De door Ursula von der Leyen aangekondigde spaar- en investeringsunie is een fundamentele politieke keuze over de toekomst van Europa en zijn volkeren.
april 27, 2025 7
De afgelopen maanden
hebben we allemaal de drang gehoord van Ursula von der Leyen, voorzitter van de
Europese Commissie, om vaart te zetten achter de totstandkoming van een spaar-
en investeringsunie (SIU). Aanvankelijk gepresenteerd als een instrument om
financiële middelen te mobiliseren ten behoeve van de Europese burgers en om de
groene en digitale transitie te bevorderen, ligt het meest verontrustende
aspect van deze campagne eens te meer in de kritiekloze, passieve en
onderdanige aanvaarding van de intenties en beslissingen van de Commissie.
Bij nader inzien is dit echter weer een andere agenda. Hoeveel agenda’s heeft Von der Leyen ons al voorgeschoteld, terwijl de situatie alleen maar verslechtert? Die agenda was bedoeld om de gebruikelijke verdachten te bevoordelen: de meest prominente particuliere en zakelijke belangen (elders “oligarchen” genoemd), zoals altijd ten koste van het algemeen belang, het welzijn van de bevolking en de nationale belangen van veel lidstaten, schrijft Hugo Dionísio.
Om de bedoelingen
achter deze SIU volledig te begrijpen, moeten we eerst begrijpen wat het is. In
theorie wordt de SIU gepresenteerd als: “een initiatief dat tot doel heeft de
financiële markten van de lidstaten te integreren om investeringen, economische
groei en financiële stabiliteit te stimuleren.” In dit kader is de SIU
ogenschijnlijk bedoeld om “burgers en bedrijven” gemakkelijker toegang te geven
tot grensoverschrijdende financiële producten en tegelijkertijd
langetermijnsparen en -investeringen te bevorderen. Een wonder, inderdaad. In
de EU staat een enorme hoeveelheid geld op termijndeposito’s (10 biljoen euro)
en nog meer in openbare, onderlinge en associatieve fondsen, waarvan de
bijdragen zouden kunnen worden omgeleid naar andere soorten oplossingen,
waarbij begunstigden worden gelokt met het sirenegezang van gemakkelijk geld
uit durfkapitaal.
Volgens de Europese
Commissie zou deze unie de mogelijkheden voor langetermijnsparen kunnen
verbeteren, producten zoals individuele pensioenregelingen (PEPP’s) kunnen
stimuleren en “duurzame” beleggingsfondsen kunnen bevorderen die gekoppeld zijn
aan de energie- en klimaatagenda’s van de EU. Al deze fondsen zijn particulier,
precies zoals die mensen het willen. Een fundamenteel kenmerk van elke
EU-agenda is dat de staat wordt gedegradeerd tot een ondergeschikte,
minimalistische rol – behalve als het gaat om het betalen van de rekening.
Deze unie beoogt
ook bredere en meer geïntegreerde mechanismen voor beleggersbescherming te
creëren, ogenschijnlijk door de transparantie en regulering te versterken om
ervoor te zorgen dat financiële producten veilig en geschikt zijn voor risicoprofielen.
Ten slotte zal dit geaggregeerde, gemobiliseerde en circulerende kapitaal
zogenaamd de bedrijfsfinanciering bevorderen, waardoor SME’s (Small and medium
enterprises) in theorie gemakkelijker toegang krijgen tot alternatieve
financieringsbronnen zoals crowdfunding en kapitaalmarkten. SME’s worden altijd
als rechtvaardiging gebruikt, maar zijn uiteindelijk zelden de uiteindelijke
begunstigden van deze voorstellen.
