Gezondheid of mRNA, Recht & Vrijheden of Globalisme & Klimaatleugens

vrijdag 25 april 2025

Israëliërs debatteren over de vraag of pasgeboren baby’s in Gaza onschuldig zijn of gedood moeten worden

25/04/2025

Israëliërs voeren “serieuze debatten” op televisie “over de vraag of pasgeboren baby’s in Gaza onschuldig zijn of dat ze gedood moeten worden”, meldt Trita Parsi van het Quincy Institute.

Parsi deelde een fragment van 15 maart waarin Moshe Ya’alon in debat ging met Channel 13-presentatoren Eyal Berkovic en Moriah Asraf over de vraag of Israël baby’s zou moeten doden, meldt Info Lib.

Berkovic betoogde dat er geen onschuldigen in Gaza zijn, omdat “iedereen een terrorist is”.

Ya’alon zei dat het Israëlische leger niet naar Gaza gestuurd zou moeten worden “met het doel iedereen te doden” – waarop Berkovic terugsloeg: “Dus de natie is het niet met je eens! De natie is het niet met je eens!”

Berkovic hield vol dat “Gaza van de kaart moet worden geveegd.”

Asraf probeerde Ya’alon ondertussen uit te schelden omdat hij had gezegd dat Israël soldaten opdracht gaf baby’s aan te vallen.

“Denkt u dat de huidige Israëlische regering Israëlische soldaten stuurt om baby’s in Gaza te doden?” vroeg Asraf.

“Ik denk dat het moment dat rabbijnen zeggen dat er geen onschuldigen in Gaza zijn… en Smotrich en Ben Gvir praten over evacuatie, het uitdunnen van de bevolking zodat Gaza vrij is van Arabieren, en dat we Joden in hun plaats vestigen, dat dat geen doel is van een oorlog in een land waar ik wil leven.”

“Oké, we zijn het daar niet mee eens!”, reageerde Berkovic.

Zoals Ya’alon opmerkte, hebben vooraanstaande Israëlische rabbijnen expliciet gezegd dat de Thora het doden van Palestijnse baby’s eist.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu verwees naar het uitroeien van Amalek toen hij de oorlog voor het eerst aankondigde:

De Israëlische minister van Financiën, Bezalel Smotrich, zei dat de oorlog niet mag stoppen “totdat Amalek definitief is vernietigd.”

De troepen op de grond werden ook expliciet aangemoedigd om Palestijnse baby’s te doden in naam van ‘het uitroeien van Amalek’ en ‘het uitwissen van de herinnering aan [de Palestijnse Amalekieten]’:

Oproepen om “Amalek uit te roeien” zijn oproepen tot genocide en een uitroeiingsoorlog. Deze uitroeiingsmentaliteit is in Israël volledig genormaliseerd, zoals Berkovic zo luidkeels aangaf. Ya’alon werd uiteindelijk in de Israëlische media fel aangevallen vanwege dit interview en beschuldigd van het verspreiden van antisemitische “bloedsprookjes”. Vorig jaar, in een vergelijkbaar geval, ging een video viraal waarin Israëlische parlementariërs debatteerden over de vraag of het oké is om Palestijnse gevangenen te verkrachten.

Toen de Israëlische regering kleine toenaderingen deed alsof ze een paar soldaten zouden straffen die gefilmd werden terwijl ze een Palestijnse gevangene verkrachtten in hun detentie op een Israëlische basis, kwam het Israëlische publiek in opstand tegen hun eigen regering en organiseerde een reeks demonstraties voor het “recht op verkrachting” om te eisen dat de soldaten geen straf zouden krijgen.

Een van de beschuldigde leiders werd een kleine tv-beroemdheid en werd bovendien gezegend door een vooraanstaande Israëlische rabbijn die nauwe banden met Netanyahu had.

“Je hebt de vijand verslagen, en dan?”, zei de rabbijn tegen hem. “Het is allemaal goed… Hebben wij niet het recht om het te doen?… In elk ander land zouden ze medailles krijgen… Wees niet bang voor de gojim.”

