april 18, 2023 3485 16
Als u deze column leest, is de kans groot dat u al weet hoe krankzinnig onze samenleving is. Misschien besefte u voor het eerst dat er iets grondig mis was met onze wereld toen u de discrepantie opmerkte tussen wat de meeste mensen werkelijk geloven – dat JFK werd vermoord als gevolg van een samenzwering, bijvoorbeeld – en wat er van u wordt verwacht in de “geciviliseerde” samenleving – namelijk dat de Warren Commission de zaak tot op de bodem heeft uitgezocht en dat iedereen die haar bevindingen in twijfel trekt een gekke samenzweringstheoreticus is, schrijft James Corbett.
Of misschien viel het kwartje toen u ex-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright in 60 Minutes hoorde verklaren dat de dood van een half miljoen Iraakse kinderen tijdens de campagne van het ministerie van Buitenlandse Zaken tegen Saddam Hoessein “het waard was”.
Of misschien begon u, net als vele miljoenen anderen over de hele
wereld, zich af te vragen of onze samenleving wel normaal was toen u de waanzin
van de afgelopen drie jaar zag, toen regeringen mensen in hun huizen opsloten
en de armsten onder ons aan de hongerdood onderwierpen en miljarden mensen tot
nooit eerder toegepaste medische ingrepen dwongen in naam van de
“volksgezondheid”.
Ook ik heb mijn eigen momenten van bewustwording gehad. En terwijl ik de
frustratie voel die voortkomt uit het besef hoe ziek en verwrongen de wereld
kan zijn, moet ik vaak denken aan de beroemde
opmerking van Jiddu Krishnamurti: “Het is geen maatstaf
voor gezondheid om goed aangepast te zijn aan een diep zieke samenleving.”
Maar ik heb ook gemerkt dat je na verloop van tijd gewend raakt aan de
waanzin van deze zieke maatschappij. Je begint het zelfs te verwachten.
Natuurlijk liegen politici altijd tegen het publiek.
Natuurlijk denken machthebbers er niet over na om duizenden van hun
medeburgers te vermoorden – laat staan miljoenen in het Midden-Oosten – om hun
doelen te bereiken.
Natuurlijk verzinnen ze een valse zwendel om hun bioveiligheidsstaat in
te luiden en natuurlijk heeft het niets te maken met het gezond houden van
mensen.
In feite, als je eenmaal door de leugens heen ziet en beseft hoe diep
ziek onze samenleving is geworden, blijkt dat het niet meer de grote dingen
zijn die je schokken. Het zijn de kleine dingen.
© James Corbett
Zoals het bord hierboven. Het hangt boven het urinoir in de toiletruimte
van mijn stamcafé en het is een veelvoorkomend bord in mannentoiletten hier in
Japan. Het spoort de lezer aan om “een stap vooruit” te zetten, want zelfs hier
in Japan, ondanks de reputatie van
Japan voor obsessieve netheid, kunnen mannen soms onvoorzichtig zijn en het
urinoir missen. Dat was echter niet wat mijn aandacht trok.
Nee, wat mij opviel aan dit bord was de verwijzing naar “SDGs: GOAL.6”.
Toegegeven, de meeste mensen in Japan zouden geen twee keer nadenken over dit
verzoek. Maar voor mij was het een van die kleine maar ongelooflijk scherpe
herinneringen aan de ziekte van onze samenleving.
Voor degenen die het thuis niet bijhouden, “SDG’s” staat voor
“Sustainable Development Goals”, de “transformatieve doelen en doelstellingen”
die de VN in 2015 op de wereld losliet als
onderdeel van haar “2030 Agenda voor Duurzame
Ontwikkeling“. Met name doelstelling 6 belooft “de beschikbaarheid en het duurzame beheer van water en
sanitaire voorzieningen voor iedereen te waarborgen“, wat een
van die vage, onschuldig klinkende verklaringen is waarachter een veel snoodere
agenda schuilgaat van monopolisering
van hulpbronnen en bevolkingscontrole –
tirannieke doelstellingen die kenmerkend zijn voor zoveel van de SDG’s.
