Als een Nederlandse minister zou zeggen dat de NAVO een witwas operatie is voor Blackrock, dan zou het land te klein zijn en zou deze minister worden gedwongen om af te treden. In Amerika kan een minister wel iets dergelijks zeggen zonder dat iedereen eist dat hij onmiddellijk zijn biezen pakt.
RFK jr, de Amerikaanse Minister van Volksgezondheid staat erom bekend vaak geen blad voor de mond te nemen. Zo ook nu, waar hij in onderstaande clip onder andere het volgende zegt:
Wanneer we een nieuwe natie in de NAVO opnemen, is het eerste deel van dat contract dat die nieuwe natie zijn wapenaankopen moet aanpassen aan de NAVO-specificaties, wat betekent dat ze moeten kopen bij Northrop Grumman, General Dynamics, Lockheed Martin en Boeing.
En al die bedrijven zijn eigendom van BlackRock, en BlackRock is de grote donor.
Dus ze hebben een stimulans om de NAVO uit te breiden, omdat de enige manier is waarop ze hun winst kunnen vergroten is als er meer landen zich aanmelden.
Nou, het is een hele markt waar ze nu een monopolie op hebben, waardoor ze alleen van hen kunnen kopen.
In een speech uit januari 2024 zei RFK jr hij onder meer:
'De grote militaire aannemers willen voortdurend nieuwe landen aan de NAVO toevoegen. Waarom? Omdat dat land dan zijn militaire aankopen moet aanpassen aan de NAVO-wapenspecificaties, wat betekent dat bepaalde bedrijven een afgeschermde markt krijgen." Hij vervolgt met: "Mitch McConnell werd gevraagd: kunnen we het ons echt veroorloven om 113 miljard aan Oekraïne te besteden? Hij zei: maak je geen zorgen. Het gaat eigenlijk niet naar Oekraïne. Het gaat naar Amerikaanse defensieproducenten. Dus hij heeft net toegegeven dat het een witwasconstructie is. En wie denk je dat al die bedrijven bezit? BlackRock'.
Hij benadrukt ook dat BlackRock profiteert van de wederopbouwcontracten en de verkoop van Oekraïense activa, waaronder landbouwgrond, als gevolg van leningvoorwaarden opgelegd door de VS.
Hij beschrijft de NAVO als een alliantie die is veranderd van defensief naar offensief, wat de oorlog in Oekraïne heeft uitgelokt en geld laat stromen naar militaire aannemers. Bijvoorbeeld: 'De NAVO veranderde in een expansionistische offensieve alliantie, die oorlog uitlokte in plaats van de vrede te bewaren, en de dollars liet stromen naar de militaire aannemers'.
Hij verwijst ook naar gebroken beloften over NAVO-uitbreiding naar het oosten, wat Rusland's invasie heeft uitgelokt.
Hij noemt de hulp een "money laundering scheme" die voornamelijk ten goede komt aan de Amerikaanse defensie-industrie en corrupte Oekraïense officials. 'De witwasregeling gaat door! De meeste Amerikaanse militaire hulp aan Oekraïne komt terecht in de schatkist van de Amerikaanse defensie-industrie, maar corrupte Oekraïense functionarissen pakken ook een deel mee'.
Hij bekritiseert de oorlog als onnodig en te voorkomen, met verwijzingen naar mislukte vredesonderhandelingen zoals de Minsk-akkoorden.
Hij wijst er verder op dat BlackRock en vergelijkbare firma's profiteren van de oorlog via wederopbouw, landverkoop en eigendom van defensie- en landbouwbedrijven.
'JP Morgan, BlackRock en de neoliberale elite likken hun vingers af bij het vooruitzicht van een winstbonanza in naoorlogs Oekraïne. De oorlog is duidelijk goed voor de zaken: inderdaad, hoe groter de verwoesting, hoe groter de mogelijkheden voor wederopbouw.'
Ze kopen niet alleen huizen. Ze ontmantelen de Amerikaanse droom, stukje bij beetje, met een draaiboek zo sinister dat een Bond-schurk er jaloers op zou zijn, schrijft Camus.
Een paar weken geleden zou het joodse BlackRock 50.000 huizen hebben gekocht. Daarna verkochten ze er drie aan zichzelf voor meer dan het dubbele.
De waarde van het huis van je buurman is zojuist ‘verdubbeld’. Gefeliciteerd. Nu kun je de onroerendgoedbelasting om daar te wonen niet meer betalen.
