zaterdag, 25 januari 2025 09:47
Het belangrijkste middel dat ze gebruiken om ons tot slaaf te maken is schuld.De financiële machten van de wereld gebruiken het om individuen, bedrijven en regeringen tot slaaf te maken.
Iemand die een beetje wanhopig begint te worden met betrekking tot de situatie in de wereld en dan in het bijzonder die in Amerika is de advocaat Michael Snyder.
Zo schrijft hij nu onder andere het volgende:
Op dit moment is er een enorm ontwaken aan de gang nu mensen over de hele wereld worden voorgelicht over de middelen die de elite gebruikt om ons tot slaaf te maken van hun systeem.
Het belangrijkste middel dat ze gebruiken om ons tot slaaf te maken is schuld.
De financiële machten van de wereld gebruiken het om individuen, bedrijven en regeringen tot slaaf te maken.
Duizenden jaren lang heeft de mensheid het spreekwoord geleerd dat “de lener de dienaar van de uitlener is”, en toch hebben miljarden mensen over de hele wereld zichzelf vrijwillig tot dienaren van de geldmachten gemaakt.
Als je geld leent van een financiële instelling, moet je niet alleen dat geld terugbetalen, maar je moet ook een aanzienlijk bedrag aan rente betalen. Vaak is de rente zelfs veel hoger dan de hoofdsom van de lening.
De lener besteedt dus uiteindelijk een groot deel van zijn of haar werk aan het verdienen van geld voor de kredietverstrekker. Ja, er zijn momenten dat het nodig is om geld te lenen. Maar wat we de afgelopen 30 jaar hebben gedaan gaat veel verder dan “noodzakelijk” lenen.
Het feit dat de Amerikaanse overheid nu 36 biljoen dollar schuld heeft, krijgt veel aandacht, maar de waarheid is dat staats- en lokale overheden, bedrijven en Amerikaanse huishoudens ook enorme schuldenbergen hebben opgebouwd.
Ik wil jullie een grafiek van de Federal Reserve laten zien die moeilijk te geloven is.
In het midden van de jaren 90 was de totale schuld in het systeem ongeveer 20 biljoen dollar, maar nu hebben we de 101 biljoen dollar bereikt.
Het woord “waanzin” is niet eens genoeg om te beschrijven wat we onszelf hebben aangedaan.
Er is heel hard werk voor nodig om 80 biljoen dollar aan schuld toe te voegen in slechts 30 jaar.
Elke keer dat we meer schulden maken, is er een winnaar en een verliezer.
Schulden beroven je van je vrijheid en zuigen langzaam je rijkdom weg. Het stopt de vruchten van je arbeid in de zakken van anderen.
Dat geldt voor individuen en het geldt voor een natie als geheel.
Anderen tot slaaf maken door schulden is hoe de machtigste financiële instellingen ter wereld zo dominant zijn geworden. Het is een van de meest winstgevende manieren om geld te verdienen die ooit is uitgevonden.
Wat veel mensen zich niet realiseren is hoeveel rente ze uiteindelijk betalen op sommige van hun schulden.
Als je bijvoorbeeld naar mortgagecalculator.org gaat, kun je berekenen hoeveel rente je zult betalen gedurende de looptijd van je hypotheek. Volgens die calculator zal iemand met een hypotheek van $400.000 tegen een rente van 6,98% over 30 jaar uiteindelijk $556.102,18 aan rente betalen voordat de hypotheek eindelijk is afbetaald.
Als die 30 jaar voorbij zijn, heb je een huis voor jezelf gekocht en heb je ook een huis voor de bankiers gekocht.
Dus wat moeten we doen?
We moeten stoppen met het voeden van het monster.
Ze worden waanzinnig rijk door de rest van ons financieel tot slaaf te maken.
Helaas zitten veel Amerikanen diep in de schulden omdat de kosten van levensonderhoud sneller zijn gestegen dan ons loon.
