juni 23, 2025 11
Foto Credit: https://depositphotos.com/nl
In april 1951 werd
de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal opgericht als een bedrieglijk
onschuldige en bescheiden voorloper van de nachtmerrie die we vandaag kennen
als de “Europese Unie”. De Gemeenschap voor Kolen en Staal werd aan de Europese
landen (Frankrijk, West-Duitsland, Italië, België, Nederland en Luxemburg)
voorgesteld, die uitgeput waren door de recent beëindigde oorlog, als een
belangrijke stap naar verzoening, samenwerking en de duurzame vrede waarnaar
zij zo verlangden.
Het project, dat uiteindelijk uitgroeide tot het raamwerk voor een Europese superstructuur die in niets meer lijkt op het embryo dat onder valse voorwendselen was gelanceerd, kreeg zijn eerste impuls door een plan dat in mei 1950 werd opgesteld door de Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman. Zoals te verwachten was, was het Schumanplan wijselijk terughoudend over de uiteindelijke doelstellingen, die nu pas, na vele decennia, duidelijk worden. Het plan legde de nadruk op niet-controversiële onderwerpen zoals vreedzame samenwerking, waar de meeste Europeanen na twee verwoestende oorlogen natuurlijk naar verlangden. Het feit dat traditionele Europese rivalen en aanstichters van vele conflicten in het verleden, Frankrijk en Duitsland, werden gevraagd om zich achter het plan te scharen om de Franse en West-Duitse kolen- en staalproductie onder één autoriteit te brengen, met de belofte van betere tijden, teneinde de economische groei te bevorderen en toekomstige oorlogen te voorkomen, wekte vertrouwen in de gezamenlijke inspanning. Het was een nobel klinkend project dat voormalige rivalen en vijanden economisch op één lijn leek te brengen en daarmee een belangrijke oorzaak van toekomstige conflicten wegnam. Nauwe politieke integratie en grondige culturele hervormingen, die altijd het werkelijke doel waren, werden nooit in detail uitgewerkt. Deze onderwerpen werden discreet vermeld in esoterische verklaringen die maar weinigen serieus namen. Er werden echter geen alarmbellen geluid, omdat de ware doelstellingen van de “Europese integratie” lange tijd geheim werden gehouden, schrijft Stephen Karganovic.
Achteraf gezien
lijkt het redelijk om te stellen dat wat we vandaag de Europese Unie noemen,
vanaf het begin volledig was voorzien als een van de fasen van de Europese
integratie door de elitaire nomenklatura die het lot van de Europese naties na
de oorlog bepaalde. De details van hun esoterische agenda werden echter nooit
openbaar gemaakt, omdat ze de nog niet gehersenspoelde Europeanen van die
vervlogen tijd zeer ongemakkelijk zouden hebben gemaakt en waarschijnlijk
aanzienlijke weerstand zouden hebben opgeroepen.
De fundamenten van
de Europese Unie, die teruggaan tot de onschuldige Kolen- en Staalgemeenschap,
werden gelegd door middel van misleiding om uiteindelijke doelen te dienen die
alleen begrepen werden door de ingewijden, maar onbegrijpelijk waren voor de
massa’s van het gewone volk.
In zijn volgende
incarnatie, de Europese Gemeenschap die in 1957
werd opgericht, werd het project naar een hoger niveau van
integratie getild, waarbij in die tijd nog steeds de nadruk lag op de
economische dimensie. De tijdlijn is erg belangrijk om de logica van deze
gebeurtenissen te begrijpen. De oprichting van de Europese Gemeenschap viel
samen met de intensivering van de Koude Oorlog en de rivaliteit tussen
ideologisch concurrerende blokken. Ergens in de hoogste politieke kringen van
wat toen, net als nu, het collectieve Westen was, werd besloten om de Europese
Gemeenschap van “vrije ondernemingslanden” tot een model te maken. De welvaart
en relatieve vrijheid die dit model te bieden had, moesten het rivaliserende
Oostblok in vergelijking daarmee bijzonder onaantrekkelijk maken, althans in
puur materialistische termen.
Achteraf gezien
heeft die strategie buitengewoon goed gewerkt om het Oostblok te demoraliseren,
met name de bevolking van de landen die na de Tweede Wereldoorlog onder invloed
van de Sovjet-Unie waren gekomen, maar ook veel inwoners van de USSR zelf. Er werd
een aantrekkelijk en onmiskenbaar welvarend welvaartsstaatssysteem opgericht
dat misschien het best kan worden omschreven als kapitalisme met een menselijk
gezicht. De meeste barbaarse kenmerken van de uitbuiting van arbeiders leken te
zijn geëlimineerd of zodanig verbeterd dat dergelijke systeemfouten in het
welvarende Westen de arbeidersklasse niet langer stoorden. Een samenhangende
samenleving, gebaseerd op democratische beginselen en sociale harmonie,
gekenmerkt door een grote mate van persoonlijke vrijheid en een blijvende
belofte van gedeelde welvaart, leek zich snel te ontwikkelen. Dit stond in
schril contrast met de materiële beperkingen en het autoritaire bestuur die
kenmerkend waren voor het rivaliserende systeem dat in het Oosten was opgebouwd.
