rsz niburu taaislijm ziekteBij sommige ziektes wordt al bij voorbaat verteld dat er geen genezing mogelijk is, hooguit wat verlichting van symptomen.

Totdat blijkt dat ook dit niet waar is, maar dat de oplossing niet vanuit het ziekenhuis komt.


Vandaag een interessant verhaal over een kind dat volgens de reguliere medische wetenschap leed aan een ziekte waarvoor geen genezing bestaat en dat is de volgende ziekte.

Cystic fibrosis, in het Nederlands taaislijmziekte, is een erfelijke aandoening die vooral de longen en het spijsverteringsstelsel aantast. Het wordt veroorzaakt door mutaties in het CFTR-gen, waardoor het lichaam dik, kleverig slijm produceert. Dit slijm blokkeert luchtwegen, wat leidt tot chronische longinfecties en ademhalingsproblemen, en belemmert de afgifte van spijsverteringsenzymen, wat voedingsopname verstoort.

Symptomen zijn onder meer:

Aanhoudend hoesten en kortademigheid
Terugkerende longontstekingen
Slechte groei of gewichtsverlies ondanks goede eetlust
Zout smakende huid

De ziekte is niet te genezen, maar behandelingen zoals fysiotherapie, medicijnen (bijv. CFTR-modulatoren zoals Trikafta), en longtransplantaties kunnen symptomen verlichten en de levensverwachting verlengen. In Nederland wordt cystic fibrosis bij pasgeborenen opgespoord via de hielprik.

Dat is het officiële verhaal, maar soms gaat het toch anders in het leven omdat mensen zelf initiatieven ontplooien.

In juli 2008 werd er een wetenschappelijk artikel gepubliceerd in SAGE met daarin het wonderbaarlijke verhaal van een jonge patiënt met taaie slijmziekte.

In dat artikel staat onder andere het volgende:

Families met cystische fibrose (CF) overwegen vaak alternatieve of complementaire therapieën waarvan de waarde twijfelachtig is. We rapporteren het geval van een 12-jarige jongen met ernstige CF-longcomplicaties die door zijn familie werd behandeld met colloïdaal zilver.

Het kind werd op tweejarige leeftijd gediagnosticeerd na onderzoek naar groeiachterstand. Bij de diagnose had hij uitgebreide bronchiëctasieën in de linkeronderkwab en positieve Pseudomonas aeruginosa-kweken. (Bronchiëctasieën zijn blijvende verwijdingen van delen van de luchtwegen door beschadiging van de bronchuswand).

Deze bacterie bleef aanwezig ondanks agressieve intraveneuze antibiotica, langdurige nebulisatie met colomycine, bronchoscopie en een langdurig verblijf in het ziekenhuis.

Kortom, wat men ook probeerde de situatie werd steeds slechter.

In maart 2006 werd hij behandeld met langdurige intraveneuze en orale antibiotica, steroïden en antischimmelmiddelen. De longfunctie herstelde zich tot ongeveer 40%, maar hij bleef duidelijk symptomatisch, met aanhoudende hoest, kortademigheid en piepende ademhaling na lichamelijke inspanning. Vanwege deze complicaties werd hij doorverwezen voor een hart-longtransplantatiebeoordeling.

Tegelijkertijd ontdekte het gezin websites die colloïdaal zilver voor CF promootten en kochten ze het product bij hun plaatselijke reformwinkel. Zij begonnen in juli 2006 zelfstandig met 2,5 ml tweemaal daags van de oplossing.

In de daaropvolgende drie maanden bereikte de patiënt een aanhoudende verbetering van de symptomen, die aanhield na het afbouwen van orale steroïden, vernevelde antibiotica en reguliere astmamedicatie. 

De familie weigerde een transplantatieonderzoek. Hij bleef een jaar lang in goede gezondheid, genoot van een skivakantie, nam volledig deel aan rugbywedstrijden op school en verbeterde zijn golfhandicap aanzienlijk. Hij had slechts één verdere kuur met intraveneuze antibiotica nodig totdat zijn toestand onlangs verslechterde, wat samenviel met een tijdelijke onderbreking van colloïdaal zilver gedurende een maand. Terwijl in sputummonsters vóór de behandeling met zilver consequent B. multivorans werd geïsoleerd, was er tijdens het jaar dat hij het kreeg slechts één keer meer een positieve isolatie. Hij is nog zes maanden gezond gebleven na het hervatten van colloïdaal zilver, zonder andere veranderingen in zijn routinezorg.

Zilver is een xenobiotisch middel dat wordt opgenomen door de huid en slijmvliezen van het maag-darmkanaal, het urogenitale stelsel en de longen. Het wordt via de urine en ontlasting uit het lichaam uitgescheiden.

Het was een van de eerste ‘antibiotica’ in de geneeskunde en wordt nog steeds gebruikt bij de behandeling van brandwonden en wondverzorging. Het is ook een bestanddeel van hartkleppen, orthopedische en tandprothesen.

Wat je keer op keer ziet is dat mensen het heft in eigen handen nemen en soms verbluffende resultaten bereiken zoals een man die was uitbehandeld voor kanker en zichzelf vervolgens wist te genezen met colloïdaal zilver of de man met een hond die bloed plaste hetgeen verdween na het gebruik van colloïdaal zilver.

En zo blijkt keer op keer dat er een goede reden is dat colloïdaal zilver wordt gedemoniseerd door de mainstream medische wetenschap. Hoewel ze vaak zelf ziektes niet kunnen genezen, zullen ze nooit, maar dan ook echt nooi het wonderbaarlijke colloïdaal zilver aanbevelen aangezien dit goedkope middel het Big Pharma verdienmodel aantast.