maandag 6 oktober 2025

Wil je de werkelijke reden weten waarom alles bij ons zo duur is?

 zaterdag, 04 oktober 2025 12:09

rsz dure prijzen supermarktIedere keer als mensen boodschappen doen, schrikken ze zich een hoedje, want de boodschappen zijn al weer duurder dan een week geleden.

De reden dat dit kan is eigenlijk veel enger dan de berichten in de mainstream media je willen doen geloven. 


Het volgende is wat de Telegraaf vanmorgen schrijft:

In steeds meer sectoren maken een handvol grote bedrijven de dienst uit. Banken, energiebedrijven, supermarkten, zorgverzekeraars en internetaanbieders klonteren samen en hebben enorme marktmacht. Gevolg: veel te hoge prijzen en weinig keuzevrijheid. „Dit jaagt consumenten op kosten.”

„Al jullie lezers zijn elke dag de dupe van de marktmacht van grote bedrijven. Het is bizar dat die bedrijven niet strakker in het gareel worden gehouden.” Maarten Pieter Schinkel, hoogleraar Mededingingseconomie aan de Universiteit van Amsterdam, heeft een glasheldere boodschap: „De overheid moet zorgen dat mededinging aan de gang blijft.”

Tot zover de Telegraaf:

Ze lijken eindelijk door te hebben waar het probleem ligt van de hoge prijzen, maar om dan het communisme aan te dragen als oplossing is nu ook weer niet de bedoeling.

In de onderstaande videoclip waarin journalist Jeffery Jaxen in gesprek is met Del Bigtree wordt onder andere het volgende besproken met betrekking tot bovenstaand fenomeen.

Jaxen:

Ik wil nu overgaan naar een update over het World Economic Forum. Klaus Schwab is afgetreden. We hadden de Nestlé-man die geloofde dat water geen mensenrecht was. Hij nam de rol van co-voorzitter over, en nu is hij weg. En nu hebben we niemand minder dan Larry Fink die deze rol overneemt.

De grootste vermogensbeheerder ter wereld is BlackRock, en dit is Larry Fink, die BlackRock leidt en beheert in 2024 bijna 12 biljoen dollar aan activa. En waar richt hij die bezittingen op? Waar oefent hij zijn macht uit? 

Vervolgens komt Fink zelf aan het woord, die zegt:

Luister eens. Hoe sneller we manieren kunnen vinden om de stijgende temperaturen te beperken, Ik zou zeggen: hoe rechtvaardiger de samenleving zou kunnen zijn. En dus, voor mij hebben we niet veel tijd. We moeten leren over de nieuwe technologieën en hoe we verder kunnen. En dan moeten we uiteindelijk onze investeerders informeren, waar we denken dat de volgende kansen ook zullen liggen.

En zoals Bill in zijn boek schreef, we moeten 50 biljoen dollar investeren om een groene wereld te bereiken.

In de achtergrond kijkt een smerig grijnzende Bill Gates toe.

Del Bigtree reageert als volgt:

$50 biljoen belastinggeld naar een absoluut rampzalige hoax die ons alleen maar rijker maakt. Ik bedoel, wat kan er nou misgaan, Jeffrey?

We hebben net de man die waarschijnlijk je hypotheek beheert, je bankrekening en de autofabriek die je auto heeft gebouwd.

Fink zegt: 'We gaan onze investeerders informeren. We gaan ze gewoon voorstellen hoe ze de samenleving opnieuw vorm kunnen geven.

Nou, hoe werkt dat dan in de praktijk? Hier is een opmerkingen van Larry Fink: 

'Gedragingen zullen moeten veranderen. En dit is één ding dat we bedrijven vragen. Je moet gedrag afdwingen. Bij BlackRock dwingen we gedrag af'.

De meeste mensen hebben geen flauw benul dat alle grote ‘verschillende’ bedrijven uiteindelijk toebehoren aan de firma’s die eigendom zijn van de Illuminati, de satanische sekte, de Rothschild maffia of hoe je zo ook wil noemen.

Dezelfde club die vastbesloten is om een groot deel van de wereldbevolking uit te roeien en die volledige controle heeft over het WEF, het bekende instituut waar prominente leden van onze overheid in vaste dienst zijn. De mensen die ons land hebben verraden aan een buitenlandse entiteit en die gisteren de 'bevrijding' vierden. Hoe satanisch wil je het hebben.

We hebben eerder een artikel geschreven met daarin een uitstekende documentaire van Tim Gielen over hoe precies die lijntjes lopen voor wat betreft de grote bedrijven.

In dat artikel stond onder andere het volgende:

Dat waar je ook kijkt, alles uiteindelijk weer terugleidt naar een tweetal grote investeringsmaatschappijen die in feite alle grote bedrijven in handen hebben. Die eigenaar zijn van Pepsi Cola, maar ook van Coca-Cola. Deze bedrijven heten Blackrock en Vanguard.