Elites markeren hun inzet voor de Grote Reset
Ondertussen heb ik met ontsteltenis toegekeken hoe de SDG’s steeds meer zijn binnengedrongen in het dagelijks leven hier in Japan. Het is überhaupt niet ongebruikelijk om een productadvertentie te zien met de kenmerkende gekleurde vakjes die aangeven welke SDG (of SDG’s) dat product zogenaamd bevordert (hoe tenenkrommend ook), of om reversspelden te zien met de regenboogcirkel van het SDG-logo, nu een normaal attribuut op het pak van Japanse zakenlieden.
Maar om hier een SDG te zien? Op een bord boven een urinoir? Kunnen we
echt nergens heen waar we niet worden onderworpen aan deze 2030 Agenda voor
Duurzame Slavernij-propaganda en alles van de Grote Reset/Vierde Industriële
Revolutie/neo-feodale/transmenselijke nachtmerrie die het oproept?
Misschien wel het vreemdste van allemaal is dat als ik de gemiddelde
persoon hier op deze waanzin zou wijzen, ze me zouden aankijken alsof ik de gek
ben. En als ik mijn standpunt zou onderbouwen met de hoeveelheden gedocumenteerde
informatie over de perverse aard van deze door de VN gesteunde globalistische
agenda – de informatie in talloze documentaires en podcasts en interviews en
artikelen over dit onderwerp – zou ik ongetwijfeld nog gekker overkomen.
“Wat is het probleem? Het is maar een teken.”
Wat blijkt, het teken is inderdaad een teken. Een teken dat onze
samenleving in feite lijdt aan de gevolgen van een geestesziekte.
Onze (wan)leiders zijn psychopaten
Tony Blair, Dick Cheney en Hillary Clinton
Het zijn “meedogenloze roofdieren die charme, intimidatie en, indien
nodig, impulsief en koelbloedig geweld gebruiken om hun doel te bereiken”.
Ze “ploegen meedogenloos hun weg door het leven en laten een breed spoor
achter van gebroken harten, verbrijzelde verwachtingen en lege portemonnees”.
Ze hebben “geen gevoelens van schuld of wroeging, wat ze ook doen, geen
beperkend gevoel van zorg voor het welzijn van vreemden, vrienden of zelfs
familieleden.”
Heb ik het over politici? Technocraten? Miljardair
“filantrokapitalisten”? Royalty’s? Captains of industry?
Natuurlijk heb ik het daar over. Maar ik heb het ook over psychopaten.
We weten allemaal wat een psychopaat is, althans dat denken we. Het zijn
kettingzaag zwaaiende, gestoorde seriemoordenaars, zoals Leatherface uit The
Texas Chainsaw Massacre. Of het zijn met messen zwaaiende, gestoorde
seriemoordenaars, zoals Buffalo Bill uit The Silence of the Lambs. Of het zijn
zuurspuitende, kapelbloem dragende, gestoorde seriemoordenaars, zoals The Joker
uit Batman.
Maar als dat is waar we aan denken als we aan een psychopaat denken,
zijn we weer eens het slachtoffer van de voorspellende programmeurs van
Hollywood, die ons begrip van de werkelijkheid niet construeren op basis van
werkelijke, geleefde ervaringen, maar op basis van fictieve personages die door
schrijvers zijn bedacht en op een scherm geprojecteerd.
In de echte wereld zijn psychopaten een deel van de
bevolking zonder geweten. De overgrote
meerderheid van ons, die wel een geweten heeft en ervan uitgaat dat het
innerlijke leven van de meeste mensen grotendeels vergelijkbaar is met dat van
ons, ziet niet wat deze vreemde mentale toestand inhoudt.
