Tijdens de coronacrisis deelde voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering zijn ervaringen met de Covid-zorg in het LUMC. Hij maakte melding van misstanden bij de gezondheidsinspectie (IGJ) en nam ontslag, maar werd niet gehoord.
Het naar buiten brengen van zijn verhaal leverde hem onlangs een zwijgclausule op bij zijn huidige werkgever. Maar Lijfering wil niet langer zwijgen en heeft een lijvige brief naar de inspectie en de Volkskrant gestuurd. De brief is hier in zijn geheel te lezen.
Lijfering beschouwt de Covid-periode achteraf bezien als een zedenmisdrijf, waarbij zowel de daders als slachtoffers er zoveel mogelijk aan doen om de misdaad te ontkennen.
In 2020 gingen mensen met ‘covid’ niet eerder dood
Waar maakte hij melding van? Patiënten die alle verschijnselen hebben van longembolie en opgenomen worden op de ic met covid, hebben longembolie en niet covid (en wat gezegd werd en wordt over de nieuwe ziekte klopt niet).
“De nieuwe ziekte die covid heette, is er nooit geweest,” zegt hij onomwonden.
Mensen bij wie covid werd vastgesteld, leefden niet korter, wat aangeeft dat het simpelweg onmogelijk is dat er een ‘nieuw’ virus op de loer lag om mensen eerder te laten sterven. Dit is alles wat u moet weten over de nieuwe ziekte covid: in 2020 gingen mensen met ‘covid’ niet eerder dood dan mensen waarbij geen covid was vastgesteld, benadrukt Lijfering. “Daarom kan er geen sprake zijn van een nieuwe ziekte waaraan je eerder doodgaat!”
Voor niks
We hebben dus twee jaar lang voor niks (voor niks!) in lockdowns gezeten, voegt hij toe. “Al die lockdowns en andere gekkigheid ten gevolge van de afwezigheid van een nieuwe ziekte waren totaal zinloos.”
Hoe vaker je een ‘test’ inzet die moet aantonen of iemand covid heeft, hoe meer mensen een positieve uitslag krijgen. Iets soortgelijks had je ook kunnen krijgen als artsen bij de poort van ziekenhuizen hadden besloten om eenieder ‘covid’-positief te noemen bij het dobbelen van een steen die op zes valt. Hoe vaker je dobbelt met zo’n steen, hoe meer mensen een positieve uitslag krijgen, merkt Lijfering op.
In gesprek met Wybren van Haga zei hij dat artsen medisch nalatig zijn geweest bij het niet vaststellen/uitsluiten van longembolie op het moment dat de patiënt werd gediagnosticeerd met ‘ernstige COVID-19’. De patiënt werd aan de beademing gelegd in een afgesloten isoleerruimte, zonder daarbij behandeld te worden met therapeutische waarden van antistolling, en aan zijn of haar lot overgelaten. Twintig procent stierf binnen drie weken.
Dit moet stoppen
Nadat hij op 31 mei zijn verhaal had gedaan bij Van Haga over wat er met hem was gebeurd, werd hij gerapporteerd door twee collega’s. Hij werd op het matje geroepen en het directielid dat tegenover hem zat sloeg op tilt. Hij moest van zijn huidige werkgever zijn blog verwijderen, mocht nooit meer zonder toestemming in het openbaar over medische zaken spreken, moest dit beloven in een zwijgcontract en werd met grote vriendelijkheid aangeraden om spoedig psychische hulp te zoeken.
“Waar dachten zij het recht vandaan te halen om mij de mond te snoeren?”
Lijfering zwijgt niet langer en doet er zelfs nog een schepje bovenop door nog meer te melden dan hij al deed op zijn blog en in de eerdere podcast met Van Haga. “Ik laat me niet het zwijgen opleggen en spreek voor patiënten die hebben mogen lijden door medische blunders. Dit moet stoppen. DIT. MOET. STOPPEN!!”
Bekijk de nieuwe aflevering:
Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.
Open brief aan de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd: arts-epidemioloog
zwijgt niet langer
(Door voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering)
Tijdens de coronacrisis nam voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering
contact op met BVNL, om zijn ervaringen te delen met de Covid-zorg in het LUMC.
Hij maakte melding van misstanden bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd
(IGJ) en nam ontslag, maar werd niet gehoord. Het naar buiten brengen van zijn
verhaal leverde hem onlangs een zwijgclausule op bij zijn huidige werkgever.
Maar Lijfering wil niet langer zwijgen. Daarom stuurde hij opnieuw een brief
naar de IGJ en gaf BVNL toestemming om deze integraal te publiceren.
Achteraf bezien beschouw ik de covid-periode als een zedenmisdrijf,
waarbij zowel de daders als slachtoffers om allerlei invoelbare redenen er
zoveel mogelijk aan doen om de misdaad te ontkennen. Wat niet betekent dat de
misdaad nooit heeft plaatsgevonden.
In onderstaande brief zie ik alleen maar slachtoffers die om redenen,
waarnaar ik moet gissen, zichzelf een maat hebben aangemeten die hun niet
paste. Dit heeft geleid tot hybris als dat je ‘met 50% van de
kennis 100% van de besluiten moet nemen’, een uitspraak waarmee Mark Rutte ons op 12 maart 2020 de eerste
lockdown in-rommelde.
Vier jaar na die eerste lockdowndatum, die ons land twee jaar lang in
een verstikkende houdgreep hield, zat ik op het terras van Van der
Werff, in het lentezonnetje een kopje thee te drinken met Miranda Tinnegieter.
