Interview met Ati Petrov over Duitse Nieuwe Geneeskunde, sequentiële therapie en waarom je lichaam al weet hoe het moet genezen
oktober 8, 2025 21
Foto Credit: https://depositphotos.com/nl
Toen Ati Petrov
tijdens de opvoeding van haar jonge kinderen homeopathie ontdekte, had ze nooit
kunnen vermoeden dat dit haar op een twintig jaar durend pad zou brengen waarin
ze alles wat de moderne geneeskunde beweert te weten over ziekte in twijfel zou
trekken. Haar reis van receptioniste in een homeopathische kliniek naar
oprichtster van het Real Medicine Holistic Centre in Ottawa lijkt minder op een
carrièreontwikkeling dan op een archeologische opgraving van onderdrukte
medische kennis. Door haar integratie van de Duitse Nieuwe Geneeskunde, de
orgonomie van Wilhelm Reich, biofeedbacktechnologie en sequentiële homeopathie
heeft Petrov een soort verenigde veldtheorie van ziekte samengesteld, waarin
emotionele schokken fysieke symptomen veroorzaken, kanker de poging van het
lichaam is om een biologisch conflict op te lossen, en koorts en ontstekingen
geen vijanden zijn die onderdrukt moeten worden, maar genezingsprocessen die
ondersteund moeten worden. Haar werk is een levendige afkeuring van een medisch
systeem dat volgens haar nooit de oorzaak van een ziekte heeft ontdekt, maar
alleen heeft geleerd symptomen te beschrijven en te behandelen, terwijl de
werkelijke mechanismen van ziekte opzettelijk verborgen blijven.
De kern van Petrovs praktijk wordt gevormd door de
Duitse Nieuwe Geneeskunde, die ik grondig heb onderzocht in mijn interview met John Holledauer
over de revolutionaire ontdekkingen van Dr. Ryke Geerd Hamer.
Hamer ontdekte dat plotselinge emotionele schokken biologische programma’s in
specifieke organen in gang zetten. Wanneer een moeder zich zorgen maakt over
haar kind, ervaart haar lichaam niet alleen stress, maar begint het ook meer
borstweefsel aan te maken om haar geliefde weer gezond te ‘voeden’, waardoor er
ontstaat wat in de conventionele geneeskunde een tumor wordt genoemd. Wanneer
iemand een ‘scheidingsconflict’ ervaart, verwijden de melkkanalen zich tijdens
de stressfase en ontsteken ze vervolgens tijdens het genezingsproces, waardoor
er ontstaat wat artsen ductale kanker noemen. Dit zijn geen willekeurige
celmutaties, maar doelgerichte biologische reacties die door miljoenen jaren van
evolutie zijn ingebakken. Petrov combineert dit inzicht met de
orgonaccumulator-sessies van Wilhelm Reich – een therapie die ik heb besproken
met Dr. Edward Chastka, die uitlegde hoe Reichs werk over
levensenergie en karakterpantsering zo bedreigend was voor de gevestigde macht
dat zijn boeken door drie verschillende regeringen werden verbrand. In Petrovs
praktijk zitten patiënten in wat neerkomt op een oplaadstation voor
levensenergie, terwijl zij met behulp van biofeedback-scans het informatieveld
van het lichaam leest en vaststelt welke conflicten actief zijn. Elke
modaliteit onthult een ander aspect van dezelfde waarheid: dat ons lichaam
voortdurend reageert op onze emotionele en psychologische toestand en oude
biologische programma’s uitvoert die volkomen logisch zijn als je eenmaal hun
doel begrijpt, schrijft Unbekomig.
Wat Petrovs aanpak
revolutionair maakt, is niet alleen haar synthese van onderdrukte
therapeutische methoden, maar ook haar fundamentele herformulering van de rol
van de patiënt in het genezingsproces. Waar de conventionele geneeskunde
passieve consumenten van farmaceutische producten creëert, eist zij actieve
deelnemers die verantwoordelijkheid nemen voor het begrijpen van hun eigen
biologische reacties. Haar patiënten leren inzien dat hun artritis geen ziekte
is die hen aanvalt, maar een poging van hun lichaam om wat het als een zwak
gewricht beschouwt te versterken na een conflict van zelfdevaluatie. Ze
ontdekken dat hun symptomen tijdens de genezingsfase vaak verergeren, niet
omdat de behandeling faalt, maar omdat het lichaam eindelijk processen voltooit
die soms decennia eerder waren onderbroken. Deze verschuiving van slachtoffer
naar deelnemer, van mysterie naar begrip, van onderdrukking naar ondersteuning,
vertegenwoordigt meer dan een alternatieve behandelmethode – het daagt het hele
bouwwerk van een medisch systeem uit dat profiteert van het onwetend houden van
patiënten over hun eigen genezingsvermogen. In de kliniek van Petrov is de
vraag niet “welk medicijn zal mij genezen?”, maar “welk conflict ben ik aan het
oplossen en hoe kan ik mijn lichaam bij dit proces ondersteunen?”
Met dank aan Ati Petrov.
1. Ati, kunt u ons
iets vertellen over je reis naar de holistische geneeskunde? Wat heeft u ertoe
gebracht om in 2004 het Real Medicine Holistic Centre in Ottawa op te richten?
Ik ben vooral in de
natuurgeneeskunde en spiritualiteit terechtgekomen door de manier waarop mijn
leven zich heeft ontwikkeld, zoals dat voor ons allemaal geldt, met ups en
downs, en misschien zelfs enkele elementen van karma.
Ik heb altijd
instinctief afstand gehouden van giftige chemicaliën en geprobeerd een
natuurlijke levensstijl te leiden. In mijn jonge jaren konden artsen geen
oplossing bieden voor mijn incidentele klachten, waardoor ik mijn vertrouwen in
hen verloor. Gelukkig ben ik altijd een gezond en sterk persoon geweest, dus ik
heb de tekortkomingen van de geneeskunde niet op de harde manier hoeven
ontdekken. Het kostte mijn vader echter wel het leven toen hij kanker kreeg.
Homeopathie kwam in
mijn leven toen ik mijn kinderen kreeg en het leek me een geweldige manier om
medicijnen te vermijden! Nadat ik zelf homeopathische middelen had gebruikt,
leidde mijn interesse me naar online chatgroepen waar ik de gevaren van
vaccinaties ontdekte en stopte met het vaccineren van mijn kinderen. Toen ik
een homeopaat voor mijn gezin vond, kon ik de effecten van vroege vaccinaties
voor mijn kinderen en nog veel meer opheffen. Daarna ging ik als receptioniste
bij dezelfde kliniek werken en dat beviel me uitstekend. Op dat moment was ik
niet van plan om het zelf te gaan beoefenen, ik vond de hele filosofie gewoon
leuk. Toen ze cursussen aanboden, volgde ik die omdat – nou ja, waarom niet? En
toen ik afstudeerde en de kliniek uitbreidde, besloot ik me aan te sluiten en
een praktijk te beginnen. In 2004, na een paar jaar in de kliniek, was ik
eindelijk klaar om voor mezelf te gaan werken en richtte ik Real Medicine
Clinic op – als eerbetoon aan de Zwitserse homeopaat die Sequential Homeopathy
heeft ontwikkeld, Dr. Jean Elmiger, en zijn boek “Rediscovering Real Medicine”.
