Sancties zullen de oorlog niet stoppen. En hoe
langer ze duren, hoe meer Oekraïners er zullen sterven.
oktober 16, 2025 6
Foto Credit: https://depositphotos.com/nl
Onlangs nam ik deel
aan een debat in Londen over de effectiviteit van sancties als instrument van
buitenlands beleid. Ik stelde dat ze niet effectief zijn gebleken als
instrument van buitenlands beleid, en concentreerde mijn opmerkingen op
Rusland, het land dat wereldwijd het meest gesanctioneerd is, met tot nu toe
meer dan 20.000 sancties.
Ik stelde dat
sancties, voor beter of slechter, niet effectief waren vanuit mijn positie als
degene die ongeveer de helft van de Britse sancties tegen Rusland had goedgekeurd
nadat de oorlog in 2022 was uitgebroken. Ik ben daar niet trots op, maar dat
was destijds mijn taak en uiteindelijk heb ik in 2023 mijn carrière als Brits
diplomaat beëindigd, grotendeels omdat ik vond dat het buitenlands beleid van
het Verenigd Koninkrijk in Oekraïne faalde, schrijft Ian Proud.
Toch baart het me
zorgen dat zo weinig mensen zich lijken te concentreren op wat we in het
Verenigd Koninkrijk met de sancties willen bereiken, tot het punt waarop ze een
doel op zich zijn geworden. Maar als we naar de wetgeving kijken, met name de
Russia Sanctions Regulations van 2019, is het doel heel duidelijk:
Rusland aanmoedigen
om te stoppen met acties die Oekraïne destabiliseren of de soevereiniteit of
onafhankelijkheid van Oekraïne ondermijnen of bedreigen.
Meer dan elf jaar
na het begin van de crisis in Oekraïne en bijna vier jaar na het uitbreken van
de oorlog hebben het Verenigd Koninkrijk en zijn bondgenoten duidelijk gefaald
in het bereiken van dat doel.
We hebben elf jaar
lang de sancties tegen Rusland geleidelijk opgevoerd, maar Rusland heeft zijn
verzet alleen maar opgevoerd en vervolgens in 2022 zijn zogenaamde speciale
militaire operatie gelanceerd.
Sancties hebben dat
niet kunnen voorkomen. Men zou kunnen stellen dat ze juist hebben bijgedragen
aan het versnellen ervan.
Oekraïne is
failliet, zijn steden zijn verwoest, zijn energie-infrastructuur wordt opnieuw
’s nachts gebombardeerd nu de winter nadert en de mensen zich afvragen of ze
hun huizen wel kunnen verwarmen.
Sancties voorkomen
dit niet.
Toch brachten mijn
tegenstanders tijdens het debat op de een of andere manier het argument naar
voren dat sancties een effectief instrument van buitenlands beleid blijven,
vanuit het comfort van een grote zaal, tweeduizend mijl verwijderd van het
front, nog verder verwijderd van verantwoordelijkheid en volledig los van de
realiteit.
Naar mijn mening
zijn er twee duidelijke redenen waarom het sanctiebeleid heeft gefaald.
Ten eerste omdat,
zelfs als mensen in het westen ze gerechtvaardigd vinden, de Russische staat ze
als onrechtvaardig beschouwt.
Sinds het Minsk
II-vredesakkoord in maart 2015 ondergeschikt werd gemaakt aan sancties, is
president Poetin er steeds meer van overtuigd geraakt dat westerse landen
Rusland hoe dan ook zouden sanctioneren.
En dat is ook
gebleken.
Elke keer dat het
Verenigd Koninkrijk, Europa of anderen een nieuw pakket sancties oplegt, worden
ook gewone Russen ervan overtuigd dat dit waar is.
Mensen in het
Westen mogen dan een hekel hebben aan Poetin, maar hij is in Rusland veel
populairder dan Keir Starmer in Groot-Brittannië, Friedrich Merz in Berlijn of
Emmanuel Macron in Frankrijk.
Het idee dat
sancties de steun voor president Poetin in Rusland ondermijnen, is dus volkomen
misplaatst.
Evenzo zou het
sanctioneren van in Groot-Brittannië gevestigde Russische miljardairs die hun
vermogen uit Rusland hebben gehaald, misschien goed overkomen in de Financial
Times, maar het is een zinloos gebaar; deze figuren hebben geen echte macht in
Rusland.
