juni 24, 2025 32
© Jordan Henderson Original Paintings – Fine Art Prints.
Tijdens een recente
familiebijeenkomst zat ik voor het eerst sinds het Covid-19-fiasco weer met een
groep dierbaren aan de eettafel. Het grootste deel van het vrolijke gesprek
ging over de spectaculaire gebeurtenis van de week: de 100e verjaardag van mijn
moeder.
Ik was de enige aan tafel die al jaren geen enkele vorm van griep had gehad, terwijl alle gasten in meer of mindere mate ziek waren geweest. Bijna iedereen was de afgelopen jaren minstens één keer positief getest op Covid, met bijbehorende griepverschijnselen. Hoewel niemand in mijn familie tijdens de zogenaamde pandemie in het ziekenhuis is opgenomen of is overleden tijdens de zogenaamde pandemie, waren ze allemaal herhaaldelijk gevaccineerd. Voor zover ik weet, waren mijn vrouw en ik de enigen in onze families die geen Covid-vaccinatie hadden gekregen, en ik ben de afgelopen zeventig jaar voor niets ingeënt, schrijft D. Marks.
Op deze gelukkige dag
waren de angst, de mondkapjes, de lockdowns en de beschuldigingen van het
recente verleden grotendeels vergeten. Dat kwam niet omdat de tekenen en
symptomen van de ziekte waren verdwenen, noch omdat de oproepen tot vaccinatie
of testen waren verstomd. Niemand begreep waarom ze zich nog steeds af en toe
onwel voelden, en sommigen bleven melden dat ze de diagnose Covid hadden
gekregen.
Door mijn
jarenlange ervaring met traditionele Chinese geneeskunde heb ik altijd
een onconventionele kijk op gezondheidszorg gehad. Ik heb nauw
samengewerkt met artsen bij de behandeling van sommige van hun patiënten en was
ook hoofd medische dienst bij een vrijwillige brandweer, waar ik de
levensreddende noodprocedures van de moderne biogeneeskunde heb leren
waarderen. Door een reeks ervaringen heb ik enige kennis opgedaan over de
oorzaken en genezing van lijden en ziekte.
Vóór het
Covid-fiasco werd mijn alternatieve benadering van ziekte
gerespecteerd; ik deelde mijn kennis met iedereen die erom vroeg. Mijn medische
visie was geen geheim voor vrienden en familie. Toen mijn dochters klein waren,
werden ze niet gevaccineerd omdat er geen gevaar was voor dodelijke of slopende
ziekten. Dit was in een tijd en op een plek waar vaccinatie voor zuigelingen
kon worden overwogen en geweigerd, en niet klakkeloos werd uitgevoerd. Er was
een redelijke dialoog over het onderwerp – en niet-naleving leidde zeker niet
tot dreigementen met uitsluiting.
Toen het spook van
een pandemie opdook, werd mijn mening over vaccinatie gevaarlijk en irrelevant.
Vanaf het begin was
het duidelijk dat de beweerde voordelen van de nieuwe vaccins niet opwogen
tegen de risico’s. Ik heb openlijk gezegd en geschreven dat de technologie nog
niet was getest – hoewel ik nooit iemand heb aangeraden om zich niet te laten
inenten – en heb alleen degenen die naar mij luisterden geadviseerd om zich
goed te informeren.
Het was niet
ingewikkeld. Het gebruik van genetische technologie bij de ontwikkeling van een
nieuw medicijn dat de prachtige complexiteit van het menselijke immuunsysteem
probeerde te manipuleren, was op zijn zachtst gezegd een gok. Zoals gemakkelijk
kon worden aangetoond, ging deze nieuwe technologie uit van de gewaagde
veronderstelling dat het menselijk ontwerp gebrekkig was en verbeterd kon
worden. Het was voorbarig om te verklaren dat deze experimentele behandeling
veilig en effectief was. We kennen nog steeds niet de werkelijke
langetermijneffecten, met name over generaties heen.
Deze eenvoudige en
logische beoordeling werd als absurd beschouwd door degenen die met
ongebreidelde angst reageerden op de schijnbaar nieuwe ziekte. Het gevaar van
de Covid-griep werd voldoende geacht om alle redelijke reacties op de risico’s
van de vaccins de kop in te drukken. Plotseling was er een eclips van medische
autonomie en werd debat met minachting behandeld. De acties en motieven van
corrupte overheidsinstanties en hun winstgerichte bondgenoten in de
farmaceutische industrie werden gezegend door slinkse leiders, die ze
altruïstisch en onbetwistbaar achtten.