Dit is geen ongeluk. Het is een berekende bedrijfsoverval.
Hier is hun stappenplan:
STAP 1: DE JACHT Ze gebruiken algoritmes en enorme hoeveelheden data om stabiele, middenklassebuurten met onbenut ‘groeipotentieel’ te identificeren. Dit zijn jouw straten met bomen, jouw goede scholen, jouw gemeenschap.
STAP 2: DE BLITZKRIEG Ze komen aanzetten met onbeperkt bedrijfskapitaal. Ze hebben geen hypotheken nodig. Ze bieden 20%, 30%, zelfs 50% boven de vraagprijs. Stel je voor dat je je huis te koop zet. Een jong gezin doet een bod. Dan komt een bedrijf binnenvallen en zegt: “We betalen $100.000 meer, contant.” Het gezin had geen schijn van kans. De buurt is al uitgehold voordat de “Te Koop”-borden überhaupt zijn neergehaald.
STAP 3: DE SQUEEZE Gewone gezinnen kunnen zich dit nu definitief niet meer veroorloven. Hoe kun je concurreren met een bodemloze portemonnee? Dat kun je niet. De droom van een eigen huis is in je eigen straat vervlogen.
STAP 4: DE ILLUSIE Zodra ze een kritische massa huizen in handen hebben, begint de echte magie. Ze verkopen een handvol panden aan lege vennootschappen die ze al bezitten. Het is een spelletje three-card monte, maar dan met een dak boven je hoofd.
STAP 5: DE NIEUWE “REALITEIT” Die neppe, opgeblazen verkopen aan zichzelf worden nu geregistreerd in openbare registers. Plotseling is een huis van $ 300.000 $ 700.000 “waard”. Dit wordt de nieuwe, frauduleuze “marktprijs”.
STAP 6: DE LAATSTE SPIJKER – DE BELASTINGVAL Dit is waar ze je eruit werken. Je onroerendgoedbelasting wordt opnieuw vastgesteld en verdrievoudigd op basis van hun nepverkopen. Het oudere echtpaar met een vast inkomen, dat hun huis 20 jaar geleden heeft afbetaald, kan zich geen $15.000 per jaar aan belastingen veroorloven. Het jonge gezin dat een aanbetaling bij elkaar schraapte, heeft nu huisarmoede.
DE ULTIEME BELEDIGING: JE BEZIT NIETS, EN JE ZULT GRAAG VAN HEN HUREN. Zij hebben het probleem gecreëerd. Ze hebben je de kop gekost. En nu worden ze je huisbaas. De hypotheek zou $1.800 zijn geweest. Je nieuwe huur aan hen is $2.500. Je bent nu een vaste huurder in je eigen buurt en financiert de machine die je eruit heeft gezet.
Dit is geen kapitalisme. Het is een vijandige overname van de fundamentele pijler van het Amerikaanse leven. Het is financiële oorlogsvoering tegen de middenklasse.
Zonder uw gewaardeerde steun kan Dissident niet bestaan. U kunt HIER doneren om mij in staat te stellen elke dag nieuwe artikelen op deze site te plaatsen.
Een priester die openlijk fantaseerde over seksuele handelingen met jongens wordt nu gepresenteerd als een voorbeeld van 'een zorgzame Kerk'. Het is obsceen. Het is de omkering van alles waar Christus' Kerk ooit voor stond.
Paus Leo XIV sloot zich aan bij zijn voorganger, paus Franciscus, in het prijzen van een inmiddels overleden priester die naar verluidt schreef over het mee naar bed nemen van jonge jongens.
In een toespraak tot pelgrims uit het bisdom Toscane die waren verzameld op het Sint-Pietersplein op 11 oktober spoorde paus Leo XIV "elke christelijke gemeenschap aan tot een heropleving van de evangelisatie en een onderscheid over de vormen van kerkelijke aanwezigheid in het gebied."
Hij vervolgde toen:
Don Lorenzo Milani, profeet van de Toscaanse en Italiaanse Kerk, die door paus Franciscus werd omschreven als "een getuige en tolk van sociale en economische transformatie, had als motto 'I care', dat wil zeggen: 'Het gaat me aan, ik ben geïnteresseerd, het ligt me na aan het hart.'"
Helaas waren jonge jongens voor Milani net zo belangrijk, zo niet belangrijker dan de ellende van de armen.
"Die woorden, uitgesproken voor duizenden mensen, waren weloverwogen," schreef Chris Jackson in een fel Substack-bericht dat kritisch was over de paus. Ze herhaalden de eerdere lof van Francis voor dezelfde man. Leo wist precies wat hij zei. Hij heiligde corruptie.
Don Lorenzo Milani (1923-1967) was geen profeet. Hij was een priester die brieven schreef die zo vilein waren dat zelfs zijn bewonderaars blozen als ze ze citeren," merkte Jackson op, die een obscene brief citeerde die Milani in 1959 schreef:
Als er gevaar is voor mijn ziel, dan is het zeker niet dat ik te weinig heb liefgehad, maar dat ik te veel heb liefgehad – wat betekent tot het punt dat ik ze mee naar bed nam. En wie zal dan ooit jongens tot in het diepst van hun wezen kunnen liefhebben zonder het uiteindelijk in hun achterste te stoppen, zo niet een leraar die samen met hen ook God liefheeft, de hel vreest en verlangt naar de hemel?
"Dat zijn de eigen woorden van Milani, gedrukt door zijn aanhangers," merkte Jackson op. Ze lezen als het dagboek van een roofdier; een onheilige mengeling van vroomheid en perversie. Ze onthullen een geest die genegenheid verwarde met lust, heiligheid met ziekte. Niets in hen getuigt van heiligheid, alleen van de verdorvenheid van onschuld vermomd als spirituele gevoeligheid."
"Dit is de man die Leo XIV een profeet noemde," zei Jackson. Die Francis een rolmodel voor priesters noemde! Een priester die openlijk fantaseerde over seksuele handelingen met jongens wordt nu gepresenteerd als een voorbeeld van 'een zorgzame Kerk'. Het is obsceen. Het is de omkering van alles waar Christus' Kerk ooit voor stond."
"Zo'n figuur eren is heiligschennis," verklaarde Jackson. "Het vertelt de wereld dat het hoogste ambt in de Kerk geen onderscheid meer maakt tussen gewonde zondaars die verlossing zoeken en roofdieren die hun eigen verdorvenheid verheerlijken."
Ze noemen hem een titan van de financiële wereld, de CEO van ’s werelds grootste vermogensbeheerder. Maar achter de publieke façade geloven sommigen dat Larry Fink een huiveringwekkende doctrine verkondigt: ontvolking is geen anomalie om bang voor te zijn, maar een doel dat moet worden bereikt.
Als je goed naar zijn woorden luistert en de verbanden legt, zie je een strategisch plan voor een post-menselijke toekomst, schrijft Baxter Dmitry.
Tijdens een speciale sessie van het WEF deed Fink een uitspraak die de aandacht van veel waarnemers trok: “Ik kan stellen dat in de ontwikkelde landen de grote winnaars de landen zijn met een krimpende bevolking … De sociale problemen die men zal hebben bij het vervangen van mensen door machines zullen veel minder groot zijn in landen met een krimpende bevolking.”
Hij lichtte toe: vroeger zagen we bevolkingsafname als een rem op de groei. Maar nu, met AI en robotica, zou minder mensen – minder behoeften, minder tegenstanders, minder eisen – een soepelere overgang naar door machines aangestuurde economieën kunnen betekenen.
Fink sprak over “het verhogen van de levensstandaard” voor degenen die het geluk hebben de selectie te overleven, als de productiviteitswinst door automatisering groot genoeg is om de afname van menselijke arbeid te compenseren.
Hij beweerde ook dat sociale weerstand tegen het vervangen van mensen door machines gemakkelijker te beheersen is wanneer de bevolkingsdruk afneemt.
Daarnaast heeft Fink zich publiekelijk ingezet voor AI en investeringen in infrastructuur. Hij is in gesprek met regeringen om financiering te verkrijgen voor een enorme uitbreiding van de stroomvoorziening voor datacenters en chipfabrieken.
In zijn Chair’s Letter van 2025 beschrijft hij ons tijdperk ook als een tijdperk waarin computers het grootste deel van ons werk, inclusief complexe gegevens, “namens ons” verrichten.
Samen vormen deze opmerkingen de basis voor een complottheorie: de wereldelite, gepersonifieerd door Fink, voorziet een toekomst waarin mensen grotendeels overbodig zijn.