Vanaf dat moment bleef ik nieuwe cursussen volgen, uit interesse in nieuwe
inzichten en praktijken (Duitse Nieuwe Geneeskunde, Wilhelm Reichs orgonomie,
antroposofische geneeskunde en nog veel meer) en daaruit ontwikkelde zich
langzaam mijn eigen behandelmethode.
Zo verloopt het
leven nu eenmaal, het ene leidt tot het andere en voordat je het je bewust
realiseert, heb je een sprong gemaakt die je niet van tevoren had gepland.
2. U zegt dat
je met cliënten van over de hele wereld werkt. Wat heeft u ertoe gebracht om
zoveel verschillende therapeutische benaderingen – van Duitse Nieuwe
Geneeskunde tot biofeedback en orgonetherapie – in één praktijk te combineren?
Ik denk dat mijn
eigen persoonlijkheid neigt naar breed denken en ontdekken hoe dingen in elkaar
passen. Mijn opleiding in Heilkunst (een geavanceerde leer van homeopathie) had
me daar al op voorbereid, omdat we op school veel verschillende therapieën leerden
kennen en waar ze in het genezingsproces passen. Toen ik nieuwe ideeën over
gezondheid ontdekte, nam ik diegene over die me aanspraken en voor mij logisch
waren. Na verloop van tijd, met meer praktijkervaring, leer je niet alleen het
werk te doen, maar er ook in te leven, als ik dat zo mag zeggen, en meer moed
te hebben om dingen die misschien goed zijn, maar (voor mij) niet interessant
zijn, weg te gooien en die stukjes te behouden en te ontwikkelen die mij
intrigeren en mij het enthousiasme geven dat nodig is om op dit gebied te
blijven werken.
3. U filosofie
stelt dat “ziekte zowel mentaal/emotioneel als fysiek van aard is”. Hoe bent u
tot dit inzicht gekomen en hoe verschilt het van conventionele medische
benaderingen?
De meeste mensen
hebben wel eens het gevoel gehad dat hun ziekte op de een of andere manier
verband houdt met bepaalde stressvolle situaties in hun leven. Sommigen kunnen
zelfs precies aangeven welke. Zelfs artsen schrijven symptomen toe aan “stress”
wanneer ze geen fysieke oorzaak kunnen vinden.
Hoe meer ik
verschillende therapieën bestudeerde, hoe meer ik een specifieker antwoord op
die vraag wilde vinden: waarom emoties? Welke emoties? Hoe beïnvloeden ze ons
en waarom reageren we allemaal anders, enzovoort. Elke holistische behandelaar
zal u vertellen dat alle grote geneeskundige systemen ter wereld zowel het
psychologische als het fysieke aspect van het menselijk leven omvatten. Pas
sinds kort vragen artsen niet meer echt naar wat er in ons leven speelt en
interesseren ze zich daar ook niet meer voor.
Geneeskunde is een
bedrijfstak geworden sinds de industrie echte wetenschap begon te financieren
en zich ermee te bemoeien. Artsen zijn vooral verkopers van farmaceutische
producten geworden. We weten wat er tegenwoordig in de spreekkamer gebeurt: een
afspraak van 10 minuten, snel even in de computer zoeken om de symptomen aan
een medicijn te koppelen, en klaar is Kees… Ik hoor steeds vaker klachten dat
artsen niet lijken te weten wat ze doen, en dat is zorgwekkend.
Dan heb je nog de
versnippering van de geneeskunde in smalle specialismen. Artsen zijn niet meer
in staat om de hele persoon te beoordelen, ze begrijpen alleen het kleine
beetje geneeskunde waarin ze zijn opgeleid, en zelfs dat niet altijd even goed.
We zijn dus op een punt gekomen waarop je naar een specialist gaat en hij de
testresultaten niet kan lezen omdat “alleen de laboratoriumtechnicus dat kan”…
Maar dat is een onderwerp dat je in veel van je essays hier al heel goed
behandelt.
Holistische
geneeskunde is dat – HOLISTISCH; het houdt rekening met de hele persoon. En ik
zeg niet dat we terug moeten naar de oude traditionele geneeskunde, maar we
hebben het kind met het badwater weggegooid – en de badkuip ook, lijkt mij. De
huidige geneeskunde weigert andere wetenschappers toe te staan hun nieuwe
ontdekkingen naar voren te brengen als die niet passen in het huidige, op
medicijnen gerichte paradigma. Het huidige medische dogma verwerpt verandering
en staat geen vernieuwing toe, tenzij deze kan worden gemonetariseerd en
gemonopoliseerd.
Dit heeft de
ontwikkeling van de moderne geneeskunde belemmerd.
4. U schrijft
uitgebreid over de Duitse Nieuwe Geneeskunde en het werk van Dr. Hamer. Kunt u
in eenvoudige bewoordingen uitleggen wat er in ons lichaam gebeurt als we een
plotselinge levensschok ervaren?
Er gebeuren drie
dingen tegelijkertijd wanneer we een plotselinge, onverwachte en (voor ons)
belangrijke schok in ons leven ervaren. Onze emotionele reactie of
interpretatie van de situatie brengt ons in een acute stressmodus, in de Duitse
Nieuwe Geneeskunde (GNM) “conflict-actieve modus” genoemd. Dit activeert een
biologisch programma in ons lichaam, dat al in ons allemaal is gecodeerd door
de millennia van onze ontwikkeling als biologische organismen – een biologisch
programma dat de aard van de situatie identificeert en het orgaan of de functie
in het lichaam activeert die het beste in staat is om de situatie voor ons op
te lossen. Om dit programma te activeren, wordt het specifieke hersencentrum
dat met dat orgaan of die functie verbonden is, geactiveerd. We hebben dus
tegelijkertijd een gemoedstoestand, een orgaan en het centrum van het orgaan in
de hersenen, die allemaal door de schok worden geactiveerd.
Als je een CT-scan
van de hersenen maakt, zie je daarop het geactiveerde centrum dat het orgaan of
de functie aanstuurt die in actie komt. Op de CT-scan lijkt het sterk op de
concentrische cirkels van een schietschijf of zelfs een seismisch actief
centrum! Je zou kunnen zeggen dat inderdaad iets als een aardbeving de hersenen
heeft door elkaar geschud. En wanneer er symptomen in dat orgaan optreden, is het
verband elke keer weer duidelijk te zien.
Wat betreft onze
reactie op een plotselinge, onverwachte en verontrustende gebeurtenis: tijdens
de periode van stress zijn we zeer waakzaam, gestrest, kunnen we onze eetlust
verliezen en zelfs koude voeten of handen krijgen, kortom: veel van de
gebruikelijke symptomen van een shock. We zijn zeer alert, zoeken naar een
oplossing en staan klaar om te handelen. Dit wordt in de GNM de
“conflict-actieve fase” genoemd. We zijn er vandaag de dag allemaal zeer
vertrouwd mee in onze door angst geteisterde wereld.