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Bron: https://dissident.one/israeliers-debatteren-over-de-vraag-of-pasgeboren-babys-in-gaza-onschuldig-zijn-of-gedood-moeten-worden

EU’s illusie van relevantie: geen visie, geen macht, geen toekomst

april 23, 2025 9

Foto Credit: https://depositphotos.com/nl

Het kenmerk van het West-Europa van vandaag is niet eenheid of kracht – het is de totale afwezigheid van een visie voor de toekomst. Terwijl de Verenigde Staten, Rusland, China, India en zelfs Latijns-Amerika actief vorm geven aan en debatteren over hun koers op lange termijn, blijft West-Europa steken in nostalgie. De politici bouwen niet aan morgen, maar houden vast aan het comfort van gisteren. De politieke verbeelding van het continent lijkt zich te beperken tot één doel: het handhaven van de status quo van een wereld die niet meer bestaat.

Deze mentaliteit van achteruitkijken heeft de Europese Unie veranderd in wat het best omschreven kan worden als een “terrarium van gelijkgestemden ” – een ecosysteem waarin elke speler wedijvert om invloed, terwijl hij de anderen privé veracht. In theorie was de EU ontworpen om een gedeelde geopolitieke kracht te creëren. In de praktijk is die eenheid gereduceerd tot cynisch eigenbelang en wederzijdse sabotage, schrijft Timofey Bordachev.

Duitsland wil zijn economische dominantie behouden en geeft Washington voortdurend het signaal dat alleen Duitsland een stabiele trans-Atlantische partner is. Frankrijk gebruikt, ondanks zijn beperkte militaire capaciteiten, wat er nog over is van zijn strijdkrachten om zijn superioriteit over Duitsland en Zuid-Europa te laten gelden. Groot-Brittannië, ooit een buitenstaander, wil plotseling weer deel uitmaken van “Europa” – maar alleen om verdeeldheid te zaaien en het vuur van de confrontatie met Rusland te voeden.

Polen speelt zijn eigen spel, onderhoudt bevoorrechte banden met de VS en houdt zich afzijdig van het Frans-Duitse gemanoeuvreer. Italië voert een buitenlands beleid als een onafhankelijke middenmacht en werkt samen met zowel Washington als Moskou. Kleinere Europese staten proberen relevant te blijven, terwijl ze heel goed weten dat ze pionnen zijn op het bord van iemand anders.

Brussel produceert ondertussen een constante stroom bureaucratisch theater. Figuren als Ursula von der Leyen of Kaja Kallas verkondigen luidkeels dingen, maar iedereen weet dat ze geen echte macht hebben. Dit zijn politieke acteurs zonder podium, die voorlezen uit scripts die er niet meer toe doen. Het spektakel van Europese eenheid is hol geworden – niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua inhoud.

De neergang van West-Europa is niet gisteren begonnen. Maar de afgelopen 15 jaar hebben aangetoond hoe broos de fundamenten van de EU werkelijk zijn. Na de Koude Oorlog won de droom van een sterk, verenigd Europa aan kracht: een gemeenschappelijke munt, een gemeenschappelijk buitenlands beleid, zelfs gefluister over strategische autonomie van de NAVO.

Die droom stierf in Irak in 2003, toen Parijs en Berlijn zich kort verzetten tegen de invasie van Washington. Maar toen Frankrijk zich in 2007 weer aansloot bij de NAVO-commandostructuur, betekende dat het einde van elke echte onafhankelijkheid. De Amerikanen, met Britse steun, hadden hun dominantie opnieuw bevestigd.

De euro, ooit geprezen als het instrument van de Europese macht, werd Duitslands wapen van economische controle. Zuidelijke en oostelijke lidstaten werden opgesloten in een financiële orde waaraan ze niet konden ontsnappen. Duitsland legde zijn wil op tijdens de crisis van de eurozone en de pandemie en werd daarvoor gehaat. Kleinere landen ergerden zich aan hun rol als aanhangsels van de Duitse economie, met weinig verhaalsmogelijkheden.

Dus toen het Oekraïense conflict in 2022 escaleerde, werd de breuk in de Russisch-Duitse banden stilletjes verwelkomd op het hele continent. Frankrijk, dat weinig gaf aan Kiev, geniet nu meer diplomatiek prestige dan Duitsland, dat miljarden gaf. De Poolse minister van Buitenlandse Zaken vierde praktisch de sabotage van Nord Stream – niet omdat het Rusland schaadde, maar omdat het Berlijn verzwakte.

De uitbreiding van de EU, ooit gezien als de triomf van de Europese macht, is een risico geworden. Twee decennia lang werd de uitbreiding naar het oosten gezien als een geopolitiek project om voormalige Sovjetgebieden te absorberen. Maar het heeft West-Europa niet meer slagkracht gegeven in Washington. De nieuwe leden onderwierpen zich niet aan Berlijn of Parijs, maar keken in plaats daarvan naar de VS. Uiteindelijk ging de EU te ver, vervreemdde Moskou en kreeg er niets substantieels voor terug.

De EU is er niet in geslaagd een echt buitenlands beleid op te bouwen en probeert nu wanhopig te behouden wat ze heeft. Maar zonder toekomstdroom verliest de politiek betekenis. Het West-Europese leven is een lus van beheersing van verval geworden, terwijl de spanningen binnen het blok scherper worden.

Groot-Brittannië is dan wel uit de EU gestapt, maar door geopolitieke druk doet het weer mee. Niet in staat om zijn eigen binnenlandse crises op te lossen – met vier premiers in drie jaar – verdubbelt Londen zijn anti-Russische retoriek om relevant te blijven. Maar het wil niet vechten, dus zet het zijn continentale bondgenoten onder druk om het in plaats daarvan te doen. Het is een klassieke Britse strategie: laat anderen bloeden.

De meeste Duitsers zouden graag de banden met Rusland herstellen en terugkeren naar goedkope energie en gemakkelijke winsten. Maar dat kan niet. De Amerikanen zijn stevig verankerd op Duitse bodem en de Berlijnse militair-industriële elite wil dat de NAVO-uitgaven doorgaan. Zuid-Europa, verarmd en steeds wrokkiger, kan de Duitse welvaart niet langer ondersteunen. Frankrijk hoopt dit uit te buiten en ziet zichzelf als Europa’s nieuwe nucleaire paraplu. Macron praat groots, maar iedereen weet dat hij het zelden waarmaakt.

Dit brengt ons bij 2025. Terwijl de spanningen met Rusland en China toenemen, staan de EU-leiders in de rij om Washington te bezoeken. Behalve natuurlijk de Duitsers, die nog steeds proberen een regering te vormen na chaotische verkiezingen. Van Polen tot Frankrijk, elke leider ging Trump om een voorkeursbehandeling vragen. Verdeel en heers is nog steeds het Amerikaanse draaiboek, en de West-Europeanen blijven erin trappen.

In het oosten hebben Hongarije en Slowakije er genoeg van. Jarenlange preken uit Brussel over LGBT-rechten en liberale waarden hebben tot diepe wrevel geleid. Ze spreken nu openlijk over toenadering tot Rusland of China. Spanje en Italië weigeren Moskou als een bedreiging te zien. Meloni doet bilateraal zaken met Washington en pretendeert niet de bredere Europese belangen te vertegenwoordigen.

De Europese Commissie, die de EU moet vertegenwoordigen, is een parodie op zichzelf geworden. Kaja Kallas, onlangs benoemd tot Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken, ging onmiddellijk haar boekje te buiten door tientallen miljarden aan nieuwe hulp voor Oekraïne te eisen. De reacties waren snel. In de EU blijft de macht over het geld bij de nationale regeringen. Zelfs von der Leyen, zo gecompromitteerd als ze is, weet wel beter dan zonder toestemming aan die schatkist te komen.

Wat er nu over is van West-Europa is een politieke huls. Een groep ouder wordende machten die zich vastklampen aan vergane glorie, met elkaar wedijveren, niet de wil hebben om iets te doen, maar wel weigeren om een stap opzij te zetten. Hun enige gemeenschappelijke doel: in de kamer gezien worden wanneer Washington, Moskou en Peking beslissingen nemen. Maar niet als gelijken, maar als smekelingen.

Voorlopig houden de Amerikanen de touwtjes in handen. Alleen de VS kunnen hun Europese satellieten discipline opleggen en hun politiek richting geven. Rusland ziet dit alles met gematigd geduld aan. Want uiteindelijk, als de stabiliteit terugkeert in Europa, zal dat zijn omdat Washington het toestaat – niet omdat Brussel het heeft verdiend.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws.