Wanneer je de verbanden legt – het WEF, de klimaatagenda, de stimulering van AI-infrastructuur, het wereldwijde surveillancenetwerk – wordt het duidelijk dat Larry Fink niet in zijn eentje spreekt.
Hij herhaalt een gecoördineerd wereldbeeld dat wordt gedeeld door de machthebbers die aan dezelfde tafels zitten en dezelfde transities financieren. Ontvolking, automatisering en gecentraliseerde controle zijn geen willekeurige uitkomsten – het zijn pijlers van dezelfde architectuur.
De boodschap tussen de regels is eenvoudig: minder mensen, meer controle en totale afhankelijkheid van de machine. Dat is de echte “reset” die ze aan het bouwen zijn – en die is al in gang gezet.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
Water – Hoe het WEF en BlackRock willen profiteren van de levensader
04/11/2025
Wanneer water handelswaar wordt: het WEF, de markten en de nieuwe controle over het grondrecht op leven.
Een nieuwe logica van macht
Tijdens het Wereld Economisch Forum (WEF) in Davos sprak Mariana Mazzucato, econoom en adviseur van de Verenigde Naties, over water. Maar haar woorden klonken minder als duurzaamheid en meer als een economisch masterplan, meldt Uncut News.
“We moeten het kapitalisme anders runnen. Ons ondernemingsbestuur moet veranderen. In plaats van marktfalen te verhelpen, moeten we de economie zo inrichten dat zowel de mens als de planeet er baat bij hebben”, zei Mazzucato op het podium van het WEF.
Dat klinkt nobel, maar de implicatie is diepgaand: water moet niet langer worden behandeld als een universeel grondrecht, maar als een economisch product. Een product dat kan worden geprijsd, beheerd en – in de volgende ontwikkelingsfase – getokeniseerd.
Van bron tot blockchain-activum
Achter Mazzucato’s woorden schuilt een grotere trend: de financialisering van de natuur. Water wordt in wereldwijde strategieën steeds meer gezien als een marktproduct – vergelijkbaar met CO₂-certificaten of energie.
Sinds 2020 is het eerste waterfuturescontract beschikbaar op de Chicago Mercantile Exchange (CME). Beleggers kunnen hiermee wedden op de prijs van Californische waterrechten.
In Australië wordt geëxperimenteerd met projecten als Water Ledger: daar worden waterrechten verhandeld als digitale tokens op een blockchain – inclusief slimme contracten die automatisch de toewijzing of beperking regelen.
Tegelijkertijd worden digitale meet- en distributiesystemen (‘Smart Metering’) ontwikkeld die het waterverbruik realtime registreren.
Het idee: water wordt een digitaal beheerd bezit – een ‘token’ dat eigendom, gebruik en beschikbaarheid vertegenwoordigt.
Wat klinkt als moderne efficiëntie, betekent in de praktijk het volgende: iedereen die geen account, ID of toegang tot deze infrastructuur heeft, zit met lege handen.
BlackRock, WEF en het nieuwe waterbeheer
Larry Fink, CEO van BlackRock, ’s werelds grootste vermogensbeheerder , omschreef water al als “de nieuwe olie”. BlackRock investeert wereldwijd in infrastructuur-, nuts- en waterfondsen waarvan verwacht wordt dat ze zullen profiteren van toekomstige schaarste.
In combinatie met Mazzucato’s concept van “nieuw bedrijfsmanagement” ontstaat een economisch-digitale architectuur:
Staten creëren het politieke kader via publiek-private partnerschappen.
Financiële ondernemingen leveren kapitaal en technische systemen.
Monitoring, toewijzing en prijsstelling worden gedigitaliseerd, vaak via centrale hubs die werken met blockchaintechnologie.
De boodschap van Fink is duidelijk: schaarste wordt een bron van rendement. Wanneer investeerders in de toekomst besluiten tot tokenized waterrechten, prijsindexen en infrastructuurinvesteringen, verschuift de vraag van ‘Hoe verzekeren we de voorziening?’ naar ‘Hoe verzekeren we rendement? ‘
“Dit betekent dat water niet langer alleen een gemeenschappelijk goed is, maar onderdeel van een wereldwijde beleggingsportefeuille – beheerd door dezelfde spelers die ooit de energiemarkt hebben geprivatiseerd.”
Het resultaat: democratische controle over de levensomstandigheden maakt plaats voor algoritmisch bestuur.