Er zijn al
maatregelen gepland, zoals het eerder genoemde PEPP (Pan-European Personal
Pension Product), een particulier pensioenproduct dat in de hele EU kan worden
aangeboden, zonder de last van de intergenerationele solidariteit die
kenmerkend is voor openbare pensioenstelsels; de herziening van de wetgeving om
de bescherming van beleggers en de markttransparantie; de regulering van
fintech en crowdfunding (technologische financierings- en publieke
fondsenwervingsplatforms zoals Patreon), waarbij geharmoniseerde regels voor
collaboratieve financieringsplatforms worden gecreëerd; en de invoering van
fiscale stimuleringsmaatregelen door de lidstaten om sparen en investeren te
stimuleren. Dit alles belooft een grotere productdiversificatie en meer
“investeringsoplossingen”, hogere financiële rendementen (aangezien er in
theorie meer concurrentie zal zijn) en meer veiligheid, aangezien
gemeenschappelijke regels zogenaamd het risico op fraude en financiële
malversaties verminderen.
Vergis u niet: de
spaar- en investeringsunie is geen onderdeel van de bankenunie. Nee, de SIU is
hooguit een aanvulling daarop. De SIU en de bankenunie van de EU hebben
hetzelfde doel, namelijk de integratie van de financiële markten, maar
verschillen in reikwijdte, mechanismen en risico’s.
Laten we hun
doelstellingen eens vergelijken:
De bankenunie
streefde naar gecentraliseerd toezicht (ECB), gemeenschappelijke regels voor
bankfaillissementen en een focus op financiële stabiliteit. De SIU daarentegen
wil spaargeld en investeringen naar risicovolle sectoren trekken door
financiële producten te harmoniseren, fiscale prikkels voor
grensoverschrijdende investeringen te geven en meer aandacht te besteden aan
winstgevendheid en “strategische prioriteiten” zoals defensie en de groene
transitie.
Zoals het gezegde
luidt: “een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen,” en van de
Commissie van Von der Leyen kunnen Europeanen niets anders verwachten dan mooie
woorden en messen in de rug. De echte problemen van de SIU liggen in de
“bijbehorende risico’s” en “onuitgesproken bedoelingen,”
In tegenstelling
tot wat de EU beweerde, beloofde de bankenunie, die in 2014 als reactie op de
eurocrisis werd gelanceerd, ook meer concurrentie, stabiliteit en bescherming
van deposito’s. In de praktijk heeft zij echter alleen maar de dominantie van
de grote banken versterkt en de diversiteit van de Europese financiële sector
verminderd – het tegenovergestelde van wat was beloofd.
De concentratie in het bankwezen nam toe, aangewakkerd door een golf van fusies en overnames.
In Spanje daalde het aantal banken van 55 in 2008 tot 10 in 2023.
In Duitsland verloren regionale banken (Landesbanken) hun relevantie ten opzichte van giganten als Deutsche Bank en Commerzbank.
In 2023 controleerden de tien
grootste banken in de EU ongeveer 70 % van de financiële activa (ECB, 2023).
Zoals we kunnen zien, bleek de mythe van “too big to fail” niet te kloppen en
als de grootste banken failliet gaan, zullen de staten hen nog steeds moeten
redden.
Door deze
kapitaalconcentratie – de bankenunie zou beter “bankenconcentratie-unie” kunnen
heten – nam de concurrentie af en profiteerden grote banken van de nieuwe
regels, terwijl kleine instellingen te maken kregen met hogere
regelgevingskosten en grotere moeilijkheden om op transnationale schaal te
concurreren. Het resultaat is dagelijks voelbaar in onze portemonnee: hogere
kosten voor klanten, minder kredietmogelijkheden voor SME’s en minder
financiële innovatie. Precies het tegenovergestelde van wat was beloofd.
Een déjà vu van de privatiseringsprocessen in Portugal en
Europa.
