08/19/2025 // Lance D Johnson // 1,2K Views
Tags: arctische veerkracht, koolstofdioxide, koolstofparadox, klimaatadaptatie, klimaatalarmisme, klimaatwetenschap, discoveries, Ecologie, environment, Fact Check, visserij heropleving, fjord-ecosystemen, glaciaal smeltwater, goede vervuiling, good science, groenlandse gletsjers, marine life, nutriëntenopwelling, ocean fertility, ocean health, fytoplanktonboom, echte onderzoeken, research, truth
Jarenlang is ons verteld dat smeltende ijskappen een apocalyptische gebeurtenis zijn, een onvermijdelijke overgave aan een klimaatcatastrofe. Maar wat als het verhaal niet zo eenvoudig is? Wat als het smeltwater waar we bang voor zijn, in feite is in de oceaan nieuw leven blazen?
Een baanbrekend door NASA gesteund onderzoek heeft dat wel gedaan het script op de terugtrekkende gletsjers van Groenland omgedraaid, waaruit blijkt dat hun afvoer niet alleen de zeespiegel verhoogt, maar ook de explosieve bloei van fytoplankton, de microscopische motoren van het zeeleven, aanwakkert. Dit proces is verre van een doodsklok, maar herinnert ons eraan dat de systemen van de aarde veel veerkrachtiger en onderling verbonden zijn dan onze doemscenario's suggereren. De vraag is niet of het ijs smelt (zoals altijd in cycli), maar of we wijs genoeg zijn om de kans in de dooi te zien.
Belangrijkste punten:
- Gletsjersmeltwater fungeert als een natuurlijke meststof, waardoor diepzeevoedingsstoffen zoals ijzer en nitraat naar de oppervlakte worden getild, waardoor de groei van fytoplankton in belangrijke Arctische gebieden met wel 40 procent wordt versterkt.
- Fytoplanktonbloei vormt de basis van het oceaanvoedselweb en ondersteunt krill, vis en walvissen. — betekent dat meer smelten, contra-intuïtief, de visserij zou kunnen stimuleren.
- De supercomputermodellen van NASA onthullen een delicaat evenwicht: terwijl smeltend ijs het vermogen van de oceaan om CO te absorberen vermindert? in sommige gebieden absorbeert het resulterende fytoplankton nog meer, waardoor een netto positief voor de koolstofcyclus ontstaat.
- Dit is geen klimaatinstorting, maar klimaatadaptatie. Het Noordpoolgebied heeft al millennia dramatische verschuivingen ondergaan, en het leven heeft consequent manieren gevonden om in beweging te gedijen.
- De echte dreiging is niet het smelten van ijs, maar menselijke inmenging — geo-engineeringprogramma's en industriële vervuiling verstoren natuurlijke processen veel meer dan natuurlijke terugtrekking van de gletsjers.
De verborgen premie in het smeltwater
Decennia lang is het verhaal rond de Groenlandse ijskap er een van verlies geweest: jaarlijks verdwijnt 293 miljard ton, een aantal dat zo groot is dat het de geest verdooft. Maar de natuur verspilt niet. Wanneer de meest actieve — van de Jakobshavn-gletsjer — Groenland in de zomer meer dan 300.000 liter zoetwater per seconde vrijgeeft, verdwijnt deze niet zomaar in de leegte. Het stort zich in de fjord als een omgekeerde geiser, waardoor voedingsstoffen uit de diepte worden opgewekt die al eeuwenlang zijn opgesloten.
“Zie het als het omdraaien van een tuin,” zegt Dustin Carroll, oceanograaf aan de San José State University en het Jet Propulsion Laboratory van NASA. “Het smeltwater werkt als een ploeg en brengt ijzer, nitraat en andere meststoffen naar boven waar fytoplankton naar hunkert.” Deze microscopisch kleine planten zijn, hoewel onzichtbaar voor het blote oog, de onbezongen helden van de oceaan. Ze voeden krill, dat vis voedt, die walvissen — en uiteindelijk ons voedt. Toen NASA-satellieten tussen 1998 en 2018 een stijging van 57 procent in de groei van fytoplankton in het Noordpoolgebied ontdekten, vermoedden wetenschappers dat gletsjersmelt de boosdoener was. Maar om het te bewijzen was een digitale diepe duik nodig.
Ga naar ECCO-Darwin, een supercomputermodel dat zo geavanceerd is dat het op zichzelf een “-laboratorium wordt genoemd.” Door drie decennia aan oceaangegevens in te nemen, — miljarden punten op het gebied van temperatuur, zoutgehalte en stroming —, simuleerde het team de chaotische dans van de natuurkunde en biologie in de fjorden van Groenland. Wat ze vonden was verbluffend: het drijfvermogen van het smeltwater zorgt voor een opwaartse stormloop, wat een voedingsfeest oplevert dat de groei van fytoplankton in de zomer met 15 tot 40 procent kan stimuleren.