“Multi-stakeholder governance”: Wie bepaalt wie er drinkt?
Het WEF spreekt van “multi-stakeholder governance” – partnerschappen tussen staten, bedrijven en ngo’s. In de praktijk betekent dit dat politieke verantwoordelijkheid wordt uitbesteed.
Programma’s zoals de 2030 Water Resources Group (WRG), opgericht door het WEF, verschuiven de beslissingsbevoegdheid over waterbronnen naar consortia waarin particuliere bedrijven een leidende rol spelen.
Wat daar besloten wordt, heeft weinig democratische legitimiteit. Wie heeft hen gekozen?
Mazzucato’s stelling “We moeten het kapitalisme anders runnen” klinkt, in het licht van deze structuren, als een vriendelijk eufemisme voor: we privatiseren de publieke sector, maar noemen dat transformatie.
Water is een mensenrecht, geen handelswaar.
In 2010 erkenden de Verenigde Naties toegang tot schoon drinkwater en sanitaire voorzieningen als een mensenrecht. Dit principe botst echter met het idee om water als handelswaar te beschouwen.
Wanneer leveringsnetwerken, verbruiksgegevens en toegangsrechten worden gedigitaliseerd en geprijsd, zal water niet langer worden gedeeld, maar gedistribueerd – op basis van betalingsvermogen, gegevensstatus of “duurzaamheidsscore”.
Het is de volgende stap in een ontwikkeling waarin grondrechten markten worden en burgers klanten. Wat gepresenteerd wordt als een ecologische innovatie, zou wel eens hét controle-instrument van de 21e eeuw kunnen worden.
De cruciale vraag
Innovatie is niet de vijand. Maar als het ertoe leidt dat een kind in Freetown of Flint een digitale rekening nodig heeft om drinkwater te krijgen, dan is het woord vooruitgang verkeerd begrepen.
Water is geen bezit. Water is leven. En leven mag niet getokeniseerd worden.
Bronnen en verdere documenten
Wereld Economisch Forum (WEF) – Video & Transcript met Mariana Mazzucato, “De economie van water transformeren” (Davos, 2025)
CME Group – Nasdaq Veles California Water Index Futures (lancering 2020)
Civic Ledger / Water Ledger (Australië) – Pilotproject voor blockchain-gebaseerde tokenisatie van waterrechten
2030 Water Resources Group (WEF Initiative) – Multi-stakeholder governance voor waterbeheer
Larry Fink, BlackRock – Jaarlijkse brieven aan investeerders (onderwerpen: duurzaamheid, waterinvesteringen)
VN-resolutie A/RES/64/292 (2010) – Het mensenrecht op water en sanitaire voorzieningen
Zonder uw gewaardeerde steun kan Dissident niet bestaan. U kunt HIER doneren om mij in staat te stellen elke dag nieuwe artikelen op deze site te plaatsen.
Nieuw WEF-rapport: Vertrouwen als façade – private elites bepalen de toekomst van burgers
09/09/2025
Het Wereld Economisch Forum (WEF) heeft zijn jaarverslag 2024/2025 gepubliceerd. Op het eerste gezicht lijkt het een onschuldig overzicht van wereldwijde samenwerking, technologische kansen en duurzame groei.
Maar achter de glanzende bewoordingen schuilt een veel groter gevaar: een niet-gekozen organisatie beweert de regels te schrijven voor de toekomst van miljarden mensen – zonder enige democratische legitimiteit, meldt Uncut News.
Vertrouwen als machtsstrategie
In het voorwoord leggen covoorzitters Larry Fink (BlackRock) en André Hoffmann (Roche-erfgenaam) uit: “Vertrouwen is de meest waardevolle – en tegelijkertijd meest kwetsbare – hulpbron van vandaag. Het Forum moet dit vertrouwen elke dag verdienen door integriteit, resultaten en duidelijke doelstellingen – en zich richten op wat er echt toe doet: meer welvaart voor meer mensen over de hele wereld.”
Wat klinkt als een morele verplichting, is in werkelijkheid een strategie om macht te verwerven. Het WEF verheft ‘vertrouwen’ tot een valuta waarmee het zich wereldwijde autoriteit toe-eigent – zonder verkiezingen, zonder mandaat, uitsluitend gesteund door zijn netwerken van bedrijven, banken en stichtingen.
