Premier Bart De Wever biedt het meest effectieve verzet tegen de usurpatorische voorzitter van de Europese Commissie en de Europese oorlogszuchtigen die we vandaag de dag hebben.
De Europese leider die in de alternatieve media het meest bekend staat om zijn verzet tegen de imperiale, autocratische Ursula von der Leyen is ongetwijfeld de Hongaarse premier Viktor Orbán. Hij heeft het beleid van de Commissie ten aanzien van Rusland veroordeeld en gedreigd zijn veto uit te spreken over de financiering van wapens aan Oekraïne en over elke nieuwe ronde van sancties tegen Moskou. Hij is twee keer naar Moskou gegaan, op een vredesmissie zonder toestemming van Brussel, zoals kanselier Merz gisteren in zijn scherpe kritiek op Orbán opmerkte. Over een week of twee keert hij daar terug als hoofd van een grote handelsdelegatie.
Orbán heeft Trump om toestemming gevraagd en gekregen om Russisch gas en olie te blijven kopen zonder secundaire sancties opgelegd te krijgen, schrijft Gilbert Doctorow.
Maar let wel: Orban heeft strikt gehandeld ter verdediging van de economische belangen van zijn land. Hij wil dat de oorlog in Oekraïne eindigt uit angst dat deze uit de hand loopt en uitmondt in een pan-Europese oorlog. Hij heeft de dreiging van veto’s in de Europese Raad gebruikt om verschillende economische en financiële concessies van de EU af te dwingen. Wanneer de dag van de stemming aanbreekt, trekt Orban zich telkens terug en sluit hij zich aan bij de 26 andere Europese lidstaten om “ja” te stemmen.
Nu stel ik ter overweging aan de Gemeenschap een onwaarschijnlijke kandidaat voor als de meest invloedrijke held van onze tijd, iemand van wie u waarschijnlijk nog nooit hebt gehoord: de Belgische premier Bart De Wever.
In zijn openbare verklaringen heeft De Wever zich gehouden aan de officiële EU-lijn van onwrikbare steun aan Kiev in zijn rechtvaardige strijd tegen de Russische agressor. Maar in de praktijk brengt hij nu een slag toe aan Von der Leyen door zijn goedkeuring te onthouden aan haar plannen voor wat neerkomt op de confiscatie van ongeveer 200 miljard euro aan bevroren Russische staatsactiva om Kiev te financieren in nog twee jaar oorlog tegen Rusland.
Door dit te doen, vervult De Wever, net als Orbán, zijn taak als beschermer van de welvaart van zijn land. Mocht het initiatief van Von der Leyen worden aangenomen, mochten de bevroren activa zorgen voor enorme leningen aan Oekraïne die niet zullen en kunnen worden terugbetaald, mocht Rusland zijn verwachte rechtszaken tegen de confiscatie winnen, die duidelijk in strijd is met het internationaal recht, zodat de geconfisqueerde activa moeten worden teruggegeven aan Moskou, dan zal België als staat financieel geruïneerd zijn – verplicht om het equivalent van een derde van zijn jaarlijkse bbp terug te betalen. In tegenstelling tot Orban is het onwaarschijnlijk dat De Wever zich zal laten omkopen met enkele financiële concessies uit de EU-begroting. Hij zal waarschijnlijk tot het uiterste gaan en zijn veto uitspreken tijdens de volgende en beslissende zitting van de Europese Raad op 18-19 december.
Afgelopen vrijdag drongen zowel Ursula von der Leyen als de Duitse bondskanselier Friedrich Merz zich op aan De Wever voor een diner waarop ze hem op andere gedachten wilden brengen. Merz zou zelfs een staatsbezoek aan Noorwegen hebben afgezegd dat voor vrijdag op het programma stond, met een ontvangst door de Noorse koning, om in plaats daarvan zijn wilskracht te gebruiken tegen de leider van dat kleine land dat de Duitsers in de vorige eeuw tweemaal hebben binnengevallen en bezet.
