02/03/2025 // Willow Tohi // 1,3K Views
Tags: big government, BRICS, conflict, energy supply, EU, fuel supply, Global South, liquefied natural gas, new energy report, Russia, Ukraine
·
Het besluit van de EU om de banden met Rusland op het gebied van de
energievoorziening te verbreken heeft een averechts effect gehad, wat heeft
geleid tot hogere gasprijzen (doorgaans drie tot vier keer hoger dan in de VS)
en een eroderende industriële concurrentiekracht.
·
Ondanks het doel van de EU om de Russische energie in 2027 volledig op
te geven, blijft zij voor de import van LNG afhankelijk van Rusland, waardoor
een paradox ontstaat waarin leiders Rusland publiekelijk aan de kaak stellen
terwijl ze in het geheim zijn gas tegen hoge prijzen kopen.
·
Westerse sancties tegen Rusland hebben in plaats daarvan het Westen
geïsoleerd, omdat Rusland de banden met het Mondiale Zuiden heeft versterkt via
organisaties als BRICS en partnerschappen met China, Iran en Noord-Korea.
·
Sommige EU-leiders, vooral uit Duitsland, onderzoeken stilletjes de
mogelijkheid om de normale energiehandel met Rusland te hervatten om de
energiekosten te verlagen en mogelijk als onderhandelingstroef te dienen in
vredesonderhandelingen.
·
Het energiedilemma van de EU weerspiegelt een bredere crisis van
leiderschap en strategie, waarbij Europese leiders vaak het voorbeeld van
Washington volgen, ondanks dat dit in strijd is met hun eigen belangen, wat
leidt tot rampzalige beslissingen en een potentieel omslagpunt in
zelfvernietiging.
Het energiebeleid van de Europese Unie is lange
tijd een casestudy geweest van zelf toegebrachte wonden. Van de abrupte
stopzetting van de Russische energievoorziening na het conflict in Oekraïne tot
de omarming van ruïneus duur vloeibaar aardgas (LNG) uit de Verenigde Staten:
de beslissingen van het blok hebben ervoor gezorgd dat de industrieën naar adem
snakken en dat de burgers de rekening betalen. Maar nu het geopolitieke zand
verschuift en de economische tol stijgt, zijn er tekenen dat zelfs de meest
standvastige leiders van de EU de wijsheid van hun energieoorlog met Rusland in
twijfel beginnen te trekken.
Een zelf toegebrachte crisis
Het besluit van de EU om de banden met haar
grootste en goedkoopste energieleverancier—Rusland— te verbreken werd geprezen
als een morele en strategische overwinning in de begindagen van het conflict in
Oekraïne. Maar naarmate het stof zakt, zijn de gevolgen van deze stap dan
ook onmogelijk geworden om te negeren. Volgens
recente rapporten zijn de Europese gasprijzen nu doorgaans drie tot vier keer
hoger dan in de VS, en erodeert het industriële concurrentievermogen van het
continent in een alarmerend tempo.
Ondanks het verheven doel van de EU om de Russische
energie in 2027 volledig op te geven, is de realiteit veel rommeliger.
Bloomberg meldt dat Rusland een van de grootste gasleveranciers van de EU blijft,
met in 2024 een recordimport van Russisch LNG. Deze onder de tafel liggende
afhankelijkheid van de energie van Moskou heeft een bizarre en onhoudbare
dynamiek gecreëerd: de Europese leiders
hekelen Rusland publiekelijk, terwijl ze stilletjes zijn gas tegen hoge prijzen
kopen.
De ironie gaat de waarnemers niet te boven. “De EU
is erin geslaagd haar energievoorziening duurder te maken” op
Tarik Cyril Amar, een historicus gespecialiseerd in Oost-Europa, “, maar het
heeft zichzelf niet echt van de Russische energie afgewend.” Deze halfslachtige benadering heeft het
blok in een precaire positie gebracht, gevangen tussen zijn morele houding en
zijn economische overleving.
De stille berisping van het Mondiale Zuiden
De energiemisstappen van de EU maken deel uit van
een breder patroon van westerse misrekeningen. De poging van het Westen om Rusland te isoleren door middel van
sancties en economische oorlogvoering heeft grotendeels een averechts effect
gehad. In plaats van te worden verbannen, heeft Moskou zijn banden met het
Mondiale Zuiden verdiept, allianties gesmeed via organisaties als BRICS en partnerschappen versterkt met landen als China, Iran en Noord-Korea.