5. Veel mensen
staan sceptisch tegenover het verband tussen lichaam en geest bij ziekte. Wat
zou u zeggen tegen iemand die gelooft dat lichamelijke symptomen puur
lichamelijke oorzaken hebben?
Ik zou zeggen dat
het misschien het beste is om naar een arts te gaan en te leren van hun eigen
empirische ervaring. Ik zou voorstellen dat ze de arts vragen om de oorzaak van
hun ziekte uit te leggen en niet alleen de symptomen te beschrijven (alle
diagnoses zijn beschrijvend van aard). Laat ze erop aandringen dat de arts het
symptoom terugvoert naar de oorspronkelijke oorzaak.
Als je een handboek
over pathologie openslaat, zoals ik moest doen toen ik in opleiding was, zul je
tot je verbazing ontdekken dat de geneeskunde de oorzaak van geen enkele ziekte
heeft ontdekt! Alleen wanneer een ziekte wordt veroorzaakt door een reeds
bestaande ziekte, spreken artsen over een fysieke oorzaak, bijvoorbeeld: je
bloedt omdat je jezelf hebt gesneden. Je hebt misselijkheid omdat je
voedselvergiftiging hebt.
Dit is een van de
belangrijkste redenen waarom alternatieve therapeuten niet mogen beweren dat ze
de oorzaak van deze of gene ziekte kennen. Ze mogen ook niet beweren dat ze een
ziekte kunnen genezen, omdat de geneeskunde toegeeft dat er voor geen enkele
ziekte een bekende remedie bestaat, dus als zij het niet weten, mag niemand
anders dat ook. Er zijn alleen medicijnen die de symptomen verlichten.
Om dezelfde reden
mocht Dr. Hamer zijn bevindingen nooit officieel presenteren of verdedigen. Ook
al was hij een praktiserend en zeer gewaardeerd arts en werden zijn bevindingen
onofficieel bevestigd.
En daarom zullen
mensen die alleen in de materiële wetenschap geloven, moeite hebben om iets
anders te accepteren. Hoe zouden ze dat kunnen, als ze geen toegang hebben tot
iets nieuws in de geneeskunde? En eigenlijk is beweren dat symptomen alleen een
materiële oorzaak kunnen hebben net zo goed een geloof als elk ander, als je
echt kijkt naar het gebrek aan bewijs dat dit ook daadwerkelijk zo is. De
moderne geneeskunde is gebaseerd op onbewezen theorieën. Maar om dat te
ontdekken, heb je een open geest nodig en het geduld om wat onderzoek te doen.
Iedereen die zich laat leiden door algemene aannames en de gangbare opvattingen
is een aanhanger van precies dat: het dogma van het materialisme.
6. U zegt dat de
meeste symptomen die we associëren met ziekte eigenlijk tekenen van genezing
zijn. Dat lijkt contra-intuïtief. Kunt u ons een concreet voorbeeld geven van
hoe koorts of ontsteking gunstig kan zijn?
Weet je, als een
mug je steekt, raakt de plek ontstoken en begint deze te jeuken tijdens de
genezingsfase. Je lichaam reageert beschermend en verwijdert ook het gif en
herstelt de huid. Als je je knie schaaft, raakt deze ontstoken, jeukt, doet
pijn en vormt een korst waaronder verbazingwekkend genoeg nieuwe huid groeit,
zelfs als je er niets aan doet! Al deze processen en nog veel meer zijn ‘heet’.
Warmte speelt een
rol in alles wat leeft. Wij zijn warmbloedige biologische organismen. Wanneer
ons lichaam levenskracht begint te verliezen en verzwakt door een of ander
proces, worden we koud en moeten we ons opwarmen. Koorts activeert de
levensfuncties die we nodig hebben om te voorkomen dat sommige delen van ons
lichaam te veel ‘afkoelen’. Het bloed stroomt sneller door ons lichaam en
transporteert zuurstof naar delen die dreigen te necroseren als ze te weinig
voedingsstoffen krijgen. Koorts activeert verschillende beschermende functies –
wat we tegenwoordig (ten onrechte) ons immuunsysteem noemen, om het in
lekentaal uit te drukken.
Voor degenen die
niet geloven in de voordelen van koorts en voor de fervente voorstanders van
vaccins, kan ik het voorbeeld geven van de koorts die mensen krijgen direct
nadat ze een prik hebben gekregen – het ‘immuunsysteem’ wordt onmiddellijk
geactiveerd en probeert snel het gif kwijt te raken en het aangetaste gebied te
herstellen… met koorts.
We associëren een
goede gezondheid altijd met een robuust lichaam, rode wangen en mensen met een
warm bloed. Warmte en bloed worden altijd geassocieerd met leven. Zieke mensen
voelen zich koud, moe en apathisch. Lijken zijn koud en levenloos.
Koorts is vooral
gunstig in de kindertijd, omdat het het lichaam helpt om in de juiste balans te
komen door zwakke delen te versterken of processen op gang te brengen die
leiden tot een betere ontwikkeling. Het is algemeen bekend, althans in het
verleden toen kinderen kinderziekten mochten hebben, dat een kind na zo’n
ziekte sterker en slimmer was. Hoge koorts bij kinderen komt vaak voor en is
niet gevaarlijk, maar we zijn er bang voor omdat ons is geleerd om natuurlijke
processen in het algemeen te vrezen. Dus wapenen we ons met paracetamol en
antibiotica en onderdrukken we de natuurlijke corrigerende koorts van kinderen,
wat leidt tot een zwak kind dat vatbaar is voor allergieën en verkoudheden, en
erger.
Wat betreft
symptomen die meestal deel uitmaken van een genezingsproces. Dit is alleen
contra-intuïtief in de moderne tijd, waarin we veel dingen op zijn kop hebben
gezet. Vroeger probeerden genezers juist diezelfde symptomen op te wekken,
omdat ze wisten dat ze genezend werkten – het verwijderen van gifstoffen, het
opwarmen van het lichaam, het opwekken van ontstekingen om een
afstervingsproces om te keren…
Een andere reden om
tegenwoordig bang te zijn voor ons genezende lichaam is dat er veel geld wordt
verdiend door symptomen als ziekte te bestempelen. Merk op dat alle
ziektesnamen een symptoom beschrijven en verder niet veel betekenen. Maar er
zijn medicijnen voor alle symptomen, heel veel medicijnen. Het helpt dus om een
normaal genezingssymptoom een ziekte te noemen, omdat je dan mensen bang kunt
maken om je medicijnen te nemen. Dat verkoopt goed. Dan worden de mensen zieker
van je giftige medicijnen, zodat je er nog meer kunt verkopen en hun lichaam de
schuld kunt geven in plaats van de gifstoffen.
Normale mensen
denken niet graag negatief over deze dingen. Het maakt je hopeloos en boos. Aan
de andere kant leven we in een tijd waarin je jezelf alleen individueel kunt
redden. Iedereen moet zelf kiezen hoe hij gezond wil blijven en wat hij wil
doen. Dat zijn de tijden waarin we leven. We kunnen de artsen niet vertrouwen,
maar wat kunnen we anders doen? We moeten dan zelf op onderzoek uitgaan en onze
eigen criteria ontwikkelen. Dat is niet gemakkelijk, dus worden de meeste
mensen overgelaten aan de zorg van een systeem dat niets om hun gezondheid
geeft.
En daarom hebben we
geleerd om symptomen te vrezen, om alles wat natuurlijk is in ons lichaam te
vrezen – we zijn misleid door te geloven dat het allemaal gevaarlijk en slecht
is. Ik bedoel, vandaag de dag wordt ons verteld dat we zelfs door CO2 uit te
ademen het einde van onze planeet bespoedigen. CO2 is wat de planeet in leven
houdt! En toch is het toegevoegd aan de lange lijst van gevaren, allemaal
natuurlijk, allemaal levend en onderdeel van de normale levenscyclus. Waarvan
ook onze genezende symptomen deel uitmaken en die op de juiste manier moeten
worden geholpen om tot een goed einde te komen en niet onderdrukt mogen worden.
We hebben immers
alleen geen symptomen als we… dood zijn!
7. In uw artikelen
over borstkanker vecht u de gangbare opvatting over genetische factoren aan.
Wat bepaalt volgens u eigenlijk of iemand borstkanker krijgt, en hoe kunnen
vrouwen zichzelf beschermen?
De genentheorie is
slechts dat – een theorie – en is nooit bewezen. Het is winstgevend, ja, zoals
alle marketing dat kan zijn, maar dat is ook alles wat het is (kijk maar naar
alle mRNA-rage, alle aandacht voor DNA). De geneeskunde, die ziekte niet begrijpt,
blijft met theorieën komen om de business draaiende te houden. Ze moeten
moeilijk te begrijpen zijn, zodat mensen ze niet in twijfel durven te trekken,
maar dit alles heeft helemaal niet geleid tot een verbetering van de gezondheid
van de bevolking.
Ik denk eigenlijk
dat wat ons vatbaar maakt voor een bepaalde ziekte onze eigen kijk op het leven
is – wat belangrijk voor ons is, waar we bang voor zijn, wat onze overtuigingen
zijn, wat we willen beheersen, enz. Je snapt het wel. Vanuit een mind-matter-perspectief
zal onze reactie op een schok in ons leven bepalen hoe ons lichaam zal
reageren. Ook in het geval van borstkanker. Een vrouw zal kanker ontwikkelen
als ze gevoelig is voor bepaalde levenssituaties en als die zich daadwerkelijk
voordoen. Of ze ziek wordt of niet, hangt af van hoe ze reageert als ze zich
voordoen. Hier zijn de twee situaties.
De Duitse Nieuwe
Geneeskunde maakt onderscheid tussen twee soorten borstkanker: adenocarcinoom
van de borstklier en ductale kanker, van de melkkanalen. De oorzaken voor elk
zijn verschillend.
De meest
voorkomende borstproblemen zijn cysten en ook tumoren (die eigenlijk ook cysten
zijn, maar in een ander stadium van hun ontwikkeling worden ontdekt). De
oorzaak van deze kanker is volgens de GNM een plotselinge, schokkende
gebeurtenis in het leven waardoor de vrouw zich zorgen maakt over een dierbare
– een kind, ouder, partner – “problemen in het nest”. De cyste of tumor
verschijnt tijdens de zorgfase (of conflict-actieve fase) – waarom? Omdat ons
lichaam ons meer borstweefsel wil geven, zodat we de persoon in nood weer
gezond kunnen voeden. Dit is een biologische reflex die in ons lichaam is
ingebouwd en geen mentale psychologische interpretatie. Als de schok sterk
genoeg is en lang genoeg duurt, zal het lichaam proberen de borst te vergroten
door meer borstweefsel aan te maken, zodat je de persoon weer gezond kunt
voeden. Dit is de oorzaak van adenocarcinoom.
Ductale kanker
daarentegen is volgens de GNM helemaal geen kanker! Het lijkt qua proces
eigenlijk meer op mastitis: het blokkeren van een melkkanaal en als gevolg
daarvan een ontsteking van het weefsel. Ook hier is de oorzaak een plotselinge
schok in het leven, maar deze keer heeft het te maken met het verlies van een
dierbare – “iemand werd uit mijn borst gerukt”. Biologisch gezien is de enige
keer dat een wezen met acute stress op een dergelijk verlies zou reageren, als
het zijn baby’s zou verliezen terwijl het ze nog borstvoeding geeft. Als de
verloren baby niet wordt gevonden, stopt het wezen met zoeken, wordt de melk
tijdelijk afgetapt door de kanalen te verwijden, waarna het weefsel weer
normaal wordt.
Vrouwen hebben
meestal last van een gebeurtenis, een verlies in het leven dat geen verband
houdt met borstvoeding. Deze verwijding van de kanalen wordt dus niet eens
opgemerkt. Het enige wat we tijdens de stressfase ervaren is verdriet, woede,
enz. Maar! Zodra het probleem is overwonnen en we ons ontspannen, begint de
genezingsfase en dan verschijnen de vervelende symptomen. Omdat het herstel van
de melkkanalen plaatsvindt door een verhoogde bloedtoevoer naar het gebied –
bloed brengt nieuwe cellen om de kanalen te herstellen en verwijdert de dode
cellen uit de verwijding van de kanalen – zien we een ontsteking en zwelling in
de kanalen. Onze borsten raken dus ontstoken, de kanalen raken verstopt, we
voelen pijn enz. – en dit wordt kanker genoemd. Bij moeders die borstvoeding
geven, wordt hetzelfde proces mastitis genoemd.
We beschermen
onszelf en voorkomen ziekte door kennis. Toen het leven hygiënischer werd en
mensen beter gingen leven en eten, verdwenen de meeste woeste ziekten. Als we
ons leven opruimen en leren wat echt ziekte veroorzaakt, kunnen we onszelf
beschermen.
Persoonlijk,
wanneer ik een onverwachte schok krijg die me van mijn stuk brengt, is het
eerste wat ik doe proberen te kalmeren, de intensiteit van mijn reactie zo snel
mogelijk verminderen. Ik hou niet van lichamelijke symptomen, dus als ik
sneller met de stress kan omgaan, voorkom ik de nasleep van vervelende
symptomen. Dit is niet altijd gemakkelijk, omdat je eerst moet leren hoe je de
frequentie en intensiteit van emotionele reacties in het leven kunt
verminderen. Maar je kunt naar een therapeut gaan, met een vriend praten,
kalmerende kruiden nemen of mediteren of iets dergelijks, met de duidelijke
intentie om de intensiteit van emoties te verminderen. Als we minder emotioneel
zijn, kunnen we rationeler zijn en beter nadenken. Iemand die in paniek is, kan
niet nadenken – je kunt hem dan nauwelijks helpen, omdat hij nieuwe informatie
niet echt kan verwerken. Ik heb altijd vermoed dat dit de reden is waarom
artsen ons zo bang maken met hun diagnoses – als we in paniek zijn, willen we
gewoon dat iemand ons vertelt wat we moeten doen en ons beter maakt, ons denken
is verlamd.
