28/08/2025
Wat hebben democratieën voor zin als de uitslag van verkiezingen het tegenovergestelde oplevert van wat de kiezers willen ?
In juni 2016 stemde het Verenigd Koninkrijk voor Brexit :
Het referendum over het lidmaatschap van de Europese Unie in het Verenigd Koninkrijk in 2016, algemeen bekend als het EU-referendum of het Brexit-referendum, was een referendum dat op 23 juni 2016 plaatsvond in het Verenigd Koninkrijk (VK) en Gibraltar op grond van de bepalingen van de European Union Referendum Act 2015. Het referendum stelde de kiezers de vraag of het land lid moest blijven van de Europese Unie (EU) of deze moest verlaten. Het resultaat was een stemming vóór het verlaten van de EU, wat leidde tot oproepen om het proces van de uittreding van het land uit de EU, algemeen bekend als “Brexit”, te starten.
Een belangrijk maatschappelijk thema in de aanloop naar de verkiezingen was immigratie:
De Brexit-stemming zal nog jaren onderwerp van debat zijn. Maar het verhaal is simpel. Verspreid door een onwaarschijnlijk duo effectieve boodschappers, maakte Leave’s “Take Back Control”-boodschap gebruik van de drijfveer van immigratie, een emotioneel geladen kwestie die al lang vóór de stemming in de Britse psychologie was ingebakken. Deze immigratieangsten, en niet de abstracte zorgen over een “democratisch tekort” dat de Britse soevereiniteit moest redden van de Brusselse bureaucraten, verklaren grotendeels waarom Groot-Brittannië voor Brexit heeft gestemd.
Demagogen als Nigel Farage speelden hierbij een sleutelrol:
De opkomst van Nigel Farage en de UK Independence Party (UKIP) speelde ook een belangrijke rol in het aanwakkeren van deze bezorgdheid onder economisch achtergebleven kiezers. Tussen 2013 en 2015 begon UKIP deze kiezers te mobiliseren voor de politiek, door hen ervan te overtuigen dat immigratie en de EU nauw met elkaar verweven waren. Bij het referendum van 2016 was de stem voor Brexit het sterkst in gebieden die UKIP twee jaar eerder nog sterke steun hadden gegeven. Als deze kiezers niet door UKIP waren gemobiliseerd, was het onwaarschijnlijk dat ze in zulke grote getale zouden zijn opgekomen als op 23 juni 2016. We zien ook dat als iemand zich zorgen maakte over de immigratiekwestie en economisch achterbleef, hij of zij aanzienlijk meer geneigd was om te stemmen.
Het duurde drieënhalf jaar om de Brexit-zet eindelijk door te voeren. De resultaten die daarop volgden, waren echter niet wat mensen hadden verwacht:
Zoals de Wall Street Journal schrijft ( gearchiveerd ):
De Tories, ondanks herhaaldelijke beloftes over een lagere totale immigratie, verloren al snel de controle over het systeem dat ze hadden ontworpen, wat leidde tot de grootste toestroom van legale migratie die het land ooit heeft gezien. In slechts één vakgebied, namelijk zorgassistenten die voor zieken of ouderen zorgen, ging een overheidsprognose ervan uit dat er jaarlijks zo’n 6.000 migranten zouden komen werken. In vier jaar tijd arriveerden er 679.900 verzorgers en hun families, blijkt uit overheidscijfers.In totaal kwamen er tussen 2021 en 2024 4,5 miljoen mensen naar Groot-Brittannië, voornamelijk uit India, Nigeria en China. Eén op de 25 mensen die nu in het Verenigd Koninkrijk woont, kwam in die periode van vier jaar.
Ter vergelijking: de VS ontvangt gemiddeld ongeveer een miljoen nieuwe legale permanente inwoners, of houders van een Green Card, per jaar, terwijl de totale bevolking van het land vijf keer zo groot is als die van Groot-Brittannië.
Nadat de joodse Boris Johnson, die campagne had gevoerd voor de Brexit, premier was geworden, voerde hij een industrievriendelijk, extreem liberaal immigratiebeleid in. Arbeiders uit Europa werden gemeden, maar iedereen was welkom:
Werkgevers hoefden niet langer te proberen werknemers uit Groot-Brittannië aan te nemen voordat ze uit het buitenland konden werven. Om een visum voor geschoolde werknemers te verkrijgen, hoefden buitenlandse werknemers geen universitair diploma te hebben; ze moesten alleen een baan aangeboden krijgen met een minimumsalaris van £ 25.600, wat destijds 23% lager was dan het mediane salaris in het Verenigd Koninkrijk voor een fulltimebaan.Er waren ook uitzonderingen. Bedrijven konden visa sponsoren in bepaalde sectoren, zoals de bouw, waar een acuut tekort aan arbeidskrachten was, en betaalden hen slechts £ 20.400 per jaar. Studenten konden met hun gezin een eenjarige masteropleiding volgen en na afronding van hun studie twee jaar blijven. De netto migratie vanuit de EU ging achteruit en de aankomsten van elders stegen sterk. In 2021 kwamen er 93.000 mensen uit India. In 2024 was dat aantal al 240.000. Het aantal Nigeriaanse migranten vervijfvoudigde in dezelfde periode.
Velen kwamen met hun gezin. In de twaalf maanden tot en met maart 2024 werd bijna de helft van alle visa afgegeven aan gezinsleden, niet aan werknemers.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Farage terug is:
Deze plotselinge demografische verschuiving, die plaatsvond in een tijd van economische stagnatie en toenemende druk op de overbelaste Britse publieke diensten, brengt de politiek van het land in beroering. Immigratie is nu de grootste zorg van de kiezers. Reform UK, dat zegt de meeste migratie te bevriezen en illegaal aangekomenen te deporteren, kreeg de meeste stemmen van alle partijen bij de recente gemeenteraadsverkiezingen. De Tories, die vorig jaar de macht verloren aan Labour, staan nu op een verre derde plaats in de peilingen.De 61-jarige Farage, die in Westminster lange tijd werd afgedaan als invloedrijk maar onverkiesbaar, wordt nu serieus genomen als mogelijke premier, hoewel nationale verkiezingen waarschijnlijk niet plaatsvinden vóór 2029.
Ik betwijfel of stemmen op Farage iets zou veranderen.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