Als ze beter hadden gelet op wat De Wever de dag ervoor had gedaan, zouden Von der Leyen en Merz redenen hebben gevonden om het diner met De Wever als een onmogelijke missie te beschouwen. De dag ervoor had De Wever namelijk in de Kamer van Volksvertegenwoordigers (het lagerhuis van de Belgische tweekamerstelsel) herhaald waarom hij tegen de confiscatie is, omdat deze onaanvaardbare risico’s voor het land met zich meebrengt. Hij kreeg een staande ovatie en zoals het Franstalige dagblad Le Soir opmerkte in zijn goed verborgen online artikel over de parlementaire zitting, vond er een zeer zeldzaam moment in het politieke leven plaats: de leider van een extreemlinkse partij stond op in de kamer en feliciteerde De Wever met zijn toespraak, waarbij hij zei dat hij De Wevers redenering deelde. Degenen onder u die enige ervaring hebben met de sterk gepolitiseerde en giftige relaties tussen rechts en links in Europese wetgevende instanties zullen van dit verslag genieten. De Wever is de leider van een conservatieve, Thatcher-achtige economische partij.
Von der Leyen en Merz hadden ongetwijfeld last van indigestie toen ze de eettafel verlieten na hun ontmoeting met De Wever.
In de mainstream media in de VS en het VK is niets te lezen over de uitkomst van deze bijeenkomst, omdat, zoals Le Soir gisteren in een bericht van twee alinea’s aankondigde, de partijen zijn overeengekomen om verder te praten over het probleem en te zoeken naar een oplossing die voldoet aan de eis van België dat alle andere EU-lidstaten waterdichte juridische garanties geven dat zij de risico’s van de confiscatie zullen delen als het misgaat en de fondsen moeten worden hersteld en aan Moskou moeten worden overgedragen. We kunnen er vrijwel zeker van zijn dat dergelijke garanties op 18 december niet zullen worden gegeven, omdat tal van lidstaten, waaronder met name Frankrijk, weigeren mee te werken.
Hoewel Ursula von der Leyen al meer dan zes jaar bij de Commissie in
Brussel werkt en hoewel ze in de centrale Brusselse gemeente Elsene is geboren
en daardoor tijdens haar jeugd vloeiend Frans heeft geleerd, wat een
belangrijke reden was waarom Macron haar voor deze functie steunde, lijkt ze
niet genoeg tijd in het noorden van het land te hebben doorgebracht en heeft ze
geen idee hoe koppig een echte Vlaming kan zijn.
Misschien was ze tijdens haar jaren hier te vriendelijk voor corrupte
Belgische Franstaligen van de liberale MR-partij, zoals haar commissaris van
Justitie gedurende vijf jaar, Didier Reynders, die nu een gevangenisstraf boven
het hoofd hangt wegens het witwassen van geld, iets wat hij door en door
begreep dankzij zijn vele jaren als Belgisch minister van Financiën in
verschillende opeenvolgende coalitieregeringen. Of ze werd arrogant nadat ze
Reynders’ voormalige baas bij MR, Charles Michel, had getemd, met wie Ursula de
degens kruiste tijdens zijn tijd als hoofd van het rivaliserende uitvoerende
orgaan van de EU, de Europese Raad; aan het begin van zijn ambtstermijn daagde
hij von der Leyen uit voor de enige vacante zetel tijdens een vergadering, maar
tegen de tijd dat hij zijn ambt neerlegde, veegde von der Leyen de vloer aan
met Michel.
Premier Bart De Wever, een Vlaams nationalist, leert haar een goede les
in wat het betekent om een echte Vlaming te zijn en zich zorgen te maken over
het voortbestaan van het land in plaats van over het vullen van zijn eigen
zakken.
Het hele conflict is ontstaan omdat de voorzitter van de Europese
Commissie wanhopig probeert bevroren Russische staatsactiva in Europa te
gebruiken om de begrotingsbehoeften van Oekraïne en de aankoop van wapens te
financieren, zodat de oorlog nog een paar jaar kan voortduren terwijl Europa
zijn militaire industrie herstelt en het aantal soldaten uitbreidt door middel
van dienstplicht en vrijwillige rekrutering, om tegen het einde van het
decennium klaar te zijn voor een kinetische oorlog met Rusland.
Het leiderschap van de Commissie heeft, net als de overgrote meerderheid
van de regeringsleiders in de EU-lidstaten, al zijn politieke kapitaal
geïnvesteerd in een Oekraïense overwinning. Zij begrijpen heel goed dat Ursula
en haar team hun greep op de macht kunnen verliezen wanneer de Oekraïners vrede
sluiten op Russische voorwaarden, wat momenteel door Donald Trump wordt
gefaciliteerd door zijn bemiddeling.
