mei 22, 2025 10
De leden van de
Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) hebben op dinsdag 20 mei 2025 een wereldwijd
pandemieakkoord aangenomen. 124 landen stemden voor, geen enkel land stemde
tegen, 11 landen onthielden zich van
stemming en 46 landen waren niet aanwezig. Het totale
aantal uitgebrachte stemmen klopt niet, maar dit zijn de cijfers die de WHO
heeft bekendgemaakt.
De landen die zich van stemming onthielden – waaronder, tot onze schande, het Verenigd Koninkrijk niet – waren onder meer bezorgd over het verlies van nationale soevereiniteit, het gebrek aan juridische duidelijkheid en het risico dat niet-gekozen instellingen beleid zouden opleggen, schrijft Rhoda Wilson.
Let op: het pandemieakkoord heeft in de
loop der jaren verschillende namen gekregen. Het wordt ook wel het pandemieverdrag, pandemieovereenkomst en WHO-conventieovereenkomst + (“WHO CA+”)
genoemd.
Om ervoor te zorgen
dat de pandemieakkoord op de gemakkelijkst mogelijke manier werd aangenomen,
had de WHO besloten dat er geen stemming hoefde plaats te vinden, maar dat de
overeenkomst bij “consensus” zou worden aangenomen.
Verbaasd dat een
“democratische instelling” geen stemming wilde, verzocht Slowakije om een
stemming over de ontwerp-pandemieovereenkomst, die Tedros de Terrorist enkele
uren voor de geplande stemming probeerde te verhinderen.
De stemming vond
plaats door middel van “handopsteken,” waarbij “vertegenwoordigers” hun
naambordjes omhoog hielden en vervolgens het aantal omhoog gehouden naambordjes
werd geteld. Hoe de landen stemden, werd niet geregistreerd. Het klinkt
allemaal een beetje dubieus en foutgevoelig, zonder dat er gecontroleerd kan
worden of er per ongeluk of opzettelijk fouten zijn gemaakt. “Handopsteken” is
misschien een goede manier om te bepalen hoeveel zakjes snoep je moet kopen
voor een schooluitje, maar het is zeker niet de manier om te stemmen over een
wereldwijde overeenkomst.
Om een video van de stemming te
bekijken, ga je naar de webpagina van de 78e Wereldgezondheidsvergadering
van de WHO, HIER, en selecteer je het tabblad ‘Commissie
A’ onder de huidige video. Selecteer vervolgens uit de lijst met video’s van
‘Committee A’ ‘WHA78 – Committee A, Second Committee A Meeting, 19/05/2025 –
18:50-21:40’. De stemming bij handopsteken begint bij tijdstip 02:47:20. De
resultaten waren (zie tijdcode 03:08:08):
·
Aantal stemgerechtigde leden: 181
·
Aantal afwezige leden: 46
·
Aantal onthoudingen: 11
·
Aantal aanwezige en stemgerechtigde leden: 124
·
Aantal stemmen voor: 124
·
Aantal stemmen tegen: 0
·
Aantal stemmen vereist voor een meerderheid van twee derde van de
aanwezige en stemgerechtigde leden: 83
Ja, de voorzitter
las voor dat het aantal aanwezige en stemgerechtigde leden gelijk was aan het
aantal stemmen voor: 124. Met andere woorden, de voorzitter beweerde dat alle
landen die vertegenwoordigd waren op de vergadering, voor de
pandemieovereenkomst hadden gestemd. Toen er tijdens de voor het stemmen tegen
de overeenkomst gereserveerde tijd geen naamplaatjes werden opgehouden, gaven
de zogenaamde landvertegenwoordigers zichzelf een staande ovatie.