Een van de grote geneugten die mensen in vrije samenlevingen al lang genieten is de mogelijkheid om een eerlijk loon te verdienen voor een eerlijke dag werken. Vooral de verbazingwekkende kapitalistische motor die de Amerikaanse economie decennium na decennium aandreef, beloonde het ongelooflijke harde werk en de ijver van het Amerikaanse volk. Amerika stond bekend als het land van de mogelijkheden en we bouwden de grootste middenklasse in de wereldgeschiedenis op door ongelooflijk hard te werken.
Helaas zijn de dingen veranderd.
Dankzij de globalisering en de razendsnelle technologische vooruitgang verliest de arbeid van Amerikaanse arbeiders snel aan waarde. Automatisering, robotica en AI hebben veel banen overbodig gemaakt. Bovendien moeten Amerikaanse arbeiders het nu opnemen tegen arbeiders van over de hele wereld. Wereldwijde bedrijven moeten vaak kiezen tussen het bouwen van een fabriek in de Verenigde Staten of in de derde wereld. Maar in de derde wereld verdienen arbeiders vaak minder dan 10 procent van wat Amerikaanse arbeiders verdienen, bedrijven zijn vaak niet verplicht om die arbeiders voordelen te bieden en er zijn vaak weinig onderdrukkende overheidsregels waar ze mee te maken hebben.
Hoe kunnen Amerikaanse arbeiders daartegen concurreren?
De waarheid is dat arbeid nu een wereldwijd handelsartikel is. Het is bijzonder moeilijk voor een arbeider in de Verenigde Staten om effectief te concurreren met een wanhopige, half uitgehongerde arbeider in de derde wereld die als een gek wil werken voor twee dollar per uur.
Maar dit is wat we krijgen als we onze politici “vrije handel” door onze strot laten duwen.
De meeste Amerikaanse arbeiders hadden er geen idee van dat vrijhandel zou betekenen dat ze plotseling om banen zouden moeten concurreren met arbeiders in de Filippijnen en Maleisië.
Maar dit is de koude, harde realiteit van het globalisme.
Natuurlijk genieten de topmanagers van de grote internationale bedrijven van deze nieuwe omgeving, want hun salarissen zijn enorm gestegen.
In 1950 was de verhouding tussen het salaris van de gemiddelde leidinggevende en dat van de gemiddelde werknemer ongeveer 30:1. Nu is dat 268:1.
Nu is dat 268 tegen 1.
De rijken worden rijker en de armen worden armer.
Dat is waar het globalisme om draait.
De elite profiteert als bandieten van de uitbuiting van arbeidskrachten uit de derde wereld, terwijl de Amerikaanse middenklasse langzaam uit haar bestaan wordt verdrongen.
Ons systeem is ontworpen om bijna alle beloningen naar de top te laten vloeien. Ondertussen blijft de overgrote meerderheid van de Amerikanen zich afvragen waarom de dingen gewoon nooit lijken te lukken voor hen.
Als je met veel Amerikanen praat, kunnen ze maar niet begrijpen waarom ze er niet in slagen om dingen voor elkaar te krijgen, ook al werken ze zo hard als ze kunnen. Miljoenen Amerikanen hebben een tweede of zelfs derde baan aangenomen in een wanhopige poging om voor hun gezin te zorgen.
Helaas wordt het elk jaar erger.
Zoals ik in eerdere artikelen heb besproken, is de vraag bij voedselbanken op een historisch hoogtepunt, is dakloosheid in de VS op een historisch hoogtepunt en groeit dakloosheid in de VS in het snelste tempo ooit gemeten.
Maar er zijn elitisten die nog steeds proberen te beweren dat de Amerikaanse economie in topvorm is.
Natuurlijk trappen de meesten van ons niet meer in die propaganda en dat is een van de belangrijkste redenen waarom de verkiezingen zo zijn gelopen.