De grootste opslagplaats van bevroren Russische staatsactiva bevindt
zich namelijk bij Euroclear, een financiële instelling in België. Het
topmanagement van Euroclear verzet zich tegen wat in feite neerkomt op
confiscatie van de activa op grond van de verschillende regelingen die Von der
Leyen voorstelt. De president van de Europese Centrale Bank heeft alarm
geslagen en gewaarschuwd dat de schade aan de euro onherstelbaar zou kunnen
zijn. Hij weigert als vangnet te fungeren voor leningen waarbij de activa als
onderpand worden gebruikt. De Belgische premier heeft deze argumenten gebruikt
om zijn afwijzing van de confiscatieregelingen te rechtvaardigen, samen met het
argument dat confiscatie van de bevroren activa de lopende
vredesonderhandelingen zou ondermijnen. Ook zou De Wever de afgelopen dagen in
het openbaar hebben gezegd dat het idee dat Rusland verslagen zou zijn “een
sprookje en een totale illusie” is, hoewel hij dit later mogelijk heeft
ingetrokken (volgens Echo de la Bourse), toen de
veiligheidsdiensten beweerden dat de uitspraak “Russische desinformatie
diende”.
In het laatste deel van dit essay geef ik een overzicht van hoe de
dramatische acties van de premier zijn weergegeven in de toonaangevende
Franstalige en Vlaamstalige dagbladen.
Ik heb zojuist een klein artikel geciteerd uit de uitgave van 5 december
van het grootste Franstalige financiële dagblad in België, L’Echo. In
dezelfde uitgave staan twee volledige pagina’s met artikelen over de risico’s
voor Euroclear als de bevroren Russische activa worden aangeraakt, over het
geplande bezoek van de Duitse bondskanselier en Commissievoorzitter Ursula von
der Leyen aan De Wever op vrijdag “om De Wever te dwingen toe te geven op het
gebied van de Russische activa”, en een lang hoofdartikel over de Russische
activa – “om tegen lage kosten een moreel kader te creëren”.
Laten we beginnen met het hoofdartikel, dat naar mijn mening heen en
weer schommelt. De redactie merkt op dat het geld dat in de Russische activa
vastzit, een drievoudige dreiging voor Oekraïne in de nabije toekomst zou
oplossen: “het opdrogen van de middelen om Oekraïne financieel en militair te
ondersteunen in de context van het steeds duidelijker wordende vertrek van de
Verenigde Staten; het toekomstige faillissement – naar verluidt binnen enkele
maanden – van de Oekraïense staat; en meer recentelijk de grillen van Donald
Trump die we terugzien in zijn ‘vredesplan’ – om zelf een deel van de
Euroclear-activa in beslag te nemen.”
De redactie constateert een collectief gebrek aan motivatie ten aanzien
van Oekraïne onder de EU-lidstaten, dat tot uiting komt in de onderhandelingen
over de bevroren Russische activa.
Dit brengt de redactie tot de conclusie: “De partners van België geven
slechts lippendienst aan de solidariteit die onze regering terecht eist.”
Naar mijn mening is dit een afkeuring van Ursula en een blijk van
vertrouwen in het standpunt van Bart De Wever.
Het artikel in L’echo de la bourse over de plannen van
Berlijn en de Europese Commissie om De Wever naar hun hand te zetten, bevat een
aantal zeer interessante details. Ten eerste beweert de auteur dat de stemming
van de 27 regeringsleiders op 18 december over het gebruik van de activa in
Euroclear alleen een gekwalificeerde meerderheid vereist, en geen unanimiteit,
zodat het verzet van België kan worden overstemd. Als dat waar is, en daar heb
ik mijn twijfels over, dan vraag je je af waarom Merz en Von der Leyen hun tijd
zouden besteden aan pogingen om De Wever voor hun plannen te winnen.