Het totale aantal
aanwezige en stemgerechtigde landen volgens de voorzitter klopt echter niet. Er
waren landen aanwezig die zich van stemming onthielden, zoals Slowakije, wat
betekent dat de voorzitter een “fout” heeft gemaakt door te beweren dat 124
leden aanwezig waren en stemden, of een “fout” heeft gemaakt door te zeggen dat
124 leden voor de pandemieovereenkomst hebben gestemd. Ofwel waren er 135 leden
aanwezig en stemden zij (in welk geval de twee derde meerderheid 90 was, en niet
83 zoals beweerd), ofwel hebben niet alle 124 aanwezige landen voor de
overeenkomst gestemd (11 onthielden zich). Aangezien de stemmen niet zijn
geregistreerd en het enige bewijs dat bestaat een video is die een gedeeltelijk
beeld van de zaal toont, kan niet worden gecontroleerd wat de voorzitter heeft
gezegd en wat de stemmentellers hebben beweerd. Hoe handig voor iedereen die de
uitslag van een stemming wil manipuleren.
Afgezien van de
twijfelachtige stemprocedures, doet de afwezigheid van de Verenigde Staten, die
het proces van uittreding uit de WHO hebben ingezet, twijfel rijzen over de
effectiviteit van de pandemieovereenkomst, volgens Reuters.
Desondanks prezen de voorstanders het als “een goed uitgangspunt” en een
“fundament om op voort te bouwen.”
Zoals we in een artikel op vrijdag al
vermeldden, treedt de pandemieovereenkomst pas in werking als er
overeenstemming is bereikt over een bijlage over het delen van informatie over
ziekteverwekkers.
Dr. Meryl Nass werd
gevraagd wat de goedkeuring van de overeenkomst betekent. Zij verwees naar vier
eerdere artikelen die zij had gepubliceerd, die u HIER kunt
lezen.
In een
Twitter-thread (nu X) die gisteren werd gepost, vatte onafhankelijk journalist
Lewis Brackpool samen wat er is gebeurd en waar het naartoe gaat. We hebben de
thread van Brackpool hieronder weergegeven.
De
pandemieovereenkomst van de WHO is nu aangenomen
Een Twitter-thread
van Lewis Brackpool
De
pandemieovereenkomst van de WHO is nu aangenomen. Er was geen parlementaire
stemming, geen openbaar debat en geen referendum.
In deze thread
wordt uitgelegd wat er is overeengekomen, hoe dit is gebeurd en waarom de
bezorgdheid over soevereiniteit, verantwoordingsplicht en mondiaal bestuur
toeneemt.
Op 20 mei 2025
hebben de lidstaten van de WHO tijdens de 78e Wereldgezondheidsvergadering in
Genève de eerste internationale pandemieovereenkomst van de organisatie aangenomen.
Het verdrag is
aangenomen bij consensus, zonder formele stemming, wat betekent dat regeringen,
waaronder die van het Verenigd Koninkrijk, hun goedkeuring hebben gegeven
zonder binnenlandse controle.
Het verdrag is
bedoeld om de tekortkomingen aan te pakken die aan het licht zijn gekomen door
de manier waarop landen met COVID-19 zijn omgegaan.
Het bevat
juridische verplichtingen om:
·
Het delen van pathogenenmonsters en genetische gegevens.
·
Het “rechtvaardig” verdelen van vaccins en geneesmiddelen.
·
Het versterken van het internationale toezicht.
·
Het naleven van door de WHO afgekondigde noodsituaties.
·
Het ontwikkelen van wereldwijde digitale
gezondheidscertificeringssystemen.
Deze overeenkomst
is niet beperkt tot de respons op pandemieën. Ze is gebaseerd op het “One
Health”-kader van de WHO, dat de gezondheid van mens, dier en milieu als
onderling verbonden beschouwt.
Critici stellen
(terecht) dat dit de bevoegdheden van de WHO uitbreidt, waardoor zij onder het
mom van “pandemiepreventie” invloed kan uitoefenen op voedselsystemen,
klimaatbeleid, landbouw en landgebruik.
Hoewel de WHO
nationale wetgeving niet kan terzijde schuiven, creëert het verdrag bindende
internationale verplichtingen. Regeringen kunnen het gebruiken om noodwetten of
vergaande bevoegdheden op het gebied van de volksgezondheid te rechtvaardigen,
terwijl ze hun beslissingen verschuilen achter termen als “internationale
naleving” of “wereldwijde coördinatie.”
De WHO is geen
democratische instelling. De directeur-generaal, Tedros Ghebreyesus, wordt niet
door de burgers gekozen, maar benoemd via een proces dat wordt gedomineerd door
diplomatieke onderhandelingen tussen de lidstaten.