Dat het niet uitmaakt of je kijkt naar de voedingsmiddelenindustrie of de farmaceutische of de grote technologiebedrijven, altijd kom je weer bij dezelfde twee uit. Via de grootste van de twee (Vanguard) kom je weer uit bij de grote machtige families op deze aarde zoals de Rockefellers en de Rothschilds.

Naast deze twee grote investeringsbedrijven zijn er nog enkele zogenaamde Non-Profit organisaties die als een rode draad lopen tussen alles wat in deze wereld van belang is. De twee belangrijkste daarvan zijn de Bill en Melinda Gates Foundation en daarnaast de Open Societies van George Soros.

Tot zover het eerdere artikel.

Alles maar dan ook werkelijk alles op deze wereld wordt in feite gecontroleerd door de hierboven genoemde vier entiteiten.

Volgens een artikel op Natural News is het nu al zover dat Blackrock en Vanguard zo goed als compleet eigenaar zijn van alles wat met voedselproductie te maken heeft in Amerika. Ze zijn druk bezig met het centraliseren van dat alles en daarmee zijn mensen straks volledig slaaf, want zo goed als iedereen is afhankelijk van die voedselproductie.

Ze hebben daarnaast ook beiden volledige controle over alles wat met kunstmest te maken heeft. Zo zijn beiden grootaandeelhouder van CD Industries Holdings, de grootste kunstmestproducent ter wereld. Hetzelfde telt voor Union Pacific, de enorme spoorwegmaatschappij die al dat kunstmest moet vervoeren.

Omdat zij zo goed als alles controleren op het gebied van voedselproductie weten zij ook precies dat wij met voedseltekorten te maken zullen krijgen.

De tien grootste bedrijven ter wereld die bij voedselproductie zijn betrokken zijn allen grotendeels eigendom van Blackrock en Vanguard.

Dit zijn Nestlé, PepsiCo, General Mills, Kellogg’s, Associated British Foods, Mondel, Mars, Danone, Unilever en Coca-Cola.

De Joodse Larry Fink, de grote baas van Blackrok heeft al gezegd dat het tijd wordt voor mensen om hun gedrag te gaan veranderen.

In het kader van hun duivelse 2030 Agenda willen ze mensen verdrijven uit natuurlijke gebieden, opsluiten in grote steden, op een dieet zetten van vleesvervangers en insecten en dat alles 'om de planeet te redden'. 


Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl

Britten kopen massaal ouderwetse Nokia's om te ontsnappen aan de digitale identiteit

 zondag, 05 oktober 2025 10:36

rsz starmer brit cardOverheden denken dat ze alles wat hun opdrachtgevers willen er bij de bevolking wel door kunnen rammen, maar zo werkt het niet.

Het lijkt erop dat de digitale identiteit een enorm struikelblok gaat vormen voor overheden, want een heel groot deel van de bevolking wil het niet.

De Britse premier Keir Starmer heeft onlangs bekend gemaakt dat hij de zogenaamde Brit Card verplicht wil invoeren, dit zogenaamd om illegaal werken tegen te gaan.

Aangezien ze altijd liegen, doet Starmer dit uiteraard ook, want de werkelijke reden is dat ze met een dergelijke kaart (Digitale Identiteit) de slavengoelag kunnen optuigen.

De Britse bevolking heeft dit haarfijn door en zelden zijn er meer protesten ontstaan dan nu in Engeland het geval is.

Alles wordt aangegrepen om aan dit fenomeen te ontsnappen zoals het volgende:
Het wordt natuurlijk weer verkocht als iets onschuldigs wat bovendien een probleem oplost (illegaal werken) en mensen moeten daar dan ook verder niets achter zoeken.

Natuurlijk niet.
De klap is hard aangekomen bij de Britten en overal zie je tekenen van protest tegen dit gedrocht.
Iemand schrijft op X:

Digitale identiteit komt eerst omdat het de kooi bouwt.

Digitale valuta komt daarna omdat het de deur op slot doet.

Zonder digitale identiteit kunnen ze je niet volgen.

Zonder CBDC kunnen ze je niet controleren.

Samen is het schaakmat.


Daarom laten ze altijd eerst de ID zien, voordat het geld komt; je geeft gevangenen de sleutels niet voordat de tralies op zijn plek zitten.

Mensen beseffen ook heel goed, dat als ze eenmaal die digitale identiteit erdoor hebben gedrukt ze daar allerlei dingen aan kunnen koppelen zoals ervoor zorgen dat jij niet meer dan één gehaktbal per week eet.
Er zijn inmiddels al miljoenen handtekeningen verzameld voor een petitie die zoals gewoonlijk waarschijnlijk niets zal uithalen, maar niet geschoten is altijd mis.

Mensen schijnen de ernst van de situatie heel goed te beseffen in Engeland.
Echter, het is nog niet zo ver, want voordat de Brit Card daadwerkelijk kan worden ingevoerd zal er nog heel wat water door de Theems stromen.

