Eerst Rusland, nu de volgende gasbom: de VS en Qatar dreigen de levering van LNG te staken als de EU-leveringswet van kracht blijft. Het zou een fiasco zijn “Made in Brussels”. De Europese energievoorziening wordt bedreigd door een tekort van historische omvang – met catastrofale gevolgen voor huishoudens en industrie, meldt Exxpress.at.
De vraag is onverbiddelijk: kan Europa in de toekomst alleen nog maar voldoende gas krijgen van Noorwegen, Algerije, Azerbeidzjan en het Verenigd Koninkrijk? Dit zou de prijzen explosief doen stijgen – met catastrofale gevolgen voor de industrie en huishoudens. Kortom: het is niet genoeg. En dat is precies wat bedreigend is.
Brussel wil van het Russische gas af – en vervreemdt tegelijkertijd met de EU-wet op de toeleveringsketen zijn belangrijkste LNG-partners.
Volledig einde aan Russisch gas
De EU heeft een volledig gasverbod uit Rusland ingesteld. Het 19e sanctiepakket omvat ook een importverbod op Russisch vloeibaar aardgas (LNG): kortetermijncontracten eindigen binnen zes maanden, langetermijncontracten uiterlijk op 1 januari 2027.
De import van Russisch pijpleidinggas zal geleidelijk worden stopgezet door een nieuwe regelgeving – de huidige doelstelling: uiterlijk in 2028; het parlement overweegt zelfs om dit te vervroegen naar 2026/2027. Kortom: er komt een volledige gasstop – in fasen.
Een bureaucratisch monster genaamd de EU Supply Chain Law
Maar nu wordt de EU geconfronteerd met haar eigen wetgeving inzake toeleveringsketens. Deze wet, die sinds 25 juli 2024 van kracht is, verplicht grote ondernemingen – ook niet-EU-bedrijven met een aanzienlijke omzet in de EU – om risico’s op het gebied van mensenrechten en milieu in hun hele waardeketen te identificeren, aan te tonen en weg te nemen. Overtredingen kunnen leiden tot boetes tot vijf procent (!) van de wereldwijde omzet en tot civielrechtelijke aansprakelijkheid. Er zijn ook verplichte transformatieplannen (“klimaatpaden”) voorzien.
Dit bureaucratische monster stuit, midden in de economische crisis, al op weerstand in Europa – zelfs bij kleinere bedrijven die, als leveranciers aan grote bedrijven, nu verplicht zijn data te verstrekken. Dit is een enorme kostenpost! Maar nu hebben ook de VS en Qatar er genoeg van – met mogelijk dramatische gevolgen voor de Europese leveringszekerheid.
Qatar: Dit maakt zakendoen met de EU onmogelijk
In een ongebruikelijk scherp geformuleerde brief aan de staatshoofden van de EU schreven de minister van Energie van Qatar, Saad al-Kaabi, en de Amerikaanse minister van Energie, Chris Wright, dat de leveringswet “een aanzienlijk risico vormt voor de betaalbaarheid en betrouwbaarheid” van de energievoorziening, investeringen en handel in gevaar brengt en zelfs een “existentiële bedreiging” vormt voor het concurrentievermogen van de Europese industrie.
Ze waarschuwen voor verstoringen in de LNG-handel en stellen dat de regelgeving het vermogen van de Amerikaanse, Qatarese en internationale energiesector om partnerschappen in de EU te behouden of uit te breiden, ondermijnt. Al-Kaabi vertelde Reuters onlangs dat Qatar zonder ingrijpende veranderingen “geen zaken kan doen in de EU” – inclusief LNG-leveringen.
Energiehefbomen met reële gevolgen
Met name de reikwijdte en het mechanisme van de sancties zijn onaanvaardbaar voor de VS en Qatar. Ze vormen een bedreiging voor de rechtsonzekerheid, hoge nalevingskosten en risico’s die investeringen vertragen. Volgens Reuters pleiten beide landen voor het schrappen van de toepassing op niet-EU-bedrijven en de strafbepalingen, omdat deze LNG-transacties juridisch en financieel te riskant maken.
