09/06/2025
TKP en vele andere kritische media hebben zich vijf jaar lang toegelegd op het blootleggen van de valse wetenschap achter COVID-19-maatregelen en de schadelijke vaccinatiecampagne. Wat daarbij is verwaarloosd, is de analyse en het onderzoek van de politieke of imperialistische systemen die de convergentie van politiek en autoriteiten in bijna elk land ter wereld mogelijk hebben gemaakt, schrijft Dr. Peter F. Mayer.
We herinneren ons dat epidemiologen zoals de wereldwijd vooraanstaande professor John Ioannidis al in maart 2020 op basis van de beschikbare gegevens duidelijk konden aantonen dat het sterftecijfer door infecties als gevolg van griepachtige aandoeningen (ILI) begin 2020 in de orde van grootte van een matige griep lag. Op 10 april 2020 rapporteerde TKP over vijf verschillende onderzoeken uit verschillende landen, waaronder Duitsland, waaruit bleek dat de vermeende coronapandemie niet verschilde van de gebruikelijke gebeurtenissen tijdens het koude seizoen.
De voorspellingen gedaan in de modellen van het beruchte Imperial College London – let op de nabijheid van het imperialisme – onder leiding van Neil Ferguson bleken, net als hun eerdere voorspellingen, volledig onjuist. Desondanks bleven ze wereldwijd het beleid bepalen. Deze grafiek uit een TKP-artikel van 22 juni 2020 laat zien hoe onjuist de voorspellingen van de imperialisten waren:
De oranje curve toont de “Do Nothing”-variant, d.w.z. de verspreiding van de infectie zonder enige maatregelen. De grijze lijn is de voorspelling voor de milde maatregelen die in Zweden zijn genomen. Blauw is het werkelijke verloop volgens de Zweedse GGD. De voorspelling van Neil Ferguson zit er 75 keer naast.
Toch werden er wereldwijd medisch onjuiste, schadelijke en vaak zelfs dodelijke maatregelen doorgevoerd, met als hoogtepunt de vaccinatiecampagne.
Wat heeft politici en autoriteiten in verschillende politieke systemen, met enkele uitzonderingen zoals Wit-Rusland of Tanzania, ertoe aangezet om gezamenlijk moorddadige maatregelen tegen hun eigen bevolking door te voeren?
“De wereldwijde reactie op Covid was duidelijk geen impulsieve reactie op een virale dreiging – het was de systematische inzet van een politiek en bestuurlijk model, geleidelijk ontwikkeld door de convergentie van institutionele protocollen, technologische infrastructuren, nalevingsmaatstaven en gecodificeerde ethische normen – die allemaal op een gecoördineerde manier werden geactiveerd zodra de vermeende pandemie toesloeg. En niets daarvan was toevallig of adaptief. Het was doelbewust gepland, wat niet in de laatste plaats blijkt uit de systemen die al actief en operationeel waren toen de vermeende ziekte toesloeg”, schrijft @escapekey op zijn Substack-blog.
Tot nu toe is het er consequent in geslaagd de discussie over deze belangrijke politieke kwesties te onderdrukken. Telkens wanneer er ook maar enige aanwijzing voor een publieke discussie was, mengde een inlichtingendienst zich erin en beweerde al in 2020 op de hoogte te zijn van het gain-of-function-onderzoek en de laboratoriumoorsprong ervan. De discussie keerde dan al snel terug naar de nogal onbeduidende details in plaats van in te gaan op de werkelijk transformerende ontwikkeling van het gebruik van de pandemie als trigger op systeemniveau: “COVID-19 vertegenwoordigde niet alleen een vermeende biomedische noodsituatie, maar katalyseerde ook de activering van een vreemd gesynchroniseerde overheidsreactie in bijna perfecte harmonie, vrijwel zonder enig democratisch debat.”