De "Brit Card" (ook wel aangeduid als het nieuwe digitale ID-systeem) is een controversieel voorstel van de Britse regering onder premier Keir Starmer voor een verplicht digitaal identiteitsbewijs. Het werd op 26 september 2025 aangekondigd als onderdeel van het "Plan for Change" om illegale migratie te bestrijden en toegang tot overheidsdiensten te vereenvoudigen. Het gaat om een gratis app op je smartphone (vergelijkbaar met de NHS-app), die persoonlijke gegevens bevat zoals naam, geboortedatum, nationaliteit/residentiestatus en een foto met biometrische beveiliging. Het doel is om illegaal werken moeilijker te maken – werkgevers moeten het gebruiken voor 'right to work'-controles – en bureaucratie te verminderen bij zaken als rijbewijzen, uitkeringen of belastingen.

Starmer kondigde het aan als een prioriteit, met een publieke consultatie later dit jaar om input te verzamelen (inclusief van kwetsbare groepen zonder smartphone). De rollout is gefaseerd: verplicht voor werkcontroles tegen eind van dit parlement (rond 2029, voor de volgende verkiezingen).

Het plan stuit op felle kritiek van oppositiepartijen, burgerrechtenorganisaties en zelfs Schotse en Noord-Ierse leiders vanwege privacyzorgen, surveillance-risico's en eerdere mislukte ID-kaarten (zoals in 2010). 

Een petitie tegen de invoering op het platform van het parlement heeft al meer dan 2,7 miljoen handtekeningen verzameld, wat een parlementair debat afdwingt (bij >100.000). De regering heeft gereageerd dat het helpt bij migratiebestrijding en diensten vereenvoudigt, maar critici vrezen een 'Big Brother'-systeem.

Het bouwt op succesvolle systemen in landen als Estland, Denemarken en India, maar het VK heeft een geschiedenis van falende ID-plannen (bijv. de Identity Cards Act 2006, afgeschaft in 2010).

Starmer kan dit niet unilateraal invoeren – het vereist goedkeuring door het parlement. Als premier kan hij beleid aankondigen en een consultatie starten, maar een verplicht digitaal ID-systeem (zeker met mandaat voor werkcontroles) vraagt om nieuwe wetgeving of aanpassingen aan bestaande wetten, zoals de Identity Documents Act.

Dit betekent

Waarschijnlijk een nieuwe Bill (wetsvoorstel) die door het House of Commons en House of Lords moet, met debatten, amendementen en een stemming

Mogelijk delegatie van bevoegdheden via ministeriële orders, maar voor zo'n controversieel en verstrekkend plan is parlementaire scrutiny essentieel.

De consultatie loopt nog, gevolgd door een wetsvoorstel in het komende parlementaire jaar. De petitie-debat (binnen 3 maanden na 100k handtekeningen) kan vertraging veroorzaken.

Kortom, het is een ambitieus plan met veel hobbels, maar zonder parlementaire steun komt het er niet. 

En dat alles betekent dat de strijd nog lang niet is gestreden en als de Britten doorgaan zoals ze nu doen, heb je zelfs kans dat ze gedwongen worden om het hele project af te blazen.


Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl

Dit Moet Stoppen!

Heb je het meegekregen?

Wij hebben de zaak tegen de Gemeente Amsterdam gewonnen!

Femke Halsema werd door haar eigen commissie op de vingers getikt.

Zij had vorig jaar niet het recht om David Icke het zwijgen op te leggen!

Wat was er aan de hand?

Op 29 december 2024 wilde wij David Icke via een groot scherm laten spreken op een vredesdemonstratie.

Enkele dagen voordat dit zou plaatsvinden ontving de organisatie een brief waarin werd aangegeven dat dit niet was toegestaan.

De reden was het gevaar op ongeregeldheden.

Uiteindelijk hebben wij het grote scherm geannuleerd hetgeen resulteerde in enkele honderden euro's aan annuleringskosten.

Ik besloot toen de speech van David Icke voor te lezen.

Ook dat werd verboden waarop ik alsnog besloot de speech voor te lezen.

Al snel bleek dat er niets aan de hand was. Geen ongeregeldheden, geen publieke onrust.

Niets!

Natuurlijk niet!


Allemaal argumenten om iemand met een onwelgevallige mening het zwijgen op te leggen.

Wij gingen achteraf tegen dat gemeentelijke besluit in beroep.

Wat volgde was een online hoorzitting waar jurist Jacob vd Veer, ex-advocaat Frank Staderman en ik, Mordechaï Krispijn bij aanwezig waren.

Nu, bijna een jaar later volgde het besluit: Femke Halsema had David Icke nooit mogen verbieden op De Dam te spreken via een videoverbinding.

Gisteren vond wederom de Vredesdemo plaats en David Icke maakte speciaal voor deze gelegenheid de volgende VIDEO. Abonneer je meteen op mijn YouTube kanaal waarvoor dank.