Ondertussen is het
morele gezag van het Westen verder uitgehold door de aanpak van het
Israëlisch-Palestijnse conflict. Zoals Amar opmerkt, heeft “De aanhoudende
massale medeplichtigheid van het Westen aan de genocidale etnische
zuiveringsaanval van Israël op de Palestijnen de laatste treurige
overblijfselen van de Orwelliaanse aanspraak van het Westen op mondiaal
leiderschap, gebaseerd op ‘value’ en ‘rules’ superioriteit, versnipperd.”
Door dit verlies aan geloofwaardigheid is het
Westen op het wereldtoneel steeds meer geïsoleerd geraakt. Terwijl westerse
leiders ooit geloofden dat ze de wereld tegen Rusland konden verenigen, is de
realiteit dat de meeste landen hebben geweigerd dit voorbeeld te volgen. In
plaats daarvan is het het Westen dat nu uit de pas lijkt te lopen en vasthoudt
aan een vervagende visie op mondiale dominantie.
Een sprankje gezond verstand
Te midden van dit sombere landschap zijn er zwakke
tekenen dat sommige Europese leiders hun aanpak beginnen te heroverwegen.
Volgens de Financial Times, zijn stemmen binnen de EU—, inclusief
die uit zwaargewichtlanden zoals Duitsland— rustig de mogelijkheid aan het onderzoeken om de normale
energiehandel met Rusland te hervatten.
Deze verschuiving betekent een aanzienlijke
afwijking van de eerdere harde houding van het blok. Voorstanders beweren dat
het heropenen van pijpleidingen niet alleen de energiekosten zou kunnen
verlagen, maar ook zou kunnen dienen als onderhandelingstroef in
vredesonderhandelingen met Moskou. “Er is druk van sommige grote lidstaten op
de energieprijzen, vertelde een functionaris aan de FT, “en dit is
natuurlijk één manier om die neer te halen.”
Het idee heeft echter geleid tot hevig verzet van
de trouwste bondgenoten van Oekraïne in de EU. “Het is waanzin, riep een
ambtenaar uit. “Hoe dom zouden we kunnen zijn om dat zelfs maar als een optie
te beschouwen?” Toch, als De economische problemen van Europa zich verdiepen,
kan de aantrekkingskracht van goedkopere energie te sterk blijken om te
weerstaan.
Een pad vooruit
Het energiedilemma van de EU is emblematisch voor
een grotere crisis van leiderschap en strategie. Jarenlang hebben de Europese
leiders het voorbeeld van Washington gevolgd, zelfs als dat betekende dat ze
tegen hun eigen belangen moesten handelen. Het resultaat is een reeks
rampzalige beslissingen geweest, van de proxy-oorlog in Oekraïne tot de
zelf-saboterende sancties op Russische energie.
Zoals Amar het treffend verwoordt: “Onverbiddelijke gehoorzaamheid aan
Washington is altijd zelfbeschadigend geweest, maar nu is er een afrekening aan
de gang waarbij de opstapeling van zelfbeschadiging naar een omslagpunt in
zelfvernietiging is bereikt.”
De vraag is nu of de EU de moed kan opbrengen om
een nieuwe koers uit te stippelen. Een terugkeer naar Russische energie zou
niet alleen de economische druk verlichten, maar ook een signaal zijn van een
langverwachte verschuiving naar een meer pragmatisch en onafhankelijk buitenlands
beleid. Maar zoals de geschiedenis heeft aangetoond, zijn dergelijke
transformaties zelden eenvoudig.
Voorlopig blijft het gefluister van verandering
slechts dat— gefluister. Maar in een wereld waar “all
that is solid melts into air,” zoals Marx en Engels ooit opmerkten, is
zelfs het meest diepgewortelde beleid niet immuun voor de krachten van onrust.
Of de EU dit moment van afrekening zal aangrijpen, valt nog te bezien.
Eén ding is zeker:
nu Europa op de rand van een economische en geopolitieke ineenstorting
balanceert, zullen de keuzes die het de komende maanden maakt zijn lot voor de
komende decennia bepalen.
Bronnen zijn onder meer:
https://www.naturalnews.com/2025-02-03-is-eu-finally-reconsidering-energy-war-with-russia.html