In The Sociopath Next Door laat
Dr. Martha Stout, een klinisch psychologe die een groot deel van haar carrière
aan dit onderwerp heeft gewijd, zien wat de afwezigheid van een geweten
werkelijk betekent door haar lezers uit te nodigen deel te nemen aan deze oefening:
Stel je voor – als je kunt – dat je geen geweten hebt, überhaupt geen
geweten, geen gevoelens van schuld of wroeging, wat je ook doet, geen beperkend
gevoel van bezorgdheid over het welzijn van vreemden, vrienden of zelfs
familieleden. Stelt u zich eens voor dat u zich in uw hele leven niet hoeft te
schamen, ongeacht welke egoïstische, luie, schadelijke of immorele handeling u
hebt verricht. En stel u voor dat het begrip verantwoordelijkheid u onbekend
is, behalve als een last die anderen zonder meer lijken te aanvaarden, als
goedgelovige dwazen. Voeg aan deze vreemde fantasie het vermogen toe om voor
andere mensen te verbergen dat uw psychologische samenstelling radicaal
verschilt van die van hen. Omdat iedereen eenvoudigweg aanneemt dat het geweten
universeel is onder de mensen, is het verbergen van het feit dat u gewetenloos
bent bijna moeiteloos. U wordt niet
van uw verlangens afgehouden door schuld of schaamte, en u wordt door anderen
nooit aangesproken op uw kilheid. Het
ijswater in uw aderen is zo bizar, zo volledig buiten hun persoonlijke
ervaring, dat ze zelden zelfs maar gissen naar uw toestand.
De mogelijkheden tot manipulatie, bedrog, geweld en vernietiging die
deze aandoening met zich meebrengt, zouden nu wel duidelijk moeten zijn. En
inderdaad, zoals een aantal boeken van psychologen en onderzoekers die
psychopathie bestuderen – van Howard Cleckley’s baanbrekende werk uit
1941, The Mask
of Sanity, tot Robert Hare’s populaire boek, Without
Conscience, tot Andrew Lobaczewski’s uit de vuilnisbak van de
geschiedenis gered door een onafhankelijke uitgeverij opus, Political Ponerology –
hebben door de jaren heen herhaaldelijk geprobeerd het publiek te waarschuwen
dat psychopaten bestaan, dat ze ongeveer 4% van de bevolking uitmaken en dat
ze verantwoordelijk
zijn voor veel van de ellende in onze samenleving.
Dus hoe weten we wie een psychopaat is? Dat is, zoals u zich kunt
voorstellen, een zeer omstreden vraag. Hoewel er verschillende biomedische
verklaringen voor de aandoening zijn geopperd – bijvoorbeeld disfunctie van
de amygdala en de ventromediale prefrontale cortex – en er de afgelopen halve
eeuw tientallen
onderzoeken zijn gedaan naar de relatie tussen
hersenfysiologie en psychopathie, wordt psychopathie meestal gediagnosticeerd
aan de hand van de Psychopathy Checklist, Revised, beter bekend als de PCL-R.
Ontworpen door Robert Hare – de meest invloedrijke psychopathie
onderzoeker van de afgelopen halve eeuw – omvat de PCL-R onder andere een
semi-gestructureerd interview waarin een persoon wordt getest op 20
persoonlijkheidskenmerken en geregistreerde gedragingen,
van “egocentrisme/groot gevoel van eigenwaarde” tot “pathologisch liegen en
bedriegen” tot “gebrek aan wroeging of schuld” tot “vroege gedragsproblemen”.
Hoewel geen van deze persoonlijkheidskenmerken op zichzelf een indicatie
zijn van psychopathie, wordt de aanwezigheid van een bepaald aantal ervan (wat
overeenkomt met een score van 30 of hoger op de PCL-R test) gebruikt om de
diagnose te stellen.
Dus, hoe zou uw gemiddelde politicus scoren op deze test? Laten we eens
kijken.
Egocentrisme / grandioos gevoel van eigenwaarde? Check.
Pathologisch liegen en bedriegen? Check.
Bedrog / gebrek aan oprechtheid? Check.
Gebrek aan wroeging of schuld? Check.
Hardvochtig / gebrek aan empathie? Check.
Parasitaire levensstijl? Is dat niet de definitie van een carrière
politicus?
Vroegtijdige gedragsproblemen? Check.
(Eigenlijk komt deze rechtstreeks uit het
boek van Stout … maar haar verhaal over de jongen die zijn
“Star-Spangled Banner” rotjes in hun doos met schedel-en-kruisbeenderen
gebruikt om kikkers op te blazen, is slechts een “samengesteld” geval dat
natuurlijk niet bedoeld is om iemand in het bijzonder voor te stellen).
