zondag, 22 juni 2025 09:22
Het is een fijne lijn tussen arrogantie en zelfverzekerdheid, en je moet het kennen om het te kunnen herkennen.Ik werd wakker, ging open, raakte verbonden, hoe je het ook noemen wilt. Ik begreep dingen op een diep niveau, en zonder moeite.
Het volgende artikel is een bijdrage van Erick van Dijk.
De volledige tekst van de Nederlandse vertaling kan hier worden gedownload.
Deze video is een hart onder de riem voor iedereen die ziet maar niet wordt gehoord.
Werkelijk fantastisch verwoord!
Het is een fijne lijn tussen arrogantie en zelfverzekerdheid, en je moet het kennen om het te kunnen herkennen. Zo omschreef ik het zelf nadat in mij een transformatie had plaatsgevonden, februari 1991. Ergens had ik eens gelezen dat binnen de numerologie een dergelijk jaartal, de twee buitenste en middelste cijfers hetzelfde, een “magisch jaar” zou zijn. Dat is natuurlijk volledig arbitrair, het ligt er maar net aan waar je begint te tellen. Volg je de Chinese jaartelling dan was 1991 het jaar 4688, en dan klopt het weer niet. Het doet er ook niet toe. Maar voor mij was het een memorabel jaar. Ik werd wakker, ging open, raakte verbonden, hoe je het ook noemen wilt. Ik begreep dingen op een diep niveau, en zonder moeite.
Ik heb dat altijd gezien als een groot geschenk. Nog steeds. Het vermogen om diep over dingen na te denken, informatie te verwerken, en ook nog gezegend met een goed functionerend geheugen, heeft ervoor gezorgd dat ik zaken die anderen maar zorgen blijven baren heb onderzocht en een plek hebben gegeven zodat ze zo goed als geen directe invloed op mijn leven, met name mijn innerlijk leven hebben.
Al lang is mijn observatie dat veel mensen, misschien wel de meeste, niet zichzelf zijn maar een voor anderen acceptabele versie van zichzelf. Een rol spelen, eigenlijk. Ik zag het al vroeg om me heen. “Hallo, hoe is het?” “Goed, en met jou?” “Goed. Nou, dag weer.” “Dag.” Omdat ik geen rol wilde spelen maar mezelf wilde zijn, goede tijden, slechte tijden, meestal kreeg men spijt als iemand me die vraag stelde.
Als ik me klote voelde dan zei ik dat ook. Niet dat het niet aan me te zien was. En als het goed met me ging, bezig was met één of ander interessant project, dan kan ik daar lyrisch over worden en niet ophouden met praten. Of als ik weer één of andere realisatie had gehad die ik wilde delen met zoveel mogelijk anderen, omdat het mij zo had geholpen iets te doorgronden en te begrijpen.
En ik maar denken dat dit gewenst was. Dat iedereen, net als ik, in het leven gretig op zoek was naar kennis om zo prettig mogelijk door het leven te komen. Geen zorgen, geen angsten. Omdat je dingen begrijpt. Het vermogen hebt ontwikkeld om te relativeren waar je wel of geen invloed op kunt uitoefenen om het beter te maken. Los te laten, zodat het niet in je hoofd continue aan je knaagt. Ik kon me niet meer vergist hebben, helaas.
Er schieten zo van die impulsen in mijn hoofd. Zoals een IQ-test doen. Geen reden, eigenlijk, ik was gewoon nieuwsgierig, meer naar de vraagstukken dan naar de uitslag. Die bleek 137. Het zei me niets.
Het was pas vele jaren daarna dat ik ‘toevallig’ ergens tegenkwam dat zogenaamde hoogbegaafdheid begint vanaf 130. O … Ik was dus hoogbegaafd …
Het was niet dat het kwartje viel, het was een regen van kwartjes. Dit verklaarde zo veel. Ik had me altijd al afgevraagd hoe het toch kon dat ik dingen leek te snappen die anderen ontgingen, zaken instinctief wist. Ik lette nooit op in de les, hing altijd de pias uit, en toch haalde ik goede cijfers. Rekenen en taal waren een peulenschil. Wiskunde later dan gek genoeg weer niet. Te abstract.
Patronen, makkelijker zaken te herkennen voor wat ze zijn.
Ik zie al dat steeds maar voortdurende lijden en onrecht in de wereld, kan me een levendige voorstelling maken van hoe het voelt in een dergelijke situatie te verkeren,
en kan het een plek geven. Het is niet mijn schuld. Ik kan hier niets aan doen. Wat voor zin heeft het om dat mijn leven te laten vergallen? Draagt dat iets bij? Lost dat iets op? Nee.
Het meest pijnlijke van zien en niet gehoord worden is wanneer het gaat om degenen die het dichtst bij je staan. Je ziet hun lijden. Je kent hun lijden omdat je het zelf doormaakte. Maar je kwam er uit. Veel sterker. Als een beter mens. Vanuit die achtergrond kun je niet anders dan proberen degene die lijdt te helpen door je persoonlijk verhaal te delen in de hoop dat wat jij deed om sterker te worden, wonden te helen, trauma’s te overkomen, voor hen hetzelfde zeer positieve resultaat zal hebben. Dan is het diep bedroevend als degene die je uit liefde probeert te helpen zich afsluit en je hulp afwijst. Zo moest ik lijdzaam toezien hoe mijn oudere broer zich over een periode van een kleine veertig jaar langzaam naar een te vroeg einde dronk. Liepen langdurige relaties en vriendschappen stuk. Dan is het moeilijk om rechtop te blijven. Pijnlijk, als je intellect wordt aangezien voor arrogantie zonder ondergrond. Jaloezie is ook deel van de menselijke aard.
Voor mij is het een kwestie van die pijn te tolereren. Het is niet dat ik het niet heb geprobeerd. Hoe moeilijk het ook is, dan kan ik me gelukkig prijzen dat ik de psychologische en spirituele realiteit erachter begrijp. Het blijft droef, maar het is wat het is, en ik kan er niks aan veranderen.
Ook van deze video heb ik de ondertitels teruggebracht tot een leesbare tekst. Misschien een goed idee om die op te slaan en terug te lezen wanneer je het even niet meer weet.
En sorry dat het een beetje lang is geworden, maar deze video maakte veel los omdat ik hier mijn hele leven al mee worstel. Ik wilde dit delen omdat ik weet dat het fijn is te weten dat je niet alleen staat. Ik zal heus de enige niet zijn …
Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl
