31/12/2024
Wat de stoplichtregering ons wil verkopen als een “succesverhaal van de energietransitie” blijkt voor de Duitse belastingbetaler een miljardenfiasco te zijn. De kale cijfers van het Federaal Netwerkagentschap spreken voor zich: Duitsland, ooit een trotse exporteur van elektriciteit, heeft zich anno 2024 ontwikkeld tot een energiebedelaar, meldt Report24.
De balans is verwoestend: terwijl we bijna 77.000 gigawattuur uit het buitenland moesten importeren, exporteerden we slechts 48.500 gigawattuur. Het resultaat? Een verlies van maar liefst 2,3 miljard euro in de staatskas. We verkochten onze exportelektriciteit tegen spotprijzen, terwijl we voor geïmporteerde elektriciteit diep in onze zakken moesten graven. Gemiddeld was voor de import bijna 69.000 euro per gigawattuur elektriciteit verschuldigd, terwijl voor de export een kleine 47.500 euro per gigawattuur werd behaald.
De veelgeprezen energietransitie blijkt een openbaring voor het energiebeleid. In plaats van voorzieningszekerheid hebben we afhankelijkheid, en in plaats van goedkope energie hebben we enorme extra kosten. Duitse nutsbedrijven moesten maar liefst 5,3 miljard euro uitgeven aan geïmporteerde elektriciteit, terwijl de export slechts 3 miljard euro opleverde. De ironie van de geschiedenis: nog maar een paar jaar geleden presenteerde Duitsland zichzelf als Europa’s grootste elektriciteitsexporteur. Maar toen kwam de door ideologieën aangedreven uittreding uit de kernenergie (die Angela Merkel al naar voren had geschoven). In april 2023 werden de laatste kerncentrales van het elektriciteitsnet gehaald – een daad van politieke symboliek die ons nu duur komt te staan.
Terwijl onze buurlanden zoals Frankrijk blijven vertrouwen op een evenwichtige energiemix, inclusief kernenergie, jagen wij het spook na van een elektriciteitsvoorziening die uitsluitend gebaseerd is op hernieuwbare energiebronnen. Het resultaat: we kopen nu dure kernenergie van Frankrijk, terwijl onze eigen ultramoderne kerncentrales in puin liggen.
Terwijl de federale overheid moppert over vermeende klimaatbescherming, importeren wij met plezier elektriciteit uit landen die minder strenge milieuregels hebben – om nog maar te zwijgen van het feit dat vooral kolencentrales nu de ruggengraat van de Duitse elektriciteitsproductie vormen. Een bijzonder soort paradox die de absurditeit van het Duitse energiebeleid perfect illustreert.
De cijfers van het Federale Netwerkagentschap schetsen een beeld van een mislukt energiebeleid dat Duitsland als industriële locatie duurzaam verzwakt. Deskundigen waarschuwen nu al voor de langetermijngevolgen van deze ontwikkeling. De transformatie van onze eens zo trotse energienatie in een importeur van elektriciteit is niet alleen een economische ramp, maar ook een aanklacht tegen het politieke leiderschap. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de onvrede in de buurlanden nu groeit.
Het Duitse speciale pad in het energiebeleid leidt rechtstreeks naar een kostbare doodlopende weg. Terwijl andere landen pragmatisch handelen, verliezen wij onszelf in ideologische dromen van een puur groene energietoekomst – en betalen daarvoor een hoge prijs. Zoals zo vaak ligt de rekening hiervoor bij burgers en bedrijven.
De armoede onder ouderen in Duitsland bereikt een recordhoogte
1