Miranda is mijn oud-leidinggevende, ze is klinisch-epidemioloog,
trombose-expert en eindredacteur van een veel gelezen wetenschappelijk
tijdschrift dat trombose als onderwerp heeft. Ofschoon ik, voormalig arts-epidemioloog, in 2021 afscheid
had genomen van mijn Alma Mater en broodgever, het LUMC, uit
onvrede over het covid beleid wat gebaseerd zou zijn op De Wetenschap,
promoveerde die middag een oud-collega van mij en ik was uitgenodigd. Zodoende
was ik in Leiden op bezoek en sprak ik met oud amice-collega’s. Miranda zei
tegen mij: ‘Willem, dat wat Richard [Dommelen] en Frank [Vink] hebben gepubliceerd, en dat de wereld heeft
veroverd als dat ernstige covid in meer dan de helft van de gevallen leidt tot
symptomatische longembolie [Uitzending Nieuwsuur 30 april 2020],
was inderdaad, en zoals jij hebt gesteld, medische
nalatigheid,’
Dit klonk als een overwinning: eindelijk iemand die uit officiële hoek,
ook al was het op een terras tijdens een persoonlijk gesprek, toegaf dat wat ik
al in april 2020 had gezien en gemeld bij mijn destijds leidinggevenden:
Miranda Tinnegieter en Fons Waaijer en daarnaast Richard Dommelen.
Eindelijk erkenning. Het overwinningsgevoel was echter van korte duur, omdat Miranda
daar achteraan plaatste: ‘maar covid is echt een heel
erg trombogene ziekte,’ waarna we de rest van het gesprek bakkeleiden
of covid nou wel of niet een nieuwe trombogeneziekte was, we er niet
uitkwamen, waarna we geïrriteerd, maar nog steeds als vrienden, afscheid van
elkaar namen. Zoals dat vaker bij mij gaat besefte ik me pas dagen later waarom
ik mij zo geïrriteerd had aan het gesprek met Miranda: het was niet zozeer
omdat we een meningsverschil hadden over het al dan
niet trombogeen zijn van de ‘nieuwe ziekte’ covid, maar omdat de
opmerking van Miranda die ze achter de erkenning dat er sprake was geweest van
medische nalatigheid, nergens op sloeg. Medische nalatigheid gaat over het
nalaten van een bepaalde medische handeling waardoor patiëntgevaarlijke situaties
zijn ontstaan, mogelijk met de dood tot gevolg, en of covid nou wel of
niet trombogeen is doet daar niets vanaf. Maar door de discussie te
brengen op een academische vraag, dat is of covid al dan niet
een trombogene ziekte is, werd het hele punt over de medische
nalatigheid letterlijk vergeten. Dergelijke non-sequiturs, kwamen aan de lopende band voor
gedurende de hele covid periode. Covid zag er van alle kanten uit als een
seizoensgebonden luchtwegziekte, in de volksmond ook wel geheten: griep, maar
covid was echt geen griepje (non-sequitur). Covid liet zich niet tegenhouden door mondmaskers, maar
mondmaskers voorkwamen verspreiding van covid (non-sequitur). Trials hadden
niet aangetoond dat covid werd voorkomen door vaccinatie met de mRNA elixers
van oa Pfizer en Moderna, maar covid werd voorkomen
door vaccinatie (non-sequitur). Of, waar ik dus melding van had gemaakt: patiënten die
alle verschijnselen hebben van longembolie en opgenomen worden op de IC met
covid, hebben longembolie en niet (alleen) covid!
Je moet je afvragen of het expres is dat mensen echt niet logisch na
kunnen denken. Nou heb ik geen enkele reden om aan te nemen dat Miranda
Tinnegieter mij op een dwaalspoor wilde zetten toen zij zei dat covid
een trombogene ziekte is, en moet dus concluderen dat zij in dit
specifieke geval niet logisch kon nadenken. Ze is niet de minste, zoals u uit
de vorige alinea kunt halen: een trombose expert en epidemioloog die beter zou
moeten weten, maar in een logische redenatie die over medische nalatigheid gaat
verstrikt raakt in de non-sequitur dat covid
een trombogene ziekte is.
Nou is het probleem van het stellen dat de ernst van de nieuwe ziekte,
de noodzaak van de maatregelen, of de effectiviteit van het vaccin berust op
een non-sequitur, je bijna als vanzelf in een welles-nietes discussie beland,
zoals ik met Miranda Tinnegieter in een welles-nietes discussie belandde op dat
terras in Leiden. Erger nog: door te stellen dat een bepaalde conclusie niet
volgt op dat wat gezegd wordt (wat de definitie is van een non-sequitur) leg ik
de bewijslast bij mezelf neer en moet ik aantonen dat wat gezegd werd en wordt
over de nieuwe ziekte niet klopt, met grote kans om vast te lopen of te
verzanden in belangrijke details, terwijl de protagonist (zij die wel in de
nieuwe ziekte geloven) zich alleen maar bij het officiële standpunt hoeven te
houden, en met Nieuwsuur, NRC, de Volkskrant en alle gehoorde experts
kunnen zeggen dat covid een trombogene ziekte is en daarmee klaar.
Want Nieuwsuur, NRC, de Volkskrant, gehoorde experts vergissen zich nooit!
-Dat spreekt vanzelf…
En toch, nu ik hoop dat ik uw interesse heb gewekt, vraag ik een
minuutje van uw tijd om te duiden dat de nieuwe ziekte die covid heette er
nooit is geweest. Één minuut van uw tijd is niet veel als je het
vergelijkt met de 2 jaar waarbij de samenleving op slot heeft gezeten vanwege
allerlei ‘dagkoersen’, ‘boerenwijsheden’, ‘medische kennis’ en ‘wetenschap’
waarbij de paniek in de hoogste versnelling werd gezet door te zeggen dat:
‘covid is echt geen griepje’.