De waarheid is dat,
net als alle EU-regelgeving, ook de bankenunie alleen de grote spelers heeft
bevoordeeld. Het zwaardere en complexere regelgevingskader (bijvoorbeeld Bazel
III) vereist middelen die alleen grote banken ter beschikking staan. De ECB
houdt alleen toezicht op de grote banken en laat de kleinere banken onder de
nationale autoriteiten vallen, waardoor asymmetrieën ontstaan, bijvoorbeeld bij
de toegang tot krediet. De grootste banken kunnen zichzelf financieren (soms
tegen negatieve tarieven) via de ECB, terwijl kleine banken zich tegen hogere
tarieven moeten financieren. Kapitaalconcentratie leidde tot concentratie van
politieke macht en lobbyvermogen, waardoor de kloof tussen groot en klein, rijk
en arm verder werd vergroot.
Het is dan ook niet
meer dan logisch dat hetzelfde zal gebeuren met de SIU. Beide initiatieven
weerspiegelen een problematische logica: de bankenunie heeft de risico’s van
het bankwezen gesocialiseerd (met strenge regels voor banken maar zonder
schuldmutualisatie), wat heeft geleid tot wat we nu “socialisme voor de rijken
en kapitalisme voor de armen” kunnen noemen, een moderne versie van de
middeleeuwse “zonde van de hebzucht,” die alleen de armen trof omdat de rijken
al rijk waren.
De SIU daarentegen
heeft tot doel de financiering van politieke projecten (zoals defensie) te
socialiseren en de risico’s naar de burgers over te hevelen. Met andere
woorden, socialisme voor banken en grote klanten was niet genoeg – nu gaat de
EU zich richten op socialisme voor grote financiële fondsen. De bedoeling is
duidelijk en weerspiegelt de onderdanige, passieve en volgzame houding van de
lidstaten en hun leiders.
Als de bankenunie,
met al haar neoliberale implicaties, een financiële crisis nodig had als
rechtvaardiging, dan heeft de SIU dat niet eens nodig. De consensus voor oorlog
is zo diep dat zelfs externe propaganda tekortschoot, met de oorlog in Oekraïne
als voldoende rechtvaardiging.
De grote winnaars
van de SIU zullen de grote vermogensbeheerders (BlackRock, Allianz) zijn, die
de nieuwe spaarmarkten zullen domineren. Gestandaardiseerde producten (zoals
PEPP) zullen wereldspelers bevoordelen, niet kleine beleggers, waardoor de
risico’s worden afgewenteld op burgers, werknemers en hun gezinnen, terwijl de
winsten naar de financiële elite vloeien, net zoals bij de bankenunie.
Het resultaat is simpel: meer centralisatie en bijgevolg minder financiële democratie, waardoor de toch al enorme en groeiende kloof tussen arm en rijk nog verder wordt vergroot.
De waarheid is dat elke keer dat Von der Leyen een van haar
“besluiten” ondertekent, onze inkomens dalen, onze levensomstandigheden
verslechteren en de luie oligarchie die parasiteert op de Europese groei jaar
na jaar dikker wordt.
Net zoals de
bankenunie er niet in geslaagd is een gediversifieerd en concurrerend systeem
tot stand te brengen, maar in plaats daarvan de macht van de grote banken heeft
vergroot, gaat de SIU hetzelfde lot tegemoet. Als de EU geen grenzen stelt aan
kapitaalconcentratie en marktaandeel en geen echte garanties eist voor kleine
spaarders (wat de intentie om de aangekondigde 800 miljard euro aan te trekken
zou beperken), zal “financiële integratie” niets meer zijn dan een eufemisme
voor meer particuliere controle over het geld van de Europese burgers.
Is het de moeite
waard om te vertrouwen op een structuur die in de praktijk altijd ten goede
komt aan dezelfde reuzen?
Deze vraag krijgt
een andere dimensie als we bedenken dat BlackRock, de Amerikaanse
vermogensbeheerder, een van de grootste begunstigden – en meest prominente
promotors – van deze unie zal zijn. De banden tussen de Duitse bondskanselier
Friedrich Merz en dit bedrijf zijn allesbehalve toevallig, net zoals het geen
toeval is dat Von der Leyen, eveneens Duits, zo resoluut aandringt op nog een
fiasco.
