Costa bergketen en het Andesgebergte, schrijft Meleni Aldridge.
Het hele gebied is een oase van geologische formaties en biedt wetenschappers schijnbaar eindeloze onderzoeksmogelijkheden.
Zoals zoveel gebieden op onze wonderbaarlijke planeet, heeft het ook een geschiedenis van verkrachting voor zijn mineralen. Vóór de jaren 1930 was het voor nitraatmineralen die werden gebruikt in meststoffen en explosieven. Maar meer recent worden ook andere mineralen zoals lithium, koper en jodium gedolven.
Helaas is lithiumwinning extreem giftig en vormt het een groot gevaar voor het milieu, vooral in Zuid-Amerika.
Ondanks het feit dat de mijnbouwsector technologische vooruitgang verkent om de ecologische voetafdruk van de sector te verkleinen, blijft de vraag bestaan: moeten we de aarde blijven uitbuiten voor lithium in de race om te elektrificeren?
Doen elektrische voertuigen (EV’s) meer goed dan kwaad? Zijn de toeleveringsketens voor de grondstoffen die nodig zijn om onze wereld te elektrificeren transparant genoeg om ze goed te kunnen evalueren? Kunnen we de overstap van fossiele brandstoffen naar hyper-elektrificatie echt een nieuwe groene revolutie noemen ?
Niemand van ons is in staat om deze vragen volledig te beantwoorden, omdat de vereiste gegevens gewoon niet beschikbaar zijn. Maar wat we wel weten, suggereert dat we bezorgd moeten zijn — heel bezorgd.
Lithiumwinning: de verborgen milieukosten
Naarmate de wereldwijde drang naar elektrificatie toeneemt, stijgt de vraag naar lithium, een belangrijk onderdeel van batterijen voor elektrische voertuigen en de opslag van hernieuwbare energie , enorm.
Lithium wordt vaak het “witte goud” van de energierevolutie genoemd. Het zet chemische energie zeer efficiënt om in elektrische energie en is het lichtste metaal op aarde.
Ons wordt herhaaldelijk verteld dat het een toekomst belooft zonder fossiele brandstoffen. Echter, onder deze zogenaamde belofte van een “duurzame wereld” schuilt een diep verontrustende ecologische en sociale kost, met name in regio’s die rijk zijn aan lithiumreserves, zoals de lithiumdriehoek van Zuid-Amerika.
Het zijn kosten waar we nooit over horen, maar die eigenlijk mainstream nieuws zouden moeten zijn.
Figuur 1: Zuid-Amerikaanse lithiumdriehoek met de belangrijkste lithiumwinningslocaties : Salar de Atacama (SDA), Salar del Hombre Muerto (SDHM), Salar de Uyuni (SDU), Salar de Olaroz (SDO) en Salar del Rincon (SDR). Krediet: Falcone, Morena et al.
Het landschap vernietigen
Landen als Chili, Argentinië en Bolivia beschikken over enorme lithiumreserves en zijn goed voor meer dan de helft van de wereldvoorraad.
Deze woestijngebieden herbergen prachtige zoutvlakten, waaronder de prachtige Salar de Atacama in Chili (zie SDA in afbeelding 1 hierboven). Vanuit de lucht zien lithiumvelden er prachtig uit: felblauwe poelen waar lithiumrijke pekel verdampt onder de felle zon.
Op de grond heeft dit proces echter aanzienlijke gevolgen voor het milieu.
Het winnen van lithium is een waterintensief proces. In de Salar de Atacama in Chili zijn bijvoorbeeld ongeveer 500.000 gallons water nodig om één ton lithium te produceren.
Deze winning concurreert met lokale gemeenschappen en ecosystemen, die toch al kampen met waterschaarste.
Inheemse bevolkingsgroepen en milieuactivisten maken zich al lang zorgen over de uitputting van essentiële zoetwaterbronnen, die een bedreiging vormen voor hun traditionele levenswijze en de lokale biodiversiteit.
Daarnaast zijn er giftige chemicaliën nodig om lithium te verwerken. De vrijgave van dergelijke chemicaliën door uitloging, lekkages of luchtemissies kan gemeenschappen, ecosystemen en voedselproductie schaden. Lithiumwinning schaadt onvermijdelijk de bodem en veroorzaakt ook luchtverontreiniging.
Milieudegradatie
Naast watergebruik heeft lithiumwinning bredere ecologische gevolgen. Het pekelextractieproces verstoort de delicate balans van zoutvlakten en kan leiden tot bodemdaling.