Maar toen de
“magneet” van de Europese Gemeenschap zijn doel had bereikt en in combinatie
met de succesvolle coöptatie van de Oost-Europese politieke elites leidde tot
de ineenstorting van het Oostblok, werd al snel duidelijk dat de kenmerken van
welvaart, relatieve vrijheid en sociale harmonie die met het westerse model
waren gaan associëren, van tijdelijke aard waren. Nauwelijks had het
leiderschap van het collectieve Westen in de jaren negentig geconcludeerd dat
zijn belangrijkste rivaal was uitgeschakeld en dat zijn dominantie verzekerd
was zonder dat er nog uitdagers in zicht waren, of het “menselijke gezicht” dat
het als lokmiddel had opgehangen, werd haastig en meedogenloos ontmanteld. Het
werd triomfantelijk vervangen door enkele van de meest smerige kenmerken van
het roofzuchtige liberale kapitalisme. Terugkijkend is het nu duidelijk dat de
hele voorstelling, die destijds indruk had gemaakt op de goedgelovige massa’s,
niet meer was dan een cynische показуха (window dressing,
showvertoning), zoals de Russen, van wie velen er ook in waren getrapt, zouden
zeggen.
Het toneel was nu
klaar, in het begin van de jaren negentig, om het Europese project naar een nog
hoger niveau te tillen, wat werd bereikt met de ondertekening in 1992 van
het Verdrag van Maastricht,
gevolgd door een reeks aanvullende
overeenkomsten, waarmee de Europese Unie werd opgericht. De
samenzweerderige discretie over de uiteindelijke doelstellingen, die tot dan
toe kenmerkend was geweest voor de ontwikkeling van het project, maakte nu
plaats voor steeds openhartiger en publieke bekentenissen.
De kern van die
onthullingen, die volledig werd bevestigd door de praktische maatregelen die
door de instellingen en ambtenaren van de Europese Unie werden genomen en in
sommige gevallen opgelegd, was tweeledig. Ten eerste ging het om de culturele
hervorming van het Europese continent, zonder overleg met degenen die hierdoor
werden getroffen, door het ontwortelen van de morele waarden en zelfs het
wereldbeeld dat de Europese naties in de afgelopen twee millennia had gevormd.
De radicale breuk die door de leiders van het project werd beoogd, kwam
volledig tot uiting toen het voorstel van het Vaticaan om het christelijk erfgoed expliciet in de
oprichtingsdocumenten te vermelden als een fundamenteel onderdeel van de
Europese gedachte, zonder meer werd verworpen. Even
onheilspellend was de praktische toezegging van de centrale Europese
instellingen (ondanks het verzet van enkele lidstaten) om een welwillende
houding aan te nemen ten aanzien van het beleid van bevolkingsvervanging. Sinds
het eerste decennium van deze eeuw heeft dat beleid geleid tot een drastische
herstructurering van de etnische en religieuze samenstelling van het Europese
continent, ten koste van de traditionele bewoners.
De oprichting van
de instellingen van de Europese Unie en hun heimelijke consolidatie tot het
punt waarop de algemene strekking van het gevoerde beleid niet langer met
succes kan worden aangevochten, ongeacht de mate waarin sommige Europese naties
of segmenten van de Europese samenleving zich daartegen verzetten, doet op
opvallende wijze denken aan de gevangenneming van Gulliver door de
Lilliputters, terwijl hij sliep op het strand waar hij was gestrand. In het
begin had Gulliver zijn ontvoerders gemakkelijk kunnen afweren en de touwen
waarmee ze hem vastbonden kunnen doorhakken. Maar toen er eenmaal meerdere
lagen van beperkingen stevig op hun plaats zaten, kon Gulliver geen enkel deel
van zijn lichaam meer bewegen of zich op een effectieve manier tegen zijn
ontvoerders verzetten.
Het systeem van de
Europese Unie is gebaseerd op zichzelf in stand houdende instellingen die
functioneren door willekeurige decreten uit te vaardigen die van bovenaf worden
opgelegd en door een kleine groep niet-gekozen ambtenaren worden opgesteld.
