november 2, 2023 7555 27
Alles wat uit
Brussel komt is een bedorven ui met meerdere lagen. Aan de buitenkant zit het
lachwekkende onmogelijke kinderlijke utopische idealisme. Naarmate je de lagen
abstracte aspiraties afpelt voor de concrete voorschriften eronder, word je
steeds angstiger. Zo beloofde de Europese Green Deal, voorgesteld door de Europese Commissie in 2019 en goedgekeurd in 2020,
lidstaten de weg te wijzen naar klimaatneutraliteit in 2050. Een belangrijk
onderdeel van deze Deal – een laag dieper – is een wetgevingspakket met de
naam Fit for
55, dat klinkt als een dieetplan voor vrouwen in de
menopauze, maar dat in feite tot doel heeft de EU-uitstoot tegen 2030 met 55%
te verminderen. Dit begint slecht te klinken, en onze sluipende vermoedens
worden bevestigd als we nog dieper gaan naar dit ding dat de Richtlijn
Gebouwen heet, die de energie-efficiëntie van gebouwen
in de EU regelt. In 2021 stelde de Europese Commissie uitgebreide herzieningen
voor om deze richtlijn in overeenstemming te brengen met haar “Fit for
55”-ambities, schrijft Eugyppius.
De klimaatneutraliteit die de Green Deal voor ogen heeft, zal er gewoon niet komen, maar de voorgestelde wijzigingen aan de Richtlijn Gebouwen waren realiseerbaar en juist daarom zeer alarmerend. De Eurocraten hadden berekend dat de bouwsector verantwoordelijk is voor 36% van alle emissies in de lidstaten. Om hun doelstellingen voor 2030 te halen, besloten ze dat elke lidstaat zijn bestaande gebouwen in negen efficiëntieklassen moest indelen en “minimumnormen voor energieprestaties” – dat wil zeggen verplichte en peperdure renovaties – moest opleggen aan de twee minst efficiënte klassen.
Nu zijn hier een heleboel hele domme dingen aan. Voor zover ik weet,
wordt de klimaatneutrale utopie van 2050 verondersteld een volledig elektrische
wereld te zijn, waarin we in elektrische auto’s reizen en biologische maïs
oogsten met elektrische tractoren en onze huizen verwarmen met elektrische
warmtepompen. Al deze extreem overvloedige en goedkope elektriciteit zal worden
opgewekt door velden vol windturbines en fotovoltaïsche panelen. Het is
moeilijk te begrijpen hoe energie-efficiëntie in gebouwen überhaupt van belang
kan zijn voor emissies in deze elektrische utopie.
Nog dommer is dat de Commissie voorstelde om “minimumnormen voor
energieprestaties” (MEPS) niet in absolute termen te definiëren, maar relatief
ten opzichte van het gebouwenbestand in elke lidstaat. Op die manier zouden
rijkere staten met gemiddeld beter geïsoleerde gebouwen verplichte renovaties
moeten opleggen aan structuren die perfect groen en klimaatvriendelijk zouden
zijn, als ze maar in armere gebieden met slechter geïsoleerde gebouwen zouden
staan. Voor Oost-Duitsland zou dit vooral catastrofaal zijn, omdat de waarde
van onroerend goed daar veel lager is en de efficiëntere gebouwen in het Westen
de gemiddelde energie-efficiëntie natuurlijk naar boven bijstellen. Het is
moeilijk in te zien hoe de MEPS zoals die oorspronkelijk was voorzien, de
waarde van een groot deel van het Oost-Duitse onroerend goed niet zou hebben
vernietigd.
Als dit alles je doet denken aan de wijzigingen van Robert Habeck aan de
Duitse Gebäude-energieverordnung, die massale opschudding
veroorzaakte voordat ze uiteindelijk in
september in afgezwakte vorm door de Bondsdag werd geschraapt,
dan is dat geen toeval. De herzieningen van onze Gebäudeenergiegesetz (GEG)
reguleren verwarming, met het uiteindelijke doel om alle Duitse gebouwen te
dwingen om verwarmingssystemen te installeren die werken op 65% hernieuwbare
energie. Ze waren bedoeld als aanvulling op de herziene gebouwenrichtlijn van
de Europese Commissie, die gaat over isolatie. De Bondsrepubliek Duitsland is
een krankzinnige plek en het is niet genoeg om alleen maar de krankzinnige
dingen te doen die iedereen doet. We moeten ze overtreffen in onze manie voor
zelfbestraffing.
Ik heb vele jaren in de Verenigde Staten gewoond, maar het grootste deel
daarvan had ik een appartement in München, en al die tijd heb ik in stilte de
escalerende waanzin van de klimaatbende verdragen. Ik heb mijn
elektriciteitsrekeningen zien stijgen en stijgen en stijgen. De GEG was echter
de eerste keer dat ik serieus ongerust werd, en ik was niet de enige. De
controverse over de wetgeving stuwde Alternative für Deutschland steeds hoger
in de peilingen en vernietigde bijna de politieke carrière van Habeck. Het was
zo erg dat het in ieder geval de utopische Groene aspiraties voor de nabije
toekomst heeft ingedamd.