En tot overmaat van
ramp heeft dit alles neokoloniale trekjes. Het is niet genoeg dat we onze
defensie, energiestrategie en academische wereld aan de VS hebben overgedragen
– nu gaan we hen ook nog eens de schamele spaargelden van Europese werknemers
geven.
Maar laat u niet
misleiden door te denken dat de potentiële schade van de SIU daar ophoudt. Op
het eerste gezicht lijkt het idee van een SIU aantrekkelijk: de spaargelden van
Europeanen centraliseren en beheren, zodat ze kunnen worden geïnvesteerd in
strategische projecten zoals groene infrastructuur, innovatieve technologie en
andere prioritaire gebieden. Als we echter kijken naar wie de belangrijkste
voorstanders van dit initiatief zijn en wat de recente trends in het Europese
economische beleid zijn, beseffen we dat dit project alle ingrediënten heeft om
onze levensomstandigheden verder te verslechteren en de deur open te zetten
voor de wreedheid die al heerst in de VS, waar de arbeidersklasse is
geconditioneerd tot het kinderlijke geloof dat hun stabiliteit afhangt van een
of andere vorm van “passief inkomen” en een zogenaamde “financiële
geletterdheid” die concurreert met die van de eigenaars van het systeem. Na de
VS is het nu tijd om agressief in te zetten op de inkomens van werknemers die
bedoeld zijn voor solidaire vangnetten.
Het is geen toeval
dat de aankondiging van de SIU ook komt te midden van toenemende druk om
historisch publieke of mutualistische sectoren te privatiseren. Van staatspensioenfondsen
tot socialezekerheidsstelsels en onderlinge verzekeraars, er is een duidelijke
trend om activa en verantwoordelijkheden over te hevelen van de publieke naar
de private sector. Dit proces, vaak vermomd als ‘modernisering’,
’transparantie’, ‘rationaliteit’ of ‘efficiëntie’, holt de sociale rechten
rechtstreeks uit en vergroot de ongelijkheid. Vergelijk maar eens het rendement
van een openbaar pensioenstelsel met dat van een particulier stelsel om te
begrijpen waarom grote bedrijven het eerste aanvallen. Er gaat veel geld naar
de “verkeerde handen”, moeten ze denken.
Zoals we zullen zien, zullen na de invoering van de SIU de dringende roep om “hervorming van de sociale zekerheid”, de noodzaak om “iedereen zijn pensioen te laten kiezen” en de demografische noodsituatie die “hervorming van het pensioenstelsel” vereist, volgen.
Dit alles voor één ding en één ding alleen: het verminderen van de
middelen die aan de sociale zekerheid worden toegewezen en het verhogen van de
middelen die beschikbaar zijn voor financiële producten van de SIU – met andere
woorden, voor BlackRock en vrienden. De druk op centristische liberale,
sociaal-liberale, sociaal-democratische of reactionair-conservatieve regeringen
zal absoluut brutaal zijn en vrijwel zeker leiden tot de rechtvaardiging dat
“de EU ons hiertoe heeft gedwongen”.
In de achterhaalde
18e-eeuwse theorie doet de onzichtbare hand wonderen. Door de spaargelden van
Europese burgers in een uniform systeem te concentreren, zouden regeringen en
financiële instellingen toegang krijgen tot enorme middelen die momenteel
verspreid zijn over nationale of regionale systemen. In een volledig
onevenwichtig, bevooroordeeld en scheefgetrokken systeem zullen deze middelen
echter in handen komen van grote financiële conglomeraten en bedrijven, die ze
zullen gebruiken om hun belangen te financieren.