Daar gaan we: Als er een nieuwe ziekte is die dood en verderf
veroorzaakt kan het niet anders zijn dan dat mensen die getroffen worden met de
nieuwe ziekte eerder dan ‘normaal’ (toen de nieuwe ziekte nog niet aanwezig
was) doodgaan. Roken is een goed voorbeeld: mensen die roken, sterven,
gemiddeld, 3-10 jaar eerder dan niet rokers, weten we na bijna 50 jaar epidemiologisch onderzoek naar
roken en overlijden. En de mensen die roken die weten het vanwege alle teksten
die op de sigarettenpakjes staan: roken is dodelijk. Als gelegenheidsroker vind
ik dat deze informatie best bekend mag zijn, ofschoon ik daar tevens bij opmerk
dat roken zoveel meer is dan een zo lang mogelijk leven willen leiden.
Hoe zat dat met covid?
– Als volgt: Tussen maart-september 2020 stierven mensen met covid
gemiddeld genomen op 82 jarige leeftijd, terwijl de gemiddelde
leeftijd van overlijden in 2020 op 81 jaar lag. Conclusie: mensen met covid leven
langer? – Dat wellicht niet (hoewel… als je ouderdomsziekten als longembolie
niet langer behandelt met levensreddende antistolling maar met mechanische
beademing, dan begrijp ik die 82 jaar ook nog wel: tijdens de eerste golf werd
voornamelijk bij oudere mensen covid vastgesteld en die kregen niet de levensreddende
medicatie die ze hadden moeten krijgen, zie hier), maar ze leefden in ieder geval niet
korter, wat aangeeft dat het simpelweg onmogelijk is dat er een ‘nieuw’ virus
op de loer lag om mensen eerder te laten sterven. Dit is alles wat u moet weten
over de nieuwe ziekte covid: in 2020 gingen mensen met covid niet eerder dood
dan mensen waarbij geen covid was vastgesteld. Daarom kan er geen sprake zijn
van een nieuwe ziekte waarvan je eerder dood gaat!
Nou kan ik hier aanvullende argumenten op geven om daarmee de zaak
verder dicht te timmeren. Denk bijvoorbeeld aan de hoeveelheid mensen die
doodgingen met griep in griepseizoen sept 2017-sept 2018 (n=9000, RIVM data)
ten opzichte van mensen die doodgingen met covid in covid seizoen maart-sept
2020 (n=6000, RIVM data) of hoeveel mensen in 2020 op de IC lagen in de
‘overbelaste zorg’ ten opzichte van vorige jaren (=minder, stichting NICE
data), maar ik raak zo gedeprimeerd van het idee dat we twee jaar lang
voor niks (voor niks!) in lockdowns hebben gezeten, dat ik hier niet
verder op wil doorgaan. En wat voor mij geldt, geldt voor een ieder die tussen
2020 en 2022 in Nederland leefde. Daarom denk ik dat ik met bovengenoemde
wijsheid, zoverre onbekend, ook maar iemand blij maak. En toch, en toch, door
te verzwijgen dat al die lockdowns en andere gekkigheid tgv afwezigheid van een
nieuwe ziekte totaal zinloos waren, maak ik het alleen maar erger voor een
ieder wiens ellende ten gevolge van aangeprate angst, eenzaamheid,
demoniseren, onnodig medisch handelen en moreel- dan
wel financieel ten gronde gaan verzwegen wordt omdat we het niet leuk
vinden om over deze tijd te praten! En dus praat ik maar.
Overigens kan je je afvragen of ik degene moet zijn die praat. Immers,
zij die zeggen dat covid (ik weiger die ‘ziekte’ in kapitale letters te
schrijven) de nieuwe ziekte is/was en daarom de (anti)sociale maatregelen
rechtvaardigden, bij hen ligt de zogenaamde bewijslast. Of zoals Carl Sagan zei: ‘Extraordinary claims require
extraordinary evidence.’ Leest u anders even mee met hoe
WHO Directeur-Generaal Tedros op 11 maart 2020 officieel
verklaart dat de covid pandemie een feit is. – Een hogere
instantie voor wereldwijde gezondheidsproblemen dan de WHO is er
niet. Leest u in de verklaring van Tedros ook
maar iets terug waarin een onweerlegbaar feit wordt
gepresenteerd dat covid de nieuwe ziekte is? Wordt er bijvoorbeeld
door de WHO verwezen naar een studie die aantoont dat er niet alleen meer
mensen met ‘covid’ worden ‘besmet’, maar dat er ook meer mensen dan
normaal doodgaan nu er ‘getest’ wordt met een PCR? – Leest u
zelf maar en lees het nog een keer en nog een keer.
De enige toename die de WHO op 11 maart 2020 wereldwijd ziet,
is een toename van ‘covid cases’.
– Wat zegt dat? Nou ja, dat hoe vaker je een ‘test’ inzet die moet
aantonen of iemand covid heeft, hoe meer mensen een covid positieve
uitslag krijgen. Iets soortgelijks had je ook kunnen krijgen
als artsen bij de poort van ziekenhuizen hadden besloten om een ieder
‘covid’ positief te noemen bij het dobbelen van een steen die op zes valt. Hoe
vaker je dobbelt met zo’n steen, hoe meer mensen een
positieve covid uitslag krijgen. Dat was het… Covid is een
wetenschappelijk schandaal waarbij vergeten is dat de
hoeksteen van wetenschappelijk onderzoek vergelijken is (iets
ten opzichte van iets anders bepalen) alvorens je kan zeggen of iets meer of
minder is dan anders.
Dat zo’n open deur totaal genegeerd is door de volledige
wetenschappelijke wereld is onbegrijpelijk, maar waar. Zo mogelijk
nog onbegrijpelijker is waarom diezelfde wetenschappelijke wereld anno nu
in alle toonaarden zwijgt over dat waarvan zij niet de aanstichter is, maar wel
de uitvoerder.