De grotere zaak, ivm de verbanning van David Icke is overigens tijdelijk geschorst. De Raad van State besloot het Europees Hof te vragen hoe bepaalde artikelen geïnterpreteerd moeten worden. Dit kan nog enkele maanden duren.

Ze blijven maar tijd rekken.

En dan te bedenken dat David Icke nu al bijna vier jaar wordt verbannen van bijna 30 Schengenlanden door een piepklein clubje:
Het CIDI.

CIDI is een Joodse organisatie die steeds meer weerstand ervaart door:
1. Israel onvoorwaardelijk te blijven steunen en
2. Door mensen als David Icke het zwijgen op te leggen

Ondertussen laat deze zaak zien hoe diep we in Nederland gezonken zijn.

Een land dat ooit bekend stond als één van de meest vrije landen ooit, is nu één van de voorlopers geworden als het gaat om het beperken van de vrijheid van meningsuiting.

En wat mij betreft moet dit worden begrensd!

Hoe? Nooit met geweld. Maar met massa!

Met De Begrenzers bouwen wij aan een beweging waarmee wij mensen helpen om hun grenzen aan te geven, om NEE te durven zeggen.

Er zit namelijk HEEL veel kracht in het woord NEE!

Jarenlang hebben wij, vooral uit de New Age beweging, gehoord dat wij ons vooral moeten focussen op wat wij WEL willen en vooral niet op wat wij NIET willen.

Jarenlang hebben wij gehoord dat onze hersenen het woordje niet niet kennen. Denk aan voorbeelden zoals "Denk niet aan een roze olifant".

Als we een demo tegen oorlog willen dan krijgen we altijd te horen dat we vooral voor vrede moeten zijn en niet tegen oorlog.

Ik ben hier zelf ook in meegegaan.

Totdat ik mezelf een vraag stelde:
Wie dient het om geen NEE te zeggen?

Kan je je voorstellen hoe gemakkelijk wij het een overheid maken door nergens NEE tegen te zeggen?

Ondertussen worden we leeggeroofd in een systeem waar we meer dan de helft van ons geld moeten afstaan aan belastingen.

Van dat geld worden nòg meer ambtenaren aangenomen die een topzwaar systeem in stand moeten houden van dwang en controle.

Met dat geld worden CBDC's en digitale paspoorten gebouwd waarmee wij onze eigen gevangenis financieren.

En van dat geld worden er, of je wil of niet, wapens gekocht waar oorlogen mee worden gevoerd en jonge mensen mee naar het front worden gestuurd.

Dit moet stoppen!

Sluit je aan bij De Begrenzers en geef samen met ons op 8 oktober HET EERSTE signaal.

Op woensdag 8 oktober versturen wij massaal de brief aan de Minister van Financiën.

Je kan dit op twee manieren doen: Per post of digitaal.

Als je de brief op de post doet, maak dan een foto! Wij laten je weten wat je met die foto kan doen!

Wil je ook vast jouw steentje bijdragen aan de Berg van Verzet? Klik dan HIER.


Met dappere groet

Mordechaï


 

from our newsletter
Mordechai Krispijn
Postbus 211
2501 CE Den Haag
The Netherlands

zondag 5 oktober 2025

De moed om alleen te staan in een tijdperk van lafaards

 Echte moed is weerstand bieden aan conformisme – standvastig blijven in de waarheid terwijl de massa buigt, zelfs als het applaus wegsterft en eenzaamheid

oktober 4, 2025

18

   Foto Credit: https://depositphotos.com/nl

De dapperste zielen zijn zelden de luidruchtigste in de kamer, maar ze worden vaak het meest verkeerd begrepen. In een tijdperk waarin conformisme wordt voorgesteld als een deugd en applaus de valuta is van eigenwaarde, worden degenen die weigeren zich aan het script te houden bliksemafleiders. Ze veroorzaken ongemak door simpelweg in de waarheid te bestaan. Ze triggeren de onzekeren, brengen de zelfgenoegzamen van hun stuk en verstoren de zorgvuldig gecreëerde illusies van het valse.

We denken graag dat de druk om ons aan te passen ophoudt met de adolescentie, met de ongemakkelijke tienerjaren waarin erbij horen belangrijker is dan authenticiteit. Maar Solomon Asch’s conformiteitsexperimenten in de jaren vijftig bewezen het tegendeel. In een eenvoudige opdracht – bepalen welke lijn even lang was als een andere – plaatste hij acteurs in de kamer die allemaal hetzelfde, duidelijk verkeerde antwoord gaven. Keer op keer liet de enige echte deelnemer de waarheid die hij met eigen ogen kon zien varen en ging hij mee met de groep. Drie van de vier conformeerden zich mi

nstens één keer. Niet omdat ze voor de gek werden gehouden, maar omdat ze niet wilden opvallen. De angst om uit de toon te vallen, om “die persoon” te zijn, woog zwaarder dan de werkelijkheid zelf, schrijft Maureen Steele.

