Vrije en eerlijke verkiezingen? Die zijn zo 20e eeuws
september 20, 2023
Mocht u het
gemist hebben, 13 september was de grote dag – de gelegenheid van de jaarlijkse
“Staat van de Europese Unie” toespraak door de voorzitter van de Europese
Commissie, Ursula van der Leyen. Of u nu voor haar gestemd hebt of niet – nee,
vergeet dat maar; tenzij u lid bent van de Europese Commissie, die haar
voorzitter benoemt, of van het Europees Parlement, dat de keuze van de
Commissie bekrachtigt of verwerpt, kunt u onmogelijk ooit voor haar gestemd
hebben. Vrije en eerlijke verkiezingen door de burgers van soevereine naties?
Vergeet ze! Dat is zo twintigste-eeuws. Beseft u dan niet dat de Europese Unie
dergelijke verouderde concepten ver achter zich heeft gelaten en snel op weg is
naar een mate van internationale integratie en machtsconcentratie – in het
EU-lexicon bekend als “democratie” – waar Klaus Schwab van het World Economic
Forum jaloers op zal zijn? schrijft Bruce Bawer.
Maar voordat we naar de toespraak van Van der Leyen gaan – en naar de niet te missen reactie van Guy Verhofstadt – gaan we even terug naar het begin. U weet natuurlijk dat de zaak van de Europese eenheid een lange en nobele geschiedenis heeft. Napoleon deed zijn best om die te bewerkstelligen in het begin van de 19e eeuw. Iets meer dan een eeuw later probeerde Hitler het opnieuw. Na de Tweede Wereldoorlog wilden de Sovjets het ook proberen, maar de Westerse Geallieerden waren spelbrekers. Aan de westelijke kant van het IJzeren Gordijn ontstond echter al snel een naoorlogse beweging om de Europeanen onder één regering te verenigen, of de Europeanen zelf dat idee nu leuk vonden of niet. De naam die het nauwst met deze beweging verbonden was, was Jean Monnet, een Fransman uit Chablis wiens familiebedrijf de productie van chablis was en wiens obsessieve streven naar Europese eenheid je doet afvragen of hij niet te veel chablis dronk. Als u leest over het leven van deze wijnhandelaar, die bekend werd als de “vader van Europa”, leert u over een carrière die bestond uit een lange reeks mooi klinkende banen als internationaal adviseur, diplomaat en onderhandelaar, lidmaatschappen van verschillende commissies, comités en raden met blauwe linten en het uitbroeden van verschillende plannen, projecten en programma’s op hoog niveau. Wat u nooit tegenkomt is een verkiezing. Omdat niemand ooit voor Monnet heeft gestemd.
De andere belangrijke grondlegger van de EU, Robert Schuman – die in
Luxemburg werd geboren en de Duitse nationaliteit had, maar Frans staatsburger
werd toen zijn voorouderlijk vaderland Elzas-Lotharingen na de Eerste
Wereldoorlog in andere handen overging (wat misschien wel het ultieme Europese
verhaal is) – was wel degelijk actief in de verkiezingspolitiek en diende na de
Tweede Wereldoorlog als premier van Frankrijk en vervolgens als minister van
Buitenlandse Zaken. In zijn verkooppraatje voor wat de EU zou worden, erkende
Schumann de tekortkomingen van de feodale systemen, imperia en utopische dromen
uit het verleden, maar hij beweerde dat het mogelijk was om de recente “botsing
van nationaliteiten en nationalisme” (d.w.z. de oorlog) te overstijgen en een
herhaling ervan te voorkomen door de volkeren van Europa onder de paraplu van
één enkele “supranationale associatie” te brengen, die de nationale identiteiten
zou “beschermen” (wat dat ook moge betekenen), terwijl zij de taak op zich nam
om, nou ja, dingen te besturen. Hoe, zult u zich afvragen, zouden de mensen
hierin een rol spelen? Welk volk? U bedoelt het gepeupel?
In het begin was de eenheid natuurlijk los. De Europese confederatie
ging voornamelijk over het coördineren van de staal- en kolenproductie. En om
de handel te vergemakkelijken. Maar de droom was vanaf het begin altijd veel
groter dan dat, ook al was het aantal dromers klein. Heel weinig gewone
West-Europese burgers wilden een volledige revisie van de politieke structuren
van hun continent. En waarom zouden ze? Ze hadden net een epische, bloedige
oorlog gewonnen tegen een dictator die hen tot slaaf wilde maken. In het oosten
konden ze een uitstekend voorbeeld van een “supranationale associatie” zien in
de vorm van de Sovjet-Unie, en dat was geen fraai gezicht. Voor hen was de
Tweede Wereldoorlog in ieder geval geen “botsing tussen nationaliteiten”
geweest – het was het resultaat van een poging van Adolf Hitler om met geweld
te doen wat Monnet en Schuman nu met een volmacht wilden doen. Waarom zouden de
Europeanen, na gevochten te hebben om hun vrijheden en nationale soevereiniteit
terug te krijgen, deze in vredesnaam willen afstaan aan een supranationale
entiteit waarvan de architecten de ambitie hadden om er een hyperstaat van te
maken – en waarvan de leiders veilig geïsoleerd zouden zijn van elke
mogelijkheid om door het electoraat verwijderd te worden?