Gelukkig verminderde het GEG-fracas ook het politieke enthousiasme om
van de Gebouwenrichtlijn een kruisraket te maken die de Europese huizensector
zou vernietigen. Zoals Tagesschau al in
augustus meldde, steunde Duitsland “aanvankelijk” en
“uitdrukkelijk” de minimumnormen voor energieprestaties van de Europese
Commissie, maar veranderde het al snel van standpunt als reactie op
“binnenlandse politieke druk”. Handelsblatt merkt
verder op dat “Minister van Huisvesting Klara Geywitz (SPD)
sprak over de ‘enorme last voor huiseigenaren'” die de Richtlijn Gebouwen
vertegenwoordigde, terwijl “Minister van Financiën Christian Lindner … de Richtlijn
Gebouwen ‘enorm gevaarlijk’ noemde.”
Het resultaat is dat de minimumnormen voor energieprestaties nu op de
schroothoop zijn beland. Uit de bovenstaande link in het Handelsblatt:
De Richtlijn Gebouwen bevindt zich momenteel in de laatste
onderhandelingen tussen de Commissie, de Raad en het Parlement. In een intern
document dat Handelsblatt in handen kreeg, staat dat er “substantiële
vooruitgang is geboekt” en dat er “overeenstemming is bereikt over een groot
deel van de openstaande punten”. De onderhandelingen in de zogenaamde
tripartiete procedure moeten tegen het einde van het jaar zijn afgerond. Na het
akkoord moeten het EU-parlement en de EU-Raad nog formeel akkoord gaan. …
In plaats van [de minimumnormen voor energieprestaties] moeten de
gebouwen met de slechtste energieprestaties (de “slechtst presterende
gebouwen”) nu als volgt worden vastgesteld: Elk land verdeelt zijn
gebouwenbestand in twee delen. De 43 procent met het hoogste energieverbruik
wordt gedefinieerd als de slechtst presterende gebouwen. 55% van de
energiebesparingen moet in deze gebouwen worden gerealiseerd.
Dat is een beetje dubbelzinnig, maar wat ik ervan begrijp is het
volgende: de EU zal een nog aan te kondigen energiebesparingsdoelstelling
stellen die de lidstaten tegen 2030 moeten halen, en ze zullen opleggen dat 55%
van deze besparingen gerealiseerd moet worden in die 43% van het
gebouwenbestand in elke lidstaat die het meeste energie verbruikt. Het is
moeilijk te zeggen hoeveel verbetering dit is. Als de EU-doelstelling
verwaarloosbaar genoeg is, is het denkbaar dat deze wordt gehaald door de
gestage vervanging van oude gebouwen die niet aan de normen voldoen door
nieuwe, wat altijd gebeurt, ongeacht de koortsdromen die de eurocraten
toevallig dromen. Hoe dan ook, en zelfs als het nieuwe voorstel minder
angstaanjagend is, is het nog dommer: De minst efficiënte gebouwen zijn het
laagsthangende fruit, en daar zullen de staten hoe dan ook het grootste deel
van hun energiebesparingen proberen te realiseren. Dit is misschien de reden
waarom Europarlementariër Markus Pieper van de CDU het herziene voorstel een
“losse flodder” heeft genoemd1.
De Richtlijn Gebouwen-saga is slechts de laatste gebeurtenis in een
terugkerend patroon dat ik het hele jaar heb gedocumenteerd hier bij de
pestkroniek: Zweden is eindelijk
teruggekomen op zijn doelstelling om in 2045 klimaatneutraal te zijn, het VK
heeft zijn verbod op verbrandingsmotoren met vijf jaar uitgesteld,
de herziene Duitse GEG heeft de nieuwe verwarmingseisen naar achteren geschoven
en de regels gelardeerd met een breed scala aan uitzonderingen, en nu heeft de
EU haar concrete eisen voor de renovatie van gebouwen overboord gegooid.
Naarmate onze hooggestemde aspiraties tegen onze zelfopgelegde deadlines
aanlopen, worden ze gestaag naar beneden bijgesteld, maar nooit helemaal
opgegeven. Net als bij Covid verliezen de gekken, maar winnen wij niet, en het
resultaat is dat de apocalyps nooit helemaal plaatsvindt, maar dat we ook nooit
helemaal verlost zijn van naderend onheil. In plaats daarvan bevinden we ons in
een vreemde middenpositie, met aanhoudende onzekerheid over hoe leefbaar de
toekomst eigenlijk zal zijn en hoeveel van ons spaargeld dit corrupte en
aftakelende ideologische systeem zal overleven.
Het spreekt natuurlijk voor zich dat geen van deze unilaterale regels
enige hoop biedt om het klimaat te redden, zelfs niet op hun eigen voorwaarden.
Terwijl de uitstoot in de EU sinds het midden van de jaren 2000 aanzienlijk is
gedaald, blijven de productie van fossiele brandstoffen en de wereldwijde
uitstoot onverminderd stijgen:
Vraagbeperkende Europese regelgeving zorgt er alleen maar voor dat de wereldwijde brandstofprijzen dalen en moedigt onze rivalen aan om meer te verbruiken, terwijl de dreiging van dreigende beperkingen producenten stimuleert om meer fossiele brandstoffen op de markt te brengen
Alle berichtgeving over de Richtlijn Gebouwen doet moeite om te benadrukken dat de EU natuurlijk subsidies zal verstrekken om de verbeteringen minder pijnlijk te maken. Ik vind dit een schrale troost, want – in tegenstelling tot wat veel journalisten kennelijk denken – subsidies maken dingen niet automatisch gratis. Ze worden uiteindelijk allemaal gefinancierd door de belastingbetaler. In het beste geval kunnen ze de waarde van onroerend goed opkrikken dat anders door EU-verordeningen zou worden vernietigd, tegen aanzienlijke kosten voor de werkende bevolking.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