Video's: Italianen vechten terug
tegen gewelddadige politie tijdens protest tegen vaccinatieplicht
8. U beschrijft het
werken met sequentiële therapie om traumatische herinneringen te ‘deactiveren’.
Hoe kan een remedie precies herinneringen beïnvloeden en welke veranderingen
merken patiënten doorgaans?
Dit is een complex
onderwerp, dus ik zal me beperken tot een eenvoudige beschrijving en uitleg.
Een remedie, ik
neem aan dat u homeopathische remedies bedoelt, is een ‘gepotentieerde’ stof.
Een materiële stof wordt bijvoorbeeld op zo’n manier met water gemengd dat het
water zijn structuur verandert en de signatuur of informatie overneemt die de
oorspronkelijke stof bevatte. De experimenten van Dr. Emoto met het geheugen van
water kunnen dit visueel aantonen aan iedereen die geïnteresseerd is in het
fenomeen.
Een remedie draagt
informatie met zich mee, dat is de essentie ervan. Ons hele organisme werkt op
basis van de uitwisseling van informatiesignalen, zelfs de reguliere wetenschap
heeft manieren om dit te beschrijven, ook al is dat niet adequaat. We hoeven
niet na te denken over hoe onze lever, pijnappelklier of maag werken, ze
functioneren vanzelf op basis van een constante uitwisseling van informatie in
het hele organisme. De werking van een remedie maakt deel uit van dat proces,
ze kan bijvoorbeeld ook informatie aan ons organisme geven.
Wanneer we een
traumatische ervaring meemaken, wordt daar onmiddellijk informatie over
ontvangen en neemt ons lichaam maatregelen om het probleem aan te pakken, of
het nu fysiek of psychologisch is (GNM legt uit hoe onze emotionele reacties
door ons systeem ook als een biologisch probleem worden beschouwd). Soms kan
het trauma niet worden genezen of volledig worden overwonnen. En omdat het
leven doorgaat en er nog veel meer dingen gebeuren of moeten worden gedaan,
wordt het als het ware ‘op een laag pitje gezet’. Weet je, soms herstelt het
lichaam iets ‘net goed genoeg’ en laat het het dan zo. Wij daarentegen zijn
misschien niet blij met aanhoudende symptomen van een oud trauma.
Dit is waar
sequentiële therapie kan helpen – het kan het lichaam ‘herinneren’ aan het oude
trauma en het vervolgens adequate informatie geven om het te ondersteunen bij
het voltooien van zijn werk. Het is een beetje zoals een schoonmaakdienst die
teruggaat naar het huis, een hoekje vindt dat nog vol afval ligt en de ploeg
vertelt waar ze moeten schoonmaken.
Eigenlijk gaat het
niet zozeer om het herinneren of activeren van een herinnering, want niets is
echt vergeten, maar het is gewoon daar achtergelaten zonder volledig opgelost
te zijn. Een remedie kan de oplossing brengen en het lichaam of de psyche
stimuleren om het opnieuw te bekijken en te corrigeren.
9. Geboortetrauma
is iets waar veel mensen niet bij stilstaan. Wat zijn de meest voorkomende
blijvende effecten die u bij volwassenen ziet als gevolg van hun
geboorte-ervaringen?
En niet alleen de
geboorte, maar zelfs tijdens de zwangerschap kunnen sommige ingrepen later
problemen veroorzaken.
Hier is een
voorbeeld over de geboorte. We gaan allemaal door het smalle geboortekanaal (en
gelukkig vergeten we dat!). Maar afgezien van de moeilijke ervaring, heeft het
ook voordelen. Tijdens een vaginale bevalling worden veel punten van ons
lichaam samengedrukt en gemasseerd, waardoor verschillende noodzakelijke
functies worden geactiveerd. Bij een keizersnede gebeurt dit niet en missen we
deze eerste activering voor het leven.
Er zijn duidelijke
geboortetrauma’s – navelstreng om de nek, het gebruik van een tang, langdurige
bevalling, medicatie, enzovoort. We gaan er allemaal vanuit dat pasgeborenen
hier geen bewustzijn of herinnering aan hebben. Maar zoals ik al zei, hebben we
allemaal biologische reflexen in ons die worden geactiveerd. Angst voor
verstikking, woede omdat we eruit worden geduwd, het gevoel opgesloten of
beklemd te zitten tijdens een moeilijke bevalling, enz. Dit alles kan
biologische conflicten in het vroege leven veroorzaken. In de GNM wordt
aangenomen dat de eerste keer dat we een conflict ervaren, dit misschien geen
gevolgen heeft, maar de tweede keer dat we hetzelfde ervaren, wordt een
biologisch programma geactiveerd. U kunt zich dus voorstellen dat een trauma in
het vroege leven, waarbij we ons opgesloten of verstikt voelen, en later een
situatie in het leven die dezelfde reactie veroorzaakt, ons vatbaar kan maken
voor astma, allergieën en misschien zelfs psychologische fobieën.
Elk individu is
uniek en in dit geval zijn er eigenlijk geen algemene patronen. Maar veel
vroege problemen bij kinderen kunnen worden teruggevoerd op een moeilijke
zwangerschap of geboorte, als men weet waar men op moet letten.
Ik wil hieraan
toevoegen dat er in de moderne psychotherapie veel nadruk ligt op trauma’s uit
de kindertijd. Voor mij is er geen mens op aarde die als kind geen enkele vorm
van leed heeft meegemaakt, zelfs niet degenen die in de beste gezinnen zijn
opgegroeid. Het is een goed gespreksonderwerp om je uitsluitend te richten op
de psychologische reactie en hoe die ons denken of onze stemming later in het
leven beïnvloedt, maar therapeutisch gezien heeft het voor niemand echt veel
opgeleverd. Afgezien van het plezier om je nare herinneringen steeds weer te
herhalen en iedereen daarvoor de schuld te geven, houdt het onze conflictieve
fasen in stand! Door voortdurend herinnerd te worden aan reeds opgeloste
trauma’s uit het verleden, blijft de genezingsfase lange tijd in stand. Het
oprakelen van oude kwesties zonder ze op te lossen, maar ze alleen maar
voortdurend opnieuw te beleven, is vanuit GNM-perspectief ongezond.
10. Uw benadering
van kankerbehandeling is sterk gericht op emotionele conflicten. Hoe werkt u
met patiënten die zowel met de fysieke realiteit van tumoren als met de
emotionele oorzaken ervan worden geconfronteerd?