Afhankelijk van het jaar betrekt Europa zo’n negen tot veertien procent van zijn vloeibaar aardgas (LNG) uit Qatar; de VS is nu de grootste leverancier. Wie denkt dat dergelijke signalen genegeerd kunnen worden, onderschat de realiteit van de wereldwijde energiemarkten: contracten zijn flexibeler, tankers kunnen worden omgeleid en Azië trekt aan met een hoge vraag. Een conflict met Doha en Washington zou Europa niet meteen platleggen, maar het zou de prijzen en de volatiliteit enorm doen toenemen.
Delicate fase voor de stemming
Politiek gezien komt de waarschuwing op een cruciaal moment. Het Europees Parlement heeft de Supply Chain Directive heropend; er moet voor het einde van het jaar over de wijzigingen worden onderhandeld. De strijdlijnen lopen dwars door Europa: Duitsland en Frankrijk willen de wet intrekken, terwijl Spanje aandringt op een harde lijn zonder compromissen. De Commissie bespreekt de zorgen van Washington met Washington, maar wijst speciale rechten voor Amerikaanse bedrijven af. Tegelijkertijd waarschuwt de industrie tegen verplaatsing; ExxonMobil eist zelfs een volledige terugtrekking – niet in de laatste plaats omdat de VS al bijna de helft van het LNG van de EU levert.
De voorgestelde verzwakking van de Supply Act en de bijbehorende duurzaamheidsregelgeving werd op het nippertje verworpen in het parlement. Op 13 november vindt er opnieuw een stemming plaats. Dit is precies het doel van de brief: de richtlijn verplaatsen van de wereld van morele intentieverklaringen naar de harde realiteit van leveringszekerheid, locatiekwaliteit en geopolitieke afhankelijkheid. Het is geen toeval dat Wright en al-Kaabi, als “vrienden en bondgenoten van de EU”, een beroep doen op Brussel om “de Supply Act volledig in te trekken of de economisch meest schadelijke bepalingen te schrappen.”
…
Overmatige verplichtingen, hoge aansprakelijkheidsrisico’s
De richtlijn raakt bedrijven van buiten de EU zodra ze aanzienlijke inkomsten genereren in Europa – conflicten met wetgeving van derde landen zijn onvermijdelijk. Tegelijkertijd legt ze enorme documentatieverplichtingen op aan de kleine en middelgrote ondernemingen die de ruggengraat van de Europese industrie vormen. Zij kreunen nu al onder de druk van belastingen en de duurzaamheidsrapportage (CSRD), waarbij de EU hen verplicht aanvullende, uitgebreide rapporten in te dienen.
De Supply Act creëert een extra laag bureaucratie met onduidelijke auditnormen, hoge advieskosten en nieuwe aansprakelijkheidsrisico’s in wereldwijde toeleveringsketens. Van bedrijven wordt verwacht dat ze verantwoordelijk worden gehouden voor overtredingen waar ze vrijwel geen controle over hebben. Het waarschijnlijke gevolg: niet meer lokale verantwoordelijkheid, maar juist een terugtrekking uit risicolanden – juist daar waar verantwoorde bedrijven een aanzienlijke impact zouden kunnen hebben.
Klimaatplannen, sancties – en investeringsdaling
De situatie wordt bijzonder complex als de EU verder gaat dan de traditionele due diligence-verplichtingen en bindende plannen voor een 1,5-gradentransitie eist – met bijbehorende sancties. In de industrie wordt dit gezien als een dubbele interventie: in corporate governance en in het toch al gespannen nationale energiebeleid. Wie in een dergelijke omgeving langetermijnprojecten in gas, chemie of infrastructuur wil financieren, moet niet alleen rekening houden met CO₂-prijzen en rentetarieven, maar krijgt ook steeds meer te maken met onzekerheid over de regelgeving. Dit remt investeringen, vertraagt beslissingen en verhoogt de risicopremies – uiteindelijk betalen huishoudens en bedrijven via hogere eindprijzen.
Eén ding is zeker: Europa mag zich niet in een situatie manoeuvreren waarin de leveringszekerheid een gijzelaar wordt van symbolische politieke moraal. Wanneer de twee belangrijkste LNG-partners – Qatar en de Verenigde Staten – unaniem een waarschuwing afgeven, is dat een signaal van de eerste orde.
