april 25, 2025 14
Dan Scavino / Wikimedia / (Public Domain)
In een recent
artikel van CNN staat dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco
Rubio heeft verklaard dat Washington zijn inspanningen voor een diplomatieke
oplossing van het conflict in Oekraïne “binnen enkele dagen” zal staken als er
geen vooruitgang wordt geboekt. “Als we deze oorlog niet kunnen beëindigen,
moeten we verdergaan,” aldus Rubio na gesprekken in Parijs met Europese en
Oekraïense functionarissen. Er moet “nu heel snel worden besloten” of een einde
aan de oorlog realistisch is.
Deze woorden wekken de indruk dat de VS optreden als neutrale bemiddelaar tussen Rusland en Oekraïne. In werkelijkheid zijn zij echter – samen met Rusland – een van de twee belangrijkste conflictpartijen. Het is een oorlog die Washington zelf heeft uitgelokt, schrijft Brian Berletic.
Een lang
voorbereide proxy-oorlog
Sinds het einde van
de Koude Oorlog hebben de VS miljarden geïnvesteerd in politieke beïnvloeding
van Oekraïne – te beginnen met de mislukte regimewisseling in 2004 tot aan de
succesvolle staatsgreep in 2014. Vanaf dat moment werd Oekraïne een strategische
bondgenoot van Washington. Het moest Rusland rechtstreeks bedreigen – net als
Georgië, dat in 2008 Russische vredestroepen aanviel.
Deze voortdurende
militaire uitbreiding van de westerse invloedssfeer vormde een groeiende
bedreiging voor de veiligheid van Moskou en leidde in februari 2022 tot de
Russische militaire interventie, die tot op heden voortduurt.
Westerse media
hebben inmiddels zelf toegegeven hoe uitgebreid de VS zijn doorgedrongen in de
militaire en inlichtingenstructuren van Oekraïne. Zo meldde de New York
Times in februari 2024 onder de kop “The Spy War” dat
de CIA in de afgelopen acht jaar twaalf geheime spionagebases langs de
Russische grens heeft opgezet.
Een “verlengde arm”
van de CIA
Al in 2016 begon de
CIA met de opleiding van de speciale eenheid “Eenheid 2245”, die Russische
drones en communicatiesystemen buitmaakte, zodat de CIA de versleuteling ervan
kon ontcijferen. Kyrylo Budanow, de huidige hoofd van de Oekraïense militaire
inlichtingendienst, is afkomstig uit deze eenheid.
De VS hielpen ook bij de opleiding
van nieuwe Oekraïense spionnen, die wereldwijd werden ingezet, onder meer in
Rusland, Europa en Cuba. De New York Times beweerde weliswaar dat de CIA niet
betrokken was bij dodelijke offensieve acties, maar gaf zelf toe dat de door de
CIA gesteunde eenheid 2245 “dodelijke operaties op Russisch grondgebied”
uitvoerde.
Budanov, destijds
luitenant-kolonel, zou in Russisch uniform nachtelijke commando-operaties op de
Krim hebben geleid. Deze operaties vonden allemaal plaats vóór het
begin van de Russische militaire operatie in 2022.
Doelwitkeuze en
commando-operaties van de CIA vanuit Wiesbaden
Na het uitbreken
van de oorlog stuurde de CIA nog meer functionarissen naar Oekraïne om de
Oekraïense doelstellingen te controleren en te vergelijken met informatie van
de Amerikaanse inlichtingendiensten. Dit toont aan dat de VS deze oorlog niet
alleen logistiek, maar ook operationeel hebben gevoerd en nog steeds voeren.
In maart 2025
publiceerde de New York Times onder de titel “The Partnership” meer
details: de VS zouden niet alleen voor tientallen miljarden aan wapens en
munitie hebben geleverd – waaronder 10.000 Javelin-raketten, HIMARS-systemen en
Patriot-batterijen – maar via een commandocentrum in Wiesbaden ook rechtstreeks
hebben deelgenomen aan de militaire planning en doelwitkeuze.
De krant citeerde
een Europese inlichtingenchef met de woorden:
“Ze maken nu deel
uit van de moordketen.”
Ook
houwitseraanvallen met HIMARS stonden onder Amerikaanse controle. Het
Amerikaanse leger verstrekte doelcoördinaten en hield toezicht op de operaties.