Tumoren zijn alleen
gevaarlijk als ze een orgaan dreigen te blokkeren of te vernietigen. Tumoren
bestaan uit tijdelijke cellen, die snel worden samengesteld om de situatie te
redden, totdat alles weer normaal kan worden. Ze zijn vrij eenvoudig te ontmantelen
zodra het lichaam daartoe besluit en de meeste alternatieve kankertherapieën
die er zijn, en dat zijn er tientallen, zijn bedoeld om het afbraak- en
eliminatieproces van de tumor te ondersteunen. In zijn werk ontdekte Dr. Hamer
dat het enige wat je hoeft te doen is de oorspronkelijke schok te vinden en op
te lossen, waarna het lichaam zelf de rest doet zonder dat er veel aanvullende
therapie nodig is.
Er zijn
tegenwoordig veel fysieke therapieën en diëten tegen kanker, maar wat meestal
over het hoofd wordt gezien, is de specifieke oorzaak van het ontstaan van de
tumor. In de GNM is de oorzaak van emotionele aard: de indruk die een schok op
ons maakt, leidt tot een reactie in het lichaam en in sommige gevallen tot het
ontstaan van een tumor.
Als het lichaam nog
steeds in de conflict-actieve modus verkeert en vastbesloten is een tumor te
vormen om ons probleem op te lossen, dan kun je, wat je ook doet, de tumor niet
kwijtraken, omdat het organisme deze wil behouden. Je kunt hem wegsnijden, maar
hij zal weer teruggroeien. Je kunt hem wegbranden, maar dan zullen er twee
nieuwe groeien. Je kunt het orgaan verwijderen, maar dan kan er in de buurt een
nieuwe tumor ontstaan.
Met dit in
gedachten is het belangrijk om tegelijkertijd aan zowel het fysieke als het
emotionele te werken. Als we het over GNM hebben, is het gebruik van het woord
‘emotioneel’ een verkorte versie, maar niet helemaal nauwkeurig. We reageren
emotioneel, maar de daadwerkelijke biologische reflex wordt geactiveerd door
het signaal naar onze hersenen, d.w.z. onze emotie en het beeld dat we vormen,
vertalen zich in welk orgaan wordt geactiveerd.
Met andere woorden,
“Ik kan deze belediging niet slikken” veroorzaakt een reactie in de keel of
maag en als dit te lang duurt, kan er een tumor ontstaan om dat orgaan te
helpen het waargenomen probleem te verteren of te slikken. Dit onderscheid dat
in GNM wordt gemaakt, wordt niet goed begrepen – het is niet hetzelfde als onze
gebruikelijke interpretatie van lichaam en geest. Onze biologie psychologiseert
niet. Het is heel direct en letterlijk. We hebben zelfs uitdrukkingen in het
dagelijks leven die dit weerspiegelen: “Ik kan dit niet verdragen”, “Ik voel me
misselijk”, “Ik heb een brok in mijn keel”, enzovoort.
Er zijn veel
manieren om de fysieke kant van dingen te helpen. Maar de emotionele kant
blijft meestal onbegrepen en wordt niet goed aangepakt. GNM geeft ons een kaart
om dingen concreter te maken. Daarom richt ik me op de emotionele kant – we
hebben meer mensen nodig om de juiste richting aan te geven en die kant van de
vergelijking te beschrijven.
En als een ziekte
eenmaal is ontstaan, moeten we echte oplossingen vinden voor het probleem van
de persoon. Alleen maar zeggen dat het wel goed komt, heeft geen zin. Ze moeten
het probleem dat hen dwarszit op een echte manier oplossen, zodat ze tevreden
zijn dat het is opgelost. Dan zullen ze er niet langer door geobsedeerd zijn en
zich er zorgen over maken, en DAN zal het genezingsproces beginnen. Geen enkel
kruid of pil kan dat automatisch voor iemand doen – hier hebben we hulp van
anderen nodig om een manier te vinden om het levensprobleem op te lossen dat de
ziekte veroorzaakt.
11. De
orgone-accumulator klinkt fascinerend – u zegt dat het is alsof je in een kledingkast
zit. Wat ervaart iemand eigenlijk tijdens die 20-30 minuten, en hoe verschilt
het van meditatie of rust?
De meeste mensen
voelen een diepe ontspanning en rust, zelfs slaperigheid. Sommige mensen vallen
in slaap terwijl ze op de stoel zitten. Het verschilt van meditatie in die zin
dat er daadwerkelijk iets met het lichaam gebeurt door de energie die in de
kist wordt gecreëerd. Meditatie kan dat ook bereiken, maar er zijn maar weinig
mensen die daar zo goed in zijn dat ze hun levende lichaam daadwerkelijk kunnen
doordringen met levensenergie (chi, prana). De orgone-accumulator kan dat voor
iedereen doen, zelfs voor mensen die niet mediteren. En omdat het ons in een
diepe staat van vagotonie brengt, de toestand waarin het lichaam zich bevindt
tijdens het genezingsproces, is het ook zeer helend en helpt het ons niet
alleen om onze geest te ontspannen, maar ook om de genezing van het lichaam te
versterken en te versnellen, met name het herstel van weefsels en het reinigen
van het bloed.
Het is heel eenvoudig
om een orgonaccumulator te bouwen, omdat deze eigenlijk alleen maar bestaat uit
lagen metaal en niet-metaal. Er zijn online plannen met instructies te vinden.
Als het sociale leven beter georganiseerd was, zou elk huis een orgonehoekje
hebben om in te zitten en onze producten vers te houden.
Sindsdien heb ik
een stof ontdekt die hetzelfde effect op ons lichaam heeft. Dat is het mineraal
SHUNGITE, een zwarte steen die veel voorkomt in Karelië, Rusland, waar ik de
mijne vandaan haal. Zelfs een klein stukje van dit mineraal heeft hetzelfde
effect als een orgone-accumulator. Ik draag af en toe een hanger bij me. Er
zijn veel praktische manieren om gezond te blijven als je eenmaal interesse
hebt ontwikkeld en een open geest hebt.
12. U benadrukt dat
patiënten die verantwoordelijkheid nemen voor hun genezing betere resultaten
boeken dan degenen die ‘genezen’ willen worden. Hoe helpt u iemand om van een
passieve naar een actieve mindset te gaan?
Nou, je kunt ze
niet echt veranderen. Soms ontmoet je mensen die openstaan voor nieuwe ideeën,
maar die er gewoon nooit mee in aanraking zijn gekomen. Anderen hebben geen
interesse of zijn zelfs afkerig van zweverige dingen.
Dit is een complex
thema met veel aspecten. Als ik een niet-betrokken persoon ontmoet, probeer ik dingen
uit te leggen in een taal die ze kunnen begrijpen, op hun voorwaarden. Soms
vinden ze het logisch en willen ze misschien meer weten. Of niet. Dat maakt
niet uit. Twintig jaar geleden werd het als ‘vreemd’ beschouwd om iemand aan te
raden vitamines te nemen. Tegenwoordig neemt iedereen allerlei supplementen.
Dus langzaam maar zeker beginnen mensen nieuwe ideeën te accepteren.