Zonder uw gewaardeerde steun kan Dissident niet bestaan. U kunt HIER doneren om mij in staat te stellen elke dag nieuwe artikelen op deze site te plaatsen.
----------------
De komende burgeroorlogen in het Westen: waarom democratieën van binnenuit dreigen te bezwijken
Decennialang leefden westerse samenlevingen in de overtuiging dat hun politieke systemen stabiel waren. Democratie, welvaart en rechtsstaat golden als bolwerken tegen de chaos die in andere delen van de wereld woedde. Burgeroorlogen, instortende staten, massaal geweld – dat waren problemen van Afrika, Latijns-Amerika of het Midden-Oosten. Europa en Noord-Amerika daarentegen beschouwden zichzelf als veilig voor dit soort interne vernietiging. Maar deze zelfverzekerdheid blijkt in toenemende mate een uiterst gevaarlijke illusie te zijn.
Steeds duidelijker worden de “breuklijnen” in Europa zichtbaar — lijnen die deskundigen zoals de Brit David Betz (hoogleraar oorlog in de moderne wereld aan de afdeling War Studies van King’s College London) en de Australiër M.L.R. Smith (hoogleraar strategische theorie en directeur van het Centre for Future Defence and National Security in Canberra) in hun veelbesproken essay Reflections on Homeland Insecurity: The Strategic Anatomy of Civil Wars to Come beschrijven als de strategische anatomie van toekomstige burgeroorlogen, schrijft Guido Grandt.
Wat de twee veiligheidsexperts schetsen, is een somber beeld van een “lange schemering”: een tijdperk waarin westerse democratieën niet meer van buitenaf, maar van binnenuit worden bedreigd, omdat ze hun eigen legitimiteit hebben verspeeld. En omdat de oorlogen die ze ooit ver van huis voerden, terugkeren naar hun eigen straten.
De teloorgang van de “politieke legitimiteit”
Centraal in deze ontwikkeling staat het verval van de “politieke legitimiteit”. Legitimiteit is de onzichtbare band die burgers en staat met elkaar verbindt, het vertrouwen in de effectiviteit en eerlijkheid van politieke processen.
Als mensen geloven dat hun stem telt, dat hun beslissingen worden gerespecteerd, dan aanvaarden ze ook nederlagen in de democratische strijd. Maar in de afgelopen twee decennia is in veel westerse landen de overtuiging gegroeid dat deze band is verbroken.
Betz en Smith schrijven hierover:
“Als het volk het gevoel heeft dat politieke instellingen niet langer in het belang van de burgers handelen, maar alleen nog maar zichzelf besturen, dan wordt het systeem als onwettig ervaren – en die perceptie is nauwelijks omkeerbaar.”
“Stemverval” bij de Brexit
Een voorbeeld hiervan is de Brexit. We herinneren ons: in 2016 stemde een kleine maar duidelijke meerderheid van de Britten voor uittreding uit de EU.
In plaats van deze uitslag snel uit te voeren, beleefde het land jaren van politieke blokkades, juridische spitsvondigheden en openlijke pogingen om de uitslag ongedaan te maken.
Voor miljoenen burgers was dit niet alleen een politiek schouwspel, maar ook het bewijs dat hun stem was “ontwaard”. En daarmee ook de “wil van het volk”.
Stemmen totdat de uitslag “past”
Soortgelijke indrukken ontstonden bij referenda in de Europese Unie, of het nu ging om het Verdrag van Maastricht, Nice of Lissabon: als er verkeerd werd gestemd, werd er herhaaldelijk gestemd totdat de uitslag paste.
De boodschap die veel burgers hieruit afleidden was duidelijk: democratie geldt alleen zolang deze overeenkomt met de wensen van de politieke elites.
Als dit gevoel eenmaal stevig verankerd is, verliest het hele politieke bestel zijn geloofwaardigheid. De geschiedenis en het heden laten zien: als de legitimiteit afneemt, groeit de bereidheid tot radicale oppositie – de voedingsbodem voor interne conflicten.