Waar ook niet over gepraat wordt…
– Dat de Pfizer trial niet aantoont dat het vaccin 95% effectief is (tgv lost to follow up; al bekend op
4 januari 2021=4 dagen na de officiële wetenschappelijke publicatie van Pfizer)
– Dat al in januari 2021 bekend was dat boosters niet werken (studie van oa OMT lid Marc Bonten)
– Dat covid niet dodelijker was dan seizoensgebonden griep (al op 17
maart 2020 aangetoond=5 dagen nadat Nederland in lockdown ging, door John Ioannidis)
– Dat volgens de WHO nooit aangetoond is dat mondmaskers
virusverspreiding voorkomen (studie uit juni 2020: GRADE Laag)
En dat dit allemaal wijsheden zijn die je kunt terugvinden in de
wetenschappelijke tijdschriften waarvan medische experts altijd het
tegenovergestelde hebben verkondigd. – Hoe kan dit?
Simpel: medische experts lazen in 2020-2022 geen medisch
wetenschappelijke tijdschriften, maar haalden hun waarheden uit kranten en
andere media, waar hen de slogans werden voorgezegd als ‘meer dan 90%
effectief’ en ‘met 50% van de data 100% beslissingen nemen.’ -Bewijs? Kijk bv
naar hoe al die experts in november 2020 over elkaar heen buitelden om de meer
dan 90% effectiviteit slogan van Pfizer CEO Bourla (die het met de
media had gedeeld) na te praten, terwijl Pfizer haar resultaten pas twee
maanden later publiceerde in een wetenschappelijk tijdschrift. Hier preken twee experts de passie bij
Tijs van den Brink:
‘Hoogleraar klinische epidemiologie Frits Rosendaal en
Ernst Kuipers, voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg, zijn erg
enthousiast over het nieuws dat farmaceut Pfizer zegt te beschikken over
een vaccin met 90 procent betrouwbaarheid. Het is geen verkooppraatje,
denkt Rosendaal: “Valsspelen met getallen, dat kan écht niet”, zegt hij in
Dit is de Dag.’
En dat terwijl diezelfde Rosendaal jaren voor 2020 wist dat de
farmaceutische industrie aan de lopende band valsspeelde met getallen! Lees
zijn oratie er maar op na (uit 1998 geloof ik), of lees hier een lijvig rapport van de SP uit
2005, waar Frits Rosendaal aan heeft meegewerkt, en heel goed
aangeeft dat je de farma niet op hun blauwe ogen kunt vertrouwen.
Niet dat ik Frits Rosendaal en soortgelijke hoog-geleerden die
pre 2020 in de farmaceutische industrie de duivel zagen inconsistent zou
noemen. Deze experts praatten gewoon heel netjes de media na:
voor 2020 speelden de farmaceutische industrie vals met getallen (mocht van de
media gezegd worden, dus experts zeiden het na), en in 2020
zei de media het precies andersom en experts met hen. Agnes Kant,
epidemioloog, directeur bijwerkingen centrum LAREB, voormalig politica en de
opsteller van voornoemd SP rapport, doet overigens niet heel anders. Voor 2020
anti-farma, in 2020-2024 pro (het viel allemaal heel erg mee met die
bijwerkingen van vaccins), en nu, nu de rook is opgetrokken, weer voorzichtig
het anti-farma gezicht zijn in de media. Al die wetenschappelijke
experts zijn allemaal hetzelfde. Wie er één beschrijft, beschrijft ze allen of
zoals het spreekwoord zegt: Van hetzelfde laken één pak!
In mijn (verwijderde) blog MORONA-We doen het voor de zorg (waarin ik in
een fictief verhaal de corona-wetenschap zoals die tussen maart-december 2020
gebezigd werd op de afdeling waar ik werkte: de klinische epidemiologie van het
LUMC) gaf ik het hoofd van de afdeling niet voor niets de naam mee van het op
hem gemodelleerde karakter Fons Waaijer: iemand die met alle winden
meewaait. Verder was hij op mijn blog anoniem gemaakt doordat ik hem nergens
bij zijn echte naam noemde, ware het niet dat ik van mijn huidige werkgever dat
blog moest verwijderen nadat ik op 31 mei 2024 mijn verhaal had gedaan
(bij Wybren van Haga) over wat er met mij was
gebeurd in een tijd dat ik nog niet bij mij huidige werkgever werkzaam was. Met
andere woorden, waar bemoeide mijn huidige werkgever zich mee? En waar dachten
zij het recht vandaan te halen om mij de mond te snoeren? – Daarover later
meer. Eerst dit. Miranda Tinnegieter wist al in januari 2021 dat zij zich liet
vaccineren. Toen ze mij vroeg of ik me ook zou laten vaccineren, zei ik: ‘Nee.’
Ik had namelijk de Pfizer resultaten uit de NEJM publicatie wel gelezen, en zag geen
voordelen van vaccinatie, maar wel een hele hoop bijwerkingen. Toen ik haar
vroeg: ‘Heb jij de publicatie gelezen’, antwoordde zij: ‘Nee.’ En waarom zou je
ook, als je weet dat alle Pravda (waarheid) enkel en alleen in de krant staat.
En de kranten: die waren erover uit: natuurlijk liet je je vaccineren. En voor
wie in het LUMC twijfelde, die werd doorgestuurd naar Fons Waaijer of
naar dat andere licht, cardioloog, bestuurslid en zelf benoemd hoofd acute
coronazorg prof. dr Martijn Bruin, die in april 2020 wist te
vertellen dat de hartinfarcten sinds corona misschien wel waren verdwenen vanwege de schone lucht???.
Nou weet ik dat sommige mensen, of misschien wel de meeste mensen
denken: ‘Maar zo incompetent kan het toch niet zijn? Experts weten toch wel
iets? Je schildert ze te simpel af Willem.’
– Toch niet.