Een ander punt in dit artikel is wellicht nuttiger en feitelijk
correcter: dat het plan van Von der Leyen is om Kiev in totaal 165 miljard euro
te lenen, waarvan 45 miljard euro in 2026 en hetzelfde bedrag in 2027
beschikbaar zou worden gesteld, en de rest voor latere jaren zou worden
gereserveerd. Deze bedragen zouden als volgt worden verdeeld: 110 miljard voor de
aankoop van wapens en 55 miljard voor de behoeften van hun schatkist. We mogen
aannemen dat dit bedoeld is om de salarissen van overheidsmedewerkers en
soldaten te dekken. Dit bedrag zou worden gegarandeerd door 210 miljard euro
aan Russische activa in Europa, waarvan 185 miljard in Euroclear (België) en 25
miljard in Frankrijk, Duitsland, Zweden en Cyprus. Het verschil tussen de
lening aan Kiev van 165 miljard en de 210 miljard zou worden gebruikt om een
G7-lening aan Oekraïne in 2024 terug te betalen.
Dit artikel informeert ons verder dat de Commissie van plan is artikel
122 van het EU-Verdrag te gebruiken om de overdracht van de bevroren activa aan
Rusland te verbieden. Dit noemen zij “een gewaagde interpretatie van het
artikel dat noodbevoegdheden toekent en het mogelijk maakt om in geval van een
economische crisis de unanimiteit te omzeilen”. Ik vraag me af of de auteur
niet heeft aangenomen dat de bovengenoemde stemming over de Euroclear-activa
slechts met gekwalificeerde meerderheid zal plaatsvinden omdat artikel 122
wordt ingeroepen.
Ten slotte beschrijft dit artikel in L’Echo de algemene politieke strijd
tussen de EU en België als volgt: het is een strijd tussen enerzijds de
Europese centristische meerderheid van de Europese Volkspartij (christendemocraten),
de socialisten (socialisten en democraten) en de liberalen van Renew (de
Macron-factie) en anderzijds de groep van Europese conservatieven en hervormers
(ECR), een rechts-radicale, neo-atlanticistische partij die dicht bij Trump
staat en waartoe de N-VA-partij van De Wever behoort.
De auteur, Vincent Georis, ziet de oplossing in het bieden van voldoende
garanties door Europa aan België. Maar het hoofdartikel verwacht, zoals
hierboven vermeld, niet dat dit zal gebeuren.
Het artikel van Xander Vlassenbroeck in L’Echo over de
risico’s die Euroclear loopt als de bevroren Russische activa worden
aangeraakt, begint met de vermelding dat Euroclear een bewaarinstelling is die
momenteel 42 biljoen dollar aan wereldwijde activa in beheer heeft. De
voorgestelde lening aan Kiev op basis van de bevroren Russische activa als
onderpand is het huidige “plan A” van de Commissie. Haar “plan B” is dat de EU
de lening rechtstreeks uit haar eigen begroting financiert, maar dat zou minder
realistisch zijn vanwege het moeilijke wetgevingsproces dat daarmee gepaard zou
gaan.
Wat plan A betreft, merkt de auteur op dat de CEO van Euroclear, Valerie
Urbain, een brief aan de Commissie heeft gestuurd waarin zij stelt dat de tot
nu toe door de Commissie gegeven nogal vage garanties inzake risicodeling
onvoldoende zekerheid bieden. Zij is van mening dat plan A buiten de EU als
“confiscatie” zou worden beschouwd en investeerders zou ontmoedigen om geld in
Europa te storten, ook in staatsobligaties, wat een negatief effect zou hebben op
de rentetarieven. In een interview met Le Monde zei zij dat
zij niet uitsluit dat zij de Europese instellingen voor de rechter zal dagen
als de “fiduciaire verplichtingen” van Euroclear in het gedrang komen.
Euroclear is immers een systeemrelevante instelling waarvan het faillissement
een grote crisis voor alle beurzen zou kunnen veroorzaken. Euroclear is meer
dan andere banken afhankelijk van het vertrouwen van haar klanten, voor wie zij
verantwoordelijk is voor 42 biljoen euro aan activa in de wereld. Euroclear
wordt beschouwd als politiek neutraal, maar als dit in het gedrang komt door
een politiek gemotiveerde confiscatie, dan zal dat niet alleen gevolgen hebben
voor Euroclear, maar ook voor de Europese kapitaalmarkten. Blijkbaar hebben de
Chinezen Euroclear al laten weten dat ze deze zaak op de voet volgen.