We moeten terug naar een economie waar goede werknemers worden gewaardeerd en waar hard werken wordt beloond.
We moeten terug naar een economie waar een grote middenklasse een belangrijk nationaal doel is.
We moeten terug naar een economie waar we Amerikaanse bedrijven bouwen, waar we Amerikaanse werknemers in dienst nemen en waar we Amerikaanse producten kopen.
Maar als het Amerikaanse volk niet wakker wordt, zullen Amerikaanse arbeiders gedevalueerd blijven worden.
En als je denkt dat het nu slecht gaat, wacht dan maar tot AI miljoenen van onze banen gaat inpikken.
Blijven we gewoon achterover leunen en laten we de Amerikaanse levensstandaard afnemen tot die van de derde wereld, of gaan we er iets aan doen?
Misschien zijn onze kinderen wel de grootste slachtoffers van de economische nachtmerrie die zich voor onze ogen ontvouwt.
De algemene economische cijfers zijn echt slecht, maar als je kijkt naar de impact die deze economie heeft op kinderen wordt het pas echt verschrikkelijk. Vandaag de dag leeft 16 procent van de Amerikaanse kinderen in armoede en 14 miljoen Amerikaanse kinderen krijgen voedselbonnen.
Er wordt geschat dat ongeveer 50 procent van alle kinderen in de VS op een bepaald moment voedselbonnen krijgt voordat ze 18 jaar oud zijn.
We waren ooit de meest welvarende natie op de hele planeet.
Hoe konden we dit laten gebeuren?
Ondertussen zijn de rijken nog rijker geworden.
In 2009 waren er 8 miljoen miljonairs in de Verenigde Staten.
Nu zijn er 22 miljoen.
Als iedereen rijker zou worden, zou dat geweldig zijn. Helaas hebben de armen een steeds kleiner stuk van de taart overgehouden om onder elkaar te verdelen.
Op dit moment heeft de onderste 50 procent van de Amerikanen slechts 2,5 procent van de rijkdom in handen.
Ik loop hier al meer dan tien jaar over te zeuren en toch blijven de omstandigheden jaar na jaar verslechteren.
We kunnen geen economie hebben die werkt voor de bovenste 10 procent, maar die het leven uit de onderste 90 procent zuigt.
Ons op schulden gebaseerde financiële systeem moet fundamenteel worden hervormd en het is tijd om actie te eisen.
Duizenden jaren lang heeft de mensheid het spreekwoord geleerd dat “de lener de dienaar van de uitlener is”, en toch hebben miljarden mensen over de hele wereld zichzelf vrijwillig tot dienaren van de geldmachten gemaakt.
Als je geld leent van een financiële instelling, moet je niet alleen dat geld terugbetalen, maar je moet ook een aanzienlijk bedrag aan rente betalen. Vaak is de rente zelfs veel hoger dan de hoofdsom van de lening.
De lener besteedt dus uiteindelijk een groot deel van zijn of haar werk aan het verdienen van geld voor de kredietverstrekker. Ja, er zijn momenten dat het nodig is om geld te lenen. Maar wat we de afgelopen 30 jaar hebben gedaan gaat veel verder dan “noodzakelijk” lenen.
Het feit dat de Amerikaanse overheid nu 36 biljoen dollar schuld heeft, krijgt veel aandacht, maar de waarheid is dat staats- en lokale overheden, bedrijven en Amerikaanse huishoudens ook enorme schuldenbergen hebben opgebouwd.
Ik wil jullie een grafiek van de Federal Reserve laten zien die moeilijk te geloven is.
In het midden van de jaren 90 was de totale schuld in het systeem ongeveer 20 biljoen dollar, maar nu hebben we de 101 biljoen dollar bereikt.
Het woord “waanzin” is niet eens genoeg om te beschrijven wat we onszelf hebben aangedaan.
Er is heel hard werk voor nodig om 80 biljoen dollar aan schuld toe te voegen in slechts 30 jaar.