Het is net als met covid. Waar je ook kijkt, het is niet zoals het
je voorgespiegeld wordt, en toch staat het overal letterlijk
beschreven. Covid was niet de nieuwe ziekte, dit staat in de
wetenschappelijke tijdschriften waar experts zich in die tijd op beroemden,
maar niemand neemt de moeite om die wetenschappelijke stukken na te lezen. In
plaats daarvan praten experts de media na, die het ook niet weten, en komen ze
met hun geleuter weg omdat ze op een plaats zitten waar geen tegengeluid geduld
wordt en de simpele ziel denkt: ‘Zo dom kunnen ze toch niet zijn?’
– Toch wel.
Incompetente mensen, men noemt hen experts, overschatten nogal eens hun
eigen kunnen en daardoor wanen ze zich bovengemiddeld competent. Simpele zielen
daarentegen hebben de neiging hun eigen kunnen te onderschatten. Dat kan een
verklaring zijn voor het gebrek aan intellectueel zelfvertrouwen waar simpele
zielen mee kampen: zij gaan ervan uit dat experts meer capabel zijn als
zijzelf. In de psychologie heet dit het Dunning-Kruger effect.
Kan het nog incompetenter?
-Zeker!
Hier ziet u een oud-LUMC-collega in
een Nieuwsuur uitzending uit april 2020 uitleggen
hoe trombogeen het ziektebeeld covid is. Wie goed luistert hoort hem
in de uitzending erkennen dat hij samen met zijn collega-artsen uit het LUMC,
Erasmus MC en Amphia ziekenhuis de ziekte longembolie bij
diagnosestelling van covid heeft gemist, waarvan ik melding maak (hier en hier) dat dit niks anders is dan het missen
van een diagnose wat levensgevaarlijke situaties heeft opgeleverd. Ik zou het
uit Nieuwsuur kunnen citeren, maar ik neem aan dat de lezer dat
werkje ook zelf wel kan doen, want de lezer is ook, net als ik, naar de lagere
school geweest waar je leert hoe je begrijpend moet lezen. En daarbij: ik heb
er geen zin in, want ik vind het om te kotsen zo erg om de hybris weer
aan te moeten horen van een expert die niet beter wist, maar wel geacht werd
het beter te weten. Waar het op neerkomt is dit: Mijn oud-LUMC-collega zegt in
de Nieuwsuur uitzending dat
1. Patiënten met ernstige covid een longembolie hadden bij opname;
2. Dat deze longembolie volledig is gemist, waardoor;
3. Patiëntgevaarlijke situaties zijn ontstaan waaronder overlijden ten
gevolge van nalatig handelen (i.e., het niet op tijd starten met levensreddende
antistollingstherapie bij patiënten die een longembolie hebben).
Ofschoon ik werkelijk geen zin heb om de Nieuwsuur uitzending
te citeren, ben ik wel zo wetenschappelijk ingesteld om te kijken waar deze
expert zijn relaas op gebaseerd heeft, en dat staat hieronder gerapporteerd,
waar IGJ mee aan de slag kan. Kort gezegd: ook in dat wetenschappelijke artikel
staat dat:
a. Patiënten met diagnose ernstige covid zijn op tijdstip van opname niet
gescreend of ze al dan niet naast covid ook longembolie hadden (=fout
gedaan=medische nalatigheid) en;
b. Sommige patiënten zijn door dit nalatig handelen overleden aan een
niet vastgestelde longembolie (=fout gedaan EN fout
gegaan=medische nalatigheid+een calamiteit volgens de definitie van
IGJ, die ALTIJD gemeld moet worden)
Voor de IGJ inspecteur (en zij die meelezen) het volgende:
Richard Dommelen et al bekentenissen dd april 2020 welke
op Nieuwsuur worden gemeld zonder het te melden.
Titel: Confirmation of the high cumulative
incidence of thrombotic complications in critically ill ICU patients with
COVID-19: An updated analysis.
Vindplaats: https://www.thrombosisresearch.com/article/S0049-3848(20)30157-2/fulltext
1. Dood tgv nalatig handelen: auteurs zeggen het zelf.
‘Second, most of the patients who died had not been referred for imaging
tests [CT angiografie] to diagnose thrombotic complications. It is likely
that at least some of the deceased actually had developed PE [longembolie],in
which case adjusting for competing risk of death could have led to an
underestimation of the incidence.’
Met andere woorden: de auteurs/artsen hebben volgens eigen zeggen de
diagnose longembolie gemist bij overleden patiënten, maar stellen niet de
juiste conclusie (=nalatig handelen met daaruit volgende juridische en medische
consequenties), maar maken zich zorgen over de statistiek
(‘underestimation of the incidence.’)
2. Niemand is gescreend op longembolie (met CT angiografie) op het
tijdstip van opname.
Auteurs zeggen:
‘Some argue that the PEs [longemboliën]
in patients with COVID-19 are foremostrepresentative of an in-situ
[al bestaande] immunothrombosis [trombose die zich ontwikkelt op het
moment van ‘infectie’=wanneer de infectie wordt vastgesteld=in dit geval op het
moment van klinische opname] and part of the clinical presentation of
severe COVID-19 pneumonia [8, 9, 10],
[de immunothrombosis hypothese is overigens een al lang (ver voor
2020) veronderstelde hypothese, zie bv hier, maar dit terzijde]
although the majority of PE
patients in our cohort had at least segmental pulmonary thrombi (Table 1),
compatible with conventional thromboembolic origin [11]. [Met andere
woorden: patiënten hadden conventionele longembolie en het hele idee van covid
was niet nodig om het ziektebeeld wat auteurs zagen te verklaren vanuit de
nieuwe ziekte covid!, erkennen de auteurs hier]
Following the immunothrombosis hypothesis,
PE [longembolie] would be prevalent [al aanwezig op het
moment van opname] and not incident [ontwikkeld gedurende de opname]
in the patient population under study, especially if the COVID-19 pneumonia is
ultimately fatal.’