Ik zou kunnen doorgaan, maar u krijgt het idee.
Om eerlijk te zijn, een lijst van geïsoleerde voorbeelden van dergelijk
gedrag van politici is niet genoeg om iemand als psychopaat te diagnosticeren
en zou u op zichzelf nergens van moeten overtuigen. Evenmin moet u overtuigd
worden door de psychologen die hun professionele mening hebben gegeven over
politici die ze zelf niet hebben onderzocht – zoals neuropsycholoog Paul Broks,
die in 2003 speculeerde of Tony Blair “een plausibele psychopaat” was, of
professor in de psychologie David T. Lykken, die in het Handbook of Psychopathy
niet alleen stelt dat Stalin en Hitler hoogfunctionerende psychopaten waren,
maar dat Lyndon B. Johnson “een
voorbeeld was van dit syndroom“.
Is het dan eerlijk om te vermoeden dat psychopaten oververtegenwoordigd
zijn in de politieke klasse? Volgens Martha
Stout wel:
Ja, politici zijn vaker sociopaten dan mensen in de algemene bevolking.
Ik denk dat u geen expert op het gebied van
sociopathie/psychopathie/antisociale persoonlijkheidsstoornis zult vinden die
dit zou betwisten. . . . Dat een kleine minderheid van de mensen letterlijk
geen geweten heeft, was en is een bittere pil voor onze samenleving om te
slikken – maar het verklaart veel dingen, zoals schaamteloos bedrieglijk
politiek gedrag.
Voor wat het waard is, bepaalde leden van de Britse regering lijken het
daarmee eens te zijn. In 1982 suggereerde een
ambtenaar van het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken voor om “psychopaten
aan te werven om de orde te herstellen in het geval Engeland getroffen wordt
door een verwoestende nucleaire aanval”. En de redenering achter deze
verrassende suggestie? Het feit dat psychopaten “geen gevoelens hebben voor anderen,
noch een morele code, en meestal zeer intelligent en logisch zijn” betekent dat
ze “zeer goed zouden zijn in crisissituaties”.
De a priori argumenten voor het nut van psychopathische eigenschappen in
politieke functies zijn vrij duidelijk, maar empirische gegevens die deze
intuïtie ondersteunen zijn moeilijk te vinden. Immers, politici,
bedrijfsleiders, royals en bankiers krijgen geen PCL-R test voordat ze hun ambt
of positie aanvaarden.
Niettemin hebben een aantal onderzoekers gegevens aangedragen die de
stelling van de politieke en bedrijfspsychopathie ondersteunen. Deze omvatten:
·
Clive Boddy, een professor aan de Anglia Ruskin
University, die stelt dat “het bewijs voor het bestaan van
witteboorden-psychopaten afkomstig is van meerdere studies die psychopathie
hebben gevonden onder witteboorden-populaties”;
·
Dr. Kevin Dutton, een psycholoog van de
Universiteit van Oxford, die een standaard psychometrisch instrument gebruikte
– de Psychopathic Personality Inventory (Revised) – om een aantal huidige en
historische politieke persoonlijkheden te scoren. Hij ontdekte dat Donald
Trump, Hillary Clinton en Ted Cruz relatief hoog scoorden op de test (samen met
Winston Churchill, Adolf Hitler en Saddam Hussein);
·
Scott O. Lilienfeld, een professor in de
psychologie aan de Emery University die een onderzoek leidde naar de 43
Amerikaanse presidenten tot aan George W. Bush, waaruit bleek dat bepaalde
psychopathische persoonlijkheidskenmerken direct correleren met politiek
succes; en
·
Ryan Murphy, onderzoekshoogleraar aan de Southern
Methodist University, wiens studie uit 2018 concludeerde dat Washington, D.C.,
de hoogste prevalentie had van persoonlijkheidstrekken die overeenkomen met
psychopathie in de continentale VS (en ook vond dat de concentratie van
advocaten gecorreleerd is met de prevalentie van psychopathie in een
geografisch gebied).