En hier komt het ontnuchterende deel: dat experiment is nooit afgelopen. Het herhaalt zich elke dag in klaslokalen, op werkplekken, in media-echokamers en in de politiek. Mensen kiezen voor de veiligheid van de massa boven de eenzaamheid van de waarheid. Ze geven op wat ze weten dat echt is, omdat ze de kilte van impopulariteit of de pijn van afwijzing niet willen. Het applaus is goedkoop, maar de prijs van afwijkende meningen voelt ondraaglijk.

 

Koppel dat aan Stanley Milgrams gehoorzaamheidsstudies in de jaren zestig – waarbij 65 procent van de deelnemers vrijwillig wat zij dachten dat dodelijke schokken waren toediende aan een ander, simpelweg omdat een autoriteit hen dat opdroeg – en je ziet het sombere patroon. Gehoorzaamheid aan autoriteit en conformiteit aan de massa zijn de twee krachten die de waarheid verpletteren. En toch is elk keerpunt in de geschiedenis te danken aan degenen die zich tegen beide hebben verzet: de profeten, de dissidenten, de klokkenluiders en de hervormers.

Op deze manier leven betekent eenzaamheid als metgezel accepteren. Het betekent wantrouwen, spot en afwijzing verdragen, niet omdat men ongelijk heeft, maar omdat men weigert genoegen te nemen met de geruststellende leugen. De waarheid kost veel, maar de beloning is integriteit: een innerlijk kompas dat niet van koers raakt wanneer de massa afdwaalt.

Het applaus verstomt. Dat gebeurt altijd. Wat blijft, is de stille, standvastige kracht van degenen die zich nooit hebben verkocht, nooit zijn gezwicht en nooit hun essentie hebben ingeruild voor acceptatie. Ze worden in hun tijd misschien nooit volledig begrepen, maar ze zullen altijd worden herinnerd als degenen die helder zagen, standvastig waren en moedig leefden.


Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.




Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. 

https://www.frontnieuws.com/de-moed-om-alleen-te-staan-in-een-tijdperk-van-lafaards/

Oude schapen in het gareel houden

Een plantage van oudjes

oktober 4, 2025

19

   Foto Credit: https://depositphotos.com/nl

Ik heb dit jaar veel te veel tijd doorgebracht in ziekenhuizen, verpleeghuizen en revalidatiecentra. Niet als patiënt, maar om dierbaren te bezoeken. Deze instellingen zijn stuk voor stuk een nationale schande. Als er iets veroordeeld moet worden, dan zijn het wel deze instellingen. Ze zijn niet van elkaar te onderscheiden in hun koude, steriele verwaarlozing van mensen.

Het gebrek aan eigenheid in deze plaatsen weerspiegelt ons vriendjeskapitalistische systeem in het algemeen. Ze concurreren niet met elkaar om betere service en zorg te bieden. Ze begrijpen, net als iedereen die een bedrijf van enige omvang runt in Amerika 2.0, dat John D. Rockefeller met zijn credo “concurrentie is een zonde” het sjabloon voor hen allemaal heeft bepaald. In het revalidatiecentrum dat ik meerdere keren per week bezoek, is 99 procent van het personeel niet-blank. Dit geldt ook voor de weinige artsen die er ooit verschijnen. De meesten van hen komen uit Afrika. Ze zijn bijna allemaal nors en hebben een accent dat moeilijk te verstaan is. Een van hen probeerde met mij in discussie te gaan toen ik zei dat ik aangenaam verrast was dat mijn geliefde er die dag beter uitzag. Ze weigeren water naar een patiënt te brengen. Ze reageren niet op de zoemer die elke patiënt heeft. Het is letterlijk crimineel hoe deze eens zo levendige mensen worden behandeld. De aantrekkelijke blanke verpleegsters in het ziekenhuis waar ik ooit werkte, waren in vergelijking daarmee Florence Nightingales, en zelfs zij waren ondermaats, schrijft Donald Jeffries.

Ik ben nu negenenzestig jaar oud. Ik ben me ervan bewust dat sommigen van degenen die vastzitten op deze godvergeten plekken jonger zijn dan ik. Ik huiver bij het vooruitzicht ooit patiënt te worden, en niet alleen bezoeker. Ik kijk naar hun gerimpelde gezichten als ik ze in de gangen passeer. Sommigen van hen gebaren en proberen iets te zeggen, wat ik meestal niet kan verstaan. Er klinken altijd luide kreten van “help me” uit de kamers. Eerlijk gezegd hoorde ik diezelfde kreten bijna vijftig jaar geleden als jonge ziekenhuismedewerker. Ik leerde ze te negeren, zoals de verpleegsters dat altijd deden. Ik vraag me af hoe het met die gezichten is, en met de witte haren die erop zitten. De ogen die nog steeds glinsteren en iets lijken te willen overbrengen wat hun mond niet kan. Ik vraag me af hoeveel van hen extravert waren, net als ik. Wat deden ze voor de kost? Sommigen van hen bekleedden ongetwijfeld belangrijke functies. Ze moeten allemaal ooit zelf door instellingen als deze zijn gelopen en misschien hetzelfde medeleven hebben gevoeld als ik voor degenen die daar gevangen zitten.