Ah, “electoraat”! Zo’n vreemd woord. Ja, ook wij Amerikanen gaan
tegenwoordig gebukt onder een politiek establishment dat onverschillig staat
tegenover onze grondwet, kiezers als een last ziet, tegenstanders opsluit in
naam van “het redden van onze democratie” en (onder het mom van
klimaatverandering) de bewegingsvrijheid probeert te beperken. Maar de EU was
vanaf het begin bedoeld als niets meer of minder dan een politiek van de
elites, door de elites, en voor de elites – een grote sprong terug naar een
tijd vóór de door Amerika geïnspireerde ontwikkelingen van de afgelopen paar
eeuwen, een tijd waarin niemand ooit van individuele vrijheid had gehoord, een
tijd waarin onwetende lijfeigenen op het landgoed werden opgesloten en machtige
edelen vanaf de borstweringen van hun kastelen op hen neerkeken. Helaas is het
enige echte probleem voor de elitaire mensen die door elkaar op machtige
posities in de EU zijn benoemd, dat ze nog niet machtig genoeg zijn. Brexit was
een domper. Het verzet van landen als Polen en Hongarije tegen gezaghebbende
EU-richtlijnen is vervelend. En de occasionele weigering van bijna alle leden
om pronto te gehoorzamen kan verontrustend zijn voor een would-be absolute
despoot.
Dat brengt ons bij von der Leyen’s “Staat van de Europese Unie” toespraak. Naast klagen dat kleine bedrijven moeilijkheden veroorzaken (nou ja, ze is tenminste eerlijk over dit vooroordeel), boeren bedanken voor hun bijdragen aan het algemene welzijn van de EU (terwijl ze niets zegt over de totale oorlog van de EU tegen familieboerderijen), kritiek leveren op de “polarisatie” in Europa (met andere woorden: kop dicht en gehoorzamen), en beloven om Oekraïne te steunen in zijn oorlog tegen Rusland “zo lang als nodig is”, riep von der Leyen op tot zowel “uitbreiding” van de EU als “verdieping van de integratie” ervan. Met andere woorden, zoals menig Europese Führer voor haar, wil ze groeiende macht uitoefenen over een groeiend rijk. En wie verdient dat meer, zou je je kunnen afvragen? Von der Leyen, weet u wel, is de dochter van niemand minder dan Ernst Albrecht, door Wikipedia beschreven als “een van de eerste Europese ambtenaren” – met andere woorden, een van de eerste politici in Europa die spong op wat later de EU-salaristrein zou worden en carrière maakte als een Brusselse apparatsjik. Van haar vaders kant stamt Van der Leyen af van een lange lijn rijke katoenhandelaren; haar man stamt op zijn beurt af van een lange lijn rijke zijdehandelaren. Het is fascinerend om te lezen over de ene na de andere machtigste EU-ambtenaar om te ontdekken hoeveel van hen zo’n blauwbloedige achtergrond hebben en hoe weinigen uit arbeiders- of middenklasse gezinnen komen, zoals Margaret Thatcher en Geert Wilders en Viktor Orbán en Silvio Berlusconi. Dankzij de EU zijn de afstammelingen van de elites van lang geleden de elites van vandaag.
Toegegeven, von der Leyen’s “Staat van de Europese Unie” toespraak was
relatief beschaafd. Of misschien was het gewoon doodsaai, zoals zoveel
EU-toespraken. Maar het werd gevolgd door iets dat alleen maar een uitbarsting
genoemd kan worden – of, oké, een tirade, een scheldkanonnade, een driedubbele
dosis bombast – door Guy Verhofstadt, de voormalige premier van België en lid
van het Europees Parlement sinds 2009. Verhofstadt, die “medevoorzitter is van
de Raad van Bestuur van de Conferentie over de toekomst van Europa” en
“rapporteur is voor het verslag over de voorstellen van het Europees Parlement
voor de wijziging van de EU-Verdragen”, is wat in EU-kringen bekend staat als
een “federalist” – dat wil zeggen iemand die wil dat de naties van Europa hun
soevereiniteit volledig overdragen aan van der Leyen & co. Terwijl hij zijn
parlementaire collega’s toesprak op een toon van uitgesproken urgentie,
waarschuwde Verhofstadt dat, hoewel de prestaties van de EU tot nu toe
“diepgaand” zijn geweest, haar voortbestaan en groei bedreigd worden door
verschillende ontwikkelingen. Eén daarvan is “de opkomst van autocraten” –
waarmee hij uiteraard (en hilarisch) de zeer populaire gekozen leiders van
Hongarije en Polen bedoelt, die er op staan om de werkelijke belangen van hun
respectieve electoraat te behartigen, waardoor ze een last zijn voor
Verhofstadt en de andere aspirant (en ongekozen) tirannen in Brussel. Ook
bedreigend voor de groei van de EU zijn volgens Verhofstadt de “Eurosceptici” –
met andere woorden, de Europeanen die erkennen dat de EU een middel is om hen
hun fundamentele rechten als burgers van vrije en soevereine staten te
ontnemen.