Ondertussen vragen mensen zich af wat de aandeelhouders van Euroclear van deze
kwestie vinden. Daartoe behoren de Franse Caisse des dépôts, maar ook het
staatsfonds van Nieuw-Zeeland, dat van Singapore, Chinese en Australische
overheidsinstanties. Tot nu toe hebben zij zich allemaal zeer discreet
opgesteld.
Tot slot kom ik bij de uitgave van 5 december van de Vlaamse krant De
Standaard. Ik heb hier een artikel voor me liggen met de merkwaardige titel
“De Wever’s uitspraak dat het niet wenselijk is dat Rusland brandstoffen
verliest, wakkert anti-Belgische sentimenten aan”.
De eerste alinea van dit artikel wijst op desinformatie over wat De
Wever wel of niet heeft gezegd tijdens een lezing die hij vorige week in het
Frans heeft gegeven in het Bozar-auditorium in het centrum van Brussel:
“Nu de spanningen rond de Russische miljarden toenemen, neemt ook de
kritiek op België en premier De Wever toe. Die was al hard, maar een zin uit
een Franstalige lezing heeft haar nog een extra impuls gegeven.”
“Tijdens persconferenties, in een officiële brief aan de Europese
Commissie en tijdens interviews legt premier Bart De Wever herhaaldelijk uit
waarom het bijzonder riskant is om in België bevroren Russische activa te
gebruiken voor de wederopbouw van Oekraïne.
Dat was maandagavond niet anders tijdens een lezing voor een Franstalig
publiek in het kunstcentrum Bozar in Brussel.
De hoofdredacteur van La Libre Belgique interviewde De
Wever na die lezing en stelde een vraag over de delicate financiële kwestie,
waarna een samenvatting van dat gesprek in de Franstalige krant verscheen.
Daarin sprak De Wever enkele zinnen uit die het beeld van de critici van
een land dat niet aan de kant van Oekraïne zou staan, versterkten. ‘Wie gelooft
er nu echt dat Rusland zal verliezen in Oekraïne?’, zei De Wever. ‘Dat is een
mythe, een totale illusie. Het is zelfs niet wenselijk dat zij verliest en dat
er instabiliteit ontstaat in een land dat over kernwapens beschikt.’
“De specifieke passage uit het gedrukte interview, met name het gedeelte
getiteld ‘Het is niet wenselijk dat Rusland verliest’, wordt sinds donderdag op
grote schaal gedeeld op social media. Onder andere een voormalig Oekraïens
diplomaat vestigde de aandacht op de uitspraken van De Wever.”
“Wekenlang woedt er een campagne op X en Telegram, waarbij overwegend
pro-Oekraïense stemmen België beschuldigen van egoïsme, het in gevaar brengen
van de Europese veiligheid en het in de steek laten van Oekraïne. Zelfs tijdens
de Tweede Wereldoorlog werd het geld van Duitsland niet in beslag genomen”,
aldus de premier.
Een ander artikel in dezelfde uitgave van Standaard heeft
als titel “De Wever geniet steun van PVDA en Vlaams Belang over Euroclear”. Dit
is niet bedoeld als compliment. PVDA is de Belgische Arbeiderspartij, een
marxistische partij onder leiding van Raoul Hedebouw. Hedebouw is de
afgevaardigde die De Wever zijn steun aanbood in de Kamer van
Volksvertegenwoordigers, zoals hierboven vermeld. Vlaams Belang is een Vlaamse
separatistische partij die al lang een vleugje racisme heeft, hoewel haar
binnenlands beleid meer sociaal georiënteerd is dan dat van De Wever’s N-VA.
Samenvattend kan ik zeggen dat uit mijn lectuur van de Belgische pers
blijkt dat de meningen over het standpunt van De Wever met betrekking tot
confiscatie en de oorlog tussen Oekraïne en Rusland verdeeld zijn, zowel tussen
verschillende kranten als binnen de redactie van één enkele krant, zoals L’Echo.
Tegen deze mediabackground in zijn eigen land is het principiële
standpunt van Bart De Wever tegen het plan van Von der Leyen om Russische
staatsactiva in Euroclear te confisqueren des te indrukwekkender en
prijzenswaardiger.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