Het opdrogen van zoetwaterbronnen heeft gevolgen voor wilde dieren, waaronder flamingo’s die afhankelijk zijn van de zoute meren in de regio. Bovendien kunnen chemische lekken en afval de bodem en het grondwater verontreinigen, wat een bedreiging vormt voor de lokale landbouw en bestaansmiddelen.
De impact op het milieu beperkt zich niet tot Zuid-Amerika. In Australië, ‘s werelds grootste lithiumproducent, veroorzaken dagbouwtechnieken enorme littekens in het landschap, vergezeld door stof en vernietiging van leefgebieden.
In beide regio’s kan de infrastructuur die nodig is om grootschalige mijnbouw te ondersteunen, ecosystemen versnipperen en bijdragen aan de uitstoot van broeikasgassen. Dit doet een aantal voordelen van de groene energie die het juist zou moeten ondersteunen, teniet.
Bijschrift afbeelding: Lithiumwinning in Australië. Bron: Google Earth.
Of u nu wel of niet achter het koolstofargument staat, het is opmerkelijk dat een ‘schone’ elektrische auto, zodra deze in gebruik is, de CO2-voetafdruk van de auto moet verkleinen . Maar de productie van lithium-ionbatterijen kan 74% meer koolstofdioxide uitstoten dan een conventionele benzineauto.
Als we dit geheimpje van een andere kant bekijken, blijkt uit Duitse gegevens dat een autobezitter meer dan 50.000 km of 3,5 jaar in een benzineslurpende auto kan rijden en nog steeds een auto met een accu van 30 kilowattuur kan verslaan op het gebied van CO2-uitstoot.
Dat is een van de kleinste autobatterijen op de markt. Het hangt ervan af waar je rijdt en wat het net van stroom voorziet, bijvoorbeeld steenkool of kernenergie, maar je snapt het idee. We krijgen niet het hele verhaal te horen, maar EV’s worden zwaar op de proef gesteld aan een nietsvermoedend publiek.
Ook zijn de huidige niveaus van lithiuminzameling in de Europese Unie erg laag. In het geval van batterijen komt dit neer op een geschatte 5% van de lithium-ionbatterijen die op de Europese markt worden gebracht.
Het meeste lithium dat nu op de markt is, wordt gestort of verbrand, wat bijdraagt aan de afhankelijkheid van Europa van de lithiumvoorziening. Beide dragen ook bij aan land-, water- en luchtvervuiling.
Kan de mijnbouw van de toekomst een technologische oplossing bieden?
Om deze zorgen te onderkennen, begint de mijnbouwsector deze zorgen aan te pakken door technologische vooruitgang te omarmen die gericht is op het beperken van de schade aan het milieu.
Bedrijven onderzoeken innovaties zoals waterrecycling, efficiëntere extractietechnieken en het gebruik van kunstmatige intelligentie om de ecologische voetafdruk van mijnbouwactiviteiten te minimaliseren.
Bedrijven die lithiumpekel winnen, onderzoeken ook technologieën voor directe lithiumextractie. Daarmee zou het waterverbruik mogelijk kunnen worden verminderd door lithium rechtstreeks uit de pekel te halen, zonder dat er grote verdampingsvijvers nodig zijn.
Deze methode, die zich nog in de experimentele fase bevindt, zou het waterverbruik en de aantasting van het milieu kunnen verminderen.
Afnemende prikkels en publieke verantwoordelijkheid
Overheden lijken nog steeds vastbesloten om de EV-agenda te pushen. Toch beginnen de financiële prikkels in het Verenigd Koninkrijk (UK) er wat minder aantrekkelijk uit te zien.
Eigenaren van elektrische auto’s, die tot nu toe waren vrijgesteld, moeten vanaf april 2025 wegenbelasting betalen, zij het in mindere mate. Vanaf december 2025 moeten ze echter ook de Londense congestieheffing van 15 pond per dag betalen.
De dalende vraag naar elektrische auto’s in het Verenigd Koninkrijk zorgt ervoor dat steeds meer bestuurders met negatief eigen vermogen kampen, zo meldde The Telegraph gisteren.
Een groot deel hiervan wordt geweten aan de hoge kortingen die worden gegeven op nieuwe voertuigen, omdat fabrikanten hun verkoop willen opvoeren om aan de wettelijk bindende overheidsdoelstellingen te voldoen.
Wagenparkbeheerders geven toe dat ze grote verliezen moeten slikken bij de wederverkoop van elektrische auto’s vanwege de versnelde, uitzonderlijke afschrijving.