Het idee dat als we
Roman Abramovich sancties opleggen, hij op de een of andere manier samen met
andere oligarchen in opstand zou komen en zou proberen Poetin af te zetten, is
een fantasie.
De Russische
oligarch Oleg Tinkoff, die na het uitbreken van de oorlog op Instagram kritiek
uitte op het Russische leger, werd gedwongen zijn gelijknamige bank te
verkopen, maar toch legde het Verenigd Koninkrijk hem sancties op.
Waarom zou een
rijke Rus op basis daarvan namens het Westen in opstand komen tegen president
Poetin, om vervolgens toch door ons te worden gesanctioneerd?
Toch hebben we 2000
personen en entiteiten gesanctioneerd en hen een reisverbod naar het Verenigd
Koninkrijk opgelegd, ook al had 92% van hen vóór het uitbreken van de oorlog
nog nooit een voet in het land gezet. Ik vrees dat dit loze gebaren zijn.
Sancties zullen de
oorlog niet stoppen.
En hoe langer ze
duren, hoe meer Oekraïners er zullen sterven.
Ondanks dat Rusland
sinds 2014 alles heeft gedaan om zich aan te passen aan de sancties, proberen
commentatoren in het Westen je toch te vertellen dat we misschien in het begin
meer sancties hadden moeten opleggen voor een groter effect.
Maar mijn tweede
punt is dat dit voorbijgaat aan de politieke realiteit van hoe sancties worden
opgelegd.
Hoewel de
gezamenlijke economieën van de NAVO 27 keer groter zijn dan die van Rusland,
kunnen 32 staten hun beleid niet snel genoeg coördineren om daadkrachtig op te
treden.
Dit resulteert in
oorlogvoering door een commissie.
Stel je een
schaakbord voor met president Poetin die naar een team van tweeëndertig mensen
aan de andere kant staart, die maandenlang luidruchtig met elkaar ruziën
voordat ze besluiten om niet de beste zet te doen.
Als je gelooft dat
Europa op het punt staat een snel besluitvormend orgaan te worden, nu de
lidstaten zich steeds meer wenden tot nationalistische politieke partijen die
een hekel hebben aan het oorlogsbeleid in Brussel, dan is mijn boodschap aan
jou: veel succes met wachten daarop.
Europa debatteert
nu al meer dan een jaar over de vraag of 200 miljard aan Russische activa in
België moet worden onteigend.
Maar daarover is nog geen
overeenstemming bereikt, juist omdat de Belgische regering dit consequent heeft
tegengehouden uit de niet onterechte vrees dat dit de reputatie van het land
bij internationale investeerders zou schaden, nu er in de ontwikkelingslanden
een nieuwe financiële architectuur wordt opgebouwd.
Ondertussen zijn de
deviezenreserves van Rusland blijven groeien en bedragen ze nu voor het eerst
meer dan 700 miljard dollar. Dus zelfs in dit late stadium, als Europa zou
besluiten de activa te onteigenen, zou Rusland zonder kunnen.
In plaats van aan
de onderhandelingstafel te worden gedwongen – een complete fantasie, wat
voorstanders van dit onbezonnen idee u zouden vertellen – zou Rusland zo
woedend zijn over wat het als diefstal beschouwt, dat het zou blijven vechten.
En dan zouden er
nog meer Oekraïners sterven.
President Poetin
wordt niet beperkt door de noodzaak om te overleggen, en de westerse
besluiteloosheid geeft hem de tijd om zich aan te passen.
Sinds 2014 heeft de
Russische economie zich geheroriënteerd en is zij niet langer afhankelijk van
het westen, juist om de impact van sancties te beperken.
Toen in 2022 de
oorlog uitbrak, had Rusland zich al acht jaar lang aangepast aan sancties.
Hoewel de omvang
ongekend was, had Rusland zich al voorbereid op de aanval toen die plaatsvond
en heeft het zich beter aangepast.
In 2022, toen
iedereen zich verheugde over de instortende roebel, boekte Rusland zijn
grootste overschot op de lopende rekening ooit, van meer dan 230 miljard
dollar, wat overigens meer is dan de hele economie van Oekraïne.