Zelfs Robert Hare – die medeauteur is van één van de weinige empirische studies die
een hogere prevalentie van psychopathische karaktertrekken bevestigt onder
zakelijke professionals in managementopleidingen dan onder de algemene
bevolking – heeft gezegd dat het hem spijt dat hij het grootste deel van zijn
carrière heeft besteed aan het bestuderen van psychopaten in de gevangenis in
plaats van psychopaten in politieke en economische machtsposities. Toen hem
gevraagd werd naar deze spijt, merkte hij op dat “seriemoordenaars families ruïneren”, terwijl
“psychopaten uit het bedrijfsleven, de politiek en de religie economieën
ruïneren. Ze ruïneren samenlevingen.”
Het feit dat de belangrijkste politieke, financiële en zakelijke
machtsposities in onze samenleving worden gedomineerd door psychopaten, helpt
zeker te verklaren waarom onze samenleving zo diep ziek is als wij
niet-psychopaten weten. Voor degenen die nog steeds geloven dat onze zieke
samenleving kan worden genezen door een beroep te doen op het politieke proces,
lijkt dit het slechtst denkbare nieuws.
… Maar het is nog erger dan dat. Deze politieke psychopaten ruïneren
niet alleen samenlevingen. Ze hervormen samenlevingen naar hun eigen beeld.
Projecties van de psychopaten
In de psychologie verwijst “projectie” naar het verplaatsen van eigen
gevoelens naar een andere persoon. Zoals Psychology Today uitlegt:
De term wordt meestal gebruikt voor defensieve projectie – het
toeschrijven van de eigen onaanvaardbare driften aan een ander. Als iemand
bijvoorbeeld een leeftijdsgenoot voortdurend pest en belachelijk maakt vanwege
zijn onzekerheden, projecteert de pester zijn eigen strijd met eigenwaarde op
de ander.
Dit concept van projectie stelt ons in staat beter te begrijpen waarom
politieke psychopaten samenzweringstheoretici en politieke tegenstanders
pathologiseren: zij
projecteren hun eigen geestelijke stoornissen op hun ideologische
tegenstanders.
Maar er is nog een andere manier waarop psychopaten hun pathologie
“projecteren” op het wereldtoneel. Psychopaten maken namelijk niet alleen gebruik van hun gebrek aan
geweten om politieke of economische macht te verkrijgen. Ze gebruiken die macht
om de organisatie die ze leiden om te vormen tot een projectie van hun eigen
psychopathische neigingen.
In een gedenkwaardige
scène uit de documentaire The Corporation uit 2003 wijst
Robert Hare erop dat een bedrijf onder leiding van een psychopaat zelf als
psychopaat kan worden gediagnosticeerd. Zo worden de egocentrische en
narcistische neigingen van de psychopathische baas weerspiegeld in de
ontwikkeling van de public relations van het bedrijf. Het vermogen van de
psychopaat tot schuldloze misleiding en manipulatie van anderen komt tot uiting
in het reclame- en marketingmateriaal van het bedrijf. De bereidheid van de
psychopaat om zonder schaamte misdaden te plegen bij het nastreven van zijn
doelstellingen vindt zijn analogie in de bereidheid van het bedrijf om de wet
flagrant te overtreden. En het totale gebrek aan wroeging van de psychopaat
voor zijn misdaden wordt weerspiegeld door de cynische berekening van het
bedrijf dat boetes en straffen voor zijn illegale handelingen slechts de
“kosten van het zakendoen” zijn.
Maar de psychopaat stopt niet bij het veranderen van een organisatie in
een projectie van zijn eigen perverse persoonlijkheid. Of het nu gaat om een
bedrijf, een bank of, in het geval van een politieke psychopaat, een hele
natie, de
organisatie onder zijn controle begint uiteindelijk het karakter en het gedrag
van de werknemers of burgers onder zijn duim te veranderen.
Het idee dat psychopathische systemen niet-psychopaten kunnen laten
handelen als psychopaten druist op het eerste gezicht misschien in tegen onze
morele intuïtie. Wij redeneren dat mensen of “goede mensen” of “slechte mensen”
zijn. Ze zijn of psychopathisch of gezond. Ze zijn ofwel het type mens dat een
verschrikkelijke misdaad begaat, ofwel niet.
Het blijkt echter dat onze redenering onjuist is gebleken uit onderzoek
naar “secundaire psychopathie“.
Deze categorie van psychopathie, soms ook sociopathie genoemd, is bedoeld om
primaire psychopaten – zij die geboren worden met het “gebrek aan geweten” en
de bijbehorende neurocognitieve stoornissen waarover Hare, Stout en anderen
spreken – te onderscheiden van secundaire psychopaten, die psychopathische
trekken ontwikkelen als gevolg van de omgeving waarin ze functioneren.
Er zijn in de loop der decennia veel experimenten uitgevoerd om het
fenomeen van secundaire psychopathie te onderzoeken en hoe “goede mensen” in
situaties kunnen worden geplaatst waarin zij “slechte dingen” zullen doen, van
het schijnbaar alledaagse Asch-conformiteitsexperiment, dat aantoonde dat
mensen vaak bereid zijn om aantoonbare leugens te verkondigen en zelfs te geloven
om te voorkomen dat een groepsconsensus wordt verbroken, tot het werkelijk
schokkende Milgram-experiment, dat aantoonde dat gewone mensen kunnen worden
aangezet tot het toedienen van potentieel dodelijke schokken aan vreemden, op
voorspraak van een autoriteitsfiguur.
Maar misschien wel het meest onthullende experiment voor het begrijpen
van secundaire psychopathie is het Stanford Gevangenisexperiment.
Dit experiment uit 1971, geleid door Philip Zimbardo, professor in de
psychologie aan Stanford, bestond uit het werven van deelnemers uit de lokale
gemeenschap met een aanbod van $15 per dag om deel te nemen aan een
“psychologische studie van het gevangenisleven”. De rekruten werden vervolgens
gescreend om iedereen met psychologische afwijkingen uit te sluiten, en de resterende
kandidaten werden willekeurig toegewezen als bewakers of gevangenen en moesten
zich voorbereiden op twee weken leven in de kelder van het psychologiegebouw
van Stanford, dat was omgebouwd tot een geïmproviseerde gevangenis.
De resultaten van dat experiment zijn inmiddels berucht. Door de
deelnemers onder te dompelen in het rollenspel met realistische
verrassings”arrestaties” van de gevangenen door echte Palo Alto politieagenten,
ontaardde de oefening al snel in een studie in wreedheid. De gevangenis”bewakers”
bedachten al snel meer en meer sadistische manieren om hun autoriteit over de
“gevangenen” te laten gelden, en twee van de studenten moesten in de eerste
dagen van de beproeving uit de gevangenis worden “vrijgelaten” vanwege de
mentale stress die het hen had bezorgd. Het experiment werd al na zes dagen
afgebroken, waarbij de onderzoekers vaststelden dat zowel de gevangenen als de
bewakers “pathologische reacties” op de nagebootste gevangenissituatie hadden
vertoond.
Hoe kon dit gebeuren? Hoe zijn anders gemiddelde, gezonde jonge mannen
in minder dan een week tijd in een dergelijke barbaarsheid vervallen? In zijn
boek The
Lucifer Effect: How Good People Turn Evil, waarin dat onderzoek
en de daaropvolgende decennia van onderzoek naar de psychologie van het kwaad
worden gedocumenteerd, denkt Zimbardo na over hoe een systeem de pathologieën
kan weerspiegelen van degenen die het hebben gecreëerd en hoe het op zijn beurt
individuen kan beïnvloeden om slechte daden te plegen: “Tenzij we gevoelig
worden voor de werkelijke macht van het systeem, die steevast verborgen is
achter een sluier van geheimzinnigheid, en zijn eigen regels en voorschriften
volledig begrijpen, zal gedragsverandering van voorbijgaande aard zijn en een
situatieverandering illusoir.”
De ware betekenis van deze les werd drie decennia later gevoeld, toen de
VS begonnen met de detentie van gevangenen in de Abu Ghraib-gevangenis in Irak.
Het fysieke, psychologische en seksuele misbruik van gevangenen in Abu Ghraib
kwam in april 2004 onder de aandacht van de wereld, toen grafische beelden van
de mishandelingen voor het eerst in de Amerikaanse media werden gepubliceerd.
Opnieuw begon het publiek zich af te vragen hoe de anders zo gewone
jonge Amerikaanse mannen en vrouwen die als militaire politiebewakers aan de
gevangenis waren toegewezen, zulke ongelooflijk sadistische daden konden
verrichten.
Die vraag werd deels beantwoord door het rapport van
de Senate Armed Services Committee over de mishandelingen in Abu Ghraib. Het
rapport beschrijft de goedkeuring door de toenmalige minister van Defensie
Donald Rumsfeld van een verzoek om “agressieve ondervragingstechnieken” toe te
passen op gedetineerden, waaronder stressposities, uitbuiting van angsten van
gedetineerden (zoals angst voor honden) en waterboarding. Er wordt verteld hoe
Rumsfeld een handgeschreven notitie toevoegde aan de aanbeveling van het
verzoek om het gebruik van stressposities op gevangenen te beperken: “Ik sta
8-10 uur per dag. Waarom is het staan beperkt tot 4 uur?” En het veroordeelt
Rumsfeld voor het creëren van de voorwaarden waardoor zijn goedkeuring zou
kunnen worden geïnterpreteerd als een carte blanche om gevangenen te martelen:
“Minister Rumsfeld gaf toestemming voor de technieken zonder blijkbaar
schriftelijke richtlijnen te geven over hoe ze moesten worden toegepast.”
Het hoeft dus niet te verbazen dat Donald Rumsfeld, zoals zelfs een
vluchtig onderzoek van zijn carrière zal aantonen, verschillende van de
persoonlijkheidstrekken op de PCL-R checklist vertoonde, waaronder pathologisch liegen en
bedriegen, hardvochtig
gedrag en het niet aanvaarden van
verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden.
Het verband tussen het Stanford Gevangenisexperiment en de
gebeurtenissen in Abu Ghraib ontsnapte niet aan de aandacht van onderzoekers.
Het zogenaamde “Schlesinger-rapport”
over mishandeling van gedetineerden bevatte een hele bijlage waarin het
Stanford-experiment werd beschreven en wat daaruit bleek over hoe secundaire
psychopathie kan worden opgewekt bij mensen die in een systeem of instelling
werken.
Ook het verband tussen Stanford en Abu Ghraib ontsnapte niet aan de
aandacht van het publiek. Na de onthulling van de mishandelingen in Abu Ghraib
in 2004 explodeerde het verkeer op de Stanford Prison Experiment website tot
250.000 views per dag.
Wat de meeste mensen echter niet weten, is dat de financiering van het
Stanford Prison Experiment afkomstig was van het Office of Naval Research, dat
een subsidie
verstrekte “om antisociaal gedrag te bestuderen”. Het lijkt
erop dat de militaire psychopaten wel degelijk lering hebben getrokken uit dat
experiment – en ze vervolgens prompt hebben bewapend.
Hoe dan ook, hoewel niets in deze experimenten of onderzoeken iemand
vrijpleit van de slechte daden die hij heeft begaan, schijnen deze bevindingen
een licht op het probleem van secundaire psychopathie.
Hoeveel van de waanzin van onze samenleving is een projectie van de
psychopaten die haar besturen?
Geregeerd door waanzinnigen
Op dit punt in ons onderzoek zijn we tot een even verrassende als onmiskenbare
conclusie gekomen: wij worden geregeerd door waanzinnigen en omdat wij leven en
werken onder hun waanzinnige controlesystemen, lopen wij het risico zelf
waanzinnig te worden.
Erger nog, de afgelopen jaren van COVID-gekte hebben ons laten zien dat
de politieke psychopaten hun wapens van psychologische controle perfectioneren
en dat een groot percentage van het publiek meer dan gelukkig is om de
handhavers te zijn van de bioveiligheidsgevangenisstaat.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/normaal-zijn-in-een-krankzinnige-samenleving/