Elke keer dat we meer schulden maken, is er een winnaar en een verliezer.
Schulden beroven je van je vrijheid en zuigen langzaam je rijkdom weg. Het stopt de vruchten van je arbeid in de zakken van anderen.
Dat geldt voor individuen en het geldt voor een natie als geheel.
Anderen tot slaaf maken door schulden is hoe de machtigste financiële instellingen ter wereld zo dominant zijn geworden. Het is een van de meest winstgevende manieren om geld te verdienen die ooit is uitgevonden.
Wat veel mensen zich niet realiseren is hoeveel rente ze uiteindelijk betalen op sommige van hun schulden.
Als je bijvoorbeeld naar mortgagecalculator.org gaat, kun je berekenen hoeveel rente je zult betalen gedurende de looptijd van je hypotheek. Volgens die calculator zal iemand met een hypotheek van $400.000 tegen een rente van 6,98% over 30 jaar uiteindelijk $556.102,18 aan rente betalen voordat de hypotheek eindelijk is afbetaald.
Als die 30 jaar voorbij zijn, heb je een huis voor jezelf gekocht en heb je ook een huis voor de bankiers gekocht.
Dus wat moeten we doen?
We moeten stoppen met het voeden van het monster.
Ze worden waanzinnig rijk door de rest van ons financieel tot slaaf te maken.
Helaas zitten veel Amerikanen diep in de schulden omdat de kosten van levensonderhoud sneller zijn gestegen dan ons loon.
Een van de grote geneugten die mensen in vrije samenlevingen al lang genieten is de mogelijkheid om een eerlijk loon te verdienen voor een eerlijke dag werken. Vooral de verbazingwekkende kapitalistische motor die de Amerikaanse economie decennium na decennium aandreef, beloonde het ongelooflijke harde werk en de ijver van het Amerikaanse volk. Amerika stond bekend als het land van de mogelijkheden en we bouwden de grootste middenklasse in de wereldgeschiedenis op door ongelooflijk hard te werken.
Helaas zijn de dingen veranderd.
Dankzij de globalisering en de razendsnelle technologische vooruitgang verliest de arbeid van Amerikaanse arbeiders snel aan waarde. Automatisering, robotica en AI hebben veel banen overbodig gemaakt. Bovendien moeten Amerikaanse arbeiders het nu opnemen tegen arbeiders van over de hele wereld. Wereldwijde bedrijven moeten vaak kiezen tussen het bouwen van een fabriek in de Verenigde Staten of in de derde wereld. Maar in de derde wereld verdienen arbeiders vaak minder dan 10 procent van wat Amerikaanse arbeiders verdienen, bedrijven zijn vaak niet verplicht om die arbeiders voordelen te bieden en er zijn vaak weinig onderdrukkende overheidsregels waar ze mee te maken hebben.
Hoe kunnen Amerikaanse arbeiders daartegen concurreren?
De waarheid is dat arbeid nu een wereldwijd handelsartikel is. Het is bijzonder moeilijk voor een arbeider in de Verenigde Staten om effectief te concurreren met een wanhopige, half uitgehongerde arbeider in de derde wereld die als een gek wil werken voor twee dollar per uur.
Maar dit is wat we krijgen als we onze politici “vrije handel” door onze strot laten duwen.
De meeste Amerikaanse arbeiders hadden er geen idee van dat vrijhandel zou betekenen dat ze plotseling om banen zouden moeten concurreren met arbeiders in de Filippijnen en Maleisië.
Maar dit is de koude, harde realiteit van het globalisme.
Natuurlijk genieten de topmanagers van de grote internationale bedrijven van deze nieuwe omgeving, want hun salarissen zijn enorm gestegen.
In 1950 was de verhouding tussen het salaris van de gemiddelde leidinggevende en dat van de gemiddelde werknemer ongeveer 30:1. Nu is dat 268:1.
