12/08/2025
Kort na de publicatie van het artikel over “De oorlog tegen blanken in de reclame” ontving ik veel reacties, berichten en berichten op sociale media – de steun voor het artikel was enorm, dank u wel. Eén bericht dat we ontvingen, ging over de “Verboden Duitse orale seks Sprite-reclame”. De lezer schreef ons en vroeg ons om de reclame te bekijken, schrijft Richard Houck.
Wat ik vond, was veel interessanter dan zelfs de lezer zich had kunnen voorstellen. De video is hieronder te zien.Het toont een blanke, blonde vrouw op haar knieën voor een zwarte man, en we horen haar denken: “Ik zou nu wel een Sprite willen”, terwijl ze orale seks met hem heeft, en aan het eind krijgt ze Sprite-schuim over haar hele gezicht gespoten terwijl ze denkt: “Ik ben dol op Sprite!”
Het eerste wat ik ontdekte toen ik dit onderzocht, was dat de reclame niet afkomstig was van de Coca-Cola Company (eigenaar van Sprite) in Duitsland of elders. De reclame was in feite een speculatieve advertentie, of “spec ad“.
Specadvertenties zijn onafhankelijk geproduceerde advertenties die niet in opdracht van een bedrijf zijn gemaakt. Ze zijn een manier voor mensen die in de reclamebranche werken om hun portfolio te vergroten of opdrachten binnen te halen bij potentiële werkgevers door hun vaardigheden te tonen. Specadvertenties zijn in sommige opzichten vergelijkbaar met een ‘schrijfvoorbeeld’, maar kunnen ook dienen als een manier om reclametrends te veranderen en tegelijkertijd sociale normen te verleggen. Populaire specadvertenties trekken de aandacht, en adverteerders merken dat vaak op. Deze specifieke specadvertentie werd binnen enkele dagen na de eerste online publicatie meer dan een miljoen keer bekeken en is sindsdien miljoenen keren opnieuw geüpload en gedeeld op sociale media en websites.
Dat de advertentie “nep” is, vond ik meteen interessant, maar dit gaat veel dieper. Het artikel in de Huffington Post waarin de advertentie werd besproken, vermeldde dat de naam van de producent en regisseur Max Isaacson was… Isaacson? Interessante achternaam. Ik zocht op Twitter naar de naam en vond een account dat bij die naam paste, met een website in de bio. De website is van BroSis Pictures en bevat een korte biografie van Max:
Hij nam zijn ongelooflijke oog voor beeld en ging aan de slag als regisseur. Hij schoot een aantal muziekvideo’s en reclamespots voor campagnes zoals HBO’s True Blood, en ook een niet-gelicentieerde “Banned German Sprite Ad”, die een enorme virale hit werd en in twee dagen meer dan 1,2 miljoen keer bekeken werd.
Het Twitteraccount van Max Isaacson linkt naar de site, wat bevestigt dat ik de juiste Max Isaacson had. Ik zocht snel zijn berichten door, in de veronderstelling dat ik mijn vermoeden zou kunnen bevestigen dat er een merkbare Joodse invloed was op de propaganda voor rassenvermenging, die ik in mijn vorige artikel in de sectie “Leveranciers” heb besproken. Dit is wat ik vond:
(de tweets zijn verwijderd, maar op de site van Houck is dit nog te zien:)
…en deze.
De reclame werd niet door Sprite gemaakt of betaald, en ook niet in Duitsland. In plaats daarvan werd hij onafhankelijk gefinancierd en geregisseerd door Max Isaacson, een Jood uit New York. Het belang hiervan kan niet genoeg worden benadrukt. Er was geen financiële prikkel. Niemand heeft om de productie van deze reclame gevraagd. Het is niet zo dat Sprite dit idee had, en dat Max slechts degene was die hun visie tot bloei bracht. Het hele project, van begin tot eind, was een Joodse uiting van etnische haat jegens blanken, waarbij zwarten wederom als huisdieren werden gebruikt om een boodschap over te brengen – en dan nog wel in het Duits. De reclame was alleen “nep” in de zin dat hij niet door Sprite was geproduceerd of goedgekeurd. De boodschap was echter wel degelijk reëel.
Wat toepasselijk dat Max een rat als Twitter-profielfoto gebruikt. Ik twijfel er niet aan dat als ratten met ons konden communiceren, ze diep beledigd zouden zijn door geassocieerd te worden met dergelijk ongedierte.