Dit maakt ze veel minder aantrekkelijk voor particuliere kopers. Wie wil er nou een auto die zijn waarde niet behoudt?
Terwijl de elektrificatierevolutie zich verder ontvouwt, blijft de vraag: hoe kunnen we de toekomst van energie voorzien zonder de planeet en alle wezens die erop leven in gevaar te brengen?
Eén antwoord is dat er veel meer geïnvesteerd en gefocust moet worden op het creëren van een robuuste recyclinginfrastructuur.
Een andere eis is dat inheemse gemeenschappen, milieuorganisaties en de mijnbouwsector moeten samenwerken om oplossingen te vinden die rekening houden met mens en planeet. Maar ook dat eindgebruikers de waarheid moeten worden verteld over de werkelijke kosten van de overstap naar elektrisch.
Voeg daar nog eens regelgevingskaders, strengere milieunormen en investeringen in schonere technologieën aan toe. Deze zijn allemaal essentieel om de impact van lithiumwinning te beperken.
We moeten voorkomen dat de wereldwijde overgang naar niet-fossiele brandstoffen, de zogenaamde hernieuwbare energie, ten koste gaat van de ecosystemen en gemeenschappen die afhankelijk zijn van het land waaruit lithium wordt gewonnen.
Wij, het publiek, moeten aandringen op veel meer transparantie in toeleveringsketens, om inzicht te krijgen in de gevolgen van de verspilling van luxeartikelen, waaronder elektronische goederen, en om niet langer alles zomaar voor waar aan te nemen.
We moeten twee keer nadenken, of misschien wel drie of vier keer, voordat we blindelings de nieuwste auto of gadget kopen waarvan wordt beweerd dat het een oplossing is voor de milieuramp die vaak alleen in termen van koolstof wordt gedefinieerd. Als de nieuwste technologie lithium bevat, is dat belangrijker dan ooit.
Een groep artsen die zich kritisch uitspraken over de corona-aanpak,
heeft 18 alternatieve kankerbehandelingen op een rij gezet die werken.
Deze behandelingen zijn niet alleen wetenschappelijk onderbouwd, maar in
de meeste gevallen ook nog eens spotgoedkoop of geheel gratis.
De eerste antikankertherapie is glucose zelfmanagement door middel van
een ketogeen dieet. Deze strengste vorm van een koolhydraatarm dieet zorgt
ervoor dat kankercellen afsterven doordat ze zonder brandstof komen te zitten,
in dit geval glucose.
De tweede behandeling is beweging. De artsen zeggen dat regelmatig bewegen de
immuunfunctie versterkt, wat helpt bij de bestrijding van kanker.
Vitamine D3 is ook essentieel. Een vitamine D-tekort is gelinkt aan een
verhoogd risico op kanker. Door vitamine D3 bij te slikken ondersteun je het
immuunsysteem en help je de verspreiding van kankercellen te voorkomen, aldus
de artsen.
Op de lijst staan ook ivermectine en fenbendazol. Ivermectine verstoort
naar verluidt de celprocessen die cruciaal zijn bij het ontstaan van kanker en
fenbendazol voorkomt dat kankercellen zich vermenigvuldigen en werkt celdood in
de hand.
Dit zijn de 18 behandelingen:
1.Glucose
zelfmanagement en ketodieet
2.Beweging
3.Stressreductie,
slaap en zonlicht
4.Vitamine D3
5.Propranolol
6.Melatonine
7.Metformine
8.Curcumine
9.Ivermectine
10.Mebendazol/fenbendazol/albendazol
11.Groene thee
12.Omega 3-vetzuren
13.Berberine
14.Atorvastatine of
simvastatine
15.Sildenafil,
tadalafil of vardenafil
16.Disulfiram
17.Ashwagandha
18.Itraconazol
Hier vind
je uitgebreide informatie over alle 18 behandelingen.
Over
de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op
Substack.
Nu de overheid de winterbrandstofbetaling voor 10 miljoen gepensioneerden heeft afgeschaft en sommigen die de uitkering hebben ontvangen deze moeten terugbetalen, dacht een school in County Durham dat ze zich zou aansluiten bij het door de staat gesanctioneerde programma van ellende door bevriezing door een “Blauwe Neuzen Dag” te organiseren, schrijft Rhoda Wilson.
In een poging om de “koolstofvoetafdruk” te verkleinen, plande Wolsingham School om de verwarming deze week een hele dag uit te zetten. Gisteren, volgens My London , zei de school dat het evenement niet door zou gaan zoals gepland na “met verschillende ouders te hebben gesproken over hun zorgen.” De Daily Mail meldde dat de school gedwongen was om haar plannen te laten varen na een golf van kritiek. En The Northern Echo meldde dat de Blue Nose Day op Wolsingham School werd geannuleerd na verontwaardiging.
