augustus 29, 2025 27
Foto Credit: Report24.news
Heerst er in Europa
de stilte voor de storm? De eerste tekenen wijzen daarop. Hoe lang het nog
duurt voordat de ‘kritische massa’ wordt bereikt, weet niemand precies. Maar de
koers die de Europese samenlevingen zijn ingeslagen, wijst op het naderende
gevaar van een burgeroorlog.
We moeten het hardop zeggen, ook al blijven politici liever het liedje van ‘stabiliteit’ en ‘samenhang’ zingen: Europa is al lang geen veilige haven meer. De volkeren en samenlevingen zijn diep verdeeld, het vertrouwen in overheidsinstellingen is in vrije val, de economische basis brokkelt af – en de demografische ontwikkeling doet de rest. Professor David Betz van de Universiteit van Londen slaat de spijker op zijn kop: de risicofactoren voor een burgeroorlog zijn al lang aanwezig, de vraag is alleen wanneer de vonk overslaat, schrijft Heinz Steiner.
De parallellen met
Joegoslavië in de jaren negentig zijn overduidelijk. Ook daar leefde men tot
kort voor de escalatie in een bedrieglijke normaliteit. Het openbare leven
functioneerde nog, mensen gingen nog naar hun werk, de cafés waren nog vol.
Totdat plotseling niets meer normaal was en buren die decennialang naast elkaar
hadden geleefd, vijanden werden. Wie vandaag beweert dat zoiets nooit in
Parijs, Brussel of Berlijn kan gebeuren, vervalt in dezelfde gevaarlijke
“normaliteitsbias” die Betz beschrijft: de zelfbedrog dat de dingen blijven
zoals ze zijn – alleen maar omdat men dat zo gewend is.
De ingrediënten
voor de grote knal zijn al aanwezig. Een meerderheidsmaatschappij die zich
steeds meer gemarginaliseerd voelt en elke vorm van zelfbewustzijn als
‘rechts-extreem’ verbiedt. Een agressief identiteitsbeleid dat oude fronten
weer openbreekt en nieuwe creëert. Een politiek establishment dat massale
immigratie niet als een probleem ziet, maar als een ‘project’ voor
maatschappelijke hervorming. En een economie die door schulden,
deïndustrialisering en planeconomische energiefantasieën op de rand van de
afgrond wordt gedreven. Wanneer samenlevingen onder dergelijke druk staan,
kantelen ze – dat leert niet alleen de geschiedenis, dat blijkt ook uit
modellen van conflictonderzoek.
De vraag naar de ‘kritische massa’ is bijzonder belangrijk. Studies zoals die met de titel “The ‘3,5% rule’: How a small minority can change the world” van Erica Chenoweth en Maria J. Stephan tonen aan dat niet meer dan ongeveer 3,5 tot 5 procent van een bevolking nodig is om een omwenteling of ingrijpende verandering teweeg te brengen – als dit deel maar vastberaden genoeg optreedt. Toegepast op de Europese Unie en de afzonderlijke lidstaten betekent dit dat zelfs een relatief kleine, maar geradicaliseerde minderheid het fragiele evenwicht kan verstoren. In een tijd waarin hele grote steden al parallelle samenlevingen (deels met no-go-areas) hebben gevormd, is dit geen theoretisch gevaar meer.
Betz waarschuwt
voor twee scenario’s die elkaar kunnen versterken: enerzijds de “vuile oorlog”
naar Latijns-Amerikaans model, waarbij geweld gericht is tegen elites en hun
instellingen en de staat met tegenaanvallen reageert. Anderzijds zijn er
stedelijke etnische conflicten, zoals die zich al lang aftekenen in de
banlieues van Frankrijk en in sommige Zweedse steden – straatgevechten,
brandstichtingen, openlijke vijandigheid tegenover de politie. Als een van deze
scenario’s zich voordoet, schat Betz de kans dat andere landen volgen op 60
procent. Frankrijk zou de dominosteen kunnen worden die heel Europa doet
omvallen. Maar ook in Groot-Brittannië en Ierland hebben de burgers er steeds
meer genoeg van.
Op wetenschappelijk niveau wordt al lang intern over deze scenario’s gesproken – alleen durft bijna niemand in het openbaar de zaken bij hun naam te noemen. De angst voor stigmatisering is te groot, het politieke correctheid-narratief te machtig. Maar het door het systeem opgelegde zwijgen verandert niets aan de feiten. Het vertrouwen in parlementen, regeringen en media bereikt in opiniepeilingen regelmatig historische dieptepunten. De demografische prognoses laten een snel krimpende meerderheidssamenleving zien, terwijl de massale immigratie zorgt voor nieuwe, gefragmenteerde minderheidssamenlevingen. De economische basis wordt aangetast door inflatie, belastingdruk en energiecrises. En de politieke elite praat liever over “diversiteit”, “verscheidenheid” en ‘klimaatdoelstellingen’ dan de tikkende sociaal-politieke tijdbom onschadelijk te maken.
Het perfide aan
deze ontwikkeling: terwijl de brede massa nog steeds gelooft in het sprookje
van het “Europese vredesproject”, wordt de realiteit stap voor stap bepaald
door de omstandigheden die volgens conflictonderzoek burgeroorlogen bijna
onvermijdelijk maken. Wie deze ontwikkeling negeert, houdt zichzelf niet alleen
voor de gek, maar brengt ook het voortbestaan van zijn eigen samenleving in
gevaar. Europa is al lang geen veilig continent meer. De vraag is niet of
conflicten zullen escaleren, maar wanneer en waar ze zullen beginnen.
Vind je het
belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt
gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en
onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
Zelfs Der Spiegel trekt nu een negatieve balans van Merkels “Wir schaffen
das”
Tien jaar geleden opende bondskanselier Merkel met haar beroemde “Wir
schaffen das” de grenzen. Ter gelegenheid van de tiende verjaardag heeft Der
Spiegel een onverwachte balans opgemaakt, want ook Der Spiegel lijkt te hebben
begrepen dat Duitsland het niet heeft geschafft, maar dat Merkel Duitsland
heeft afgeschaft. Der Spiegel heeft onder de kop “Zehn Jahre … Meer lezen overZelfs Der Spiegel trekt nu een negatieve
balans van Merkels “Wir schaffen das”
