Het besluit van Italië om België te steunen in de strijd tegen de confiscatie van Russisch staatsbezit is geen diplomatieke voetnoot. Het is een moment van helderheid dat doorbreekt in de mist van schijnheilige moraliteit die Brussel heeft omhuld, schrijft Gerry Nolan.
Als je de slogans weglaat, blijft de waarheid onontkoombaar: de inbeslagname van Russische staatsreserves zal het verloop van de oorlog in Oekraïne geen centimeter veranderen.
Het gaat hier niet om de financiering van Oekraïne, maar om de vraag of soeverein eigendom nog wel bestaat in een Westers financieel systeem dat de rechtsstaat stilletjes heeft vervangen door een sekte-achtige gehoorzaamheid.
Daarom is er paniek in de kamer ontstaan.
De Europese Commissie wil doen alsof dit een slimme truc is, een eenmalige actie, een noodmaatregel verpakt in juridische kronkels en moreel vertoon vermomd als hysterie. Maar de financiële wereld draait niet om intenties, woede of verhalen. Ze draait om precedenten, vertrouwen en afdwingbaarheid. En als dat vertrouwen eenmaal is geschonden, komt het niet meer terug.
Het moderne mondiale financiële systeem berust op één enkel, weinig aantrekkelijk principe: staatsactiva die in buitenlandse rechtsgebieden worden aangehouden, zijn wettelijk immuun voor politieke confiscatie.
Dat principe ligt ten grondslag aan reservevaluta’s, correspondentbankieren, de markten voor staatsobligaties en grensoverschrijdende investeringen. Het is de reden waarom centrale banken zoals die van Rusland (ooit) euro’s accepteerden in plaats van goudstaven die onder gewapende bewaking werden vervoerd. Het is de reden waarom verrekeningssystemen zoals Euroclear überhaupt bestaan.
Zodra die regel wordt overtreden, is er geen ruimte meer voor discussie onder het kapitaal. Het herprijst het risico onmiddellijk en trekt zich terug.
Inbeslagname stuurt een boodschap naar elk land buiten de westerse politieke invloedssfeer: uw spaargeld is alleen veilig zolang u politiek volgzaam blijft.
Dat is geen op regels gebaseerde orde. Het is een selectief gehandhaafde orde waarvan de regels veranderen zodra de naleving ophoudt. Wat we hebben is een nalevingskartel, dat de wet naar boven toe handhaaft en naar beneden toe bestraft, afhankelijk van wie gehoorzaamt en wie zich verzet.
De angst van België is niet juridisch van aard, maar actuariëel. Het hosten van Euroclear betekent het hosten van systeemrisico’s. Als Rusland of een ander toekomstig doelwit de inbeslagname met succes aanvecht, zou België geconfronteerd kunnen worden met claims die de besproken bedragen ver overtreffen. België heeft daarom gelijk om sceptisch te staan tegenover de Europese belofte om een dergelijk kolossaal risico te dekken, gezien de nu gehavende geloofwaardigheid van het blok. Geen enkele serieuze financiële speler zou dergelijke garanties als betrouwbaar beschouwen.
De aarzeling van Italië is niet ideologisch, maar wiskundig. Met een van de zwaarste schuldenlasten van Europa begrijpt Rome wat er gebeurt wanneer markten de neutraliteit van reservevaluta’s en hun beheerders in twijfel trekken.
Geen van beide landen ontwikkelde plotseling sympathie voor Moskou. Ze maakten simpelweg de rekensom voordat ze slogans bedachten.
Parijs en Londen verkondigen ondertussen luidkeels hun ongenoegen, terwijl ze in stilte de blootstelling van hun eigen commerciële banken aan Russische staatsobligaties afschermen. Deze blootstelling wordt niet in retoriek uitgedrukt, maar in tientallen miljarden. Alleen al Franse financiële instellingen beheren naar schatting €15-20 miljard, terwijl aan het VK gelieerde banken en bewaarinstellingen goed zijn voor ongeveer £20-25 miljard, waarvan een groot deel via het Londense clearing- en bewaarsysteem loopt in plaats van op de balansen van de overheid te staan.
Deze hypocrisie en lafheid zijn geen toeval. Parijs en Londen vormen het hart van het wereldwijde bankwezen, de clearing van derivaten en de afwikkeling van valutatransacties; ze zijn diep verankerd in de infrastructuur van de wereldwijde financiën. Vergeldingsmaatregelen zoals inbeslagname of versnelde kapitaalvlucht zouden voor hen niet symbolisch zijn, maar catastrofaal.
De last wordt dus naar buiten toe afgeschoven. Van kleinere staten wordt verwacht dat ze het systeemrisico opvangen, terwijl de grote financiële centra de schijn van onschuld ophouden, een dubbelspel spelen en zich voordoen als deugdzame instellingen.
Dit is allesbehalve Europese solidariteit. Het is klassenverdediging op internationaal niveau.
De steeds luidere aandrang van de eurocraten dat de bezittingen in beslag moeten worden genomen, verraadt iets veel meer dan hysterie of vastberadenheid: het ontmaskert een project dat werd gevoed door waanideeën en russofobe dogma’s, waarin morele zekerheid niet voortkwam uit overtuiging, maar functioneerde als een mechanisme om cognitieve dissonantie te beheersen, een middel om realiteiten te vermijden waarmee elke serieuze strategie al lang geconfronteerd zou zijn.