In veel opzichten zijn deze plaatsen als gevangenissen en zijn de patiënten in feite opgesloten. Er zijn misschien geen tralies voor hun cellen, maar de meesten van hen zouden toch niet weg kunnen lopen om te ontsnappen. Hoeveel van ons stellen zich onze laatste jaren zo voor? Helemaal alleen, omringd door vaak incompetente en meestal onverschillige vreemden. “Verzorgers” die er niets om geven. Dat lijkt een wrede manier om ons smartelijk korte leven te beëindigen. Mijn dierbaren kunnen op mij en een paar anderen rekenen om hen te komen bezoeken. Maar er zijn zoveel gevallen, vooral in de gruwelijke verpleeghuizen, waar ouderen gedwongen worden om uit het raam te staren naar een wereld waar ze geen deel meer van uitmaken, in het volle besef dat hun kinderen of kleinkinderen niet komen. Sommige patiënten krijgen geen bezoek. Nooit. Hun families zijn hen vergeten, naïef veilig in hun vluchtige jeugd. Of ze hebben geen familie. Geen kinderen die hen niet vaak genoeg bezoeken.

Het is niet zo dat wij, de ‘doorgewinterde burgers’, zoals Rush Limbaugh het altijd noemde, het zoveel beter hebben. Ja, we zijn vrij. Als we geluk hebben, kunnen we nog steeds in het huis wonen dat we decennia geleden hebben gekocht en dat we als ons droomhuis beschouwden. Ik houd vol, maai nog steeds mijn niet onaanzienlijke gazon, maar de waarschijnlijk illegale immigranten die het gazon onderhouden, houden me scherp in de gaten, klaar om het over te nemen. Als ik nu iets doe, aarzel ik. Ik denk na over hoe oud ik ben. Ik hing vandaag wat lampjes op en moest op een bankje klimmen. Geen probleem, maar ik dacht er wel over na. Je bent negenenzestig – wat als je valt? Wees voorzichtig! Als ik het geluk heb ooit kleinkinderen te krijgen, zal ik dan met ze basketballen? Met ze overgooien? Of zal ik aarzelen? Pete Maravich viel dood neer op een basketbalveld, en hij was in de veertig. Dat soort angst haalt het plezier uit dingen. Ik ben de afgelopen jaren een paar keer licht gevallen, en het duurt zeker veel langer om volledig te herstellen.

 

Mijn buurt zit vol met ouderen. De meesten zijn zelfs ouder dan ik. Ik zie ze wandelen of buiten op hun gazon staan, doelloos hun tuin bekijken. Degenen die nog vitaal zijn, lijken soms op opgesloten dieren. Een oude man loopt zelfs heen en weer over het trottoir voor zijn huis. Ik voel zijn frustratie. Te oud om te werken. Waarschijnlijk te oud voor seks. Ik denk ook niet dat hij kleinkinderen heeft. Ik zou een poging moeten doen om een gesprek met hem aan te knopen. Hij ziet eruit alsof hij wel openstaat voor complottheorieën. Zijn vrouw was aantrekkelijk genoeg om de aandacht te trekken toen we in 1998 in de buurt kwamen wonen. Nu is ze gewoon een magere, bejaarde vrouw. Ik weet dat dat het leven is, maar het is toch triest. Ze scharrelt wat rond in de tuin en denkt waarschijnlijk aan haar verloren schoonheid. Ik stel me soms voor wat voor gesprekken ze achter gesloten deuren voeren. Ik stel me niet voor dat die vrolijk zijn.

Ik voel me niet thuis in deze brigade van oudjes. Ik ontvang een AOW-uitkering en zal een beroep moeten doen op Medicare zodra mijn vrouw met pensioen gaat, waarschijnlijk volgend jaar. De AOW helpt zeker, maar ik weet dat onze corrupte leiders die willen afschaffen. Het irriteert hen enorm dat ze het geld moeten terugbetalen dat ze van het loon van elke werknemer hebben ingehouden. Ze vieren waarschijnlijk elke keer feest als er weer een arme sukkel overlijdt voordat hij of zij de kans heeft gehad om een AOW te ontvangen. Ik lijk de enige Amerikaan te zijn die Medicare een slechte deal vindt. Je betaalt je hele werkzame leven premie, betaalt vervolgens een maandelijkse bijdrage die elk jaar omhoog gaat, en krijgt toch maar tachtig procent van je medische kosten vergoed. Dus moet je een ‘aanvullende’ verzekering afsluiten om alle onvermijdelijke kwalen die bij ouderdom horen te kunnen betalen. Ik weet niet waarom niemand anders hierover klaagt. We zouden geen maandelijkse premie moeten betalen en 100% dekking moeten krijgen. Maar ja, ik ben dan ook een extreme populist.