Een duidelijk
voorbeeld van deze dynamiek is wat er in verschillende Europese landen met de
pensioenfondsen is gebeurd. In de jaren negentig en 2000 hebben veel staten
individuele kapitalisatiemodellen ingevoerd, waarbij een deel van de
verantwoordelijkheden van de staat werd overgedragen aan particuliere fondsen,
ook om kapitaal vrij te maken voor investeringen, althans zo werd beweerd. Het
resultaat was hogere beheerskosten, minder transparantie en in sommige gevallen
de ineenstorting van systemen die ooit robuust en op solidariteit gebaseerd
waren. De SIU zal dit model op continentale schaal repliceren, waardoor de
transformatie van publieke systemen naar mechanismen die door de financiële
markten worden gecontroleerd, in een stroomversnelling komt. Gezien wat we
vandaag weten, kunnen we niet langer beweren dat dit niet de bedoeling is.
Bovendien roept het
voorstel twijfels op over het vermogen om gelijkheid en sociale rechtvaardigheid
te waarborgen. Wie beslist waar het geld wordt geïnvesteerd? Krijgen projecten
die rechtstreeks ten goede komen aan de burgers, zoals betaalbare huisvesting
of openbare gezondheidszorg, voorrang, of worden grote industriële en
financiële conglomeraten bevoordeeld? Recente ervaringen tonen aan dat kapitaal
zonder strenge en democratische regulering de neiging heeft om naar de hoogste
winsten te vloeien, ongeacht de werkelijke behoeften van de bevolking.
De financiering van militarisme is de andere kant van de medaille en vormt een van de sterkste politieke argumenten voor het voorstel. Naast alle reeds genoemde systemische en politieke risico’s, zal het ook het gevaar van militaire confrontaties vergroten.
Wat denken we dat mensen als Merz, von der Leyen of Macron zullen
doen als ze tot de tanden bewapend zijn? Als de plundering van de
arbeidersklasse eenmaal voltooid is, waar zal dan het volgende plunderproject
worden gericht?
De EU staat voor
een bekend dilemma: hoe kan zij enorme investeringen in defensie financieren
zonder de begrotingsregels (zoals het stabiliteits- en groeipact) te
overtreden? Hier komt de SIU om de hoek kijken! Het mobiliseren van particulier
kapitaal, het faciliteren van langetermijninvesteringen in strategische sectoren
zoals defensie via gespecialiseerde investeringsfondsen (bijvoorbeeld fondsen
voor kritieke infrastructuur of technologie voor tweeërlei gebruik); het
uitgeven van aangepaste groene/sociale obligaties (zoals “defensieobligaties”
voor duurzame energiezekerheid en militaire projecten); of het stimuleren van
institutioneel sparen, waarbij een deel van de pensioenspaargelden (PEPP) of
pensioenfondsen wordt besteed aan defensiemiddelen met een passend
risicoprofiel – er zijn tal van strategieën die kunnen worden gebruikt om de
nodige middelen aan te trekken.
Een andere optie in
het kader van de SIU is de oprichting van een “defensiekapitaalmarkt”, waarbij
de regels worden geharmoniseerd om beursintroducties, kapitaalverhogingen of de
uitgifte van schuldpapier door defensiebedrijven te vergemakkelijken. Ten slotte
zouden fiscale belemmeringen kunnen worden verminderd – sommige landen belasten
investeringen in wapens, maar voor Europese projecten zouden uitzonderingen
kunnen worden gemaakt, waardoor particuliere investeringen in
defensiegerelateerde producten aantrekkelijker worden door een lagere
belastingdruk. Met andere woorden, de Europese belastingbetalers zullen uit
eigen zak moeten betalen om het steeds grotere risico van oorlog het hoofd te
bieden.