Oorlogen brengen trauma’s en interne conflicten met zich mee
Tegelijkertijd keren mondiale conflicten terug naar het Westen. Decennialang gold: oorlogen vinden elders plaats. Maar sinds de interventies in Afghanistan en Irak is dit onderscheid verdwenen. Zeker met de oorlog in Oekraïne, voor de deur van de EU/NAVO, om zo te zeggen.
Miljoenen mensen zijn gevlucht en vluchten nog steeds uit de oorlogsgebieden en vinden hun toevlucht in Europa en Noord-Amerika. Met hen komen echter niet alleen hoop op een beter leven, maar ook onopgeloste conflicten, trauma’s en loyaliteiten naar ons toe.
Conflictlijnen in het hart van Europa
In metropolen als Londen, Berlijn of Parijs ontstaan diasporagemeenschappen die nauwe banden hebben met crisisgebieden. Conflictlijnen die vroeger geografisch ver weg lagen, worden zo naar het hart van de westerse samenlevingen gebracht.
Deze ontwikkeling wordt versterkt door digitale media. Facebook, Telegram, TikTok – het zijn de mondiale resonantieruimtes waarin propaganda, ideologie en mobilisatie in realtime functioneren.
Islamitische netwerken en westerse extremisten gebruiken deze kanalen om aanhangers te werven, aanslagen te coördineren of vijandbeelden op te bouwen.
Betz en Smith benadrukken: “De conflicten die we vroeger als externe operaties beschouwden, hebben zich al lang naar onze binnensteden verplaatst. De scheidslijn tussen interne en externe veiligheid bestaat niet meer.”
Europa als nieuw ‘slagveld’
Het resultaat is een soort “herimport” van de oorlog: terreuraanslagen in Londen in 2005, Parijs 2015 of Berlijn 2016 en andere zijn geen toevallige daden van individuen, maar directe gevolgen van de “kleine oorlogen” die westerse staten in de islamitische wereld hebben gevoerd.
De oorlogen die ooit ‘“daar” waren, zijn al lang ‘“hier” aangekomen. Ze versmelten buiten en binnen met elkaar, zodat de westerse samenlevingen hun eigen slagveld worden.
Naast dit verlies aan legitimiteit en de terugkeer van mondiale conflicten ontstaan er nieuwe breuklijnen binnen de samenleving.
Etnische en culturele fragmentatie
Burgeroorlogen ontstaan nooit uit het niets, ze rijpen in de scheuren die samenlevingen verdelen. Vandaag de dag zijn verschillende van deze scheuren duidelijk zichtbaar.
Enerzijds is er de etnische en culturele fragmentatie. Multiculturele samenlevingen zonder verbindend kader leiden eerder tot concurrentie dan tot integratie.
In veel Europese grote steden bestaan vandaag de dag feitelijk parallelle samenlevingen met eigen normen, regels en loyaliteiten.
Scheiding tussen stad en platteland
Daar komt nog de kloof tussen stad en platteland bij. In de VS steunt de Democratische Partij vooral op stedelijke milieus, terwijl de Republikeinen het platteland domineren.
Soortgelijke patronen zijn te vinden in Europa: Macron in Frankrijk profiteert van de metropolen, Marine Le Pen van het achtergebleven achterland.
In Duitsland winnen de Groenen en de SPD in de grote steden, terwijl de AfD vooral op het platteland dubbele cijfers haalt. Dergelijke scheidslijnen lopen langs culturele, economische en politieke lijnen en worden bij elke verkiezing harder.
Verlies van sociaal kapitaal
Ten slotte is er het verlies van sociaal kapitaal. Kerken, verenigingen, buurten – al die instellingen die ooit gemeenschap creëerden – verliezen snel aan belang. Het verdwijnen van verenigingen, ontkerkelijking, eenzaamheid en wantrouwen maken samenlevingen vatbaarder voor radicalisering.
Waar etnische verschillen samenkomen met sociale ongelijkheid en politieke frustratie, ontstaan explosieve situaties die snel kunnen ontaarden in geweld. De geschiedenis biedt waarschuwende voorbeelden van hoe dergelijke ontwikkelingen tot geweld leiden.