Mensen die ‘genezen
willen worden’ willen het proces niet begrijpen of zijn niet in staat om
dergelijke ideeën te bevatten, dus springen ze meestal van het ene naar het
andere, op zoek naar een snelle oplossing voor het probleem. Ik kan het ze niet
kwalijk nemen – als je ziek bent, wil je vooral van de symptomen afkomen. Geen
wonder dat de moderne geneeskunde floreert met haar valse beloften van
verlichting.
Dr. Judy Wilyman: "Dokters zijn
medeplichtig aan misdaden tegen de mensheid"
Betrokken mensen
daarentegen zijn waarnemers, ze leren over hun eigen lichaam en psyche en
hebben er belang bij om te leren hoe ze daar beter mee om kunnen gaan, waardoor
ze hun eigen levensomstandigheden verbeteren. Ook kunnen ze het genezingsproces
begrijpen, merken ze de subtiele veranderingen op en zijn ze niet ongeduldig
als het lichaam tijd nodig heeft om te herstellen. Vaak zijn ze ook spiritueel
en staan ze open voor een diepere evaluatie van het probleem en niet alleen
voor een oppervlakkige zoektocht naar verlichting.
13. Als ju een
biofeedback-scan van iemands energieveld maakt, wat voor informatie krijg je
dan? Kun je een voorbeeld geven van iets verrassends dat je op deze manier hebt
ontdekt?
Wat er eigenlijk
wordt gescand, is het informatieveld. Er is geen fysieke verbinding tussen het
apparaat en de persoon, dus er is geen uitwisseling van energie. Ik werk nu
uitsluitend op afstand, dus mijn verbinding met de cliënten is altijd virtueel.
Dit is zo’n groot
onderwerp! En het is ook zo nieuw dat er nog niet veel gangbare termen zijn om
het te beschrijven. Ik zal proberen alle jargon te vermijden.
Ik zou het proces
kunnen omschrijven als vergelijkbaar met telepathie – de verbinding tussen
geesten, wanneer we de gedachten van een ander oppikken. Sommige mensen kunnen
dat op eenvoudige wijze direct doen. Ik wist altijd dat mijn vriendin zou
bellen vlak voordat ze dat deed. Sommigen van ons hebben de apparatuur nodig
die we gebruiken als tussenpersoon om onze eigen vooringenomenheid uit het
onderzoek te elimineren.
Met biofeedback
stem ik me af op het enorme informatieveld van een persoon, zowel bewust als
onbewust, en ik ben benieuwd welke thema’s daar prominent aanwezig zijn. Ik doe
dit door een reeks termen in het veld te introduceren en de reactie van de
geest van deze persoon daarop te observeren. Wat naar voren komt, zijn
onderwerpen waar een persoon bij stilstaat of die verband houden met zijn/haar
eigen leven of met de processen in zijn/haar organisme (en we hebben het gehad
over biologische reflexen en in feite alles wat er in ons lichaam gebeurt, dat
voortdurend bezig is met het uitwisselen van informatie) – we zoeken naar een
reactie van herkenning. Een onderwerp dat door het informatieveld van de
persoon wordt herkend, krijgt een hoge score, wat mij vertelt dat er een
reactie op dat onderwerp is, dat het op de een of andere manier belangrijk is.
Het is dan aan mij om uit te zoeken hoe en waarom.
Om een
biofeedbackanalyse uit te voeren, heb ik de naam en basisgegevens van de
persoon nodig om het profiel in het systeem in te stellen en een paar vragen te
stellen om een idee te krijgen van wat er in zijn of haar leven gebeurt. Ik
kijk zowel naar fysieke als emotionele thema’s – stemmingen, soort emotionele
reactie op trauma’s, het soort thema’s dat verband houdt met een specifiek
orgaan (volgens GNM), welke organen of reflexen in het lichaam actief zijn,
welke oplossingen aan hun behoeften zouden kunnen voldoen en dat soort dingen.
Er zijn duizenden items onder honderden onderwerpen om uit te kiezen.
Terwijl ik de scan
uitvoer, begint zich een beeld in mijn hoofd te vormen. Omdat ik kennis heb van
zoveel verschillende manieren om dingen te interpreteren en met elkaar in
verband te brengen, begin ik al snel verbanden en bevestigingen te zien en
begint zich een verhaal af te tekenen. Op dit moment is het allemaal
interpretatie. Maar nogmaals, al het therapeutische werk is gebaseerd op de
vaardigheden en aanpak van de behandelaar en niet op algemene regels. Met
biofeedback kun je niet letterlijk zijn en het gebruiken zoals fysieke tests
worden gebruikt – de resultaten moeten worden geïnterpreteerd zoals ze van
toepassing zijn op de concrete persoon met wie ik werk.
Wat ik kan zeggen
vanuit mijn meer dan 20 jaar ervaring op dit gebied is dit: ik heb dit gedaan
voor volslagen vreemden die door iemand anders waren doorverwezen. En de
reactie was altijd er een van herkenning en verbazing – “Hoe wist u dat! Heeft
mijn vrouw u daarover verteld?” Ik was zelf ook verbaasd. Voor mij voelt het
alsof ik een verhaal verzin… en dan wordt het elke keer bevestigd, dat is echt…
ontroerend. Ik denk dat dit is wat men bedoelt met de “kunst” van het genezen.
14. U zegt dat
artritis eigenlijk een genezingsproces is dat wordt onderbroken. Hoe helpt u
iemand dat genezingsproces te voltooien als diegene ook te maken heeft met
dagelijkse pijn en mobiliteitsproblemen?
Het is
gemakkelijker om te helpen in de beginfase van artritis, bijvoorbeeld wanneer
iemand pas een paar weken of maanden pijn heeft. Ik concentreer me op het
neutraliseren van de oorspronkelijke blessure of het mentale conflict dat heeft
geleid tot het genezingsproces van artritis. Ja, het is een genezingsproces,
geen ziekte die zich net begint te ontwikkelen. Ik neutraliseer de oorzaak met
behulp van dezelfde principes van sequentiële therapie die ik gebruik voor elk
trauma uit het verleden (zelfs tot aan de geboorte). Daarnaast geef ik de
cliënt remedies voor pijnverlichting en om een snellere genezing van het
gewricht te bevorderen, zodat deze onaangename fase sneller kan worden afgesloten.
Het werkt fantastisch! Zelfs bij dieren (soms moet ik hen ook helpen).
Chronische artritis
die al te lang aanhoudt, kost meer tijd om te genezen. In de loop van de tijd
is het gecompliceerder geworden, zodat we niet langer te maken hebben met het oorspronkelijke
probleem, maar met andere slijtage door de jaren heen, plus de onderdrukking en
bijwerkingen van pijnstillers en ontstekingsremmers (die overigens de groei van
kraakbeen remmen!).