We herinneren ons maar al te goed de enorme impact die het Covid-beleid op ons leven had en hoe ingrijpend de veranderingen waren: “De grotendeels genegeerde aspecten van het verhaal hebben echter betrekking op een reactie die – hoewel deze kwesties afzonderlijk worden aangepakt – zich met een adembenemende snelheid uitbreidde van de volksgezondheid naar financiën, media, digitale identiteit en het milieu, alsof deze sectoroverschrijdende activering met één druk op de knop mogelijk was geweest – en zelfs over landen en in het grote geheel. Een indrukwekkende prestatie, aangezien overheden het over het algemeen vaak moeilijk vinden om het ergens over eens te worden”, aldus @escapkey.
De geplande maatregelen werden in feite in meerdere oefeningen geïmplementeerd, zoals Event 201 in oktober 2019. Andere oefeningen, zoals het SPARS Pandemic Scenario uit 2017, modelleerden een uitbraak van het coronavirus en voorzagen dilemma’s op het gebied van communicatie, vaccinveiligheid, reputatiebeheer en de maatschappelijke impact van snelle regelgeving – uitdagingen die tijdens COVID-19 duidelijk naar voren kwamen.
En nogmaals @escapekey:
“Misschien wel de belangrijkste verandering tijdens de COVID-19-respons was de verschuiving van de nadruk van traditionele volksgezondheid naar een kader gebaseerd op ethiek door middel van computergebruik en cybernetische surveillance. En dit was geen toeval, want dit was het verhaal dat ze geleidelijk hadden opgebouwd sinds de komst in 2004 van de Manhattan Principles (die in 2019 de Berlin Principles werden), ook bekend als One Health – een paradigma dat zoönotische ziekten verklaarde als het gevolg van verstoringen in het ecologische evenwicht en daarom de noodzaak verklaarde dat het vermeende virus was overgedragen door een wild dier – in dit specifieke geval vleermuizen (hoewel dit later, samen met de rest van het gepresenteerde ‘wetenschappelijke bewijs’, werd gewijzigd).
Het One Health -kader moedigde regeringen echter aan om vermoedelijke ziekten te koppelen aan beweerde milieuverstoringen, omdat dit vervolgens een gesynchroniseerd beheer van de gezondheid van mens, dier en milieu zou vereisen. En door een verbazingwekkende samenloop van omstandigheden begonnen belangrijke mondiale instellingen – waaronder de WHO, de FAO, UNEP en de Wereldbank – bijna onmiddellijk nadat William Foege in 2004 de Manhattan Principles in het Rockefeller Center publiceerde – samen te werken om deze holistische benadering te implementeren, waarbij universele ethische logica en beleid op ongekende schaal werden geïntegreerd. Een opmerkelijk voorbeeld hiervan is het Pandemic Response Plan uit 2006, dat door de WHO en de Wereldbank werd voorgesteld, waarin quarantaines, lockdowns, schoolsluitingen, enzovoort werden beschreven – vrijwel precies zoals in 2020.
Legitimiteit en ethische oordelen waren niet langer statische concepten gebaseerd op precedent of traditie, maar werden meetbare, realtime resultaten beoordeeld op basis van algoritmische naleving, vaccinatiebereidheid, digitale referenties en gedragsindexen – alles geïntegreerd in een “dashboard” vol opwindende statistieken die op subtiele wijze emoties en technologische nieuwsgierigheid opwekten, terwijl legitieme vragen over de geldigheid van de statistieken zelf summier werden afgewezen.
“Waarheid” en “ethiek” werden verder geoperationaliseerd: het naleven van politieke richtlijnen werd een substituut voor waarheid, terwijl het naleven van protocollen deugdzaamheid en morele acceptatie symboliseerde. Degenen die het waagden om wetenschappelijke bevindingen die duidelijk niet doorslaggevend waren, in twijfel te trekken, werden steeds meer gestigmatiseerd, belachelijk gemaakt, gemarginaliseerd en tot zondebok gemaakt – zelfs door de politici die verkozen waren om hen te vertegenwoordigen.