Nu is dat 268 tegen 1.
De rijken worden rijker en de armen worden armer.
Dat is waar het globalisme om draait.
De elite profiteert als bandieten van de uitbuiting van arbeidskrachten uit de derde wereld, terwijl de Amerikaanse middenklasse langzaam uit haar bestaan wordt verdrongen.
Ons systeem is ontworpen om bijna alle beloningen naar de top te laten vloeien. Ondertussen blijft de overgrote meerderheid van de Amerikanen zich afvragen waarom de dingen gewoon nooit lijken te lukken voor hen.
Als je met veel Amerikanen praat, kunnen ze maar niet begrijpen waarom ze er niet in slagen om dingen voor elkaar te krijgen, ook al werken ze zo hard als ze kunnen. Miljoenen Amerikanen hebben een tweede of zelfs derde baan aangenomen in een wanhopige poging om voor hun gezin te zorgen.
Helaas wordt het elk jaar erger.
Zoals ik in eerdere artikelen heb besproken, is de vraag bij voedselbanken op een historisch hoogtepunt, is dakloosheid in de VS op een historisch hoogtepunt en groeit dakloosheid in de VS in het snelste tempo ooit gemeten.
Maar er zijn elitisten die nog steeds proberen te beweren dat de Amerikaanse economie in topvorm is.
Natuurlijk trappen de meesten van ons niet meer in die propaganda en dat is een van de belangrijkste redenen waarom de verkiezingen zo zijn gelopen.
We moeten terug naar een economie waar goede werknemers worden gewaardeerd en waar hard werken wordt beloond.
We moeten terug naar een economie waar een grote middenklasse een belangrijk nationaal doel is.
We moeten terug naar een economie waar we Amerikaanse bedrijven bouwen, waar we Amerikaanse werknemers in dienst nemen en waar we Amerikaanse producten kopen.
Maar als het Amerikaanse volk niet wakker wordt, zullen Amerikaanse arbeiders gedevalueerd blijven worden.
En als je denkt dat het nu slecht gaat, wacht dan maar tot AI miljoenen van onze banen gaat inpikken.
Blijven we gewoon achterover leunen en laten we de Amerikaanse levensstandaard afnemen tot die van de derde wereld, of gaan we er iets aan doen?
Misschien zijn onze kinderen wel de grootste slachtoffers van de economische nachtmerrie die zich voor onze ogen ontvouwt.
De algemene economische cijfers zijn echt slecht, maar als je kijkt naar de impact die deze economie heeft op kinderen wordt het pas echt verschrikkelijk. Vandaag de dag leeft 16 procent van de Amerikaanse kinderen in armoede en 14 miljoen Amerikaanse kinderen krijgen voedselbonnen.
Er wordt geschat dat ongeveer 50 procent van alle kinderen in de VS op een bepaald moment voedselbonnen krijgt voordat ze 18 jaar oud zijn.
We waren ooit de meest welvarende natie op de hele planeet.
Hoe konden we dit laten gebeuren?
Ondertussen zijn de rijken nog rijker geworden.
In 2009 waren er 8 miljoen miljonairs in de Verenigde Staten.
Nu zijn er 22 miljoen.
Als iedereen rijker zou worden, zou dat geweldig zijn. Helaas hebben de armen een steeds kleiner stuk van de taart overgehouden om onder elkaar te verdelen.
Op dit moment heeft de onderste 50 procent van de Amerikanen slechts 2,5 procent van de rijkdom in handen.
Ik loop hier al meer dan tien jaar over te zeuren en toch blijven de omstandigheden jaar na jaar verslechteren.
We kunnen geen economie hebben die werkt voor de bovenste 10 procent, maar die het leven uit de onderste 90 procent zuigt.
Ons op schulden gebaseerde financiële systeem moet fundamenteel worden hervormd en het is tijd om actie te eisen.
Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl
