rsz lara loganVelen hebben niet door dat we op dit moment al leven in een Orwelliaanse maatschappij waar de censuur ongekende vormen aanneemt.

We worden misleid en bedrogen door onze leiders en beseffen niet dat overal in de Westerse wereld het licht zal uitgaan.


Soms hoor je hele wijze woorden die diepe indruk maken en je aanzetten tot nadenken.

Dat is ook het geval met de volgende toespraak van de bekende journaliste Lara Logen. Een toespraak die eigenlijk iedereen zou moeten horen.

Zo zegt zij onder andere het volgende:

We leven in het tijdperk van de informatieoorlog, waarin propaganda niet zomaar een wapen is, maar het hele strijdveld. Dit is een oorlog om onze geest die wordt geholpen door geavanceerde technologie, en we zijn hier nog nooit geweest in de hele menselijke geschiedenis.

Dit is een moment waarop wij als journalisten verenigd zouden moeten staan en ongeacht de politiek zouden moeten vechten voor de waarheid en voor vrijheid. Toch hebben we nog niet zo lang geleden toegestaan dat een van de onzen, Tucker Carlson, werd gebrandmerkt als een verrader, alleen maar omdat hij zijn werk deed.

In feite waren er veel zogenaamde journalisten die de aanval tegen Tucker aanvoerden en hem beschuldigden van verraad om het simpele feit dat hij de president van Rusland, Vladimir Poetin, interviewde.

En voor zover ik weet, was er geen enkele gevestigde media-instelling die zijn stem liet horen. Dit was meer dan een politiek gemotiveerde aanval op één man. Het was verraad aan de meest heilige principes van een vrije pers.

En mijn collega's in de media weten dat dit waar is, wat ze ook zeggen. Mijn angst is dat het ze niet meer kan schelen of dat ze de morele moed missen om eerlijk te zijn, ook tegenover zichzelf.

Ik heb op het hoogste niveau van de media gewerkt als fulltime correspondent voor sixty minutes, chef buitenlandcorrespondent voor CBS News, chef buitenlandcorrespondent voor CBS News, dat zestien jaar lang mijn thuis was.

En als journalist heb ik aan tafel gezeten met wereldleiders, massamoordenaars en terroristen. En ik heb mensen aan beide zijden van het gangpad ter verantwoording geroepen. Ik heb lijden gezien en ik heb het kwaad onder ogen gezien en ik heb door het vuur van de hel gelopen op afgelegen slagvelden.

Ik heb mijn eigen dood onder ogen gezien door de handen van een menigte van zo'n 200 mannen in Egypte, toen ik werd verkracht, sodomized en bijna doodgeslagen terwijl ik een opdracht uitvoerde voor het programma 60 minutes.

En toch ben ik al bijna tien jaar doelwit en valselijk gebrandmerkt en beschuldigd van veel dingen die ik niet heb gedaan. Ze hebben mijn werk, mijn karakter, mijn geestelijke gezondheid en mijn huwelijk aangevallen. En ik ben niet alleen. We zijn met velen. En we zullen niet opgeven, en we zullen niet toegeven.

Aan degenen die het idee van vrije meningsuiting in Amerika en over de hele wereld willen censureren. Mediabedrijven, instellingen en scholen voor journalistiek hebben ons allemaal in de steek gelaten.

En te lang hebben we toegestaan dat non-profitorganisaties zich voordeden als onpartijdige mediawaakhonden, terwijl ze in feite niet veel meer zijn dan goedbetaalde politieke propagandisten en moordenaars wier enige bestaansreden is om iedereen te vermorzelen die hen in de weg staat.

En samen met hen, de lang gekoesterde en gekoesterde ideeën van vrije meningsuiting, vrij denken en vrije geesten. Dit is een bloedsport voor hen, hun politieke bondgenoten en hun marionettenmeesters.

Ze weten hoe ze een journalist moeten doden zonder hem te vermoorden. We noemen het cancelcultuur. In werkelijkheid is het een doodvonnis. En ze komen ermee weg omdat ze informatie domineren.

Sommigen zijn sterk genoeg om te overleven, maar slechts enkelen zoals Glenn Greenwald, Tucker Carlson, Matt Taibbi, slechts enkelen zoals zij zijn in staat om grotere hoogten te bereiken en te gedijen.

Deze non-profitorganisaties waar ik het over heb, maken deel uit van een uitgebreid censuurnetwerk dat ook overheidsinstanties omvat. Ze gebruiken misleiding om hun acties te maskeren met verheven doelen, zoals het voorkomen van de verspreiding van verkeerde informatie, desinformatie en haatzaaiende taal.

Ze gebruiken zinnen als het beschermen van de democratie. En vergis je niet, woorden zijn belangrijk. De media werken samen met overheidsinstanties en agenten om het informatieve slagveld te censureren en vorm te geven om bepaalde acties te rechtvaardigen.

Bijvoorbeeld wanneer de president van de Verenigde Staten de niet-gevaccineerden bedreigt en zegt dat ze geduld met hen beginnen te verliezen en hen ervan beschuldigt dat ze gemeenschappen in gevaar brengen.

Zijn woorden zijn bedoeld om haat, censuur en intimidatie te rechtvaardigen. En wanneer de vice-president 6 januari, 9/11 en Pearl Harbor met elkaar vergelijkt, is dat een voorwendsel om de oppositie het zwijgen op te leggen en de bewapening van het rechtssysteem te rechtvaardigen.

We zijn al getuige van een andere vormgevende operatie om de uitkomst van de verkiezingen van 2024 te beïnvloeden. Deze keer met de valse bewering dat als één van de partijen wint, dit het einde van de democratie zal betekenen.

Deze leugen is bedacht om een bepaalde uitkomst te garanderen en om de vrijheid van meningsuiting voor de zoveelste keer te saboteren. Belastinggeld van hardwerkende Amerikanen wordt buiten Amerika uitgedeeld door aannemers onder het Office of Transition Initiatives bij USAID of het State Department Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor.

Deze aannemers, waarvan velen ideologische fanatiekelingen zijn die niet eens overheidsfunctionarissen van de VS zijn, verdienen vaak meer dan een kwart miljoen dollar per jaar en vallen buiten het bereik, senator, van uzelf en commissies zoals deze.

Ze geven belastinggeld aan programma's die worden vormgegeven door zeer partijdige NGO's die zich verschuilen achter termen als interreligieuze dialoog terwijl ze in feite moslimscholen financieren die islamitische terroristen opleiden zoals ze in Maleisië hebben gedaan. Een ander voorbeeld is Humanist International.

Via hen financiert het ministerie van Buitenlandse Zaken beurzen voor atheïsme die actief een atheïstisch verdedigingsnetwerk in Nepal cultiveren. Dit is niet alleen om religie aan te vallen en buitenlandse politiek te manipuleren. Het is een aanval op vrije meningsuiting, geloof en God.

Hoewel propaganda en censuur niet nieuw zijn, betekent technologie een ongekende macht en reikwijdte in de handen van enkelen. Bedrijven als Facebook, Instagram en Google hebben, zoals je vandaag al vaak hebt gehoord, monopoliemacht kunnen vergaren.

En als gevolg daarvan bereiken ze niet alleen elke seconde van de dag miljarden mensen over de hele wereld, ze hebben ook absolute controle over wat we zien en wat we horen. Stel je die instrumenten eens voor in de handen van Lenin, Stalin, Mao, Hitler.

Toen ik meer dan vijfendertig jaar geleden journalist werd, wonnen we de noodbeperkingen in apartheid Zuid-Afrika, en ik was 17 jaar oud. Openbare veiligheid en beveiliging waren de wapens van de staatscensuur. Wij hadden de waarheid.

We hadden geen bill of rights, geen grondwet, geen eerste amendement, geen onafhankelijkheidsverklaring. En journalisten moesten hun opnamen verbergen voor de veiligheidspolitie, soms naaiden ze de banden thuis in hun matras zodat ze niet in beslag konden worden genomen en gebruikt om de demonstranten die we hadden gefilmd te identificeren en aan te vallen.

Het licht van de vrijheid dat onze harten in Zuid-Afrika in vuur en vlam zette, werd duizenden kilometers verderop aangestoken. Het brandde hier, waar we vandaag zitten, in de Verenigde Staten van Amerika. Toen de grondleggers de vrijheid van meningsuiting op de eerste plaats zetten, was dat geen toeval, maar een bewuste keuze.

De rechten die volgden werden deels gecreëerd om het eerste amendement te beschermen. Zonder dat wisten ze dat de vrijheid zelf ten onder zou gaan. Ik moet vandaag denken aan de woorden die de Britse minister van Buitenlandse Zaken, sir Edward Grey, in 1914 sprak aan het begin van de eerste wereldoorlog.

Hij zei dat de lampen in heel Europa uitgaan. We zullen ze tijdens ons leven niet meer aan zien gaan.

We kijken opnieuw naar de lichten van de vrijheid. Ze gaan uit, hier en over de hele wereld. En het is aan ons om te bepalen of ze ooit weer zullen worden ontstoken.