De klimaatalarmisten hebben het echter niet helemaal opgegeven, ze zijn van plan om terug te komen. Het “Climate Action Team” is nu van plan om het Blue Nose Day-evenement volgend jaar in de zomerperiode te laten plaatsvinden, wanneer de temperaturen warmer zullen zijn dan het dagminimum van 7 o C die voor vrijdag is voorspeld.
Volgens The Northern Echo werd de eerste e-mail naar ouders gestuurd door Mr. Heath, een aardrijkskundeleraar. Maar het idee voor Blue Nose Day zou door leerlingen zijn bedacht als een manier om de CO2-voetafdruk van de school te verkleinen en “het belang van duurzamer zijn te vergroten”, aldus de Express.
Als dat het geval is, moeten we ons afvragen aan welk niveau van propaganda en psychologische manipulatie kinderen worden blootgesteld tijdens schooluren. We moeten ons ook afvragen waarom een school een “Climate Action Team” heeft en hoe het mogelijk is dat het “duurzaamheidsprogramma” van de VN Agenda 2030 zich heeft kunnen vestigen in scholen die geacht worden de ontwikkeling van jonge geesten te ondersteunen in plaats van ze te indoctrineren.
Het is niet nodig om het voor de hand liggende te zeggen, maar we doen het wel. Als de school erin was geslaagd om de verwarming voor de dag uit te zetten en kinderen zich niet warm mochten aankleden, zoals de e-mail voorschreef, had er mogelijk een uitbraak van seizoensgebonden verkoudheden of griep kunnen ontstaan – wat, als we afgaan op de laatste paar jaar, bijvoorbeeld als een covid-uitbraak zou zijn bestempeld en zou zijn gebruikt om onveilige en ineffectieve vaccins aan de bevolking te pushen.
De vervolgmail om het plan van vrijdag te laten varen, werd verzonden door schoolhoofd Nick Mitchingham.
Hieronder hebben we beide berichten gekopieerd zoals getweet door Charlotte, The Baroness. Aan het einde hebben we kopieën van de afbeeldingen van beide e-mails bijgevoegd.
Van Wolsingham School
Beste ouder/verzorger,
Op vrijdag 18 oktober [sic] 2024 zal onze school deelnemen aan een blue nose day. Dit houdt in dat de verwarming de hele schooldag uitstaat om energie te besparen. We doen dit om de CO2-voetafdruk van onze school [sic] te verkleinen en het belang van duurzamer zijn te vergroten.
Op 18 oktober [sic] dienen studenten zich te houden aan de exacte uniforme normen zoals gebruikelijk, maar we raden aan dat ze een zwarte V-hals [sic] trui dragen (als je die al hebt) of andere niet-zichtbare lagen onder hun uniform (skins, vest, effen wit t-shirt, extra dikke sokken) [sic]
Houd er rekening mee dat hoodies niet zijn toegestaan en dat u een blazer moet dragen.
Neem gerust contact met mij op als u vragen of opmerkingen heeft.
Met vriendelijke groeten,
Meneer Heath
Van Wolsingham School
Beste ouder/verzorger,
Zoals u weet, hebben de studenten die betrokken zijn bij het Climate Action Team een Blue Nose Day gepland voor aanstaande vrijdag 18 oktober 2024.
Het evenement was bedoeld om het belang van duurzamer zijn in onze schoolgemeenschap te benadrukken en op een kleine manier de CO2-voetafdruk van de school te verkleinen. De datum werd zorgvuldig gekozen door te kijken naar gemiddelde temperaturen per maand en kortetermijnweersvoorspellingen, wat een temperatuur in Wolsingham van ongeveer 15C op vrijdag aangaf.
Na zorgvuldige overweging en gesprekken met verschillende ouders over hun zorgen, zal de Blue Nose Day die gepland stond voor vrijdag 18 oktober 2024 niet doorgaan zoals gepland. De school zal gewoon open zijn, waarbij personeel en leerlingen geen extra kledinglagen hoeven te dragen en de verwarming aanstaat zoals op een normale schooldag.
Studenten van het Climate Action Team hebben de afgelopen schooljaren al een belangrijke rol gespeeld bij het duurzamer maken van de Wolsingham School op andere manieren.
Dit omvat de installatie van waterkoelers met filter, wat betekent dat de hoeveelheid plastic voor eenmalig gebruik, afkomstig van waterflessen, tot bijna nul is teruggebracht.