Mondiaal bestuur via de achterdeur
Het WEF presenteert zich als een multistakeholderplatform dat overheden, bedrijven en ngo’s met elkaar verbindt. In feite zijn het voornamelijk 925 internationale bedrijven die het forum financieren en de agenda bepalen. Onder het mom van dialoog en samenwerking ontstaan concrete programma’s:
Financieel systeem: Met het project Navigating Global Financial System Fragmentation beweert het WEF richtlijnen te stellen voor “verantwoordelijk economisch staatsmanschap”. Met andere woorden: het wil inspraak hebben in de regels voor economische sancties, financiële stromen en markten – kwesties die normaal gesproken het domein zijn van soevereine staten.
Handel: Met de Global Cooperation Barometer en allianties voor handelsvereenvoudiging creëert het Forum nieuwe meetinstrumenten en hervormingsplatforms die verregaande interventies in het nationale economische beleid mogelijk maken.
Hierdoor wordt de wereldpolitiek geprivatiseerd: het zijn niet de parlementen die de regels bepalen, maar de WEF-netwerken.
Klimaat en kapitaal – Duurzaamheid als bedrijfsmodel
Deze strategie is vooral zichtbaar in het klimaatbeleid. Met het GAEA-initiatief (Giving to Amplify Earth Action) mobiliseert het WEF miljarden dollars voor klimaat- en natuurprojecten. De beslissingsbevoegdheid ligt echter bij
filantropen, banken en bedrijven. Duurzaamheid wordt een investeringsinstrument: impactvaluta’s, impactbeurzen en speculatieve “grote weddenschappen” op klimaatbescherming.
Op deze manier transformeert het WEF de existentiële vraag naar klimaat en natuur in een winstgevend financieel product – gecontroleerd door elites, niet door burgers.
AI-regulering – door bedrijven voor bedrijven
Met de AI Governance Alliance en het AI & Cyber Programma positioneert het WEF zich als architect van wereldwijde regels voor kunstmatige intelligentie. Techgiganten, lobbyisten en overheidsvertegenwoordigers zitten aan dezelfde tafel – terwijl kritische stemmen uit de samenleving buiten de boot vallen.
Het resultaat: regulering in het belang van bedrijven. Gegevensbescherming, burgerrechten en machtsbeheersing raken op de achtergrond. AI wordt geprezen als een “motor van vooruitgang” – de risico’s voor banen, democratie en vrijheid blijven secundair.
Mensen aanpassen in plaats van systemen veranderen
Met de Reskilling Revolution wil het WEF tegen 2030 een miljard mensen omscholen. Officieel is het de bedoeling om hiermee nieuwe kansen te creëren, maar in werkelijkheid komt het erop neer dat mensen moeten worden aangepast aan de technologische agenda van bedrijven.
Het WEF dicteert niet alleen welke technologieën de boventoon moeten voeren, het schrijft ook voor hoe mensen getransformeerd zullen worden om deze technologieën te bereiken. Onderwijs, werk en de samenleving worden ten dienste gesteld van een vierde industriële revolutie, gedreven door de belangen van mondiale elites.
Democratie ondermijnd
Het nieuwe rapport maakt het duidelijk: het WEF is al lang meer dan een ‘discussieforum’. Het fungeert als een schaduwregering die beweert wereldwijd te besturen – zonder democratische legitimiteit en zonder parlementair toezicht.
“Vertrouwen” dient als een retorisch vijgenblad. In werkelijkheid gaat het om het consolideren van macht via netwerken van bedrijven, banken en stichtingen. Terwijl burgers en nationale parlementen machteloos worden gesteld, worden in Davos de blauwdrukken voor klimaat-, financieel, technologisch en sociaal beleid ontwikkeld.
Conclusie
Het nieuwe WEF-rapport onthult een gevaarlijk patroon: mondiaal bestuur door private elites, vermomd als ‘samenwerking’ en ‘vertrouwen’.
Maar vertrouwen komt niet voort uit zelfbeschikkingen in Davos. Vertrouwen vereist democratie, transparantie en verantwoording. En dat is precies wat het WEF mist.
In plaats van meer welvaart voor iedereen, wordt de toekomst bedreigd door privatisering – bepaald door de belangen van enkelen, betaald door velen.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
Als een Nederlandse minister zou zeggen dat de NAVO een witwas operatie is voor Blackrock, dan zou het land te klein zijn en zou deze minister worden gedwongen om af te treden.