Bron: https://www.frontnieuws.com/de-eus-illusie-van-relevantie-geen-visie-geen-macht-geen-toekomst/

Voorzitter van het Nederlands parlement en ambassadeur van Frankrijk: gesprek over de opdeling van België

april 25, 2025 7

Het meest verbazingwekkende is eigenlijk dat deze scène in België geen luide verontwaardiging heeft veroorzaakt. Het waren tenslotte vertegenwoordigers van twee buurlanden die spraken over het opdelen van het land. Maar België is diep verdeeld.

Jrockley / Wikimedia / (Public Domain)

Het bericht klinkt als een onvriendelijke versie van het verdelen van een taart op een kinderfeestje. Volgens de Nederlandse krant NRV zou de voorzitter van het Nederlandse parlement, Martin Bosma, tijdens een diner met de Franse ambassadeur hebben voorgesteld om België te splitsen.

“Nederland wil dat Vlaanderen zich bij hen aansluit. Wallonië kan dan naar Frankrijk gaan.”

Ook al zou de ambassadeur verbaasd hebben gereageerd – België, zowel het Vlaamse als het Waalse deel, heeft zich in 1830 door een revolutie afgescheiden van Nederland – is dit geen grap, als je bedenkt wie het gezegd heeft. Martin Bosma behoort tot de FVV van Geert Wilders, die bij de laatste verkiezingen in Nederland de grootste partij werd en nu aan het hoofd van de regering in Den Haag staat, bericht RT.

Bosma ontkende de berichten niet, maar verklaarde tegenover een Belgische krant, La Libre, alleen: “Op zo’n feestje praten we over politiek en, ja, over dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren.”

De Franse krant Le Figaro voegde hieraan toe dat ook de Belgische partij Vlaams Belang deze visie zou delen. En dat de partij van de huidige Belgische premier Bart De Wever in haar statuten de oprichting van een Vlaamse republiek heeft vastgelegd, en dat hij zelf al heeft gezegd dat Vlaanderen naar Nederland moet terugkeren.

De Wevers partij N-VA was bij de verkiezingen in juni 2024 met 16,9 procent de grootste partij; de eveneens Vlaams-nationalistische Vlaams Belang behaalde met 14,0 procent de tweede plaats, maar is niet vertegenwoordigd in de regering. De regeringsvorming had zeven maanden geduurd, wat niet ongebruikelijk is voor België, omdat de evenredige vertegenwoordiging tussen het Vlaamstalige noorden en het Franstalige Wallonië moet worden gerespecteerd.

De door Wilders opgerichte PVV is met 23,5 procent ook de grootste fractie in Nederland; Wilders zelf had na de verkiezingen van 2023 afgezien van een regeringsfunctie om de regeringsvorming mogelijk te maken.

Decennialang was het op Frankrijk georiënteerde zuiden de economisch sterkste regio van België, met kolenmijnen en staalindustrie; inmiddels zijn de Vlaamse regio’s welvarender, onder meer dankzij de haven van Antwerpen, en neigt de bevolking daar naar afscheiding. Hoe de twee taalgroepen precies verdeeld zijn, weet niemand – toen in 1962 de grens tussen de twee taalgebieden werd vastgesteld, werd tegelijkertijd het registreren van de gesproken taal verboden.

De hoofdstad Brussel ligt in Vlaams België, maar geldt als een tweetalige, aparte regio. Als het geklets van Bosma werkelijkheid zou worden, zou de EU-bureaucratie zich plotseling in Nederland bevinden, in een voormalige Belgische hoofdstad die tot provinciestad is gedegradeerd.