“Loodzware jaren en burgeroorlogen”
Noord-Ierland tussen 1969 en 1998 is een prominent voorbeeld: een regionaal conflict, gevoed door religieuze en etnische spanningen, ontwikkelde zich tot een drie decennia durende burgeroorlog met meer dan 3.500 doden.
Italië maakte in de jaren zeventig de “loodzware jaren” door, waarin extreemlinkse Rode Brigades, extreemrechtse netwerken, vrijmetselaars, geheime diensten en staatsrepressie het land in een toestand van permanente instabiliteit brachten. Zie hiervoor mijn Schwarzbuch Freimaurerei Band 1 – Geheimpolitik, Staatsterror, Politskandal.
In Latijns-Amerika leidden sociale spanningen, politieke polarisatie en het verlies van democratische legitimiteit uiteindelijk tot de ‘vuile oorlogen’ in Argentinië, Chili en El Salvador. Deze oorlogen werden gekenmerkt door terreur, marteling, moord en de volledige ineenstorting van de rechtsstatelijke beginselen.
De ‘nieuwe’ burgeroorlogen
Deze voorbeelden maken duidelijk: moderne burgeroorlogen zijn asymmetrisch, stedelijk en diffuus. Ze duren lang, ze slijten en ze laten samenlevingen achter die generaties lang verdeeld blijven.
“De nieuwe burgeroorlogen zijn geen veldslagen in de klassieke zin, maar uitputtingsslagen van lage intensiteit die samenlevingen uithollen zonder dat ze dat zelf meteen merken”, leggen de experts David Betz en M.L.R. Smith uit.
Tijdperk van sluipende instabiliteit
Precies hier begint de sombere prognose van Betz en Smith. Ze spreken van een “lange schemering”: een tijdperk van sluipende instabiliteit waarin geweld, tegengeweld en onderdrukking aan de orde van de dag zijn.
Hun kernstelling: eenmaal verloren legitimiteit is onomkeerbaar. Geen enkel politiek systeem dat door de bevolking als bedrog wordt ervaren, heeft zich ooit volledig hersteld door hervormingen.
Als het vertrouwen afbrokkelt, ontstaat er een kettingreactie: radicale bewegingen winnen aan populariteit, het geweld escaleert, de staat reageert hard, waardoor het wantrouwen weer toeneemt. Het eindresultaat is een spiraal waaruit ontsnappen vrijwel onmogelijk is.
“Geen enkele samenleving die haar politieke legitimiteit heeft verspeeld, heeft ooit nieuw zand in de zandloper gekregen” (Betz/Smith).
De “lange schemering” is al lang begonnen
Burgeroorlogen in de toekomst zullen niet lijken op Gettysburg of Stalingrad, maar op een permanente noodtoestand: stedelijke guerrilla, aanslagen, digitale mobilisatie, een slopende oorlog van lage intensiteit die samenlevingen jarenlang uitholt.
De waarschuwing is duidelijk: het Westen is niet immuun. Het verliest de fundamenten die het sterk hebben gemaakt – legitimiteit, samenhang, vertrouwen.
De cruciale vraag is daarom niet langer of Europa en Noord-Amerika burgeroorlogen zullen meemaken, maar wanneer. En hoe lang ze zullen duren. Wie de tekenen over het hoofd ziet, wie gelooft dat de eigen samenleving immuun is voor verval, maakt zich illusies. De “lange schemering” is al begonnen.
Bronnen:
- https://www.militarystrategymagazine.com/exclusives/reflections-on-homeland-insecurity-the-strategic-anatomy-of-civil-wars-to-come/
- David Betz & M.L.R. Smith: Reflections on Homeland Insecurity: The Strategic Anatomy of Civil Wars to Come, Military Strategy Magazine, 2023.
- Brendan O’Neill: Brexit Betrayed, Spiked, 2019.
- Olivier Roy: Globalized Islam – The Search for a New Ummah, London 2004.
- Paul Dixon: Northern Ireland – The Politics of War and Peace, London 2008.
- Anna Cento Bull: Italian Neofascism – The Strategy of Tension and the Politics of Nonreconciliation, Oxford 2007.
- Marguerite Feitlowitz: A Lexicon of Terror – Argentina and the Legacies of Torture, Oxford 1998.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