Ondanks het
afsnijden van de gasleveringen en het onder druk zetten van schaduwtankers,
blijft Rusland tot op de dag van vandaag elk jaar forse handelsoverschotten
boeken. Het heeft sinds 1998 geen tekort meer gehad.
Veel mensen
beweerden dat als we in 2014 alles op alles hadden gezet, dat misschien een
verschil had gemaakt. Maar geloof ons, daar is in Europa over gedebatteerd en
niemand kon het daarover eens worden.
En ik vraag me af
of Europa, als daar wel overeenstemming over was bereikt, tien jaar eerder
gewoon te maken zou hebben gehad met de politieke en economische onrust die het
nu doormaakt.
Laten we dus
ophouden met praten over wat als.
De lelijke waarheid
is dat sancties een doel op zich zijn geworden. Ze zijn geen strategie, maar
een schijnvertoning die het gênante feit verhult dat het westen geen strategie
heeft.
Ze zijn een zwak
alternatief voor oorlog of vrede en dienen geen ander doel dan de oorlog in
Oekraïne te verlengen.
Westerse landen
hebben laten zien dat ze niet bereid zijn om diplomatie te overwegen. Praten
met Poetin wordt afgedaan als een prijs die hem uit zijn internationale
isolement zal halen, ook al lijkt hij alleen geïsoleerd door westerse landen.
Diplomatie gaat echter niet over praten met je vrienden, ondanks de eindeloze
reeks topontmoetingen waar onze leiders aan deelnemen. Diplomatie gaat over
praten met de mensen met wie je het meest van mening verschilt. We hebben
geweigerd om met Rusland te praten en blijven diplomatie tot op de dag van
vandaag koste wat kost vermijden.
We willen ook geen
oorlog. Het Britse leger telt vandaag 73.000 soldaten, 2.000 minder dan twee
jaar geleden. Rusland heeft naar verluidt 600.000 troepen in Oekraïne. We
konden het niet eens eens worden over het sturen van 10.000 troepen als
onderdeel van een zogenaamde geruststellingsmacht, hoewel ik eerlijk gezegd
helemaal niet gerustgesteld was door dat idee.
Rusland loopt voor
op ons wat betreft de productie van munitie, tanks en oorlogsschepen. En het
heeft 6000 nucleaire kernkoppen.
Ik ben dus blij dat
wij ook geen oorlog willen.
Maar terwijl wij
doorgaan met het opleggen van steeds minder strenge sancties, zal Oekraïne in
het midden blijven steken, verwoest en ontvolkt, terwijl Europa in versneld
tempo deïndustrialiseert en in de armen van het nationalisme valt.
Ondertussen lijkt
de Russische economie, ondanks de duidelijke tegenwind, in betere vorm te
verkeren dan de onze. Het is onmogelijk te beweren dat de sancties geen
economische gevolgen hebben gehad voor de Russische economie. Maar nu de
economische banden met het westen vrijwel volledig zijn verbroken, is
sanctieverlichting voor Rusland minder belangrijk dan voor Europa.
Onlangs raakte ik
in Boedapest in gesprek met een lid van het Hogerhuis en voormalig collega bij
de diplomatieke dienst, die een goede vriend is van Boris Johnson. Tijdens zijn
toespraak merkte hij op dat de sancties tegen Rusland helemaal geen effect
hebben gehad.
Later, onder het
genot van een drankje, bespraken we dit en hij was het eens met de argumenten
die ik vandaag naar voren heb gebracht. Maar toen pauzeerde hij even en zei:
“Ah, maar dat kun je in Groot-Brittannië gewoon niet zeggen.”
Het is tijd om
wakker te worden en te beseffen in wat voor een vreselijke puinhoop we ons door
de sancties hebben gewerkt. De sancties hebben gefaald, met grote schade voor
Oekraïne tot gevolg. Het is eindelijk tijd om terug te keren naar diplomatie.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat
die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven
schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van
Frontnieuws.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
Bron: https://www.frontnieuws.com/waarom-westerse-sancties-hebben-gefaald-en-contraproductief-zijn-geworden/
De digitale ID betekent niet alleen de komst van een digitale gevangenis, maar ook dat je een wereldburger gaat worden.