Met andere woorden: Volgens de auteurs hadden patiënten mogelijk al PE
(pulmonaryembolism=longembolie] op het moment van opname, maar dit konden zij
niet bevestigen dan wel ontkrachten in het artikel. De enige denkbare reden
waarom de immunothrombosishypothese (‘Prevalent PE’) niet bevestigd kon
worden door de auteurs is omdat auteurs de info over de trombose/PE
status ttv opname niet hadden. Want hadden ze deze informatie wel,
dan konden de immunothrombosis hypothese ontkrachten dan wel
bevestigen! Maar ze hebben de info niet (geen beeldvorming bij
opname mbv CT angiografie), dat zeggen de auteurs hier in hun eigen
woorden, die hierboven, geciteerd, staan beschreven, en die precies aansluiten
op dat wat ik zeg tegen Wybren van Haga tijdens de Podcast uitzending
over hoe artsen medisch nalatig zijn geweest bij het niet
vaststellen/uitsluiten van longembolie op moment dat de patiënt werd gediagnosticeerd
met ‘ernstige COVID-19’, aan de beademing werd gelegd in een afgesloten
isoleerruimte zonder daarbij behandeld te worden met therapeutische waarden van
antistolling en verder aan hun lot overgelaten werden (20% stierf binnen 3 weken).
Conclusies die je uit het artikel kunt trekken:
a. Patiënten met diagnose ernstige covid zijn op tijdstip van opname
niet gescreend of ze al dan niet naast covid ook longembolie hadden, terwijl ze
wel symptomen van longembolie hadden (=fout gedaan=medische nalatigheid) en
b. Sommige patiënten zijn door dit nalatig handelen overleden aan een
niet vastgestelde longembolie (=fout gedaan EN fout
gegaan=medische nalatigheid+een calamiteit volgens de definitie van
IGJ die ALTIJD gemeld moet worden:
Over deze zaak heb ik overigens IGJ al voor het eerst geïnformeerd in
december 2021, maar IGJ heeft al mijn meldingen (waar ik in mijn verwijderde
blog dieper op inga) afgedaan als niet behorend tot het proces dat zij volgen,
ofschoon volgens hun eigen regels een calamiteit altijd aan hen gemeld moet
worden (hoort tot het proces!).
– Kan het nog incompetenter?
Zeker. Daags nadat ik deze melding over nalatigheid in het openbaar bespreek met Wybren
van Haga, werd ik op mijn werk gerapporteerd door 2 collega’s (wiens naam
ik niet weet), dat er in de organisatie een subversief denker zit, en die moest
worden aangegeven.
– Waarom aangifte gedaan?
Voor mijn eigen bestwil natuurlijk, net zoals in het verleden
subversieve mensen die onderduikers herbergden werden aangegeven bij de
toenmalige autoriteiten. Voor hun eigen bestwil, uiteraard. Wat ik toen
meemaakte in een achterkamertje van een grijs kantoor is zobizar
dat ik het nauwelijks opgeschreven krijg. Het directielid dat tegenover me zat
ging op tilt van mijn uitspraken die ik in het openbaar had gedaan, niet zozeer
omdat ik allerlei privé ontboezemingen doe tijdens de podcast en op mijn blog
(iets waar ik zelf wel moeite mee had en heb), maar vanwege de zinsnede dat
‘covid=griep+medische nalatigheid, niets meer, niets minder’. DAT MOCHT
NIET GEZEGD WORDEN. En waarom niet, vroeg ik, waarop het directielid zei: ‘Daar
ga ik niet eens op in!’ Mijn werkgever zei en zegt namelijk dat covid wel de
nieuwe ziekte was en is die alle maatregelen goedpraat, en dat is zoals dat
heet ‘the bottomline’, de ‘consensus’ of de ‘conventionele wijsheid.’ En
de consensus is alles in de medische wereld, zelfs al staat er niks over de
consensus in de eed van Hippocrates waar elke
medewerker van de organisatie waarvoor ik werk dagelijks aan gememoreerd wordt
(de eed staat pontificaal opgeschreven boven de ingang van het kantoor waar ik
werk). Het is niet het primum non nocere of in
dubio abstinae, maar de heilige consensus die de geneeskunde bepaalt.
Net zoals in Galileo’s tijd, zeg maar, waar toen de consensus was dat
de zon om de aarde draaide en niet andersom. En wie andersom zei, was een
subversief denker en mocht vrezen voor de brandstapel of werd anderszins
‘geholpen.’ Er is niet veel veranderd sinds die tijd!
Hier is die eed, die ik destijds mocht uitspreken. Zeg maar waar ik het
fout doe:
‘Nederlandse artseneed (2003)
Ik beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten
dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en
lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen.
Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten.
Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd[voor de patiënt,
niet voor de organisatie of fouten makende artsen, lees ik daaruit].
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik
erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen. Ik ken mijn verantwoordelijkheid
voor de samenleving en zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg
bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik
zal zo het beroep van arts in ere houden.
Dat beloof ik.’
Dat beloofde ik in 2004. En zelfs als ik het niet had beloofd, spreekt
die hele artseneed als vanzelf. Voor mij wel.