Ze zeggen dat Methusalem bijna duizend jaar oud is geworden. Blijkbaar leefden andere ouderen in die tijd, rond 2000 v.Chr., regelmatig honderden jaren. Ze leggen niet uit hoe dat mogelijk was. In die prehistorische tijd was er zeker geen geavanceerde technologie, geen moderne medische vooruitgang waar we tegenwoordig zoveel over horen. Een vroege versie van factcheckers heeft ons verzekerd dat maanden toen op de een of andere manier verkeerd werden vertaald als jaren, zodat Methusalem in werkelijkheid 78 jaar oud werd, wat past bij Amerika 2.0. Ik weet het niet, maar ze liegen over alles. Sommige “bijbelse letterkundigen” schrijven zijn extreme levensduur toe aan een veel beter dieet. Jammer dat we niet allemaal de geneugten van dit veel betere dieet kunnen kennen en bijna een millennium kunnen leven. Denk eens aan alles wat je zou kunnen bereiken. Je zou vele malen een grote mislukking en een groot succes kunnen zijn. Je zou de wereld meerdere keren kunnen zien en talloze verschillende carrières kunnen hebben.

Ik vraag me af of Methusalem in al die eeuwen fysieke of mentale capaciteiten heeft verloren. Kon hij op zijn 800ste nog rennen? Had hij op zijn 900ste nog seks? Kreeg hij op middelbare leeftijd, wat voor hem misschien 475 jaar oud was, last van pijntjes en kwalen? Als hij net als elke andere bejaarde werd, moest hij echt op zijn tellen passen. Elke val kan het einde betekenen voor iemand van in de 80, dus hoe kon een 500-jarige dat overleven? Het dichtst dat we vandaag de dag bij een Methusalem komen, zijn die Russen ergens in de heuvels, van wie wordt gezegd dat ze wel 150 jaar oud kunnen worden. Ze eten naar verluidt veel yoghurt. Wat de Amerikanen betreft, onze levensverwachting blijft dalen, ondanks alle medische wonderen waar zoveel televisiereclames ons aan herinneren. St. Jude’s vraagt geen geld, wat geweldig is, maar het aantal gevallen van kinderkanker stijgt explosief. Hoe succesvol is ons ‘gezondheidszorgsysteem’ dan precies, als meer dan 70% van de bevolking chronisch ziek is? We zullen misschien nooit Methusalem worden, maar we zouden wel langer moeten leven. De gemiddelde persoon denkt ten onrechte dat dat ook zo is.

 

Ik denk niet dat iemand mij ooit als bejaard heeft aangeduid, maar ik zou het niet leuk vinden als dat wel zou gebeuren. Ik heb echter geleerd om seniorenkortingen te omarmen. Dat is misschien wel het enige voordeel dat Amerikaanse ouderen hebben. We worden zeker niet vereerd als onmisbare ouderen, zoals ouderen in Azië, Afrika en eigenlijk alle landen met een niet-blanke meerderheid. Het is dus vooral erg om een blanke oudere te zijn in een samenleving die graag hulp bij zelfdoding en euthanasie zou invoeren. Niemand waardeert onze opgedane wijsheid, onze decennialange ervaring. Ze begrijpen alleen dat we niet meer volledig functionerende mensen zijn. Te veel van ons zijn afhankelijk van wandelstokken, rollators of zelfs rolstoelen. De meeste ouderen zijn slechthorend. En als we op het punt komen dat we niet meer voor onszelf kunnen zorgen en er niemand is of bereid is om voor ons te zorgen, dan belanden we in een van die helse plekken, waar een onvriendelijke verpleegster met een zwaar accent ons slecht behandelt.

Het is een troost om samen met iemand van wie je houdt oud te worden. Het is zeker beter dan helemaal alleen oud worden, in je krappe appartement, met misschien alleen je katten of tropische vissen om mee te communiceren. En katten en vissen zijn niet erg goed in communiceren. Ik kan me niet voorstellen hoe ouderdom zou zijn als je nooit kinderen hebt gehad. Nu het aantal huwelijken en geboortes een historisch dieptepunt heeft bereikt, zullen er over veertig jaar heel veel zeer eenzame oude mensen zijn in wat er dan nog over is van Amerika 2.0. De online wereld zal niet helpen bij het verouderingsproces. Misschien eindigen we wel zoals Canada, waar je een handige zelfmoordlijn kunt bellen en iemand van de overheid je snel uit dit tranendal zal bevrijden. We zijn een depressieve samenleving, en daar hebben we goede redenen voor. En niemand heeft meer reden om zich depressief te voelen dan ouderen. Zij weten dat het beste zeker niet meer zal komen. Ze hopen alleen maar dat ze een paar essentiële functies kunnen behouden.