Zijn controverses
in het verleden, waaronder de aanpak van de eerste COVID-uitbraak en zijn
banden met China, hebben de bezorgdheid over zijn onpartijdigheid aangewakkerd.
De belangrijkste
financiers van de WHO zijn niet in de eerste plaats regeringen. In 2023 waren
de grootste donateurs:
·
Bill & Melinda Gates Foundation
·
GAVI Alliance
·
UNICEF
·
De Europese Commissie
·
Duitsland en de VS
Particuliere
stichtingen bepalen nu de prioriteiten op het gebied van de wereldwijde
volksgezondheid, zonder enig electoraal mandaat.
Een van de meest
omstreden bepalingen van het verdrag zijn de voorstellen om een systeem voor
toegang tot pathogenen en verdeling van de voordelen daarvan (Pathogen Access
and Benefit-Sharing, PABS) in te voeren. Dit zou de WHO in staat stellen om in
elk land toegang te krijgen tot pathogenenmonsters en farmaceutische producten
te herverdelen op basis van “billijke” kaders, waardoor de binnenlandse
vaccinleveringsketens mogelijk worden buitenspel gezet.
Het verdrag moedigt
staten ook aan om digitale gezondheidsdocumentatiesystemen in te voeren, die
kunnen uitgroeien tot permanente digitale identiteitsbewijzen die gekoppeld
zijn aan vaccinatie of gezondheidsstatus. Hoewel deze systemen worden
gepresenteerd als instrumenten voor de volksgezondheid, zijn ze door
burgerrechtenorganisaties fel bekritiseerd omdat ze inbreukmakend en dwingend
zijn en vatbaar voor misbruik.
Verschillende
landen hebben zich tijdens de opstellingsfase onthouden of bezwaar gemaakt. Het
gaat onder meer om:
·
Polen
·
Rusland
·
Italië
·
Iran
·
Slowakije
Hun bezwaren hebben
onder meer betrekking op het verlies van nationale soevereiniteit, het gebrek
aan juridische duidelijkheid en het risico dat niet-gekozen instellingen beleid
opleggen.
Slowaakse regering onder vuur vanwege standpunt over WHO-pandemieakkoord Euractiv 20 mei 2025
In het Verenigd
Koninkrijk is er vrijwel geen parlementair debat over het verdrag gevoerd. De
premier en de minister van Volksgezondheid hebben geen officiële verklaring
afgelegd. Ondanks de langetermijngevolgen van het akkoord heeft het Verenigd
Koninkrijk in stilte aan de onderhandelingen deelgenomen, zonder publieke
controle.
De goedkeuring van
dit verdrag weerspiegelt een bredere trend: de verschuiving van nationaal
bestuur naar transnationaal managerialisme. In dit model worden beslissingen
die miljoenen mensen treffen steeds meer bepaald door technocraten, ngo’s,
stichtingen en VN-agentschappen, die geen van allen rechtstreeks verantwoording
verschuldigd zijn aan de kiezers. James Burnham legt dit uit in zijn boek “The
Managerial Revolution”, dat u HIER kunt lezen.
Dit is geen
complottheorie. Het is een structurele verandering in de manier waarop het
mondiale beleid wordt gemaakt – vooral in tijden van crisis.
Wat met COVID
begon, wordt door het WHO-verdrag geformaliseerd: noodbestuur, gecentraliseerde
autoriteit en het gebruik van mondiale gezondheid als toegangspoort tot bredere
controle.
Als democratische
regeringen bindende internationale overeenkomsten over pandemiebeleid kunnen
sluiten zonder hun burgers te raadplegen, wie regeert er dan in een crisis? Het
antwoord is steeds vaker: degenen die je niet uit hun ambt kunt zetten.
Het pandemieverdrag
van de WHO is een mijlpaal. Niet alleen op het gebied van de volksgezondheid,
maar ook op het gebied van mondiaal bestuur. Het centraliseert de autoriteit,
verzwakt de nationale soevereiniteit en verankert de invloed van niet-gekozenen
in het hart van de crisisrespons.
Het publiek is nooit geraadpleegd.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