En lockdowns – oorspronkelijk bedacht als een van de verschillende mogelijke inperkingsmaatregelen – veranderden snel in categorische ethische imperatieven. Openbare verslaggeving werd voortdurend herijkt om naleving niet alleen af te schilderen als respectvol, maar ook als een kwestie van collectieve morele verantwoordelijkheid. Niet-naleving werd niet alleen geassocieerd met juridisch of maatschappelijk falen, maar ook met sociale afwijking en, in veel contexten, gestigmatiseerd als ethisch verwerpelijk. Voorspellende modellen en scenariogegevens dienden om deze visie te versterken door niet-naleving af te schilderen als irrationeel en onethisch, waardoor de inzet in individuele besluitvorming toenam – terwijl twijfelachtige statistieken van de verschillende gezondheidsautoriteiten bevestigden dat degenen die de duidelijk twijfelachtige wetenschap verwierpen niet alleen onethisch waren, maar ronduit onintelligent, aangezien alle statistieken zogenaamd bewezen dat vaccins inderdaad problemen zoals ziekenhuisopnames konden oplossen – een probleem waarop de vaccins niet eens waren getest tijdens deze ongelooflijk schetsmatige proeven.
Maar zodra de statistieken die duidelijk gemanipuleerd waren, begonnen te veranderen, werden ze plotseling als verouderd beschouwd en gewijzigd of helemaal verwijderd.
Ondertussen maakten overheden wereldwijd uitgebreid gebruik van gedragswetenschappen, waarbij ze gebruikmaakten van nudge-theorie, emotionele framing en het hercoderen van sociale normen om de publieke naleving strategisch te programmeren. In het Verenigd Koninkrijk adviseerden experts zelfs op angst gebaseerde communicatiemaatregelen om de naleving te verbeteren, terwijl elders ethische conformiteit in het collectieve bewustzijn werd verankerd door middel van vakkundige framing en rolmodellen binnen de gemeenschap. Het gedrag van de bevolking werd gemeten, beoordeeld en vormgegeven in een iteratieve cyclus, waarbij de publieke instincten en sociale verwachtingen werden afgestemd op de overheidsmandaten – een feedbacklus die in wezen volledig cybernetisch was.
Toch hadden sommige mensen nog steeds de moed om zich uit te spreken over hun persoonlijke ervaringen of gevaarlijke observaties, wat vervolgens leidde tot informatiecontrole en censuur, omgedoopt tot instrumenten van “schadebeperking“, waarbij content die kritisch was over het officiële narratief werd bestempeld als ” misinformatie ” en dus onderdrukt, terwijl afwijkende meningen verder werden beroofd van monetisatie en zichtbaarheid. En toen die dissidenten later gelijk kregen, waren degenen die agressief hadden opgeroepen tot regelrechte censuur de eersten die beweerden dat “de wetenschap is veranderd
” – zonder ook maar een greintje nederigheid.
Van zorgprofessionals werd verwacht dat ze zich strikt hielden aan de regelgeving ter bescherming van de volksgezondheid. Afwijkingen van institutionele protocollen leidden niet alleen tot professionele gevolgen, maar ook tot beschuldigingen van schending van de ethiek. Het recht om te praktiseren of les te geven was afhankelijk van aantoonbare naleving van de voortdurend veranderende regelgeving van gezondheidsautoriteiten, waardoor de traditionele medische en academische autonomie werd ondermijnd.
Een bepalende erfenis van COVID-19 is de verankering van digitale controlesystemen als de permanente ruggengraat van bestuur. Aanvankelijk gerechtvaardigd als tijdelijke noodmaatregelen, reguleren deze infrastructuren in toenemende mate de toegang tot diensten, bewegingsvrijheid en economische participatie. Vaccinatiebewijzen werden omgebouwd tot digitale identificatiesystemen die vaccinatiegegevens beheerden en geleidelijk werden uitgebreid om de toegang tot banen, reizen, bankieren en andere essentiële diensten te controleren. Contactonderzoek werd genormaliseerd, waarbij sommige staten apps en datasystemen gebruikten voor wijdverbreide realtime surveillance, terwijl censuur om pandemie-informatie te controleren zich geleidelijk uitbreidde naar andere gebieden, waaronder milieubeleid en politiek discours.
