14/10/2025
Er zijn al jaren mensen die een economische crisis voorspellen – niet zomaar een recessie die een jaar of twee duurt, maar een regelrechte Grote Depressie die elke grote gebeurtenis die we in ons leven hebben meegemaakt, in de schaduw stelt, schrijft Jeff Thomas.
Dat lijkt misschien overdreven, maar historisch gezien is het normaal dat er ongeveer eens in de tachtig jaar een periode van grote omwentelingen plaatsvindt. En hoewel sommigen van ons al jaren geleden begonnen met het analyseren en becommentariëren van de Grote Depressie, is het voor ons allemaal duidelijk dat we nu aan de vooravond van de crisis staan.
Alle traditionele waarschuwingssignalen zijn aanwezig, en hoewel de technologie in de loop van de millennia aanzienlijk is veranderd, is het menselijk gedrag hetzelfde gebleven. We zien dezelfde symptomen die we ook zagen bij grote rampen in het verleden, die teruggaan tot ten minste het Romeinse Rijk.
We zien dus niet alleen de eerste fasen van een economische ineenstorting, maar ook de daarmee gepaard gaande gebeurtenissen, zoals een bijna totale corruptie van de politieke structuur, een beweging richting totalitair bestuur, de vernietiging van valuta’s en een verlies aan vertrouwen in leiderschap over de hele linie. Gaandeweg ervaren we ook een afname van logica en moraliteit en een afbrokkelend gevoel voor menselijkheid.
Dat is nogal wat om te verwerken, maar helaas bevinden we ons nog maar in de beginfase van de ineenstorting. Het zal nog wel even duren voordat het beter wordt.
Nu de economie ernstig begint in te storten, zullen we getuige zijn van een bevolking die zich niet snel kan aanpassen aan de symptomen van de crisis, aangezien deze in frequentie en omvang toenemen. De reactie op elk van deze symptomen zal eerst shock zijn (het onvermogen om te begrijpen dat het onmogelijke is gebeurd), vervolgens angst (een staat van verwarring en het onvermogen om zich aan te passen aan snel veranderende omstandigheden), en ten slotte woede.
Deze laatste ontwikkeling zou ons allemaal aan het denken moeten zetten, want het is het moment waarop degenen die het zwaarst getroffen zijn, beseffen dat ze er bitter weinig aan kunnen doen om de normaliteit te herstellen. Wanneer ze merken dat ze de verantwoordelijken niet te pakken krijgen, zullen ze hun woede uiten op wie er ook maar in hun buurt is: elkaar.
De vraag is dus: waar zullen deze problemen het meest voorkomen? Waar zullen zich situaties voordoen die zoveel mogelijk vermeden moeten worden om de kans te minimaliseren dat we de nevenschade van de crisis worden?
Na eerdere, vergelijkbare historische periodes te hebben bestudeerd, kan ik bevestigen dat dit een vraag is die helaas een uitgebreid en complex antwoord vereist. Als richtlijn gelden echter drie overwegingen die overkoepelend zullen zijn.
Ongeacht eventuele andere zorgen die de lezer individueel kan treffen, doet iedereen er goed aan om (zoveel mogelijk) uit de buurt te blijven van het volgende:
Eerste Wereldlanden
Sinds 1945 zijn de landen van de Eerste Wereld (de VS, het VK, de EU, Japan, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland) wereldleider in zowel welvaart als macht. Onder de drijvende kracht van de VS hebben ze niet alleen de vooruitgang van de afgelopen tachtig jaar gecreëerd, maar ook de verrotting die tot de huidige crisis heeft geleid. Deze landen zijn dan ook niet alleen de landen waar we de meest dramatische onderdrukking van mensen zien; ze zullen ook de meest abrupte economische, politieke en sociologische neergang meemaken.
Hoewel deze landen tot voor kort de meest aantrekkelijke plekken leken om te wonen, is die situatie nu aan het omkeren en zullen ze de komende jaren het middelpunt van verval vormen. Daardoor zullen ze de meest onvoorspelbare en zelfs gevaarlijkste plekken worden om te verblijven.
Omgekeerd zullen de meest aantrekkelijke landen om in te wonen de landen zijn waar de verandering minimaal zal zijn. De landen waar de bevolking en de regeringen de afgelopen halve eeuw of langer relatief terughoudend zijn geweest, zullen de locaties zijn die het minst waarschijnlijk drastisch zullen veranderen tijdens de crisis. Dat ene feit spreekt boekdelen over het economische, politieke en sociale welzijn van de lezer in deze periode.