Niet alleen de andere verdeling van de welvaart zou in vroegere decennia dergelijke overwegingen in de weg hebben gestaan – ook het Vlaamse deel van België is overwegend katholiek, terwijl Nederland van oudsher overwegend protestants was. In de afgelopen decennia is het aandeel van beide christelijke denominaties daar echter aanzienlijk gedaald; 58 procent van de Nederlanders noemt zich inmiddels niet-confessioneel, evenals de meerderheid van de Belgen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/voorzitter-van-het-nederlands-parlement-en-ambassadeur-van-frankrijk-gesprek-over-de-opdeling-van-belgie/

Pfizer wordt geconfronteerd met juridische vervolging: Texas, Kansas en meer staten beginnen het immuniteitsschild van de Prep Act aan te vechten

april 19, 2025 7

In een moedige zet om farmaceutische reuzen verantwoordelijk te houden, heeft Ken Paxton, advocaat-generaal in Texas, zijn strijd tegen Pfizer aanhangig gemaakt bij het Amerikaanse Hof van Beroep voor het 5e Circuit. Het beroep, dat op woensdag werd ingediend, betwist de verwerping door de federale rechtbank van een rechtszaak die Pfizer beschuldigt van het maken van onjuiste en misleidende claims over het COVID-19 vaccin. Deze juridische strijd gaat niet alleen over één staat; het is een bredere uitdaging tegen de federale Public Readiness and Emergency Preparedness Act (PREP Act), die vaccinproducenten jarenlang heeft beschermd tegen aansprakelijkheid, waardoor ze ongestraft hun gang konden gaan.

De procureur-generaal van Texas, Ken Paxton, gaat in beroep tegen een uitspraak van een federale rechtbank, met als argument dat wetten ter bescherming van consumenten in de staat voorrang moeten hebben op het aansprakelijkheidsschild van de federale PREP Act, schrijft Lance D Johnson.

De procureur-generaal van Kansas, Kris Kobach, dient een rechtszaak in waarin Pfizer beweert eerdere toestemmingsverklaringen te hebben geschonden door misleidende claims te doen over het COVID-19 vaccin.

Vergelijkbare rechtszaken in Utah en North Carolina vechten de brede immuniteit van de PREP Act aan, waarbij sommige rechtbanken oordelen dat bepaalde claims buiten de bescherming van de wet vallen.

Texas gaat in beroep en vecht immuniteit van de Prep Act aan

Texas klaagde Pfizer in november 2023 aan in de staatsrechtbank, met de bewering dat het bedrijf de Texas Deceptive Trade Practices Act (DTPA) had geschonden door het publiek te misleiden over de werkzaamheid en veiligheid van het COVID-19 vaccin. De staat beweert dat Pfizer inspeelde op de angst en onzekerheid van het publiek door het vaccin aan te prijzen als een “wondermiddel” en consumenten aan te zetten tot het maken van keuzes die ze anders niet gemaakt zouden hebben. De staat beweert dat dit Pfizer miljarden dollars winst heeft opgeleverd ten koste van het vertrouwen en de gezondheid van het publiek.

In januari 2024 stapte Pfizer met succes naar de federale rechtbank, waar de zaak in december 2024 werd geseponeerd. De Amerikaanse arrondissementsrechtbank voor het noordelijke district van Texas, afdeling Lubbock, accepteerde het argument van Pfizer dat het aansprakelijkheidsschild van de PREP Act het bedrijf beschermde tegen dergelijke claims. Texas gaat nu echter in beroep tegen deze beslissing met het argument dat de PREP Act-bescherming zich niet uitstrekt tot consumentenbeschermingszaken die door de staat worden aangespannen.

Texas stelt in zijn brief aan het 5th Circuit Court of Appeals dat het aansprakelijkheidsschild van de PREP Act “zich alleen uitstrekt tot claims ‘voor verlies’.” en geen bescherming biedt tegen consumentenbeschermingszaken die door de staat worden aangespannen. De staat beweert dat het immuniteitsschild van de PREP Act claims blokkeert die betrekking hebben op het “toedienen” van een gedekt product aan een individu, maar zich niet uitstrekt tot “soevereine rechtszaken ter bescherming van de consument.” Ray Flores, senior outside counsel voor Children’s Health Defense (CHD), steunt het standpunt van Texas en zegt: “De afwijzing van één pagina door de districtsrechtbank van Texas is een uitstekend voorbeeld van de achterhaalde voorspelbare reactie dat alles mogelijk is onder PREP.”

Rechtszaak Kansas: een sterkere zaak met historische context

Ondertussen heeft de procureur-generaal van Kansas, Kris Kobach, een vergelijkbare rechtszaak aangespannen bij de staatsrechtbank, waarin hij beweert dat Pfizer de Kansas Consumer Protection Act heeft overtreden door misleidende claims te maken over de veiligheid en effectiviteit van het COVID-19 vaccin. Wat de zaak in Kansas anders maakt, is de opname van drie eerdere toestemmingsverklaringen uit 2008, 2012 en 2014, waarin Pfizer ermee instemde geen misleidende beweringen te doen over zijn producten. Volgens Flores vormen deze overeenkomsten de “kern” van de zaak van Kansas en bieden ze een sterkere juridische basis.

De rechtszaak van Kobach stelt dat Pfizer “ontkennings- en vertragingstactieken,” geheimhoudingsovereenkomsten en een verlengde studietijdlijn heeft gebruikt om belangrijke veiligheidsproblemen en kritieke gegevens over het vaccin te verbergen. In de aanklacht staat: “Pfizer moet verantwoordelijk worden gehouden voor het valselijk voorstellen van de voordelen van het COVID-19 vaccin, terwijl de waarheid over de veiligheidsrisico’s van het vaccin, de afnemende effectiviteit en het onvermogen om overdracht te voorkomen, wordt verzwegen en onderdrukt.”

Pfizer heeft geprobeerd om zijn immuniteit onder de PREP Act te bevestigen en de zaak in Kansas te verwerpen, maar Flores is ervan overtuigd dat de argumenten van de staat zullen zegevieren. “Kansas tegen Pfizer heeft als extra voordeel dat er drie toestemmingsvonnissen zijn uitgesproken, waarin Pfizer beloofde de burgers van Kansas niet te misleiden,” zei Flores. “Verbazingwekkend genoeg beweert Pfizer dat deze drie toestemmingsvonnissen die meer dan tien jaar geleden zijn uitgesproken, geen verband houden met schikkingen die geen betrekking hadden op een vaccin dat onder de PREP-wet valt. Dat geloof ik niet.”

Andere uitdagingen tegen de PREP-wet

De juridische uitdagingen tegen de PREP Act zijn niet beperkt tot Texas en Kansas. In Utah klaagde een deelnemer aan een klinisch onderzoek, Brianne Dressen, AstraZeneca aan wegens contractbreuk nadat het bedrijf had nagelaten medische behandeling te bieden voor verwondingen die ze tijdens het onderzoek had opgelopen. In november 2024 oordeelde een federale rechtbank dat het aansprakelijkheidsschild van de PREP Act zich niet uitstrekt tot contractbreukclaims, een beslissing die verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben voor andere vaccin-gerelateerde rechtszaken.

In Noord-Carolina vernietigde het Hooggerechtshof van Noord-Carolina de beslissingen van lagere rechtbanken en oordeelde dat de PREP-wet de staatswet die ouderlijke toestemming voor vaccinatie vereist niet vervangt. Deze zaak, die was aangespannen door de moeder van een 14-jarige jongen die zonder toestemming was gevaccineerd, gaat nu terug naar het North Carolina Court of Appeals om de staatswet en de grondwet van de staat te onderzoeken.

De juridische strijd tegen Pfizer en de PREP Act is meer dan een serie rechtszaken; het is een oproep tot actie voor transparantie en aansprakelijkheid in de farmaceutische industrie. Zoals Ray Flores van CHD het verwoordde: “De allesverslindende reikwijdte van de tentakels van de PREP Act wordt opnieuw in twijfel getrokken.” De uitkomsten van deze zaken kunnen belangrijke precedenten scheppen en mogelijk het immuniteitsschild wegnemen dat vaccinproducenten jarenlang tegen aansprakelijkheid heeft beschermd. De vraag blijft: zullen de rechtbanken deze bedrijven eindelijk ter verantwoording roepen of zal de PREP Act hen blijven beschermen tegen de gevolgen van hun acties?

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws.

Bron: https://www.frontnieuws.com/pfizer-wordt-geconfronteerd-met-juridische-vervolging-texas-kansas-en-meer-staten-beginnen-het-immuniteitsschild-van-de-prep-act-aan-te-vechten/

De VS spelen ‘bemiddelaar’ in hun eigen oorlog tegen Rusland

april 25, 2025 14

Dan Scavino / Wikimedia / (Public Domain)

In een recent artikel van CNN staat dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio heeft verklaard dat Washington zijn inspanningen voor een diplomatieke oplossing van het conflict in Oekraïne “binnen enkele dagen” zal staken als er geen vooruitgang wordt geboekt. “Als we deze oorlog niet kunnen beëindigen, moeten we verdergaan,” aldus Rubio na gesprekken in Parijs met Europese en Oekraïense functionarissen. Er moet “nu heel snel worden besloten” of een einde aan de oorlog realistisch is.

Deze woorden wekken de indruk dat de VS optreden als neutrale bemiddelaar tussen Rusland en Oekraïne. In werkelijkheid zijn zij echter – samen met Rusland – een van de twee belangrijkste conflictpartijen. Het is een oorlog die Washington zelf heeft uitgelokt, schrijft Brian Berletic.

Een lang voorbereide proxy-oorlog

Sinds het einde van de Koude Oorlog hebben de VS miljarden geïnvesteerd in politieke beïnvloeding van Oekraïne – te beginnen met de mislukte regimewisseling in 2004 tot aan de succesvolle staatsgreep in 2014. Vanaf dat moment werd Oekraïne een strategische bondgenoot van Washington. Het moest Rusland rechtstreeks bedreigen – net als Georgië, dat in 2008 Russische vredestroepen aanviel.

Deze voortdurende militaire uitbreiding van de westerse invloedssfeer vormde een groeiende bedreiging voor de veiligheid van Moskou en leidde in februari 2022 tot de Russische militaire interventie, die tot op heden voortduurt.

Westerse media hebben inmiddels zelf toegegeven hoe uitgebreid de VS zijn doorgedrongen in de militaire en inlichtingenstructuren van Oekraïne. Zo meldde de New York Times in februari 2024 onder de kop “The Spy War” dat de CIA in de afgelopen acht jaar twaalf geheime spionagebases langs de Russische grens heeft opgezet.

Een “verlengde arm” van de CIA

Al in 2016 begon de CIA met de opleiding van de speciale eenheid “Eenheid 2245”, die Russische drones en communicatiesystemen buitmaakte, zodat de CIA de versleuteling ervan kon ontcijferen. Kyrylo Budanow, de huidige hoofd van de Oekraïense militaire inlichtingendienst, is afkomstig uit deze eenheid.

De VS hielpen ook bij de opleiding van nieuwe Oekraïense spionnen, die wereldwijd werden ingezet, onder meer in Rusland, Europa en Cuba. De New York Times beweerde weliswaar dat de CIA niet betrokken was bij dodelijke offensieve acties, maar gaf zelf toe dat de door de CIA gesteunde eenheid 2245 “dodelijke operaties op Russisch grondgebied” uitvoerde.

Budanov, destijds luitenant-kolonel, zou in Russisch uniform nachtelijke commando-operaties op de Krim hebben geleid. Deze operaties vonden allemaal plaats vóór het begin van de Russische militaire operatie in 2022.

Doelwitkeuze en commando-operaties van de CIA vanuit Wiesbaden

Na het uitbreken van de oorlog stuurde de CIA nog meer functionarissen naar Oekraïne om de Oekraïense doelstellingen te controleren en te vergelijken met informatie van de Amerikaanse inlichtingendiensten. Dit toont aan dat de VS deze oorlog niet alleen logistiek, maar ook operationeel hebben gevoerd en nog steeds voeren.

In maart 2025 publiceerde de New York Times onder de titel “The Partnership” meer details: de VS zouden niet alleen voor tientallen miljarden aan wapens en munitie hebben geleverd – waaronder 10.000 Javelin-raketten, HIMARS-systemen en Patriot-batterijen – maar via een commandocentrum in Wiesbaden ook rechtstreeks hebben deelgenomen aan de militaire planning en doelwitkeuze.

De krant citeerde een Europese inlichtingenchef met de woorden:

“Ze maken nu deel uit van de moordketen.”

Ook houwitseraanvallen met HIMARS stonden onder Amerikaanse controle. Het Amerikaanse leger verstrekte doelcoördinaten en hield toezicht op de operaties. Zelfs de elektronische sleutels voor het vrijgeven van wapens waren in Amerikaanse handen.

Offensieven in 2022 en 2023: geleid door de VS

Zowel de offensieven in Cherson en Charkov in 2022 als het mislukte offensief in 2023 werden gepland in Wiesbaden, onder toezicht van de Amerikaanse generaal Antonio Aguto. De nieuwe Oekraïense brigade die hiervoor werd opgericht, was een product van Amerikaanse militaire planning.

Interessant genoeg kwam de vraag om langeafstandsraketten (ATACMS) niet van Oekraïne, maar van Amerikaanse generaals, die ze gebruikten ter verdediging tegen Rusland op de Krim.

Oekraïense commandanten wisten dat het door de VS geleide offensief zou mislukken, maar toch eisten hun Amerikaanse superieuren dat het werd voortgezet. De oorzaak van de mislukking was niet incompetentie in Kiev, maar de beperkte capaciteit van de westerse wapenproductie in vergelijking met Rusland.

De mislukking wordt verhuld

Aan het einde van hun artikel gaf de New York Times toe dat de coalitie niet genoeg materiaal kon leveren voor een groot offensief. Oekraïne zou nooit in staat zijn geweest om een voldoende groot leger op te bouwen.

Ook gerichte operaties tegen de Krim-brug mislukten. Terwijl de media dit willen verklaren door een koerswijziging onder Donald Trump, ligt de ware reden in de strategische uitputting van de VS. Washington kan deze oorlog simpelweg niet meer volhouden.

De New York Times geeft daarmee impliciet toe:

Dit is een Amerikaanse oorlog tegen Rusland – met Oekraïne als middel om een doel te bereiken.

Elke grotere operatie, elke doelkeuze, elk wapengebruik werd beslist door Amerikaanse generaals.

Bemiddelaars of oorlogsstokers?

Ondanks dit alles probeert de VS zich vandaag de dag voor te doen als een “gefrustreerde vredesbemiddelaar.” Minister van Buitenlandse Zaken Pete Hegseth verklaarde op 12 februari 2025 dat Europese en niet-Europese troepen naar Oekraïne zouden kunnen worden overgebracht als “veiligheidsgarantie” – een maatregel die zou leiden tot het bevriezen van het conflict of tot een directe militaire confrontatie met Rusland.

Hegseth eiste bovendien meer munitie en meer investeringen in bewapening – geen vrede.

Rubio’s desinteresse in vredesbesprekingen geeft aan dat Washington de verantwoordelijkheid aan Europa afschuift, terwijl het zich strategisch voorbereidt op een nieuwe confrontatie: ditmaal met China.

Geen vrede gepland

Noch de regering-Trump, noch de regering-Biden hebben ooit belang gehad bij echte vrede. Het doel was altijd om Rusland militair in te dammen of te absorberen door de uitbreiding van de NAVO. Trump eiste van de NAVO niet minder inzet, maar meer geld.

Rusland bood onderhandelingen aan, maar Washington koos voor escalatie. Tijdens de zogenaamde vredesbesprekingen zetten de VS de uitputtingsoorlog voort – en Oekraïne betaalde de prijs.

Hoe gaat het nu verder?

De vraag is niet of het Westen de oorlog wint, maar of Rusland sneller zegeviert dan het Westen zijn wapenindustrie weer op gang kan brengen.

Zoals de oorlog in Syrië laat zien, kan een verloren proxyoorlog op elk moment worden bevroren en later weer worden aangewakkerd – als de geopolitieke omstandigheden dat gunstig maken.

De VS provoceert al nieuwe conflicten met Jemen en dreigt met een oorlog tegen Iran. Het doel is Rusland te dwingen zijn hulpbronnen te verdelen.

Conclusie: oorlog tegen het multipolarisme

Deze oorlog is niet alleen een oorlog tegen Rusland – het is een oorlog tegen de opkomende multipolaire wereldorde, tegen een wereld zonder Amerikaanse hegemonie. Het is een oorlog tegen de vrede zelf.

https://www.frontnieuws.com/de-vs-spelen-bemiddelaar-in-hun-eigen-oorlog-tegen-rusland/