Zelfs de elektronische sleutels voor het vrijgeven van wapens waren in
Amerikaanse handen.
Offensieven in 2022
en 2023: geleid door de VS
Zowel de
offensieven in Cherson en Charkov in 2022 als het mislukte offensief in 2023
werden gepland in Wiesbaden, onder toezicht van de Amerikaanse generaal Antonio
Aguto. De nieuwe Oekraïense brigade die hiervoor werd opgericht, was een
product van Amerikaanse militaire planning.
Interessant genoeg kwam de vraag om langeafstandsraketten
(ATACMS) niet van Oekraïne, maar van Amerikaanse generaals, die ze gebruikten
ter verdediging tegen Rusland op de Krim.
Oekraïense
commandanten wisten dat het door de VS geleide offensief zou mislukken, maar
toch eisten hun Amerikaanse superieuren dat het werd voortgezet. De oorzaak van
de mislukking was niet incompetentie in Kiev, maar de beperkte capaciteit van
de westerse wapenproductie in vergelijking met Rusland.
De mislukking wordt
verhuld
Aan het einde van
hun artikel gaf de New York Times toe dat de coalitie niet
genoeg materiaal kon leveren voor een groot offensief. Oekraïne zou nooit in
staat zijn geweest om een voldoende groot leger op te bouwen.
Ook gerichte
operaties tegen de Krim-brug mislukten. Terwijl de media dit willen verklaren
door een koerswijziging onder Donald Trump, ligt de ware reden in de strategische
uitputting van de VS. Washington kan deze oorlog simpelweg niet meer
volhouden.
De New York
Times geeft daarmee impliciet toe:
Dit is een
Amerikaanse oorlog tegen Rusland – met Oekraïne als middel om een doel te
bereiken.
Elke grotere
operatie, elke doelkeuze, elk wapengebruik werd beslist door Amerikaanse
generaals.
Bemiddelaars of
oorlogsstokers?
Ondanks dit alles
probeert de VS zich vandaag de dag voor te doen als een “gefrustreerde
vredesbemiddelaar.” Minister van Buitenlandse Zaken Pete Hegseth verklaarde op
12 februari 2025 dat Europese en niet-Europese troepen naar Oekraïne zouden
kunnen worden overgebracht als “veiligheidsgarantie” – een maatregel die zou leiden
tot het bevriezen van het conflict of tot een directe militaire confrontatie
met Rusland.
Hegseth eiste
bovendien meer munitie en meer investeringen in bewapening – geen vrede.
Rubio’s
desinteresse in vredesbesprekingen geeft aan dat Washington de
verantwoordelijkheid aan Europa afschuift, terwijl het zich strategisch
voorbereidt op een nieuwe confrontatie: ditmaal met China.
Geen vrede gepland
Noch de
regering-Trump, noch de regering-Biden hebben ooit belang gehad bij echte
vrede. Het doel was altijd om Rusland militair in te dammen of te absorberen
door de uitbreiding van de NAVO. Trump eiste van de NAVO niet minder inzet,
maar meer geld.
Rusland bood
onderhandelingen aan, maar Washington koos voor escalatie. Tijdens de
zogenaamde vredesbesprekingen zetten de VS de uitputtingsoorlog voort – en
Oekraïne betaalde de prijs.
Hoe gaat het nu
verder?
De vraag is niet of
het Westen de oorlog wint, maar of Rusland sneller zegeviert dan het Westen
zijn wapenindustrie weer op gang kan brengen.
Zoals de oorlog in
Syrië laat zien, kan een verloren proxyoorlog op elk moment worden bevroren en
later weer worden aangewakkerd – als de geopolitieke omstandigheden dat gunstig
maken.
De VS provoceert al
nieuwe conflicten met Jemen en dreigt met een oorlog tegen Iran. Het doel is
Rusland te dwingen zijn hulpbronnen te verdelen.
Conclusie: oorlog
tegen het multipolarisme
Deze oorlog is niet
alleen een oorlog tegen Rusland – het is een oorlog tegen de opkomende
multipolaire wereldorde, tegen een wereld zonder Amerikaanse hegemonie. Het
is een oorlog tegen de vrede zelf.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/de-vs-spelen-bemiddelaar-in-hun-eigen-oorlog-tegen-rusland/