Het gaat niet om het geld
Er is een legitiem argument te bedenken voor het gebruik van “diversiteit” in reclame en andere content door mediabedrijven: de vrije markt dicteert alles, van de etnische samenstelling van adver tenties tot de politieke thema’s in films. Op het eerste gezicht lijkt dit idee plausibel. Bedrijven bestaan immers om producten en diensten te verkopen, en logischerwijs volgt daaruit dat alle acties van bedrijven onderdeel moeten zijn van een poging om de omzet en winst te maximaliseren. Deze visie, hoewel redelijk, is kortzichtig en mist verschillende belangrijke factoren in de analyse: voornamelijk dat de doelen van individuen binnen organisaties, en de gestelde doelen van deze organisaties zelf, niet altijd zijn wat ze lijken.
Mainstream nieuwsorganisaties bestaan niet om de waarheid te onthullen en te verspreiden; ze bestaan als de propagandavleugel van de internationale linkerzijde. Dit zou geenszins een controversiële uitspraak moeten zijn. Als men zich nog niet bewust was van de leugenachtige en manipulatieve aard van de pers, zou de berichtgeving over de verkiezingen van 2016 voor bijna iedereen voldoende moeten zijn geweest om de ongelooflijke vooringenomenheid ervan op te merken. CNN is bijvoorbeeld drieënnegentig procent van de tijd negatief over president Trump, en hun kijkcijfers blijven dalen. Samen genomen, de belangrijkste Amerikaanse nieuwsbronnen, waaronder FOX, gemiddeld tachtig procent negatieve berichtgeving over Trump, in een land waar de helft van de kiezers Trump steunde, althans als afwijzing van Clinton.
Als het winnen van kijkers en het verdienen van geld de hoogste prioriteiten waren voor deze nieuwsorganisaties, zouden ze dan zo openlijk bevooroordeeld zijn? En zo openlijk politiek activisme bedrijven dat ze wel moeten weten dat ze de helft van hun potentiële kijkers zouden vervreemden? Voor hen gaat het niet om het geld. Natuurlijk, het geld is noodzakelijk, zeker een doel ergens, maar ze hebben duidelijk aangetoond dat ze bereid zijn winst op te offeren om een verhaal te creëren, de informatiestroom te controleren en het politieke discours te verdraaien. Het is ook belangrijk om op te merken dat slechts zes bedrijven negentig procent van de media in Amerika controleren. Televisiezenders, radiozenders, kranten, films, sociale media, videogames, strips – vrijwel alle geproduceerde media wordt gefilterd door de kleine, internationale kliek van mediaconglomeraten.
De verkoop van Marvel-strips is ook gedaald na een poging om “diversiteit” in hun personages te introduceren. Deze nieuwe personages omvatten vrouwelijke en zwarte tieners, evenals biraciale en moslimhelden. De beweging naar een meer “diverse” stripindustrie was geen reactie op de vraag van fans, maar het resultaat van de inspanningen van organisaties zoals Women in Comics Collective International , een organisatie die vrouwen en niet-blanken in de stripindustrie promoot.
Gevraagd naar de dalende verkoopcijfers, zei David Gabriel, VP bij Marvel: “Wat we hoorden, was dat mensen geen behoefte hadden aan meer diversiteit.” De feedback van fans was duidelijk: ze vervreemdden zich van hun kerndoelgroep en lieten klassieke personages links liggen om plaats te maken voor hun nieuwe, “diverse” versies. Gabriels eerlijke opmerkingen wekten verontwaardiging op en werden een “pr-nachtmerrie voor Marvels diversiteitsinitiatief” genoemd. Gabriel “verduidelijkte” zijn opmerkingen vervolgens natuurlijk en deed een stap terug, maar de uitspraak was al gedaan en komt overeen met de verkoopcijfers en de demografie van het lezerspubliek.
Afgelopen zomer zagen we het laagste aantal kaartverkoop in Hollywood in de afgelopen vijfentwintig jaar. Zoals een artikel hierover stelde: “Wat duidelijk is: deze zomer werd gekenmerkt door meerdere spraakmakende films die in de Verenigde Staten flopten, waaronder The Mummy, Baywatch, The Dark Tower en King Arthur: Legend of the Sword.”