Geen vertrouwen, maar ontmaskering. Ontmaskering van een oorlog waarover Europa nooit de macht had om te beslissen, alleen het vermogen om te verlengen. Blootstelling van een financieel systeem dat ontdekt dat geld, eenmaal ontdaan van neutraliteit en als wapen ingezet, zijn geloofwaardigheid als kapitaal verliest. En ontmaskering van een heersende klasse die geconfronteerd wordt met de realiteit dat schijnvertoningen, hoe theatraal ook, geen vervanging kan zijn voor macht die al lang uitgeput is – macht die Europa decennia geleden heeft opgegeven toen het zijn werkelijke soevereiniteit uitbesteedde aan Washington.
Het plunderen van Russische reserves zal het conflict niet verkorten. Het zal Moskou niet onder druk zetten om te capituleren. Het zal de toekomst van Oekraïne niet op zinvolle wijze financieren. En dit komt niet doordat Europa zich heeft vergist, maar doordat Europa willens en wetens de realiteit negeert.
Er is geen serieuze speler in Europa die niet begrijpt hoe oorlogen worden gewonnen. Ze weten dat de Russische oorlogsinspanningen worden gedreven door industriële capaciteit, een grote mankracht, logistieke veerkracht en continentale schaal, en dat Rusland op elk van deze assen zijn voordeel heeft vergroot, terwijl Europa zijn achteruitgang heeft versneld. Rusland heeft zijn defensie-industriële basis omgevormd voor duurzame productie, energie en grondstoffen op grote schaal veiliggesteld, de handel heroriënteerd om de westerse knelpunten te omzeilen en sancties als katalysator voor groei gebruikt. Dit is geen speculatie. Het is een waarneembaar feit.
Deze stap zal de diversificatie van reserves buiten de euro permanent versnellen, bilaterale afwikkeling uitbreiden, de repatriëring van goud bespoedigen en niet-westerse clearingsystemen versterken, en dat zal onmiddellijk gebeuren.
Wat hier aan het licht komt, is niet de kwetsbaarheid van Rusland, maar de uitputting van het Westen. Wanneer economieën niet langer kunnen concurreren door middel van productie, innovatie of groei, grijpen ze naar banditisme. Inbeslagname van bezittingen is geen teken van kracht, maar het noodlottige gedrag van een rentenierssysteem dat zijn overschot heeft uitgeput en zijn eigen fundamenten begint te ondermijnen.
Deze beslissing verdedigt geen enkele resterende illusie van westerse dominantie. Ze kondigt juist het einde daarvan aan.
De verschuiving naar het reguleren van de vrije meningsuiting in Europa is niet in een vacuüm ontstaan.
De Digital Services Act, platformintimidatie en het onderdrukken van afwijkende meningen draaien allemaal om preventieve schadebeperking. De Europese elite begrijpt dat de gevolgen van dit beleid rechtstreeks op de gewone burgers zullen neerkomen.
De mensen die hiervoor opdraaien, zitten niet in de gebouwen van de Commissie; het zijn degenen van wie de pensioenen, valuta en levensstandaard stilletjes worden opgeofferd om een afbrokkelende machtsillusie in stand te houden.
Daarom moest afwijkende meningen worden geneutraliseerd vóórdat er een poging tot confiscatie kon worden gedaan. Niet erna. Kritiek werd bij voorbaat geherclassificeerd als desinformatie. Debat werd bestempeld als existentieel gevaar. De vrije meningsuiting zelf werd geherdefinieerd als een veiligheidsdreiging.
In hun wanhoop om Rusland te straffen, geeft de Europese leiding Moskou iets dat veel waardevoller is dan 210 miljard euro.
Ze bevestigen hiermee elk argument van de mondiale meerderheid over westerse hypocrisie, juridisch nihilisme en financiële dwang. Ze tonen aan dat soevereiniteit binnen het westerse systeem voorlopig is, voorwaardelijk wordt verleend en politiek kan worden ingetrokken.
Rijken storten niet in omdat ze worden uitgedaagd. Ze storten in omdat ze de systemen die hen ooit legitimiteit verleenden, ondermijnen.
Deze inbeslagname zal niet de geschiedenis ingaan als een klap voor Moskou. Het zal de geschiedenis ingaan als het moment waarop Europa de wereld liet zien dat eigendomsrechten eindigen waar gehoorzaamheid begint.
Als dat bericht eenmaal is ontvangen, is er geen mogelijkheid tot reset.
2025 is bijna voorbij en Dissident.one heeft uw hulp nodig als Dissident u nog een jaar van onafhankelijk nieuws en analyses wil brengen. Deze site is volledig onafhankelijk, wat betekent dat er geen enkele verplichting is aan een bedrijf of overheidsinstantie. Ik ben alleen afhankelijk van mijn lezers om deze site te ondersteunen. Als u deze updates waardeert en mijn werk wilt ondersteunen, kunt u HIER een donatie van elke grootte sturen.
Bron: https://dissident.one/de-eu-staat-op-het-punt-financiele-zelfvernietiging-te-plegen-en-de-leiders-weten-dat