Dit is niet alleen academische nieuwsgierigheid. Fytoplankton zijn de longen van de planeet en produceren de helft van de zuurstof die we inademen terwijl we CO opzuigen? In een wending van poëtische rechtvaardigheid, hetzelfde smeltwater dat de het vermogen van Ocean om koolstof op te lossen (door de waterchemie te veranderen) compenseert meer dan door organismen aan te wakkeren die CO opslokken? in een nog sneller tempo.
Een geschiedenis van ijs, leven en menselijke hoogmoed
Om te begrijpen waarom dit ertoe doet, moeten we — uitzoomen. De ijskap van Groenland is al miljoenen jaren toegenomen en afgenomen, lang voordat mensen fossiele brandstoffen begonnen te verbranden. Tijdens de Eemiaanse periode, ongeveer 125.000 jaar geleden, waren de temperaturen warmer dan nu, en was het Groenlandse ijs veel kleiner. Toch stortte het Noordpoolgebied niet in. In plaats daarvan paste het leven zich aan. Passagiersduiven verduisterden de Amerikaanse lucht met miljarden. Wolven en bevers bloeiden in aantallen die de huidige populaties in de schaduw stellen. De planeet was niet “gebroken” — het was anders.
Snel vooruit naar het heden, en ons wordt verteld dat elke mate van opwarming een existentiële bedreiging is. Maar het NASA-onderzoek suggereert dat natuurlijke systemen veel dynamischer zijn dan we ze toeschrijven. Het echte gevaar is niet het smelten van ijs. Het is onze nadruk op het controleren van de natuur in plaats van ermee te werken.
Denk eens aan de ironie: terwijl de Groenlandse gletsjers op natuurlijke wijze de oceaan bemesten, zijn door de mens geleide geo-engineeringprogramma's — zoals spuitbussen naar “cool” de planeet — verstoren weerpatronen, vergiftigen bodems en instortende insectenpopulaties. Dezelfde regeringen en bedrijven die klimaatalarmisme propageren, zijn vaak degenen die de ecologische schade versnellen door middel van industriële landbouw, chemische vervuiling en misplaatste “-oplossingen” die symptomen behandelen, niet oorzaken.
“Mensen raken in paniek als ze ijs zien smelten, maar ze realiseren zich niet dat smelten deel uitmaakt van de cyclus, zegt Michael Wood, hoofdauteur van het onderzoek. “Het Noordpoolgebied is altijd een plaats van extremen geweest. De vraag is: kunnen we stoppen met het verergeren ervan?”
De koolstofparadox: Waarom meer smelten minder CO zou kunnen betekenen?
Hier worden de dingen fascinerend. Uit het onderzoek bleek dat gletsjerafvoer ervoor zorgt dat fjordwater minder goed CO kan absorberen? vanuit de atmosfeer — in ieder geval in het begin. De instroom van zoet water verdunt de zoutheid, waardoor de chemie verandert. Maar dat is maar de helft van het verhaal.
De andere helft? Fytoplanktonbloei veroorzaakt door de voedingsstoffen in diezelfde afvoer veel meer CO absorberen? dan verliest de oceaan. . Het is een klassiek geval van checks and balances in de natuur. “We zien een netto positief voor de koolstofcyclus in deze regio's, legt ” Carroll uit. “Het systeem corrigeert zichzelf op manieren die we nog maar net beginnen te begrijpen.”
Dit daagt het doemscenario uit dat smeltend ijs een regelrechte ramp is. In werkelijkheid zijn de systemen van de aarde veerkrachtig als we ze laten bestaan. Het probleem doet zich voor wanneer we ons met die systemen bemoeien in naam van “, waardoor ze worden opgeslagen. Neem Nederland, waar boeren failliet gaan vanwege stikstofbeperkingen, ondanks het feit dat goed beheerd vee de bodemgezondheid kan herstellen. Of denk eens aan de ineenstorting van de mondiale visserij, niet door natuurlijke oorzaken, maar door overbevissing, plasticvervuiling en giftige afvoer. Alle door de mens veroorzaakte problemen.
De gletsjers van Groenland herinneren ons eraan dat verandering niet de vijandelijke onevenwichtigheid is. Het Noordpoolgebied heeft overleefde warmere periodes ervoor. Wat het niet heeft overleefd is vergiftiging op industriële schaal, van nanodeeltjes in de lucht tot microplastics in de diepzee.
Het Noordpoolgebied sterft niet. Het past zich aan. De vraag is of we ons ermee zullen aanpassen — of blijven doen alsof we de controle hebben.
Bronnen zijn onder meer:
Bron: https://www.naturalnews.com/2025-08-19-greenland-glaciers-feed-life-not-cause-doom.html