De NFL heeft de afgelopen twee jaar twintig tot vijfentwintig procent van zijn kijkers verloren. Ondanks wijdverbreide tegenstand tegen de spelers die knielden tijdens het volkslied, en ondanks de dalende kijkcijfers en kaartverkoop, bleef de competitie gewoon doorgaan. Nike, Under Amour en Ford spraken allemaal hun steun uit voor het ‘protest’ en de vrijheid van meningsuiting van de NFL-spelers.
Mensen kijken naar sportevenementen, lezen stripboeken, kijken tv en gaan naar de bioscoop om vermaakt te worden, niet om berispt, belachelijk gemaakt en de politieke arena in geduwd te worden. Als het alleen om geld ging, zouden CNN , Hollywood, Marvel, de NFL en al die anderen die momenteel verliezen lijden door hun politieke omzwervingen zeker van koers veranderen om verdere schade te beperken. De “vrije markt” heeft in zekere zin gesproken. Het argument klopt in die zin. Wat sommigen echter niet begrijpen, is dat bedrijven om verschillende redenen niet altijd reageren op de eisen van de vrije markt. Velen bevinden zich simpelweg in een positie waarin hun klantenbestand kan afnemen, maar ze toch voldoende geld kunnen verdienen. Anderen besluiten simpelweg dat het nut van politiek activisme – of het nu gaat om op de knieën gaan of het promoten van rassenvermenging – waardevoller is dan hoge winsten. De vijandige elite die deze beslissingen neemt, koestert mogelijk zo’n diepgewortelde en atavistische etnische haat jegens ons dat ze op korte termijn maar al te graag geld verliezen als het bijdraagt aan onze ondergang op lange termijn als beschaving. Wat er ook werkelijk aan de hand is, één ding is duidelijk: het gaat niet om het geld, maar om het afgeven van een boodschap.
De andere kant van de medaille
In mijn vorige artikel schreef ik over het onophoudelijke gebruik van interraciale stellen in reclame, met name de weergave van blanke vrouwen met zwarte mannen als meest voorkomende. Onlangs realiseerde ik me dat er inderdaad gevallen zijn waarin blanke vrouwen, blanke stellen en blanke kinderen in propaganda worden gebruikt zonder enige vorm van rassenvermenging of vermenging. In een zeer subtiele, maar sinistere truc worden blanke mensen vaak op een cultureel en psychologisch schadelijke manier gebruikt. Wanneer de pers ons wil vertellen dat we alleen moeten blijven, geen kinderen moeten krijgen en “overbevolking” moeten bestrijden, richten ze de boodschap uitsluitend op een blank publiek.
Er zijn verschillende artikelen die dit punt volkomen duidelijk maken. Om slechts twee voorbeelden te noemen: volgens NBC News “bewijst de wetenschap dat kinderen slecht zijn voor de aarde. De moraal suggereert dat we ze niet meer moeten krijgen.”
En The Guardian zegt: “Wil je klimaatverandering bestrijden? Krijg dan minder kinderen.”
Deze artikelen stellen dat extra mensen op aarde bijdragen aan klimaatverandering; om klimaatverandering te bestrijden, moeten we daarom minder kinderen hebben. De foto’s die ze gebruiken, tonen allemaal blanke kinderen. Dit is zeer merkwaardig gezien de wereldwijde vervuiling, vruchtbaarheidstrends en bevolkingsprognoses. Gezien de gegevens zouden de foto’s alleen niet-blanke kinderen moeten tonen. Ze maken zich immers zorgen over overbevolking, toch?
In artikelen die de ‘wetenschap’ van geluk bespreken en mensen aansporen om single te blijven of geen kinderen te krijgen, spelen ‘diversiteit en inclusie’ ineens geen rol meer. De enige keer dat blanke vrouwen zonder zwarte mannen in de media te zien zijn, lijkt het erop dat de artikelen vrouwen oproepen om single en kinderloos te blijven – een nogal verontrustende ontdekking, zoals blijkt uit drie voorbeelden, hier, hier en hier.
Wanneer een aardig blank stel in de media wordt afgebeeld, gebeurt dat zo: zonder kinderen. Aan de ene kant promoten de vijanden van onze beschaving voortdurende dysgenetica en sociale chaos door middel van rassenvermenging, en aan de andere kant moedigen ze blanke Europeanen aan om tijd alleen door te brengen – versplinterd, ontworteld en kinderloos. Dit is propaganda met als enig doel een wereld zonder ons te creëren.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