Maar het ergste is
dat je nu werkt met een gemoedstoestand die diep verweven is met de handicap,
een identificatie daarmee, en dat is soms moeilijk te veranderen. Artritis
wijst ook op een oorspronkelijk conflict dat verband houdt met een vorm van
zelfonderschatting. Ja, op een gegeven moment hebben we dat opgelost en kregen
we als gevolg daarvan artritis – de genezingsfase. Maar zijn we onze neiging om
onszelf te onderschatten kwijtgeraakt? Of verhindert onze handicap ons om
dingen te doen, en zorgt dit gevoel er nu voor dat we een nieuw conflict van
zelfonderschatting ontwikkelen dat nu verband houdt met onze huidige artritis?
Zeggen we elke dag tegen onszelf: “Ik heb een slechte knie”? Nou, raad eens,
als je geest steeds signalen krijgt dat een knie zwak is, zal hij voortdurend
proberen deze te versterken door er meer bloed, zuurstof en weefselcellen (en
dat is ontsteking!) naartoe te sturen. Helaas veroorzaken pijn en stijfheid een
natuurlijke reactie van onderwaardering op die plek, dus moet je jezelf er
bewust aan herinneren dat dit alleen maar onze botten en ligamenten versterkt
en dat aan het einde van het proces de pijn verdwenen zal zijn en we een
sterker gewricht zullen hebben! Dat is trouwens wat het lichaam van plan is te
doen: het “zwakke” gewricht versterken, zodat we er geen last meer van hebben.
Voor het geval
iemand het zich afvraagt: stress door zelfontwaardiging veroorzaakt osteoporose
– dit is de conflict-actieve fase of een proces dat zich in de genezingsfase
manifesteert als ‘artritis’ (wat letterlijk ontsteking van het gewricht
betekent, zoals alle ziektesnamen beschrijvend zijn). We willen allemaal van
osteoporose af, maar wanneer ons lichaam daadwerkelijk reageert en dat probeert
te doen (en we artritis krijgen), vinden we dat niet prettig, dus proberen we
op alle mogelijke manieren de regeneratie van onze botten en ligamenten te
stoppen en te onderdrukken.
15. U stelt dat
‘profylaxe’ – preventie voordat symptomen optreden – ideaal is. Hoe ziet een
preventief behandelplan eruit voor iemand die momenteel gezond is, maar zich
zorgen maakt over gezondheidsproblemen in de familie?
We moeten ons niet
te veel blindstaren op erfelijkheid. Ja, we erven inderdaad bepaalde fysieke
eigenschappen en zwakheden van onze familie (en trouwens, sequentiële therapie
biedt ook een manier om die aan te pakken!). Maar bovenal hebben we aangeleerde
overtuigingen en gedragingen en die brengen ons in de problemen. We kopiëren
onze familie, volgen onze tradities, zelfs onbewust. Daardoor hebben we de
neiging om op dezelfde manier te reageren op levensproblemen en, volgens de
GNM, zullen we dezelfde ‘ziekten’ krijgen.
De beste preventie
is kennis. Leren over je eigen lichaam en leven. Leren over gezondere manieren
van leven. Preventie voor het lichaam, maar ook voor de geest. Is dat in zekere
zin niet het doel van het leven? Uiteindelijk willen we betere mensen worden,
zowel lichamelijk als geestelijk.
Gezonde mensen gaan
meestal niet naar alternatieve therapeuten, maar leren zelf hoe ze gezond
kunnen eten en leven. Naar mijn mening hebben ze geen behandelplan nodig.
MAAR! Wat ik wel
bied, is de mogelijkheid om terug te kijken op het leven en een aantal van de
reeds opgebouwde trauma’s uit het verleden te corrigeren, zodat ze later in het
leven, wanneer ons lichaam van nature begint te verzwakken, niet tot problemen
leiden. Door die aanhoudende nawerkingen van trauma’s, die als granaatscherven
in ons levende lichaam zijn ingebed, te verwijderen, komt er meer energie vrij
die ons lichaam kan gebruiken voor zijn dagelijkse behoeften en om snel en
effectief te reageren op nieuwe verstoringen. In het geval van emotioneel
trauma – het neutraliseren van de vroege ervaring maakt ons vrij om eindelijk
in staat te zijn om de gebeurtenis vanuit een andere hoek te bekijken en daar
een oplossing te vinden – en daarmee de mogelijkheid om te genezen. Het is
geweldig als dat gebeurt.
Vooral in het geval
van kinderen – er is zoveel dat we voor hen kunnen doen om hen een betere start
in het leven te geven! We kunnen geboortetrauma’s neutraliseren, de effecten
van de meer dan 70 vaccinaties die ze vroeg in hun leven krijgen, scheiding van
de ouders, pesten, angsten en zelfs lichamelijke verwondingen. Zelfs tijdens de
zwangerschap krijgen vrouwen tegenwoordig zoveel onnodige echo’s en ingrepen…
In dat opzicht kan er veel worden gedaan. En hoewel ik het niet per se
profylaxe zou noemen, denk ik dat het wel dat effect heeft, als een soort detox
– het wegwerken van vroegere verwondingen die giftig zijn voor het lichaam en
ook voor de geest.
Wat kan ik zeggen
over volwassenen! Ik heb veel cliënten die al hun levens trauma’s, van het
heden tot aan hun geboorte en zelfs hun conceptie, hebben geneutraliseerd en
zelfs aan hun erfelijke zwakheden hebben gewerkt. Het kost veel tijd om ze
allemaal te behandelen, maar voor degenen die van de reis genieten en niet
gehaast zijn om de bestemming te bereiken, is het een prachtig
ontdekkingsproces en het is ook profylactisch omdat het de vele oorzaken van
ziekte op latere leeftijd wegneemt.
16. Hoe kunnen
lezers die zich aangetrokken voelen tot uw aanpak, maar Ottawa niet kunnen
bezoeken, meer te weten komen over uw werk of mogelijk op afstand met u
samenwerken? Wat is de beste manier voor mensen om in contact te blijven met
Real Medicine?
Dit is mijn
website: www.realmedicineclinic.com. Mijn methoden en
diensten worden daar uitgebreid beschreven.
Ik woon in Ottawa,
maar ik reis ook naar Europa en andere plaatsen, dus ik heb geen vast kantoor.
De sessies vinden online plaats. Ik mis wel de tijd dat we samen konden zitten
en praten, maar het leven verandert en nu hebben virtuele bijeenkomsten en
behandelingen op afstand mijn werk nog effectiever en toegankelijker gemaakt.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
Bron: https://www.frontnieuws.com/de-geneeskunde-heeft-nog-geen-oorzaak-voor-welke-ziekte-dan-ook-ontdekt/
Volg Frontnieuws
op 𝕏 Volg Frontnieuws
op Telegram
Mijn lichaam is geen eigendom van de
staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen
enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij
te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere
medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en
geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal
mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie
door de media, zogenaamde celebrity influencers of politici.
12 gevaarlijke dingen die artsen doen (en hoe je jezelf
kunt verdedigen)
CDC beëindigt aanbeveling voor Covid-vaccin: ‘Geïnformeerde
toestemming is terug’
Iedereen die zegt dat vaccins veilig en effectief zijn,
liegt
