Analyse
door Dr. Joseph Mercola - 04 januari 2024
HET
VERHAAL IN ÉÉN OOGOPSLAG
· Elkaar persoonlijk omhelzen
resulteert in sterke en complexe neurale signalering, maar dit wordt dramatisch
verminderd wanneer vergaderingen virtueel plaatsvinden, met onbekende gevolgen
voor de menselijke psyche
· Een Yale-team gebruikte
neuro-imaging technologieën om interacties tussen twee mensen in realtime,
face-to-face en gesprekken op het videoconferentieplatform Zoom te bestuderen
· Er werden aanzienlijke
verschillen gevonden in hersenactiviteit, waarbij de sterkte van neurale
signalering op zoom werd verminderd in vergelijking met persoonlijk
· Degenen die face-to-face
spraken, hadden een verhoogde kijktijd en een grotere pupildiameter, wat duidt
op een verhoogde opwinding in de hersenen
· De hersenen van de
deelnemers hadden ook persoonlijke gecoördineerde neurale activiteit,
waarschijnlijk als gevolg van wederzijdse uitwisselingen van sociale signalen
die het paar tijdens hun persoonlijke chat ervoer
Het gebruik van online
videoconferenties schoot omhoog tijdens de COVID-19-pandemie, waardoor de loop
van zakelijke bijeenkomsten waarschijnlijk permanent zou veranderen. Maar het
gemak van online vergaderingen kan kosten met zich meebrengen, aldus
wetenschappers van Yale School of Medicine.1
Hoewel u mogelijk dezelfde
informatie persoonlijk of virtueel kunt delen, worden uw hersenen niet voor de
gek gehouden - en de activiteit verschilt aanzienlijk tijdens de twee
vergaderformaten. Persoonlijk omhelzen resulteert in sterke en complexe neurale
signalering, maar dit wordt dramatisch verminderd wanneer vergaderingen
virtueel plaatsvinden, met onbekende gevolgen voor de menselijke psyche.
Hersenactiviteit onderdrukt
tijdens zoomoproepen
In december 2019 had Zoom
dagelijks 10 miljoen deelnemers aan de vergadering. Dit is in april 2020
gestegen tot meer dan 300 miljoen. Deze golf van online vergaderingen zal
waarschijnlijk niet afnemen, maar vertegenwoordigt eerder een waarschijnlijke
verschuiving op lange termijn. Volgens één schatting zal tegen 2024 slechts 25%
van de zakelijke bijeenkomsten persoonlijk worden gehouden.2
Maar als je geïnteresseerd
bent in diepe, zinvolle communicatie, heeft persoonlijke misschien de voorkeur
boven online. Het Yale-team gebruikte neuro-imaging technologieën om
interacties tussen twee mensen in realtime te bestuderen. Reacties van het
neurale systeem werden opgenomen voor live interacties en gesprekken op het
video-conferentieplatform Zoom.
Er werden aanzienlijke verschillen
gevonden in hersenactiviteit, waarbij de sterkte van neurale signalering op
zoom werd verminderd in vergelijking met het persoonlijke. Degenen die
face-to-face spraken, hadden een verhoogde kijktijd en een grotere
pupildiameter, wat duidt op een verhoogde opwinding in de hersenen.
Er trad ook een verhoogde
EEG-activiteit op, wat indicatief is voor een verbeterd
gezichtsverwerkingsvermogen. Je brein is ontworpen om dynamische
gezichtsaanwijzingen te verwerken tijdens gesprekken met andere mensen3 maar veel hiervan kan
verloren gaan bij het chatten via een scherm.
De hersenen van de
deelnemers hadden ook gecoördineerde neurale activiteit, waarschijnlijk als
gevolg van wederzijdse uitwisselingen van sociale signalen die het paar tijdens
hun persoonlijke chat ervoer. Daarentegen werd neurale signalering tijdens
Zoom-gesprekken 'substantieel onderdrukt'.”Senior studieauteur Yale
neurowetenschapper Joy Hirsch legde uit:4
“In deze studie
ontdekken we dat de sociale systemen van het menselijk brein actiever zijn
tijdens echte persoonlijke ontmoetingen dan op Zoom ... Zoom lijkt een
verarmd sociaal communicatiesysteem te zijn ten opzichte van persoonlijke
omstandigheden.