Het Climate Action Team gaat de dag nu plannen voor de zomer van 2025 en zal in de aanloop naar de dag met ouders/verzorgers communiceren over de details van het evenement.
Met vriendelijke groeten
Wolsinghamschool
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
100 steden hebben een coalitie gevormd genaamd de C40 Cities Climate Leadership Group (C40). De C40 heeft een “ambitieus doel” gesteld om de WEF-doelstellingen tegen 2030 te behalen, schrijft dr. Peter F. Mayer. Om het “Doel” te bereiken, hebben C40-steden toegezegd dat hun inwoners zich zullen houden aan de volgende lijst met verplichte regels:
(PURE WAANZIN, volgens red. v/deze blog)
“0 kg vleesconsumptie”
“0 kg zuivelproducten”.
“3 nieuwe kledingstukken per persoon per jaar”.
“0 particuliere voertuigen” in bezit
“1 korteafstandsvlucht (minder dan 1500 km) om de 3 jaar per persoon”.
Dezedystopische doelstellingen van de C40 Cities zijn terug te vinden in hun rapport “The Future of Urban Consumption in a 1.5°C World”.
Het rapport werd voor het eerst gepubliceerd in 2019 en opnieuw bevestigd in 2023. De organisatie wordt geleid en grotendeels gefinancierd door de Amerikaans-Joodse miljardair Michael Bloomberg.
Een schokkend groot aantal steden ligt in het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Scandinavië, met Denemarken op kop. Uit Oostenrijk is Wenen, zoals verwacht, Duitsland natuurlijk sterk vertegenwoordigd en veel Europese hoofdsteden doen ook mee. Hier is nogmaals de link naar de volledige lijst.
Over de doelstellingen van C40 Cities berichtten de media betrekkelijk schaars. De weinige media-persoonlijkheden en nieuwsuitzendingen die erover hebben bericht, zijn naar verluidt echter zwaar aangevallen door de “factcheckers” van de bedrijven.
In een “factcheck” gericht op de conservatieve commentator Glenn Beck, beweerde AFP Fact Check dat het verbieden van vlees en zuivelproducten en het beperken van vliegreizen en kledingconsumptie “niet echt beleidsaanbevelingen” waren.
AFP citeert een alinea uit het originele rapport, The Future of Urban Consumption in a 1.5°C World, dat luidt:
“Dit rapport pleit niet voor de algemene goedkeuring van deze ambitieuzere doelstellingen in C40-steden; ze zijn eerder opgenomen om steden en andere belanghebbenden een reeks referentiepunten te bieden om over na te denken bij het overwegen van verschillende alternatieven voor emissiereductie en stedelijke visies op de lange termijn.
Maar deze paragraaf, die waarschijnlijk in het verslag was opgenomen om klaar te staan voor het geval er een reactie zou komen, lijkt rechtstreeks in tegenspraak met de betekenis van “gewenst doel”.
Het doel om vlees, zuivel en persoonlijke voertuigen tegen 2030 uit te bannen “is gebaseerd op een toekomstvisie van hulpbronnenefficiënte productie en verreikende veranderingen in consumentengedrag“, zegt het rapport – iets wat de auteurs van het rapport duidelijk hopen te bereiken.
Als dat niet hun doelen waren, zouden ze ze niet als ‘ambitieuze doelen’ hebben bestempeld.
Zoals gemeld, heeft de burgemeester van New York, Eric Adams, in overeenstemming met de 2030-doelstellingen van C40-steden aangekondigd dat de stad limieten zal invoeren voor vlees- en zuivelconsumptie in stadsfaciliteiten zoals scholen en gevangenissen.
Ondertussen heeft Groot-Brittannië de verkoop van nieuwe benzine- of dieselvoertuigen na 2030 verboden, en heeft Frankrijk korteafstandsvluchten verboden “om de CO2-uitstoot te verminderen”.
In 2020 onthulde het World Economic Forum (dat de C40-steden op zijn website prijst ) ‘The Great Reset’, dat tot doel heeft de Covid-pandemie te gebruiken als springplank voor een wereldwijde reset van de samenleving om zogenaamd de klimaatverandering aan te pakken.
Deze reset heeft echter veel meer te maken met sociale controle dan met klimaat. Als het financierskapitaal echt om het milieu zou geven, zouden ze geen privéjets charteren of enorme, energieverslindende herenhuizen bezitten aan de kust van Californië, waarvan klimaatfanaten voorspellen dat ze binnenkort onder water zullen komen te staan.