Koude klimaten
Hoe kouder een gebied is, hoe minder gastvrij het zal zijn tijdens een crisis. Wanneer overheden economisch instorten en schijnbaar elementaire voorzieningen niet meer betaalbaar zijn, zullen politici eerder voor hun eigen behoeften zorgen dan voor die van de mensen die ze zouden moeten vertegenwoordigen. Eenvoudige diensten zoals sneeuwruimen kunnen uit gemeentelijke budgetten verdwijnen, die moeten bezuinigen. Belangrijker nog, tijdens een energiecrisis zult u waarschijnlijk periodes meemaken waarin geen warmte beschikbaar is. Dit betekent niet dat u per se doodvriest, maar wel dat het leven
veel moeilijker zal zijn. Bovendien kunnen er in koudere klimaten geen groenten en fruit worden verbouwd, waardoor zelfs de mogelijkheid van een moestuin in de koudere maanden wordt geëlimineerd.Steden
Dit is verreweg de meest risicovolle van de drie problemen. Hoe dichter de bevolking bij elkaar woont, hoe groter het risico. Hoe groter uw gebouw, hoe minder controle u heeft over nutsvoorzieningen. Als water, elektriciteit of verwarming wordt afgesloten door energietekorten, heeft u weinig tot geen verhaal.
Maar verreweg het grootste risico in een stad is de inherente depersonalisatie die zelfs in de beste tijden bestaat. Zelfs als je in een heel mooi appartementencomplex in een fijne buurt woont, is de kans groot dat je sociaal geïsoleerd raakt van anderen. (Misschien ken je de mensen in het appartement aan de overkant niet eens.) In de beste tijden helpen mensen in steden elkaar niet veel, maar in een crisis kunnen de mensen om je heen een bedreiging voor je bestaan vormen.
Het allerbelangrijkste is dat de voedselvoorziening waarschijnlijk voor onbepaalde tijd wordt onderbroken en, zoals Isaac Azimov zei: “Na negen gemiste maaltijden zal een mens een moord plegen voor voedsel.” Zelfs als je een brood in een buurtwinkel kunt krijgen, kun je er misschien niet mee naar huis lopen zonder te worden overvallen. Zelfs een korte onderbreking van de voedselbezorging in een bevolkingscentrum kan ertoe leiden dat een eenvoudig brood de moeite waard is om voor te doden.
En zelfs voor mensen die in welvarende buurten wonen, waar de buren over het algemeen beleefd zijn, zijn de armere buurten niet zo ver weg dat de bewoners, zelfs als ze wanhopig zijn, niet de korte tocht zullen maken naar de plek waarvan zij denken dat anderen daar de basisvoorzieningen hebben.
Zulke verstoringen, zoals hierboven beschreven, ontstaan meestal langzaam en dan plotseling. Degenen onder ons die stadsrellen hebben meegemaakt, begrijpen dat de spanning toeneemt naarmate mensen proberen hun normale decorum te handhaven, en dat een kleine gebeurtenis dan een rellen ontketent. Een stadsbrede rel kan spontaan ontploffen als popcorn. In goede tijden kan de politie een rel binnen een paar dagen of weken onderdrukken, maar wanneer de rellen zich in de hele stad afspelen en de oorzaak niet snel kan worden aangepakt , kunnen rellen lang aanhouden en de voorheen veilige straten van de stad veranderen in een soort oorlogsgebied.
Natuurlijk bestaat de neiging om te zeggen: “Doe niet zo belachelijk, zo erg kan het toch niet worden.” De geschiedenis leert ons echter dat wanneer er een grote crisisperiode ontstaat, de hierboven genoemde omstandigheden zich vrijwel altijd voordoen.
De lezer kan zijn blootstelling aan de drie bovenstaande omstandigheden inschatten. Idealiter zoekt hij een plek om de crisis te doorstaan – een land dat waarschijnlijk minder getroffen wordt door de gebeurtenissen die zich nu ontvouwen. Hij kan een plek kiezen die het hele jaar door warm is, waar voedsel in overvloed is, zelfs in moeilijke tijden. En hij kan proberen zich te vestigen in een gemeenschap met een lagere bevolkingsdichtheid, waar buren elkaar gewoonlijk helpen.
Maar ongeacht wat de lezer besluit te doen, hij moet zich ervan bewust zijn dat zijn welzijn en dat van zijn gezin afhangen van de keuzes die hij in de nabije toekomst maakt.
Zonder uw gewaardeerde steun kan Dissident niet bestaan. U kunt HIER doneren om mij in staat te stellen elke dag nieuwe artikelen op deze site te plaatsen.
Bron: https://dissident.one/waar-je-niet-moet-zijn-in-een-crisis
Maar bovenal ontdekte Karel Beckman dat de Russen Europa niet meer nodig hebben. Ze kunnen inmiddels álles zelf. Niet in de laatste plaats via hulp van bondgenoten zoals.. CHINA! Dichter en vertaler Alexander Nitzberg keerde na tientallen jaren in Duitsland te hebben gewoond, terug naar Moskou en geeft nu daar les aan.. Chinese studenten. Ook hij is verbaasd over de bijzondere metamorfose die hij waarneemt.