Deze sfeer, die
zich ontwikkelde en werd gehandhaafd in een waas van autoritaire dictaten,
creëerde een ongekend klimaat van vijandigheid dat alle relaties besmette.
Vanwege mijn opvattingen en mijn ongevaccineerde status werd ik al snel een
paria voor mijn familie.
In het begin, toen
de angsttactieken in volle gang waren, stuurde mijn neef, die als advocaat
betrokken is bij gezondheidszorgkwesties, een vernietigende e-mail waarin
hij een van mijn eerste artikelen
waarin ik de pandemieaanpak aan de kaak stelde,
veroordeelde. Hij liet geen ruimte voor dialoog en schrijven, het is
het toppunt van onverantwoordelijkheid om bij te dragen aan de desinformatie
die overal over het Covid-vaccin wordt verspreid. Hij concludeerde…
Ik vind het erg jammer dat je ervoor
hebt gekozen om je talenten en bedachtzame manier van doen te gebruiken om
geloofwaardigheid te verlenen aan het soort misplaatste retoriek en
complottheorieën die de massahysterie aanwakkeren over het accepteren van de
realiteit dat we, als we deze pandemie willen verslaan, niet alleen het vaccin
moeten nemen als we dat willen, maar het op maatschappelijk niveau moeten
nemen, of bepaalde individuen dat nu willen of niet. Je oproep tot
“transparantie” voedt alleen maar het geloof van een groot deel van de
bevolking dat zij beter weten dan de experts op dit gebied. Dat is niet zo. Je
weet het niet. Ik weet het niet. Maar alle gerenommeerde onderzoekers en
medische professionals die deze gegevens hebben beoordeeld, zijn het erover
eens: het is veilig, het is effectief en het is van cruciaal belang.
Het venijn dat werd
uitgespuwd als reactie op mijn onwil om mee te doen aan de massale
waanvoorstelling ter ondersteuning van vaccinatie was voelbaar. Mijn misdaad
was onvergeeflijk.
Hoewel we heel
close waren geweest, werd elk contact verbroken. Het was echter niet zijn
onbewuste, misplaatste woede die me dwarszat, maar het feit dat hij zijn mening
en woede deelde met mijn dochters en hen steunde in hun neiging om afstand van
mij te nemen vanwege mijn onafhankelijke opvattingen. Deze wond met mijn neef
zal misschien nooit helen.
Mijn moeder, die
het hartelijk oneens was met mij over vaccinatie, bracht zijn vooringenomenheid
in evenwicht met goed advies aan haar kleindochters. Ze drong er bij hen op aan
niet hard te zijn en suggereerde dat de verschillen die ze ook zagen, niet zo groot
waren dat ze hun relatie met hun vader moesten vernietigen. Dankzij haar wijze
raad is de liefde tussen mijn dochters en mij gebleven.
Deze en
soortgelijke gebeurtenissen bleven smeulen. In het voorjaar van 2025, tijdens
een gezellig samenzijn ter ere van mijn moeders hoge leeftijd, kwam tot mijn
verbazing het onderwerp Covid ter sprake. (Mijn neef was er niet bij.) Het
gesprek ging vooral over persoonlijke verhalen over lijden en bekentenissen dat
men niet begreep waarom het virus bleef voortwoekeren. Mijn zus vertelde dat ze
een lezing had bijgewoond op een plaatselijke hogeschool over de geschiedenis
van de maatschappelijke reactie op massale infecties. Ze beschreef de
gebruikelijke reacties en gedragingen van mensen op eerdere epidemieën en
pandemieën, waaronder hoe het zoeken naar zondebokken een dominante en
destructieve reactie was.
Ik slaagde erin om
te zwijgen totdat iedereen deze gruwelen uit het verleden had erkend, waarna ik
een eenvoudige vraag stelde: Paste de recente Covid-pandemie in dit
patroon?
Natuurlijk, was het antwoord.
Ik antwoordde
onschuldig: En welke groep werd beschuldigd en aangevallen voor het
veroorzaken van de Covid-pandemie?
Er viel een
weloverwogen stilte, en toen was iedereen het erover eens: Het waren de
Chinezen.