Deze en andere problemen, aldus Verhofstadt, “vormen een ernstige bedreiging voor onze democratieën en het Europese project.. In EU-taal betekent elke verwijzing naar “bedreigingen voor de democratie” natuurlijk, net als in de retoriek van de Amerikaanse Democratische Partij, “bedreigingen voor onze onbetwiste autoriteit”. (Merk op hoe, zoals altijd in Brussel en Straatsburg, “democratie” en “het Europese project” in wezen als synoniemen worden behandeld, terwijl “het Europese project” in feite van nature een existentiële bedreiging vormt voor echte democratie). Verhofstadt betoogde dat de behoefte aan een sterke en geïntegreerde EU groter is dan ooit, omdat een terugkeer van Donald Trump in het Witte Huis het noodzakelijk zou maken dat de EU onafhankelijk op het wereldtoneel optreedt. (Zo doet een ongekozen, inspiratieloze Europese technocraat neerbuigend tegen een Amerikaanse president die massale publieke steun geniet en die overigens de internationale vrede en veiligheid heeft verbeterd – een prestatie die EU-leiders zoals Verhofstadt altijd oneerlijk aan de EU toeschrijven).
En wat te doen aan de bedreigingen voor de groei van de EU? Na het
spuien van een bootlading van de gebruikelijke retoriek over de noodzaak om te
bouwen aan “een betere toekomst voor Europa” en om “een radicale visie voor een
verenigd Europa gebaseerd op herbevestigde waarden” te promoten, kwam
Verhofstadt ter zake: de EU moet de macht krijgen om haar eigen buitenlands
beleid te formuleren en te voeren. En hoe bereiken we dat? Simpel: de EU moet
verder gaan dan de huidige structuur, die vereist dat belangrijke
beleidsinitiatieven van de Europese Raad door alle lidstaten van de EU moeten
worden goedgekeurd. “Unanimiteitsbesluitvorming,” benadrukte Verhofstadt, “moet
voor eens en altijd afgeschaft worden.” Kortom, om de EU vooruit te helpen,
moeten de lidstaten nog meer van hun soevereine autoriteit worden beroofd, punt
uit. Dit zou bijvoorbeeld betekenen dat Europeanen in een oorlog kunnen worden
betrokken waar de leden van hun eigen nationale wetgevende macht nooit voor
hebben gestemd – en waar ze overigens unaniem en fel tegen kunnen zijn geweest.
Verhofstadt merkte op dat
de EU, die nu 27 leden telt, binnenkort misschien wel tot 35 leden zal
uitbreiden en vroeg: “Kunt u zich een Europa met 35 leden voorstellen zonder de
Commissie te hervormen en met behoud van de unanimiteitsregel? Totaal
onwerkbaar!” Toen hij zijn climax bereikte, verklaarde Verhofstadt – nu
schreeuwend, zwaaiend met zijn arm, bijna trillend – met voelbare ergernis dat
het enige “echte probleem” van de EU op dit moment is dat “lidstaten aarzelen
om nieuwe soevereiniteit en bevoegdheden aan de Europese Unie over te dragen!
En we weten allemaal dat de enige uitweg uit deze crisis een nieuwe overdracht
van bevoegdheden aan de Europese Unie en de Europese instellingen is!”
Het is al opvallend genoeg om deze zinnen zwart op wit te lezen.
Maar bekijk ze
eens op X (voorheen Twitter). Als de venijnige manier
waarop Verhofstadt zich gedraagt en zijn agressieve lichaamstaal u doen denken
aan een Europese orator uit de vorige eeuw, dan bent u niet de enige. Dit,
dames en heren, is de kogel die het Verenigd Koninkrijk heeft ontweken door uit
de EU te stappen, hoe langdurig en rommelig dat ook mag zijn (niet dat de
mensen in Westminster de Britse publieke opinie tegenwoordig veel beter
vertegenwoordigen dan de Britse leden van het Europees Parlement van voor de
Brexit ooit deden). Voor Amerikanen is de aanblik van Verhofstadt in actie een
levendig beeld van het soort naakte machtswellust die schuilgaat achter de
saaie, lege gezichten van onze eigen D.C. moeraswezens – en een onweerstaanbare
herinnering dat we beter iets kunnen doen voordat we in dezelfde trieste mand
belanden als die arme 'deplorables' aan de overkant van de plas.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