... Over het
algemeen lijken de dynamische en natuurlijke sociale interacties die spontaan
optreden tijdens persoonlijke interacties minder duidelijk of afwezig te zijn
tijdens zoomontmoetingen. Dit is een echt robuust effect ... Online
representaties van gezichten, althans met de huidige technologie, hebben niet
dezelfde 'geprivilegieerde toegang' tot sociale neurale circuits in de hersenen
die typisch zijn voor het echte werk."
Psychologische gevolgen van
virtuele vergaderingen
Wijdverbreid gebruik van
videoconferenties is een nieuw fenomeen dat pas vanuit psychologisch
perspectief begint te worden onderzocht. Hoewel de langetermijneffecten op het
welzijn en de geestelijke gezondheid onbekend zijn, is er al zogeheten
"Zoommoeheid" of "virtuele ontmoetingsmoeheid" naar
voren gekomen.
Dit beschrijft de
uitputting die veel mensen ervaren wanneer ze lange periodes van virtuele
vergaderingen hebben bijgewoond. Het wordt waarschijnlijk veroorzaakt door
een aantal factoren die uniek zijn voor de online wereld, waaronder:5
|
Verhoogde cognitieve belasting door langdurige blik van anderen
|
De schijnbare nabijheid van anderen
|
|
Verminderde mobiliteit
|
Onvervulde verwachtingen met betrekking tot synchrone en non-verbale
signalen
|
|
Verlies van een gevoel van plaats
|
Verlaagde steigers en supervisie
|
|
Verminderde dynamische en niet-bewuste werkverdeling tussen
teamgenoten
|
|
Virtuele
ontmoetingsmoeheid heeft een negatief effect op het welzijn en de
productiviteit van werknemers, tevredenheid met het leven en academisch
welzijn, en wordt geassocieerd met angst, depressie en stress.6 Een deel van het
probleem waarvan wordt aangenomen dat het bijdraagt aan zoommoeheid is een
excentrieke blik.
“Gemeenschappelijke
hardware-instellingen voor videoconferenties vereisen dat als een gebruiker
naar de afbeelding kijkt van de persoon met wie hij in videoconferentie is, ze
kijken niet direct naar de camera en lijken geen direct oogcontact te
maken,”merkt een studie op in het Journal of Binocular Vision and Ocular
Motility.7
Een andere reden voor de
negatieve effecten kan spiegelangst zijn, of negatieve zelfgerichte aandacht,
die kan optreden als je naar jezelf kijkt tijdens de videogesprek. Spiegelangst
is psychologisch stressvol en draagt bij aan virtuele ontmoeting (VM)
vermoeidheid, die vaker voorkomt bij vrouwen dan bij mannen, evenals bij
Aziatische deelnemers dan bij blanke deelnemers.
“VM-vermoeidheid wordt ten
minste gedeeltelijk veroorzaakt door de schadelijke psychologische belasting
(d.w.z., negatieve zelfgerichte aandacht) veroorzaakt door het bekijken
van zelfvideo ”, aldus een studie gepubliceerd in Cyberpsychology, Behavior and
Social Networking.8
Hoewel je je camera gewoon
kunt uitschakelen, levert dit extra zorgen op, zoals een gebrek aan bewustzijn
over zelfpresentatie of het onbedoeld uitzenden van beschamende
achtergrondactiviteiten, merkte het team op.
Filters gebruiken om uw
uiterlijk enigszins aan te passen, is een andere optie, maar ook dit kan
averechts werken door te leiden tot nadelige veranderingen in culturele
schoonheidsnormen. Volledig digitale avatars kunnen een haalbare optie
zijn waarmee mensen zichzelf kunnen controleren tijdens een videogesprek en
kunnen communiceren met verbale en non-verbale signalen, zonder negatieve
zelfgerichte aandacht te veroorzaken.9
Creativiteit,
ideeëngeneratie lijden ook tijdens videogesprekken
Er lijken een aantal
cognitieve kosten te zijn die gepaard gaan met communiceren via schermen in
plaats van persoonlijke. Er is bijvoorbeeld iets aan het delen van een fysieke
ruimte die bijdraagt aan het genereren van creatieve ideeën, maar dat 'iets'
verloren gaat bij samenwerking via een scherm, aldus onderzoekers van Columbia
en Stanford Universities.10
Ze voerden een onderzoek
uit onder 602 mensen, waarbij deelnemers willekeurig werden gekoppeld om
gedurende vijf minuten creatief gebruik voor een product te genereren, en
vervolgens de instructie kregen om hun meest creatieve idee nog een minuut te
selecteren. Pairs werkte persoonlijk of virtueel samen met de virtuele
deelnemers via een videodisplay van hun partner.