Wat ik mocht doen om mezelf te helpen, was een straf voor mezelf
uitkiezen. De straf die ik uitkoos en op mijzelf mocht toepassen is
interessant. In de novelle ‘Wij’ van Zamyatin komt één van
de hoofdpersonen aan het eind van de dystopische novelle erachter dat
Vadertje Staat niet het beste voorheeft met de bevolking. Wat bij de
hoofdpersoon paniek, angst, psychisch lijden, ook wel genoemd ‘cognitieve
dissonantie’ veroorzaakt, en waar Vadertje Staat hem vanaf helpt door hem te
verwijzen naar het medisch centrum, waar hij een lobotomie krijgt en daarna
voelt de hoofdpersoon niets meer. Mij werd door mijn werkgever aangeraden om
hetzelfde te doen als de hoofdpersoon uit Zamyatin’s Wij, dat wil
zeggen dat ik om de paniek van mijn werkgever, hun psychisch lijden en
cognitieve dissonantie veroorzaakt doordat ik het artikel van Dommelen et al
er wel op nagelezen had (en tot subversieve conclusies kwam)
weg kon nemen door een lobotomie op mezelf uit te voeren.
Hoe die lobotomie eruit zag:
1. Ik moest mijn blog verwijderen;
2. Ik mocht nooit meer over medische zaken spreken in het openbaar
tenzij ik mijn werkgever vooraf om toestemming had gevraagd;
3. Ik moest dit beloven en ondertekenen in een door de arbeidsjurist
opgesteld zwijgcontract;
4. En als klap op de vuurpijl werd mij met grote vriendelijkheid
aangeraden om spoedig psychische hulp te zoeken om me verder te laten
helpen, ik zie namelijk zo veel en dat is zo vervelend voor mij; volgens
die blinden is het heel fijn om in een wereld te leven waarbij iemand anders je
de ogen uitsteekt,of zoals dat hoofdpersonage uit Zamyatin’s novelle
geholpen werd door een lobotomie te krijgen.
– Mijn werkgever mag zichzelf gelukkig prijzen dat ik deze gang van
zaken ziekmakend vind. Ik vind dat mij niets anders rest, wil ik niet aan deze
geschiedenis ten onder gaan, ik er nog een schepje bovenop moet doen door nog
meer te melden dan dat ik al deed op mijn blog en in de eerdere podcast met
Wybren van Haga.
Blijft over: waarom doet de medische wereld zo gek? Hier is mijn
antwoord:
Bij de organisatie waarvoor ik werk is het niet anders is dan bij andere
(medische) organisaties, dat is dat de conclusie vooraf bekend staat en niet in
twijfel wordt getrokken door de werknemer want dat wordt ‘onprofessioneel’
gevonden (Lees: DAT MAG NIET), waarna werknemers er alles aan doen om die
conclusie te bevestigen, inclusief hunzelf bedriegen. Het is bewust onbewust.
Ik zie dit gedrag als een relatie die iemand aangaat met een ander
waarvan hij of zij vooraf misschien wel weet dat ie de relatie niet moet
aangaan. Maar er is nou eenmaal voor gekozen (de conclusie staat), en dan gaat
het maar door en door en door (bewijzen vinden dat de relatie werkt). Of zoals
ze bij het Sire filmpje zeiden over huiselijk geweld: ‘Het houdt niet op, niet
vanzelf’.
De werknemers van organisaties die doen alsof covid maatregelen en covid
geneeskunde het beste is sinds de komst van Jezus, zijn dader en slachtoffer tegelijk.
Dit maakt het zo moeilijk (voor hen) om eruit te stappen, terwijl het voor een
buitenstaander (als eenieder die wel een wetenschappelijk artikel kan of durft
te lezen zoals ik dat bv met het artikel van Dommelen et al heb gedaan)
overduidelijk is dat de conclusie (als dat covid leidt tot longembolie: in
auteurs’ woorden: ‘incident pulmonary embolism’) nooit vooraf gesteld
had mogen worden.
Dit alles is zo klaar als een klontje. Maar er komt nog iets bij. Iets
wat de corona-periode zo moeilijk voor mij maakt: Een slachtoffer die moet
zwijgen over dat wat hij heeft gezien (als mijn huidige werkgever die echt wel
iets heeft gezien) reageert dat veelal onbewust af op anderen afhankelijken
(als ik) die het slachtoffer (mijn werkgever in dit geval) erop wijst dat de
‘normaliteit’ ervan niet geaccepteerd moet worden. Dit valt voor een
slachtoffer (als mijn werkgever) niet te accepteren omdat het psychisch lijden
van het slachtoffer niet meer te dragen is (cognitieve dissonantie). Dat moet
zich op de een of andere manier uiten. Externaliserend dus richting
de ‘wappies’ (ik dus, die van zijn werkgever een lobotomie mag ondergaan zodat
het lijden van mijn werkgever wordt gestopt).
Maar het kan nog erger: ik mag mezelf het zwijgen opleggen, met als
ultieme mogelijkheid de zelfmoord. Voor wie niet gelooft dat werknemers die
iets hebben gezien wat NIET door de beugel kan, maar die zichzelf het zwijgen
hebben opgelegd of hebben laten opleggen zelfmoord kunnen plegen, die leest de
geschiedenis van Arthur Gotlieb er maar op na.
– En voor wat?
– Om de consensus te behouden?
– Of omdat de artseneed zegt: ‘Ik zal geheim houden wat mij is
toevertrouwd’? Heb ik die zinssnede misschien altijd verkeerd begrepen? Is die
zinsnede wellicht van toepassing op organisaties die medische misstanden willen
verzwijgen om zo hun falende amice-collegae de hand boven het hoofd te houden?
Is dat wat de artseneed inhoud? Mogen van die organisaties en artsen patiënten
letterlijk doodvallen? Is dat wat de corona-periode verklaart? – Het zou een
hoop verklaren!
– Uit deze publicatie kunt u halen dat ik niet voor de
zelfmoord heb gekozen: want ik laat me niet het zwijgen
opleggen en spreek voor patiënten die hebben mogen lijden door medische
blunders. Maar voor mijn amice collegae (oud en nieuw) die zichzelf blijven
bedotten en anderen het zwijgen willen opleggen omdat iets tegen de consensus
spreekt en waarvan zij zo in paniek raken: voor hen vrees ik het ergste. Toch
ben ik niet zo geïnteresseerd in The Everlasting.* Wel wil ik het graag
voorkomen. Zo dient deze brief dan ook gelezen te worden.