Momenteel wordt het
Europees Defensiefonds (EDF) gefinancierd uit de EU-begroting, maar de
reikwijdte ervan is beperkt. Met een meer geïntegreerde monetaire unie zouden
strategieën op basis van publiek-private partnerschappen kunnen worden
uitgevoerd, zoals de uitgifte van door defensie gedekte obligaties door investeringsbanken
(zoals de EIB). Wat nooit is gedaan voor huisvesting of spoorwegen, zal nu wel
worden gedaan voor oorlog, waarbij de nodige royalties altijd
voor particuliere belangen worden gereserveerd. Ideeën als crowdfunding voor
defensie, waarbij kleine beleggers worden aangetrokken voor de veelgeprezen
cyberbeveiliging of start-ups op het gebied van drones, die later door grote
bedrijven worden opgekocht, zijn een andere mogelijkheid die deze mensen voor
ogen hebben. Zoals we zien, opent de SIU een wereld van mogelijkheden, die geen
van alle ten goede komen aan de Europese bevolking.
Dit scenario is niet louter speculatie.
Het feit is dat het SIU-voorstel expliciet financiering van de defensiesector omvat op een moment dat de EU inzet op een nieuwe herbewapeningscyclus en de oprichting van een versterkt Europees Defensiefonds.
Het Draghi-verslag,
dat ten grondslag ligt aan een deel van dit initiatief (het maakte deel uit van
het mandaat), noemt defensie een prioritair gebied voor het aantrekken van Europees
particulier kapitaal. De SIU maakt dus niet alleen de omleiding van spaargelden
naar de militaire sector mogelijk, maar zou ook burgers ongewild medeplichtig
kunnen maken aan de versterking van het Europese militair-industriële complex
onder het voorwendsel van een beter rendement op hun spaargeld.
Een ander gevolg van deze exploitatie zal zijn dat middelen die anders naar prioritaire sociale sectoren zouden gaan, worden omgeleid, waardoor een militaristische mentaliteit die de vrede en internationale samenwerking bedreigt, verder wordt versterkt.
Concreet zal dit elke reële kans op begrip tussen de EU en de Russische
Federatie met tientallen jaren vertragen – als het de situatie niet nog erger
maakt.
De Europese
Commissie benadrukt dat deelname van burgers altijd vrijwillig zal zijn en dat
er geen plannen zijn voor enige vorm van confiscatie van spaargelden.
Institutionele druk om beleggingen te “diversifiëren” en de belofte van hogere
rendementen kunnen er in de praktijk echter toe leiden dat traditionele
spaaropties worden gemarginaliseerd en Europese burgers worden gedwongen om te
kiezen voor financiële producten die aansluiten bij de strategische
doelstellingen van Brussel. Achter de retoriek van vrije keuze gaat dus een
ingrijpende hervorming schuil van de rol van de verzorgingsstaat en het lot van
de spaargelden van de bevolking.
Terwijl
“veiligheid” en “defensie” worden aangeprezen, wordt de verwoestende impact van
militarisme op gemeenschappen, zowel binnen als buiten Europa, veronachtzaamd.
Middelen die zouden kunnen worden gebruikt om armoede, sociale uitsluiting en
de klimaatcrisis te bestrijden, worden in plaats daarvan verspild aan wapens en
oorlogstechnologieën.
Gezien dit scenario
is het dringend noodzakelijk om de ware aard van de spaar- en investeringsunie
in twijfel te trekken en ons te verzetten tegen de tenuitvoerlegging ervan.
Niets is gevaarlijker dan het samenvoegen van zakelijke hebzucht en de
adrenaline van oorlog. Wanneer het grootkapitaal overschakelt van profiteren
van oorlog naar investeren in oorlog, zijn we allemaal in gevaar.
De door Ursula von
der Leyen aangekondigde spaar- en investeringsunie is niet alleen een
technische of financiële kwestie, maar een fundamentele politieke keuze over de
toekomst van Europa en zijn volkeren. Als deze weg wordt gevolgd, zullen we in
de toekomst allemaal niet meer zijn dan voetvolk in een permanente
oorlogseconomie.
Hoe vaak moeten
Europese burgers nog worden verrast door dezelfde fouten?
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/spaar-en-investeringsunie-hoe-de-eu-de-doodsindustrie-gaat-financieren/