Er werden aanzienlijke
verschillen opgemerkt, waaronder dat virtuele paren aanzienlijk minder
totale ideeën genereerden in vergelijking met persoonlijke paren. In het
tweede deel van het experiment genereerden 151 paren creatief gebruik voor een
product, persoonlijk of virtueel, maar deze keer was de setting een kamer met
10 rekwisieten, sommige gewone, zoals mappen en sommige ongebruikelijk, zoals
een skeletposter.
Deze fase van de studie
omvatte het vragen van de deelnemers om de rekwisieten in de kamer terug te
roepen, terwijl de onderzoekers ook de blik van de deelnemers vastlegden. Het
idee was om hun hypothese te testen dat 'virtuele communicatie het genereren
van ideeën belemmert omdat de begrensde virtuele ruimte die door paren wordt
gedeeld de visuele reikwijdte verkleint, wat op zijn beurt de cognitieve
reikwijdte verkleint."11
Zoals vermoed, besteedden
de virtuele paren aanzienlijk meer tijd aan het scherm, keken ze rechtstreeks
naar hun partners en hadden ze aanzienlijk minder tijd om door de kamer te
kijken. Als zodanig konden ze zich aanzienlijk minder ongebruikelijke
rekwisieten in hun kamer herinneren in vergelijking met persoonlijke paren.
Verder werden zowel ongebruikelijke terugroepactie als blik door de kamer
aanzienlijk geassocieerd met een toename van het aantal creatieve ideeën.12
"Deze combinatie van
analyses komt overeen met de opvatting dat virtuele communicatie de visuele
focus vernauwt, wat vervolgens het genereren van ideeën belemmert",
aldus de studie.13
Vervolgens gingen ze nog
een stap verder om te bepalen of de resultaten op een typische werkplek zouden
gelden, in tegenstelling tot een laboratoriumomgeving. Voor het veldexperiment
werkten 1.490 ingenieurs in paren, zowel face-to-face als via videoconferentie
om productideeën voor een uur te genereren, en selecteerden vervolgens een van
hen om in te dienen als productinnovatie voor het bedrijf.
Net als bij de
laboratoriumstudie genereerden de ingenieurs die virtueel werkten minder
totaalideeën en minder creatieve ideeën dan degenen die persoonlijk
samenwerkten. Er was echter
een aanwijzing dat virtuele communicatie bij het selecteren van een idee
gelijkwaardig of misschien zelfs effectiever kan zijn dan persoonlijke
samenwerking.
Zoomoproepen leiden tot een
verwrongen gevoel van ruimte
Een andere theorie
suggereert dat virtuele vergaderingen tot vermoeidheid leiden als onderdeel van
een grotere 'computer-mediated communication (CMC) -uitputting.'Het is
een feit dat communiceren via een scherm niet gelijk is aan de manier waarop
mensen zijn geëvolueerd om te communiceren in real-life omgevingen.
Een deel daarvan heeft te
maken met ruimtelijke verschillen die optreden, aldus Robby Nadler, directeur
van UC Santa Barbara's Academic, Professional and Technical Graduate Writing
Development Program.14 Hij verwijst
specifiek naar virtuele communicatie die leidt tot de creatie van "derde
skins" :15
“[T] hird skins
worden voorgesteld om te verklaren hoe genuanceerde verschillen in ruimte
tussen SOC's [synchrone online consultaties] en persoonlijke uitwisselingen
betekenen dat deelnemers niet betrokken zijn als menselijke actoren, maar
"afgeplat" worden tot een geheel van derde huid bestaande uit
persoon, achtergrond en technologie.
De resulterende
transformatie en ons lichaam dat substantiële cognitieve inspanningen levert om
met deze transformatie om te gaan, worden getheoretiseerd om CMC-uitputting te
veroorzaken."