* Manic Street Preachers – The Everlasting
Dit moet stoppen.
Na vier jaar ellende, mag dat wel wat emotioneler opgetekend worden vind
ik: DIT. MOET. STOPPEN!!
Het stopt niet door het te verbergen, door het in te slikken, door het
te demoniseren, door het voor gek te verklaren. Dit stopt alleen door het
openbaar te maken. De medische wereld, de academie, en aanverwante ambtelijke
organisaties hebben collectief gefaald tijdens de corona-periode en Nederland
onnodig twee jaar lang in een wurggreep gehouden. De schade die hieruit is
voortgekomen kan niet anders dan ontstellend zijn. Het wordt hoog tijd om die
schade op te nemen, uit te werken en om te kijken in hoeverre deze schade nog
gecompenseerd kan worden. Daarnaast zal er een verandering plaats moeten vinden
in de organisatiestructuren van genoemde organisaties die werken met
conclusies die al vast staan voordat er ook maar iets van feitelijke data
aanwezig zijn, en waarop luchtkastelen zijn- en worden gebouwd.
Is er een verweer mogelijk?
Eigenlijk niet.
En toch, en toch…
Een van de meest vervreemdende dingen die ik vanaf 2020 heb meegemaakt,
is als ik kijk naar mijn kritiek die in deze brief staat en dan kijk naar de
mensen op wie ik kritiek heb. Alsof ik het over twee verschillende werelden
heb!
Met niemand van de mensen op wie ik kritiek uit heb ik ooit, hoe zeg je
dat, arbeidsrelationele problemen gehad. Miranda Tinnegieter beschouw ik als
een vriend en wellicht daarom heb ik de meeste kritiek gespuid op haar. Ze is
ook de enige uit de academie die oprecht geprobeerd heeft om mijn covid kritiek
en, toch wel, roekeloze beslissingen die ik nam door oa een blog
onder eigen naam te publiceren te begrijpen. Ze begreep me niet, maar ze
probeerde het wel. Meer kan je niet van een vriend verlangen. Voor alle andere
mensen die ik hier noem (soms zonder naam), inclusief die twee klikspanen (van
wie ik wel denk te weten wie zij zijn) zijn in min of meerdere mate… ook
vrienden. Ik weet dat al deze mensen, net als ik, goed bedoelen en hun uiterste
best doen om hun beste beentje voor te zetten, elke dag weer. Ben ik dan niet
te kritisch? Doe ik deze mensen geen schade aan door ze zo in het openbaar de
les te lezen? En wat te denken van mijn huidige werkgever, die ondanks mijn
kritiek echt wel zijn best heeft gedaan om mijn leefwereld leefbaar te houden
binnen de mogelijkheden die zij voor mij in juni 2024 zagen? Val ik geen mensen
af? Ben ik niet te impulsief? Scheelt er iets aan mij? Moet ik geduld
betrachten?
– Maar ook dit zijn non-sequiturs. Het gaat er niet om, hoe goed al mijn
collega’s (oud en nieuw) op hun manier het beste met mij voorhebben en ik met
hen. Het gaat erom dat een bepaalde som onjuist beantwoord is, dat zag ik en
dat zie ik al vier jaar lang.
Kijk naar wat ik in deze brief heb afgeleverd. Er valt geen speld tussen
te krijgen, het is een sluitende boekhouding, zoals ze dat bij de
belastingdienst noemen. Ik ben verplicht, als arts-epidemioloog om die
sluitende boekhouding aan u te tonen en met de wereld te delen.
Alvorens te publiceren heb ik de volgende acties ondernomen:
1. Ik heb mij ziek gemeld bij mijn huidige werkgever. Ik ben er ook ziek
van;
2. Deze brief is voor publicatie doorgestuurd naar IGJ en de Volkskrant;
3. Ik heb in de begeleidende brief naar IGJ en Volkskrant uitgelegd dat,
ofschoon ik denk dat deze brief veel goed kan doen, in ieder geval om de boel
in de medische wereld weer een beetje in beweging te krijgen, het de vraag is
of het op deze manier moet. De medische wereld zoals ik het zie, mee heb
gemaakt en meemaak is een wereld van toenemende buikpijn. Alles moet maar
binnen blijven. De shit mag niet naar buiten komen. Dat
loopt niet goed af. Wat sturing vanuit IGJ of een Volkskrant hoe die shit naar
buiten moet komen had ik erg gewaardeerd. Maar wederom heb ik geen adviezen
gekregen van IGJ of Volkskrant en dus doe ik het dan maar op mijn eigen manier,
zoals u ziet;
4. Ik heb de verantwoordelijkheid van het doen van deze melding van mij
proberen af te schrijven richting IGJ en Volkskrant. Ik voel mijzelf in dit
drama zonder proporties als de melder, en daarmee is mijn rol eigenlijk wel
uitgespeeld. Maar over dat wat ik meld, daar moet wel voorzichtig mee omgegaan
worden. Ik ontkwam er (bijna) niet aan om in deze brief man en paard te noemen,
maar besef me dat voor sommige mensen, en dat geldt zeker voor de experts die
tussen 2020-2023 zeer hoog van de toren hebben geblazen, dat de val (van deze
publicatie) enorm kan zijn. Één Tuitjenhorn is genoeg. Maar één
Arthur Gotlieb is dat ook. Ik moet ook aan mijn eigen gezondheid
denken;
5. Nogmaals wil ik IGJ het dringende advies geven om deze zaak die met stupiditeit, nalatigheid en hybris van medisch experts aan elkaar hangt van mij over te nemen.