Ik zei met
zekerheid: Er waren vragen over of een dierenmarkt of een laboratoriumlek de
oorzaak was, maar de Chinezen als cultuur of natie werden nooit de schuld
gegeven. Was er niet een andere groep die tot zondebok werd gemaakt?
Niemand leek bereid
om deze vraag te overwegen, en ik werd onder druk gezet om te zeggen wie
volgens mij het doelwit was.
De overgrote meerderheid van
gezondheidswerkers, publieke figuren, waaronder acteurs en bedrijfsleiders,
medische instanties van de overheid en de hele regering, stond achter de
president van de Verenigde Staten, die openlijk verklaarde dat dit een pandemie
van de ongevaccineerden was. De pers herhaalde deze venijnige
aanval. Een meerderheid van de Amerikanen had geen bezwaar tegen deze
oorlogszuchtige constructie, maar er was nooit enig bewijs dat de
ongevaccineerden de pandemie hadden veroorzaakt of verergerd. Was dit niet een
duidelijk geval van zondebokken?
Er viel een doodse
stilte aan tafel.
Ik verwachtte enige
verweer tegen mijn beoordeling, maar die kwam niet.
Toen sprak mijn
broer (die was gevaccineerd en een paar keer ziek was geweest) plotseling luid
en emotioneel, bijna in tranen, en zei: “Ik wil niets meer horen over Covid –
het heeft genoeg pijn en leed veroorzaakt – en we moeten er niet meer over
praten.”
Terwijl hij trilde
van emotie, stelde ik voorzichtig voor dat hij van tafel zou gaan, wat hij
deed. Zijn explosieve uitspraak maakte een einde aan elk gesprek over dit
onderwerp – er kwam geen reactie meer op mijn bewering; ik drong niet verder
aan.
Mijn broer kwam al
snel terug en verontschuldigde zich onnodig voor zijn uitbarsting. Hoewel het
ogenschijnlijk irrationeel was, was het een directe reactie op mijn bewering –
hij had het zo goed mogelijk verwerkt. Niemand anders had gereageerd op mijn
suggestie dat ze hadden meegewerkt aan het tot zondebok maken van de
ongevaccineerden; hij zag zijn ethische overtreding niet in, maar had in
ieder geval enige emotie getoond.
Het werd duidelijk
dat historische gruweldaden veel gemakkelijker te herkennen zijn dan recentere
onrechtvaardigheden. Weinigen hebben toegegeven dat onwetendheid, woede en het
kleineren van onschuldige mensen als reactie op Covid een flagrante, ongegronde
schending van de mensenrechten was.
Degenen die met mij
aan deze tafel zaten – en miljoenen anderen – hebben niet stilgestaan bij het
verdwijnen van hun medeleven en rationaliteit. Weinig mensen kunnen bekennen
dat ze zijn gemanipuleerd tot onverdedigbaar, weerzinwekkend gedrag. Ze zouden
dan moeten inzien dat ze lijken op de mensen in eerdere pandemieën, die de
schuld op anderen afschoven en onschuldigen mishandelden voor het leed dat zij
zelf voelden. Er is moed voor nodig om toe te geven dat hun leegte en wanhoop
hen ertoe hebben gebracht venijn, minachting en geweld te tonen.
Door de onwil om de
waarheid onder ogen te zien, blijven de onerkende pijn en tranen van degenen
die massale vaccinatie in twijfel trokken of weigerden, onverwerkt, waardoor
een klimaat blijft bestaan waarin repressieve tactieken en regimes worden
getolereerd.
Hoeveel informatie
er ook beschikbaar is over het misbruik van macht tijdens de pandemie, hoeveel
gegevens er ook zijn die de gevaren van de Covid-maatregelen ondersteunen,
hoeveel er ook bekend is over het abnormale gedrag van leiders en
overheidsinstanties, de ongevaccineerden zijn nog steeds niet in het gelijk
gesteld.
Egoïstische,
onbewuste houdingen blijven de boventoon voeren, wat bevestigt dat de
menselijke natuur niet is geëvolueerd sinds de plagen van de donkere
middeleeuwen. In moeilijke en stressvolle tijden blijft het gemakkelijker en
eenvoudiger om anderen de schuld te geven dan onze eigen fouten onder ogen te
zien.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/rechtvaardiging-voor-de-ongevaccineerden/