Je eerste huid is de huid van je lichaam
- die mensen om je heen kunnen gebruiken om je leeftijd, geslacht en ras te
beoordelen. Je tweede huid is je kleding, een andere laag identificatie
die anderen opnemen als ze je zien. De ruimte om je heen - je huis of een
coffeeshop waar je in zit terwijl je een gesprek hebt - maakt geen deel uit van
jou. Het is eerder de ruimte waarin je je bevindt. Maar tijdens een virtuele
ontmoeting wordt die ruimte je derde huid - een deel dat als persoon
niet meer van je te onderscheiden is.16
Nadler gebruikte het
voorbeeld van chatten in een coffeeshop, waarin een koffiemolen op de
achtergrond lawaai maakt. Alle partijen in uw persoonlijke bijeenkomst
associëren de koffiemolen met typisch achtergrondgeluid in de winkel. In een
virtuele setting zou de koffiemolen op de achtergrond echter een verstoring
zijn die aan jou is verbonden.17
Fundamentele veranderingen
zoals deze, samen met nu gedemonstreerde veranderingen in hersenactiviteit,
laten zien dat converseren vrijwel complexe - en tot nu toe niet-gewaardeerde -
effecten kan hebben op menselijke sociale interacties.
Uw visie loopt ook gevaar
De toename van virtuele
communicatie kan ook uw gezichtsvermogen en dat van toekomstige generaties in
gevaar brengen. De prevalentie van bijziendheid, of bijziendheid, is de
afgelopen decennia toegenomen, vooral in Oost-Azië, en de cijfers zullen
naar verwachting de komende 50 jaar erger worden.
In 2019 heeft de American
Academy of Ophthalmology (AAO) de Task Force on Myopia opgericht om de
"substantiële wereldwijde stijgingen van de prevalentie van bijziendheid
en de bijbehorende complicaties aan te pakken."18
Er wordt aangenomen dat technologie
— vooral de hele dag naar schermen staren — is een boosdoener in de opkomst,
leiden tot problemen met het gezichtsvermogen op jongere en jongere leeftijd,
wat kan leiden tot 'een epidemie van blindheid die tientallen jaren later is,'volgens
Michael Repka, een oogheelkundig hoogleraar aan de Johns Hopkins University.19
Verhoogde
schermtijd en bijna werk, met beperkte tijd buitenshuis, worden geassocieerd
met bijziendheid.20 Dus als je enkele van de valkuilen van virtuele communicatie wilt
bestrijden, breng dan meer tijd buiten schermen door. 'Lang geleden waren
mensen jagers en verzamelaars', Dr. Liandra Jung, een optometrist in de Bay
Area, vertelde The Atlantic. “We vertrouwden op ons scherpe afstandszicht om
prooien te volgen en rijp fruit te vinden. Nu zijn onze moderne levens van
dichtbij en binnen."21
Neem ondertussen de tijd om zoveel mogelijk
face-to-face te communiceren. Voor tijden waarin virtuele vergaderingen
onvermijdelijk zijn, kan het moeilijk zijn om de verminderde hersenactiviteit
of het veranderde gevoel van ruimte tegen te gaan die plaatsvindt via
schermgebaseerde communicatie. U kunt echter stappen ondernemen om vermoeidheid
zoveel mogelijk te minimaliseren, waaronder:22
·
Zet je camera alleen aan
als dat nodig is (om spiegelangst te verminderen)
·
Neem pauzes tussen
vergaderingen
·
Gebruik een sta-bureau om
fysieke beweging te stimuleren
Bronnen en referenties
·
1 Imaging Neuroscience 25 oktober 2023
·
2 Small Group Res. 2022 juni; 53 (3): 343–365
·
3 StudyFinds 26 oktober 2023
·
4 YaleNews 25 oktober 2023
·
5, 8, 9 Cyberpsychol Behav Soc Netw. Februari 2022; 25 (2): 124–129
·
6 Cyberpsychol
Behav Soc Netw. 2022 mei; 25 (5): 270-277. doi: 10.1089 / cyber.2021.0249. Epub 2022 2 mei
·
7 J Binocul Vis
Ocul Motil. 2021 okt-dec; 71 (4): 175-180. Epub
2021 21 oktober
·
10, 11, 12, 13 Nature 27 april 2022
·
14, 15 Computers en samenstelling december
2020, volume 58, 102613
·
16 Daily Nexus 9 mei 2021
·
17 Universiteit van Californië, 1 april
2021
·
18 Oogheelkunde juni 2021, volume 128,
nummer 6, pagina's 816-826
·
19, 21 De Atlantische Oceaan 13 september
2022
·
20 Ben J Ophthalmol. 2021 mrt; 223: 333–337
·
22 Educ Inf Technol (Dordr). 2022; 27 (7): 9713–9724
Bron: https://articles.mercola.com/sites/articles/archive/2024/01/04/brain-on-zoom.aspx
