In een volle rechtszaal van de Raad van State ging huisarts Jan Vingerhoets in hoger beroep tegen een boete van de gezondheidsinspectie, opgelegd vanwege het voorschrijven van ivermectine aan COVID-19-patiënten.
In onderstaande video deelt Vingerhoets zijn volledige verweer, dat hij eerder gaf bij Indepen en waarvan hij in de rechtszaal slechts een verkorte versie mocht uitspreken.
Psycholoog en jurist André Rozendaal spreekt van ‘een indrukwekkend betoog’. “Geweldig, Jan!”
De tekst van het verweer:
Geachte leden van de Raad, beste aanwezigen,
In de eerste plaats wil ik iedereen in het publiek heel hartelijk danken voor uw massale komst en uw steun. Dat is hartverwarmend en betekent enorm veel voor me. Heel veel dank daarvoor!
Stelt u zich voor: een arts schrijft een veilig, veelgebruikt middel voor – en wordt jarenlang juridisch achtervolgd over een wet die zó onduidelijk is dat ook juristen het onderling oneens zijn over de interpretatie.
Politici voeren ondertussen een beleid dat voor velen desastreus uitpakte omdat het gebaseerd was op technocratie en niet op menselijkheid. Geruisloos verdwijnen zij, één voor één, zonder enige verantwoording. De commissie die dit zou onderzoeken wordt met frauduleuze manipulaties effectief om zeep geholpen.
Dit is precies de kafkaëske situatie waarin wij ons nu bevinden. Maar ik zeg u: als protocollen zwaarder wegen dan compassie, als falende politici worden beschermd en medemenselijkheid bestraft… dan zijn wij getuige van een systeem dat moreel aan het ontsporen is.
In crisistijd moeten we “100% navigeren met 50% zicht”: zó rechtvaardigde de overheid haar beleid. Niet onbegrijpelijk. Maar wij dokters hadden exact hetzelfde probleem, maar voor ons bleek dat kennelijk juist een reden voor dreigbrieven en vervolging. Kan dat eigenlijk wel?
Nee, dat kan níet. Reeds in 1986 tikte de Hoge Raad de Inspectie op de vingers omdat zij een arts per brief wilde beperken in zijn professioneel handelen. Het vonnis was helder: de inspectie mag alleen ingrijpen als er een duidelijke wettelijke basis is.
En juist daaraan ontbreekt het hier. Want in maar liefst zeven van de 10 zaken over off-label voorschrijven van vroegbehandeling bij COVID-19 volgde aanvankelijk vrijspraak, en dat ook nog met verschillende motivaties. Rechters bleken het onderling fundamenteel oneens te zijn over de juiste uitleg van een wetsartikel. En als zelfs rechters het niet eens worden dan is de enig mogelijke conclusie: de wet is gewoon niet duidelijk.
Off-labelrecepten zijn dagelijkse praktijk. Nog nooit heeft de inspectie zich daar ook maar een secónde mee beziggehouden. En nu ineens staat zij op haar achterste benen, nota bene bij een van de meest onschuldige middelen die we kennen?
Een hooggeplaatst wetenschappelijk medewerker van Lareb zei mij persoonlijk: “Waarom jullie voor de rechter moeten komen is mij een raadsel. Maar een medische reden kan het onmogelijk hebben”.
Wat voor reden dan wel? Dat zal ik u vertellen. De mRNA-prikken vormden een goudmijn voor de farmacie. Ze werden ondanks gebrekkige veiligheidskennis opgedrongen aan iedereen – ook aan mensen die vrijwel geen risico liepen. Onze vroegbehandeling daarentegen gebeurde met bekende, veilige middelen. Maar…..er viel geen geld mee te verdienen. Daarom moesten wij worden aangepakt: wij bedreigden het verdienmodel.
Het klakkeloos opvolgen van richtlijnen kan desastreuze gevolgen hebben, zoals de medische geschiedenis ons keer op keer bewijst.
Denk aan Softenon. Het poliovaccin uit 1955 leidde tot tientallen overlijdens, Pandemrix tot slaapziekte, DES-hormoon tot kanker en aan Vioxx overleden tienduizenden mensen. Het is een kleine greep. Stuk voor stuk officieel aanbevolen middelen.
Ze werden nog lange tijd gebruikt, zelfs nog lang nadat die schadelijkheid bekend was. Dit alles was het directe gevolg van een gebrek aan kritische dokters en wetenschappers. Juridische vervolging vond in verreweg de meeste gevallen niet plaats.
De conclusie: dokters die blind de richtlijnen volgen, lopen kennelijk geen enkel risico. Maar hun patiënten wel! Follow the Science, luidde het adagium. Maar Practice what you preach was wel zo eerlijk geweest, want de overheid beveelt de mRNA-prikken nota bene aan voor moeders van ongeboren kinderen, de kwetsbaarsten die we kennen. En dat terwijl er niet één dubbelblind gecontroleerd onderzoek bestaat dat de veiligheid daarvan aantoont. Maar daar heeft de inspectie kennelijk geen boodschap aan.
Ons off-labelgebruik was zonder risico. Er was wel een ánder risico, en dat zagen we ook gebeuren: namelijk dat artsen hun patiënten niet meer durfden te helpen uit angst voor de boetes. Want rigide wetgeving, die maatwerk onmogelijk maakt, haalt het hart en de medemenselijkheid uit de geneeskunde. Vele mensen is de kans op een onschadelijke behandeling onthouden.
Wetenschap is inmiddels vervangen door marketing. Belangen gaan boven mensen. Kritische stemmen worden nog altijd gesmoord. We zagen het eerder al onder andere in de Toeslagenaffaire: de overheid is haar menselijke gezicht kwijt.
Maar laat ons dit niet aanvaarden. Deze zaak gaat niet over een kritische dokter. Het is niet de arts, maar de menselijke maat, het hart van de geneeskunst, die hier terechtstaat. Deze zaak gaat over de vraag of er ruimte mag zijn voor compassie in de zorg.
En dus doe ik één laatste beroep op u.
Sta niet toe dat de wet wordt misbruikt als wapen tegen de medemenselijkheid.
Laat de rechterlijke macht terugkeren naar waar zij hoort:
– Aan de zijde van de redelijkheid.
– Aan de zijde van het geweten.
– Aan de zijde van de menselijkheid.
Want als het volgen van de eed strafbaar wordt, dan biedt het schild van Vrouwe Justitia alleen nog bescherming aan de onverschilligen, terwijl haar zwaard de doodsteek geeft aan de Medemenselijkheid.
Laten we samen zorgen dat dat nooit gebeurt.
Want eens komt er voor ons alleen een moment waarop wij diezelfde Medemenselijkheid heel hard nodig zullen hebben.