De term ‘schapen’ in de titel van dit stuk is geen belediging. Ik verwijs niet naar de onnadenkende, gehersenspoelde massa’s die alle corruptie en tirannie mogelijk maken. Ouderen kunnen niet anders dan letterlijke schapen zijn, die van de ene doktersafspraak naar de andere worden gedreven, misschien met een omweg naar het plaatselijke seniorencentrum. Ouderen herinneren zich een andere wereld. Ze hebben immers meer tijd doorgebracht in Amerika 1.0 dan degenen die jonger zijn dan zij. Natuurlijk hebben ze de neiging om “ga van mijn gazon af!” te roepen als ze het geluk hebben een eigen gazon te hebben. Als ze echt heel oud zijn, beschouwen ze de Tweede Wereldoorlog als de “goede oude tijd”. Je weet wel, toen miljoenen mensen stierven om de wereld veilig te maken voor de uitbreiding van de Sovjet-Unie en de oprichting van Israël. Maar het zorgde wel voor de meest bloeiende economie ooit voor al die jonge babyboomers. Nee, ze hadden niet de prachtige “diversiteit” waar we vandaag de dag van genieten, maar je kunt niet alles hebben.

 

Ik verlies maar al te vaak mijn geduld met ouderen. Ze kunnen ongelooflijk veeleisend zijn. Behalve zwarte mensen in getto’s, is er geen andere groep die vaker voor dringt dan zij. Ze stellen graag onzinnige vragen en houden de rij achter hen op. En ze rijden over het algemeen als pas aangekomen immigranten. Maar misschien gedragen ze zich zo omdat ze beseffen dat dat het enige is wat ze overhouden aan het feit dat ze langer leven dan onze voortdurend dalende levensverwachting. Niemand respecteert hen omdat ze oud zijn, terwijl ze stilzwijgend moeten toezien hoe hun lichaam langzaam achteruitgaat. Steeds meer van hen lijken dementie te ontwikkelen, wat vroeger bekend stond als seniliteit en daarna als Alzheimer. Ik weet niet zeker wat erger is, je lichaam of je verstand verliezen. Te veel mensen hebben een falend lichaam en verstand. Misschien is het beter als je verstand wegvalt, zodat je niet helemaal begrijpt wat er aan de hand is. Wie weet wat mensen met dementie echt denken? Bruce Willis is slechts een jaar ouder dan ik en lijdt al een paar jaar aan een ernstige vorm van vroege dementie. Dat is een beangstigend vooruitzicht.

Dus de volgende keer dat je een bejaardentehuis, een bejaardengemeenschap, een verpleeghuis – hoe ze het ook noemen – bezoekt, wees dan een beetje attent. Die sneeuwvogels en gebogen figuren die nu niet meer kunnen lopen, renden ooit als de wind. Ooit hebben ze harten gebroken en zijn hun eigen harten gebroken. Ze hebben dezelfde beproevingen en tegenslagen meegemaakt als jij hebt meegemaakt of nu meemaakt. Soms zie ik een heel oude dame en zie ik de schoonheid onder de ouderdomsvlekken. Ik glimlach en hoop dat ze begrijpt dat ik haar een soort compliment geef. Of ik zie een nog steeds stevige oude man in een rolstoel en bedenk dat hij me tien jaar geleden waarschijnlijk gemakkelijk in elkaar had kunnen slaan. Ik hoop dat hij het schoorvoetende respect in mijn ogen ziet. Trots is een zonde, maar ouderen hebben een reden om trots te zijn. Ze hebben wie weet hoeveel sterfgevallen van dierbaren overleefd. Hoeveel persoonlijke tragedies en financiële teleurstellingen. En ze ademen nog steeds.

We worden ouder en we worden meer retrospectief. Ook al ontken ik het voor mezelf, ik kan de kalender lezen. Ik weet dat ik oud ben. Ik kan rekenen. “Middelbare leeftijd” is een zeer onnauwkeurige manier om mensen van in de vijftig te beschrijven. Ik ben al lang voorbij de middelbare leeftijd. Ik heb altijd een band gehad met ouderen en was gefascineerd door het feit dat ze hadden gelachen en gehuild in een tijdperk dat voor mij oude geschiedenis was. Nu ben ik een van hen. En ik heb niet veel jonge mensen ontmoet die zich voelen zoals ik me voelde. Een seniorenkorting is leuk, maar zouden we niet iets tastbaarders mogen verwachten? Net als peuters hebben ouderen aandacht nodig. In tegenstelling tot peuters lijken de meesten niet geïnteresseerd in aandacht voor hen. De cirkel van het leven. Stof tot stof. Luiers tot luiers. Ik geef een van mijn dierbaren regelmatig te eten in het revalidatiecentrum. Net als een baby. Dat geeft me voldoening. “Trouble Me”, zoals 10.000 Maniacs ooit zongen. We verdienen allemaal eer en waardigheid.


Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.


https://frontnieuws.backme.org/


Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/oude-schapen-in-het-gareel-houden/

 

‘Russische dreiging’ is een handig thema om EU-corruptie in Kiev te verbergen

  december 13, 2025     5 M ark Rutte is niet zo dom als hij lijkt. Hij weet dat als Zelensky wordt vervangen, de onthulling van corrupte EU...