Dezelfde werkwijze, volgens hetzelfde verticale bestuursmodel, werd belichaamd
in de overeenkomstige politieke structuren van de Unie, die in dezelfde geest
waren opgezet. De Europese Commissie, het belangrijkste uitvoerende orgaan van
de Unie, bestaat uit niet-verantwoordelijke en niet-gekozen commissarissen die
hun eigen opvolgers aanwijzen. De enige belangrijke instelling van de Europese
Unie die technisch gezien enige affiniteit met democratie zou kunnen claimen,
het Europees Parlement, is in feite een marionet van de uitvoerende organen,
die geen wetgeving kan initiëren en niet bevoegd is om de naleving van de door
haar aangenomen “wetten” te handhaven. De over het algemeen lage opkomst bij de
verkiezingen voor het Europees Parlement wijst op de ontgoocheling van het
publiek en het geringe aanzien dat deze instelling geniet bij de bevolking die
zij beweert te vertegenwoordigen.
Het conflict in
Oekraïne heeft eens te meer de diep democratische en onrepresentatieve aard van
de Europese Unie blootgelegd. Zonder zelfs maar de schijn van een openbaar
debat te houden en uitsluitend handelend via haar niet-gekozen
beleidscoördinerende organen, heeft de Unie een dwingend collectief standpunt
ingenomen, zonder rekening te houden met het nationale belang van de landen
waaruit zij bestaat en met de mening van grote delen van hun bevolking. De
gekozen regeringen van de nationale staten kregen de opdracht deze
beleidsrichtsnoeren te volgen, zonder enige nuance, en velen tegen beter weten
in. De volledige verbreking van de betrekkingen met Rusland op energiegebied en
op alle andere niveaus heeft de lidstaten ernstige economische en andere schade
berokkend. Het uitvaardigen van dergelijke dwingende bevelen is een
veelzeggende indicatie van aan wie de zelfingenomen leidende kliek van de
Europese Unie zich verantwoordelijk acht en getuigt van haar minachting voor
het welzijn van de Europese naties die zij beweert te dienen. De berusting van
de meeste politieke elites van de afhankelijke natiestaten in deze en andere
even schadelijke agenda’s is ook zeer veelzeggend – het is een teken van de
corruptie waarin Europa is vervallen.
Van een bescheiden
begin als de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal tot de huidige Europese
Unie, met haar ambitie om een Europese superstaat te worden, wellicht
geïnspireerd door de geopolitieke fantasieën van
Coudenhove-Kalergi, is het zogenaamde Europese project ontstaan
en vorm gekregen in een sfeer van dubbelzinnig taalgebruik en misleiding. De
Europese naties zijn nooit eerlijk geïnformeerd door de ideologen van het
project over waarheen zij precies werden geleid. Die leemte kan nu echter
grotendeels worden opgevuld door te kijken naar de sombere staat van dienst van
het project en zijn vele vergiftigde vruchten.
Het goede nieuws is
dat het project onherroepelijk voorbij zijn hoogtepunt lijkt te zijn. Het
slechte nieuws is dat de schade die het heeft aangericht ongetwijfeld nog lang
zal voortduren.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/europese-unie-het-ontstaan-van-een-kwaadaardige-hersenschim/
‘Geld is een overlevingsmiddel. Het vonnis dat je afroept over de bron van je levensenergie, is het vonnis dat je afroept over je leven. Wanneer deze bron corrupt is, dan heb je ook je eigen bestaan verdoemd. Heb je het geld gekregen door fraude? Door leep gebruik te maken van de behoefte van mensen of hun stupiditeit? Misschien door te leveren aan dommeriken, in de hoop om méér te krijgen dan je mogelijkheden verdienen? Door je standaard te verlagen? Door werk te doen dat je veracht, of voor inkopers die je minacht?
Mensen zijn niet zo goed als we zouden kunnen zijn, in onze capaciteit om empathie te tonen met de gevoelens en gedachten van anderen.. Of het nu mede-mensen zijn of dat dat dieren zijn die met ons op Aarde leven. Daarom zou wellicht een essentieel deel van ons onderwijs gericht dienen te zijn op empathie-training. Stel je voor hoe anders de wereld er dan uit zou zien, wanneer we feitelijk ‘lezen, schrijven, rekenen en empathie’ zouden leren.. – 
De Europese Commissie heeft in het geheim milieuorganisaties betaald om campagnes te voeren tegen Duitse bedrijven, zo publiceerde 
Ondertussen heeft de Green Deal het mogelijk gemaakt dat ‘groene’ ngo’s meer subsidie krijgen. Milieu en klimaatclubs binden met dat geld onder andere de strijd aan tegen bedrijven die afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen. Het subsidiegeld besteden zij aan lastercampagnes en rechtszaken tegen de bedrijven. In totaal verschaft de Europese Commissie jaarlijks zo’n 15 miljoen euro subsidie aan ngo’s, waarbij de bijdrage kan oplopen tot € 700.000 per ngo.