Deze systemen werken zelfs volgens interoperabiliteitsnormen, waaronder ISO 18013 voor digitale gegevens en pandemiespecifieke protocollen zoals ISO/TS 5798 voor gegevensuitwisseling en -ondersteuning in noodsituaties. Daarnaast zijn nieuwe digitale tweelingstandaarden en van GEOSS afgeleide monitoringplatforms (bijv. GeoHealth en EO4HEALTH ) geïntroduceerd, die satelliet-aardobservatie combineren met gezondheids- en gedragsgegevens, waardoor uniforme modellen voor monitoring en interventie op planetaire schaal ontstaan.
Wanneer u mobiele telefoontesten en -tracering in deze GEOSS-derivaten integreert, krijgt u realtime live tracking van mensen, zelfs met realtime satellietbewakingsgegevens. Dit laatste werd uiteengezet in de Canberra-verklaring van 2019.
…
Maar een wereld waarin van ieder van ons verwacht wordt dat we onder constant persoonlijk toezicht leven – terwijl een netwerk van spionagesatellieten 24/7 realtime satellietbeelden uitzendt – is slechts één kant van de cybernetische medaille. De andere kant betreft de statistieken die we constant voorgeschoteld kregen – aantallen besmettingen, ziekenhuisopnames en sterfgevallen – want toen die cijfers veranderden, werd de juiste reactie bedacht: eerst door middel van deugdzaamheid en gedragsverandering, vervolgens door beleidsaanpassingen en sancties, en later door het aanpassen van vergunningen, al snel gevolgd door quarantaines. Deze voortdurende cybernetische cyclus zou de vermeende ziekte eindeloos blijven achtervolgen… terwijl mensen werden vervolgd voor het opnemen van videoclips in lege ziekenhuizen.
Met andere woorden, de veronderstelde indicatoren van een ziekte, die niet ter discussie stonden, werden tegen de bevolking gebruikt en expliciet om politieke beslissingen te nemen, ongeacht de democratische wil. En toen mensen uiteindelijk in opstand kwamen, werd de politie er doelbewust op afgestuurd om schedels in te slaan – zichtbaar in Nederland, Frankrijk, Australië en later Canada – waar degenen die durfden te protesteren tegen de overduidelijke kwakzalverij hun bankrekeningen geblokkeerd kregen. Dit laat zien hoeveel macht financiële instellingen hebben, maar ook waarom ze nu proberen contant geld volledig af te schaffen.
En in elk geval verdedigden de mainstream media gretig de toenemende autoritaire controles op het argument van ‘het redden van levens’, terwijl ze dissidenten afschilderden als maatschappelijke schendingen van de ‘ algemene ethiek ’ – een ethiek waar niemand ooit over mocht praten of stemmen, en die volledig werd gedicteerd door ondoorzichtige modellen die niemand realistisch kon aanvechten, gebaseerd op frauduleuze ‘ indicatoren’.
Bestuur tijdens de pandemie was niet primair gebaseerd op dwang, maar op emotionele verbondenheid – door naleving af te schilderen als mededogen en solidariteit. Regelgeving werd zo gepresenteerd als een ethische uiting van zorg voor de gemeenschap, terwijl verzet niet alleen werd afgeschilderd als risico nemen, maar ook als moreel falen. Andersdenkenden werden gecensureerd, gemarginaliseerd en van hun bankrekeningen afgesloten in naam van “pro-life”, in naam van het dashboardgestuurde, gecomputeriseerde algemeen belang, mochten ze het wagen zich uit te spreken.
Deze retorische strategie was er uiteindelijk op gericht om publieke weerstand te verminderen en empathie op te wekken, en zo de vrijwillige internalisatie van stapsgewijze veranderingen te verzekeren, waarvan altijd werd beloofd dat ze tijdelijk zouden zijn. En toen deze leugens uiteindelijk instortten, was de oplossing openlijke censuur en openlijk geweld – net zoals autoritaire regimes dat regelmatig doen. Toch weigerden dezelfde mainstream media die routinematig onrust in ideologisch vijandige landen belichtten, militant te berichten over de wijdverbreide ontevredenheid over de ondemocratische koers, niet alleen in hun eigen land, maar ook in bevriende landen – afgezien van een incidenteel opruiend artikel gericht tegen degenen die niet gemakkelijk als ‘complotdenkers‘ konden worden afgedaan.
Het punt is dit:
PCR-testen waren onbetrouwbaar, omdat ze vaak niet-infectieuze virusfragmenten detecteerden en vals-positieve resultaten opleverden, vooral wanneer de cyclusdrempels te hoog waren ingesteld.
Mensen werden pas twee weken na de vaccinatie als ‘gevaccineerd’ beschouwd, wat leidde tot een statistische verwarring waarbij infecties en bijwerkingen na de vaccinatie werden toegeschreven aan de niet-gevaccineerden. Dit zorgde voor een herverdeling van informatiesignalen en maakte een zinvolle interpretatie moeilijk.
Sterfgevallen werden routinematig geregistreerd als ‘Covid-gerelateerd’, zelfs als COVID-19 niet de daadwerkelijke oorzaak was, waardoor de sterftecijfers werden vertekend.
Beweringen over overvolle ziekenhuizen werden overdreven of gewoon verzonnen, en beelden van lege afdelingen werden genegeerd of gecensureerd.
De weinige ambtenaren die weigerden het duidelijk gebrekkige verhaal te accepteren, werden niet alleen belachelijk gemaakt of van de sociale media verbannen, maar werden vaak ook onderzocht, ontslagen of zelfs vervolgd. Het publieke debat bleef echter beperkt tot datgene wat in lijn was met de institutionele boodschap.
En het komt allemaal hierop neer:
De statistieken die in deze periode werden geproduceerd, waren de ergste vorm van pseudowetenschap die je je maar kunt voorstellen: een duidelijk en flagrante zaak van opzettelijke statistische fraude, gebruikt om een politiek verhaal te promoten dat geen enkele basis in de werkelijkheid heeft.
En deze frauduleuze statistieken bepaalden op hun beurt de politieke reactie – eerst via zachte dwangmaatregelen zoals gedragsstimulatie, vervolgens via sancties bij niet-naleving, gevolgd door lockdowns en quarantaines. Dit alles werd gerechtvaardigd in naam van het algemeen belang, onderbouwd door statistische fraude waarvan vooraanstaande wetenschappers in de meeste landen hadden moeten weten dat die ongegrond was.
En toen de frauduleuze cijfers zogenaamd veranderden, veranderde ook de beleidsreactie – zonder ooit onderwerp te zijn geweest van een geloofwaardig democratisch debat. Het was een reactie die volledig werd aangestuurd door adaptief management, gebaseerd op indicatoren gebaseerd op gemanipuleerde data. En dit markeerde, kortom, het onofficiële begin van de toekomst van mondiaal bestuur – waarin indicatoren afgeleid van surveillancegegevens worden verwerkt via ondoorzichtige modellen en gebruikt om cybernetisch beleidsreacties te triggeren.
…….“
Het artikel, dat de moeite waard is om te lezen, bevat nog meer interessante analyses.
Bij de evaluatie van de pandemie moeten juist deze kwesties aan bod komen, want alleen door ze te begrijpen kunnen we voorkomen dat toekomstige ‘pandemieën’ op basis van simulaties worden gemodelleerd.
Tijdens een toekomstige vermeende gezondheidscrisis zullen wereldwijde surveillancegegevens die gemanipuleerde indicatoren opleveren, worden ingevoerd in corrupte modellen die voorspellingen doen over 250 miljard doden, allemaal vanwege de vroegtijdige dood van een vleermuis in Mongolië – en niemand zal ter verantwoording worden geroepen. Zeker niet wanneer lockdowns opnieuw worden ingevoerd en een digitale identiteit de enige manier wordt om toegang te krijgen tot een bankrekening, online boodschappen te bestellen en gezondheidszorg te verkrijgen.
En dat zal op zijn beurt de weg vrijmaken voor digitale valuta van de centrale bank, gevolgd door steden met een 15-minuten-systeem en een verplicht vaccinatieplan – allemaal voor onze bescherming, uiteraard.
Bron: https://dissident.one/wat-maakte-het-mogelijk-dat-alle-landen-en-politici-samenwerkten-bij-het-in-stand-houden-van-de-covid-pandemie
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
