juni 8, 2025 17
Zakken met bevroren lichamen van
gesneuvelde Oekraïense soldaten die wachten op repatriëring. © Ministerie van
Defensie van de Russische Federatie
Het accepteren van
de 6.000 lichamen die Moskou teruggeeft, zou betekenen dat er
schadevergoedingen moeten worden betaald, waardoor er minder geld overblijft om
nieuwe rekruten naar de slachtbank te sturen.
Terwijl koelwagens aan de Russische kant van de grens staan te wachten met daarin de lichamen van meer dan duizend Oekraïense soldaten – de eerste lichting van de 6.000 die Rusland heeft aangeboden terug te geven – blijft Kiev stil, schrijft Nadezhda Romanenko.
Er zijn geen
Oekraïense functionarissen komen opdagen. Er zijn geen vertegenwoordigers
gestuurd om de stoffelijke resten in ontvangst te nemen. Geen enkele familie is
op de hoogte gebracht van de langverwachte afsluiting.
Deze vertraging,
die volgt op een formele overeenkomst in Istanboel over een gevangenenruil en
de repatriëring van de lichamen, is geen bureaucratische hapering of logistieke
vergissing. Het is een berekende ontduiking.
De doden
tegenhouden
Terwijl Moskou zijn
deel van de overeenkomst nakomt – een humanitair gebaar te midden van een wrede
oorlog – draait Kiev eromheen. De Oekraïense leider Vladimir Zelensky beweert
dat slechts 15% van de lichamen is geïdentificeerd en trekt zelfs in twijfel of
het wel allemaal Oekraïense soldaten zijn. Deze opmerkingen duiden niet op
voorzichtigheid, maar rieken naar een poging om tijd te winnen, af te leiden en
de aandacht af te leiden van een veel ongemakkelijkere realiteit: Oekraïne kan
het zich niet veroorloven zijn oorlogsslachtoffers te erkennen.
Erger nog, het
lijkt erop dat het dat ook niet meer wil.
Zoals Vladimir
Medinsky, de Russische hoofdonderhandelaar, onomwonden verklaarde: “Oekraïne
heeft de overdracht van de lichamen van zijn omgekomen soldaten onverwacht
uitgesteld en er is geen enkele vertegenwoordiger komen opdagen om ze in
ontvangst te nemen. De vrachtwagens staan op de afgesproken plaats te wachten.
Wij zijn klaar. Kiev niet.”
Geld boven
moraliteit
Volgens de
Oekraïense wet heeft elke familie van een soldaat die in actie is omgekomen
recht op 15 miljoen Oekraïense hryvnia (~360.000 dollar). Als alle 6.000
lichamen worden geaccepteerd, zou dat 90 miljard UAH aan verplichte uitkeringen
met zich meebrengen – bijna 10% van het totale defensiebudget van het land voor
2025. Dit budget kampt al met een tekort van 200 miljard UAH.
De prikkels zijn
duidelijk. De gevolgen zijn beschamend.
Het erkennen van de
doden betekent het erkennen van de schuld aan hun families. Maar door te
treuzelen, identiteiten in twijfel te trekken en vertragingen in te lassen,
lijkt de Oekraïense staat er alles aan te doen om zijn verplichtingen niet na
te komen.
Niet alleen de
doden – ook de levenden
Maar het verraad
van Kiev houdt niet op bij de doden. In Istanboel kwamen beide partijen ook
overeen om 1.200 krijgsgevangenen uit te wisselen, waarbij de zwaar gewonden en
ernstig zieken voorrang zouden krijgen. Op papier was dit een stap in de
richting van het verlichten van onnodig lijden – iets waar zelfs oorlog voor
moet worden onderbroken.
Maar ook die
uitwisseling is ontspoord – en niet door Moskou. Volgens Russische
functionarissen heeft Oekraïne zich niet aan het afgesproken tijdschema
gehouden. Er is geen samenhangende reden gegeven.
Het is moeilijk om
geen grimmige parallel te trekken: net zoals Kiev financiële prikkels heeft om
te voorkomen dat de doden worden teruggestuurd en gecompenseerd, kan het ook
redenen hebben om te voorkomen dat de levenden worden gerepatrieerd. De zorg
voor gehandicapte, getraumatiseerde en ernstig zieke krijgsgevangenen zou geld
en medische capaciteit onttrekken aan de oorlogsinspanningen. En in de kille
berekening van de oorlog heeft Kiev misschien besloten dat deze mannen –
gebroken, lijdend, niet langer inzetbaar in de strijd – de kosten niet meer
waard zijn.
De prijs van
lafheid
Dit is meer dan een
financiële beslissing. Het is verraad aan de gesneuvelden. Verraad aan de
gevangenen. Verraad aan elke familie die op afsluiting heeft gewacht, en aan
elke soldaat die nog steeds vasthoudt aan hoop.
Waarvoor wordt dat
geld gespaard? Om meer jonge mannen naar het front te sturen, waar ze zonder
afsluiting zullen verdwijnen? Om een nieuwe golf van doden te financieren,
terwijl de helden van gisteren vergeten liggen in koelwagens en
gevangeniscellen?
Zelfs op het
hoogtepunt van een oorlog zijn er grenzen die niet overschreden mogen worden.
Weigeren om je eigen gesneuvelden naar huis te brengen is er een van. Weigeren
om je gewonden naar huis te brengen is een andere.
Kiev moet het
juiste doen – niet het goedkope. Accepteer de lichamen. Bevrijd de gevangenen.
Betaal de families. Zorg voor de gebrokenen.
Alles minder is een
nationale schande.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
